Lögberg - 01.05.1924, Blaðsíða 4

Bls. 4
6
LG&BERG, FIMTUDAGINN 1. MAÍ. 1924.
Jögberg
Gefíð út hvern Fimtutlag af The Col-
umbia Preis, Ltd., (Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str.. Winnipeg, Man.
Talpimars N-6327 og N-6328
JÓN J. BILDFELL, Editor

Utaná»krift tíl blað»in»:
THt eOLUMBH\ PRESS, Ltd., Box 3l7i. Winnlpeg, Man<
Utanáakrift rit»tjóran»:
tOiTOR LOCBERC, Box 317! Winnlpeg, M&n.
The “Lögberg” is printed and published by
The Columbia Press, Limited, in the Columbla
Building, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.

andi hjá lýð og leiðtogum á vorri tið, að fólk veit
ekkert hvert það er að fara.
Um mismunandi skoðanir er ekkert að segja. En
skoðanabrautir þær, sem fólki er ætlað að ferðast
eftir andlega, þurfa að vera svo skýrar, að menn geti
séS þær og haldið þeim.
------o—-----
Hugsaðu um þínar eigin
athafnir.
Það er ótal margt, sem fólk sækist eftir í lífinu,
sem það álitur holt og gott, svq sem falleg heimili,
mentun, völd, peningar og skemtanir.
En það er eitt, sem mér finst verðmætara þessu
öllu: list, sem ýmsir ef til vill hafa komið auga á og
jafnvel skilið, en sem þeir eiga erfiðara með að hag-
nýta sér en nokkra aðra list lífsins, og það er það sem
enskir kalla “minding ones own business.”
Þið efist másek um orð mín, þegar eg segi, að
þessi litt reynda og litilsvirta list, er hornsteinninn
undir hamingjusömu lifi vor mannanna.
Hvert ertu að fara?
Þetta var algeng spurning í ungdæmi mínu, þeg-
ar tveir ferðamenn mættust, qg nálega undantekn-
ingarlaust var það ljóst fyrir ferðamönnunum, hvert
að ferðinni var heitið, og meira, þeir beittu öllum
sínum kröftum ef á þurfti að halda, til þess að ná
þangað á réttum tíma.
Oft hefir oss dottið þessi spurning i hug á síðari
árum. F.kki að eins i sambandi við ferðalög, því
mörgum ferðamönnum er enn ljóst, hvert þeir ætla
að fara, þó jafnvel í þessu landi séu til hópar af
ferðafólki, sem engin ákveðin ferðalok hafi í huga,
heldur láti berast fyrir veðri og vindi.
Heldur miklu fremur hefir oss komið spurning
þessi í hug i sambandi við lífsstefnu eða lífsferð
mannfóilksins yfirleitt.
Hvað skyldu það annars vera margir menn og
konur, ef þeir og þær þyrftu að svara slíkri spurn-
ingu, sem gætu verið vissir um nokkurn skapaðan
hlut í því sambandi annað en það, að þeir eru á leið-
inni tii náttstaðar?
Skyldi annars vera nokkur hlutur til, sem gjörir
mönnunum og mannfélaginu eins mikið ilt eins og sú
ægilega mergð nútíðarmanna og kvenna, sem ekkert
vita, hvert þau eru að fara?
Menn tala á vorum dögum um hagkvæm vinnu-
vísindi, um hagfræði i smáu og stóru, til þess að
geta brotist fram úr fjármálalegum erfiðleikum, sem
menn segja að sumpart stafi frá stríðinu, en sumpart
frá óhæfilegu eyðsiubralli einstaklinga og heilla þjóða.
Ekki dettur oss í hug með einu orði að gjöra lítið
úr hagfræði eða vinnuvísindum. En það er annað,
sem þarf að kenna fólki jafnhliða að minsta kosti, og
sem mundi gera hin fögin áhrifameiri og hagnýtari,
og það er ákveðin stefna í öllum starfsmálum—stefna,
sem mönnum er eðlileg, og stefna, sem þeir hefðu
yndi af að fylgja, eða öllu heldur, stefnubreyting frá
því, sem nú er alment ráðandi.
Það er hægt að kenna svo, eða svo mörgum
mönnum og konum hagnýt vinnuvísindi, svo að þau
geti beitt þeim, þegar þau eru við vinnu. Það er líka
hægt að kenna fólki sparsemi, svo að það geti gáð að
sér, þegar það hefir eitthvað á miíli handa.
En það, sem þýðingarmeira er að kenna fólki
þvi, sem flýtur eins og rekald á öldum mannlífsins og
leitar ávalt að hinum auðförnustu brautum þess, er
að það auki ekki mannfélaginu að eins mest fjártjón,
heldur að það sé líka á vegi dáðleysis og eyðilegging-
ar. Það þarf að gera hverri einustu mannpersónu
það ljóst, að ef hún ekki, út af fyrir sig, beitir afli
sínu, hvort heldur það er mikið eða lítið, til þess að
ná einhverju takmarki frá verklegu sjónarmiði, þá er
hún eða hann, sem það gerir, með hverjum degi,
sem það lifir, að auka á fjármálalega erfiðleika þess
þjóðfélags, sem þau tilheyra.
Það, sem fólk þarf að skilja, er, að sigur lífsins,
gleði þess og ávinningur, er fólginn í atorku, en ósig-
ur þess og bölvun í iðju- og athafna-leysi.
En til þess að menn geti afkastað nokkru veru-
legu, þá þurfa menn að finna hvöt hjá sér til þess að
ná einhverju talcmarki. Þar næst, að velja sér veg
þann að takmarkinu — það er atvinnugrein, sem
þeim sjálfum er ljúft að vinna að.
A þann hátt, og þann hátt einan, er hægt að von-
ast eftir, að menn leggi fram það bazta og hæfasta,
sem í þeim býr. En fyr en svo er komið, að menn
gefi samtíð sinni það bezta, sem í þeim er, í hvaða
stöðu, sem þeir eru, gjöra þeir ekki skyldu sína—alt
annað eru svik, svik við sjálfan sig, svik við mann-
félagið, svik við lífið og svik við guð.
Það þarf að kenna fólki, að hætta að svikja lit í
lífinu.
Hugsum okkur að allir þeir kraftar, sem mann-
fólkið í heiminum á yfir að ráða, væru notaðir í tvö
til þrjú ár á heiðarlegan og ærlegan hátt til þess að
vinna nytsöm verk á hinum ýmsu starfsviðum iífsins
og enginn lægi á liði sínu. Hve ægilega mikil breyting
mundi þá ekki verða í mannheiminum ?
Ef að hver maður, sem þannig ynni, gjörði það
af þvi, að hann fyndi til þeirrar skyldu sinnar við
lífið og mannfélagið, og til þeirrar gleði, sem sá skiln-
ingur hlyti að fylla sál hvers einstaklings ? Hve bjart
mundi þá ekki verða yfir bygðum manna, og hve
hlýtt mundi þá ekki verða í hibýlum þeirra?
Finst mönnum annars, að nokkurra verulegra
breytinga á efnalegum kjörum manna, þar sem þau
eru slæm, sé að vænta, á meðan að meiri hluti fólks-
ins er stefnulaust og hugsunarlaust við skyldur sínar ?
A meðan að það berst meiningarlaust í gegn um lífið
og á meðan að það sneiðir fram hjá hinum erfiðari
og þýðingarmeiri störfum þess? Á meðan svo og svo
stórir hópar þess eru sýnkt og heilagt að svíkja lit?
En það er ekki að eins í hinum ytri eða verklega
hring mannanna, sem stefnu og áhugaleysið er ban-
vænt. Það er ekki síður í hinum andlega umheimi, og
þó ástæða sé til að kvarta undan stefnu- og áhuga-
leysi í verklegu áttina, þá er hún enn tilfinnanlegri i
þá andlegu, þvi svo er hún orðin óákveðin og reik-
Það hefir verið siður fólks svo öldum skiftir, að
hugsa meira um verkahring náunga síns, heldur en
sinn eigin, og afleiðingarnar hafa verið:
1. Að menn og konur nú á dögum eru oft svo
önnum kafin við að segja öðru fólki hvernig það eigi
að haga sér og ráða fram úr daglegum viðburðum, og
svo lætur það sig hag náungans miklu skifta, og læt-
ur sér hugarhaklið um hann, þó það geti ekki ráðið
bót á sínum eigin vanákvæðum, eða ef það getur það,
þá er Jiað svo önnum kafið við viðfangsefni ná-
ungans, að því vinst ekki tími til þess að sinna sinum
eigin.
2. Allar þjóðir kosta miklu fé til þess að semja
lög til varðveizlu þess fólks, sem ekki gætir sinna eig-
in athafna, eða þá til Jæss að vernda þjóðfélögin frá
þeim, og dómarar halda áfram dag eftir dag, mánuð
eftir mánuð og ár eftir ár að hegna fólki fyrir að
hugsa ekki um sitt eigið “business”.
3. Það eru lögregluþjónar, sem eru á ferðinni
nótt og dag í hverri einustu borg heimsins til þess
að vernda, eða leita eftir fólki, sem ekki er að hugsa
um sitt eigið “business”. Og það eru fangelsi í hverri
sveit, sem geyma fleiri og færri af þeim, sem hafa
gleymt að annast sjálfs sin heiður.
4. Þegar vel er að gætt, J>á mun sannast, að öll
stríð, hvort heldur eru á milli einstaklinga eða hei'lla
Jijóða, eiga rót sina að rekja til þess, að það var ein-
hver einhvers staðar, sem eklci fylgdi þeirri gullnu(
reglu: “to mind his own business.”
5- Þúsundir af liknarstofnunum og líknarfélög-
um er að finna á vorum dögum, og í þeim þúsund á
Jmsund ofan af fólki, sem ratað hefir í ógæfu eða
raunir. Hvers vegna er þörf á stofnunum fyrir slikt
fólk? í flestum tilfellum fyrir þá sök, að það kunni
ekki að gæta síns eigin sóma og gegna sinni eigin
skyldu.
Einu sinni las eg stutta sögu um fjárhirðir, sem
gætti hjarðar fyrir auðugan fjárbónda. Hann talaði
ekki mikið um daglega viðburði, en hann fratnkvæmdi
Jiað, sem aðrir voru að tala um að gjöra. Hann skifti
sér ekkert um nágranna sína, né heldur um þeirra at-
hafnir. F?f að einhver fór að skifta sér af þvi, hvern-
ig að hann framkvæmdi verk sín, þótti honum miður,
sökum þess, að hann vildi hugsa um þau sjálfur og
að sér væri trúað fyrir þeim, eða með öðrum orðum,
gera verk sitt sjálfur og gera það vel. En þegar dags-
verkinu var lokið, var hann albúinn til samræðu og
þótti ávalt uppbyggilegt og skemtilegt, það sem hann
sagði, því orð hans voru eins og gjörðir hans ákveðin
og sett fram til þess að skýra sem bezt það, sem hon-
um bjó í huga. Hann var þá glaður og skemtilegur,
svo menn sóttust eftir samræðum við hann.
Mönnum finst ef til vill, að ef allir væru eins og
þessi fjárhirðir, þá mundi ekki verða mikið um góð-
verk og líknarstarfsemi. En það er ekki rétt athug-
að. Maður, sem hugsar og sér um sitt eigið verk, er
engan veginn singjarn maður. Með því vinnur hann
ekki að eins sjálfum sér gagn, heldur og mannfélagi
því, sem hann á heima í. Með aukinni velmegun
sjálfs sin, fyrirmynd sem hann gefur öðrum og með
auknum andlegum Jorótti, sem hverjum manni vex
við þpð að eiga sjálfan sig. Hann gjörir lika gott
þeim, sem illa eru staddir, en hann vill gjöra það
samkvæmt kenningum ritningarinnar—svo að enainn
viti af.
------o-------
Sumargleði.
Rcrða flutt af ungfrú Aðalbjörgii Johnson á sumar-
daginn fyrsta 1924, í Fyrstu lút. kirkju í Winnipeg.
Herra forseti, heiðraða samkoma.
Salómon sagði endur fyrir löngu, að ekkert væri
nýtt undir sólinni. Salómon er enn þann dag í dag
talinn með mestu spekingum heimsins, og er því ekki
nema sjálfsagt að samþykkja það, sem Salómon segir:
“Ekkert er nýtt undir sólunni.”
Þó segja náttúrufræðingar okkur, að ekkert tveqt
> htnni lífrænu tilveru sé nákvæmlega eins; engin tvö
laufblöð , engm tvö blóm, engir tveir steinar, ekki
emu stnni nokkur tvö augu, þó í einni manneskju séu
nakvæmlega eins.
Það er stöðug tilbreyting á öllum svip tilverunn-í
ar. Efnið er ekki nýtt, en hin stöðuga breyting á
mynd efnisins gerir stöðugt alla hluti nýja. Tökum
barn, sem leikur sér að því að gjöra myndir þeirra
l'ta’ er ÞaS Þekkir, úr einhverju linu efni. Efnið
C Zt hið sama, en mynd þess breytist með hverri
>re\ tingu myndanna í huga barnsins, sem efnið hand-
“ aviui nugsanaiits
sækjum vtð hugsanir okkar í sameiginlega
und, sama alheims hqgann. Því verður maí
tinns var samskonar hugsunarstefnu á fj
um stoðum, án þess að hægt sé að benda á, ai
einn maður sé frumkvöðull að þeirri stefmi, e
un. Þanmg mótar mannkynið sér myndír
alheinishugarins, ef eg mætti svo að orði
Þannig myndar einnig hver einstaklingur
andi hugarmyndir úr sama efni. Það mun
engir tveir sjái sama hlut nákvæmlega eins, livort
heldur er áþreifanleg mynd með líkamans augum, eða
hugræn/ mynd með hugans sjón. I þeim skilningi
er alt nýtt undir sólinni.
En því duttu mér í hug orð Salómons, að svo
vildi til, að eg var búin að ætla mér að gera “gleðina”
að umtalsefni mínu í kvöld. Að vísu vissi eg að
“gleðin” er ekkert nýtt umtalsefni; því sjður nýtt um-
hugsunarefni—heldur jafngamalt mannkyninu sjálfu.
En hitt varaðist eg ekki, að séra Rúnólfur Mar-
teinsson myndi taka orðin úr munni mér áður en þáu
voru töluð. Ef að eins séra Björn hefði prédikað á
sunnudagskvöldið var í stað séra Rúnólfs, Jiá hefði
það! sparað mér það ómak, að bræða upp í deiglunni
og móta aðra mynd.
En ómögulegt finst mér að minnast á sumarkom-
una, sem er upprisuhátið náttúrunnar, svo að maður
ekki minnist gleðinnar, því sumarkoma og gleði eru
eins skyldar að sínu leyti, eins og sorg og tár. Vér
fslendingar erum ljóðelskt fólk. Eitt máltæki, sem oft
er notað, segir, að aldrei sé góð vísa of oft kveðin.
Ekki er mér kunnugt, hvort uppruni Jiess máltækis er
íslenzkur; eg minnist að hafa séð1 það 4 ensku, J)ó þar
standi “sungin” í staðinn fyrir “kveðin”—ef til vill
vegna þess, að enskir kunna ekki að kveða. En hvað
um það, Ef maður hefir það í huga, að alt sé nýtt
undir sólinni, Jiá vona eg að mér verði fyrirgfeið, J>ó
einhver Ijóðlinan í minni litlu vísu, líkist einhverri *
Ijóðlínunni í þvæðinu hans séra Rúnólfs.
Mér kemur til hugar eitt vorkvæði, sem eg lærði
íyrir mörgum árum og er nú að miklu leyti búin að
glyema. Eg held það heiti “Sumarkveðja”. Það er
eftir PáJ Jónsson, sem nú kallar sig Árdal og á víst
heima á Akureyri á íslandi. Það byrjar með kveðju
frá sumrinu, sem kemur svífand.i úr suðrænum geim
heim til Fjallkonunnar:
“Eg heilsa' yður, göfuga háfjalla drotning,
Eg heilsa’ yðar börnum með virðing og lotning.
Eg heilsa þeim hreldu, eg heilsa þeim hrjáðu,
Eg heilsa þeim öllum, sem vorið þráðu.”
Já, sumarið með komu sinni, vill uppfylla
þrá — Jná eftir sumri og sól — }>rá eftir því,
sem i náttúrunni lýsir sér í endurlífgun blaða
og blórna, i straumnið og fuglasöng; ]>rá eftir
]>ví, sem í mannssálunni lýsir sér í gleði. Því gleðin
er ávöxtur. Til þess hún geti sprottið, þarf frækorn
og frjóvan jarðveg. Jarðvegur sá er okkar eigin sál.
Eilífðarvonin og gleðiþráin eru svo skyldar, að
]>ær verða naumast aðgreindar. Æðsta gleði nefn-
ist sæla. Sæla er ástand himnaríkis, eilifðarlands- ^
ins. Svo þráin eftir gleðinni er takmörkuð og óglögg ,
þrá sálarinnar eftir himnaríki, heimalandi andans.
Hún er heimþrá sálarinnar. Og hin æðsta gleði þessa
heims, getur aldrei verið nema eftirlíking ihinnar
sönnu gleði. Því er það, að við njótum ]>ess, sem
sem sannasta gleði má telja þessa heims, þegar líf
okkar líkist mest lífinu “heima.”
En hvað er ]>að J>á, sem mesta gleði veitir? Er
J>að ekki að unnast, að orka, að skynja og að njóta?
Guð er kærleikur. Þess vegna hlýtur ástand
guðs barna að veráf kærleiksástand. Það veitir }>ví
sælu að unnast.
“Er nokkuð svo helsnautt í heimsins rann,
sem hjarta, er aldrei neitt bergmál fann?
Og nokkuð svo sælt, sem tvær sálir á jörð, •
samhljóma í böli og nauðum?”
Gleðin er því launin, sem við hljótum, fyrir hvert
}>að verk, sem í kærleika er unnið—hvert það orð,
sem í kærleika er talað.
Það veitir gleði að orka, því guð er hinn al-
máttugi, allsorkandi kraftur, skapari alheimsins.
Þegar maðurinn orkar, framkvæmir, sníður efni
eftir andans mynd, finnur hann til gleði sköpunar-
innar.
Það veitir gleði að skynja—skynja fegurð til-
verunnar, fegurð náttúrunnar, fegurð andans, sem
birtist í ljóðum, söng og list. Því fegurðin er ímynd
]>ess eilífa. “Ó, minn guð, hve yndislegir eru þínir
bústaðir”, syngur eitt sálmaskáldið. Því hefir hver
sú sál, sem fegurð ann og sem fegurðarnæm er, öðl-
ast einn lykiiinn að bústöðum gleðinnar.
En }>ess hafið þið öll orðið vör, að fegurð i
Ijóði, lit eða hljóði, veitir ykkur mesta ánægjuna,
}>egar þið njótið hennar með öðrum, helzt með ]>eim,
sem þið unnið. Því kærleikurinn er fyrsta og síð-
asta skilyrði lífsins.
Eg sagði áðan, að gleðin væri ávöxtur; hún er
ávöxtur af ]>ví lífi, sem líkist hinu eilífa. Jarðveg-
urinn er mannssálin. Frækornið er trúin. Skilyrðið
fyrir því að frækornið fái þroskast og borið ávöxt,
er samfélagið við hina æilífu uppsprettu — er með-
vitundin um “sonarkosninguna fyrir andann”. Það
er því sumar i hvers manns sál, sem þá gleði hefir
öðlast.
Já, sumarið heilsar okkur; og þar sem við erum
islenzk, heilsar það sjálfsagt á íslenzk'u og segir:
"Komið þið sæl.” Hafið þið athugað það, hve fög-
ur islnezk kveðja er? “Komið þið sæl!” í hvert •
skifti, sem við heilsumst á islenzku, minnumst við,
að minsta ’kosti í orði kveðnu, dýpstu þrárinnar og
óskum hvert öðru uppfyllingar hennar.
Eg hverf aftur að kvæðinu, sem eg mintist á
áðan. Þegar skáldið er búið að láta sumarið heilsa
landinu, leggur hann út í hugleiðingar um boðskap
þann, sem sumarkoman færi okkur. Hann sér
hvernig sumarið leysir klakaböndin, svo ár og lækir,
leyst úr fjötrum, Hða fram að ós; hvernig grösin
spretta upp af rótum, sem legið hafa í dái; hvernig
laufblöðin springa út og breiða faðminn mót sólinni,
—og í hlutverki sumarsins í náttúrunni sér hann sam-
svarandi hlutverk fyrir þá að vinna, sem sumarið
bera i sinni eigin sál.
“En getum vér brætt þann kalda klaka,
]>á kveljandi, nöpru hafísjaka,
sem þrengja’ að svo ótal, ótal hjörtum
á andans vetrarnóttum svörtum,
þá gjörum vér kaldan vetur að vori,
þá vaxa rósir í dauðans spori.”
Eg sagði aðan, að kærleikurinn væri fyrsta og
síðasta skilyrði lífsins. Sá, sem ekki á kærleikann,
er( dauður, Jx'jtt hann liíi. Að starfrækja kærleikans
verk, er hið göfugasta hlutverk, hvort heldur það er
að gefa þyrstum kaldan vatnsdrykk, eða lina hinar
þyngstu J>rautir. Og það er ekki einungis skylda okkar, heldur fyrst
og fremst dýrmæt réttindi, sem okkur eru veitt, sem rekum erindi
kærleikans: “að bræða þann kalda klaka, þá kveljandi nöpru hafís-
jaka, sem þrengja’ að svo ótal, ótal hjörtum á andans vetrarnóttum
svörtum.”
Öll langar okkur til þess, því fer betur. En spurningin blasir
við okkur: Hvernig? Okkur sýnist hlutverkið svo stórt og við svo
vanmáttug. En erum við búin að gleyma því, að fullnæging er til
fyrir hverja einustu þrá?— að þrá til J>ess að vinna eitthvert verk,
er köllun til þess að vinna það? Að veikleiki okkar þarf aldrei að
ógna okkur, “því mátturinn fullkomnast í veikleika”?
“Ein barnsrödd getur um fold og fjörð
Fallið sem þruma af hamranna storð,
Eins getur eitt kærleikans almáttugt orð
íshjartað kveðið frá dauðum” —
segir Einar Benediktsson.
Nei, það er svo fyrir að þakka, að ekki eitt einasta sumarsins
barn er svo vanmáttugt, að það ekki geti veitt ljósi og yl inn í eitt-
hvert kalt og dapurt hjarta. Og þeim mun vanmáttugri, sem við er-
um — J>. e.: þeim mun minna, sem við reiðum okkur á eigin mátt,
heldur erum ánægð með að vera þjónar kærleikans, þeim mun bless-
unarríkara verður líf okkar. Farvegurinn gerir ekki neitt.
Hvort okkur er það ljúft éða leitt, þá kennir áhrifa okkar í hverju
orði og verki, anuað hvort til að herða klakaböndin eða leysa þau.
Og hvort sem við eigurn sumar í sál okkar eða ekki, þá hlýtur lif
okkar að bera J>ess vott, okkur aö ósjálfráðu.
Svo sný eg mér að endingu aftur til kvæðisins. Þó skáldið sjái
hafísjaka og andans myrkur þrengja að hjörtum svo margra, sér
hann að alstaðar J>ar sem sumarið heyir stríð mót vetrarvöldunum,
verða þau að lúta i lægra haldi — verða að engu; og hann endar
kvæðið með þessu sigurhrósi:
“En vitið og skiljið, þótt vetur sé hreykinn,
Að vorið skal þó eiga siðasta leikinn!”
Enda hlýtur vorið að eiga siðasta leikinn. Hið góða hlýtur að
sigra! Ef svo væri ekki, væri þessi tilvera verri en tilgangslaus.
Hún væri ægilegur skrípaleikur. En við megum ekki örvænta, tó
svart sýnist stundum i heiminum. Munum, að engin sú þrá er til,
að hún ekki eigi sér fullnægingu, ekki að eins' annars heims, heldur
hér. Allir þeir draumar um heimsfrið og bræðrasamband þjóðanna,
sem aadans mestu menn hefir um dreymt, eru nú ]>egar byrjaðir að
rætast. Þeir byrja að rætast í hjörtum þeirra, sem leyfa birtu og yl
og friði kærleikans að útrýma myrkrinu. Þannig getur hver ein-
staklingur átt dýrðlegan þátt í því, að “friður verði á jörðu meðal
mannanna, sem velþóknun er á” ; og að sumargleðin fái að ríkja um
síðir í heiminum.
Og í þeim dýrðlega skilningi vil eg óska ykkur öllum gleðilegs
sumars!
The Monarch Liie
Assurance Company
Head Office, Winnipeg.
(Incorporated by Special Aot of
Domiinion Parliament)
Comparative Synopsis of 18th Annual Report.
Now Imsik- Kxelusive Kevivals $32,431,349.00
Nev* Issue Exclusive Kevivals ....... .... 8,220,895.00
Assets ....,.................. 3,000,373.85
líeserves—re Polieies .................... 2,074.752.00
Cash Premiums .............................. 918,280.74
Surplus—Exclusive of Paid-up Capital
$100,793.38| and Investment /Re-
serve.s $25,000.00 ................... 154,020.70
Tnterest Rate .................................... 7.88%
$35,275.355.00
8,394,210.00
3,501,099.50
3,173,293.00
1,014,800.45
184.092„53
7.887«.
Our Generous Scale of Dividends to Policyholders
Continues in 1924.
DIRECTORS AND OFFICERS
W. H. MATHESON
President
Director Sterling Bank and Standard
Trusts Company
F. W. ADAMS,
Vice-President.
Adams Bros., Wholesale Saddlery,
Toronto and Winnipeg.
COL. H. A. MHLLINS.
Director II. S. Fidelity and Ouarantee Co.,
Vice-President Royal Canadian
Seeurities Co.
W. L. PARRISH,
President Parrish & Heimhecker, Ltd.,
Grain Merchanls, Winnlpeg
J. A. M. MACFARLANE, A.I.A,
A. A. S.
Assistant General Manager and Aetuary
H. P. MORRISON, A.A.S.,
Assistant Actuary.
J W. W. STEWART,
Viee-President and Managing Director
W. J. BLAKE WILSON,
Viee-President) P. Burns & Companv.
Vancouver and Calgary
H. W. ECHLIN,
President Echlin Manufacturing Co.,
Winnipeg.
W. W. EVANS.
President Canadian General Securities Co.,
and I'resident Traders’ Financc Corporation,
Toronto and Winnipeg
R. J. GOURLEY,
Director and General Manager Beaver
Lumber Co., Winnipeg.
G. J. TELFER,
Seeretary.
GORDON H. COOPER,
Treasurer and Loan Manager
JOHN H. ROMIG,
Supervisor of Ageneies.
Mr. EHICK HADI.DORSON, District Manager at Dauphin, og FRANK
ITtEDEIíICKSON, eru umboðsmenn The Monarch I.ife Aissurance Oo.
I’rank Frederickson, Iielmilis phone N-8955, Skrifst. A-1881
Skiál'stofa: 209 ISoyil Ruililing, Winnipeg.
SUMAR
XCURSIONS
Mai 15. til Sept. 30.
Gotl til nfturkomu til 31. Oktt
AUSTIiR CANADA
VESTUR AD KYRRAHAFI
Fáa daga í Jaspcr Kational Park—Canadian Rockics
Vér seljum farbréf til allra staða í heimi.
Alla Leið Með Brautum og JJötnum
Ef þór hafið vini í Evrópu, semi þér vikluð hjálpa til að
komast hingað, þá komið að' sjá okkur.
TOURIST and TRAVEU BUREAU
N.W. Cor. Matn and Portage 607 Matn Street
Phone A 5891 Phone A 6861
Margar Brautir Úr að Velja ' Velja Með
Canadian National og tíðrum Brautum
Bcrði á Sjó og I^andi.
1