Lögberg - 14.02.1924, Qupperneq 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, ÍT>ÉBRÚÁR 1924
Sjö ára þjáningar
Höfuðvcrknr og meltingarleysi
lœknað með “Fruit-a-tives’’
Heimsfrægt ávaxtalyf.
Firs O' þúsunuír annara
•oanna gera, reyndi Mr. A^bert
Varner frá Buckingham, P. Q.
reynsluskerfur 25c. Fæst hjá öll-
um lyfsölum eða beint frá “Fruit-
a-tives Limited, Ottawa, Ont.
merka ávaxtalyf kom mér til
heilsu.”
50c. hylkið, 6 fyrir $2,50,
“í sjö ár þjáðist eg af hóiuV
verk og meltingarleysi. Maginn
þandist út af gasólgu og iðug-
lega fek keg velgjuköst. Lo'ks
reyndi eg “Fruít-a-tives” og það
fjölda meðala, en ekkert þeirríi
sýndiit að koma að nokkru veru-
legu haldi.
Lok3 ráðlagði vinur minn einn
“Fvit-a-tives’ o' nú ei eg orðlnn
heiH hcilst.
Frá Vesturheimi
Stephan G. Stephansson
sóttur hei’m.
(Brot úr ferðasögu).
Sá landinn. sem mig langaði
einna mest til að ihitta á leið
minni vestur yfir fjöllin og vest-
ur til Ihafs, var auðvitað Stephan
G. Stephansson, og nú vorum við
á leið til hans.
Pann 3. júlí laust fyrir hádegi
komum við til Innesfail, en það
er næsta járnbrautarstöð við
Markerville í Alberta, þar sem
Stephan hefir átt heima síðasta
mannsai’durinn. Gripum við í
tómt á stöðinni; engan landa var
þar að sjá; en ekki vorum við fyr
komnir á gistihúsið til þess að fá
okkur morgunverð, en tvær bif-
reiðar óku þar að dyrum. Þar var
þá kominn Stephan G. og einhver
megti búfhöldur íslenzki í Al-
berta, Jón Sveinsson, svili Einars
H. Kvarans, og fleira fólk. Varð
þar fagna fundur.
Lítið hafði Stephan gengist fyr-
ir, síðan hann var hér heima.
Hann var enn frár á fæti og létt-
ur í spori, þótt hann gengi nú við
staf þann hinn silfurrekna, er ís-
firðinpar gáfu honum, og hefir
rykgleraugu fyrir augum til þess
að hlífa sjóninni. En neyslu-
grannur var ihann undir borðuin
og fremur fúmæltuir að vanda.
Þegar búið var borga matinn og
sækia föggur okkar á stöðina,
héldum við af stað til Manker-
yi’i’e. ypgirnir voru frtmur slæm-
ir eftir nýafstaðnar rigningar,
mjög líkiir lakari vegum ihér heima
og þó leirkendari; en fagurt var
landið. hæðótt og skógivaxið með
Klettafjöllin í baksýn. Ókum við
fram hjá Tindastóli, þar sem
Jóhann Biörnssoji býr, en hann
hafði ætlað að sækja okkur dag-
inn áður, og heim til Jóns Sveins-
sonar.
Þar var ekki í kot vísað, ágæt-
lega hýst, húsfreyja og dóttir
hinar fyrirmannlegustu, en syn-
írniir allir uppkomnir, fríðir menn
og giörvulegir. úti gat að Iíta
skógargerði og akra og ána Huld
'Medir.ine river); kemur hún
&|’la leið frá Stephani G., sem hef
ir skírt hana því nafni, og rennur
í breiðum boga umhverfis húsin.
t brekkunni niður við ána voru
um 40 svín, á hlaðinu mörg hundr
uð hænsni og eitthvað um 17
nautgripir úti um hagana. petta
var eitt með betri búunum, sem
við komum á, annað en bú ófeigs
Sigurðssonar og sonar hans í
sömu sveit, sem er miklu víðlend-
ara; en flest hinna mun smærri
og fátæklegri. parna sátum við í
góðu yfirlæti fram til kvölds. pá
fórum við niður til Marikerville,
því þair átti eg að tala.
Það er siður vestra, að kirkj-
ur séu notaðar fyrir fyrirlestra
og samkomur og svo átti nú að
vera. ,En þegar komið var til
MarkerviIIe, var fátt manna þar
nema Stephan og hans fylgdar-
Iið, er eg hitti á stéttinni fyrir ut-
an búð sonar hans. 9’æðingur af
londum var í búðinni, en kirkju-
vergjann var hvergi að finna og
kirkjulykilinn var týndur. pá óð
Stephan upp að kirkjudyrunuvn
og hrökk kirkjuhurðin þegar upp
undan átaki hans, eins og þar
færi einhve/" höfuðengill. En nú
var farið að dimma, og sótti þá
Stephan lukt eina mikla eða
lampa og bar til kirkjunnar og þá
tók fólkið að drífa að, svo að
innan stundar var kirkjan allvel
setin. Síðan stendur Stephan mér
fyrir hugskotssjónuvn sem eins
konar Ijósberi, er vaði náttmyrkr
ið, vísi lýðum Ieið og beri Ijós
jafnvel inn í sjá’fa kirkjuna.
Fg^ gekk nú í kórinn, þótt eg
kynni (bví hálfilla, en presturinn,
séra Pétu/ Hjál’msson, kynti
mig söfnuðinum; og svo tók eg
að leysa frá skjóðunni, sagði fyr-
st alvnælt tíðindi að heiman og
sneri svo að aðal umtalsefni mínu
LI./ f W| fl I>ö gerir enga til-
r ULLITIfl raun út { bláinn
me6 þvl a8 nota
Dr. Chase's Ointment viP Kczeina
og 68rum hö8sjúkdámuin það
græCir undir eins alt þesskonar. Eín
askja til reynslu af Dr. Chase 3 Oint'-
ment send frj gegn 2c frlmerki, ef
nafn þessa blaBs er nefnt. 60c. askj-
*n f öllum lyfjaböðum, e8a frá Ed-
mm'ph M'iies & Co. L«td.. Toronto.
er eg nefndi ,‘Andlegar orkulind-
ir”. Talaði eg undir það tvo tíma
og vildu sumir, að eg talaði leng-
ur. En þá var eg orðinn þreyttur,
enda þótti mér þá sjálfum nóg
komið.
Eftir “meBsuna” og er fólkiðj
hafði óskað mér "góðra stunda” j
ihitti eg einkenni’ega fróðan mann i
að vnáli, Jósafat ættfræðing, sem
margir munu við kannast, en nú
nefnir hann sig Véstein Helga-
son Dofra. Maður þessi er sjór
að fornum fræðum, en lifir eins
og margur annar landinn þar
vestra þrælalífi, hefir naumast í sig
og á*. hvað þá að hann geti sint
bókaiðju sinni og satt fróðleiks-
fýsn sína. Er það mikið tjón bæði
sjálfum honum og . landinu, að;
hann skuli exki geta komist heim
og fengið eitthvað að gera hér viS
söfnin eða fyrir fræðafélögin. j
Væri það góðverk gert íslensku’m
fræðum, ef þessum manni væri!
komið iheim og það st’m allra fyrst
enda veit eg, að hann þráir .það,
því hann er einn af þeim mörgu!
löndum voruvn Vestanhafs, sem
harma útlegðina. þótt þeir Iáti
ekki mikið á því bera.
Undir háttatíma ókum við
heim til Stephans G. og var þá
komið svartamyrkur. Sá þá ekk^,
annað en það, sem bifreiðarljós-
in vörpuðu skini sínu á, götur og
gerði og fáein híbýli á stangli, og
svo smáhækkaði vegurinn, þang-
að til komið var að skógarrjóðri
og nokkuð háum hólum. ókum við
svo á bug upp með Huld og inn á
lardareign Stephans G.
Mér þykir alt af gaman að því,
að koma í myrkri á ókunna staði,
svo að eg geti gert mér í hugar-
lund. hvemig umhorfs er, og bor-
ið saraan við veruleikann á eftir.
Nú vildi svo til að engair fundust
eld.spýturnar, svo að við gestir- j
nir urðum að þukla okkur áfram.!
Við fórum bakdyra megin, um;
eldhúsið og inn í borðstofuna.
pá lagði einhverja glóru úr eld- j
húsinu inn í stofuna, svo að eg
grilti í b’jóðfæri við vegginn og
annað beint á móti hinum megin.
Já iá, ekki er hér hljóðfæralaust,;
hugsaði eg, og þegar komið var
g'aðaljós í stofuna sá eg orgel og
píanó hvað á móti öðru. Heima-;
sætan hefir þetta til að grípa i,
þegar hún hafði ekki annað að
gera.
Nú var breitt á borð og stóð j
húsfreyja fyrir því, hin elskuleg-
asta og viðmótsþýðasta kona, er
sýnilega hefir verið fríð kona á
yngri árum og er það raunar enn.
Börnum iþei’m, sem eg sá þar á
heimilinu, kippir heldur í kynið
til ’Stephans, en hann hefir, eins
og menn vita, aldrei verið talinn
fríður maður. Nú lagði yJinn af
gestrisni húsfreyju og viðmóts-
býðleik Stephans um húsin og
settu'mst við að snæðingi og mös-
uðum úr því fram undir miðnætti
er okkur hjónunum var vísað til
svefnshúss uppi á lofti. En eg lá
nokkra stund vakandi og gat ekki
varist því að hugsa um Stephan
G.
Eg var nú kominn úr ys og þys
stórborganna og hafði farið tvær
dagleiðir yfir þessa feikna-flatn-
?sk.ju, er menn hafa nefnt “brauð- j
körfu” heimsins, þar sem menn j
eru önnum- kafnir við það ár út
og ár inn að erja jörðina og eru
þó trauðlega matvinnungar. Uppi
yfir öllu þessu “matarstriti” uppj
í "Hóladýrð” þeirri, sem er at-
líðar.di Klettafjallanna, situr ís-
lenskur alþýðumaður, sem allatíð
hefir hugsað meira um ihugsjón-
ir en um magann, þótt hann raun- i
ar líka hafi erjað jörð sína tveimj
höndum, eins og lúamerkin á íík-
ama hans sýna, maður, sem
hvorki hefir glatað þjóðerni sínU|
né tungu, en sótt í hvort tveggja
mikla andlega fjársjóði, er hann
hefir aukið og bætt og lyft síðan
?ins og lýsandi stjörnu’m upp á
hugsjónabiminn hinnar íslensku
þjóðar. Flugu mér í hug ljóðlín-
ur, sem Jóhann skáld Sigurjóns-
son hafði ort endur fyrir löngu
og vel gátu átt við Stephan.
En hátt yfir öllum þei'm iðandi
dans,
sem er eins og blysför af hrævar-
logum,
er kvika á úthafsins votu vogu'm
—skína andvaka hugsjónir ein-
staka manns.
„Andvaka hugsjónir”, já, það
á einmitt svo vel við sjálft and-
vökuskáldið, sem allajafnan hef-
rænt sig næturhvíldinni til þess
að huga að því, sem honum var
hjartfólgnast. Og merkilegur
maður er þetta, svo óhlífinn og
harðskeyttur í aðra röndina, að
hann eirir engu, þegar því er að
skifta; en svo bljúgur og meir í
ina, að ihann má ekkert aumt sjá
'vo að hann hlúi ekki að því eða
taki máli þess; en svo óendanlega
er hann tryggur við hugsjónir
sínar og þ;íð, er- hann hyggur að
miði mannkyninu til láns og
framfara, að hann gæti fórnað
öllu fyrir það, sjá’fum sér og ást-
sæld sinni með. Svo fór um ást-
sældir St. G. St. vestan hafs ,út
af "Vígslóða”. Af því að Stephan
hatast við stríð og blóðsúthell-
ingar og álítur það ‘Ibróðurmorði”,
ef menn berast á banasjótum, þá
orti hann á móti þátttöku Vestur-
íslendinga í heimsstyrjöldinni
miklu og var þá helduir iharðskeytt
ur að vanda, enda uppskar hann
óþökk þeirra flestra fyrir og á-
rásir nokkurra “blaðasnápa".
Stephan tók þetta sárt, en á hinn
bóginn skildist honum, að hann
-mundi hafa sært mörg foreldra-
hjörtun með bersögli sinni og
óskaði þess nú, að "Vígsíóði”
Ihefði ekki komið út, fyrr en tekið
hefði að hilma yfir sárin. “Blaða-
smápunum” sendi hann aftur á
móti skorinorða kveðju 1 “Skrá-
veifum" sínum, lausavísum ýms-
um er hann setti í hlöðin. En í
raun réttri hefði ihann átt að
humma þetta fram af sér, því að
göfugmenni eiga ekki að eiga
orðastað við þá, se,n færa alt til
verri vegar, hann hefði átt að
láta sér nægja þessa vísu sína:
Það er að glata gulli í urð,
gagns- og hróslaust bæði
að sóa í blaða- söguburö
sínu besta kvæði.
En svona er Stephan ,bæði veill
og sterkur, eins og við raunar
flestir erum. En þrátt fyrir það
verður hann jafnan talinn mest-
ur andans maður þeirra íslend-
inga, sem vestur fluttu. Hann hef
ir í raun réttri verið “só'mi þeirra
sverð og skjöldur”, þótt þeir
skildu það ekki; og þeir mega
miklast af ihonum, þótt þeir aldr-
ei kunni að meta hann að verð-
leikum. Steplhan er eina andlega
stórmennið, er þeir hafa eignast
enn, sem komið er, þótt marga
eigi þeir aðra ágæta ‘menn. —
Út frá þessum hugleiöingum
sofnaði eg; en er eg kom á fætur,
var Stephan -kominn út, kominn í
vinnufötin og farinn að sinna bú-
verkum. Leiti er fyrir ofan bæinn
svonefndur Fagrihvoll, þaðan,
sc’m sjá má yfir landareign Ste-
phans og alla leið vestur til
fjalla. pangað fór hann nú með
mig til að sýna mér ríki sitt og
sinna. Þar ihefir Stephans plant-
að skógi, er hann nefnir “Nýja-
skóg” og um hann hefir hann
kveðið meðal annars þetta:
—Nú prýða sig hæðirnar tvitug-
um trjám
í tirjunum stóðu þær sviðnar og
auðar
er kynni vor hófust, frá koil’
o’nað tám
mei'i kvikuna bera og vorgróður-
snauðar.
— Nú finst manni unaður að
þeim að dást
við uppgjafir naprar og og ljóð-
ið sitt slitið,
sem væru þær uppbót á æskunni,
er brást,,
á auðnir og kuldann um hjörtun |
og vitið. j
Þá hefir og Stephan, synir|
hans og ’rnágur ræktað landið um-j
hverfis og breytt því í akra og
engi, enda eiga þeir nú allgóð bú
og björgulegt yfir að líta á mið-|
sumri, þótt búskapurinn iborgi sig;
nú illa, og dýrtíðin ætli alt lif-
andi að drepa, þar eins og hér, j
Segja bændur, að það borgi sig’
varla að sá og uppskera, hvað tþáj
heldur að brjóta ný lönd til rækt-
unar.
Þegar við komum heim á hlað-i
ið aftur, var þar krökt af kjúk j
lingum og hænsnuvn. Ekki skortí i
þar heldur búhundinn né kisu og
lét Stephan vel að ihvoru tveggja. I
En nú bauð hann mér inn á
skrifstofu sína. pað er fremur lít-|
ið herbergi inn a& baðstofunni^
með bókaskáp stórum við annan j
langvegginn, en legubekk undiri
hinum, skrifborð í horni og ann j
að lítið borð út við gluggann, en j
í því geymir Stephan minjar sín-j
ar héðan að heiman undir gleri.
Ekki er margt bóka bjá Ste-
phani, — hann hefir t. d. aldrei
átt íslendingasögur allar, nema
Sturlungu, sem Hjörtur vinur
hans pórðarson hefir sent honum
ásamt fleiri góðum ’bókum; en
yfirleitt er Stephan fremur kost-í
* Leturbreytingin er vor. Ritst.
vandur á bækur, blöð og tíma-
rit. “Outlook” sá eg hjá ihonum
og einhver f’eiri amerísk tímarit. I
Nú bað eg Stephan að sýna
mér “Syrpu” sína. Dróg hann þá
út úr bókaskápnum !böggul stór-i
an og voru í honum að mig minn-!
ir 7 eða 8 þumlungsþykk hefti,
öll útskrifuð frá því, er “And-
vökur” komu út. Á nú að gefa
þetta út í Winnipeg í 2 bindum,!
í minningu þess, að Stephan verð;
ur sjötugur 3. okt. þ. á., og geng-j
st séra Rögnvaldur Pétursson j
fyrir þessu, eins og flestu öðru
þar vestra, er horfir til dreng-
skapar og þjóðrækni. Vill Stepfhan
láta prenta alt eftir sig í þetta
eina sinn og mun sumum vinum j
hans þykja vænt um að fá hann,
allan ‘ ’,Tieð húð og hári”. En eft-j
ir fljótan yfirlestur kvæða hans;
hefði eg kosið, að þar væri dreg- j
ið nokkuð úr og ekki tekið annað
en það, þar sem höfuð og hjarta!
sicáldsins lætur verulega tíl s’ín j
taka. En víst er um það, að íj
bestu kvæðum sínum er Stephan j
jafnsnjall og hann áður var, sbr.
t. d. “Fossaföll” hór að framan
og mörg önnur kvæði stærri og
svnærri, að ógleymdum sumum j
lausavísum. En það er of snemtj
að tala um þetta, þar sem bókin
er ekki enn komin út.
Á meðan eg sat við þennan
kvæðalestur, brá Stephan sér inn
fyrir fortjald nokkurt innar af
skrifstofunni. Hvað var þair áð
sjá? Eg skygndist inn fyrir tjald-
ið og sá, að þetta ’mundi vera
svefnstúka Stephans. var hún
nakin og auð eins og munkaklefi
en einhver helgi lá þó yfir þeseari
stúiku. Skáldgyðja Stephans er
aflbrýðssöm, eins og sjá má af
kvæði hans ‘‘Afmælisgjöfin”,
svo að hann verður að gefa sig
a’Ian að henni einni, er hún sæk-
ir hann heim. Hann hétí raunar
að hún væri að skilja við sig fyr-
ir fult og alt, er hann stóð á sex-
tugu, en hún hefir heimsótt hann
oft síðan og látið vel að honum.
— pá gekk hún út snúðugt, sig
fyrir mér fól
sem framkvæmd á hótunum
sínum;
en eftir lá gullband úr geislu’m
frá sól,
sem glóði á rúmstokknum mínum.
Þetta gullband sá eg nú, er
sólin stafaði geislum sínu yfir
hvílu Stephans, þar sem flest öll
kvæði hans eru orðin til síðustu
árin og áratugina. Og eg skírði
þetta litla afdrep með sjálfum
mér "andvökustúkuna”. Nú yrkir
Stephan, um sjötugt, þessa stöku
til skáldgyðju sinnar og nefnir
‘Fornar ástir”:
pú æskuást til ljóða
—mín auðnudísin góða
og ætíð söm við sig —
mér hálfur hugur félli,
ef hefði eg ekki þig
í einangraðri elli
að annast mig.
Og víst er um bað. að hún
hefir oft verið honum góð, einn-
ig þennan síðasta áratug, og lagt
honum margt glæsioirð á munn.
Eða hver mundi ekki kenna
ko-ssa gyðjunnar í því fagra kvæði
er hann orti um skáldið óttar
svarta, og konungsdóttirina, Ást-
ríði ói’afsdóttur Svíakonungs. Eg
set það hér til smekkbætis tvö
erindi úr kvæði þessu:
i
Kvæði hóf ’ann. Hirðin þagði,
Hlustarnæm að flimið skildi —
Eins og séytlu um silfurskálar
Seiddi óttairs raddar-mildi.
Var þá se’,n viðskreyti-skrumið
Skáldamálsins hann sig efi,
En sem lægju langir kossar
Leyndir undir hverju stefi.
„Man eg æ - við eitt sinn dvöldum
Inn hjá Væni, sumarkveldis
Tvö og ein, og áttum saman
Aftanfegurð Svíaveldis.
pá var okkur ekki í huga
óttahik við dóma í sögum,
Hvort við hlytum ríkisráðin
Rétt og samkvæmt Gautalögum”.
Eftir kvæðalesturinn fór Ste
phan með mig til Kristins mágs
síns og sytur sinnar og ætlaði eg
að koma þangað aftur, en vanst
ekki tími til. f Kristins landi hin-
um megin við ána Huld, hafa
'þeir mágarnir búið sér til ættar-
garfreit og er uþessi orð letruð
yfir sáluhliðið: Kominn heim!
Þar hvílir nú sonur Stephans,
systursonur og móðir hans, Guð-
'björg Hannesdóttir, er hann hef-
ir mælt fagurlega eftir, og sjálf-
ur ætlar hann sér að leggjast
þar til binnar hinstu hvíldar.
Að vísu ann hann enn ‘‘gamla
landinu” framar öllu, en þó má
'hann nú ekki hugsa til þess að
taka sig upp héðan af, því að
"ungskógurinn”, börnin og barna-
börnin, eru nú vaxin upp hring-
inn í kringum hann, eins og segir
1 ‘‘Nýja skógi”:
— Nú hverfur ’hann einmaninn
inn í þau skjól.
Af ylckur hann lærir í kvéld-
skuggans hljóði
að lifa upp í ylinn af albjartri
sól
og anda í kringum sig vorblíðu
ljóði.
— pó niðri sé rökkur og rekjan
um alt,
Þau raða um sólskinið toppunum
sínum.
Og eg lét engu’m það aftanskin
falt
né árroða dagsins á lundunum
mínum
Enn fremur segir hann í stök-
| unni “Mosavaxinn”.
Hann var fæddur hér í Reykja-
vík 15. júní 1853, sonur Jens rekt-
ors Sigurðssonar, bróður Jóns for-
seta, en móðir hans var Ólöf, dótt
ir Björns Gunnlaugssonar yfir-
kennara. Séra Sigurður útskrif-
aðist úr skóla 1873, og tók próf í
guðfræði við prestaiskólann 1876.
Vígðist sivo 22. ágúst 1880 til Flat-
eyjar-prestakalls og var þar prest-
ur í 40 ár, og fékk lausn frá em-
bætti 1920. Kvæntur var hann
Guðrúnu Sigurðardóttir Johnsen
úr Flatey, og lifir hún mann sinn
og ibörn þeirra 6; en eitt mistu
þau, dóttur, sem ólöf hét. Þau,
Hérna vera eg vil
og þess vann - eg helst til— i
fást við vangjöldin mín eða arðinn
— mínar iskuldir og skil —■
enda er skamt héðan yfir garðinn.
Á heimleiðinni komum við í,
skóláhúsið, en það nefna þeirl
"að Hólum”. Um eftirmiðdaginn
fylgdi Stejyhan mér til séra Pét-
urs Hjálmssonar, en íþar hitti
eg samferðafólkið, séra Rögnvald
og konu hans. Um kveldið var af-
mælisfagnaður hjá Stephani G.,
en að morgni neyttum við öll morg-
unverðar hjá honum og fórum
svo á flakk um bygðina
Eitthvað þu?di Stephan yfir
mér i bundnu ’máli að skilnaði, en
eg er ekki svo næmur á slíkt, að
eg muni nokkuð úr iþví. Það sá eg
þó, að Stephan beit á jaxlinn, en
það gerir hann bæði, þegar hann
klöknar við og þegar honum renn-
ur í skap, til þess að Iáta semj
minst uppi tilfinningar sínar. Og
þess bað hann 'mig síðastra orða
að “tína gullið úr taði Enníusar”,
þegar kvæði sín öll væru komin
út. Ekki veit eg, hvort eg legg
hendur aö því verki. Eg hefi
reynt það áður (,sbr. Iðunni, II
ár 1916 — ’17, bls. 356 o. s.). En
það eitt veit eg, að 'búa mætti til
gullvæga 'bók úr öMum ‘‘Andvök-
um“ Stephans G. Stephanssonar.
Stephan bað að heilsa heim!
A. H. B.
sem lifa eru: Haraldur vélstjóri
á Gullfossi; Jón raf'magnsfræð-
ingur í Reykjavík; Jens gasstöðv-
arstjóri í Tunsbergi í Noregi; Jón
Sigurður, bóndi í Flatey; Brynj-
ólfur gasstöðvarstjóri í Reykjavík
og ólöf ógift íheima.
Séra Sigurður var prófastur í
Barðastrandarsýslu frá ÍB83 til
1902 og þingmaður Barðstrend-
inga ,var hann frá 1886 til 1907.
Fékst hann auk þess við mörg
mál í héraði sínu, og var yfir
höfuð hinn nýtasti maður.
Frú Jakobína Sighvatsdóttir,
dóttir Sighvats Bjarnasonar áð-;
ur bankastjóra, andaðist hér í
bænu’.n morguninn 6. þ. m., á!
iheimili foreldra sinna. Hún var
fædd 16 júlí 1899, og gift Georg
Gíislasyni kaupmanni í Vestmann-|
eyjum. Kom 'hún hingað í nóve’m-J
ber í haust, og var þá orðin mjög j
veik af brjósttæringu, en sú veiki
varð henni að bana. Hún var væn
kona, og er sárt fyrir foreldra og
eiginmann að verða að sjá henni
á bak svo ungri.
Æ)ttu, sem flestir, sem nokkuð
ferðast á iskipum félagsins að
afla sér þessa kvers, því í því er
hægt að sjá flest það, sem snert-
ir ferðina.
Gunnar Gunnarsson.
Síðast bók 'hans kom hingað
með Gullfoss fyrir jólin, og heit-
ir „Leg ’med Straa“. Hefir ihún
ihlotið ágæta dóma í dönskum
blöðum og þykir ekki stánda að
baki bestu eldri skáldsögum höf-
undarins. Bókin mun síðar koma
út á íslensku.. v
Stúlka hvcrfur. Akureyri í gær.
Á föstudagskvöldið- var hvarf
hér stúlka, Sigríður Pálsdóttir að
nafni, og var hún frá Þórustöð-
um í Kaupangssveit. Dauðaleit
hefir verið leitað að henni síðan,
en hún hefir ekki fundist.
BERIÐ ZAM-BUK Á SÁRIN
og verkurinn hverfur
Er þér fáið kuldab’.öðrur á tær eða
fingur eða eyru, þá er ekkert betra
en að bera Zam-Buk á, og hverfur
sviðinn þá strax. Efnin í Zam-Buk
eru þess eðlis. að þau þrýsta sér
inn í svitaholurnar og græða út frá
sér. Yfirleitt er ekkert betra með-
al til við hörundskvillum og sárum
en Zavn-Buk. Enda hafa þau smyrsl
hlotið almennings lof.
Mrs. A. J. Underhill, Minn., rit-
ar: “Eg þjáðist marga vetur af
frostbólgu í fótum, svo eg gat ekki
farið í skó.
ramB»uR
“En Zam-Buk, hin frægu smyrsl,
voru ekki ilengi að uppræta sjúk-
dóminn. Eikkert betra við sprung-
u’m ,í höndum o.s.frv. Pantið öskju
í dag.
•, Eimskipafélag Islands hefir gef
ið út nú eftir áramótin handhægt
og smekklegt kver, er hefir að
innilhalda ýmislegt viðvíkjandi
farm- og fargjöldum félagsins,
viðkotnustöðum skipa þess, og
; einnig áætlun skipanna næsta ár.
Áætlunin er með nokkuð öðru
| sniði, en áætlanir þær, sem fé-
lagið hefir gefið úF- áður. Breyt-
ingin er einku'm falin í því, að
hver landshluti er hafður ®ér og
eru þá tilgreindar allar ferðir til
j og frá þeim landshluta, en ekki
getið nema aðalhafnarinnar í hin
um landshlutunum. Er þetta mjög
! (handhægt, því alla viðkomustaði
! skipsins þar ’má sjá með því að
fletta upp þeim landshluta. Ann-
að það, sem kver þetta ihefir inni
að halda, er skilmálar um vöru-
flutninga, upplýsingar fyrir
! farþega, atíhugasemdir við ferða-
áætlunina, fargjöld vestur og
| norður, suður og austur, og milli
I landa, flutningsgjöld innanlands
! og utan. Kort af Islandi er í
kverinU og er það ’mikill kostur.
Skrifið Yður fyr-
ir Farseðlum
ímanlega
Fyrir
Brezku Sýninguna
og tryggið yður þau þægindi,
er þér æskið.
CANADIAN PACIFIC
Umboðsmenn vorir tryggja yður
með ánægju farrý’mi, annast um
vegabréf og veita allar upp-
lýsingar.
Bein ferð með járnbrautum
Finnið Umboðsmann vorn í dag
CANADIAN PACIFIC
Frá íslandi.
Morgbl. 28. des til 13. jan.
Séra Sigurður Jensson
Séra Sigurður prófastur í Flat-
ey andaðist hér í bænum 5. þ. m.
Fluttust þau hjónin hingað síðast
liðið sumar, í júnímánuði. Dvaldi
frúin eftir það um tíma erlendis,
til þess að leita sér lækninga við
augnveiki, en iséra Sigurður hef-
ir lengst af verið veikur síðan
hann kom ihingað, og síðast þungt
haldinn.
“ROSEDAIjE” Drumheller Beztu
LUMP OG ELDAVJELA
STŒRD:
EGG
STOVE
NUT
SCREENED
PERS
TWIN CITY
OKE
Tegund
Tals. B 62
MEIRI HITI — MINNI KOSTNADUR
THOS. JACKSON & SONS
Wlnnipeg