Lögberg - 19.03.1925, Blaðsíða 6

Bu. 6
LöGBEBG FIMTUDAGINN.
19. MARZ 1925.
Hættulegir tímar. -
Eftir Winston ChurchilL
“Heldur en að' viðurkenna að Missouri ríkið hafi
rétt til þess að krefjast þess af stjórn minni, að hún
safni ekki liði innan rikisins, eða flytji herlið inn i það
burt úr því eða gegnum það, sem henni þóknast, vildi
eg vita ykkur ala og hvert mannsbarn í þessuríki dautt
og ,grafið.” Svo snéri hann sér að ríkisstjóranum og
hélt áfram þetta þýðir stríð. Einn af foringjum mín-
um kemur hér eftir eina klukkustund og fylgir þér
burt út fyrir endimörk herliðs míns.”
Svo án þess að segja nokkuð meira eða án þess
svo mikið sem að beygja höfuðiS, snéri hann sér við
og gekk snúðugt út. ÞaS glamraði í sporunum á fót-
unum á honum og í sverði hans um leiS og hann fór
út.
Þaþ þýddi stríS. Innan tveggja mánaða lá þessi
óbugandi leiðtogi dauður undir eikunum á Bloody
Hill hjá Wilsons Creek. Hvaða Styrkur ríkjasam-
bandinu hefði veriS að honum, ef hann 'hefði fengið
að lifa, verSur aldrei vitað. Hann bjargaSi Missouri
og ávann sér virðingu og vináttu hinna djörfu manna,
sem börðust á móti honum.
Ó, þessar fyrstu, grimdarfullu orustur x ríkinu!
Hvílíkar bænir stigu ekki upp til himin# og hvílíkar
bölbænir sukku ekki niSur til heljar, þegar fréttirnar
um þær komu með skipunum með ánni! Fánar og
skyrtur og sáraumfcúðir voru búin til af kærleiks-
ríkum höndum. Ungar stúlkur, sem voru sambands-
ins megin, færðu fánana til herdeildanna, sem voru í
borginni og umhverfis hana. Svo gengu hersveitirnar
um strætin með lúðrahljóm. HJjóðfærasveitirnar Iéku
hergöngulagiS, sem orustusálmur lýðveldisins hafSi
verið ortur undir. Fánarnir blöktu nýir og hreinir í
fylkingarbroddi, hreinir, nýir og fagurrauSir þá. En
þess var ekki langt að biða að þeir fengju dekkri lit
og rifnuðu og velktust og væru að lokum færðir heitn
aftur, þar sem fólk ræddi um þá og grét yfir þeim.
Síðan voru þeir settir i umgjörð undir gler, og áletr-
anir fyrir neðan þá, til þess að vera hafÖir i heiöri
meðal ófæddra kynslóSa. Hvað hrífur hugann meira
en þaS að sjá þessa gömlu fána, sem hafa verið í
mörgum orustum ,eins og stríðshetjur, er hafa unnið
sitt ætlunarverk? Þarna á þeim er blóð merkisber-
anna, dökt af elli. En hvaS er orðiS af tárum sorg-
mæddra kvenna, sem saumuSu saman rauðu og hvitu
randirnar með bláu stjörnunum?
Hersveitirnar gengu eftir borgarstrætunum, xit á
flutningsbátana á ánni og lögðu af stað, og á 'bryggj-
unum voru þær kvaddar meS veifandi fánum og vasa-
klútum. Svo :kom biðin, löng og þreytandi, og síÖan
stórar, svartar fyrirsagnir i blöðunum og sorglegar
nafnaskrár, þriggja dálka langar. “City of Alton” —
þannig hljóSuðu fréttirnar — er konxin með svo og svo
marga dauða og særða af sambandsliðinu og svo 0g svo
márga særSa fanga úr sunnanliðinu. Er furSa þótt lín-
umar yrðu óskirar er menn lásu nöfnin?'
Og þeir sigldu upp ána hver eftir annan, þessir
þunglamalegu flutningsbátar, sem áður höfðu flutt
hinn hvíta varning friSartímanna; nú fluttu þéir hinn
rauða varning ófriðarins. Og þeir fluttu burt á nýja
og nýja orustuvelli þúsundir rjóðra og sællegra ung-
linga frá Wísconsin, Michigan og Minnesota, sem var
safnað saman í hermannaskálunum í Boston. Sumir
' komu aftur fölir og með innsognar kinnar og skegg á
vörum, aðrir komu aldrei aftur.
Stephen Brice gekk meS sinni hersveit, og hann
kendi sársauka í hjarta sér og það var sem kökkur
sæti fastur í hálsinum á honum. Hann forÖaÖist aS
lita framan í félaga sina. Við landgöngubrúna tók
hann hlýtt og þétt í hendina á Riahter.
Richter var nú orSinn höfuðsmaður. Augu Þjóð-
verjans fyltust af tárum er hann kvaddi.
“Þú kemur líka, vinur minn,” sagSi hann, “þeg-
ar landið þarfnast þín. Núna höfum við nóga til þess
að fara, sem ekki eru viÖ neitt bundnir.” Hann ypti
öxlíim. “Eg á einu sinni ekki föður —” Hann snéri
sér að Whipple dómara, sem stóS þar hjá og rétti fram
magra hendina.
“Guð blessi þig, Karl,” sagSi dómarinn. Karl
trúði naumast sínum eigin augum. Hann komst út á
bátinn, sem nú var orðinn fullur af bláklæddum her-
mönnum. Gufupípan blés og báturinn fór að færast
frá bryggjunni. Það seinasta, sem hann sá þar var
gamli maðurinn magur og krangalegur og sá yngri,
herðabreiSur.og hraustlegur, þar sem þeir stóSu fram
á bryggjubrúninni.
Stephen varpaði öndinni, er hann gekk aftur heim
i skrifstofuna með dómaranum, en Rajin treysti sér
ekki til að segja neitt. Heim i skrifstofuna, þar sem
bókahillurnar blöstu við honum storkunarlega! Dóm-
arinn lokaði hurSinni með ógagnsæa glerinu í á eftir
sér, og Stephen sat og las í bók þangaS til klukkan
var fimm. Það var ekki lagabók, sem hann las í, held-
ur heræfingareglur Hardees. Hann skelti bókinni aft-
ur og fór út til þess að æfa sjálfboðaliÖa i stórum
skála með rykugu gólíi — flatbrjósta borgara með
axlaböndin yfir skyrtunum, sem ekki skildu einföld-
ustu fyrirskipanir. Stephen var aSstoSarforingi i
heimaliðinu^það er að segja því, sem var eftir af því.
Það var einn maður, sem við könnumst viS, sem
horfði meS stakri rósemi á burtför hermannanna og
afturkomu þeirra særðu.
Þegar hersveitirnar fóru fram hjá búð Carvels á
leið sinni ofan að ánni, sat Hopper sem fastast á stól
sinum, og enginn vissi ti! þess, að hann hefði nokkurn
tíma gengið fram í dyrnar til þess aS óska þeim góðr-
ar feröar. Þetta var alt gott og blessað, þvi þetta voru
sambands herdeildir, en Hopper gaf ekki hest — ekki
svo mikið sem ábreiðu undir hnakk til ungu mann-
anna, sem fóru leynilega burt að næturlagi og án þess
að hafa nokkra til þess að fylgja sér á leiÖ. Hann gat
notað peninga sina á hagkvæmari hátt.
Dag einn í júlí í steikjandi hita, kom Carvel ofursti
inn í skrifstofuna. Hann var í of miklum flýti til
þess að taka eftir sársaukasvipnum á andlitinu á
Ephum, er hann sá húsbónda sinn. Það leyndi sér
ekki að ofurstinn var í vandræðum. Síðan í maí hafði
hann vanrækt verslun sína, til þess að gefa sig viS
málum, sem hann áleit að vörðuðu ’almennings heill,
og sem voru svo leyndardómsfull, aö jafnvel Hopper
gat ekki komist á snoðir um þau. Þessi mál voru
þannig að ofurstinn hafSi oft þurft að fara burt úr
borginni, en nú, þegar ekki var unt að komast, burt
nema með leyfi, var það orðið óþægilegt, svo að hann
fór aldrei lengra en til Glencoe, þar sem hann eyddi
sunnudögum af og til. í þetta skifti stóð Hopper upp,
þegar ofurstinn kom inn; en þaS var mjög óvanalegt
aS hann gerði það. Ofurstinn ræskti sig. Svo settist
hann niður viS skrifborðið sitt og barSi á það óþolin-
móðlega með fingrunum.
“Hopper!” sagði hann loksins.’
Eliphalet gekk fljótt yfir til hans. Eeitthvað, sem
líktist brosi, færðist yfir andlitið á honum. Hann
settist niður rétt hjá ofurstanum og þaö var trausts-
svipur á honum, sem var ekki nýr, ef ofurstinn hefð!
veitt honum eftirtekt. Hann tók ekkert eftir svipnum
á Hopper en fór að handleika prentaöa pappírsmiða,
sem nöfn voru rituS á að aftan. Varir hans voru
pressaðar saman eins og á manni, sem finnur mikið
til.
“Hopper,” sagði hann, “þessir víxlar að austan
falla í gjalddaga þessa viku, eða er ekki svo?”
“Jú.”
Ofurstinn leit upp fljótt.
“Það er ekki til neins að vera með neinar undan-
færslur, Hopper. Þér er það eins vel kunnugt og mér,
aS þaS eru engir peningar til, til,þess að borga þá
meÖ,” sagSi hann og reyndi að láta ofurlitla viðhafn-
arlega alvöru, sem einkendi hans ljúfmannlega skap,
koma í ljós. “Þú hefir þjónaS mér vel; þú hefir
komiS verzluninni á nýjan grundvöll samkvæmt kröf-
um tímans og gert hana eins arðberandi og nokkur
verslun í þessum bæ er. Mér þykir mikið fyrir því, að
þessir fyrirlitlegu Yankees skuli hafa neytt okkur til
þess að grípa til vopna og með því eyðilagt framtíð
margra álitlegra verslunarmanna, eins og þína. En
við verðum að gera okkur það aS góSu, við verðum að
líða fyrir sannfæringar okkar. Það er ómögulegt
að borga þessa víxla, Hopper.” Og hann leit út um
gluggann. Hann var að hugsa um dag einn fyrir
Mexíkó ófriðinn, er unga konan hans hafði setið
einmitt á sama stólnum og Hlopper sat nú á. “Það lá
viS að þaS væri grátstafur í rödd hans.
Það heyrðist hvergi hljóö nema suðið í flugunum
í heitri skrifstofunni. Fyrir framan innan um vöru-
strangana var þögn.
“Herra ofursti,” sagði Hopper, með rósemi, sem
var undraverð, “eg held að þaÖ sé mögulegt að borga
þessa víxla.”
Ofurstinn stökk á fætur eins og hann hefði heyrt
skot og einn vixillinn datt ofan á gólfið. Eliphalet
tók hann upp mj úklega og hélt á honum.
“Við hvað áttu?” hrópaði ofurstinn. “ÞaS er ekki
til banki í bænum, sem lánar mér peninga. Eg — eg
á engan vin — vin ,sem eg gæti beðið um lán og sem
mætti missa þaö.”
Hopper lyfti upp hendinni. Það var vel holdug
hönd. ÞýSleikinn sat á henni eins og nýr glófi og
breytti manninum. Hann var ekki auðmjúkur nú, hann
sýndi rólyndi, þetta sama rólyndi, sem við nú á dögum
finnum í skrifstofum auðkýfinganna. Ofurstinn starði
á hann órólegur.
“Eg tek víxlana upp á sjálfan mig,” sagði Hopper.
“Þú!” hrópaðj ofurstinn eins og hann ætti bágt
með að trúa sinum eigin eyrum, “Þú.”
Til þess aS gera Eliphalet rétt til verÖur maSur
að segja, að það var engin hræsni í honum. Hann
reyndi ekki aS leika hinn miskunnsama Samverja;
hann brosti ekki mikillátlega og minti ofurstann á það
er hann heimilislaus og vinalaus hafði hröklast inn í
búðina hjá honum undan hóp af múlösnum. Nei, en nú
voru nýir dagar að byrja, dagar, þeir sem hann þafði
kept að, án þess að honum væri veitt nokkur eftir-
tekt, um.mörg, mörg ár — sá tími, er hann gæti hlegiS
að drambi þeirra, sem höfðu lítilsvirt hann og móSg-
að hann, var nú loksins runninn upp. Þegar* viS látum
orð falla í hugsunarleysi, þá vitum við ekki hvaða eld
viS, getum kveikt í smáum sálum, sem síðar meir get-
ur logað upp og brent okkur. AS vísu hafði Carvel
ofursti verið ávalt kurteis 0g góður við alla. ÞaS var
staSa hans í lífinu, sem hafði verið hneykslunarhella
fyrir Eliphalet, sem nú reyndi aS hylja sigurgleði
sina, sem var svo mikil að hann titraði.
“Við hvað áttu?” spurði ofurstinn aftur.
“Eg býst við að eg geti haft saman nóg til þess
að borga þessa víxla. ÞaS er ekkert nema ofurlítið vin-
áttubrag’ð.”
Cravel ofursti var um stund orðlaus af undrun.
“Hefir þú þessa peninga?” spurði hann loksins.
Eliphalet kinkaði kolli.
“Og þú tekur gilt loforS frá mér fyrir þessari
upphæð ?”
“Já.”
Ofurstinn togaSi í hökutoppinn og hallaði sér
aftur á bak í stólnum. Hann var aS reyna að átta sig
á verslunarráðsmanni sínum, sem hann sá i alveg nýju
ljósi. Hann vissi vel, að EHphalea var ekki að bjóða
þessa hjálp í gustukaskyni og jafnvel ekki af þakk-
lætistilfinningu. Hann rendi i huga sér augum yfir
alla veru hans hjá sér frá fyrsta morgninum, er hann
bar inn vörustranga, þangað til hann varS eftirmaðúr
Hoods, og það var ekki hægt að gefa honum nokuð
að sök. Hann mundj eftir aðvörunum Lige kafteins
og Virginiu. Hann gat ekki leitaÖ til kafteinsins nú og
hann gat ekki beðiS mágkonu sína, frú Colfax um aS
lána sér peninga þá, sem hann hafði ávaxtað vel fyrir
hana; það litla, sem Virginía átti eftir móður sina
varð heldur ekki -inert.
Carvel ofursti hafði legiS vakandi nótt eftir nótt
við að hugsa itm þessar skuldir. Það var blettur á
nafni suðræns sæmdarmanns aS borga ekki. Hann gat
ekki selt verslunina og fyrir hús sitt myndi hann fá
sama og ekki neitt á þessum tímum. Hann stóð upp
og fór að ganga um gólfiS og togaði hökutoppinn.
Hann nam tvisvar staðar og horfði á Hopper, sem sat
kyr, og í þriðja «kifti nam hann snögglega staðar fyrir
framan hann.
“Heyrðu!” hrópaði hann. “Hvar í fjandanum
hefirðu fengið þessa peninga?”
Hopper stóð ekki upp.
“Eg hefi ekki verið eySslusanxur síðan eg kom
hingað,” svaraði hann. “ÞaS kostar mig ekki mikiS
að lifa. Og eg hefi veriÖ heppinn með það sem eg
hefi lagt peninga í.”
Hrukkurnar á enni ofurstans urðu enn dýpri.
“Þú býðst til þess að lána mér fimm sinnum
meira en eg hefi borgað þér allan þann tíma, sem þú
hefir unniS hjá mér. Segðu mér hvernig þú hefir
komist yfir þessa peninga áður en eg tek við þeim.
Eliphalet hafði aldrei getaS horfst í augu við
þenna mann síðan fyrst hann sá hann, og hann gat
það heldur ekki nú. En hann gekk að skrifborði sínu
og dró langt pappírsblað upp úr skúffu í því.
“Þetta eru sum af fyrirtækjum þeim, sem eg hefi
lagt í,” svaraði ‘hann í ofurlítið önugum róm. “Eg býst
við að þau standist rannsókn. Eg er ekki að neyða þig
til þess að taka viö penigunum, bætti hann við meS
skyndilegri þykkju. “Eg vildi gjarnan bjarga verslun-
inni.”
Ofurstinn gat ekkert sagt við þessu. Hann stóð
upp og gekk að skrifborði sínu en hann átti bágt með
að standa á fótunum. Enginn maður vissi hversu sárt
hann fann til niðurlægingar sinnar þennan dag.
Hann tók upp nokkur eyðublöS fyrir eigin-víxla og
byrjaði að fylla. þau út. Hann gerði þetta til þess aS
bjarga nafni, sem hafði veriS flekklaust síðan hann
fæddist. En áður en hann skrifaði nafnið sitt undir
tók hann aftur til máls.
“Þú ert fjármálamaður, Hopper, og þú hlýtur að
vita, að þessir eigin-víxlar verða ekki lagalega gildir.
Bærinn er undir herrétti, dómstólarnir eru afnumdir
og allir samnin^ar, sem eru gerÖir hér í St. Louis eru
ógildir.”
Eliphalet ætlaði aS fara að segja eitthvað.
“Bíddu við,” hrópaði ofurstinn og stóS upp og
rétti úr sér. “HvaS sem lögunum líður, skaltu fá pen-
inga þína aftur með rentum, eða veðið, sem er versl-
unin. Eg þarf ekki að taka það fram, að loforð mitt
er órjúfanlegt og bindandi bæöi fyrir mig og mína. ’
“Eg er ekki hræddur, herra ofursti,” svaraði
Hopper og reyndi aS vera vingjarnlegur. Sannleik-
urnn var sá, að honum stóð ógn af ofurstanum að lok-
um.
“Þú þarft ekki aS vera það,” sagði ofurstinn með
sömu áherslunni. Værir þú það, þá ættir þú að fara
héðan burt undir eins.” Hann settist niður og varð
rólegri. “Það verður ekki langt að bíða,” mælti hann,
“þangað til sunnanherinn tekur St. Louis og þessi
norðanmannastjórn lætur undan. Heldurðu aS Við
getum haldið versluninni í horfi þangað til, Hopper?”
Fjarri sé það manni aS brosa að þessu einfald-
lega trausti ofursitans. Og hefði Eliphalet Hoipper
gert það, þá hefði saga hans endað þá um leiö.
“Láttu mig um það,” svaraöi hann alvörugefinn.
Svo kom skapbreytingin. Ofurstinn stundi er
hann skrifaði undir veðsetninguna á versluninni. sem
hafSi ávalt verið prýði fyrir bæinn, þar sem hún hafði
verið stofnuð. Sem betur fer, er ekki nauðsynlegt að
fara pánar út í samtal þeirra þennan dag. Hvað
varöar mann um vexti, gjaldfrest og þess konar?
* Þetta voru striðs-tímar.
Hopper skrifaði út bankaávísun sina og fór svo
von bráðar. Það var merki fyrir þá fáu, sem eftir
voru af starfsmönnum verslunarinnar að fara líka.
Ep'hum gekk órólegur fram og aftur í búðinni fyrir
framan og undraðist hversvegna húsbóndi sinn kæmi
eklci út. Eftir nokkra stund læddist hann að skrif-
stofudyrunum, opnaði þurðina 0g sá ofurstann þar
sem hann sat niðurbeygöur með hendurnar fyrir and-
litinu.
“•Herra Comyn!” hrópaði hann, “herra Comyn!”
Ofurstinn leit upp. Hann var fölur og þreytu-
legur.
“Herra Comyn, veistu hverju eg iofaði ung-
frúnni fyrir löngu, áSur en hún fór frá okkur?”
“Hvað var það, Ephum?”
Hann sá gamlá svertingjann eins og í móðu og
þaö var naumast að hann heyrÖi rödd hans, sem var
biðjandi.
“Herra Comyn, viltu ekki gefa Ephum gamla
leyfi til þess að fara eitthvaö niður eftir á til þess að
sækja kaftein Lige?” .
“Ephum,” sagSi ofurstinn í sorgblöndnum róm,
“eg fékk bréf frá kafteininum í gær. Hann er í Caíró.
Báturinn hans er orðinn að flutningsskipi fyrir sam-
bandsherinn og hann tekur borgun frá NorÖanmönn-
um.”
Ephum færöi sig eitt skref nær. “En kafteinninn
er vinur þinn, og hann gleymir aldrei því, sem þú
hefir gert fyrir hann, herra Comyn. Hann er ekki í
hernum.”
“Og eg er vinur hans,” svaraði ofurstinn rólega.
“En eg bið ekki nokkurn mann um hjálp, sem er í
þjónustu NorÖanmanna. Nei. ekki einu sinni bróður'
minn, sem er í einni Pensylvaníu hersveitinni.”
Ephum staulaðist út, en honum var þungt niöri
fyrir, þegar hann lokaöi búðinni það kvöld.
Hopper tók sér far meS strætisvagni, þegar hann
kom út. Vagninn gekk með miklu skrölti og mörgum
viðkomustööum eftir fimta stræti, þangað til hann
kom í úthverfi norðan til í borginni, sem hét Bremen.
í Bremen voru stórir hópar af múlösnum á stræt-
unum og fyrir framan skálajia, þar sem þeir voru
seldir. Svipusmellirnir gengu eins og skothríð úr
skammbyssum. Menn með gulu ermamerkin úr ridd-
araliði Bandaríkjanna smeygðu sér til og frá innan
um múlasnana pg eigendur þeirra og tóku á slcepn-
unum, sem voru hálfóðar af hræöslu. Hópur er skil-
inn frá aðalþvögunni og rekinn í hendingskasti niður
eitt strætið. Hann á að fara út á eitt af flutingsskip-
um stjórnarinnar, til ]>ess aö verða drepinn á orustu-
völlunum í Kentucky eða Missouri.
Hopper steig rólega út úr strætisvagninum. Hann
stóð nokkra stund kyr á strætishorni og hallaöi sér
upp að húsvegg, sem var glóðheitur af sólskininu, og
horfði á annríkið, sem þarna var, án þess að nokkur
tæki eftir honum. Múlasnar! Þetta haföi hann vitað
á hópurinn, sem hann hröklaðist undan inn í búð
Carvels ofursta, þegar hann kom fyrst til St. Rouis.
. Eftir nokkra stund kom maður með gult yfir-
skegg, sem var bitiÖ framan af. út úr skrifstofu einni
þar. Augnaráð hans var flóttalegt. Hann kom auga
á Hopper.
“Sæll, Hopper,” sagði hann.
Hopper rétti honum hendina til þess aö taka í.
Hefirðu viöurkenningarnar ?” spurði hann á verri
ensku en 'hann var vanur að tala, sem honum fyndist
að hér þyrfti ekki að vanda máliÖ.
“Já, eg held nú þaö,” svaraÖi hinn.
Rétt í þessu kom laglegur ungur maður í fallegum
einkennisbúningi til þeirra, svo hann varð að þagna.
Hann var nokkuð mikill a lofti og var þó mjög ungur,
ekki meira en tuttugu og tveggja ára gamall. Eftir
útliti og látbragÖi að dæma var hann skrifstofuþjónn.
Hann var ekki oröinn móleitur í framan af útiveru,
og þaÖ voru dökkir blettir fyrir neöan augun á honum.
“Sæli nú, Ford,” sagöi hann glaðlega.
“Sæll höfuðsmaður,” svaraði hinn. Þessi sein-
asti hópur var, svei mér, ekkert óhræsi. Sá hreinasti
sem eg hefi nokkurn tíma séð. Ekki svo mikiS sem
kýli á nokkrum þeirra. Stjórnin er ekki svikin á þeim
á hundrað og áttatiu fyrir hausinn.”
Ford’ sagði þetta með svo mikilli áherslu og með
svo miklum alvörusvip á andlitinu, að höfuösmaður-
inn brosti. Og um leiS leit hann hálf órólegur ofan á
nýju hnapparöðina á brjóstinu á sér. “Eg held að eg
þekki múlasna frá hundi, nú orðið,” sagði hann.
“Já, eg held að þaS sé óhætt að segja það,” sagði
Ford og hló hátt. “Wentworth höfuðsmaður, lofaöu
mér aö kynna þig herra Hopper. Hopper, þetta er
Wentworth höfuðsmaöur.”
HöfuSsmaðurinn tók þétt i hendina á Hopper.
‘VEtlar þú aS verzla með múlasna?” spurði höf-
uösmaðurinn.
“Ekki ætla eg mér það,” svaraði Hopper.
Við skulum gera ráö fyrir, að okkar virðulegi
Hopper hafi ekki verið gersneyddur allri tilfinningu
fyrir því spaugilega. Hiann brosti að þessu lambi í
einkennisbúningi orustuguðsins og bætti svo við:
“Eg held bara að eg sé fæddur föÖurlandsvinur.
Má ekki bjóða þér glas af víni, herra höfuðsmaður?”
“Og vindii,” bætti Ford við.
“Aöeins eitt,” sagði höfuösmaðurinn. "ÞaS eru
fjandans leiöindi að þurfa að vera að horfa á múl-
asna allan daginn í hitanum.”
Séra Davitt mátti vera þakklátur fyrir að trú-
boð hans náði ekki til Bremen og að mannúðarstarf-
semi hans hélt honum við bráðabyrgðar spítalann i
borginni. Hopper haföi að vísu sagt af sér umsjónar-
mannsembættinu viö sunnudagaskólann, en hann var
enn eiiin af meginstoðum kirkjunnar.
HöfuSsmaðurinn hallaði sér upp að drykkjuborS-
inu og ihlustaöi á sögurnar, sem Ford var að segja og
sem voru þannig, að það var illa viÖeigandi fyrir
góðan og guðhræddan kirkjumeðlim aS hlusta- á þær.
Hann reykti vindla og drakk whisky, sem Hopper
keypti. Og Hopper skildi þaö ofur vel aS guð lætur
suma heimskingja fæSast í þennan heim, til þess að
gáfað fólk fái tækifæri til þess að nota hæfileika sína.
Hopper hvorki drakk né reykti, en hann notaöi hráka-
dallana með minna hiki hér á þessum stað en hann
annars var vanur. \ ;J ! |*|
Þegar höfuðsmaðurinn loksins gekk út og reyndi
aö bera sig eins vel og hann gat, sneri Hopper sér að
Ford.
“Láttu ekki dragast að koma viðurkenningunum
á aðalskrifstofuna,” sagði hann. Peningarnir eru ein-
hvers viröi núna. Og þaö eru umkvartanir um þessa
deild hersins í austanblöðunum. Ef rannsókn verður
'hafin, þá megum við gá að okkur. Hvaö mikið í dag?”
“Þrjú þúsund,” svaraði Ford. Hann gleypti í sig
glasið af Bourbon vín, en svipurinn á andliti hans var
ekki fallegur.
“Þú verður déskoti ríkur maður einhvern tíma,
Hopper,” sagði hann.
“Eg býst við því.”
“Eg geri alt óleyfilega verkið, en af því að eg
hefi enga peninga, fæ eg ekki nema fjóra af htlndr-
aði.”
“Er ekki hundraö og tuttugu á dag nóg handa
þér?” , 1
“Þú færS nærri þúsund. Og þar að auki hefirðu
samninga um aS leggja >til bæði hesta og brekán. Eg
þekki þig. En hver getur haldið mér frá því, að fara
suður, iþegar búið er að t>orga út viðurkenningarnar ?”
'hrópaði hann. “Er það ekki mögulegt ?”
Eg býst við því,” svaraði Hopper rólega. “En þá
veröur móSir þín líka að flytja sig burt úr húsinu sem
hún er i.”
HJÓMl
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið íelag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Co-operative Dairies
LIMITKD