Lögberg - 01.10.1925, Blaðsíða 6

Lögberg - 01.10.1925, Blaðsíða 6
a»« LÖGBERG FIMTUDAGINN, i. OKTÓBER 1925. PEG. Eftir J. Hartley Manners. “Gjaldþrota!” sagði Ethel í blíðum róm. “Við erum gerð að betlurum,” sagði frúin. “Eg verð neydd til að lifa af annara miskunn- semi, þann tíma, sem eg á eftir að lifa. Sem gest- ur hjá ættingjum, sem eg get ekki liðið, og sem ekki geta liðið mig. Það er voðalegt, voðalegt!” Kjarkur Alarics fór nú minkandi. ■“Heldur þú að við fáum ekkert til að lifa af?” Af tilviljun snéri hann ísér að Ethel. Hún brosti alveg meiningarlaust og sagði með sannfær- andi hreim í rödd sinni í fyrsta skifti: “Alls ekkert!” Alaric settist svipdimmur við hliðina á móður sinni. “Eg hefi alt af álitið bankara vera vandræða- gripi. Hamingjan góða, en sú ógæfa! Hvað verður af Ethel, mamma?” “Sá, sem gefur mér skýli yfir höfuðið, verður líka að annast um Ethel,” svaraði hún þunglyndis- lega. En það er hart — á mínum aldri — að verða að þiggja skýli hjá öðrum.” Alaric leit á Ethel, og fann um leið til með- aumkunar. Það var sannarlega fallega gert af honum — þar eð hann var svo hugsandi yfir sinni eigin ógæfu. En þegar alls var gætt, þá gat hann byrjað á einhverju starfi og unnið fyrir sér, Hann Jmrfti aðeins að ráða við sig, hvaða starf hann ætti að taka að sér. Hann var samt sem áður heppinn. En Ethel, sem alla æfi sína var alin upp við iðjuleysi. Það féll henni þungt. / Alaric snerti við hendi Ethels og sagði með eins mikilli samhygðartilfinning og hann gat: “Voðalega slæmt fyrir þig, stúlka mín!” Ethel hristi höfuðið, næstum óhrædd og fast- ráðin, og svaraði með óvanalegri einbeitni. “Nei!” “Nei?” endurtók Alaric án þess að skilja hana. “Við hvað áttu?” “Að vinna.” “Við hvað?” “Kenslustörf.” “Kenslustörf? Hverjum getur þú kent?” “Börnum.” Alaric hló beiskjulega. “Það er ekki svo af- leitt! Hvað finst þér, mamma? Að hugsa sér Ethel vera að kenna óhreinum ungum ABC! Haha!” “Eg verð að gera það,” sagði Ethel róleg og ákveðin. ^Ohiohester, sem kenslustúlku,” sagði Alaric gremjulega. “Það er afráðið,” sagði Ethel og lét fingurna dansa eftir píanónótunum. “Það er gott,” sagði Alaric. “Eg ætla Iíka að vinna.” Frú Chichester leit til hans hiðjandi augum. Alaric bætti við: “Eg ætla heldur ekki að hlífa mér. Þess meir sem eg hugsa um það, því ákafari er eg eftir að byrja. Frá því í dag er eg verkamaður.” Að þessum orðum hló Ethel undarlegum hlátri. Það var engin kátina í honum, ekki heldur ásökun. Aðeins hreinskilin lýsing á tilfinningum hennar af að heyra bróður sinn tala um vinnu. Alaric snéri sér snögglega að henni. “Má eg spyrja hvað þú meinar með þessum hlátri. Hvað? spyr eg. Það er engin sú vinna til, sem eg gæti ekki gert, ef eg á annað' borð byrj- aði á henni engin, er það ekki satt, mamma?” Móðir hans var hreykin yfir (honum. “Jú, eg vissi þetta drengur minn, en það er hræðilegt að hugsa sér þig — vinna.” “Alls eíkki,” sagði Alaric. “Ákafinn spriklar- í æðum mínum og vöðvum af því, að vilja byrja. Að eg hefi ekki unnið fyr, stafar af því, að eg hefi ekki mátt það. En núna, þegar eg bæði má og verð að gera það, skal eg fara í vinnufötin og gera ykkur alveg hissa.” Aftur heyrðist litli, kaldi hláturinn hennar Ethel. “Hættu að hlæja svona ógeðslega, Ethel. Þú vekur hrylling í mér. Jerry segir alt af, að eg ætti að gera eitthvað — að heimurinn tilheyri verka- mönnum — og svo framvegis. Hann segir satt, það skal eg nú sýna honum.” Hann greip dagblaðið skyndilega og leit á dag- setninguna. “Hvaða mánaðardagur er í dag? Sá fyrst? Já, það er tilfellið; sá fyrsti júní, Jerry kemur í dag—all fjölslkyldan. Hún hefir leigt No- el’s FoMy”. Hann kemur efalaust beina leið hingað. og það.er ágætt. Hann er einmitt sá rétti maður, að snúa sér áð í slíkum kringumstæðum.” Jarvis, víthærður, tígulegur þjónn, sem hafði unnið í þessu húsi frá því hann var ungur dreng- ur, kom í þessum svifum inn með nafnspjald á silf- urdiski. Alaraic tÓK það og las nafnið. Hann tautaði eitt- hvað óánægjulega, og fleygði spjaldinu aftur á diskinn. “Ohristian Brent!" í fyrsta skifti lét nú Ethel ofurlítinn áhuga í ljós. Hún hætti að leika á píanóið og stóð upp. Frú Chichester stóð líka upp. “Eg get ekki tekið á móti neinum núna,” sagði hún ákveðin. “Eg held ekki,” sagði Alaric. “Eg er alveg utan við mig.” Hann snéri sér að Jarvis: “Seg þú hr. Brent, að okkur þyki —” “Eg skal taka á móti honum,” sagði Ethel dá- lítið áköf. “Komdu inn með hr. Brent, Jarvis.” Meéan Jarvis var að sækja hr. Brent, fór frú Chichester upp á loft. “Eg hefi höfuðverk — eg ætla að halla mér út-af litla stund,” sagði hún. “Hugsaðu ekki meira um þetta núna, mamma,” sagði Alaric í huggandi róm. “Þú mátt treysta mér —( eg skal sjá um að afstýra vandræðunum.” . Um leið og frú Chichester hvarf, snéri Alaric sér að systur sinni, se’m nú sýndi ofurlítil merki til fjörs og áíhuga, alveg gagnstætt vana sínum. “Leiðinlegt ástand, Ethel.” “Já, mjög slæmt.” “Ætlar þú í raun og veru að taka að þér kenslu- störf ?” “Já.” “Það er gott. Eg skal líka finna upp á ein- hverju. Verða læknir, held eg. Við skulum bjarga okkur.” Ethel gekk snögglega til dyranna. “Hr. Brent kemur,” sagði hún næstu óþolin- móð. Alaric gekk gegnum veggsvaladyrnar út í garð- inn. “Það er sannarlega vel gert af þér, að taka á móti honum. Eg get ekki liðið þann pilt, mér finst hann líta út eins og leikarabófi.” Dymar opnuðust og Jarvis sagði: “Hr. Brent.” Alaric hvarf út í garðinn. 2. KAPÍTULI. Christian Brent. Ghristian Brent var hörundsdökkur^ djarfur, beinvaxinn og klókur maður rúmlega tvítugur. At- vinna hans sem stjórnvitringur var strax í byrjun deydd af því, að hann giftist einkadóttur auðugs verksmiðjueiganda. Brent hafði aðeins getað bjargað sér frá skorti með sínum eigin efnum, og verið mjög kappsamur við starf sitt til þess, að geta fengið aukatekjur, en eftir að ihann varð rík- ur af heimanmundi konu sinnar, misti hann alla kappgirni, eða svo sýndist það að minsta kosti. Hann hætti að senda fregnir til hinna ýmsu erind- rekasveita hringinn í kring i Erópu, eða að vinna sem skrifari hjá einum eða öðrum ríkisstjóinar formanni. Eftir að hafa veri’ð mjög athugull og cftirtekta verður maður við sitt Starf, var hann nú orðinn að skemtisamkvæma ljóni, hann mat meira ilminn á samkomunum, heldur en baráttuna fyrir hinna ýmsu landa þjóðlegu áhugamálum, og mat meira að ná hylli kvenmanns heldur en að geta náð yfiráðum fylkja eða ríkja. Einmitt nú var það Ethel Chichester, sem hann tilbað og sóttist eftir, og það vissi hún sjálf mjög vel. Hann var hrifinn af fegurð hennar. Hið aigerða kæruleysi hennar æsti hann, svó hann tvöfaldaði tilraunir sínar til áð ná henni á sitt vald. Ethel sýndi hvorki velþóiknun né vanþóknun — öll framkoma hennar var tempruð, og hann þáði hana eins og hungraður hundur brauðmola, i von um að hún mundi smátt og smátt aðhyllast sig. Fram- koma hans var ástúðleg; rödd hans undur blíð, þrungin, af dekri. Um leið og dyrnar ilokuðust á eftir Jarvis, gekk hann fast að Ethel. ‘1Hvernig líður yður?’ spurði Ihann, og í rödd hans fólsti sterk ástríða. “Nokkurn veginn,” svaraði Ethel, án þess að líta á hann. “Hvar er móðir yðar?” Raddhreimurinn benti á að mikið var undir svarinu komið. “Hún er að hvíla sig,” svaraði Ethel alveg róleg. “Og Alaric?” “í garðinum.” “Við erum þá ein í fáar mínútur?” í þessari spurningu Brents fólst ósegjanlega mikil meining. “Að líkindum,” svaraði Ethel og fór að blaða í nótnahefti eftir Boheme. Jafnframt athugaði hún hann með ihálflokuðum augunum. Brent gekk ennþá nær henni. “Þyficir yður vænt um að sjá mig?” spurði hann. “Hversvegna ætti mér ekki að þykja það?” “Eg er glaður yfir að sjá yður.” Hann laut niður að henni og sagði: “Meira en glaður.” “Er það svo?” Hann settist við hlið hennar: “Ethel!” hvíslaði hann með ákafa. “Við erum komin að því að skilja, jSibyl og eg.” “'Einmitt það?” sagði Ethel áhugalaus. “Það átti sér stað í gærkvöldi.” “Var það tilfellið?” “Það er úti um hjónaíband mitt.” “Einmitt það.” “Já. Það Ihefir verið alveg íhræðilegt frá fyrstu stund. 'Hún misskilur alt, orð og gjörðir.” “Það er leiðinlegt,” sagði Ethel áherzlulaust. “Hún mundi álíta eitthvað rangt við þetta af mér.” “Hversvegna?” “Hún héldi að eg væri hér til — til —” Hann þagnaði. “Hvers?” spurði Ethel sakleysislega. “Að dekra við yður,” sagði hann og leit alvar lega í augu hennar. Hún mætti róleg augnatilliti hans, og gerði h^nn hissa með því að spyrja:- , “Er það ekki það sem þér gerið?” Hann stóð upp skelkaður. “Ethel!” “Er það ekki það, sem þér gerið altaf?” sagði Ethel aftur. ,, “Hafið þér skilið það þannig?” ^ “Já,’ svaraði hún hreinskilnislega. “Það er að segja laumulega — aldrei blátt áfram.” “Hefir það móðgað yður?” “Þér viðurkennið það þá?” “ó!” hrópaði hann ástríðulega, “eg vildi að eg hefði heimild til að — til að —” Ethel leit beint í augu hans. “Til hvers?” I “Að dekra við yður opinberlega. Hann fann að úrslitastundin nálgaðist. Nú mundi honum þolinmæðin verða endurgoldin, hugs- aði hann, hin endalausa umsát um þessa stúlku, sem duldi sitt sanna eðli bak við grímu Jcæruleysis- ins. Hann beið æstur eftir svari hennar. Þegar það kom, vakti það hjá Ihonum ósegjanlega undrun og gremju. ( Ethel leit af andliti hans og sagði með keksnis- brosi á vörum: “Ef að þér hefðuð heimild til að dekra við mig opinberlega — þá munduð þér ekki gera það.” Hann leit óttasleginn á hana. “Við hvað eigið þér?” spurði hann allvand- ræðalegur. “Það er aðeins af því, að þér hafið eMci heim- ild til þess, að þér gerið það — laumulega,” svaraði hún. “Hvernig fáið þér yður til að segja slíkt?” Hann lét alla þá réttlátu reiði, sem hann gat framleitt, felast í spurningunni. “Þcr neitið því ekki?” sagði hún róleg. Hann dróg andann að sér þyngslalega og sagði i beiskum róm: “Þér hljótið að hafa mjög lélegt álit á rnér.” “Þá höfum við jafnað reikningana?” “Hvernig þá?” “Hafið þér ekki sama álit á mér?” “Um yður? En Ethel—” “Sérhver giftur maður hlýtur að hafa lélegt á- lit á kvenmanni, sem hann daðrar við með leynd. Ef hann hefði þetta ekki, þá gæti hann ekki gert það, finst yður að hann mundi geta það án þess?” Aftur leit hún köldum tilfinningarlausum augum á hið blóðrauða andlit Brents. “Eg skil yður ekki,” var ailt sem hann sagði. “Hafið þér ekki haft tíma til að hugsa yður neitt svar?” “Eg veit ekki við hvað þér eigið,”',sagði hann. Ethel ibrosti með algerlega óskiljanlegu brosi. “Þér vitið það ekki? Það hélt eg þó að þér vissuð.” Hún beið litla stund. Brent sagði ekki neitt. Þetta voru nýir dutlungar af Ethel, sem ringluðu hánn. Hún rauf þögnina Og sagði: “Hvað skeði í gærkvöldi?” Hann hikaði dálítið, svo svaraði hann: “Eg viil helst ekki þuría að minnast á það. Það liti svo út, að eg væri nógu aumingjalegur til þess, að kenna kvenmanni um orsakirnar.” “Skeytið þér ekki um hvernig það lítur út. Segið þér frá því. Það hlýtur að vera skemtilegt.” “Skemtilegt? Guð varðveiti mig.” Hann laut aftur niður að henni. “Ó, Ethel, þess oftar sem eg sé yður og heyri yður tala, þess betur skil eg, að eg hefði aldrei átt að giftast.” “Því gerðuð þér það þá?” svaraði hún blátt áfram. Brent svaraði með öllum þeim kjarki, sem hann átti tiil. Nú var augnablikið komið til að opna huga sinn fyrir Ethel, og segja henni sannleikann. “Hafið þér aldrei séð ungan héra, hrifinn yfir frelsi sínu, hlaupa beint í gildruna? Jlafið, þér aldrei séð ungan mann, lausan við lægri og æðri skólaþvingun, steypa sér í net? Það var það sem eg gerði. Eg þekti ekki hættuna.” Hann gekk hratt aftur og fram um herbergið, • fullur af meðaumkun yfir sjálfum sér. Svo bætti hann við: “Guð varðveiti mig! Við erum sannir íbrjóst- mylScingar þegar við fáum frelsi okkar. Alt sem gljáir, tælir okkur. í hverja einustu gildru, sem -lðgð er fyrir fætur okkar, stígum við. Það var það, sem eg gerði — og var veiddur — með lífi og sál.” “Sál?” spurði Ethel, me§ efahreim í rödd sinni. “Já,” sagði hann. 'Eigið þér ekki við líkamann?” spurði hún. “Líkama og sál,” sagði hann. “í öllu fallli líkamann Ika,” sagði Ethel á- kveðin. “Og hversvegna?” sagði hann. “Hversvegna? Til þess að ná ást og félagsskap!. Það er það. sem við væntum af hjónabandinu. Og hvað fékk eg? Hatur og rifrildi. Rifrildi af lökustu tegund — það er aðalkjarninn í lífi þess — saltið í samvist- um hjónanna. Það hefir verið mér til bölvunar.” “Hversvegna rifrildi?” spurði Ethel með hægð. “Af því að hún skiildi mig aldrei.” “Yður?” spurði Ethel undrandi. “Hugsanir mínar! Gjörðir mínar.” “Það er merkilegt.” “Þér meinið, að þér munduð gera það?” “Að líkindum.” “Eg er viss um það.” Hann reyndi að taka hendi hennar. Hún vék sér frá honum og settist róleg, til þess að heyra meira. “Segið mér frá konunni yðar.” “Hin minsta athygli gagnvart öðrum stúlkum, hefir orsakað hlægilegar — auðmýkjandi afleið- ingar.” “Auðmýkjandi?” “Er ekki efi og grupur auðmýkjandi?” “í sumum tilfellum getur það verið dálítið skemtilegt.” “Hvernig þá?” “Það bendir á hæfileika, sem einstöku menn skortir.” “Þér gætuð aldrei auðmýkt neinn mann á þann hátt,” sagði hann. “Nei, eg held eg gæti það ekki. Ef að einhver maður sýndi með framkomu sinni, að hann metti aðra stúlku stúlku meira, gæti hún fengið hann mín vegna.” “Það gæti enginn-maður gert,” sagði Brent ísmeygilega. Hún leit kuldalega til hans. “Bíðum við — hve langt voruð þér kominn ______ já — aðeins giftur. Haldið þér þá áfram.” “Svo kom barnið!” Hann sagði þetta með áherzlu, og þagnaði svo litla stund, til þess að sjá hver áhrif það hefði á Ethel. Hafi það nokkur áhrif haft, þá ihepnaðist henni í öllu falli að dylja þau. Eina svarið hennar var: “Einmitt.” / Brent hélt áfram: Maður hefði mátt ætla, að það ylli brejrtingu. En nei, hvorugt okkar skeytti um>að sjá þá litlu. Hvorugu okkar þótti vænt um hana. Börn þurfa að vera afleiðing ástar, ekki haturs. Og dóttir mín er barn hatursins.” Hann þagnaði og Ieit athugull á Ethel., Hún leit til hans þeim augum, sem sögðust skilja hann, en leit svo niður. Brent hélt áfram, eins og hann ætlaði sér að auka við þá hagsmuni, sem hann þegar hafði náð. “Hiin titur í litla stólnum sínum með hrukkótta, fornfálega and’úið á móti okkur, og horfir á okkur ásakandi augum, að því er virðist. Húr þiggur ást- aratlot okkar eins1 og þau væru henni óvelScomiri___ eins og hún vissi að þau væru fölsk. Stundum kemur það fyrir að hún ýtir okkur frá sér með litlu höndunum sínum.” Hann þagnaði og athugaði hana æstur, en hún þorfði niður, eins og áður. “Eg hefði ekki átt að segja yður þetta, það er svo voðalegt. Eg sé i andliti yðar, að yður finst það.” “Mér þykir það leitt,” sagði Ethel aðeins. “Mín vegna?” “Vegna konu yðar.” % “Vegna konu minnar?” endurtók hann undr- andi. “Já,” sagði Ethel. “Finst yður það ekki synd gegn henni? En aðeins gegn yður?” 'Brent snéri sér óþolinmóður frá henni. Það háfði áhnf á Ethel, að hann sagði henni sannleik- ann eins og hann var. En í stað þess að vekja með- aumkun með honum, vakti hann meðaumkun með konu hans. En hvað kvenfólkið átti erfitt með að skilja hann. ,Hann snerf sér að Ethel og sagði í ásakandi rómi: ^ “Þér álítið mig þá að vera um of sjálfselsk- an?” “Auðvitað,” svaraði hún rösklega. “Eg er það sjálf. HVers vegna á maður ekki að vera hrein- skilinn öðru hvoru?” “Við urðum óvinir í gærkvðldi — söficum yðar,” sagði hann. “í raun og veru?” “Já, — þvættingurinn hefir tengt nöfn okkar saman, og konan mín hefir skilið það á hinn lak- asta hátt.” “Og svo ?” ’ “Við sögðum hvort öðru þau orð í gær, sem aldrei er mögitlegt að fyrirgefa eða gleyma. Eg yfirgaf húsið og rölti um göturnar — stundum sam- an. Eg. endurkallaði í huga minn alt mitt liðna líf, eins og það hefði verið einhvers ókunnugs manns.” Hann sneri sér snögglega að glugganum, stóð þar 0g horfði ofan eftir götunni. Ethel sagði ekkert. Augnabliki síðar nálgaðist hann hana aftur. “Það ætti að kenna okkur, hvernig hjónáband- ið er í raun og veru, meðan við erum ung, alveg eins 0g okkur er ficent að forðast að stela, Ijúga og syndga. í hjónabandinu gerum við þetta þrent — ef við erum ógæfusöm. Við stelum ástinni, ljúgum um tilveru okkar og syndgum í samvistunum.” Ethel spurði mjög rólega: “Eigið þér vijð að þér séuð þjófur, lygari og syndugur?” Brent horfði hræðslulega á hana. “Mér finst að þér ættuð að finna yður sekan að sumu, en kenna ekki kvenþjóðinni um alt,” sagði Ethel. “Þannig hafið þér aldrei talað við mig áður.” íSvo spurði hún: “Hvað hafið þér áformað að gera.?” “Skilja við konuna,” sagði hann ákafur. “iMenn bæta ekki lim, sem hefir orðið fyrir blóð- eitrun, þegar lífið er í veði — menn láta taka hann burt. Og þegar samvera tveggja persóna eitrast, verður maður að líta á málefnið frá sjónarsviði holdskurðarlæficnanna — og láta aflimun fara fram.” “Og eftir á? Hvað kemur þá?” spurði Ethel. “Það er það, sem kom, mér til að fara hingað. Skiljið þér mig nú?” “Já, já; mjög vel. Eg hefi að eins beðið þess, að þér kæmuð að markmiðinu.” “Ethel!” sagði hann og rétti fram hendurnar til að taka hana í faðm sinn. \ Hún hopaði á hæl, svo hann gat; ekki náð henni. “Bíðið ofurlítið.” Hún leit til hans egnandi augum. “Setjum nú svo, að samlíf okkar yrði líka eitrað. Hvað mund- uð þér þá gera? * Aflima mig líka?” “Þér eruð öðruvísi en allar aðrar stúlkur, sem eg þekíici.” “Sögðuð þér ekki þessi sömu orð til konu yðar, þegar þér beidduð hennar?” Hann sneri sér frá henni óþolinmóður. “Talið þér ekki þannig, % Ethel. Það særir mig.” “Eg ér máske of hreinskilin er eg það, Chris- tian?” “Þér eruð út af fyrir yður, Ethel. Þér sjáið þvert í gegn um menn.” “Já — stundum. Það er nokkuð óþægilegur hæfileiki.” Hann horfði gagntekinn á hana. “Hve einkennilega óljíkar tvær konur geta verið. Þér — og konan mín!” Ethel hristi að eins höfuðið, og brosti sínu vanalega brosi. “Við erum í rauninni ekki svo ó- líkar, Ohristian. Þér eruð einn af þehn, sem elska umbreytingar, og sú nýja hefir al'Ia mögulega kosti. Þér yrðuð máske miklu fyrri Ieiðun á mér, heldur en þér urðuð á konu yðar.” “Þér megið ekki segja þetta. Við tvö, þér og eg, höfum þá hæfileika, er binda okkur saman — að skilja hvort annað.” “Haldið þér það?” , “Eg! skil yður, Ethel.” “Ætli það?” ' “Og þér skiljið mig?” “Jé- — og það er einmitt ógæfan.” “Eg segi yður, að eg stend á krossgötunum— og bægisteinninn segir mér, hverja leið eg skíuli velja.” Hann fiaut fast niður að henni; “Þorið þér, Ethel?” V “Hvað þá?” kpurði hún. “Eg ætla ekki að dylja neitt. Eg ætla að segja yður alt eins og er. Aðfinslur vina yðar, þvaðrið og hneykslið. Blaðafregnirnar. Tilveruna í ein- um’ eða öðrum bæ í útlöndum — með stöðugum ótta fyrir komandi ferðamönntim. Nei, það væri ekki rétt gagnvajjt yður.” Ethel hugsaði sig um litla stund, og svaraði svo stillilega: “Nei, Chris, það finst mér iheldur ekki.” “Eg er þorpari — sjálfselskur þorpari.” “Eruð þér það?” sagði hún brosandi. “Eg skal aldrei minnast á það aftur. Eg vildi ekki gera'það heldur núna, — en eg er alveg utan við mig í dag — getið þér fyrirgefið mér?” “Já, það get eg,” sagði Ethel. “Eg er ekki móðguð; þvert á móti. Eg skal nú fyrst um sinn hugsa um þetta, og segja yður svo hvað eg af- ræð.” “Ætlið þér að hugsa um þetta?” spurði hann með ákefð.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.