Lögberg - 01.05.1924, Blaðsíða 6

<
6
Es held því sem
eg hei
Sólin -var ekki komin upp, er við komum upp i
dældina milli rauðu hæðanna. Fyrir ofan okkur voru
þrjú löng hús, þar sem þeir geyma líkneski af Okee
og múmíur konunga sinna. Musteri þessi snúa í aust-
ur. Móðan lá enn yfir þeim. Prestarnir komu hlaup-
andi út úr dyrum musteranna og niður brekkurnar,
til að mæta okkur. Líkamir þeirra voru litaðir með
skringilegum myndum; þeir höfðu úttroðin högg-
ormaskinn hnýtt um höfuðið og í höndunum báru
þeir rellur, sem þeir hristu í ákafa. peir byrjuðu að
dansa kringu-m okkur með alls konar fettum og brett-
um og djöfullegu orgi. Diccon horfði á þá ypti öxl-
um með fyrirlitningu og settist niður á trjábo!, til
að virða fyrir sér aðfarir óvinanna.
Staðurinn var af náttúrunnar hendi eins og
hringleikhús, vel fallinn fyrir atburði, er marg-
ir áhorfendur voru viðstaddir. peir af Indíánun-
um, sem ekki gátu komist fyrir á flötum dalsbotn-
inum, sem var fremur lítill um sig, röðuðu sér í
brekkurnar í kring og horfðu með grimmilegum
hlátri á, er staurarnir, sem ungu mennirnir höfðu
komið með, voru reknir niður. Konur og börn
dreifðu sér út um skóginn og komu aftur með fult
fangið af þurru limi. Gleðióp áhorfendanna kváðu
við úr öllum áttum í dældinni. Storkunarhlátrar,
villimannleg siguróp, hávaðinn í rellunum, er þær
voru hristar og í tveimur bumbu’m sem voru barð-
ar í ákafa — alt þetta hjálpaði til að gera óþolandi
háreyisti, sem ætlaði a'Iveg að æra mann. Uppi yfir
öllu þessu var loftið eldrautt og hvít móðan steig
upp frá jörðinni eins og reykur
* Eg settist niður á staurinn við hliðina á DIcc-
on. Undir honum gréru toppar af ljósibláum smá-
gerðum blómum og var eg að hugsa um það thversu vel
litur þeirra nyti sín, ef þau lægju í hönd hennar; svo
slepti eg þeim iskyndilega og fyrirvarð mig fyrir það,
að hugur minn skyldi ekki vera staðfastari í því
sem Iheyrir til eilífðinni. Eg talað ekki neitt við
Diccon og hann talaði ekkert við mig. pað var
engin þörf á orðum. Að eins eitt var ljóst og
stóð ókagganlegt í öllu þessu uppnámi og það var
það, að við áttum báðir að deyja saman.
Það var búið að reka niður staurana og þeir
voru litaðir rauðir; eldiviðnum hafði verið hlaðið
upp að þeim. Indíánakonan, sem bar iblysið, sem
kveikja átti með í viðarköstunum, hljóp fram hjá
okkur og veifaði Iblysinu ifíyrfr ofan höfuðið á sér,
til þess að það skyldi tbrenna enn betur. Um leið
og hún fór fram hjá mér, lækkaði hún það og strauk
því hægt yfir ihandarbakið á mér. Bumbusláttur-
inn hætti skyndilega og hrópin þögnuðu. Enginn
söngur lætur betur í 'eyrum Indíána en kvalaóp ó-
vina þeirra; og því ljúfari eru :þau þeim, sem sá,
er kvelst ihefir verið hugrakkari. Þeir voru mjög
hljóðir nú, því þeir vildu eikki missa af svo miklu
sem einum andardrætti.
Við sáum að þeir voru að koma eftir okkur og
stóðum upp og biðum þeirra. pegar þeir voru
næri því komnir til okkar, snéri eg mér að Diccon
og rétti honum hendina.
Hann hreyfði sig ;ekki til þess að taka í hana.
f stað þess stóð hanpjog starði fram ihjá mér og dá-
lítið upp á við. Eirlitaða andlitið á honum hafði
fölnaði skyndilega. “Það er einhverstaðar til
vers,” sagði hann rólega, “eg held það sé í biblí-
unni — eg heyrði það einu sinni fyrir löngu, áður
en eg glataðist — og það er svona: ‘,Eg vil lyfta
augum mínum upp til fjallanna hvaðan mér kem-
ur hjálp ”
Eg snéritmér við og leit þangað, sem hann
bent með fingrinum. Fyrir framan okkur var brött
brekka gróðurlaus upp á brún — engin tré, ekkert
ne*ma rauð moldin og hér og þar smáir blaðalausir
runnar. Brúnina bar við austurloftið. Upp á
brúninni stóð maður í geislum upprennandi sól-
arinnar —i það var Indíáni. Á annari öxl hans
hékk kápa úr oturskinnum og hann hafði boga í
hendinni. Limir hans voru berir og hann var
til að sjá eins og eitthvert goðalíkneski úr eiri þar
sem hann stóð þarna í geislum morgunsólarinnar.
Það voru engin lýti á honum neinstaðar frá hvirfli
til ilja. Hann var rétt nýkominn fram á brún-
ina og Indíánarnir sáu hann ekki.
Meðan við stóðum þarna og störðu'm komu
Indíánarnir að okkur, einir tólf eða fleiri og höfðu
engin vopn. Tveir þeirra þrifu í handleggina á
mér og sá þriðji þreif í treyjuna mína, til þess að
færa mig úr henni. ör kom þjótandi fyrir ofan
höfuðið á okkur og festist í tré á bak vlð okkur.
Hendurnar, sem höfðu tekið í mig, sleptu tökunum
og allur hópurinn snéri sér með óhljóðum í áttina
þaðan sem örin ko*m.
Indíáninn, sem hafði skotið örinni kom niður
brekkuna. Það var algerð þögn meðan þeir horfðu
á hann; svo réttu þeir úr sér um leið og þeir hættu
við að ihlaupa á hann og hrópuðu hátt: “Sonur "Son-
ur Pawhatans! Sonur Pawhatans!”
Hann kom niður brekkuna, ofan í dalbotninn.
Svipur Ihanis og látbragð var svo yfirmannlegt, að
mannfjöldinn veik undan og færðist umhverfis okk-
ur á allar hliðar; við vorum umkringdir en við
voruvn ekíki lengur í greipum óvina okkar. “Úlf-
urinn er ærið stór í þetta sinn,” kafteinn Percy,
mælti hann.
“Þú hefir aldrei verið jafn kærkomínn og nú,
Nantauguas,” svaraði eg — “nema að- úlfurinn ætli
að eta okkur alla þrjá í staðinn fyrir tvo.”
Hann brosti. “Úlfurinn verður að gera sér
að góðu að vera hungraður í dag.” Hann tók í hönd
mér og snéri sér að hinum Indíánunum, sem stóðu
þar ygldir. “Heyrið þið menn Partimkey-ættar-
innar! Þessi maður er vinur Nantanguas og þess
vegna er hann vinur allra ættanna, sem kölluðu
Pawhatan föður sinn. Þetta bál á ekki að kveikj-
ast fyrir hann og þjón hans; geymið það handa
LÖGBERG, PIMTUDAGINN, 1. MAí. 1924.
Monakönunum og hundunum sem búa í löngum hús-
um! Vini Nantanguas eigið þið að gefa tóbak og
feitt kjöt og hinn besta fisk, og meyjar ykkar eiga
að dansa fyrir honum.”
Indíánarnir færðu sig nær og létu í ljós að þeir
væru þessu alveg mótfallnir. Foringi þeirra, sem
steig nokkru framar en hinir og ihóf máls: “Sú var
tíðin”, mælti hann, “að Nantanguas var aprdusdýr-
ið, sem hnipraði sig saman í greinum trjánna fyrir
ofan höfuð leiðtoga hjarðarinnar og var reiðubú-
inn að stökkva; nú er han» tamið pardusdýr, sem
veltir sér við fætur hvítumannanna! Sú var tíð-
in er orð sonar Pawhatans höfðu meira gildi en
líf margra hunda slíkra sem þessara, en nú fæ eg
ekki séð hvers vegna við ættum að hlýta boði hans
og slökkva eldinn. Hann er ekki lengur leiðtogi,
því Opechancanough vill ekki hafa nein tamin par-
dusdýr fyrir leiðtoga. Opechancanough er yfir-
•maður okkar og hann kveikir eld í sannleika! Við
kyndum því eldsneyti sem okkur þóknast undir þess-
um tveimur og í kvöld getur Nathanguas leitað að
beinum hinna hvítu mannaö”
Óp og iháreysti 'kváðu við, er hann lauk máli
sínu. Indíánarnir voru reiðubúnir að taka okkur,
en Nantanguas, sem að hafði staðið kyr og hlustað
á hina grimmilegu ræðu foringjans, opnaði nú hend-
ina og í henni var armband úr gulli, sem var fag-
urlega krotað og undið, svo að það líktist hring-
uðurn höggormi, og sett með grænum steinum. Eg
ihafði aldrei séð þetta leikfang fyr, en það var auð-
séð að aðrir höfðu séð það. pað sló þögn yfir
Indíánana og þeir stoðu kyrrir sem þeir væru orðn-
ir að steingerfingum. I
Nanthanguas brosti ofurlítið. “í dag hefir
Opechancanough gert mig aftur að foringja. Við
höfum reykt saman friðarpípuna — bróðir föður
míns og eg ■— sitjandi saman fyrir framan hús
hans með breiðu flóana og dökku ána fyrir fram-
an okkur. pað hafa verið margir söngfuglar í
skóginum; illar sögur hafa verið sagðar; Opechan-
canough ihefir lokað eyru'm sínum fyrir falssöngvum
þeirra. Mínir vinir eru hans vinir, mínir bræður
eru hans bræður, mitt orð er hanis orð: petta arm-
band, sem á engan sinn líka, er til vitnis um það.
Opedhancanough ikom með það með sér, þegar hann
kom í land , PavVhatananna fyrir löngu isíðan og
enginn vissi ihvaðan hann kom; og enginn hvítur
maður, nema þessir, se»m hér eru, íhafa séð það.
Opechancanough er nálægt, hann kemur gegnum
skóginn með tvö hundruð risavaxna og djarfa bar-
dagamenn. Hann kemur til musteranna til þess
að gera bæn sína um góða veiði til Kiwassa. Viljið
þið, að ihann spyrji ykkur, er þið liggið við fætur
hans: Hvar eru vinir vinar míns, vinir foringja
þess, sem eg er aftur kominn í sátt við?”
Indíánarnir dróu þungt andann, svo varð þögn
og þeir drógu sdg í h/lé hægt og þrjóskulega, eins og
barðir hundar, 'með fúllum vilja að slíta fjötra þá,
sem hræðslan lagði á þá.
“Hlustið.” sagði Nanthunguas brosandi. “Eg
heyri Opechancanough og bardagamenn hans koma
gangandi yfir laufin.”
Og það mátti íheyra lágan dyn af fótataki
margra manna í skóginum fyrir utan dalinn. Prest-
arnir og særingamaðurinn iþutu Jburt til þess að
bjóða hinn konunglega dýrkenda velkominn í nafni
Okees, og á eftir þeim fóru helztu menn Pammkey-
anna. Foringi Paspaheganna var sá eini, sem
hagaði seglum eftir vindi; hann ihlustaði á dyninn,
sem fór vaxandi og leit á son Pawhatans, sem stóð
þar rólegur og vongóður, svo varð andlit hans blíð-
legt og 'hann ihélt ræðu, sem var ekkert annað en
blíðmæli; hann kendi söngfuglunum fölsku um alt
það sem hefði ko'mið fyrir. Þegar hann hafði
loikið máli sínu, rifu ungu mennirnir upp ibálstaur-
ana og köstuðu þeim burt og konuraar rifu sundur
kestina, sem búið var að kveikja í, báru eldibrand-
ana í ofurlítinn læk, sem var þar skamt frá, og þar
sloknaði í þeim með þessu Ihvæsandi hljóði, sem
eldur gerir, er hann kemur í vatn.
Eg snéri ^mér til Indíánans, sem hafði ollað
þessu undri. “Ertu viss um að þetta sé ekki
draumur, Nantanguas?” spur'ði eg. “Eg(hélt að
Opechancanough myndi hvonki hreyfa hönd né fót
til þeas að ibjarga mér frá öllum þeim kvölum og
dauða, sem Indíánarnir geta hugsað upp.”
“Opechancanough er mjög vitur jmaður,” svar-
aði ihann rólega. “Hann segír að ensku menn-
irnir ihljóta að treylsta vináttu sinni, er þeir isjá, að
hann elski (jafnvel mann, sem megi kalla óvin hans,
og sem hafði talað á móti ihonum við ráðstefnur
hinna ensku manna. Hann segir að kafteinn
Percy skuli sitja að veislu 'með sér meðan fimm
»ólir eru á lofti og síðan sikuli hann fara frjáls mað-
ur til Jamestown. Hann iheldur að kafteinn Percy
rnuni þá eikki framar leggja á móti sér, eða segja,
að kærleikur sinn til hinna hvítu manna sé ekkert
nema marklaus orð, sem engin verk fylgi.”
Hann talaði blátt áfram af göfugleika hjarta
síns eins og ihann tryði því sem hann var að segja.
Eg, sem var eldri og ihafði þekt fleiri menn og vissi
hvaða grímum þeir oft hylja sig með, lét ekki
blekkjast nema að Ihálfu leyti. Eg efaðist ekkert
u'm, að hatur hins dökkleita keisara væri eins rót-
gróið og það hefði ávalt verið, og eg var viss um að
eg ætti eftir að finna eitur í þessum hunangssæta
bikar. Hversu eitraður hann væri gat eg ekki
gert mér neina hugmynd um.
“Þegar við söknuðum þín, fyrir þremur dög-
hm,” hélt Nanthanguas áfram, röktum við, eg og
bróðir minn, spor þín að kofanum við skóginn og
þar fundum við pardusdýrið dautt. Við komumst
þar á slóð Paspaheghanna, en eftir lítinn tíma kom-
úm við að rennandi va^ni og, þar mistum við slóð-
ina.” —
“Við gengum hálfa nóttina í vatninu,” sagði eg.
Indíáninn kinkaði kolli. “Eg veit það,” mælti
hann. Bróðir minn fór aftur til Jamestown eftir
mönnum bátum og byssum, itil þess að fara upp að
Paspahegh-þorpsins og svo upp PaWhatan ána.
Hann var vitur eftir hætti hinna hvítu imanna; en
eg, sem ekki þurfti neina byssu, og sem ekki gat bar-
ist á móti mínu fólki, fór út í strauminn og gekk á
móti íhonum uns sólin var farin að lækka á lofti. pá
fann eg brotna grein og fótspor, sem 'var bálfhulið
í skógarrunna. Það hafði gleym'st, þegar hin spor-
in 'voru máð út. Eg fylgdi slóðinni þangað til
hún ihvarf aftur. Eg leitaði svo ekki að henni
aftur, því eg vissi, að Paspahegharnir 'hefðu haldið
til Utta'mussac og að þeir myndu kveikja eld þar
sem svo margir eldar Ihafa áður veirð kyntir, í dæld-
inni neðan við musterin þrjú. Eg flýtti mér sem
mest eg mátti til þess’að finna Opechancanough. 1
gær þegar sóin var lægst á lofti fann eg hann sitj-
andi í kofa sínum fyrir ofan flóana og dökku ána.
Við reyktum saman friðarpípuna og eg er aftur orð-
inn foringi hjá honum. Eg bað hann um græna
steininn svo að eg gæti sýnt Paspahegheunum hann,
sem jarteikn. Hann fékk mér hann, en hann
vildi koma með mér til Uttamussac.”
“Eg á þér líf mitt að launa,” mælti eg og lagði
höri'dina á hönd hans, “bæði eg og Diccon.”
Hann bandaði frá sér með hendinni sem hann
vildi ekki heyra það, sem eg ætlaði að segja. “Kaf-
teinn Percy er vinur 'minn. Bróðir minn elskar
hann, og hann var góður við Matoax, þega húri var
flutt fangi til Jamestown. Mér þykir vænt um
að eg gat rekið þenna úlf iburt.” ,
“Seig þú mér eitt,” mælti eg. (“Heyrðir þú
nokkuð minst á konu mína eða óvin minn áður en
þú fórst frá Jamestoín.
Hann hristi höfuðið. “Yfirherforinginn kom
í dögun að vekja þróður 'minn. Hann sagði að
þú hefðir brotist út úr fangelsinú og fyndist hvergi,
og að maðurinn, sem þú Ihatar, ilægi í giistilhúsinu all-
ur rifinn af einhverju villidýri. Eg og bróðir
minn fórum að rekja slóð þína undir eims. Það var
varla nokkur kominn á fætur í bænum, bg eg hefí
ekki komið þangað síðan.” ,
Við vorum þrír orðnir einir eftir í dældinni, því
allir villimenirnir, bæið karlar og konur, voru far-
in að mæta 'höfðingjanum, sem var einvaldur frá
fossunum fyrir vestan og alla leið til Chesapeake-
árinnar. Sólin var komin upp yfir hæðirnar o.g
helti geislaflóði sínu ofan í d'ældina og gerði allan
heiminn bjartan. Lækurinn glitraði eins og
hann væri alsettur demöntum og skurðgoðin á svörtu
• musterunúm fyrir ofan okkur voru ekki hræðileg
lengur.
Engin hætta var sýnileg nokkurstaðar; loftið
var heiðblátt og utan úr skóginum barst ,ómur af
ljúfum og raunalegum bænasöng , sem Indíánakon-
urnar sungu til guðsins Kiwassa. Söngurinn
færðist nær og skrjáfið í laufunum undir fótum
mannfjöldans var æ gleggra; svo þagnaði sérhvert
hljóð skyndilega og Operhancanough kom einn ofan
í dalinn. Arnarfjöður ,var stungið í hvirfilhár
hanis og yfir brjóstið, isem var ekki prýtt með nein-
um myndum eða stungúm, hékk þréföld perlufesti;
kgpa Ihans var ofin úr fjöðrum ibláfugla og hún var
mjúk og slétt áferðar eins og silki. Andlit hans var
dökt, kuldaleg og rólegt eins og dauðinn. Á bak
við þá tilbreytingarlausu ^jrímu gat sá slægi djöf-
ull setið á verstu svikráðum í næði. Hann var
ibæði göfugmannlegur og djarfur, enginn gat neitað
því. Eg geri ráð fyrir, að honum hafi fundist,
að hann og jhans fólk hafi verið beitt rangindum
— guð má vita það. Ef til vill hefir það verið; en
hafi/svo verið, að við höfum verið óréttlátir og harð-
drægir í viðskiftum við villimennina, sem eg þð
ekki fullyrði að hafi verið, þá samt senuláður vorum
við ekki svkulir og kystum enga Júdasar-koisSum.
Eg gekk á móti honum og við mættúmst þar sem
eldurinn íhafði verið kveiktur. Hvorugur okkar
mælti orð eitt augnablik. Það var satt að eg
hafði verið honum andvígur mörgum sinnum og eg
vissi að ihann vissi það. Það var og satt, að án
hans hjálpar hefði Nanthanguas ekki getað bjargað
okkur úr þessari ógnarhættu, sem við höfðum ver-
ið í. Enn fremur var það satt, að. Indíánar gleyma
aldrei og fyrirgefa aldei. iHann hafði frelsað mig
og eg vissi að hann hafði sýnt mér miskun vegna
einhvers Ihulimg tilgangs, sem eg gat ekki skilið.
Samt sem áður stóð eg í þakklætisskuld við ihann
og eg þakkaði honuvn eins fljótt og í eins stuttu máli
og eg gat. ; ,
Hann hlustaði á mig og á )andliti hans var ó-
mögulegt að,merkja að honum líkaði eða mislíkaði;
en þegar egvar búinn, var sem ihann alt í-einu myndi
eftir sér og hann rétti mér höndina að hæty hvítra
manna. Það er siður 'minn að horfa í augu manna,
þegar varir þeirra brosa. Augu Opechancanough
voru djúp og ómælanleg eins ogivatnshylur um mið-
nætti, og það var ekki gleði eða vináttu að finna í
þeim fremuren í augum skprðgoðanna upp á muster-
isbustunum.
“Söngfdglar hafa logið að kafteininúm,” sagði
hann, og rödd hans var rétt eins dularfull og augun
í honum. 'Opechancanough hyggur að kafteinn
Percy muni áldrei framar ihlusta á það sem þeir
segja. Höfðingi Pawhatananna elskar hvíta menn,
ef aðrir eru til Hapn kysti helst að kalla enska
menn bræður sína og að læra af þeim að stjórna og
biðja tii guðs.—”
“Opechancanough ætti að koma með ’mér til Jam-
estown í dag,” svaraði ,eg. “Hann þekkir alla
vizku þeirra, sem í skógunum búa, hann ætti líka að
læra vizku þeirra sem búa í iborgum.”
Hann brosti aftur. “Eg mun koma til Jam-
estown bráðúm, en hvorki í dag eða á morgun né
næsta dag,” svaraði hann, “Og kafteinn Percy
verður að reykja friðarpípuna í kofa mínum fyrir
ofan Pammkey og ihann verður að horfa á sveina
mína og meyjar dansa og borða með mér fimm daga.
Svo ’má hann fara aftur til Jamestown með gjafir
til hins mikla hvíta höfðingja þar og segja honum,
að Opechancanough muni koma þangað bráðum til
þeas að læra af hvítu mönnunum.”
iEg hefði getað gníst tönnum af reiði yfir þess-
um drætti, þar sem hún hlaut að ihalda, að eg væri
dauður, en það hefði verið óstjórnaræði, að láta ó-
þolinmæðina koma í Ijó»s. Eg gat ,líka brosað
með vörunum, þegar ekkert undanfæri var til, og
drukkið gallraman bikar, eins og hann væri sálu
minni Ijúffengasti svaladrykkur. Glaðir í bragði
og eins vongóðir og við gátum fra'mast verið, eftir
því sem á stóð, fórum við Diccon með þessum slæga
————
BENSON’S
GOLDEN
SYRUP
Hreinast og Bezt
Kaupmaður yðar heíir það
í 2, 5 og 10 puada könnum
höfðingja og foringjanum unga, sem hann hafði nú
náð á sitt band, og með hinum grimmu bardaga-
mönnium þeirra áleiðist til þorpsins, sem við ihöfðum
haldið að við sæum aldrei aftur. Við dvöldum þar
eina nótt og einn dag. Opetíhancanough sendi
Paspaheghana burt — við ýissum ekki hvert — og
svo fór hann með okkur í sitt þorp fyrir ofan grænu
flóana við Pammkey-ána.
t
AUSTUR
CANADA
VESTUR AD
HAFI
vEi*riD í it braxttum —
á IjA\ l>I eða bæði á IiANDI
» oK VATNI.
Canadia Pacific
Gufuskip '
Siglir frá Fort William og
Port Arthur á >Iiðvikudag,
Ijaugardag til Port McNick-
oll, priðjtid. til 0«en Sound.
IIEIM jVFTUR
Parlð oina lcið en komið
til baka á annaji. Skoðið
Banff, l.ake Louis, og hina
yndislegu Sumarbstaði t
Klettafjöllununi.
Vmboðsmaður
Fullkomnari upplýsingar gefur
CANADIAN PACIFIC
Gerist nú þegar
kaupandi
og fáið stærsta
og fjöllesnasta
Ef þér þurfið að láta
PRENTA
vað, þá komið með það til
Golumbia Press, Ltd.

RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Co-operative Dairies
LIMITED '