Lögberg - 26.02.1925, Síða 7

LBGBKRG, FHMTUDAGINN. 26. FEEBRÚAR 1925.
Bl». 7
Fékk kvef eða
SARAN HATjS
IIin sterka læknandi og
sóttlirei'nsandi ffufa, er
þrýstir sér í gegn um
lungna pípumar, lækn-
ar strax Slíkir eru eig-
tnleikar Peps taflanna.
1‘KPS mýklr, ej-Str
gerlum og bólgu, lækn-
ar kvef, styrkir brjóstið.
PÉPS
-*■ Aow £5c. /3 fiox
Móðurmorðinginn.
(flutt á atúkufundi)
“Starfið er margt, en eitt er
bræðrabandið.”
Svo sagði eitt sinn góðskáldið
okkar, Hannes Hafstein.
Það væri gott fyrir alla, sem að
umbótum vinna ,í Ihverri mynd
sem er, að minnast þess, að þótt
jafnvel ekki væri nema um eitt
bræðraband að ræða, eina fé-
lagsmyndun, isem því miður nú
ekki er, að minnast þess, að
starfið er margt.”
(Bindindiisvinir ihafa látið hönd
eins og síga á síðustu árum, og
kenna Iþví Ibeinlínis og óbeinlínis
um, að verksvið þeirra sé orðið
svo breyfct, og að aðrir séu “gengn.
ir inn” í vinnu þeirra. En verk
bindindisvinanna, er að frelsa
manneskjurnar, og þá ékki síst
ungu kynslóðina, frá því, er firrir
manninn vitinu og Ibreiðir bölvun
yfir alt líf ihans.
Það skiftir þá minstu hvort það
er brennivín eða ópíum, eða mú-
®ík í saurugum lastanna holum,
eða gjálífisins beljandi straumur,
sem með heljarklóm sínum hremm-
ir ungu sálimar og oft firrir þær
vitinu, eða sendir þær í æfilangt
fangelsi, eða styttir líf þeirra á
ömurlegan hátt. Hvað sem það alt
heitir, þá er það hryllilegt. Og
getum vér sem kröfu gerum til
'þess að vera siðgæðislega þroskað.
ar manneskjur með volgu blóðl,
staðið hjá og horft á ungu kyn-
slóðina steyipa sér fram af hln-
unni. Þetta rökstyður hann með
reynslu sinni og segir, ,að af
4.000 drengjum innan 21 árs,
sem hann hafi orðið að meðhöndla
sem glæpamenn, hafi aðeins þrír
tilheyrt einhverjum sunnudags-
skóla, eða einhverju kristilegu
félagi, og- að brot þessara þriggja
Ihafi þá lika verið frekar mein-
leysisleg Ibrot, framin í hita út af
ungum stúlkum, isem þeir hafi
verið að berjast um. Ennfremur
segir hann, að þetta verðsíkuldi i
sannleika nákvæma rannsókn og
athygli manna, að isiðbæfcandi á.
ihrif kristinræðslunnar (þó jafnvel
léleg isé), muni varna algerilega
glæpum. Þetta er ekki vitnisburð-
ur presta o,g prédikara, heldur
manns, sem neyddur hefir verið
til að sjá þennan sannleika í langri
og mikilvægri lífsreynslu sinni.
það! er nýlega komið eitt vitnið
ennþá fram á sjónar sviðið,. Eitt
vitnið til gegn þessari hryllilegu
spillingaröldu, sem er að skola
æskulýðnum burtu. Það glumdí
við í öllum borgum heimsins, þeg-
ar tveir ungir menn drápu annan
ungann mann, aðeins að gamni
Isínu. En nú kemur fregnin um 16
ára gamla stúlku, sem skotið hefir
móður sína og farið ®vo á dans.—
Mlóðir isína! Móðirina , sem hún
hafði sogið og sofið við Ibrjóstin
á, sem hafði vaggað henni og þveg-
ið og annast með nákvæmni móð-
uhhjartan's, isem hafði borið hana
marga stund á örmum sér, grátið
hennar vegna, beðið fyrir 'henni,
sem hafði elskað hana og trúað
lienni líka svo vel: “ó þú kynslóð I
gefið þér gaum orði Drottins.”
Vegir (þetssara ungu ógæfusömu
manneskja, eru einmitt vegirnir,
sem Guðs orð segir, að mörgum
virðist greiðfærir, en endi þó á
helslóðum.
Eg er að enda við að lesa Ihið
stutta æfiágrip þeissarar ungu
stúlku, eins og hún sjálf segir það
og (birt hefir verið í íblaðinu “Chi-
cago Herald and Exiaminer,”
sunnudaginn 1. febrúar 1925. Það
er of langt til að endurtaka það
alt, en hér eru nokkrir aðal þættir
úr því.
um geysilháu hyllandi hömrum
æskulífsvonanna niður í dauðans
og skelfinganna hyldýpi.
Þú ert nú að mála þetta óþarf-
lega svart, segir einhver. Hvern-
ig ætti eg, sem aldrei ihefi séð
neifct að muna af þessu lífi, en að-
eins heyrt bergmál skelfinganna,
að geta málað það of svart, ef
menn þeir, sem velt sér hafa í því
ár eftir ár ekki geta fundið nógu
ho’rð orð í garð þessara hluta?
Blaðið “Ladies Home Journel”
segir, að meira sé gefið út á einu
ári nú af siðspillandi Ibókúm, heid-
ur en hafi verið prentað í Ame-
ríku á heilli öld næstu á undan.
stríðinu síðasta. Fyrverandi dóm-
ari Landis segir um myndasýn-
ingarnar: “Þau hörðustu orð, sem
sögð hafa verið í þeirra garð, hafa
ekki verið nógu hörð.” Þektur
dansleikari, Irene Castle, segir um
tísku dansinn, að hann sé blátt
áfram svo andstyggilegur, að
ekki sé hægt að taJa um ihann.”
Þetta eru einhverjir sterkustu
þættirnir í mentalífi upprennandi
kynslóðar. Þess konar bækur, þess
konar myndasýningar, þess konar
dansar og svo bætast við vantrú-
skólar oft siðspillandi ilíka.
!Það istakk mig, er eg Ias í síð-
asta blaði “Literary Digest,” að
einn af meðlimum ihæstaréttar-
dómstólsins í Brooklyn, Lewis
Fawcett, sem sint hefir þess konar
störfum í átján ár, segir, að ef
unglingarnir færu allir reglulega
í kirkjur og á sunnudagsskóla, eða
þangað isem kristinfræði er kend,
mundu aílir glæpir falla úr sög-
Hun var sköllótt áður
er nefnlt eftir konunni, eem fani
upp, Lilnu Blomstrand, sem m;
er af og misti hárið af sólstin
íelli og taugaveikl. Eiftir að hafa
ýms meðöl árangurslaust, komst
loks að þeirri niðurstöSu, aS sér
ar tegundir hreinsaSrar dýrafiit
samt öCrum efnum velttu nýjan
vöxt. AfleiSingin af þessu var
ac hún nú hefir íegurra og i
hár, en alment gerist um konur
L.B. hárme'Salið er sama sam
ingin er veitti Elnu BlomStrand
að nýju og mun gera það sama
aðrar konur og menn.
Þér eruð sköUótt
Hafið liáralos
Of þurt hár
eða Væringu,
ER Ij. B. RJETTA M F.DAIjII)
Ahyrgst hármeðal—peningum skilað
aftur, ef fðlk er ekki ánsegt. Fáið
flósku I dag.
T'eggja mánaða lækulng $ 1 -öO
, Sliampoo Powder .........40c
t7 r,yf'*a öeildabúðum, eða frá
U. B. Co„ 6'2 Adelaide St, 'Winnipeg
Blaðið isjálft segir: “að sjaldan
eða aldrei hafi þvílíkur voða vitn-
isflburður verið lagður fram fyrir
heiminn.” “Það er aðvörunaróp til
allra annara ungra stúlkna, sem
eru að kasta sér út á sömu gjá'líf-
isibrautina.”
Sjálf segir stúlkan, að saga sín
sé ekki skemtileg fyrir neinn, en
ógæfa hennar geti ef til vill orðið
einhverjum að varnaði, ef sagt
sé frá tildrögunum. Hennar nafn
sé farið hvort heldur sem er, svo
hún segir frá öllu hispurslaust og
einnig hvernig hún hafi slept sér
við ungu mennina, sem hún ekki
viti tölu á. Hún skilji ekki sjálf
hversu vitlaus hún íhafi geta orð-
ið í skemtanalífið, hún hafi verið
sólg'in í hljóðfærasláttinn á leik-
húsunum og veitingaJhúsunum,
þráð að vera þar, sem líf o,g fjör
var, nóg Ibirta, hlátur og líf og
dálítið innan um af ruddalegum
sögum. Þegar ihún svo hafi farið
að kynnast þessu Hfi betur, hafi
hún fljótt séð, að það var fásinna
að vera að vinna, láta ekki piltana-
sjá fyrir öllum kostnaði. Nóg var
af þeim, og þeir allir fúsir, ekki
þurfti annað en lyfta brún eða
brosa, svo var hægt að fá fría
ferð til ibaðstöðvanna (The Beach)
og skemta sér þar alla nóttina
fram til morguns.
iSumt af lífi sínu, þessa fáu
mánuði, segir hún vera þannig, að
hana hrylli við að tala um það, og
ihvenær sem sér detti það í hug, þá
hrylli sig við því. Hún muni eftlr
því, er hún stundum hafi verið að
koma heim og ekki geta séð fram-
an í móður sína. Fundist sem hún
mundi sjá synd sína, en mamma
sín hafi eins og aldrei getað trú-
að því, að nokkuð slærnt mundi
hafa hent, heldur að það mundi
henda, (sennilega of margar mæð-
ur þannig).
Byrjun ógæfu sinnar, segir hún
þó ná lengra aftur í tímann, en til
götu og leikhúsa lífsins. Hún
haldi að fyrstu ógæfusporin sín
hafi hún stigið, er hún var 14 ára
gömul og tók að leika það, sem
Scallað er hér “hookey,” þá ihafl
hún byrjað að Ijúga að móður
sinni. Hve margir unglingar ætll
geri það? Hún hafi þá haldið, að
það væri isnild að geta spunnið
upp heilar sögur um veru sína í
skó'lanum, þegar hún alls ekki hafi
komið þar. Hún Ihafi leikið góðan
lygara og engin hafi getað séð að
hún var að segja ólsatt. Móðir ;sín
hafi átt mikinn þátt í því, að láta
sig halda að hún væri myndarleg
(smart).
Svona var byrjunin, næsta spor-
ið færði nær glötuninni o,g svo
hvert af öðru. Hún segir að þegar
fyrst ungu stúlkurnar séu farnar
að láta mennina koista sig, þá verði
þær að geðjast þeim í öllu, þeir
borgi, en þær verði að vera kátar,
drekka, danisa og hlæja, drekka
eins mikið og þeir vilji, og linan
verði þá ekki dregin lengur á milli
hlutanna.
í einni hluta sögunnar segir
hún svo, að það séu ungar stúlkur
hundruðum saman, sem nú hlaupi
frá skölunum Hkt og hún, ljúgi að
foreldrum sínum og kasti sér út
á sömu spillingartorautina. Bað-
stöðvarnar séu fullar af þeim,
danssalimir og veitingahúsin séu
fu'1'1 af þeim. Þú getur hvergi ferð.
ast í 'bifreið þinní án þess að sjá
þær, en engin hirðir um þær. Þær
dansa alla nóttina, fara í skemti-
samsæti, drekka og svalla og niota
ópdum. Þær geta ekki rifið sig frá
þessu,—eg hélt að eg mundi geta
það, en það var öðru nær.
Eg vona að einíhverjar ungar
stúlkur, sem eru á báðum áttum
um, hvort þær eigi að hlýðnast
umvöndun foreldranna og vera
heima, eða borga það sem þetta
Skemtanalíf kostar, þær i— sem
lesa þessar Hnur, láti reynslu
mina sér að varnaði verða og velji
hið rétta.
Já, þannig hljóðar þesisi saga,
lærdómsrík og sönn, en þó hrylli-
leg. Móðurmorð varð hámarkið.
Þessi heimsálfa, sem vér toyggjum,
er í sannleika sagt glæpaland.
Eigum vér að stinga höfðinu I
sandinn ein® og strúturfnn, svo
vér sjáum ekki ihættuna, og láta
svo reiðivönd réttlætisins skella á
toaki voru. Hver getur ábyrgst að
sú forsjón, sem leyfði Kýrusi
mikla að vaða inn um hlið Batoels
toorgar og torytja niður svallsjúk-
ann, drukkinn lýðinn, Ieyfi ekki
líka einhverntíma óvinunum að
fljúga að úr öllum áttum með
refsivönd réttlætisins og brytja
niður svallsjúkan glæpalýð, sem
drukkinn af munaði og gjálífi
fyllir' stöðugt sinn lastabikar.
Nú er hin hagkvæma tið, nú er
hjálpræðiisdagur. Ennþá er tími
til að vinna, ennþá höfum við
frið hér. Verkefnið er nóg. Mikið
er í húfi. Hver kann að meta allar
þesisar ungu sálir, sem svona
hörmulega fara? Því hefja ekki
mentaðar og kristnar þjóðir sterk-
ara varnaróp gegn skelfingunum ?
Er mannlífið svona lítilis virði, er
dollarinn það eina, sem menn
reyna að frelsa?
“Starfið er margt.” Munum það,
'kæru vinir, og ‘Iréttum þá úr
máttvana höndum og magnjþrota
knjám og látum fætur vorar troða
beinar brautir, til þesis að hið fatl-
aða vindist ekki úr liði, en verði
miklu fremur heilt.” Margir eru
fatilaðir andlega, en ekki algerlega
limlestir. Gakk þú beinar ibrautir,
svo krókaleiðir þínar verði ekkl
þeissum veslingum til falls. Hættu
að drekka, reykja, spila, dansa,
fara á myndasýningar og sóa eig-
um iþínum og dýrmæta tímanum,
sem guð hefir gefið þér til toless-
unar og mannfélaginu, fyrir þessa
fáýntu hluti. Þú ert hvort sem
heldur er að þjóna Satan með því
ölilu, ef þú þolir að heyra það, og
grafa þjóð þinni gröf.
“Starfið er margt”. Starfið get-
ur verið erfitt, en það er hægt að
vinna sigur og hvað viltu meira?
Pétur Sigurðsson.
Silfurbrúðkaup.
Fimtudagskvöiidið 19. felbr. síð-
astil. var samankominn allmik-
ill fjöldi manna í Goodtemplara-
húsipu hér í toænum, í því skyni
að samfagna þeim hjónum Mr. Sig
urði Oddleifssyni og konu hans í
tilefni af silfurbrúðkaupsdegi
þeirra. Mannfagnað þennan sátu
ekki einungiis skyldmenni og
tegndafólk, heldur og margvísleg-
ir vinir og (kunningjar, er fanst
þeir standa í svo miklli þakklæt-
isskuld við þau hjón, að hún gæfi
þeim heimild til að dvelja nleð
þeim kvöldstund þessa. Var það
mál manna, að þó að þarna væru
staddir um eitt hundr. manna, þá
væri iþað ekki nema nokkur hluti
þeirra kunningja, er fýst mundi
hafa til þess að votta silfurtorúð-
ihjónunum hamingjuöskir sínar.
Varð þess grenilega vart, að víða
stóð vináttan fótum undir, því að
þarna voru nokkurskonar fulltrú-
ar frá margvíslegum félögum og
stofnunum, er notið höfðu þeirra
hlunninda — isumar um mörg ár
— að þau hjónin höfðu varið
starfskröftum sínum í þeirra þjón-
ustu. Má þar tilnefna Goodtempl-
ara-regluna, Sambandsöfnuðinn í
Winnipeg og þjóðræknisdeildina
Frón.
Samsæti þ&ssu stýrði Mr. Gunn-
laugur Jóhannsson. Er það ötull
forseti. Gætti hann þess að láta
menn ihafa nóg að starfa, þvl jafn-
skjófct og brúðhjónin voru til sætis
gengin, kvaddi hann séra Rúnólf
Manteinsson til þess að ávarpa
þau. Var sunginn torúðkaupssálm-
urinn “Hve gofct og fagurt” á und-
an ávarpi prestsinis; mæltist hon-
um vel. Þá sfcefndi forseti Ragn-
ari E. Kvaran fram á gólfið. Hafði
honum verið falið að afhenda
brlúðhjónunum silfurbakka nokk-
urn till minja um hátíðiskvöld
þetta, og var á toakkanum allálit-
leg fjárupphæð, sömuleiðis í silfri.
Er hann hafði lokið því erindi var
6ezt að veitingum. Voru þær róm-
aðar af hverjum manni, og að verð
leikum. En nú tók forseti fyrir al-
vöru til stanfa. Stefndi hann her-
skara allmiklum ræðumanna fram
til þess að túllka vilja og tilfinn-
ingar þingheims í garð silfurtorúð-
hjónanna. Mælti þar fyrstur séra
Hjörtur Leó. Var það sköirugleg
ræða og skáldleg. Af öðrum ræðu-
mönnum man eg eftir þessum:
Þorsteini Borgfjörð, JBergsveini
Long, Áslbirni Eggerfcsson og Mrs.
Swanson. Auk þeirra fílutti Mr.
Jón Jónatansson kvæði það, er
prentað er hér í blaðinu. Þá las
og forseti upp toréf það eða ávarp
frá Mr. Pétri Sigurðssyni, er
sömuleiðis er toirt í tolaðinu, þá
töluðu að lokum brúðhjónin toæði
og þökkuðu vinsemdina er þeim
hefði verið sýnd. MilHi ræðuhald-
anna skemti kvartefct úr söngfé-
lagi Goodtemplara með söng, auk
þess að mikill almennur söngux
fór fram.
Rétt um það leyiti, sem staðið
var upp frá borðum var tekin ljós-
mynd af silfurtorúðhjónunum og
isonum þeirra tveimur, er þarna
voru staddir.
Sigurður Oddileiflsson er
Strandamaður að ætterni. Er hann
sonur Oddleifs Sigurðssonar frá
Kolibeinsá í Hrútafirði. Eru þau
hjón því úr sínum landsfjórðungn
um ihvort á íslandi; því Guðlaug
Vigifúsdóifctir Oddleifsson er ætt-
uð úr Rangárvallasýslu. Segja
kunnugir, að maður hennar nefni
hafa oft Rangárvallaprýði. Getur
það nafn hvergi foetur niðúr kom-
ið, því Mrs. Oddleifsson er fríð-
leiks kona mikil. Um syni þeirra
hjóna má það segja að það sér á
að þeir eru af myndar fólki komn-
ir — svo eru þeir gjörvilegir.
Eldri sonurinn Edward, 'hefir
þegið verðHaun mikil fyrir náms-
dugnað sinn í skólum, og er í-
þróttamaður í besta lagi. Um
- ngri soninn Axel, er mér það eitt
kunnugt, er eg sé, og það er að
hann likist móður sinni mikið i
útliti. Reynist hann öðrum lcost-
um svo toúinn sem fríðleikanum,
þá er þar meira en meðalmanns-
efni á ferðinni Simskeyti hafði
silfurforúðhjónunum borist í ihend-
ur frá þriðja syni Mr. Oddleiís-
sonar. Er það Ágúst G. Oddleifs-
son,1, verkfræðingur í Bandaríkj-
unum. Er sá maður þegar kunn-
ur orðinn meðal Islendinga fyrir
afburða námsþrek sitt. Árið 1921
er hann lauk fuillnaðarnámi sínu
við Harward^ háskólann, þá hann
gullmedalíu frá skólanum að skiln
aði. Hlaut hann best próf af 743
námsmönnum, er samkonar prófí
luku. En Mr. og Mrs. Oddleifsson
hafa ekki eingöngu haft toarnalán
mikið. Þau hafa þar að auki átt
því láni að fagna að vera virt og
metin svo af toorgurum sínum sem
drengskaparfólk eitt er metið.
R. E. K.
Silfurbrúðkaupsvísur til Mr. og
Mrs. Oddleifssonar.
Þótt knúið sé stef á stuðla þröng
og steðjað saman línum.
Við heyrum ekki silfur-söng
í samfellunum mínum.
Því harpan úiti’ í horni stóð
og hofði á vetrar daginn.
Hún segist ekki syngja Ijóð,
unz sumar fyllír bæinn.
Við Ibíðum ekki eftir því
— Það er svo langur tími —
því toöndum frosts er foldin í
og fullur gluggi’ af hrími.
En það, oss mesta yndi er
— þó ailt það fari’ að vonum ,—t
að sjá svo marga saman hér
með silfurtorúðhjónonum. ,
Við isnúum Ihug því horfna að
sem hlýtt í minnumi vaki —
og oss er skylt að skoða það
sem skuld á okkar foaki,
við þau, )sem réttu hendur hlýtt
og hug til sinna granna.
Þeim hversdagslánið heiilisi blítt,
og Ihylli góðra manna.
Við sáum stundum fólk á för
svo flölt og niðurbrotið
meðrlúaspor og æfiör
og undir foyrðum ilotið.
En margir fóru fram hjá þar
með — fóta — léttu — tökin,
og höfðu’ í vösum hendurnar,
en höifðu reygð á bökin.
Þið lögðuð hvorki met á mann
og mæltuð ei til slkulda,
og vóguð ekki vegmóðann
í vandlætingas-kulda,
en höfðuð oftalst tíma tit —
í töf á ferðavosi
— að Ihlýja þeim við arin-yl
og öryggið í torosi.
Við silfurbrúðhjón isæmum hér, •
— við settum oss til valda -—
og ætlum seinna’ ef auðna (lér
þeim önnur brúðkaup halda,
þá lengra fram á líður öld
og líiflsins hallar fulli
við æfida'gsins dýrlegt kvöld
í demöntum og gulli.
Jón Jónatansson.
Til Mr. og Mrs. Sig. Oddleitsson,
á 25 ár.a gitingarafmæli þeírra
19. febrúar 1925.
Kæru silfurtorúðhjón!
Guð tolessi ykkur á þetssum heið-
ursdegi og þessari fagnaðarstund
ykkar, sem eflaust minnir á mörg
gleðirík farsældarár. Þið standið
nú á Itojartri sjónarhæð og getið
Iitið til beggja hliða. Að toaki eru
mörgu kæru endurminningarnar,
sóllbjartur ástarlífs morgun og
hlýr fyrri partur dags. Nú er eins
og hádegismarki náð, en framund-
an er seinni partur dagsins, von-
arríkur og hlýr og hin innri sjón
eygir jafnvel allla leið hina fjól-
breytilegu geisladýrð sígandi
kvöldsólar, sem toreiðir töfratolæ-
inn ,er engin tunga megnar að
lýsa, yfir alt umhverfið og kallar
fram kærustu endurminningar
tolíðveðurdagsins.
Morguninn er æfinlega glæsi-
legur. Blærinn þá vekjandi og
fjörgandi, en hver stund dagsins,
sem líður, veitir nýja reynslu og
sálinni betra jafnvægi, tengir þá
sem samferða eru sterkari vináttu
og hollustulböndum, og því lengra
sém líður á daginn, verður auð-
legð andans meiri og æðri rósemd
fyllir Isálina því meir, sem kvöld-
kyrðin nálgast. Það er þá sem vér
höfum stigið inn í land draum-
anna af landi æsku vonanna. Svo
hvort sem er þá morgun, miðdag-
ur eða kvöld, er lífið þeim inn-
dælt sem elskalst.
Mbrgunsins vekjandi hlíðubllær
baðar hvert strá í daggarúða,
fróvast þá jörð og grundin grær,
geilsadýrð isólar móti hlær,
hvert lauffolað í lífsins skrúða.
Með hækkandi sólu hlýnar láð. —
Hjarta, sem toænararma teygir
Ijósellska móti lífsins náð,
og láni því fagnar, sem hefir þáð,
aldrei það aldur toeygir
Af íhádegiistindi sálin sér,
síðdiegis milda stundu toreiða
kvöldroðan yfir ey og sker,
andnes og voga, sveit og ver.
Og kvöldloftið hreina, heiða.
Hvað jafnast fær á við aftanskin,
með endurminning um isæludaga?
Hér finnur því foetur vinur vi»,
sem vegur lengist, — en árin hin
fornu — þá frægðar saga.
Við sjáum ykkur í huganum á
íbrúðarbékknum, torosandi og ung
í anda eins og fyrir 25 árum, hann
sem höfuðið, hana Isem kórónu, svo
enginn metnaður þarf að verða,
ihver staðan ihinni vegsamlegri. Eg
þykist fullviss um að væri eg nú
horfinn til ykkar og kominn undir
áhrif veislugleðinnar, að þá mundi
lifna yfir hugarinls löndum og eg
þá geta mælt fyrir skál ykkar. En
nú verðum við að nota þennan
miða til að samfagna ykkur. Við
sendum ykkur þá okkar hlýustu
hamingjuóskir, þö'kk fyrir góða
viðkynningu og metum að verð-
Ieik þann skerf, sem þið hafið
lagt til þess, að toyggja upp og
toæta mannfélagið á þessum 25 ár-
um, senTvið nú hafið lagt að toaki.
Ólskum að framtíðin verði bless-
unarrík og tojört. Að ykkur endist
kraftar til að vinna því sem satt
og göfugt er, að sálarsjónin verði
æ skýrari, kraftar hæfileikar og
þekking fari vaxandi með hverju
aldurlsári, sem leiðir nær full-
komnunartakmarkinu.
Til þín reglubróðir, Sig. Odd-
leifsson, vildi eg gjarnan segja:
“Njóttu lífsin® með þeirri konu,
sem þú ellskar, alla daga lífs þíns,
sem Guð hefir gefið þér, því það
er hlutdeild þín í Hfinu og það
sem þú færð fyrir strit þitt, sem
þú streitilst við undir sólinni.”
Pred. 9, 9.
“Hú® og auður er frá feðrun-
um, en góð kona er gjöf frá
drotni.” Orðskv. 19. 14.
“Væn kona er kóróna manns
síns.” Orðskv. 12, 4.
“Vilska kvennanna reisir húsið.”
Orðskv. 14. 1.
En hvað er til þinna kasta kem-
ur Mrs. Oddíleifsson, er eg ekkert
hræddur um, að þér muni veita
erfitt að halda manni þínum ást-
ardrukknum alla hans lífis daga.
Svo leggi þá sú forfajón, sem
leiddi ykkur saman, toléssun sína
rikulega yfir ykkur á ófornum
vegi.
Kær kveðja til allra viðstaddra
vina ykkar.
Frá Mr. og Mrs. P. Sigurðsson.
, Selkirk, Man.
Taugarnar voru svo slæmar að
hún gat ekki sofið-
Mrs. H. N. TardelU Harro-wsmith, Ont., skrifar:
“Taugar mínar voru mjög veiklaðar og í næstum sex mán-
uði get eg varla sagt, að 'eg nyti eðlilegs svefns eina einustu
nótt. Matarlystin var sama og engin og yfir höfuð var eg að
verða mesti aumingi. Þá heyrði eg um Dr. Chase’s Nerve
Food, o geftir að hafa notað
meöal það í nokkra daga, fór
eg að geta sofiS. Eg fékk
aftur matarlystina og hrest-
ist óðfluga. Eftir að hafa
notaS úr þrem öskjum af Dr.
Chase’s Nerve Food, var eg
orðin heil heilsu. Eg hefi
einnig gefið litlu stúlkunni
minni Nerve Food með góð-
um árangri.”
DR. CHASE’S NERYE FOOD
60c. askjan, hjá Iffsölum eSa Fxlmanson, Bates & Co., fctd. Toronto,
hugmynd nokkra, sem eg gerði
mér um hafnargarð við Eyjarnar.
Eg ræð það niú af að láta hana
koma fram fyrir almenning, þrátt
fyrir það þótt eg ibúist við því, að
ekkert verði framkvæmanlegt í þá
átt, fyrir einhverjar þær orsakir,
sem eg hefi ekki kunnað að íhuga.
Eg verð fyrst að segja tildrög
nokkur að því að eg fór að hugsa
um þetta mál. Dybdal, fyrverandi
skrifstofustjóri ífelandsrðherra í
Khöfn, bauð mér eitt sinn Vest-
mannaeyjasýslu og hafnaði eg þvi
að vísu, en sá mjög eftir því síðar
er eg kyntist betur hvernig tíl
háttaði. Þegar eg svo varð sýslu.
maður Rangæinga, kom mér í hug,
að leggja það til við landsstjórn-
ina, að eitt lögsagnarumdæmi
skyldi gera úr Ihéraðinu og Eyjun.
um. En mjög lítið varð úr rekstri
þess máls, því að skömmu siðar
slasaðist eg í Markarfljóti og varð
að segja af mér sýslunni. — En
meðan eg var að toyggja ítoúðar-
hús mitt á Rangárvöllum, þar sem
eg kyntist því, hve ágætt efni mó-
bergið þar, — hiðí sama sem er I
Vestmannaeyjum >— er til állskon-
ar bygginga, flaug mér í hug, að
hlaða mætti hafnargarð úr Heima.
kletti i mynni Eyjarvíkurinnar
með tiltölulega auðveldum og ó-
dýrum hætti, þar sem hæð og efn'
isríki bjargsins hvorttveggja virð-
ist tala hátt á máli steinanna um
það, að þyggja heimshöfn fyrir
fengsælusitu fiskistöð jarðarinnar
Eg átti tal um þetta síðan við verk
fræðing einn, sem var hér í þeirr.
erindum fyrir allmörgum árum,
að gera áætlun um Rvíkurhöfn,
og lét hann vel yfir þessari tii-
lögu. Samt varð ekkert úr því, að
eg gerði neitt til þess að koma
þessu málefni á framfæri.
En um leið og eg set nú loks
þessa hugsjón mína fram fyrir al-
menning vildi eg réttlæta fyrir-
sögn þessarar greinar, þófct hún að
vísu standi ekki í beinu samtoandi
við hið mikilvæga hafnarmál. —
(istor. “göngugarðar,” “traðir,”
vatnsveitingar t. d. á Rangárvöll-
um, sjá greinargerð mína í “Isa-
fold” 1906 o. s. frv.). Vöntun viða
í húsabyggingar hefir knúð menn
til þess að nota hér grjót og jörð
í hleðslur, sem Daniel Bruun tek-
ur réttilega fram, að varðveitir
enn mergð minnismerkja. En hér
er ekkert rúm til þess að fara út 1
langt mál um neitt. Einungis
nefni eg örfáar uppapunagreinar
Landnámu.
Faxi er enn í Vestmannaeyjum
nafn á röst einni, — og er ágætt
réttnefni, sem hefir orðið varð-
veifct fyrir málið. Maðurinn íaxi
var fundinn upp til þess, að út-
skýra uppruna nafnsins á þeim
flóa landsins, er átti hetlst skilið
að nefnast eftir hinum miklu
straumamótum. Svo afarótrúleg er
fjarstæðan um sjómanninn er sá
Snæfellsnes en hélt fjörðinn þó
vera fljót, að engan furðar á þvl,
sem sagt er um þrælaflóttann til
Vesitmannaeyja til útskýringai
þessu nafni. Sagan um skógar-
björninn (sem aldrei hefir verið
til á ísllandi) er af líku tagi. En ef
til vill hefir upplháfsmanni þeirrar
frásagnar ekki verið kunnugt um,
að írar (“Vestmenn”) hafa kom-
ið til Eyjanna vitanlega einni öld
og sennilega mörgum öldum fyrir
landnámstíð. Þá er skýringin um
það, hvernig ísland fékk nafn sitt
ekki síður augljóslega tilíhæfulaus
uppspuni. Isufjörður á Vestur-
landi toar nafn sitt með réttu, eins
og flest sem landnámsmenn vorir
sjálfir g’áfu nafn. En Thule, is-
land, (stor. Tilinsel meðal Suður-
eyja) hefir af einhverri orsök ver-
ið rnaglesið, óviljanli eða vís-
viitandi, ef til vill í samfoandi við
óvild Noregskonungs gegn út-
flutningum hingað. Meira að
segja er ekki ósennileg tilgáta, að
“Forsaga” Vestmannaeyja er, eins j þetta rangnefni hafi á eimhvern
og annað það er lýtur að elstu frá I hátt getað slæðst inn frá Croin
sögnum um ísland, meðan það var | land (Freraland, ísaland o. «. frv.)
nefnt Thule (á máli landnámu • sem núnefnt Grænland hafði ver-
Tíli) vanrækt, affoökuð og jafnvel j ið kallað af Keltum á undan land-
vísvitandi falin fyrir þessari þjóð,; námi.
sem er þó, og á að vera, fræg fyr-j ^ vigsulega er uppspuninn S
irsögulegfræði. En enginn efieri því fremur sem
um það a hmn toogmn, aö ast. og * { nær aldrei þang.
stolt niðjanna yfir gamalli sogu
Sœlueyjar.
ISvo mikið hefir verið talað um
Vestmannaeyjar nú undanarið,
vegna hins þjóðsorglega mann-
tjóns, að eg hefi einatt verið að
spyrja mig sjálfan, hvort rétt
væri af mér að þegja algerlega um á
ættarstöðvanna er voddugur þátt-
ur og frömuður a'lls framtaks og
menningar meðal allra siðaðra
þjóða. Og frá því sjónarmiði er
réfctmætt að minnast þess^ að sögu
gögn eru fyfcir því, að gert hafi
verið út skip til Vestmannaeyja á
fyrstu eða annari öld rómverska
keisaravaldsins, og eru nokkrar
líkur til þess að ætla, að það hafi
verið á keisaraárum Hadrians,
með því að grískur nýlendumaður
stóð fyrir förinni, en Hadrian var,
ein® og alkunnugt er, uppnefndur
fyrir grískúnóm sitt — og rit
Pytheasar, sem fór til Islands á
tímum Alexanders mikla, hafa
sjálfsagt verið kunn keisaranum.
Grikki þessi lýsir jöklafýlunni af
landi og talar, að því er mig minn-
ir um (hafnleysi við Suðurland.
Óteljandi skjalsannanir eru auð-
vitað fyrir þekking elstu kristni-
allda um ísland, en út í það v.erður
ekki farið hér. Aðeins vil eg taka
það fram, að efalaust má tþað telj-
ast, að til Vestmannaeyja toeri að
rekja uppruna nafnsins á “Sælu-
eyjum,’* sem eru tíðnefndar í)
helgisögnum og gömlum fræðum. [
Til þess að mönnum verðí þetta
gleggra, vil eg aðeins nefna ein-
stöku meginatiði, sem kollvarpa
hinum algengu kenningum um
“æsku” íslenskrar toyggingar. Eg
hefi sannað, að Grefctiébælin eru
eteinalldargrafir. Grettistökin eru
og samkyns “mannvirki’ frá eldri
forntíma, sem aJkunn eru frá
steinöldum annara landa. Eg hefi
sýnt fram á, að ýmsar jarðhvelf-
ingar Suðurlands geta ekki verið
frá svokölluðum ‘isögutíma” vor-
um. Eg hefi heldur engan efa um
það, að fjölmörg mannvirki finn-
ast órannsökuð eða rangskírð víðs-
vegar um land, æfafomum ðldum
undan landnámi Norðmanna
að, sem er sá Ihluti fjarðarins, er
heitir nú ísafjörður, en á að bera
réttnefnið ísufjörður.
Eg hefi nefnt þessi örfáu atriði
til. þess ef verða mætti, að ein-
hver, sem ann sérstaklega sögu
þessara rs.erkilegu eyja, sem nú
eru orðnar heimsfrægar fyrir
fiskiföng og stórútgerð, gæti unn-
ið að því að rannsóknir fornleifa
í Eyjunum megi fara fram með
því fyrir augum, að líklegt er að
þar finnist merki mannavistar
fyrir landnámstíð. Vestmanna-
eyingar mega með réttu unna sin-
um fengsælu eyjum, ekki síður en
hinir helgu menn, som flúðu of-
sóknir Rómverja gegn kristnum
mönnum í BretaJöndum og fundu
þar friðland og auðvelt að afla
viðurværis. Þaðan mun nafnið
Sælueyjar vera runnið. Þær áttu
að vera Isex og svo eru og Vest-
mannaeyjar, sé alt rétt talið.
Einar Benediktsson.
Tíminn 17. jan. ’25.
Nýr Máttgjafi, Sem Styrkir
Taugarnar.
J>að Br TTásiUnlcjít. Hve Fljótl Meðal
pottn Styrkir Tauíraveiklaö og
Slapt Fólk. Petta Fr Með-
al. Sem Ilrífur Og Ilríf-
ur Fljótt.
BlððiS þarfnast járns og taugarnar
fosfðrs. Nuga-Tone veitir blððinu
járn og taugunum fosfór. púsuntjir
manna og kvenna hafa fengið fulla
heilsubðt, með þvl að nota þetta með-
al. Allir munu sannfrastt um, að þetta
nýja lyf byggir upp líkamann, auðg-
ar blððið, styrkir taugarnar, veitir
■etri matarlyst og skerpir meltinguna.
Framleiðendur Nuga-Tone eru svo
hárvissir um gildi meðalsins, að þeir
hafa lagt rlkt á við alla lyfsala, aC
áibyrgjast það, og skila peningunum
aftur, sé fðlk ekki ánægt.
Fæst hjá öllum lyfsölum.