Lögberg - 25.06.1925, Side 3

%
LÖGBERG FIMTUDAGINN, 25. JÚNÍ 1925.
8
1 ▼ 1
| Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN BMMMMMMMMMMMMMMMMMM«MMM«gUflMMMMIMMMMMMMMMMiHlM««MMMMMMMM«gMM««««««gBII«gll§]lgll«g Fyrir börn og unglinga
RiaigKlMglMSKllSllSlligllglMMIHSIiaBIISISISBI^SSiKlMglM
\
I sporvagninum,
Hinn 31. marz stráði sólin g«islum sínum með
fullu fjöri yfir stórborgina Berlín. Mesti fjöldi
fólks streymdi aftur og fram “Unter den Linden,”
að sumu leyti til að bíða eftir skrúðgöngu, sem her-
mennirnir ætluðu að hálda til heiðurs Bismarck á
70. afmælisdegi hans, og að sumu leyti til að sjá hinn
risavaxna vagn, seiÆ|tóð hjá slotslbrúnni, til þess
að taka þar líkingar allra ntögulegra karla og
kvenna til þess að mynda hina miklu íblysför piéce
de résistance.
Frú von Armit og maður hennar sáu í gegnum
glugga á matsöluhóteli Poppenbergs, að skrúðgang-
an var að nálgast.
“Þarna 'koma þeir,” sagði hr. von Armit.
Frændur hans tveir, sem setið höfðu við morg-
unverðartborðið, stóðu upp og gengu að glugganum.
“Þetta er þó regluleg fagnaðarviðtaka mann-
grúams,” sagði Fændrik von. Bergen og horfði á
hina endalausu mannferð. “Og þau óteljandi hljóð-
færi. Hver söngflokkurinn tekur við af öðrum.
Stórkostlegt er það, það verður maður að viðurkenna.
“En í rauninni er það sífelt hið sama,” sagði
eldri bróðir hans, lautinant ibarón Hans von Bergen.
“Þetta er tólfta skrúðgangan, sem eg sé í dag.”
“Já, en þú verður þó að viðurkenna að Berlín er
stórfengleg í dag. Á Ihverju götuihorni sér maður
eitthvað nýtt.”
“Þú gæfuríki maður, ,sem ennþá sérð eitthvað
nýtt á götunni. Við hinir lifum dag eftir dag, og
sjáum í hæsta lagi tillbreytingar á þessu gamla, ekk-
ert nýtt undir sólinni.”
“Þér eruð sannarlega of leiður á lífinu, frsendig.,
sagði frú von Armit; “eg er sannfærð um að enn
eru til hundrað hlutir í Berlín, sem þér ekki þekkið.”
“Mér fellur erfitt að mótmæla kvenfólki, sér-
staklega yður, kæra frænka, en umfram alt sann-
leikann: eg þekki Berlín eins og frakkavasann minn.”
“Það er nú lítil sönnun, frændi. Þér þekkið
áreiðanlega frakkavasann yðar Sem geymslustað
vindlahylkisins og hinnar troðfullu pyngju, en fóðr-
ið í honum ihafið þér efalaust aldrei séð.”
“Haldið þér þá að fóðrið sé svo eftirtektavert að
það sé þess vert að skoða það nákvæmlega?”
“Það er undir atvikum Jcomið. Þegar maður er
orðinn leiður á ytra iborði klæðnaðar síns, er það
ávalt tilbreyting að skoða fóðrið, og þegar menn að
eins hafa skoðað Berlín frá sínum eigin skrautvagni,
fá menn eflaust eitthvað nýtt að sjá, ef menn til
umbreytingar vildu aka í fólksvagni eða sporvagni.
“Sporvagni. Já, frænka, það væri nokkuð nýtt
fyrir mig. Allan þenna langa tíma, sem eg h'efi ,í
Berlín verið, hefi eg aldrei í sporvagni setið.”
“Sjáum við til, þarna hafið þér strax óþekta
pjötlu af vasafóðri.”
“En naumast nokkra eftirtektaverða pjötlu.”
“Það er undir tilrauninni komið.”
“Viljið þér að eg geri það?”
“Við skulum sjá. — Þarna koma þeir síðustu í
mannföi-inni; þeir Ihafa verið meira en hálfa stund
að fara hér fram hjá.”
Fólkið gekkj nú! að Iborðinu aftur. Þegar morgunf
verðurinn var búinn, fór baróninn að skygnast eftlr
vagninum siínum.
“Þetta er í fyrsta skifti, spm Friðrik yfirgefur
mik,” sagði hann og stundi
V •
“Ennþá nokkuð nýtt,” sagði frænka hans, og
stakk upp á því að menn skyldu ganga niður til
Parísarplássins, og fá sér þar vagn til að aka út í
dýragarðinn.
Baróninn virtist ekki vera ánægður yfir þessari
uppástungu, en varð að lúta fjöldanum. Frú von
Armit fanst það mjög ánægjulegt að ganga í þessu
indæla vorveðri innan unv aillan þann skara af glöð-
um manneskjum, sem á götunum voru, og vildi enn
ekki heyra talað um að aka eftir að þau voru komin
til Parísarplássins.
Þau gengu svo í gegnum Brandenborgarhliðið,
frú von. Armit með vaxandi ánægju, sem alt af fór
minkandi hjá íbarón von Bergen.
“Sporvagn,” sagði hún alt í einu og hló. “Sko,
frændi, þarna kemur vagn, viljið þér ekki gera
tilraun með hann?”
Baróninn leit upp.
“Við skulum 'sjá,” svaraði hann. “Eg ætla að
fara með sporvagninum til heimilis míns, og gefa
ökumanni miínum duglega ofanígjöf, og sækja yður
svo í vagninum mínum til Stern, ef yður þóknast
það.”
“Ágætt!” sagði frú von Armit. Lukkulega ferð,
eg óska ýður góðra nýjunga.”
Leiður í skapi sté baróninn upp í sporvagninn,
sem nam staðar á sama augnaiblikinu.
Stöðupláissin aftast á vagninum voru tnoðfull í
þessu góða veðri, en inni var fátt manna, svo að
baróninn, sem hataði öll þrengsli, gekk inn í hann
og fram hjá farþegunum um leið og sporar hans
festust við eitt eða annað, og fann að þetta eitt eða
annað lét undan þegar hann reyndi að losa sig, og
settist svo loksins gramur í skapi. Hann vildi ekki
líta til hinna brosandi frænda sinna, sem stóðu á
götunni og veifuðu til hans, og horfði þessvegna á
þá persónu.'sem sat beint á móti honum.
Konum varð litið á stúlku, sem var að laga
fellingarnar á sýarta kjplnum sínum. Sólskinið féll
á þennan svarta kjól, og baróninn sá að hann var all-
slitinn og stagað í hann hér og hvar; honum kom
til hugar að þessi langa rifa, sem stúlkan var að
paela saman með títuiprjónum, væri að kenna sport
unum sínum, og þótti það leitt.
“Eg bið yður að afsaka mig,” sagði hann og
hneigði sig. N
Ungt, lítið andlit með stórum, gráum augum
leit á hann. Hann hafði uppfylt kröfu kurteisinn-
ar og leit því út í sólskinið.
Svo varð honum ósjálfrátt að líta aftur á ungu
stúlkuna. Andlit hennar var svo sorgbitið að hon-
um gramdist það. Hvernig gat hún tekið sér svo [
nærri rifuna í kjólnum?
Við Leipzigerplássið fer eg út og ek heím í
eineykiisvagni, hugsaði baróninn. En hve mikið sem
ihann reyndi til að horfa ekki á stúlkuna, sá hann
þó að nýr farþegi var kominn til hennar og talaðl
við hana í hálfum hljóðum, sem hún svaraði aðeins
með því að hrista höfuðið. Hinn ókunni hélt áfram
að tala, en unga stúlkan blóðroðnaði, flutti sig ögn
frá honum og leit um leið svo kvíðandi bænaraugum
á baróninn, eins og hún vildi biðja um varðveislu
hans.
“’Leipzigajrplássið!” kajlaði vagnstjórinn.
Baróninn sat kyr. \
Hifún var sannarlega mjög falleg þar sem hún
sat svo rjóð og vandræðaleg og horfði á hann.
“Hér er nóg pláss, ungfrú, sólin virðist valda
yður óþæginda þar sem þér eruð,” sagði hann og
færði sig til ihliðar.
“Já, eg er yður þakklát.”
Hún hafði sætaskifti. Hinn nærgönghli ná-
garnni hennar leit háðslega til barónsins og fór út.
Hann sá það ekki, því hann stalst til með leynd
að skoða klæðnað ungu stúlkunnar, sem var óbrot-
inn og næstum fátæklegur, en þó samt sem áður
tískulegur, sem efalaust var að þakka fallega vext-
inum hennar og fagra höfðinu.
Alt í einu nam vagninn staðar og vagnstjórinn
kom inn í dyrnar.
“Leiðin er lokuð,” sagði hann við þá sem í
vagninum sátu.
Mesti fjöldi manneskja var Ibeggja megin á
gangstéttunum og bak við þennan fyrsta spor-
vagn safnaðist löng röð af vögnum, og yfir höfð-
um manngrúans blakti fáni hermannafélagsins alla
leið niður að Wilhelmstraze. Mannförin hafði numið
staðar fyrir framan höll ríkiskanslarans, sendi-
nefndunum hafði verið veift móttaka og nú fluttu
menn ræður. Svo hafði skrúðgönguflokkurinn aftur
farið að .hreyfa sig og fyristi söngflokkurinn gekk
yfir Wilhelmstraze þegar isporvagninn, sem ibarón-
inn sat í, kom þangað.
“Við fáum liklega að bíða hér góðan hálf-
tíma,” sagð hann önugur.
“Hamingjan góða, það er ómögulegt,”’ ságði
unga stúlkan og stóð upp, "svo langan tíma get eg
ekki mist.”
Hún greip pappaöskju, sem stóð við hlið henn-
ar og ætlaði út. »
“Sitjið þér heldur kyrrar ungfrú,” sagði vagn-
stjórinn. “Gangandi menn komast ekki fremur
yfir götuna en vagnar, og ef þér ætlið að ganga
hringinn umkring Wilhelmstraze, þá komið þér
seinna en ef þ£r bíðið hér.”
Hún settist aftur, og tár komu fram í augu
hennar.
“Það er óhappadagbr þetta.” sagði hún.
“Er það mjög áríðandi, sem þér vanrækið?”
spurði baróninn.
“Æ, já,” svaraði hún, “móðir mín er veik og
hún er hrædd þegar eg er fjarverandi, og við getum
ekki orðið búnar með starf okkar fyrir verslunina,
þegar eg eyði svo miklum tíma. Eg var búin að
reikna út vinnuna upp á mínútu, og þegar mamma
vinnur fram yfir miðnætti, getur hún ekki sofið.”
“Svo hart verðið þið að vinna?”
Hún roðnaði. Nú varð hún þess vör að hún
hafði verið opinskárri ep hún var vön að vera.
“Komið þér með mér, ungfrú,” svaraði ibarón-
inn. “Við göngum til Leipzigerplássins, þar fæ
eg okkur vagn og fylgi yður heim.”
Hún hugsaði sig um.
“Veitið mér þessa rétting mála,” sagði hann.
“Eg hefi með óforsjálni minni aukið starf yðar.
Þessvegna bið eg yður að koma með mér. Eða lft
eg þannig’ út að mér sé ekki treystandi?” •
Feimin og hikandi gekk hún í fyrstunni við
hlið hans. iEn ismátt og smátt varð hún djarfari
og svaraði spurningum hans hispurslaust.
“Fyrst þér eruð svona iðnar, hafið þér líklega
engan tíma afgangs til að horfa á iblysförina í kvöld?”
spprði íiann.
Nei, nei, svaraði hún, “um slíkt þori eg ekkl
að hugsa.” N
“Svo hafð þér líklega við önnur tækifæri séð
islíkt hér í .borginni?”
“Hvernig ætti eg að geta það? Móðir mín er
máttlaus' í öðrum fætinum og fer aldrei út og eg þori ]
ekki að vera ein á ferð á götunum á kvöldin.” »
“Er móðir yðar svo hörð, og hlýðið þér hennl
í öllu?”
“Mamma er svo góð, og hún hefir lagt á sig svo
margan skoht til þess að eg gæti gengið í góðan
skóla, svo að eg get aldrei launað henni nógsam-
lega fyrir það. Og hún segir það satt, að í þessari
borg eru alt of margir vondir menn. Eg er áldrei
verulega glöð fyr en eg kem heim frá verslaninni
og sit aftur hjá mömmu.”
“Fyrir hvaða verslun vinnið þér?”
“Við búum til hálsbindi og hálsklúta fyrir
sórt verslunarhús, en við höfum líka privat við-
skiftamenn. Við getum auðvitað selt það ódýrara
sem við búum til , heldur en stóru verslanirnar.”
Alvaran, sem lá í þessum orðum, var barónin-
um til skemtunar.
‘'Er það svo? — Viljið þér\þá líka fá mig fyrir
viðskiftamann?”
“Já, því ekki það? Við höfum marga herfor-
ingja á meðal viðskiftamanna vorra, og mamma
verður svo glöð þegar einhver nýr bætist við. Faðir
minn var líka herforingi,.”
‘lEinmitt það. Var faðir yðar herforingi?”
“Já, hann dó sama árið og eg fæddist af sári,
sem hann fékk í stríðinu 1866.”
“Og þér eruð einar með móður yðar?”
“Já, alein.”
Þau voru nú komin þangað sem ökumenn halda
til á Leipzigerplássinu með vagna sina og hesta.
“Hérna er nafnspjaldið okkar, svo framarlega
sem þér viljið vera viðskiftavinur okkar,” sagði
hún brosandi og var í þann veginn að stíga inn í
vagninn, sem hann hafði ótvegað henni.
Hann leit fljótlega á nafnspjaldið.
“Bergen!” sagði hann hvatlega.
“Það er undarlegt, þér heitið sama nafni og eg,
aðeins ekki nafn'bótina.”
“Já, við heitum nú í auninni “von,”'en mamma
áleit að í okkar kringumstæðum væri réttast að
leggja aðalstignina frá sér.”
“Þá erum við líklega skyld og af sömu ættinni.
Eg er lénsherra barón von Bergen. En setjið yður
inn í vagninn, eg verð samferða og þá getum við
talað um þetta á leiðinni.”
Vagninn rann af stað með þenna lífsleiða léns-
herra, sem Berlín átti ekkert nýtt til að sýna, fen
sem nú fekk að vita að hann átti þarna fátæka
ættingja, sem höfðu of mikla sjálfsvirðingu til að
leita hjálpar hans, meðan þeir igátu unnið fyrir
nauðsynjum isínum. Vagninn nam staðar fyrir
framan hús í gömlu deild borgarinnar. Hann fylgdi
ungu stúlkunni inn í dimman garð, gegnum lágar
dyr, upp þröngan og svartan stiga, svo honum varð
á að spyrja sjálfan sig hvort hann væri nú í Berlín.
Loks stóð hann í litlu, hreinlegu henbergi fyrir
framan leðurklæddan hæ'gindastól þar sem roskln
kona sat, isem hann, þrátt; fyrir hinn fátæklega
klæðnað hennar, skammaðist sín ekki fyrir að kalla
frænku.
Dálítill roði færðist yfir samhygðarlega and-
litið gömlu konunnar.
“Fyrst að þér ávarpið mig þannig, þá verið þér
hjartanlega velkominn kæri frændi,” sagði hún og
rétti honum hendi sína. “Dóttir min Elsa,” bættl
hún við og benti á ungu stúlkuna, sem ibrosandi
gerði kerlinga hneigingu með hnjáliðunum fyrir
frænda sínum.
Seinna um kvðldið, þegar þau voru úti til að
horfa á blysförina, fanst frú von Armit frændi
isinn vera ennþá kærulausari og leiðinlegri. Stríði
hennar viðvíkjandi sporvagninum, svaraði hann
með hjákátlegu brosi, og öllum spurningum þenn-
ar svaraði hann með þVI að ypta öxlum.
“H'ann er óþolandi,” sagði frú von Armit.
Sex vikum seinna skrifaði hann henni.
“Kæra frænka!
Eg hefi gert mjög markverðar uppgötvanir í
hinu áðurnefnda vasafóðri á frakkanum. Síðustu
sex vikurnar sé og heyri eg á hverjum degi eitthvað
nýtt. Berlin er eftirtektaverð borg full af ýmsu, sem
vert er að skoða. Heimurinn finst mér fríkka með
hverjum degi, dýragarðurinn og Grunegarten hafa
margar landbúnaðarlegar fegurðir að geyma, sem
eg áður fyrri vissi ekkert um, Vel getur verið að
í heild sinni iberi ekkert nýtt við, en fyrir mínum
augum er alt sem nýtt. Eg er heitbundinn ungfrú
Else von Bergen; það er aðal-innihald bréfs míns,
ástasögur og trúlofunarsögur eru hversdagsleg efnl
en fyrir þann, sem þetta á teér stað, skapar það lífið
og heiminn að nýju — þrátt fyrir gamla máltækið:
ekkert nýtt undir sólinni.
Yðar gæfuríki frændi
Hans von Bergen.
FERMINGARDRENGURINN.
Eftir síra Friðrik Friðriksson.
iSé eg nú í huga mér helga mynd:
Hjartafólginn smásvein við skírnarfind;
Andi Guðs, sem dúfa þar yfir bar,
Ásjón Guðs, vors Föður, oss birtist þar.
Sonur Guðs hinn ljúfi við lind þá stóð,
Lét í vatnið drjúpa sitt hjartablóð,
Ólga tók þá laugin af leyndum þrótt,
Lífsafl himneskt veittist og náðargnótt.
Þangað var hann borinn hinn Iblíði sveinn.
Brosti englaskarinn, er lögur hreinn
Féll í gullindropum á höfuð hans,
Heilög döggin varð þar að sigurkrans.
Fyrsta sinn þá nafnið var nefnt á jörð.
Nefnt af kirkju Drottins með þakkargjörð,
Letrað og á himnum í lífsins bók,
Lausnarinn er sveininn í faðm sér tók.
Nú kom aftur hátíð og heilla stund,
í helgidómi Guðs þegar átti fund
Drengur sá í skírninni’ er vígður var;
Viljugt hjarta fram sína játning bar.
Þessi drengur ert þú, sem allir vér,
Eldri ibræður þínir, nú fögnum hér,
iSkírður, fermdur, valinn í veglegt starf,
vlígður til að hljóta þinn dýrðar-arf.
Þú ert Drottins knapi’ í hans kappasveit,
Krossins þáðir tákn og hans fyrirheit,
Vertu trúr til dauðans í íDrottims her,
Dýrðarlið guðs engla þá fylgir þér.
K. F. U. M. flytur þér friðarmál:
iFylli Drottins kærleikur þína sál,
Vertu þínum blessun og bót þíns lands,
Besta stoð í herskara Frelsarans.
Fermirigjargjöfin.
PLÆGINGAMAÐURINN.
Eftir N. S. Grundtvig.
Þú leggur hönd á herrans plóg,
en horf þá ei til baka,
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
SlS-220 MXDIOAL ARTS BLDG,
Oor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Offlce tlmar: 2—S
HelmlU: 77« Vlctor'St.
Phone: A-7122
Wtnntpeg, Manltoba
Vér leggjum sérstaka Aherzlu á a8
selja meöul eftlr forskriftuni krkna.
Hln beztu lyf, sent liscgt er að fá eru
notufi elnKÖngu. . peg&r þér komlfi
með forskrllftum tll vor megtö þjer
vera vlss um að fá rétt það sem lækn-
Irlnn tekur tll.
COI.CTjEPGH & OO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7650—765»
Giftlngaleyftsbréf seid
DR. O. BJORNSON
216-220 MEDICAlj ARTS BUM).
Oor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office tfmar: 2—s
HelmUl: 764 Vlctor St.
Phone: A-7588
Wlnnipeg, Manltoba
DR. B. H. OLSON
216-220 MEDIOAD ARTS BT.nn
Cor. Graham and Kennedy Str.
Phone: A-1834
Oftice Hours: 3 to 5
HelmUt: 021 Sherburne St.
Whmlpeg, Manltoba
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDIOAIi ARTS BLDQ.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka ajúkdðma.—Er aB hltta
kL 10-12 f.h. og 2-5 a.fa.
Talsíml: A-1834. HetmUl:
273 River Ave. Tals. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd BuUdlng
Oor. Portage Ave. og Edmootoo
Stundar sérstaklega berklaaýkl
og aCra lungnasjúkdðma. Er a8
flnna á skrlfstofunnl kl. 11_u
f.h. og ?—4 e.h. Sfml: A-3521.
Heimill: 46 Alloway Ave Tal-
atmt: B-3158.
DR. A. RLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar «4ratakl«ga kvenna ag
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 t. h.
S til 5 «. h.
Office Phone N-6410
BaimlU 80« Vkrtor Blr.
Sfanl A 8180.
DR. Kr. J. AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. h-
Heimili 1338 Wolseley Ave.
Síml B-T288.
DR J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDIOAIi ARTS BIjDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Talaími A 8521
Heimili: Tals. Sh. 8217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. og Donald 8c
TaLsfml: A-8889
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
isl. lögfræðingar
Skrtfstofa: Room 811 MsAitiMt
BnUdlng. Portage Ave.
P. O. Box 165«
Phonee: A-6849 og A-6S46
W. 2. IiINDAD, J. H. IiTHDAI.
B. 8TKFAN8SON
Ialeinzklr tögfræðlngar
708-709 Great-West Perm. Bldg.
856 Mialn Street. Tuls.: A-4962
>elr hafa elnnlg skrlfstofur a6
Lundtr, Rlvsrton, Glmll og Plaer
og oru þar aP hltta á sftlrfytgj-
andi tlmum:
Lundxr: annan hvern mlttviku4ag
Rlvsrton: Fyrsta flmtudag.
Glmllá Fyrsta mlCvikudaa
Plney: þrlCja föstudag
1 hverjum mAnuBt
Stefán Sölvason
Teacher
of \
Piano
Ste 17 Emily Apt*. Emily St.
A. G. EGGERTSSON LL.B
ísl. lögfræðSngur
Hefir rétt til að flytja mái
bæði í Mian. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Saak
Solnasta mánudag 1 hverjum mán-
uBl staddur I Churchbrtdgo.
Dr. H. F. Thorlakson
Pkone [8
CRYSTAL, N. Dakota
Staddur a5 Mountain á mánud.
kl. 10—11 f. h.
A8 Gardar fimtud. kl. 10-11 f.h.
J. J. SWANSON & CO.
Verzla mað fasteignir. Sjá
um leigu a nusuir.. Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
611 Paris Bldg.
Phones. A-6349—A-6310
IMunið Símanúmerið A 6483
og pantitS meCðl ySar hj& oss. —
SendiS pantanlr samstundls. Vér
aígreiCum forskrlftlr meS sam-
vixkuseml og vörugœSl eru ðyggj-
andi, enda höfum véT magrra ára
lærdðmsrlka reynslu ac' bakl. —
Allar tegundir lyfja, vlndlar, Is-
rjðml, sætindi, ritföng, tðbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notro Dame Ave
^jo^ephTtavlor^
DÖGTAKBMAÐUR
IletmlUstals.: 8t. Jofan 106«
Skrtfstofu-TBala.: A 655*
Tokur lörtaki b»«i hdaalolga«k«L*Si
veðsku’.dtr, vlxlaakuldtr. AJtgrséOfar «8
sem aS lögum IJtur.
SkrlfatoCa »55 Matn Stram
Giftinga og
Jarðarfara-
með litlujn fyrirvara
Birch hlómsali
616 Portmge Ave. Tal*. B72fl
S~r IOHN 2 RtNC 3
og lát ei heimsinls lystiskóg
þinn Lífskraft frá þér taka.
Plæg þína jörð, Guðs sæði sá,
og sé hún skrælnuð, gráttu þá.
* Ef yfir alt vill flæða,
minst uppskerunnar gæða.
Ef líta við þér verður á,
því veikur oft er kraftur,
á köllun minstu þína þá,
svo þú ei snúir aftur.
Ei aftur hverfur æfiskeið,'
öll afturför er dauðans leið.
Ef slys af flýti færðu,
þá feta hægra lærðu.
Svo fram í Jesá nafni nú,
ei neitt þér láttu hamla;
ei myrkra anda óttast þú
né eldleg skeyti’ .hins gamla.
Á glóðum einatt göngum vér
og grundvöllurinn svikull er.
Hví ei þá eldinn troða,
þar alt er bjart að iskoða?
(V. Br.)