Lögberg - 14.02.1924, Blaðsíða 5

LÖOUEBG, FIMTUDAGINN 14, FEBRÚAR 1924
5
Oodda nýrnapillur eru beata
nýrnameðaiiC. Lækna og gigi
bakverk, hjartabilun, þvaffteppu
og önnur veikindi, sem starfa frá
nyrunum- — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c. askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllum lyl-
sólum eða frá The Dodd’s Medi-
Tillög
ur
Steingríms læknis Matthíassonar.
það, hve hörmulega það snýr við,
að minsta kosti þeim, er hrakist
hafa frá ættjörð sinni, harla
snauir að veraldlegum gæðum,
þekkingu sem öðru, að þegar þeir
eru búnir og eru að vinna þann
sigur á erfiSleikum nýja landsins,
að geta veitt börnum sínuvn eitt-
hvað af því, sem iheimurinn t'elur
íhnoss og er nauðsyn til lífsvið-
urhalds á jörðinni, kemur ment-
aði ’maðurinn, alinn á móður-
brjóstunum, og segir okkur, að
toezt sé að ganga að fjárhúsum.
Eg get ekki gert að því, jþó mér
kæmi ríkismaðurinn úr allsnægta-
hjalls-loftinu, veifandi þorskkinn-
inni, < hug.
Að börn byrji að Hæra, þegar þau
eru 14—15 ára, eins og læknirinn
t®’ur heppilegt, eir íharla seint til
tímans gripið. Flestum myndi
það ærin hugarkvöl og það nú á
tímum, að vera ekki læs eða skrif-
andi þá. Fólk er þá að komast
nærri þeim árum, að tími þykir
til kominn að það reyni að bjarga
sér sjálft — vinna fyriir sér, og
yfirleitt óvíst um toóknám eftir
það ihjá mörgum. Annað það, að
óbókhneigðum unglingum er þeim
mun meiri kvöl, að sitja við bók-
lestur, sem nœr dregur þroskaár-
unum, fer þá námið út um þúfur,
en tími og verk tapast, þvií margt
af slíku fólki er fram úr skarandi
til vinnu.
Eg tel Iíf^nauðsyn bera til
þess, að búið sé að búa unglinga
svo úr garði, um 14-16 ára aldur-
inn, að þeir sé sæmilega að sér,
hvort sem þeir þurfa að stunda
ibera það 'með sér, sem toræður
hans og systur á ættjörðinni toera
honum, það, að ,hann liggi ekki á
'liði sínu.
Ræðu sína flutti læknirinn
f jörlega og skemtilega, mest ferða-
sögur; þótti mér það eitt að þeim,
að eg hafði lesið þær áður. Lýs-
inguha af Höllu og Eyvindi hafði
eg ekki heyrt. Hún var fróðleg
eg: s u 'm a r sbrítlurnar skemti-
legar, t. d. af fortöpuðu skjald-
bökunni.
Þá mintist læknirinn á, að ým-
íslegt væri að í heiminum, og gat
engum blandast ihugur u'm, að
íhann vildi vera í tölu þeirra, sem
mættu laga það. Virtist hugur
læíknisfþs einkum beinast að
barnaskói.unum og skólagöngu
foarna,^ se'm nokkurs konar mein-
semd í uppeldi unglinganna núna.
Kunni ihann á því tvö ráð, að
bæta það: Að taka börnin af
skólum og skiftast á um þau
bæja a milli, Iika Ianda — heima
og hér, og að börn toyrjuðu ekki á
skóla fyr en 14-15 ára. Gat lækn-
irinn þess u'm leið, að toezt væri
að fylgja honum patolba sinum í
fjárhúsin.
Til er saga um ríkan dugandis-
mann á íslandi. Hann átti 'margt
húsa, sem og aðrar eignir, en eitt
iþeirra var Ihjallur nærri íbúðar-
húsi hans. Niðri var Ihjallurinn
notaður tiil að hengja upp þvott
til þerris og dálítið af skreið var
geymt þar. Hjall-loftið var læst
með lás og geymdi húsbóndi lyk-
ilsins. Sögðu 'menn, að í hjall-
floftinu væri geymt ýmiskonar góð-
inu væri geymt ý'miskonar góð-
gæti, svo sem hangið sauðakjöt,
soðið, saltaðir og ihangnir magál-
ar, smér, brennivín o. fl. f land-
Iegu'm vitjaði bóndi í ihjalil sinn
og kom þá ekki inn til máltíða,
fyr en seint og síðar meir, eða þá
ekki.
Einu sinni um nónbil ke'mur
karl úr hjall-loftinu, eftir að hafa
dvalið þar istundarkorn, og held-
ur þá á hálf-rifinni þorsk-kinn í
íhendinni. Þegar hann kemur upp
á loftið í Ihúsi sínu, þar sem kona
hans, börn og vinnukonur giímdu
við þorskhausa að 'miðdegisverði,
lítur hann hálf þegjandalega yfir
hópinn fyrst í stað, þar til hann
segir: “Mikinn andskota getið
þið étið. petta þykir mér nú
gott,” og veifaði þá hálf-rifnu
þorsk-kinninni sinni.
peir eru víst fáir, sem neita
því, að ýmislegt kunni að vera að
barnaskólunum. Mennirnir eru
ófullko'mnir, því verður alt sem
þeir gera, í molum og brotum.
Munurinn er samt sá, að su'mir
vilja setja saman molana og brot-
in og reyna að skapa úr þeim
heild, sem lifandi verum ,sérstak-
lega mönnunum, sem kunni að
verða að gagni; en aðrir vilja
mölva 'molana í enn þá smærri
mola, forjóta brotin í enn þá
smærri forot, svo þeir geti dansað
á torotunu'm eða ilegið í duftinu,
eins og ormur á gulli og stækkað
sjálfir, og getur hver heilbrigð-
ur maður séð, að toarnaskólamenn
eru heldri 'manna megin.
pað er ekki tilgangur Stein-
grís læknis, að vera molamanna-
þú'hann verði það að þessu
ni' „ ,.ann álítur kosti toarn-
unnT ír°n™ 'með skólagöng-
mlðnr’ ^ breyta til. Því
hal j1^ lækni*-'nn ekki enn
fvHr T, aUíra Íþað’ nð þrátt
mark grlan\°A la*gt alðnrstak-
mark, líka það að sækja skóla
einkum fyrir smabom, u-m heit-
as, ta tímann, o.fl., þá eiga börnin
i 'hinu opintoera skólafyririkomu-
lagi, sem nú tíðkast, ekki einung-
is foreldra sína að, ise'm eru vitan-
lega ýmiskonar, Iheldur líka stjórn
landsins, sem lítur eftir heilbrigði
þeirra og því, að þau njóti ein-
hverrar uppflræðslu í æsku.
Börnin eru því eins vel stödd og
þau geta verið í mannanna hönd-
um.
Ekki hefir læknirinn helduv séð
Steingrímur læknir Matthías-
son, kom hér í vetur, ásamt Gunn-
ari Mattbíassyni, toróður sínum,
er söng hér á satoeiginlegri sam-
komu iþeirra toræðra, og þótti tak-
ast prýðilega.
Steingrímur læknir er glaðleg-
ur og góðlegur í viðmóti, en elli^ nvort sem þeir þurfa að stunda
legur um aldur fram. Virðist hann) líkamlega vinnu eða halda áfram
I r\ A v r» 'Ln'a « 4P / • • _ / • / , ,
nami u,r því.
pá eru skiftin á börnunum bæja
á milli, sem læknirinn mintist á,
og taldi svo iheppilega úrlausn
uppeldismálanna.
Eg tel það mesta óráð.
Nóg af munaðarleysingjuvn í
Iheiminum og mun, því miður, alt
af verða, þó ekki verði farið að
semja reglugerðir til þess að kcma
þeim á stað. Nóg af böili, nóg af
S'org, þó bezta fólkið bæti ekki
viljandi við það. Nóg af stríði
og erfiðleikum, fyrir þeim, sem
eru að reyna að verða aumingj-
unu'm skjól og skjöldur, þó ekki
sé að óþörfu toætt við það stríð.
Flest foreldri munu fremur
kjósa að hirta toörnin sín sjálf, en
láta aðra gera það, og ástríki er
ekki eðlilegt að óskyldir sýni
toörnum, framar eða ein,s og for-
eldirar. Fólk væri að koma af sér
átoyrgð á annara hendur.
Um skifti á börnu'm milli Aust-
ur- og Vestur-íslendinga, sem
læknirinn mintist ilíka á, gildir
fyrst og fremst það, sem hér að
ofan er sagt, eins og með skemmri
leið. En í viðbót við það má
segja um þau, að börnin ’mundu
læra graut í tveimur tungumál-
um, en hvorugt vel. Annað, ihug-
ur þeirra yrði tvískiftur, með því
þau mundu 'hálf-unna tveivn lönd-
um, en engu til fulls. í þriðja
lagi væri þessi aðferð röng hjá
okkur, sem toúum hér vestra, því
við værum, fullorðna fólkið, að
leggja börnin á altari þess þjóð-
ernis frekar, sem okkur er nátt-
úr’.egt að unna, en Ihöfðum ekki
þrek til að leggja lífskraftana til,
•en ekki því, sem við höfum unnið
eiðana og sem Ihefir alið okkur
mikið af æfinni og börnin alveg.
Að bregðast því, sem maður hefir
heitið að vera trúr á meðan ann-
að er mögulegt, er ógeðslegasta
eðliskend nokkurrar veru.
Aftur á móti veit eg, að það
eru fleiri en einn maður hér
vestra, sem ósjálfrátt þráir það,
að þegar synir þeirra og dætur
eru fullttíða fólk, ef kringu-m-
stæður þá leyfðu að það leitaði
sér æðri mentunar, að þá mætti
'hugur þeirra sjálfra stefna frek-
ar að háskóía íslands, en annara
landa háskólum, Vitaskuld er
slíkt draumur, sem framtíðin ein
•sker úr, Ihvort verður að reynslu.
Eg held, ef Steingirí'mur læknir
Mattihíasson og annað vel hugs-
andi fólk atJhpgár barnaskifting-
artillöguna og minni.ist þess, að
toörnin eru veik og vanmáttug, en
heimurin kaldur og hrjóstrugur,
þá. stingi menn þeirri tillögu und-
ir stól, til þess að taka hana það-
an aldrei aftur.
1*the whitest, lightest
Magic
baking
powder
^gNTAINS
•minn þegar horfinn, eins óvænt
og hann hafði komið.
f'.fr’
sem féllu niður með henni. Klæðn
aðurinn var úr dökku efni, var
ofið í gull og silfur með 'miklum
hagleik. ,Men breitt toar kona þessi
um háls og toauga marga á hönd-
um og fingrum. Hún hélt á gulln- j fíflska eða fáviska.
u'm sprota alsettum dýrum stein-
um, og lýsti út frá honum.
Hásætið var skrautlegt mjög og
margtorotið,, að ekki verður því
Afmælishátíð Góðtemplara fór
fram í gær, í því formi, sem áður
Ihefir verið sagt frá. Veður var
Löngu seinna las eg það í út-jihið ákjósanlegasta fyrir útisam-
lendri bók að orðið
‘móría“ þýddi
S. S. C.
Frá Islandi.
kcvnuna. Allmikill fjöldi templ-
lákssonar; í öðru lagi góðu radd-
efni, hér sem annars staðar víðast
■meðal Isi’.endinga; og síðast en
ekki sízt þeim áhuga og eldmóði,
samfara lotningu fyrir fögrum og
ara, ekki síst úr barnastúkum, verðmætum söng, er var að finna
fór fyrst í skrúðgöngu dálítiðlhjó söngfólki, se'm söngstjóra.
um toæinn með lúðrasveit í far- pá söng og toarnaflokkur nokk-
arbroddi. Var það löng fylking ogl ur lög. í flokknum voru um 40
fór skipulega, og hefði þó sjálf-| börn, hvellar og skærar íslenzkar
lýst til hlítar. Það var með upp-1 * gagt verj5 almennari þátttaka og raddir, og mintu mig á söng-
'hleyptu'm myndum og alskreytt, Morguntolaðið 28. des. til 13. jan. meiri, áður fyr, meðan reglan var prófin í barnaskolanum í Reykja-
gulli og silfri og dýrum steinum. íslenskar afurðir hækka í verðn 'meira í blóma sínum, en nú er tal vík, er við sxolapiltar ætið sam-
pað var gert úr einhverju dökku Af vöruskeytum, er kaupþingið ið, einnig af templurum sjálfum. vizkusa’mlega hlustuðum a, er
efni. Hásætið stóð á þrepi, voru hér hefir fengið nýl., má sjá, að Að lokinni skrúðgöngunni var Brynjólfur stjornaði.. ol' voru
tröppur upp að ganga á alla vegu. I íslenskarfafurðir hafa hækkað tölu gengið í kirkju. í dómkirkjunni börnin íslenzk, að undanskildum
Tröppurnar voru gerðar úr gráum vert i verði nú u'm áramótin að talaði séra Bjarni, en í fríkirkj- 2—3 Galiziutelpum er þo sungu:
undantekinni síld, sem heir lækkað unni séra Árni Sigurðsson, og “Eg vil elska mitt lund jafnskyrt
og lýsi, sem stendur alt að því í skifti stórstúkan sér milli kirkn- hinum, þo exkert orðið hafi þær
stað. Verð á útlendum vörum hef-j anna. Fluttu prestarnir báðir sér- líklega skihð.
ir lítið breyst, nema á rúgmjöli stakar hátíðaræður. í templara- Það ma vænta mikils af þessu'm
hefir það hæklkað. Annars geta húsinu fór einnig fram toarna-j barnaflokk, svo vel sem hann song
‘menn fengið upplýsingar um verð guðsþjónusta. hjá séra Friðrik, eftir að eins .2 manaða æfingu.
á einstökum vörutegundum hjá stutt en hátíðleg. Söng þar all-1 Ættu fleiri bygðir, ^ef þær eru
mai'mara skygðum. Loft og veggir
voru klæddir innan með sama efni.
Konur nokkrar stóðu toeggja
megin hásætisins; voru það þjón-
ustúmeyjar drotningarinnar. Fyr-
ir fra'man hásætið voru ætíð ein-
hverjir, því þangað sóttu menn sér
til trausts og halds, og tjáðu drotn-
ingunni vandkvæði sín og lotning;
sumir með því að hneigja sig, aðr-
ir með knéfalli, og enn aðrir féllu
f
pá eru nú fjárhúsaferðirnar.
Að svo miklu leyti er það snertir,
að vera í kringu’m þá, sem menn
unna og sinna heilbrigðum störf-
um, eru þær góðar og gildar. En
En flestir unglingar þrá, að vita
eitthvað meira um iheiminn fyrir
utan sig og þroska sinn eigin
manndó'm. Á ræðu læknisins gat
maður heyrt, að hann Ihafði lesið
Odysseyf, tekið barn með töng-
um, er síðar varð efnis piltur, og
þegar læknirinn eitt sinn var
staddur í lífsháska á sundreið og
hestur hans hafði kastað sér
flötum í fljótið, mundi Ihann það,
er hann þannig Ihorfðist í augu
við dauðann, að ihann átti eina
lífsvon enn, þó hann yrði frá-
skila hestinu’m. Hann var syndur.
Þó við hefðum ekki lcunnað
deili á manninum, sem talaði, þá
vissum við nú, að hann las grísku,
var ilæknir og kunni að synda; og
að þetta fhafði gefið honum þekk-
ingu á löngu Ihorfnu'm kynslóðum
og reynslu,, þeirra og tojargað
mannslífum, og væri þar af leið-
andi mjög nauðsynleg þekking.
En við vitum líka, að því miður
verður illa ihægt öðlast neitt af
þessu við fjárhúsin á íslandi né
fjósin í meríku, þó Ihvorutveggju
séu góð í sinni röð.
Einu brá fyrir í ræðu læknis-
ins, sem eg tel honum ósamboðið,
en það var “gaman” tilvitnun hans
í gerðir Sánkti Péturs, þá er 'hann
'brá sverðinu forðum. Mér þótti
miður, að svo vænn maður mint-
ist á það, sem væru s'mámunir.
pó að atburðurinn, sem þá var að
gerast, hefði ekki neina trúar-
lega þýðingu fyrir læknirinn, sem
eg vitaskuld veit ekkert um, þá
var það allvörumál samt. 'Sorgar-
leikur, æfinlega hræðilegur. Sak-
laus maður staddur fyrir grimmu
veraldarvaldi og umkringdur af
skrílblindum fjöldanum. Ástvin-
ur hans hálf örvita og ráðalaus,
reynir að toera hönd fyrir höfuð
honum með því að vega í hópinn.
Ekkert er fjarri gamni. En þá
tel eg Steingrí'mi lækni Matthías-
syni full-I fnað það sem hann vill
vel og orkar til góðs í þarfir með-
bræðra sinna, þegar hann getur
ekki farið með neitt af því, sem
að honum lýtur, sem væri það
fleipur.
Rannv. K. G. Sigbjörnsson.
Móría.
Eg var úti á vellinu'm fyrir ut-
an bæinn, þá kom til mín maður
ókunnur og sagði: „Viltu sjá
nokkuð nýstárlegt?“ Greip hann
um ihönd mér, áður en eg gat
svarað, og gengum við að skógi
þéttu'm og háum. Var rjóður í
skóginn og stígur, sem við geng-
um eftir. Eitthvað fanst mér und-
arlegt við umhverfið, gat eg þó
ekki gert mér grein fyrir hvern-
ig því væri varið.
Stígurinn toreikkaði nú og varð
að rúmgóðu'm trjágöngum. Göt-
ur margar láu afvega Tnn í skóg-
inn. Sagði fylgdarmaður minn,
að þær lægju allar saman í and-
anu'm. Trjágöngin gerðust nú
dimm, vegna trjágreinanna toáðu
megin; voru Ijósker hengd á
nokkrum stöðum ’meðfram braut-
inni. Framundan sáust ljóisker
mörg og Ibjört. Komum við nú að
steinvegg 'miklum; var það fyrir
járnhlið ra'mbyggilegt með isterk-
ri umgjörð og og grind. Hliðið
stóð opið. Sagi fylgdarmaður
'minn, að hlið þetta væri ramm-
lega gert til þess að vera við öllu
búinn. pað stæði opið, vegna þess
að engin hætta væri nú á ferð-
inni, en til væri gömul spásögn
um það, að eitt sinn mundi hræði
legur óvinur torjótast jjin á svæði
þetta og eyða allri dýrð þess.
Gengum við inn um hliðið. Var
þar fyrir stórt svæði autt af skógi
og blöstu þar við mannvirki mik-
il og fögur. Framundan reis stór-
hýsi eitt eða höll svo mikil, aö
eg Ihefi aldrei séð slíka: Var
naumast séð fyrir enda hennar
og eftir þv£ fór hæðin. Höllin var
gerð úr hvítu'm steini. Gluggar
voru nokkrir uppi undir iþakinu.
pakið var alsett turnum, stöplum
og súlum. Gekk þakskeggiö fram
mjög. |Dyr voru margar og breið-
ar; láu upp að þei'm rið boga-
mynduð, voru, pallar efst við
dyrnar. Vængjahurðir miklar og
járnbentar voru fyrir dyrum og
stóðu þær allar opnar.
Fyrir framan höllina voru
'mannvirki: Myndastyttur, gos-
torunnar og stígir og stéttir með
allkonar lögun og lit. Skrautjurt-
ir og tré voru hér og þar, voru
menn á gangi milli þessara reita.
Við snerum að hallardyrum og
og gengum inn óhindraðir. peg-
ar inn ko’m, sýndist höllin nálega
eins breið eins og hún var löng,
er ekki hægt að gera ágiskun uní
hina geysimiklu stærð hennar. Sá
eg að gluggarnir voru svo hdtt
frá gólfi, aö ekki var unt að horfa
út um þá, þóttist eg þá vita, að
þeir væru gerðir 'meira til skráuts
en útsýnis. Nóg var birta í höll-
inni, því að ljós brunnu mörg og
stór. pakið var gert úr ótal tigl-
um og var ljós í hverjum tigli.
ljósin voru einkennileg og köst-
uðu undarlegum og dularfullum
littolæ. Þóttist eg vita að það væri
gert til þess aö breyta umhverf-
inu, og þvf, se’m væri innanvegg^
Mikið var skraut hallar þessar-
ra, toar þar flest glitrandi toirtu
og lit. Hásæti mikið stðð undir
vegg og sat þar kona. Bar hún
kórónu þrefalda úr gnlli og
grevnta roðasteinum. Efsta kór-
ónan var 'minst rnn sig. en feg-
urst, o,g var ai'sett, d-éra og manna
mvndnvn. Knnn þeosi eða drotn-
ing var klædd kyrtli eða slæðum.
fram á ásjónu sína. öllum gerði ®klJ^uS
drotningin nokkura úrlausn.
Drotningin toar skýlu fyrir and-
litinu. Hún mátti ekki líta sitt eig-
ið andlit, né nokkur annar, og sá,
sem ljóstaði upp nafni hennar
innan hallarveggja, var gerður
rækur þaðan. Undir þessu tvennu
var komið veldi og tign drotningar
og lotning manna fyrir henni.
petta sagði fylgdarmaður 'minn.
Seinna sagði hann að drotningin
héti Móría, væri 'hún alment nefnd
fð út í frá, jþví nafn hennar gæfi
til kynna eðli hennar og innræti.
. Fylgdarmaöur minn vakti at-
hygli mitt á konunum, sttn stóðu
við hásætið; talaði hann sérstak-
lega um tvær, er stóðu næstar há-
sætinu sín hvoru megin. Konur
þessar vor svipþungar og inneygð-
ar; augun flögrandi og tillitið ó-
beint og ihikandi. Svipurinn var
ýröur og undirhyggjulegur. Mað-
ur fann til óróleika við að horfa
á svip og útlit kona þessara. Fylgd-
armaöurinn isagði, að konur þessar
tvær, hefðu mest völd og áhrif hjá
drotningunni, enda sýndu þær trú-
rnensku mikla í þjónustu sinni.
Onnur hafði fyrir stafni, að njósna
um iþað er menn töluðu um drotn-
inguna, hin njósnaði um það, sem
hægt var að finn öðrum til uvn-
‘Sagnar. Báöar höfðu yfrið að gera.
pær ræktu störf sín svo vel, að
drotningin ihafði mesta uppáhald á
báðum.
Voru menn sendir út um höll-
ina til að hlýða á tal manna og til
að grenslast eftir því, se’m fram
fór, voru menrt altaf að fara til og
frá til að flytja tíðindin.
Eg fór nú að horfa tyfir höllina
sá eg að hún var alskipuð fólki,
körlum og konum. Var það mann-
fjöldi mikifl, að lítt mundi teljandi
Gaf þar að líta öll hugsanleg svip-
brigði og ástand vnanna. Allir
voru að skemtunum: Sumir léku
sér að knöttum. Aðrir voru < elt-
ingaleik og gerðu hver öðrum ó-
leik eftir megni, lenti þá í rysking-
ar, féllu suvnir óvígir og voru born-
ir út jafnharðan. Sumir fóru með
teninga og spil. Sumir gæddu sér
á góðgæti; nokkrir hringdu glös-
um og sungu ölæðiskvæði. Aðrir
stóðu í orðasennu og þrasi um
menn eða ‘málefni; skorti ekki stór
orð og skjótar ályktanir. Stóð af
öllu þessu mikill hávaði og glaum-
ur.
Allir voru jafn réttháir í höll
þessari að virging og völdum. Eng-
inn dirfðist að segja öðrum til í
neinu. Trúðu 'menn á mátt sinn og
megin, og bjuggu við ótakmarkað
frelsi. Enginn mátti skerða annars
rétt. iSá ásetningur var sameigin-
legur með mönnum, að njóta mest-
ra þæginda með minstri fyrirhöfn
og viðleitni. iMátti ekki reisa gegn
því neinar skorður.
Gegnum glauminn og skarkal-
ann toarst, af og til lágur ó'mur eða
hlátur. Ekki sýndust menn veita
því eftirtekt. ómur þessi var stund
um ekki ólíkur því, þá þruma heyr-
ist í fjarlægð eða þegar ís er að
springa. Mest líktist þó hljóð þetta
því, þegar hlegið er hrottalega, en
þó lymskulega og í lau'mi. Fór eg
að líta umhverfis, kom eg þá auga
á leynidyr, sem eg hafði ekki séð
fyr. Var fyrir þeim dökt tjald.
Hreyfðist það af og til, eins og við
það væri komið að innanverðu.
póttist eg vita, að þaðan bærist
þetta lymskulega hláturshljóð, sem
var gegnumgangandi og hryllilegt,
svo það er ógleymanlegt.
Veggir hallarinnar toáru margs-
konar skraut. Héngu þar einkenni-
legar töflur og skuggsjár,. Var
sagt, að á töflum þessum væri
skráð lög hallarbúa.Svo oft þurfti
að toreyta lögum þessum, að ekki
þótti gerlegt að skrá iþau í bækur.
'heldur voru þau skráðá töflurnar;
hver grein út af fyrir sig.
Skuggsjárnar voru gerðar eftii
fyrirskipun drotningarinnar.
Höfðu þær þá náttúru, að ef ein-
hver þóttist kenna eigin lýta,
þurfti ekki annað en að ganga
fyrir skuggsjár þessar, hurfu þá
öll lýti. Sá eg marga ganga að
skuggsjánum og skoða andlit sitt. j
Mér fanst andrúmsloftið i höll- j
inni þvingandi, eins og það væri j
fult af ryki eða reyk.. Átti eg erf-
itt með að draga andann. Þóttist
nú hafa séð nægju mína af því,
sem fram fór og óskaði mér út
undir bert loft, kom þá fylgdar-
maður minn og sagði: „Nú munt
þú vera foúinn að sjá nóg til að
hugsa um fyrst um sinn.“ Geng-1
um við þá út úr höllinni og hinn
sama veg, sem við höfðum komið. j
j Bar okkur heim á völlin fyrir ut-'
an bæinn, var þá fylgdarmaður!
I stór toarnaflckkur undir stjóim ekki byrjaðar á því, að fara hér að
Hallgríms Þorsteinssonar. Sðra dæmi Árbyrginga og fela börn sín
Flateyjarhéraði Friðrik flutti ræðu, og öll börnin á 'hendur Bi-ynjc>'fi porlákssyni í
Thoroddsen verið f]uttu síðan upphátt og í kór, trú- bessum efni.m. Þau eru þar vel
læknir. Hún er fyrsta arjátningu og bæn. Seinna um komin.
ona, sem situr í embætti hér á daginn fóru fram ýmsar skemt- Sigfús Halldórs. frá Höfnum.
kaupþinginu.
Embætti.
hefir Katrín
landi’ I anir, éins Og áður hefir verið
Dáinn er nýlega hér í bænunJ sa^ frá- Var vel vandað tU ýms’
Ára'mnn Jónsson toátasmiður, fað-| ra atriða Þar- °8 fóru '>ær vel
ir Kristins Ásmundissonar Menta- fra‘m-
sikólakennara og þeirra systkyna. Megna óánægju vakti það þó,
MOLAR.
Hinn ungi maður, sem hyggur
stórvirki í lífinu, verður að
Ármann var góðkunnur mörgum' eins °,g eðlilegt er, að á samkom- temja sér bæði andlegt og efna-
Reykvíkingum, hafði dvalið hér unni 1 NýJa ®íó var fólk látið legt 8jáif8tæði. Hann verður að
frá því um aldamót, en var áður bíða upp ur.dir klukkustund áöur forgast skuldasjúkdóminn eins og
á Saxhóli. Hann var sjötugur þeg- en skemtunin ’hófst, fram yfir, ,heitan e]d.
ar hann lést og hafði legið Það' sem ^ug^ýst hafði verið, og
skamma stund.
Fánasöngur
pessi fánasögnur er eftir séra
Friðrik Friðriksson, og var í ^ fram." Um‘kvöldið ‘ voru dans-
Ttr»»orn Omv> „I, V. —f \ 7 “ _ _ _ • _
engin grein gerð fyrir því óstund-j
vísi er annars talsvert almennur j
ósiður hér, þó ekki gangi svona j
langt, og hvimleiður. Annars i
munu skemtanirnar hafa farið
fyrsta sinn sungin af Væringja-
flokknum hér 1. des. síðastliðinn.
Lýs þú fáni’, á friðarvegi,
frelsistíð í vændum er,
blaktu yfir láði’ og legi,
lofsæl gifta fylgi þér.
F.vrir þig er ljúft að lifa,
Ijúft að deyja, með ef þarf,
:,: Leið þú oss til þroska og þrifa
þúsundfalda alt vort starf. :,:
Yfir frægra feðrahaugu'm
flögra þú, isem minnisrún;
fyrir niðja ungra augum
upp þú rís, sem dagsins brún.
Túlka fornar tímans myndir,
tendra lýðnum eld í sál.
:,: Opna nýjar lífsins lindir,
Iegðu kraft II söng og mál.
Pegar flestar þjóðir hlutu’
að þreyta tryldan hildrleik,
og í blóði fánar flutu
faldir undir vígareyk.
Þegar menning lá sem lerka,
lömuð við þau friðarsjöll,
:, : fæddist þú til friðarverka,
fáni íslands hreinn sem mjöll.
Undir þínum fagra feldi
fylki sér nú íslandsdrótt!
Auk ;þú framsókn, auð og veldi
andans fjör og nýjan þrótt.
Yfir tömdum fossum flögra,
fjörðum, bæjum, landi’ og dröfn,
:,:'margra hafa ógnum ögra,
ísland sýndu’ á hverri höfn. :•
Hafið hugfast að áður en þér get-
ið vænst viðurkenningar, verðið
’- ér að ganga í gegn um langt og
strangt nám, strangan reynslu-
skcfa. Forðist ráðleggingar kunn-
ingja yðar eða vina, sem hlaða á
ður lofi og telja yður alla vegi
JiSL r. _____ ____færa. það eru ekki tækifærin, er
þeir stórriddarar af Fálkorðunni: vo að segja ganga yður óbooin í
Vilhjál’mur Stefánsson norðurfari greipar, sepi ráða því hvort þér
Geir Zoega rektor og Sveinbjörn gangið sigrihrósandi af hólmi eða
Sveinbjörnsson tónskáld; en ekki hei'dur er það alt undir yðar
leikar og annar gleðskapur.
Hciðursmerki. 1. þ. m. urðu
riddarakro^ jfengu séra Friðrik
Friöriksson, Bjarni Sæmundsson,
fiskifræðingur, Halldór Hermann
bókavörður, Jóhannes Nordal ís-
hússtjóri, Friðrik Bjarnason
hreppstjóri á Mýrum í Dýrafirði,
Brynjólfur lEinarsisoni bóndi á
Sóleyjartoaikka, Ólafur Finnsson
bóndi á Fellsenda og Hallgrímur
Hallgrímsson toóndi á Rifkels-
stöðum.
eigin ásetningi
komið.
og staðfestu
Tuttugu og fimm ára leikafmæli.
á frú Guðrún Indriðadóttir á
þriðjudaginn kemur. Verður Heid-
elberg leiikið Iþá um kvöldið, og
rennur allur ágóði af þeirri leik-
sýningu til afmælisfoarnsins.
Dánarfregn. í fyrrakvöld and-
aðist hér í bænu'm Guðmundur
Sigurðsson frá Ofanleiti, faðir
Sigurðar iskrifstofluístjóra ihjá
Eimskipafélaginu,' feamall foorg-
ari og sæmdarmaður.
Lofsverður áhugi.
Föstudagskvöldið 1. febr. var
samsöngur baldinn í Árborg, und-
ir stjórn Mr. Brynjólfs porláks-
sonar. Söngflokkurinn telur um
30 manns og eru raddir bland-
aðar karla og kvenna.— Samsöng-
urinn fór stórvel fram og var
bæði söngstjóra og söngfólki til
hins mesta sóma.
Eg get ekki látið hjá liða, að
lýsa gleði minni yfir því, hve val
þessi samsöngur fór úr hendi, því
þó eg að vísu á skólaárum mínu'm
kyntist vel ágætum söngstjóra-
hæfileikum Brynjólfs porláksson-
ar, þá var foæði, að mörg af lög-
um þei'm, er sungin voru, eru all-
erfið viðfangs, og svo, hitt, að
ekki er úr fjöl'menni að velja, þar
sem ekki munu vera nema rúm-
lega 200' ísilendingar í Árborg, en
allur var flokkur þessi íslenzkur,
að undanteknu*m stöðvarstjóran-
um, enskum manni og konu hans,
er meðal annars sungu sérlega
snoturlega “kvartett” ásamt Dr.
Björnsson og Mrs. Féldsted.
Að samko'man fór svo vel og
varð áheyrendum til svo mikillar
ánægju, má þakka Iþrennu. í
fyrsta lagi hæfileikum Mr. Þor-
Eitt einasta reiði augnablik
getur rifið fegurð yðar upp 'með
rótum, breytt hamingjusömu
heimili í kalda og gróðurlausa
eyðimörk.
Nafnkunnur læknir hefir sagt,
að alvarlegt reiðikast stytti líf
konunnar um meira en heiilt ár.
Til þess að geta foaldið vináttó
einhvers manns, þarf þrent: Fyrst
að sýna honum viðstöddum virð-
ingu, tala vel um hann fjarver-
andi og rétta honum hjálparhönd,
iþegar mikið liggur við.
Metnaðurinn veitir oss þrótt til
þess, að glíma við örlögin. Hið
himintoorna eðli felur í sér mik-
inn tilgang og meiri afreksverk.
—i—-----
Meðan maðurinn ræður yfir
þeim þrótti, að han'n getur eftir
vildi skifta um venjur, illar eöa
góðar, er foann herra síns eigin
skapferlis.
--1-----
Tryggustu verndina er að finna
í voru eigin afli.
Hinn sanna 'hamingja fæst
að eins með því, að lifa foeiðar-
legu lífi.
óþolinmóður maður er eins og
olíulaus lampi.
Hreinlætið er skart elliáranna.
Sorgin er prófsteinn á tilveru-
gildi mannsins.
CREIUT EXTENDED TO REEIABIÆ PEOPLE AT EAXHELDS'
KAUPIÐ LEGUBEKK 0G ÖNNUR
HÚSGÖGN á FEBRÚAR-SÖLUNNI
Jafnt utanbæjar
menn sem innan,
geta orðið aðnjót-
andi kjörkaup-
anna á útsölunni.
Utanbæjaimenn
skrifi oss strex!
Nú er tíminn til að kaupa ekta Kroehler legubekki fyrir
lágt verð og geta þó notið vorra fágœtu afborgunankilmála
$5.00 Nidurborgun
Afganginn má greiða ámörgum mánuðum eftiryðar eigin ósk.
Afbragðs legubekkir úr ekta eik, fást nú fyrir aðeins $59,50
Nægilega stórt rúm fyrir tvo.
Búðtn Opln
frú
kl. 8.30 f.h. tll
kl. 6 o. h.
A Ijaiigarclöffuni:
frá kl .8.30 f.h.
tU kl. 10 eJi.
JABanfield
“Ths R«li&blo Homo Furrúshor'
49% MW STKZET- PHONE N 6667
Ijún vettt fólkl utan nf
laiuli. Skrlfið eftir
voni nýju Veröskrú
um vnmlaðrl liúsitún-
nð og áhöld af
a.Uri' mösnlcfrri gerð
og iögun.
,“A >IIGHTY I’RIEXIU.Y STORE TO IIEAR WITH”