Lögberg - 08.01.1925, Blaðsíða 1

Vér höfðum góða myndasölu árlð 1924, og tókum
mlkið af fallegum
MYNDUM
Getum vér ekki gert það fyrir yður árið 1925?
W. W. EOBSON
rEKtJU GrtB/VR JIYIÍDIK A® 317 PORTAGF, AVF-
iHihcrQ.
PROVINCK’
THEATBE ^
pessa viku
THE PAINTED LADY
Næstu viku:
The Familv Secret
38 ARGANGUR
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 8. JANÚAR 1923
NÚMER 2
Canada.
Thomais Foster hefir verið kos-
inn tij borgarstjóra í Toronto, með
33,840 atkvæðum umífram 'W. W.
Hiltz, er embætti því gegndi síð-
astliðið ár. Mr. Foster íhefir átt
sæti í bæjarstjórninni um tuttugu
ára skeið oig þótt í hvívetna hinn
mætasti maður.
* * *
M. B. Forrester, tannlæknir i
New WeBtminster í British Col-
umbia, lenti í bifreiðarlslyísi á nýj-
ársdaginn og Ibeið bana.
* * *
Minnismerki yfir þá canadiska
ihermenn, er líf sitt létu í heims-
styrjöldinni miklu ,er ákveðið að
reisa 1 Ottawa. K'ostnaðurinn við
það sagður aS nema hundrað þús-
und dölum.
y~ * +■
Hinn 1. þ. m., átti blaðið Halifax
Miorning iChnonicle hundrað ára
afmæli. Var í því tilefni gefin út
skrautútgáfa af blaðinu, 84 blað-
síður að istærð. Tveir af merkustu
ritstjórunum, eru sagðir að hafa
verið þeir Joseph Howe og Rt. Hon.
W. S. Fielding, núverandi fjár-
málaráðgjafi sam'bandsstjórnar-
innar.
• • •
Frederick A. Pauline hefir verið
skipaður um'boðsmaður British
Columbia-istjórnarinnar í Lundún-
um í stað F. C. Wade, sem fyrlr
skömmu er látinn.
• * •
Nýlega er látinn að Kamlioops,
B. C. Major W. F. Ridhardson, 46
ára að aldri, Hafði hann verið í
stjórnþjónustu um alllangt skeið.
• • •
iNýlátinn er í Toronto, A. D.
Cameron, aðstoðar framkvædar-
stjóri Canadian Bank of Comm-
erce.
• * *
W. W. Kennnedy hefir verið
endurkoinn forseti miðlstjómar
íhaldsfiokklsins í Winnipeg borg.
• • •
William Livingstone, fyrrum
forseti Southern ALberta Refining
félagsins í Calgary, Alberta, hefir
verið tekinn fastur og sakaður um
stórkostleg fjársvik. Allmargir
Chicagomenn eru sagðir að tapa
miklu fé af vðldum Mr. Living-
stone’s
* * *
Sambandsstjórnin hefir ákveðið
að kveðja til fundar innan skamms
þar sem mæta skulu fonsætisráðgj.
binna ým'su fylkja, ásamt leiðandl
mönnum járn(brautarféJaganna í
þeim tilgangi að ræða um inn-
flutningsmálin á hinu nýbyrjaða
ári.
.* * *
Hon. E. . McMurray, vsambandis-
þingmaður fyrir Nórður-Winni-
peg, er staddur í borginni um
þessar mundir.
• • •
Kornhlaða Ptoneer Grain félags-
ins að Blackie Alta., ibrann til
kaldra koia hinn 2. þ. m. Skaðinn
er metinn á sextíu þúsundir dala.
* * *
Henri Bourasisa, Nationalista-
leiðtoginn nafnkunni, hefir nýlega
ritað grein um tilögur Þjóðbanda-
laglsinis í vopnatakmörkunar mál-
inu og afstöðu Canada til þeirra.
Telur hann hyggilegast að sömu
stefnu veðri Ihaldið fram og King
stjórnarformaður tók í tilliti til
sáttmálanna, er afgreiddir voru á
Lausanne^fundinum, sem isé þeirrl
að engir isamningar skuli bind-
andi teljast fyrir Canada aðrir en
þeir, er þjóðin sjálf, fyrir munn
fulltrú sinna, bafi átt hultdeild I.
* * *
Þrettán börn fæddust í Winni-
peg-borg um áramótin síðustu.
* * *
Miælt er að hluthafar Hearst
músíkverslunarinnar, er getið var
nýlega um hér í blaðinu, að hefðl
farið á höfuðið, hafi ákveðið að
hefja skaðabótamál í náinni fram-
tíð, gegn framkvæmdarstjórum
téðs verslunarfélags.
• • •
Tolltekjur, innheimtar í Winnl-
pegborg á árinu 1924, námu $11,
650.634,01.
• • •
INýjar ibyggingar í Winnipeg á
síðastliðnu ári, eru virtar á $3,
136,000. Er það hérumibil hálfri
miljón minna en á árinu 1923.
• • •
Ont. James H. Metcalfe, fyrrum
sam'bandsþingmaður, isjötíu og sjö
ára að aldri.
------o------
Bandaríkin.
Neðri málstofa þjóðiþingsins í
Washington, befir ákveðið að
banna með lögum flutning á
skammlbyssum og öðrum slíkum
morðtólum, með pósti.
* * *
Coolidge forseti hefir skipað
nefnd manna, til þesls að hafa
yfirumgjón með olíuforða þjóðar-
innar. í nefndinni eiga sæti, verka-
málaráðgjafinn, ráðgjafi innan-
: ríkismálanna og verslunarráð-
gjafinn.
* * *
J. E. Hover, hefir verið skipað-
ur þriðji •f'istoðar dómsámlaráð-
gjafi.
* * *
Hinn 4. þ. m. btann Sciolbey
sjúkrahúsið í Boston, Massachu-
setts, til kaldra kola. Allir sjúkling
ar Ibjörguðulst, að iundamskilinni
stúlku einni, Miss Elzisa'beth Jen-
kins að nafni, er fórst í eldinum.
Þrek það og hugrekki, er við-
staddir læknar og og hjúkrunar-
konur sýndu við bjðrgunartilraun-
irnar, er á orði haft.
• * *
Hvaðanœfa.
Mótspyrnan gegn Musisolini,
stjórnarformanni ítala, virðist
vera að magnást í seinni tíð og
það jafnvel svo mörg, að búist var
við, að hann yrði neyddur til að
segja af sér. En nú hefir yfirráð-
gjafinn nýlega ihaldið ræðu,
þar sem Ihann fullviss-
aði tilheyrendurnar um, að
þjóðin stæði því nær einhuga með
sér og við næstu kosningar mundi
Fascistaflokkurinn fá jafnvel enn
meira þingfylgi en við þær síðustu.
* * *
Samkvæmt fregnum frá Rio De
Janeiro, eru 6,700 manms á lífi í
Brazilíu, sem komnir eru yfir 100
ára áldur.
• • •
Adolph Hilter, leiðtogi keisara-
isinna í Bavaríu, tsá er stofnaði til
uppreistarinnar i Munich í nóv-
ember mánuði 1923, hefir nú verið
látinn laus og fengið fulla upp-
gjöf sakar.
i * * #
Ástandið á ítalíu, er að verða
alvarlegra með hverjum deginum
sem líður. Er barðstjórnin komin
á það hátt stig, að eimstætt mun
vera í nútíðinni. Mmssolini stjórn-
arformaður hefir tekið sér alræð-
isvald í ihendur á ný, vísað úv
stjórninni þeim tveim ráðgjöfum
frjáislynda flokksins, er eftir voru
af sex og látið gera upptæk blöð
andstæðinga sinna um landið
þvert og endilangt. Hafa blóðugir
bardagar átt sér stað allvíða. Síð-
ustu fregnir telja stjórninni hafa
tekist að brjóta alla mótspyrnu á
bak aftur og kúga andstæðinga
sína til hlýðni.
Svar frá Miss Ostenso.
Dodd, Mead & Co., Publ-
ishers 4th Avenne & 30th
St., New York City Des-
ember 27th, 1924.
Mr. J. J. iBíldfell,
ritstjóri Lögbergs ,
Winnipeg, Manitotba,
Canada.
Væri mér spaug í skapi, myndi
eg segja að þeir, sem ðllu trúa, er
í blöðum birtist, verðskuldi áhyggj
urnar, er af því leiðir. Samt sem
áður, úr því að mér fanst perisónu-
lega gamanið vera farið að grána,
er eg las grein þá úr Tononto Daily
Star, sem þér vitnið í, get eg fyrir-
gefið íslendingum í Winnipeg, ó-
vingjarnleg orð eða hugsanir í
sambandi við bók mína. Til að
byrja með, átti eg ekkert viðtal
við fregnrita Daily Star, allra sist
beinlínis. Er mér því öldungis um
megn, að gera mér grein fyrfr
glundroða þeim, er upplýsing sú,
er blaðið gerir sér gott af, ber
vitni um, bvernig svo sem því hef-
ir iborist hún í hendur.
Látinn er nýlega að Kingston, 'Mér dylst ekki af vissum til
Vinnar heiðurslaun
stúdent frá Manitoba háskólanum
hefir hlotið heiðurs-námlsstyrk
Impetial Order of the Daughters
of the Empire. fyrir árið 1924, til
þess að stunda framhaldsnám er-
lendiis, samkvæmt yfirlýsingu War
Memorial nefndar téðs félags-i
'skapar.
Mr. Kristjánsson er sonur Mr.
og Mrs. Magnúsar Kriistjánssonar
að Ctto, P. O. Man. Hann útskrif-
aðist af háskólanum í Manitobá á
síðastliðnu ári, hafði áður stundað
nám við Wesley-iskólann og verið
um ihríð ritstjóri iblaðsins “Vox
Wesleyana”. Auk þess tók hann
mikinn þátt í íiþróttalífi á skólaár-
um sínum. Mir. Kristjánsson var
leiðtogi hins óháða flokks í hermi-
Jungi Wesleymanna, veturinn 19231
—1924.
Mr. Kristjánsson innritaðist I
berinn í janúar 1916 og dvaldi á
Frakklandi með 44. og þ07. her-
deildinni. Hlaut hann þar nokkur
sár. Árið 1919 fékk hann lauisn úr
heijþjónustu.
Mr. Kristjánsson hefir í hyggju
að byrja framhaldsnám við Balliol
College, Öxford, á komandi hausti.
Er hann hinn efnilegasti maður í
hvívetna og því fyllilega mak-
legur þeiss heiðurs, er honum nú
hefir fallið í ískaut.
vitnunum, réttum eða röngum, að
einhver hefir hnýst í handritið og
gripið þaðan sietningar af banda-
hófi. IMeð því ag eg er nú istödd í
Ohicago, get eg ekki tekið málið
fyrir til nákvæmrar rannsóknar
við forleggjara minn. En jafn-
skjótt og eg kem til New York, mun
eg taka til fnekari yfirvegunar
þessa dularfullu grautargerð.
Höfuðpersónur sögu minnar,
eru ekki íslenskar. Heldur hefi eg
tekið íslenskt landnemalíf til fyrir-
myndar, sökum iskáldlegrar og
rómantiskrar fegurðar. Eg hefi í
sögunni farið móðurmundum um
íslendinga, — fann enda iblóðið
renna til skyldunnar. Eg hefl
reynt að leiða fram á sjánarsviðið
að nýju, nokkuð af hinni sam-
ræmu andans tign, sem einkennir
þjóðflokkinn íslenisíka. Eg hefi gert
mákvæmlega það gagnstæða, isem
thið djarfa blað Toronto Daily Star
vill láta mig sagt hafa. En eins og
yður er kunnugt, þá er ekki ávalt
auðhlaupið að því, að fá réttan
hluta sinn h'já blöðunum. Heldur
verður maður að neyna að fyrir-
gefa þeim á þeim grundvelli, að
þau hafi vaðið sorglega reykinn.
M^r rann í skap, er eg fyrst sá
grein iþessa, (hún hafði verið 'send
bróður mínum í Ghicago), en
treysti jafnframt hinni glöggu dóm
greind Winnipeg-ibúa 'svo vel, að
þeir kvæðu ekki upp isakfellingar-
dóm, fyr en þeir hefðu kynt sér
bókina með eigin augum.
Hefðuð þér séð all-
ar þær þúsundir af hlægilegum
athugasemdum, er um hók m'ína
hafa birst 1 amerískum blððum,
mynduð þér ef til vill hafa undr-
ast yfir því, að eg skyldi ekki eiga
í álíka mörgum málisóknum til þess
að varðveita metnað minn. Eitt
blað barst mér með feitri fyrir-
sagnarlínu, þar sem því er haldið
fram, að eg líti óhýru auga til
tískusnótanna (frowned on flapp-
ers). Setningin vafalaust valin
vegna orðaleiksins.
Eg treysti því, að þér kunngjörið
íslendingum hrygð mína yfir þvi,
að þes'si vandræða misskilningur
skyldi nokkru sinni komast út á
meðal almennings, og að eg sé
isannfærð um að bókin sjálf muni
taka af öll tvímæli í þessu efni.
Vill ekki Iþjóðflokkur yðar bíða
átekta til næsta hausts, og sann-
færast um að eg fari með rétt mál?
Yðar með virðingu
Martha Ostenso.
1 1 fyrsta skifti.
í fyrsta skifti í sögu Vestur-ís-
lendinga hefir einn þeirra verið
kærður um morð, fundinn sekur
og dæmdur til dauða. Væri hér um
viissu fyrir sekt að ræða, þá væri
iþýðingarlaust — eða jafnvel
rangt að veita þessu máli nokkur
afskifti. Því Islendingar mega
aldrei æskja mokkurra sérhlunn-
inda. Jafnvel þeir, sem allra ein-
dregnast eru á móti dauðadóm-
um, eins og sá er þessar línur rit-
ar mega ekki mótmæla þessum j
dómi á þeim grundvelli, að hér sé j
um íslending að ræða. Allir verða j
að isæta sama dómi í sama landi
að isannaðri isekt.
En hér er um isérstakt mál að
ræða að því leyti að blöðin kveða
manninn dæmdan eftir líkum.
Dauðadómar eru nógu fjarskyldir
sannri menningu þótt þeir séu
feldir yfir mönnum að sannaðri
sö!kf—með beinum sönnunum. Þeg-
ar um líkur einar er að ræða,
mega þeir ekki eiga sér istað og
um það verða Islendingar að s’já
að bræður þeirra séu ekki líflátnir'
án beinna sannana um glæp.
Eg las það í lítilli blaðafrétt 6.
desember að þessi maður ihefði j
verið dæmdur til hengingar eftir
líkum. Eg skrifaði samstundis til
E. J. McMurrays ráðherra í Ott-!
awa, sem er yfirmálafærslumaður j
ríkis'ins ('Solicitor General). Fékk
eg tafarlaust það svar frá honum
að hann skyldi láta rannsaka mál- ■
ið eftir föngum.
Skömmu síðar sá eg auglýstan
fund í þjóðræknisfélaginu og hefir
þag nú tekið málið upp á sína
arma með þeim lögmanni, sem
örugt má treysta, herra H. A.
Bergmann.
Mig langar til ef hægt væri, að
vekja fleiri til umihugsunar um
þetta mál og þátttöku í því, finst
mér sem það verði best gert með
því að lýsa afstöðu þessa ógæfu-j
manns og sýna með lifanda dæmi1
hvernig lögin geta vilst og texið
sem átt höfðu við Smiths málið
voru kallaðir og báru þeir það
báðir að eftir því sem þeir myndu
best væri þessi maður sW líkur
Smith, að hann væri vafalaust
'sami maðurinn undir fölsku nafnl.
Sérfróður maður var fenginn til
þess að dæma um skrift Smiths og
Becks og gaf hann þann úrskurð
að höndin væri sú sama.
Lögreglan og dómarinn voru
viss um isiekt mannsins og var
hann dæmdur í sjö ára fangelsi
við þrældóm.
Þegar Beck kom í fangelsið fékk
hann fangamarkið DW523, sem
var sama númerið og Smith hafði
haft, en “W” þýddi það að hann
hefði verið fangi áður.
Lögmaður Beck hélt áfram að
hugsa um málið. Loksins komst
hann að því að Smith var þýskur
Gyðingur og var því umskorinn.
Lét 'hann þá skoða Beck og sann-
aðist það að hann var ekki sami
maðurinn og Smith. Þarna kom
fram nýmæli í málinu og það not-
aði lögmaðurinn til iþess að biðja
um nýja rannsókn, en því var
neitað <— talið þýðingarlaust, þar
isem sannanir hefðu verið svo
margar og óyggjandi.
Árið 1901 var fangelsistími Ad-
olphs Beck útrunninn, var hann þá
látinn laus.
Á meðan hann var í fangelsinu
Ihafði ekkert horið á þessum þjófn-
aði sökum þess að Smith var er-
lendis. lEn tveimur árum isíðar var
Ibyrjað að stela á þannan sama,
einkennilega hátt. Beck var tekinn
fastur aftur og enn þá fundinn
sannur að sök.
Áður en dómur var uppkveðinn
i þetta skifti tók lögregluþjónn
niokkur eftir þVí, að maður nokk-
ur hafði verið fundinn sekur um
nákvæmlega samskonar þjófnað á
öðrum isitað. Gremslaðiist hann eftir
sannleikanum í þesisu máli og fann
það út, að þar var ;Smith. Kom það
nú brátt í ljós að Beck hafði verið
með öllu saklaus í bæði skiftin.
Rétturinn lýst yfir sakleysi hanis
af ibáðum kærunum og ákvað hon-
um $25.000 skaðabætur úr ríkis-
sjóði. Watson lögmaður leggur
sterka álherslu á eitt sérstakt at-
riði í þes'sari bók. Það er það, að
Beck var sérstakur óreglu og ó-
reiðumaður, þótt hann væri sak-
laus aif þesisum kærum. Telur
Watson líklegt að það hafi haft
áhrif á hugi 'þeirra, sem réttvís-
inni istjórnuðu, þótt slíkt ætti aldr-
frelsi eða jafnvel líf isaklausra
manna, þegar atvikin vefa líkurn-
ar á viissan hátt. Eg ætla fyrst að
segja stutta sögu um mann, sem
dæmdur var eftir líkum og sann-
aði sakleysi sitt löngu síðar.
Sá heitir Eric R. Watson, sem
skrifað hefir sögu málsins og er
hann sjálfur lögmaður.
Sagan heitir: "Trial af Adolpb j
Beck” og er í stuttu máli sem hér
segir:
Árið 1893 vildi það til að Adolph
Beck var á gangi á Victoria Btræti
í Lundúnarborg á Englandi.
Stúlka, sem Ada Meisonier hét
gekk i veg fyrir hann og 'bar það
á hann að hann hefði fyrir þrem-
ur vikum rænt sig peningum. Mað-
urinn neitaði því. Þau kölluðu á
lögregluþjón, fór hann með þau
'bæði inn á lögreglustöð. Þar kærði
stúlkan Beck fyrir þjófnað. Marg.
ar aðrar ungar stúlkur komu fram
og báru það að maður befði einn-
ig rænt þær, og beitt til Iþess sömu 1
ibrögðum við allar. Hafði hann
komist í náin kynni við þær, þóst
ætla að giftast þeim og beðið þær
að ,1‘já sér hring til þe'ss að hann
gæti mælt eftir honum annan
hring, er hann ætlaði að gefa þeim.
Auk þess fékk hann peningalán
hjá þeim öllum. Þegar hann hafði
náð hringnum og peningunum,
hvarf hann og sást ekki framar.
Allar istúlkurnar báru það og sóru
að þessi Adolph Beck væri svo
líkur þesisum manni, að um það
væri ekki að villast — þetta væri
hann og enginn annar.
Fleira kom á móti Beck en þetta,
t. d. það, að pappír, sem þjófurinn
hafði skrifað á til stúlkunnar, var
samskonar og sá, pappír, sem
Beck notaði. í öðru lagi það, að
þjófurinn var þýskur og heyrðist
útlendingsblær á máli hans. Beck
var Norðmaður og talaði einnig
með útlendingsblæ. Var þetta at-
riði talið mikils vert fyrir rétt-
inum til þess að sanna sekt hans.
Meðan málið stóð yfir var ein-
hver isvio hugulsamur, að benda
lögreglunni á það hve Beck væri
likur manni, sem John Smith hét
og sannaður hafði verið að þjófn-
aði árið 1877. Tveir lögregluþjónar
ei að eiga sér stað.
Þetta er sagan um Adolph Beck;
ótrúleg sorgar saga, en þó sönn og
tekin úr nútiðarlMfi í breska rík-
inu. —
Þá er að minnast á Ingólf Ing-
ólfsison — íslendinginn dæmda.
Hann er kærður um morð: hann
mætir fyrir dómstólnum félaus,
umkomulaus, vinalaus, og varnar-
laus útlendingur. Hann hefir eng-
an lögmann. Réttvísin skipar hon-
um málafhitningsmann — einhver
sem næstur er 'hendi — við vitum
öll hversu mikið má venjúlega
treysta slíkri málsvörn. Á mótl
hionum koma fram líkur — ef til
vill sterkar líkur — en samt ekk-
ert nema líkur.
Þó er hann fundinn isekur og
dæmdur til dauða, Lögmaðurinn
áfrýjar fyrir hæsta rétt ALberta-
fylki's, eða biður um nýja rann-
sókn; Iþví er n'eitað í einu hljóði.
Af þessu leiðir það, að ekkert
vei'ður annað gert en að fá dóm-
inum breyitt í fangelsisvist. Það
fær Bergmann, ef nokkur fær það.
Verði dómnum ibreytt þannig, þ&
mætti svo fara að eitthvað kæmi í
ljós síðar til þess að málið feng-
ist tekið upp af nýju; gæti þ& sak-
leysi Ingólfs sannast, ef hann er
ekki sekur.
Ástæðan til þess, að eg sagði hér
söguna af Becks-málinu er sú, að
eg hefi heyrt suma efast um að
nokkru sinni sé dæmt eftir líkum,
er það hinn mesti miisskilningur.
Það hefir isannast hvað eftir ann-
að að menn bafa verið líflátnir
fyrir morð, sem þeir aldrei áttu
nokkurn þátt í.
Þess var getið að Beck hefði
verið óreglu- og óreiðumaður og
að það hefði ef til vill haft áhrif
á málið. Heyrst hefir, að það sama
sé að segja um Ingólf. En eins og
Beck var 'saklaus af þeim glæpum
sem hann var kærður um, þrátt
fyrir óreglu sína, eins getur Ing-
ólfur verið saklaus af þessum
glæ,p, þótt hann að öðru leyti sé
ekki reglumaður.
Hefði Bedk verið kærður um
morð í staðinn fyrir þjófnað, þá
hefði hann tafarlaust verið líf-
látinn og sakleysi bans sannast
Fer til Chicago til að fullkomna sig í söng
Paul S. Bardal.
vaiinn

Bardal lagði af stað í dag suður j
til Chicago, þar sem hann hygst I
að dvelja um hríð, til fullkomnun-'
ar í sönglist sinni. Mr. Barda] er
sem kunnugt er, afburða raddmað-
ur og hefir á sviði sönglífsiinis [
meðal fólks vors bér vestra, unnið
mikið og þarft verk. Er íslending-
um það hið mesita gleðiefni, að
honum nú gefst kostur á frekara
framha'ldsnámi í sinni fögru list.
Mr. Bardal hefir undanfarandi
gegnt söngstjórástarfi við Fyrstu
lútiersku kirkjuna, og leyst það svo
vel af íhendi, að hann hefir hlotið
almenna aðdáun fyrir.
of seint til þess að fyrir yrði bætt.
Eins gæti farið með þennan landa
vorn.
íslendingar verða að standa sem
einn maður, þeir mega ekki láta
það viðgangast að bróðir þeirra j
sé sviftur lífi sannanalaust.
AUir verða að leggja fram eitt-
hvað í varnansjóðinn.
Sig. Júl. Jóhannesson.
j an var líkið flutt til Argyle-bygð-
ar og jarðsett að Grund.
FRA ÍSLANDI.
Ustetind, skip það, er strandaði
fyrir nokkru uppi á Kjalarnesi,
fór héðan í gærkvöldi til Bergen
farmlaust. Það lá á þurru hér
nokkra daga og var gert við það
svo, að það er nú lekalaust.
iSunnuidagsmorguninn binn 4.
þ. m., lést að heimili sonar síms
Walter Baldwin, 1066 Dominion
street hér í borginni, Guðný Bald-
win, ekkja Baldwins Benedikts-
sionar, 68 ára að aldri. Dr. B. B.
Jómsison flutti húskveðju á heim-
ilinu á þriðjudagskveldið, en síð-
Tollrannsókn Ihefir farið fram á
vörum þeim, sem verið er að skipa
upp úr “Veiðibjöllunni.” Er það
gert vegna þess, að skipslskjölin
þóttu ekki vera í lagi. Voru sumar
vörurnar ekki á farmskírteininu.
Ekkert ólögmætt hefir þó fundist
enn sem komið er. Mórgunbl.
Hátíðaguðsþjónustur í Fyrstu
lút. kirkju.
Sjaldan hafa Winnipeg Iskndingar átt jafn-veg-
legum hátða-guðsþjónustum að fagna og í þetta
sinn. Þær hófust með söng miklum og dýrölegum á
sunnudagskveldið fyrir jól. Söngflokkur' safnaðar-
ins hafði undirbúið og söng þá nokkurn part af hin-
um mikla helgisöngs flokki “Messiah”.
Partar þeir, sem sungnir voru, voru þessir:
1. “Lift thine eyes to the mountains” eftir Men-
delsohn, sunginn af Mrs. Dr. B. Olson, Miss Thor-
olfsson, og Mrs. Jóhannesson.
2. But who may abide the day of His coming?”
eftir Handel, sólósöngur, sunginn af Paul Bardal.
3. “And the glory of the Lord” eftir Handel, er
söngflokurinn söng. .
4. ”There' were shepherds abiding in the field”
eftir Handel, einsöngur, er Mrs. S- K. Hall söng; og
einnig söng hún: “Lo, the Angels of the Lord” eftir
Handel.
5. “Glory of God”, söngflokkurinn.
6. “Come unto Him” eftir Handel, einsöngur
Mrs. S. K. Hall.
7. Söngflokkurinn: “Halleluja” eftir Handel.
Óþarft er að táka fram, a ðsönghátíð þessi var
hin tilkomumesta i alla staði, og söngfólkið leysti
verk sín prýðilega af bendi.
Á aðfangadagskvöldið var barna samkoma í kirkj-
unni. Yngri börn sunnudagsskólans skemtu með
framsögn og söng. Einsöng söng þar Nikulás Stef-
ánsson, þriggja ára, með hreimfagurri skærri rödd,
sem heillaði alla. Piltur sá er sonur Mr. og Mrs. Dr.
Jóns Stefánssonar. Að undanfömu hefir bamasam-
koma sú verið haldin sunnudaginn á milli jóla og
nýárs, en nú er fjöldi barna þeirra, er sunnudags-
skóla Fyrstu lút. kirkju sækja, orðinn svo mikill, að
skifta varð bömunum.
A jóladaginn var hátíða guðsþjónusta kl. 11 f.h.
Prestur safnaðarins, Dr. B. B. Jónsson, prédikaði og
söngflokkurinn söng tilvalin hátíðalög. Var guös-
þjónusta sú hátiðleg og tilkomumikil.
Á sunnudagskveldið á milli jóla og nýárs var sam-
koma haldin, sem hin eldri böm sunnudagsskólans
tóku þátt í. Samkomur þær eru orðnar alþektar hér
í bæ og hafa ávalt þótt ágætar, og var þessi síðasta
ekki hvað sízt. Hún var stór-hátíðleg og fullkomin í
álla staði, og svo var aðsóknin mikil, að margt fólk
varð frá að hverfa, sem ekki komst inn.
Hin vanalega áramóta samkoma trar haldin í lcirkj-
unni á gamlárskveld og var vel sótt, einnig guðsþjón-
usta á nýársdag. I