Lögberg - 08.01.1925, Blaðsíða 3

LötdSERG, FEMTUUAGINN 8. JANÚAR 1925.
Bla 3
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
::
BB)iaBIgBaBISE3iaia8I»SlWItt>aaigEa*btittKikl«IS^^
iiaaate?
Skipið “Stjörnuhrapið”
j>eir fáu 'sjófuglar, sem þar voru, komu ekki í skot-
mál. Einu sinni sáu þeir ibjarndýr, en gátu ekki náð
því. Skipverjum fór nú að fallast hugur. Þeir höfðu
nú orðið að brenna stöngum sínum eg staurum, og
voru nú orðmr elcliviðarlausir, en kuldi og hungur
tók að Iþrýsta að þeim. Einhverju sinni kom skip-
stjórinn að tveimur hásetum, sem ,sátu og grétu einls
og ibörn, í annað sinn heyrði hann, að skipverjar
sögðu í hálfum íhjóðum: “Það rekur að, því að vér
vörpum hlutkesti-um, hver fyrir iþví eigi að verða.’"'
iDaginn eftir iskaut Ibrytinn 2 sjófugla, sem þeir átu
með græðgi, en næsta dag voru þeir matarlausir; þá
istóð Nitson skipstjóri upp með byssu sína í hendinni,
því að hann hafði alt af haldið vörð til skiftis við
hásetana og tekið jöfnum höndum þátt í andstreymi
og skorti þeirra. Undirstýrimaðurinn sat og var að
barma sér og sagði: “Hefði þesisi ferð gengið vel,
hefði eg fengið aftur skip; því að verslunarfélagið
hét mér því, ef eg hætti að drekka, og það hefi eg
gjört.” “Þei” sagði skipstjórinn, ,‘nú er ekki tími til
að barma isér; eg vil ekki særa tilfinningar yðar, því
að þér eruð góður drengur, þott yður hætti við að
fá yður of mikið í istaupinu. 'Eg er hreinn og beinn og
esgi það, sem mér býr í brjósti og það, sem eg isegi
er þetta: Vér erum hér og vitum ekki upp á víst,
hvort vér erum á ís eða landi og enginn matur er
eftir, ekki einn munnbiti. Hvað eigum vér þá til
bragðs að taka? Vér heyrum til ibjarndýra og refa,
en höfum lítið gagn af því, úr því að vér getum ekki
náð þeim. Vér verðum allan daginn að reyna til að
ná landi; ef vér hittum sjó í austri, hljótum vér að
isnúa aftur og fela oss Guði á vald því að hann
stjórnar öllu á himni og jörðu (þér heyrðuð mig lesa
um það á sunnudaginn, er var, og eg þarf ekki að .
hafa það upp aftur) og fara aftur út á timlburflot-
ann. En það er eitt, sem eg verð að segja, sem hrein-
skilinn maður og blátt áfram, og það er, að ef eg
heyri mjamta um að eta hVer annan, skýt eg hann á
augabragði með þessari bylssu, isem eg held á í hend-
inni dag og nótt. Vér erum kristnir menn, og engin
ógæfa skal gjöra oss að villidýrum meðan eg er á
lífi. Munið eftir því!”
Nú fóru þeir að kanna ísinn, sem var ógreiður
yfirferðar, og er þeir voru klomnir fjórðung mílu,
«áu þeir að mikið rúmsæi var milli þeirra og land's,
fu'lt af ísjökum. Þá mælti ibrytinn: “Eg sé eitthvað
fram undan okkur eins og mannslíkama; það er að
nokkru leyti hulið snjó og liggur á vakanbarmi.”
Skipverjar flýttu sér þangað og einn þeirra, Harrison
að nafni, ,sem var fóthvatur, varð fyrlstur og kallaði:
“HJerra skipstjóri! komið hingað! það er timibursmið-
urinn, 'sem fór með yfirstýrimanninum.” Það var
líka Ihann ,og þeir þektu allir þetta harða og ófrýni-
lega andlit. Tóm flaska lá hjá líkinu. “'Eg sé hvernig
þetta Ihefir atvikast,” mælti skiplstjórinn: “hann
hefir drukkið sig fullan, dregist aftur úr hinum og
þeir mist sjónar á honum í þokunni. Eitthvert skip
hefir bjargað þeim.” “Eg vi'ldi óska, að það hefði
verið stýrimaðurinn, sem lægi hér,” mælti brytinn;
en í Isama vetfangi kom svart og stórt^höfuð snöggv-
ast upp úr vatninu, og hásetarnir æptu að það væri
djöfullinn, sem kæmi til að sækja timbursmiðinn.
“Hvaða vitleysa,” sagði skipstjórinn, ‘1það var
ekki annað en svartur iselur; eg vildi, að hann kæmi
aftur upp svo við gætum skotið hann; það gæti hald-
ið lífinu í o'S'S í tvo daga. Haldið nú áfram, því að vér
verðum að komast út á timlburflotann og út á regin-
haf fyrir myiikrið, og þá verður Guð að leiða og
hjálpa oss.” ö'llum 'skipverjum hafði nú falist hugur
nema skipstjóranum og brytanum; skipverjar komu
loks að háum snjóskafli nálægt vakarbrúninni, þar
sem þeir fyrir sex klukkustundum hefðu !ent timbur-
flota sínum. Sólin gekk undir einls og glóandi hnött-
ur bak við gráa og geigvænlega þokubakka.
Skipstjórinn gekk einisamall upp á snjóskafliinn
til a^ litafet um, en honum veittist mjög erfitt að kafa
í snjónum, því þótt hann væri hraustmenni, var
hann þó orðinn máttvana af kulda og hungri. Háset-
arnir settust niður og biðu afturkomu hans. Þegar
hann 'sneri aftur, gekk hann hægt og hægt, og þá er
hann kom ti.l félaga sinna, horfði hann ekki framan
í þá, heldur í gaupnir sér, ýtti ihattinum ofan í augun
og settist niður hjá þeim. Því næst stóð hann upp
alvarlegur, en hugprúður eins og hann átti vanda til
og mælti.
“Eg flyt yður slæm tíðindi, bræður góðir! en
benð það aem kristnir menn, því alt, sem við ber,
miðar til góðs; hafísinn hefir iborið burt með sér
timburflota vorn. Vér eigum fáar stundir eftir ólif-
f.ar; hr!inn úg 'beinn °z 'se^i Það, sem mér
byr i brjosti. Látum oss verða vel við dauða vorum-
það er ekk! oss að kenna, að vér erum staddir í þess-
um nauðum.”
Tvieir af skipvþrjum æiptu af) ðrvænting, bg
fleygðu sér niður; hinir bárust og lítt af. Brytinn
sat og studdi hönd undir kinn; undirstýrimaðurinn
s af og notraði af ótta og pilturinn grét hástöfum
Kómið, látum oss kveikja eld,” sagði Nitson
^kipstjori; vér erum eki bleyður; söfnum öllu þvf
e sneyti saman, ,sem eftir er, og þegar vér höfum
i sameiningu beðið guð og falið oss í hanis hendur
skipstjórinn tók ofan og leit til himins — þá leggj.
umst til svefns; þá mun dauðinn vitja vor, sé það
Drottins vilji.” En ekkert gat nú komið skipverjum
á fætur. Brytinn var sá eini, 8em hafði þrótt í sér
til að safna saman þeim fáu staurum, sem eftir
voru.
"Kveikið í þeim, Pennant!” sagði skipstjórinn,
“og felum oss honum á vald, sem aldrei yfirgaf
stýrið, þótt vér stundum isjáum hann ekki í storm-
inum.
Pennant gjörði eins og akipatjórinn bauð honum,
og þegar kviknað var í staurunum, steig loginn hátt
upp í loftið. Þá mælti skipistjórinn: “Áður en þetta
er útbrunnið, höfum vér byrjað aðra ferð; biðjum
Guð að láta oss lenda vel í friðarins höfn. Hlaðið nú
allar Ibýs'surnar og hleypið úr þeim þegar eg bendi
yður. Sé eitthivert skip nálægt, getur það heyrt skot-
ið.” Þegar þeir skutu, var eins og byssu’hvellirnir
bærust langar leiðir frá einum jaka til annars. “Þar
fer vor seinasta von,” sagði skipstjórinn; “en Guði
sé lof, að eg get enn þá sagt; verði hans vilji; eg fel
börnin mín hans miskunn á hendur.”
“Eg þarf ekki að biðja fyrir konunni minni,”
mælti undirstýrimaðurinn: “eg er viss um, að hún
Isér um sig sjálf.” 1 sama vetfangi istökk brytinn upp
— sem .haðfi verið að hiorfa útí myrkrið —og æpti g
faðmaði skipstjórann og grét af fögnuði.
Allir snér sér við og litu í þá átt, sem hann
hafði horft í. Þar sáu þeir ljós, og þá rauðan eld-
blossa, og því nælst steig púðurfluga upp í loftið með
löngum neistahala, þangað til hún endaði eins og í
blóms'kúfi af blikandi stjörnum. Það var skip, sem
svaraði bendingu þeirra, þar eftir heyrðu þeir fall-
Ibyslsu'skot. Skipið lá fyrir utan ísinn, og þeir voru
frelsaðir. Þeim var hjálpað upp á skipið og þar
fengu þeir hinar bestu viðtökur. Þá sagði Nitson
skipistjóri: “Þaikkið nú Guði, vinir mínir, fyrir þessa
gælsku ihans. Eg er hreinn og beinn og blátt áfram,
og segi það, sem mér býr í brjósti. En brjóst mitt er
nú svo fult, að eg get ekki komið orðum að því, 'sem
í því býr.”
Um haustið 3 mánuðum seinna komu 3 menn inn
á skrifstofu herra Blizzarðs, og spurðu eftir ihonum.
“Það eru ókunnugir menn inni hjá ihonum í ein-
hverjum erindagjörðum,” svaraði einn skrifari og
benti þeim á hurð sem stóð í íhálfa gátt. Hann er að
tala við Gardew skipstjóra á “KVöldstjörnunni.”
Þetta skip leggur á Istað á morgun til Belize. Gjörið
svo vel að setjast niður.” Sjómennirnir settust rétt
við dyrnar og heyrðu mannamál í innri istofunni.
“Nitsón var of ihirðulaus,” isagði einhver með
óviðfeldnum málrómi, “og bonum félst hugur, þegar
hættu bar að höndum. Eg er líka Ihræddur um, að
íbrytinn hafi ekki verið mjög ráðvandur! að minsta
k'osti fór hann illa með matvælin. Það er satt, sagði
eg yður nokkurn tíma frá hvernig undirstýrimaður-
inn misti skipið isitt “Morgunstjörnuna? Hann var
fpllur a'lla leiðina frá Quebec til GlasKow- Ha! Ha!”
Hinn, sem inni var, hló líka. Það var Blizzarð kaup-
maður, sem sagði: “Þér verðið nú að fara Ibetur að
ráði yðar en Nitson skipstjóri. Tæmið nú glasið
yðar.”
En Cardew tæmdi aldrei það glais, því að þá var
hurðinni hrundið upp og glasið slegið úr hendinni
á h'onum, og Nitson-islkipstjóri tók fyrir kverkarnar
á honum og sagði: “Herra Blizzarð! Eg er hreinn
og beinn og blátt áfram, og segi það sem mér býr
í brjósti en hafi nokkru sinni til yerið lýginn og und-
irförull uppreistarmaður og níðingur og fantur, þá er
það þessi maður, sem Iboraði göt á “Stjörnuhrapið”,
svo það sökk, bg skildi mig og ibrytann og sex aðra
háseta eftir á isnum hjá Labrador til þess að vér
skyldum láta þar lífið. Bryti! látið lögregluþjóninn
koma inn og fáum bonum þennan þorpara.”
Cardew var dæmdur í níu mánaða nauðungar-
vinnu og fluttur til afforotamannanýlendu. Fyrir
skömmu var þess getið í fréttablaði í Liverpool, að
maður nokkur, Cardew að nafni, ihafi verið skotinn
þar í skóginum af hinum ríðandi lögregluþjónum,
sem hann hafi átt í höggi yið. Af því að nafnið er
ekki algengt, er það líklegt, að það hafi yerið sami
maðurinn.
Verslunarfélagið fékk undirstýrimanninum um-
ráð yfir nýju skipi, og lagði hann af drykkjuskap
og hegðaði isér vel. En enginn er í öðrum eins metum
hjá félaginu, eins og Nitlson, og þykir hann vera hinn
heiðvirðasti maður.
Ólík skifti.
Hinn frakkneski klerkur Vincenzíus de Paula,
sem er nafnfrægur sökum gæsku og mannelsku, kom
einu sinni til foæjarins Toulon, sunnan til í Frakk-
landi. Þar eru gjörðar út galeiður, það er að skilja;
skip, sem þræíar róa, en þaó eru óbótamenn, sem er
hegnt með þelsisu, sumum lengur, sumum skemur, og
eru þeir settir við þófturnar með járnhlekkjjum.
Mannvinurinn Vincenzíus, s'em sjálfur hafði reynt
ýmsa mæðu og mótlæti, gekk ofan að sjó, til að sjá
þessa ógæfuisömu afforotamenn, og fá færi á, að tala
við þá um þeirra 'sálulhjálparefni. Vondum mönnum
hafði þá tekist að flæma hann burt frá prestsem-
bætti því„ sem Ihann hafði á hendi: en hann elskaði
Guð af hjarta, og reyndi til að útforeiða hans ríki
hvar sem honum gafst ikostur á. Meðal þrælanna, sem
voru fjötraðir við þófturnar, var ungur maður, hálf-
þrítugur að aldri, Isem einkum vakti atihygli hans.
Hann var vingjarnlegri í viðmóti en hinir, og gat
naumast tára bundist, þegar á hann var yrt. “Vinur
minn!” sagði Vincenzius, “þarftu ekki Ihjálpar við?
því miður hefi eg ekki miklu að miðla; en það lít-
ið það er, þá er þér það velkomið.” “Hjartans þakk-
ir foerra góður,” svaraði þessi vesalingur; “eg bið
ekki ölmusu; ieg hefi nóg fyrir þetta auma líf; aum-
ingja þrælarnir þurfa ekki mi'kils með. En veslings
konan mín og börnin mín.” Vincenzíus kendi í brjósti
um hann og beiddi Ihann að s°gja sér alt Isatt og rétt
um hagi sína. Þrællinn tók þá þanig til orða og
mælti: “Faðir minn var bóndi; hann var mér 'besti
faðir. og bvatti mig til alls góðs. En eg átti falsvini,
isem tældu mig til óhlýðni o,g margs1 ills. Einu sinni
fór eg með þeim á dýraveiðar, log gengum við inn í
landareign annars manns, of fundum þar skógarverði
veiðareigandans; lentum við þá í áflogum við þá,
og lékum þá svo illa út, að einn þeirra var nær dauða
en lífi. Eg var handtekinn, og dæmdur til að þræla
á galeiðunum í sex ár; fjögur af þessum eymdarárum
eru þegar liðin; en faðir minn er dáinn af harmi og
hugarangri út af ógæfu minni, og fyrir skömmu hefi
eg einnig spurt, að bráðum muni kona mín og börn
mín veslast upp að hrygð og volæði.” Þrællinn varð
meir og meir frá sér numinn af sorg, svo hann
hvað eftir annað kallaði upp og sagði: “Æ, elisku
konan mín! vesalings börnin mín.
Þegar Vinceníus var búinn að tala við hann noikkru
lengur, og komst að raun um, að foann iðraðist á-
virðinga sinna, tók hann svo til orða: “Segðu mér,
hvort þú mundir ekki verða feginn, að þiggja frelsi,
og vilja hegða þér vel eftirleiðis, ef einhver gæfi sig
til þess, að ibera hlekki þína og vinna verk þín?”
“Æ, það vildi eg feginn herra”! mælti þrællinn; "en
hver mundi vilja takast á hendur þvílíka eymd og
smán ?”
Að vörmu spori fór klerkurinn á fund galeiðu-
foringjans ,og baust tiil að fara í stað þessa afbrota-
manns. iGaleiðuforinginn varð öldungis Ihislsa, og
reyndi með öllu móti til að fá hann ofan af þessu; en
Ihinn göfuglyndi Vinceníus svaraði: “Eg er orðinn
vanur við erfiði, smán og andstreymi; en þessi ungi
maður á konu og börn; þar á móti er eg ókvæntur
og emfoættilslaus; í frelsarans nafni ætla eg að koma
í istaðinn hans.” Á vorum dögum hefði þetta fooð að
öllum líkindum frelsað hinn unga afibrotamann, en í
þá daga, sem sé árið 1700, voru siðir manna svo
lítt mentaðir, að Vinceníus varð i tvö ár samfleytt
að vinna þrælavinnu á galeiðunum, þó galeiðuforing-
inn ilegði alt sitt ibesta til; en Ihinn ungi afbrotamað-
ur var látinn laus. Hinn guðhræddi klerkur varði
'þessum tveggja ára tíma til þess einnig að vinna
Drottins verk, með því foann hvatti þrælana á skipinu
til að hugsa um sín sáluhjálparefni, og gekk á undan
þeim með góðu eftirdæmi, með því að auðsýna kristi
legt umburðarlyndi og hlýðni, góðvild og þolinmæði,
hvað sem að höndum bar.
Professional Cards
Föðurlandsást.
í stríði því, sem 1792 hófst mil'li Austurrikis og
Frakklands, fékk Franz keisari oftsinnis talsverðar
gjafir hjá þegnum 'sínum, til þess að þeim væri varið
til varnar föðurlansins. Þannið bað foóndamaður
nokkur árið 1793um leyfi til að mega tala við keis-
arann, og var honum veitt það. “Eg kem líka með
nokkuð,” sagði hann, og lagði pung með þúsund gyll-
inum í, á foorðið. Keisarinn varð hiissa á því, að ó-
breyttur bóndamaður skyldi gefa isivo mikið fé, og
spurði bónda, hvað hann héti og foVaðan hann væri.
“Það læt eg engan vita,” svaraði foóndinn, og að svo
mæltu fór foann burtu. Keisarinn sendi þegar menn
á eftir honum, til að spyrja hann að nafni og heimili.
En bóndinn sagði foroisandi við þá: “Haldið þér, að
eg muni segja yður það, fyrst eg ekki sagði keisaran-
um þáð?”
------o------
Ríki kaupmaðurinn.
Það var einu sinni kaupmaður, sem var borinn
og barnfæddur í Florenz í ftalíu, en foafði síðar sest
að í Frakklandi. Hann hafði mikla verslun, og af
iþví hann bæði var Iheppinn og kænn í kaupum og söl-
um, rakaði hann þvílikum auðæfum saman, að hann
gat lánað Franz 1. Frakkakonungi fimm hundruð
þúSundir gullpeninga. Kaupmaður þessi vildi ávinna
sér mikinn lofstír, og lét því.á sinn kostnað reisa
stóran spítala í Lyon og svo að sem mest orð færi
af rausn hanls var foann vanur að leiða vini sína
þangað, og lést vilja heyra dóm þeirra um.þessa stór-
kostlegu byggingu. Meðal annars leiddi hann einu
isinni þangað Nikulás Salterel, sem lika var ættaður
frá Flórenz, og foafði gott vit á foúsagjörð, og bað
foann að Isegja sér einlæglega hvernig honum litist á
spítalann, svo að við því yrði gjört í tiíma, ef honum
þætti eitthvað þurfa umbótar eða breytingar við. Þá
mælti Salterel: “Mér líst vel á foúsið yfir höfuð að
tala: Það er einungis eitt, sem mér þykir að.” “Hvað
er það?” spurði kaupmaðurinn. ‘’Það skal eg segja
yður,” 'svaraði Saltere'l; “mér þykir húsið of lítið.”
“Hvað þá?” ansaði kaupmaðurinn: sjáið þér þá ekki
hve stórmannlega alt er lagt niður?” “Vissulega cr
það alt stórmannlegt,” mælti Salterel; ‘len ættu þeir
allir að safnast hér, sem þér foafið haft af í kaupum
og sölum og komið á vonarvöl, þá er eg viss um, að
húsið yrði of lítiið, og að það tæki ekki meir en helm-
inginn.”
Herramaðurinn og fátæklingurinn.
Herramaður noikkur, ,sem var ríkur af tímanleg-
um munum, en foafði lítið af guðsótta og kristilegri
trú var eitt kveld á gangi sér til iskemtunar út um
herragarð sinn. Leið hans lá fram fojá hrörlegum kot-
bæ, og bjó þar sárfátækur maður, sem átti fjölda
'barna. Hann heyrði mannamál inni í Ibænum, nam
istiaðar, og hlustaði eftir; komstfoann þá eftir að það
var hinn fátæki maður, sem var að þakka Guði fyrir
hans miis'kunsemi, er hann gaf foonum og börnum
hans föt og daglegt brauð. Herramaðurinn varð
hissa á Iþessu og sagði við isjálfan sig: “Hvernig
víkur því við, að þessi fátæklingur skuli þakka Guði
fyrir föt og fæði, en mér kemur ekki til hugar, að
þakka Ifoonum, þótt eg foafi allsnægtir?” Við þetta
blygðaðist hann Isiín og flýtti sér foeim. Upp frá þessu
fór hann að skoða líf sitt frá hinu rétta sjónarmiði,
og ásetti sér að snúa aftiur til Guðs, sem hann foafði
yfirgefið af elsku til þelssa heims. Þaðan í frá varð
alt hans líf dagleg guðsþjónusta og þakkargjörð
fyrir þær velgjörðir, sem hann hafði þegið af Drottni
og hann gleymdi því ekki heldur, að gjöra þeim hin-
um fátæka manni g<ott, sem fyrst hafði gefið tilefni
til þess, að hann tók sinnaskiftum.
DR. B. J. BRANDSON
216-220 MEDICAL ARTS BLDO.
Oor. Grataam and Kennedy 80.
Phone: A-1824
Offlee tlmar: 2—3
Helmill: 77« Vlctor St.
Phone: A-7122
Wlnnipeg, Manltoba
Vér leggjum sérstaka átaerzlu á að
selja meðul eftir forskriftum i.ekna.
Hin beztu lyf, sem ha*gt er að fá eru
notuð eingöngn. . pegar þér komið
með forskrliftum til vor megið þjer
vera vlss um að fá rétt það sem lirkn-
Irinn tekur til.
COIidÆUGH & CO.,
Kotre Dame and Staerbrooke
Ptaones: N-7859—7850
Giftingaloyfisbréf seld
Einu sinni fór kona með son sinn ungan til
Noregs. Drengnum þótti fðrin mjög skemtileg, því að
margt nýstárlegt bar foonum fyrir sjónir. En eitt
leiddist foonum þó. Allir menn, er urðu á vegi þeirra
DR. O. BJORNSON
216-220 MEDIOAL ART8 BLDO,
Cor. Graham and Kennedy 8ta
Phone: A-1834
Ofííce tlmar: 2—3
Heimill: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 MEDIOAD ART8 BI.DO.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office Hours: 3 to 5
HeimUi: 921 Sherbume St.
Winnipeg, Manltoba
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDICAD ARTS BEDG.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Stundar augna, e'yrna, nef og
kverka sjúkdðma.—Er að hltta
kL 10.12 f.h. Og 2-5 e.h.
Talsfmi: A-1834. HeimUl:
S73 River Ave. Tals. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd BuUding
Oor. Portage Ave. og Fdmonton
Stundar séretaklega berklaaýki
og aðra lungnasjúkdóma. Er að
finna á skrifstofunni kl. 11—12
f.h. og 9—4 e.h. Sími: A-3521.
Heimili: 4 6 Alloway Ave. Tal-
eími: B-3158.
DR. A BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar aérataklega kvenna eg
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 6 e. h.
Office Phone N-6410
Heimili 806 Vktior 8tr.
Sfani A 8180.
DR. Kr. J AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. fo.
Heimili 469 Simooe,
Sími B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDICAIj ARTS BLiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Talsími A 8521
Heimili: Tals. Sh. 3217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. og Donaid 84-
Talsími: A-8889
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrtfstofa: Kixim 811 UcArtfaw
Building, Portage Ave.
P. O. Boz 165«
Phones: A-6849 og A-6846
W. J. UJÍDAii, J. H. I.ESDAL
B. STEFANSSON
Islenzkir lögfræðingar
708-709 Great-Wc»t Perm. Bldg.
356 MnJn Street. Tals.: A-4963
þelr hafa elnnig skrifstotur a8
Lundar, Riverton, Gimll og Piaey
og eru þar aC hitta á eftirfylgj-
andl timum:
Lundar: annan hvern mlCvlkudag
Rlverton: Fiyrsta fimtudag.
Gimllá Fyrsta mlðvikudag
Plney: þrlCJa föetudag
1 hverjum mánuðl
Munið Símanúmerið A 6483
og pantitS meðöl ytSar hjá oss. —
SendiC pantanlr samstundis. Vér
afgreiCum forskriftir meC sam-
vizkusemi og vörugæCi eru éyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
iærdómsrlka reynslu aC baki. —
Allar tegundir lyfja, vlndlar, Is-
rjéml, sætindl, ritföng, tóbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla rr.eð fasteignir. Sjá
um leigu a nusuir.. Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
611 Paris Bldg.
Phones. A-6349—A-6310
ARNI ANDERSON
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. G&rland
Skrifst.: 801 Electric RaiL
way Ohambers
Talsiml: A-2107
A. G. EGGERTSSON LL.B.
fsl. lögfræð’ngur
Hefir rétt til að flytja mái
bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Saak.
SelnaSta mánudag i hverjum mán-
uCi staddur í Churchbridge.
FOOTE & JAMES
Ljósmyndasmiðir
margra ára sérfræðingar
Sérstakur afsláttur veittur
stúdentum.
Sími: A-7649 282 MAIN St.
Cor. Graham Ave. Winnipeg Man.
A. 8. Bardal
84« Sherbrooke St.
Selui likkietui og annaet um útfarif.
AUur útbúnaður aé bezti. Ennfram-
ur aelur hann alakonar minmavaffta
og legateina.
Skrifat. taJsiuU N t>9*»
Helmllls talsimi N
1
EINA ÍSLENZKA
Bifréiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekki aC biCa von úr rlU.
viti. Vinna Cll ábyrgst og leyat af
henði fljótt og vel.
J. A. Jóhannssom-
644 Burnell Street
F. B-8164. AC baki Sarg. Flre Hal
JOSEPH TAYLOR
lögtakbmaðub
Heimilistals.: 8t. John IM4
Skrlfatofn-Tala.: A •&*»
Tekur lögtakl bæ«l húaalatim^ruK*
vaCakuldlr, vlzlaakuldlr. AígreMttr al
Mm *lQ lögum lýtur. *
Bkritstofa 8M Mftin
Verkstofn Tals.: Heima Tala.:
A-8383 A*93M
G L. STEPHENSON
Plumber
Allskonar rafmagnwáhökl, svo aeno
straujárn víra. allar tegimdlr »f
glösum og aflvaka Tlratterieo)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
Dátlð ekki hjá lfða að oniiur-
nýja reiðhjélið yðar. áöur en mestu
annirnar byrja. Komið með það
nú þegar og látlð Mr. Stebbina
gefa yður kostnaðar áætlun. —
Vandað verk ábyrgst.
(MaCurinn sem allir kannaat vlC)
S. L. STEBBINS
634 Notre Dame, Winntpeg
Giítinga og Móm
Jaröaríara-
meÖ litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. B720
ST IOHN 2 RINC 3
töluðu norsku, en í henni skildi hann ekki nokkurt
orð.
Einhverju sinni voru þau mæðginin á gangi úti við
þá bar svo við, að hundur gelti þar í grendinni.
Drengurinn verður mjög glaður við, snýr sér að
mömmu sinni »g s&gir: ““Nei, mamma, hundurinn
kann íslensku.”