Lögberg - 14.02.1924, Blaðsíða 4

Bls. 4
ó
LöGBERG, FIMTUDAGINN 14. FEBRÚAR 1924
CANADIAN PACIFIC STFAMSIIIPS
BEINAR FERÐIR MILLI BRETLANDS OG CANADA
Ef þér ætlið að flytja fjölskyldu yðar, frændur cða vini til Canada, þá skul-
uð þér gæta þess vandlega að á eimskipafarseðlinum standi
CANADIAN PACIFIC STEAMSHIPS
Það nafn tryggir yður beztu afgreiðslu, sem Kugsast getur. Eimskip vor sigla meö
fárra daga millibili frá Glasgow og Liverpool beint til Canada
Umboðsmenn vorir mæta íslenzkum farþegjum í Leith og fylgja þeim til Glas-
gow, þar sem fullnaðarráðstafanir verða gerðar. Skrifið til H. S. BARDAL, 894
Sherhrook Street, eða W. C. CASEY, Gcncral Agent
Canadian Pacific Steamships, 364 Main St., Winnipeg, Manitoba
K. F. Eimskipafélag
Islands
AÐALFUNDUR
Aðalfundur Hlutafélagsins Eimskipafélags Islands verÖur
haldinn í Kaupþingsalnum í húsi félagsins í Reykjavík,
laugardaginn 28. júní 1924 og hefst kl. 1 e,h,
Dagskrá:
1. Stjórn félagsins skýrir frá hag þess og framkvæmdum á liðnu starfsárí, og
frástarfstilhöguninni á yfirstandandi ári, og ástæðum fyrir henni, og legg-
ur fram til úrskurðar endurskoðaða rekstrarreikninga til 31, Desember,
1923 og efnahagsreikning með athugasemdum endurskoðenda, svörum
stjórnarinnar og tillögum tilúrskurðar frá endurskoðendum.
2. Tekin ákvörðun um tillögur stjórnarinnar um skiftingu ársarðsins.
3. KoSning fjögra manna í stjórn félagsins, í stað þeirra sem úr ganga sam-
kvæmt f élagslögum.
4. Ko8ning eins endurskoðenda í stað þess er frá fer, og eins varaendurskoð-
anda.
5. Tillögur til I igabreytinga.
6. Umræður og atkvæðagreiðsla um önnur mál, sem upp kunna að verða
borin.
Þeir einir geta sótt fundinn, sem hafa aðgöngumiða. Að-
göngumiðar að fundinum verða afhentir hluthöfum og
umboðsmönnum hluthafa á skrifstofu félagsins í Reykja-
vík, dagana 25. og 26. Júní næ3tk. Menn geta fengið um-
boð til þess að sækja fundinn hjá hlutafjársöfnurum fé-
lagsins um alt land.og afgreiðslumönnum bess, svo og á
aðalskrifstofu félagsins í Reykja/ík.
Reykjavík 10. Janúar 1924.
STJÓRNIN.
IJögberg
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
ambia Prets, Ltd., tCor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
T.UIman >-6327 ofi N-632N
JÓN J. BILDFELL, Fditor
(jtanáakrift tí! blaðaina:
THf eOlUHBI^ PRES3, Itd., Bo»3l7l, Winnipog, M»n.
Utanáskrift ritatjórans:
EOiTOR LOCBERC, Box 3173 Winnipeg, Man.
The “Lögberg” is printed and published by
The Columbia Press, Limited, in the Columbia
ESuilding, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Æði og andstygð,
Hún er hvorttveggja í senn, greinin hans Rögn-
valdar prests Péturssonar í síðustu Heimskringlu,
æðiskend og andstyggileg. Æðsiskend söiku'm þess,
að hann hirðir ekkert um, hvort 'hann fer í henni
með satt eða ósatt, en andstyggileg fyrir það, hvað
hún er óþoldtaleg í orði og anda.
Það getur verið, að sumum mönnum þyki það
bera vott um afburða drengskap, þegar um einhvern
ágreining er að ræða, að geta rutt út úr sér sem
allra mestum kesknis-óiþverra og staðlausu slúðri,
eins og séra Rögnvaldur gerir í þessari grein sinni,
en það er naumast hægt að segja, að það sé prests-
legt.
í þessari meír én fjogra dálka grein sinni í síð-
ustu Heimskringlu, snertir séra Rögnvaldur nau'm-
ast við iþeim atriðum, er vér gerðum að umtalsefni í
grein vorri. Hann fer í kringum annað þeirra að
minsta kosti, eins og köttur í kringum sjóðandi soð-
pvott, sem hann langar tif að reka nefið ofan í, «n
þorir ekki, af því að hann iheldur að hann muni
brenna sig. Höf. sem sé veigrar sér við að rétt-
læta anda þann, sem kemur fram hjá Dr. Ágúst
Bjarnasyni og í “Vígslóða'’ gagnvart borgaralegri
afstöðu Vestur-íslendinga á stríðs+ímunum og þátt-
tö*ku iþeirra í stríðinu, augsjáanlega af heigulsskap,
því hann Iætur sér ekki til hugar koma með einu
orði að bera hönd fyrir höfuð vestur-íslenzkra her-
manna eða Vestur-fslendinga, þó sí og æ sé verið að
sakfella þá fyrir að halda eiða sína og orð þegar
um líf eða dauða ríkis iþess, sem þeir til'heyrðu, var
að ræða. f stað þess lætur hann sér nægja, að velja
ritstjóra Liögbergs hrakyrði, sem eru illa hugsuð og
illa sögð, eins og reyndar flest það, sem séra Rögn-
^aldur ritar, ekki sízt þegar reiðin ihefir brjálað vit
hans.
Um hitt atriðið í grein vorri, út af ummælum
Dr. Ágústs Bjarnasonar um þrælalíf Vestur-fslend-
inga, verður séra Rögnvafdi dálítið skrafdrýgra.
Hann eyðir þremur fjórðu úr dálki í Kringlunni til
þess að sanna, að vér Vestur-fslendingar séum
þeirra ummæla maklegir, en ferst það svo óhöndug-
lega, að málstaður þeirra beggja er verri eftir en
áður.
Hann segir, afi það sé sitt hvað, að vera þræll
og að lifa þræla-lífi. præll er maður, eða kona.
sem er eign annara og því ófrjáls að öllu i’.eyti. Líf
þeirra vai eins háfi eigandanu’m, sem gat farið með
það og þá eftir viid, eins og menn nú fara með vinnu
dýrin. Þannig var þrælalífið þá, og þannig er það
nú, og þannig er ástatt fyrir öllum mönnum, sem
lifa því, 'hvort þafi eru Vestur-íslendingar eða aðr-
ir. Enda viðurkennir séra Rögnvaldur þetta blátt
áfra'm í grein sinni, þó hann gjöri það sjálfsagt ó-
afvitandi. Þar stendur: “íslenzkan er svo ein-
kennileg og hláleg í samlíkingum sínum, að hún
kai'iar það þrælalíf, ef erfiðið fer á mis við endur-
gjald, ef vinnan er að engu launuð.’’ Vér getu'm ekki
sé, að það sé neitt hlálegt við þetta; iþað er blátt á-
fram eitt af aðal einkennu'm þrælalífsins, að þeir
urðu að þræla án endurgýalds, eins og vinnudýrin
á vorum dögum.
Finst nú séra Rögnvaidi virkilega, að lífi
margra Vestur-íslendinga sé þannig farið? Finst
ihonum ekki, að hver einasta íslenzk bygð í Banda-
rikjunum og Canada, sé talandi vottur hins gagn-
stæða, og geri þehnan þrælalífs-áburð hans og Dr„
Ágústs Bjarnasonar að lýgi? Veit hann ekki, að
það eru frjálsir menn og frjálsar konur, sem þessar
sveitir byggja, sem ihafa reynt og sannað, að lönd-
in sem þau búa í, hafa launað og launa iðju og at-
orku vel, undir ölium eðliiegum kringumstæðu'm?
Megin-þorri greinar þeirrar, sem séra Rögn-
valdur reit-í síðustu Heimskringlu, fjaliar um at-
riði, som koma máli því, er um var að ræða, ékkert
við, svo sem kirkjufélagið lúfcerska, Norrisstjórnina,
Menóníta (ekki Memoníta, eins og stendur í Hkr.);
og svo eru sakir bornar iþar á ritstjóra Lögbergs,
sem hann á enga sö'k á og eru bein ósannindi. Nokk-
ur af þessum atriðum skui'.u nú atihuguð.
Séra Rögnvaldur getur aldrei stungið »vo nið-
ur penna, að hann þurfi ekki að skeyta skapi sínu á
kirkjufélaginu. í þessu sambandi skal iþað tekið
fram, að kirkjufélagið á ekki hinn minsta þátt í þvi,
að ritstjóri Ivögbergs skrifaði athugasemdirnar vifi
grein Dr. Ágústs Bjarnasonar, hvorki sem félag, né
heldur nokkur einstaklingur innan þess, annar en
ritstjórinn sjáifur, og ber 'hann því alla ábyrgðina á
þeirri grein. En það er nú svona fyrir séra Rögn-
valdi, að honum er ekki eins illa við nokkurn skap-
aðan hlut á ihimni og jörðu, eða undir jörðinni, eins
og kirkjufélagið, og því sjálfsagt að reka hornin )
það við hvert verulegt eða ímyndað tækifæri.
I iþetta sinn finnur hann því það titl foráttu, að
það sé hið mesta sníkjufélag, sem til sé á meðal ís-
lenz'ku þjóðarinnar, eða hafi verið.
Sjálfisagt eiga þetta að vera lastyrði til kirkju-
félagsins, en ein'hvern veginn finst oss að þau séu
ekki svo óttaleg, þegar þau eru brotin til mergjar.
Kirkjufélagið hefir verið og er sá félagsskapur í
lífi Vestur-íslendinga sem þróttmestur hefir reynst til
menningar og þjóðræknisviðhalds, og sem staðið
hefir og starfað lengur en nokkur annar. MeðHm-
um þess fó’ags hefir fyrir löngu skilist, að án hans
mættu þeir ekki vera, svo þeir hafa af frjálsum og
fúsum vilja frá fyrstu byrjun hans, borið kostnað
þann, sem hann hefir haft í för með sér og stofnan-
ir þær, se'.n honum hafa heyrt til, og teljum vér þá
meiri menn fyrir—þeir gátu ekki annað gjört, því
þeir áttu ekki kost á neinum öðrum fjárstyrk annars
staðar frá, sem þeim var só’mi að að þiggja, en voru
ekki nógu miklir vesalingar til iþess að selja sig •
annarlegum öflum á vald fyrir peninga, þó þeir
ættu kost á því.
En á meðal Vestur-íslendinga hefir verið til
annar félagsskapur, sem séra Rögvaldur þekkir og
hefir enda veitt forstöðu til margra ára, sem aldrei
hefir reynt til þess að standa straum af neinu
sjálfur, heldur hefir hann, þó einkum Rögnvaldur
prestur sjálfur, eytt bezta parti lífsins með aðstoð
sníkjusilfurs frá Únítörum í Boston, til þess að vinna
kirkjufélagsstarfinu alt það ’mein, sem hann hefir
orkað, og búumst vér við að það sé eitt af thinum
■mi'kllu drengskapar-verkum, sem Dr. Ágúst Bjarna-
son segir í grein sinni að hann hafi gengist fyrir
ihér vestra. Annars getur góðfús lesari dæ'mt um,
•hvor aðferðin sé ærlegri, að standa á sínum eigin
fótum og standa straum af sínum eigin stofnunum
eins og kirkjufélagið hefir gert og gerir, eða að vera
ómagi Únítaranna í Boston.
Ekki er gott að átta sig á því, hvað Rögnvaldur
prestur ‘meinar með því að fara að b’anda Norris-
stjórninni inn í þetta mál. Vér Ihefðum þó haldið, að
hún ætti litla sök á því, hvað Dr. Ágúst Bjarnason
segði um okkur Vestur-íslendinga! Flestir menn
mundu kalla þetta meinloku, eða blátt áfram slúður
þó erum vér eikki vissir um að það sé meimlaust slúður
hjá séra Rögnvaldi. Vér höfum grun um, að Rögn-
valdur prestur sé orðinn þreyttur á bændapóíitík-
inni og vlljí að sú Eringlótta fari að hafa fataskifii
aftur, og róa í Keflavík afturhaldsins við næstu
kosningar, því iþar sé meiri matar von, og þetta hafi
verið eins gott tækifæri eins og nokkurt annað, til
þess að opinbera umskiftingsáformið, og má það vel
vera þó oss finnist það nokkuð langt sótt að leita alla
leið austur til íslands eftir ástæðu fyrir umskift-
ings-opinberun sinni.
Eitbhvað er séra Rögnvaldur að tala um vináttu-
þel í þessari úminstu grein sinni.'og virðist hal’da,
að ef vér Vestur-íslendingar segjum meiningu vora
í garð bræðra vorra þar heima, að iþá muni vináttu-
'böndin (ef þau annars eru nokkur) slitna. Hanu
segir og að vér með þessari grein vorri í Lögbergi,
séum að spilla fyrir samskotum til Stúdentaheimilis-
ins í Reykjavík, gefa háskóla Islands olnbogaskot
og Jóni Ólafssyni látnum. Vitanlega er þetta alt
hið argasta slúður.—
Vér mintumst ekki með einu orði á háskóla ís-
lands, viriáttuiþel Vestur-íslendinga, né heldur var í
grein vorri eitt einasta hnjóðsyrði í garð Jóns heit.
Ó’lafssonar; og eru þetta því alt saman drengskap-
ar aðdróttfinir séra Rögnvaldar sjálfs.
En ef þessi áminsta grein vor í Lögbergi ’hefir
orðið eða verður til þess að draga úr söfnunum i
sjóði þá, sem hér er verið að safna í fyrir landa vora
á íslandi, eða ef hún verður til þess að slíta vin-
áttubönd á milli þeirra og vor, þá á séra Rögnvaldur
sökina því, en ekki ritstjóri Lögbergs, því það var
hann, stm var valdur að því að Dr. Ágúst Bjarnason
kom hingað vestur á vegum Únítara í Boston og á
þeirra fé, til þess að ala á úlfúð þeirri og illyndi,
sem Rögnvaldur prestur hefir haldið gangandi með-
al Vestur-íslendinga öll sín starfsár, því hann mein-
ar þó ekki að nokkur maður, sem þekkir hann og
starfsaðferðir hans verði til þess að trúa þvi, að
Unitarafélaginu í Boston sé svo ant um íslendinga,
og íslenskt iþjóðerni, að þeir séu að kosta miklu fó
til ,þess að viðhalda þeim og þjóðerni iþeirra, Nei,
sá félagsskapur, sem séra Rögnvaldur hefir vígt líf
sítt og hinn prúðmannlega rithátt sinn, á rætur sín-
ar í Boston, en ekki á íslandi
Ritstjóri Lögbergs hefir ekki á móti þv',
,þó Vestur-lslendingar styrki Stúdentaheimilið í
Reykjavík, ,því það er þörf stofnun. Hann hefir held-
ur ekkert á móti því, þó 'þeir leggi 1 Minningarsjóð
Jóns heit. ólafssonar, því hann átti gott eitt skilið
af honum. Oghann hefir ekki heldur á móti því, 'þó
vnáfsmetandi menn af ættlandi voru flytji þau mál
hér á meðal vor, eða önnur nytsemdarmál, sem bæði
Austur- og Vestur-íslendingum eru sameiginleg og
sómi að styrkja. En hann mótmælir þeirri aðferð,
sem því miður ber alt of mikið á, að mæla fagurt
við Vestur-íslendinga, þegar menn þurfa á aðstoð
þeirra að halda, en fyrirlíta þá svo í ræðu og riti,
eins og svínbeygðan þrælalýð á eftir. Slík viðskifti
geta aldrei að eilífu fætt neitt gott af sér, og því
báðum málspörtum fyrir beztu, að þau séu lögð
niður og grafin sem fyrst.
Mjög virðist séra Rögnvaldi renna það til rifja,
að vér mintumst á titla þá, sem Vestur-fslendingum
hafa verið valdir af ilöndum vorum heima, og það er
eins og heilagur vandlætingahrollur skeri hann i
hjartastað, út af því ódæði, og hann skorar á oss að
nafngreina þá menn sem svo ljótt 'hafi talað í garð
okkar Vestur-fslendinga. Ef að presturinn vill láta
svo lítið að fletta upp sínu eigin 'blaði (Heims-
kringlu) þá getur hann fundið þessa titla og má-
ske fleiri, með eigin handarskrift einhvers eða eln-
ihverra iþar að heiman, og væntum vér, að hann taki
þær sannanir fullgildar.
í síðari parti greinar sinnar er séra Rögnvaldur
eitthvað að tala um “að svíkja lit á sjálfum sér”.
Ekki segir hann hver það sé, sem bezt 'hafi gengið
fram í iþeirri list á meðal Vestur-fslendinga í seinni
tíð, sem ekki er heldur að búast við. En hann seg-
ir að Dr. Ágúst Bjarnason hafi ekki gert það, þó
stolið landsfé hafi verið í boði. petta þykja oss
fréttir. Vér vissum ekki áður, að doktornum hefði
verið boðið stolið landsfé til þess að “gjörast þræll
varmenskunnar”, eins og séra Rögnvaldur kemst að
orði, og gleður það oss sannarlega, að 'hann skyldi
ekki þiggja það. pað færi 'betur, að hægt væri að
segja það sama um alla aðra. En í sam'bandi við tal
séra Rögnvaldar um að svíkja lit, varmensku og ann-
að góðgæti, þá finst oss að slíkt skraf geti orðið erf-
iður ljár í jþúfu annara, en til er ætlast—jafnvel
hans sjállfs, því oss leikur meir en lítill grunur- á, að
í tilfinningu manna vrm þessar slóðir hafi vaknað sú
hugsun, að þeirra einkenna kenni ekki alfllítið i sam-
bandi við trýmálabrask hans í seinni tíð1—Sam-
bandssafnaðar myndunina, og sem honum tókst að
fá nokkuð af iþessu fólki sem hér á að lifa “þræla-
lífF’ og naumast hafa “í sig og á”, inn í, á þehn
grundvelli að eins, að sú stofnun væri frjáls og
hvíldi á sama grundvelli og 'þjóðkirkjan á íslandi,
en sem hann hefir alt af vitað, að var únítarisk
stofnun að eins, að minsta kosti er tiil eigna Win-
nipeg safnaðarins kemur; og að þessir safnaðar-
limir hans, sem naumast höfðu “í sig og á”, voru að
leggja fram fé af sinni fátækt til styrktar stofnun,
sem þeir áttu ekki minstu vitund í né rétt til og eiga
ekki enn í dag, að því er séð verður.
Menn munu minnast þess, að hér um árið, þeg-
ar hrópið var sent til Boston um nauðsyn þá, sem
íslenzkum Únítörum væri á að eignast málgagn og
bent á, að hægt væri að ná blaðinu Heimskringlu í
þjónustu sína. En það er ekki víst, að menn þekki
sögu þessa máls síðan, sem ekki er að búast við, því
oss vitanlega hefir hún hvergi verið skráð; og
hvernig sem sú saga er, þá er nú svo komið, að eign-
arbréfið fyrir lóð iþeirri, sem Heimskringlu bygging-
in stendur á er komin í nafn fjármála'manns austur
í Boston, sem Henry Marion Williams heitir; og ekki
nóg með það, heldur stendur kirkja hins svokallaða
Sambandss. og hús það, sem prestur safnaðarins býr í
líka í nafni þess sama manns, og hefir staðið síðan
18. júlí 1921. petta getur hver sem vill gengið úr
s'kugga um, með því að fara á landeigna-skrifstofu
Manitoba fylkis í Winnipeg (iWinnipeg Land Titles
Office) og líta þar á eignarbréf númer 329,894.
Einnig geta menn, ef þeir vilja rannsaka þetta frek-
ar, séð, að þegar eigendaskiftin á 'þeirri eign, sem
'hér er um að ræða, voru skrásett var það gert af
Hannesi Pétursyni bróðir séra Rögnvaldar, sem
“agent” Mr. Williams. Einnig munu menn verða þess
varir að á landeignaskrifstofunni i Wpg. er ekkert
skrásett, sem sýnir að Heimskringflufélagið eða
Sambandssöfnuðurinn í Winnipeg eigi nokkuð til-
kall til þessara eigna. í nifiurlagi greinar sinnar
skorar séra Rögnvaldur á Vestur-íslendinga með að
lýsa vanþóknun sinni á rit ritstjóra Lögbergs út af
framkomu hans í þessu 'máli. Heldur séra Rögn-
valdur ekki að Vestur-íslendingar hafi vit á því
sjálfir, hvort það er heldur séra Rögnvaldur, eða
ritstjóri Lögbergs, sem verðskuldar vanþóknun
þeirra — að minsta kosti er ritstjóri Lögbergs fús
á að ihlíta dómsúrskurði þeirra í málinu. Að síðustu
verðu'm við að biðja tlesendur Lögbergs velvirðing-
ar því, ihve þetta er orðið langt 'mál og hve langt vér
höfum orfiið að fara frá efni því, sem til umræðu
lá í fyrstu, en orsökin til þess liggur ekki Ihjá oss
heldur hjá séra Rögnvaldi, sem með dæ'mafárri fúl-
mensiku blandaði málum, sem hinu upphaflega u'm-
talsefni kom ekkert við inn í grein sína, er vér gát-
um ekki leitt hjá oss og se'm, að orði og anda minti
átakanlega á dýr eitt, sem menn reyna vanalega að
forðast sö-kum óþokka þess, er það leggur af sér,
en eru þó stundum nauðbeygðir til að ganga í ber-
högg við.
Syndir annara.
Leikur sá inn gullfalilegi, eftir Einar H. Kvar-
an skáld, var sýndur í samkomusal Sa'mbandssafn-
aðarkirkju á miðvikudags og fimtudagskveld í síð-
ustu viku.
Oss virðist þessi leikur með því allra fallegasta,
se'm til er af iþví tagi hjá þjóð vorri, og er það ekki
fyrir list þá í fra'msetning og stíl, sem höfundi þess
leikrits er svo eiginleg, 'heldur fer þar saman list og
stórsfeginn skáldiskapur. par er verið að sýna það,
sem dýrðlegast er í lífi mannanna, en seím margir
eiga svo erfitt með að láta vera eða verða ráðandi
aflið í lífi sinui—það að fyrirgefa. í gegnum allan
þenna leik er sókn og vörn—sókn þess ljóta og ó-
'hreina í eðli mannanna, gegn því göfuga og fagra,
og leikurinn endar á því, að hið göfugasta í eðli kon-
unnar, frú Gufirúnar, vinnur sigur yfir vonbrigðu'm
út af manni hennar og yfir eiturnöðrum þeim, sem
höfðu smogið inn í hús hennar og i’.íf, svo þar verður
aftur bjart.
Á leiðinni á leikinn vorum vér að hugsa um hvern-
ig leiikfólkinu mundi takast að fara með þetta verk-
efni)—hvort að þeir mundu nú ekki spilla mynd
þeirri, er vér áttum í huga vorum—sérstaklega mynd-
inni af ikonu Þorgeirs, en mynd sú spillist ekkert
við að horfa á leikinn. Konan, sem lék þessa afial-
persónu i’eiksins gjörði það vel oss til 'mikillar ánægju
og má það að sjálfsögðu að einverju leyti þakka séra
Ragnari Kvaran, isyni höfundarins, st'm leiðbeindi
leikendunum. Eitt er eftirtektavert í sambandi við
leik þenna, að oss fanst. Kvenfólkið leysti betur af
hendi ihlutverk sín, heldur en karlmennirnir flestir.
þær leystu allar verkefni sín vel af 'hendi, nema
önnur þjónustustúlkan, sem ekki náði sem bestum
töku'm á verkefni sínu.
Frú Guðrúnui koniu Þorgeirs ritstjóra lék Frú
Jakobsson systir Láru Goodman Salverson skáld-
konu og ileysti það vandaverk vel af hendi, hinn
stórgöfugi karkter hennaA var sjálfum sér sam-
kvæmur í gegnum allan leikinn, ihún talaði skýrt og
látbragð hennar alt var eðlil'egt.
Frú Önnu konu Gríms Áisgeirsisonar yfirdó'ms-
lögmanns lék G. Sigurðsson svo eðlil^ga aö naum-
ast er 'hægt að setja út á leik hennar.
Hlutverk frú Berg, ömmu frú 'Guðrúnar er ekki
sérlega mikið, en Miss Elín Thorlacius leysti það
vel af hendi, leikur hennar ií síðasta þættinu'm,
þar sem hún er að tala um fyrir frú Guðrúnu og
benda henni á fyrirgefningarskylduna, er prýðis-
gófiur. Sama er að segja um leik þeirra Hlaðgerð-
ar Kristjánsdóttur og Rósu Hermansson, þær
leystu báðar verkefni sín vel af hendi.
Tveir af karlmönnunu'm þótti oss leika best, það
voru þeir Jakob Kristjánsson og Bergþór Johnson
og er óhætt að trúa (þeim 'báðum fyrir erfiðari
verkefnum en þeir höfðu i þetta sinn.
f leik PáJ’iS S. Pálssonar, sem leikur 'porgeir rit-
stjóra og ættjarðarvin, þótti oss vanta fjör og' svo
það, að hann mundi eíkki nógu vel eftir því, að það
var konan hans, sem hann var að leika á móti eink-
um síðast, þar sem hún fyrigefur honu'xH öll brotin
og tekur ihann í sátt, sá stóri viðburður þarf að vera
eðlilegur, til þess að hann geti notið sín. En mynd-
arlegur er Páll á leiksviðinu og talar skýrt.
Grím Ásgeirsson leikur S. B. Stefánsson, er það
eitt aðalhi’.utverkið í leiknum. Grí'mur er áhuga og
gróðamaður, mikill fyrir sér, en ófyrirleitinn, og þótt
Björgvin sýndi no’kkur tilþrif í leiknu'm, þá finst oss
að hann nái vart hugmynd þeirri, sem skáldið gerir
sér með þann mann. Málrómur hans var og dálítið
óviðkunnanlegur og var ekki frítt við að í hann
skorti sa’mræmi með köflum.
Ólaf sífulla leikur Jón Ásgeirsson og yfirdrífur
það hlutverk helsti mikið.
Þakkir eiga þeir skilið, sem völdu þennan leik og
leikendurnir alilir fyrir að sýna hann, því þó dálitl-
ir misbrestir séu á, hjá sumum leikendunum, þá hef-
ir hver'maður gagn og ánægju af að horfa á hann.
Stúdentafélagið.
Við og við hafa íslensku blöðin minst á stúdenta-
félagið í Winnipeg og starf þess, en naumast er
hægt að segja að þau hafi sýnt því þann sóma, sem
því ber.
Eins og menn vita er íslenskt námsfólk í því fé-
lagi—fólkið, sem innan lítils tíma verður leiðtog-
arnir í málum Vestur-íslendinga og merkisberar ís-
lenskrar menningar í þjóðfélagi þessa 'lands og er
það næsta nóg ætlunarverk, en þetta félag gerir
meira og hefin'gjört, það hefir frá hyrjun með því
litla fé, sem það hefir yfir að ráða, stutt fátækt,
efnilegt fólk af þjóðflokki sínum til náms, sem á
engan annan Ihátt hefir átt kost á að afla sér ment-
unar, og er ;það hið eina félag meðal Vestur-lsl.,
sem hefir tekið sér fram um það lofsverða verk.
Og enn eru fleiri ástæður fyrir því að stúdenta-
félaginu sé sómi sýndur af Vestur-íslendingum yf-
irfeitt. Ein af þeim er sú, að það er lífsspursmál
að bandið, sem 'hnýtir sa'man hið eldra og yngra
fólk, einkum námsfólkið, sem af íslensku bergi er
brotið hér i Veisturheimi sé styrkt og eflt en ekki
slitið, því á því byggist öll velferðarvon framtíðar-
starfs 'mála vorra.
Á ári hverju hefir það verið siður stúdentafé-
lagsins að efla til almennrar samkomu og eru tekj-
ur þær, sem það fær inn fyrir þá samkomu aðal
tekjulind félagsins auk centa þeirra, sem náms-
fólkið sjáilft getur látið af höndum rakna «g því
aðallega undir því komið, hve vel tslendingar sækja
samkomuna, með það hvað miklu fé að stúdentarnir
geta varið til að styýkja fátæik skólasystkin sín, sem
eru að berjast áfram á mentabrautinni. Nú, í ár
ætla stúdentarnir að halda þessa samkomu á
mánudagskveldið kemur 18. þ. 'm. og vonast til þess
að svo margir af löndum sínum sæki samkomuna,
sem haldin verður í Good Templaraihúsinu, að hvert
sæti verði skipað og það er sóimi og skylda Winni-
peg íslendinga að gjöra það.
Á samkomu þessari fer fram auk annara skemt-
ana mælskusamkeppni, sem skift er í tvær dei'ldir í
fyrri deildinni eru þeir, se'm ekki hafa tekið þátt í
samkeppninni áður og í þeirri deild eru Axel Vopn-
fjörð, 'Heiðmar Björnsson, Agnar ÍMagnússon og
Hávarður Elíasson.
í hinni deildinni eru Aðalbjörg Johnson og Ed-
ward Thorláksson
Til þess að dæma u'm mælskusamkeppnina hafa
þessir dómarar verið valdir: Dr. Jón Stefánsson,
séra Ragnar Kvaran, prófessor Sítúli Joihnson, Guð-
mundur porsteinsson kennari og J. J. Bildfell.
Auk mælskusamkeppninnar verður ræða flutt á
samkffxTiunni af Berþóri Johnson kennara.
Munið eftir mánudagskvðldinu og sýnið stúdant-
unum íslensku, að Iþið metið viðleitni þeirra og
starf með því að fylla 'húsið það kveld.

um Kristjaníu eða K. höfn til Halifax, N.S.
6. mar., ‘Frederik III’ 20. mar., 3. apr., 15.
og 29. maí, 3. júl. Næista dag frá Kristj. Er þér sendið ættingju'm
yðar á íslandi fyrirfram greidda farseðla, þá verið vissir um
að þeir hljóði upp á Scandinavian American Eimskipafélagið
—eða Canada siglinngasambönd þess. Stór skip, með allra
fullkomnasta útbúnaði. Yfir 40 ára æfing í fólksflutningum.
Úrvals fæði, 'búið til af reglulegum séfrræðingum.
Leitið upplýsinga Ihjá járnbrautar eða eimskipa' umboðs-
mönnum, eða skrifið til aðal skrifstofu vorrar.
Scandinavian-American Line, 123 S. Tihird St., Minneapolis
♦

>