Lögberg - 12.11.1925, Blaðsíða 1

p R O V I N
* THEATRE
c E
ÞESSA VIKU
RICHARD DIX i
“THE SHOCK PUNCH”
HLÁTUR |
SKÖLLog I
LÆTl •
Hvaða
iaíief q.
p R O V IN C F
* THEATPIT
THEATRE
NÆSTU VIKU
HOOT GIBSONí
“SPOOK RANCH”
mikil mynd, þar er Hoot upp á sitt bezta
38. ARGANGUR
I
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 12. NÓVEMBER 1925
NOMER 46
King-stjórnin heldur völdum
Þing kallað saman í Desember
iStjórnin í Ottawa hefir ákveðið
að leggja ekki niður völdin að svo
komnu, þrátt fyrir það, að frjáls-
lyndi flokkurinn hefir nú nokkrum
þingmönnum færra heldur en í-
haldsflokkurinn. Eins og kunnugt
er, hefir nú enginn þingflokkur
meiri hluta í þinginu. Telur því
stjórnin skyldu sína að halda á-
fram, þar til þing kemur saman.
En þingið verður kallað saman
eins fljótt og mögulegt er, lögum
og venjum samkvæmt.
Viðvíkjandi fyrirætlunum sín-
um hefir Mr. King, stjórnarfor-
maður, gefið út þenna hoðskap,
4. þ.m.:
“Síðustu fréttir af kosningun-
um, sem fram fóru 29. okt., sýna
ljósl'ega, að engin einn af stjórn-
málaflokkunum hefir nú meiri-
hluta þingmanna með sér á sam-
bandsþinginu, af sínum eigin
mönnum, þegar það næst kemur
saman. Það var því mín skýlda,
sem stjórnarformanns, að skýra|
fyrir landsstjóranum hvernig á-
statt er, og leggja fyrir hann álit
mitt á því, hvað gera skuli. Eg|
hefi nokkrum sinnum átt tal viðí
landstjórann um þessi mál ogj
hefir þar verið vandlega athugaðj
alt sem að þeim lýtur. Eg hefi
tekist þá ábyrgð á hendur, að ráða j
landstjóranum til að kalla saman:
þingið, eins fjótt og því verðurj
við komið, svo hægt sé að gera
sér grein fyrir og ráða fram úrj
þeim vandamálum, sem nú liggja
fyrir, sérstaklega með tilliti til
þess, hvaða stjórnmálaflokkur
fari með völdin framvegis. Land-
stjórinn hefir góðfús'Iega fallist
á tillögur mínar í þessu efni.
Eftir að hafa vandlega athugað
það stjórnarfarslega ástnd, sem
nú á sér stað í landinu og sem
kosningarnar valda, hefir stjórn-
arráðið einróma komist að þeirri
niðurstöðu, að það sé skylda vor
að kalla saman þingið, eins fljótt
og mögulegt er. Vitamlega verð-
ur að taka fult tillit til landslag-
anna í þessu efni og ekki flýta
þessu fram yfir það, sem lög og.
venjur leyfa.
Meðan á þessu stendur, eða þar
til þingið'' kemur saman, er það
ætlan stjórnarinnar, að gera þær
stjórnaráðstafanir einar, sem
nauðsynlegar eru til að halda í
horfinu.
Eins og ástatt er, eru þrjár leið
ir mögulegar fyrir stjórnina að
fara, og hafa þær allar verið,
vandlega hugleiddar af stjórnar-
ráðinu:
1. Að landstjórinn sé beðinn að
leysa upp þingið nú þegar og efnt
sé tiil nýrra kosninga.
2. Að landstjórinn sé beðinn að
fela leiðtoga fjölmennasta stjórn-
málaflokksins í þinginu að mynda
nýja stjórn.
3. A, landstjórinn sé beðinn að
kalla saman þingið eins fljótt og
hægt er að koma því við, til að
ráða fram úr því sem fyrir liggur
og sem tekið er fram hér að
framan.
Að rjúfa þingið nú þegar og
efna til nýrra kosninga, getur
ekki álitist þjóðinni hagkvæmt,
með öllum þeim óróa og kostnaði,
sem því fylgir. Að minsta kosti
ekki fyr en þingið kemur saman
og hinum nýkosnu fulltrúum þjóð-
arinnar gefst kostur á að láta í
ljós skoðanir sínar á þessu máli.
Viðvíkjandi því, að fela leið-
toga fjölmennasta stjórnmála-
flokksins að mynda nýja stjórn,
lítur stjórnarráðið svo á, að þótt
meiri hluta þings 'beri að fara
með stjórnartaumana, samkvæmt
sjái’.fstjórnarlögum vorum og
venjum, þá sé þar ekki endilega
átt við fjölmennasta stjórnmála-
flokkinn, heildur þann meiri hluta,
sem fram kemur á þinginu hjá
löglega kosnum fulltrúum þjóð-
arinnar.
Það lítur alls ekki út fyrir, að
Mr. Meigihen hafi meiri hluta
■hinna nýkosnu þingmanna sér
fylgjandi. Útlitið er mjög í þá
átt, að hann hafi það ekki. Mér
er ekki kunnugt um, að nokkur
lög eða venjur séu til á Bretlandi
eða í Canada, sem helgi það, að
leiðtoga fjölmennasta stjórnmála
flokksins af þingmönnum, séu.
fengnir í hendur stjórnartaum-
arnir áður en þing ikemur saman
og nokkur vissa er fengin fyrir
því, að hann hafi meiri hluta
þingmanna með sér.
Að kalla saman þingið og láta
það ráða fram úr þessu máli, er
hinn eini rétti vegur, samkvæmt
lögum, venjum og reglum, er
stjórnarfar vort bygg.ist á. Alt
annað væri að svifta almenning
þeim rétti sínum að stjórna sér
sjálfur á þann hátt, sem stjórnar-
far vort gerir ráð fyrir, nefnilega
að láta sína eigin fulltrúa, þing-
mennina, halda fram rétti sínum
í þinginu og bera þar fram vilja
sinn. Það er í fullu samræmi við
vanalegar þingræðis venjur.”
manns félag, sem fyrir 1914 varð [ sjálfsafneitun til
svo umfangsmikið suður þar, að
nokkurs konar alþjóðanefnd varj
sett til að rannsaka réttindi þeirra
og skera úr þrætumálum ýmsra
námaeigenda í Morocco. Stríðið
mikla gerði enda á þessu. En Þjóð-
verjar færðu sér vitanlega í nyt
óánægjuefni þjóðflokkanna þar
syðra gegn Frökkum. Svo mikið
lét Abd-el-Krim til sín taka, að
Frakkar kvörtuðu hvað eftir ann-
að til spánskra stjórnarvalda, sem
vitanlega gátu ekki vegna hlut-
leysis síns í stríðinu, skelt við þvíinfeðal annars
skolleyrunum og ekki liðið mannij “Sigrar Jack London meðal
í sinni þjónustu að nota umboð i kvenfólksins voru margir, en
sitt til þess að vinna með einni! keyptir of litlu verði. Það var
þjóð og móti annari. Á þennan! því til þess, að hann, eins og
hátt drógust Spánverjar mjög innjmargir aðrir sigurvegarar, fyrir-
í þetta mál. j leit lítilsverðan mótstöðumann.
Að stríðinu loknu, byrjaði fyr-Konur þær, sem köstuðu sér í
Því á hinni
löngu ferð sinni umhvcrfis Kap
Horn, hafi hann ekki bragðað á-
fengi. (3g söguna “Kong Alko-
hol” hafi hann skrifað til varn-
aðar. Nokkrum dögum áður en
hann hafi látist, hafi hann greitt
atkvæð með áfengislbanni í Kali-
forníu, og látið þess getið, að
þó sér þætti gott að fá sér í
staupinu, þá vildi hann vera án
þess, ef komandi kynslóðir hefðu
heill af banninu.
Um Jack London segir Sinclair
nefnd nefnd aftur á verki sínu og
lauk við það 1921. Setti hún ýms
ar fastar og ákveðnar reglur við
faðm Jack Londons, voru af há-
um og lágum stigum. Hann hafði
lengi gengið með efni í eina bók,
víkjandi námaiðnaði í Morocco. þar sem hann ætlaði hispurslaust
Það sem þar varðar mestu fyrirjog óhikað að segja frá öllum ást-
Abd-el-Krim er einkum það, að j aræfintýrum sínum. Beztu vinir
þar getur enginn fengist við námajhans fögnuðu því, að honum ent-
iðnað eða haft nokkuð við hann jst ekki afldur til að byrja á henni.
að gera, nema með leyfi þessarar
nefndar og hennar samþykki.
Það er ekkert í þessum reglum,
sefn bannar Morocco-mönnum, að
selja land, sem þeir sjálfir eiga,
eða námaréttindi á því. En þeir
mega ekki selja það mörgum ein-
staklingum eða félögum, taka pen-
ingana fyrir það. fara svo burt og
láta svo ýmsa dómstóla í Norður-
álfunni skera úr því, hver hafi
rétt landsins eða námanna.
Loks fór svo að Spánverjar lok-
uðu Abd-el-Krim inni í virki einu
nálægt Mclilla; þaðan slapp hann
þó, en fótbrotnaði og er síðan hálf
ósjálfbjarga. iSíðan er h^tur hans
til Spánverja óslökkvandi.
Vegurinn, sem Abd-el-Krim hef-
ir tjl að kalla saman her sinn og
halda honum hlýðnum, er auðveld-
ur. Œttflokkur hans er sterkastur
af meira en fjörutíu ættflokkum
í landinu. Hann sendir einhverj-
um af þessum flokkum orð. að nú
ætli hann að berjast og nú skuli
sá, er hann í það sinnið á við,
vera annaðhvort með sér eða móti.
Sé svarið ekki til reiðu, eða ef það
Þó segir Sinclair að það mundi
hafa verið dálítil vakning íyrir
mæður í hinum svo kölluðu “æðri
stéttum”, að Jack London hefði
skrifað sanna lýsingu á æfintýr-
um hans og dætra þeirra, t. d.
þegar hann var skóladrengur í
Oakland! Þá hafi bæði hann og
aðrir verkamanna synir gert þá
unduramlegu uppgötvun, að
þessar hrukkulausu, gullhærðu
skrautverur, sem vakað var yfir
með hundrað augum heima fyrir,
kusu heldur að leika í hópi þeirra
vatnadísir á ströndum Merrit-
vatnsfns, héldur en að láta vaka
yfir sér heima.
iSinclair tekur það fram að
lokum eins og sannaða staðreynd,
að Jack London hafi stytt sér ald-
ur með eitri, 40 ára gamall. Seg-
ir hann, að ýmsif vinir hans hafi
haldið því fram, að hann hafi
gert enda á líf sitt vegna þess, að
hann elskaði tvær konur í einu.
Sinclair segir þetta mestu vit-
leysu. Hann álítur, að það hafi
verið bölsýni og lífsleiði, sem
kom honum til að fremja sjálfs-
er á móti honum, eru vopnin látin morg( auðæfi, frægð og nautnir
Æ== H el Iztu heims-fréttir

Canada.
Nýlega hefir verið opnuð og
tekin til afnota ný bygging í sam-
bandi við Trinity College. Það
gerði G. H. Ferguson, stjórnar-
formaður í Ontario. Erskibisk-
upinn af Algoma, George Thorn-
lee, framkvæmdi vígsiluna. Mik-
ill fjöldi prófessora og stúdenta
var viðstaddur og viðhöfn mikil.
* * #
Að Rymond, Alta, hefir verið
opnað miljón dollara sykurverk-
stæði. Mikill fjö'ldi fólks var þar
viðstaddur, þar á meðal umboðs-
menn fjölda starfrækslufélaga af
ýmsu tagi -og stjórnarfulltrúar.
Einnig emíbættismenn Utah-Idaho
sykurfélagsins, sem styrkir þetta
nýja félag til að komast é lagg-
irnar. Sykurinn verður tilbúinn
úr sykurrófum. /
* ■* *
Skóla eftirlitsmaður, Andrew
Williams M. A. varð bráðkvaddur
hér1 í iborginni á föstudaginn í vik-
unnj sem leið. Hann hafði lengi
verið í þjónustu mentaskóladeild-
ar Manitoba fylkis. Mr. Willows
var fæddur í Almira, Ont. 20. marz
1868. Hann hefir ritað sögu Men-
onita í Manitoba, sem þykir áreið-
anleg, en meðal þess fólks vann
hann ilengi.
* * *
J. E. Marcile samlbandsþing-
maður fyrir Bagot Que. dó i Mont-
real 5. þ. m. Hann hafði verið
lengur þingmaður í Ottawa held-
ur en nokkur annar, sem þar er
nú, að undanteknum Lemieux. Var
fyi%t kosinn til þings 1898 og jafn-
an endurkosinn síðan, og síðast
29. október síðastl. þrátt fyrir það,
að þá var hann veikur og rúmfast-
ur. Frjálslynda flokknum fylgdi
Marcile jafnan að málum. Marcile
var fæddur 22. okbóber 1855 og ól
allan sinn aldur í Acton Vaile frá
því hann var 5 ára gamall. Þótti
nýtur maður í hvívetna.
* * *
Vínfanganefndin í Manitoba
hefir selt vínföng fyrir $2,962,902
á átta mánuðum, sem enduðu 30.
apríl 1925. Ágóðinn af þessari
sölu nemur $923,045. Þessi upp-
hæð skiftist milli stjórnarirtnar í
Manitoba, sem fær helminginn og
bæjar- og sveitarfélaga í fylkinu,
sem fá hinn íhelminginn. Sam-
bandsstjórnn fær samt meira fé út
úr þessari Verslun heldur en Mani-
tobafylki, eða $945.430*.
Morocco.
Það virðist ef ti.l vill svo, sem
ósamkomúlagið í Morocco hafi
lítið við oss að gera. En samt er
það eitthvað töluvert meira en ná-
búakritur. Þrjár þjóðir eru bein-
línis við það riðnar. Frakkar,
Spánverjaf og Þjóðverjar, og hin-
ar þjóðirnar í Norðurálfunni geta
naumast látið sér standa á sama
hvernig um Marocco fer.
Abd-el-Krim, leiðtogi hinna svo
kölluðu Riffiana er ekki Arabi) þó
hann sé þeim skyldur. En hann
hagar sér eins og Arabi og reynir
að vekja stríð milli krossins og
hálfmánans, eða með öðrum orð-
um milli kristinna manna og
þeirra, sem Múhameðstrúar eru
eins og hann sjálfur.
Samt sem áður er stríðið stjórn-
arfarslegt fremur en trúarbragða-
legt. Það sem aðallega vakir fyrir
Abd-eLKrim, er að ná yfirráðum
yfir námaiðnaði Ihins mikla lands,
sem Morocco nefnist. Það er ekki
vegna sérlega mikillar námaauð-
legðar landsins, sem hann sækist
eftir þessu, íheldur vegna þess, að
hann getur selt námaréttindin
fjórum eða fimm sinnum og yfir-
gefið svo staðina og skilið eftir
alla óánægjuna og ágreininginn í
höndum dómstóla ýmsra ríkja.
Það sem hér segir sikýrir vel
hvernig þessu er varið:
Abd-el-JKrim gekk í þjónustu
Spánverja. Snemma komst hann í
kynni við ihið mikla þýzka Mannes-
skera úr. Niðurstaðan verður Abd-
el-Krim ávalt í vil. Flokkar þess-
ir eru áv^lt tilbúnir að berjast.
Það er þeirra líf. Ef þeir hafa ekki
óvini frá öðrum löndum, finna
þeir þá heima fyrir. Ef þeir hafa
ekki nágranna til að berjast við,
þá geta þó þessir mörgu kynflokk-
ar æfinlega barist síú á milli. En
ef það skyldi líka bregðast, getur
þó heimilisfólkið æfinlega flogist
á. '
Nú hafa Frakkar og iSpánverjar
íekið höndum saman um að koma
þessum marg umtalaða Abd-el-
Krim fyrir kattarnef. Hvert þeim
auðnast það eða ekki, er enn ekki
gott að segja. í sjálfu sér sýnist
það ekkert undarlegt, þó Morocco
menn vilji heldur stjórna sér
sjálfir, heldur en láta aðra gera
það. Flestum er þannig farið.
hafi orðið
inn.—Mbl.
honum einber hégóm-
Jack London.
Ummæli ameríska rithöfundarins
Upton Sinclair.
Flestir íslendingar kannast vió
ameríska rithöfundinn Upton Sin-
clair. Hefir verið þýdd eftir hann
á íslenska tungu ein bók, “Á refil-
stigum.” Vakti sú bók óhemju-at-
hygli víða um1 heim og aflaði höf-
undinum mikils frægðarorðs.
Nú um nokkurt skeið undanfar-
ið hefir Sinclair ekki skrifað skáld-
sögur. En þó hefir hann ekki ver-
ið iðjulaus. Meðal annars, sem
hann hefir skrifað, er ’bók um
ýmsa ameríska rithöfunda fræga,
svo sem Jack London, O. Henry,
Frank Norris og Graham Philips.
Er markmið bókarinnar það, að
sýna og sanna, að listamennirnir,
og einkum rithöfundarnir, vinni
til þess að afla sér auðs, en það
sé til óbærilegs skaða fyrir list
þeirra.
Skrafdrýgst verður Sinclair um
Jack London, enda munu þeir hafa
haft svipaðar skoðanir á þjóðfé-
lagsmálum og skaldskap. Jack
London, eða bækur hans einhverj-
ar, þekkir hvert mannsibarn, svo
að segja, hér á landi, og mun því
íslenskum lesendum þykja gaman
að heyra ummæli Sinclair um
hann.
Það kemur greinilega í ljós í
bókinni, að Sinclair hefir þótt
Jack London lifa heldur óreglu-
legu líferni. Má sjá að London
hefir verið hinn eyðslusamasti á
peninga, þótt heldur gott í stuap-
inu og haft um of gaman af kven-
fólkinu. Enn fremur ásakar Sin-
clair hann um það, að hann hafi
um of samið bækur sínar eftir
smekk fólksins.
Hann segir, að Jack hafi verið
að berjast við drykkjuástríðuna
alt sitt líf. Hann haf elskað vin
og gleði. En þó hafi ihann átt
Haustvísur.
eftir Zach. Topeljius.
Haust er úppi’ á háum f jöllum,
hnípa blómin í lautum öllum.
Komdu vinur, að vitja um mig!
Vertu ei lengur að fela þig!
Komdu af himni eða úr hafi,
■hvíldu ei lengur í kafi!
Norðanstormur laufin lemur
litlu grösin til dauða kremur
— sem gráta hrímdöggum himin
i ský —
herfjötur, lækinn minn keyrir
hann í,
og litlu fuglarnir ljúfu
liggja frosnir und þúfu.
Nóttin langa, dimma dapra
dökku rökkur og hríðin napra,
seg mér hvar falið þið hafið hann,
hjartans vininn minn, sem eg ann,
*— sé eg hann seinna á vori
meðsólroða í hverju spori.
Ó, hvað til þess vildi eg vinna
vininn minn horfna aftur að finna!
Ó, að úr heimsins heljar nótt
heim til mín gæti eg hann aftur
sótt!
Þessi vinurinn kæri,
það er vorgeislinn skæri.
Guðm. Guðmundsson.
RE YNSLUSTUNDIN.
Guð Faðir, eg grátandi fleygi
mér nú
í faðm þinnar eilíVu náðar,
þó bregðist mér allir, þá bregst
ekki þú,
þó bræðurnir tali um veiklaða trú,
þú býður mér höndurnar báðar.
Eg hlaupandi kem og þig helsærð-
ur ibið,
sem1 hjartað mitt ætli að springa,
og hnipra mig kjökrandi hjarta
þitt við,
þú huggun mér veitir og guðs-
ríkis frið,
og svo fer eg aftur að syngja.
Þú skilur það Faðir, hve barn þitt
á bágt
á beiskustu reynslunnar stundum,
og .hvað það er lítið, sem lamar
þess mátt,
og lánist því illa, þá grætur það
hátt.
Ó, vefðu það miskunnar mundum.
Pétur Sigurðsson.
ÞAÐ BINIDUR HVAÐ ANNAÐ. j |□]
í netinu margur möskvinn er,
þó mun ekki hver geyma fisk í sér,
en allir að markinu miða,
að styðja þann eina, sem veiðina
vann
og við hina alla að tengja hann.
Það vita þeir vel, sem að riða.
Það sá þessi volduga, haga hönd,
sem heimanna tengdi festar-ibönd,
og mannfélagsmöskvana "alla,
að einn mundi hafa annars þörf,
þótt ekki hver rækti sömu störf,
þá reyndi þó ögn á þá alla.
Svo þú, sem situr í heiminum hátt,
að hagsýni, viti og gullsins mátt,
til allra stórræða sterkur,
því máttu’ ekki gleyma að möskvi
hver,
sem myndar netið, er tengdur þér,
þó í veiðum sé minna merkur.
Pétur Sigurðsson.

EIMREIÐIN
er rétt nýkomin, 3. hefti 31. árg.
Það er mjög læsilegt þetta hefti,
eins og Eimreiðin er vanalega,
fjöllbreytt að efni og skemtilegt.
Þetta hefti flytur meðal annars:
Við þjóðveginn, eftir ritstjórann.
Ilelztu tilgátur, um uppruna lífs
á jörðu, eftir Björgu Þorláksdótt-
ur. “Ferhendurnar lifa”, eftir
Margeir Jónsson. Varúlfurinn í
Vepjuvammi, eftir Þórir Gríms-
son. Joseph Conrad, eftir Alex-
ander McGill. Nýjungar í stjörnu-
fræði, eftir Samúel Eggertsson.
Um mannlýsingar, eftir Guðmund
Finnbogason. Einvera, eftir Jak.
Jóh. Smára. Hvílupokar, eftir Á.
Á. Uppsala minning, eftir Albert
Engström (F. G. þýddi). Einnig
eru þar nokkrar smágreinar eftir
ritstjórann og nokkur ljóðmæli,
eftir Ólínu Andrésdóttur, Höllu
Loftsdóttur og Sigurjón Friðjóns-
son; öll læsileg.
J bœnum.
Séra N. S. Thorlaksson og frú
hans lentu í New York úr Evrópu-
ferð sinni í gær. Var skip þeirra
tvo daga á eftir tíma sökum mót-
veðurs. Frá New York fara þau
hjón til Montreal og þaðan til
Wisconsin, þar sem systir séra
Steingríms, Mrs. T. Miller, er bú,
sett. Hingað vestur er þeirra von
í byrjun næstu viku.
• “Hellig Olav”, sem er eitt af
skipum Scandinavian American
línunnar, fór frá Oslo 7. nóv. og
kemur til New York hinn 16. Fer
frá New York 27. nóv. og frá Hali-
fax hinn 29.. Hentugt far til
skemtiferðar um jólin.
Á þriðjudaginn i þessari viku
varð gömul kona fyrir strætis-
vagni hér í borginni og beið bana
af. Hún hét Mrs. E. J. Montgom-
ery og hafði lengi átt beima í Sel-
kirk, en nú síðast í Winnipeg.
Á miðvikudaginn 4. þ.m. urðu
þau hjónin Mr. og Mrs. William
Sawyer, að 12 Norkolk Ave., St.
Vital, Man„ fyrir þeirri djúpu
sorg, að missa einkadóttur sína,
Alice May, 15 ára að aldri. Hún
var allra efnilegasti unglingur og
hugljúfi allra, sem hana þektu.
Hin látna var jarðsungin frá
heimilinu af séra Haywood, presti
St. Andrews safnaðar, á laugar-
daginn, að viðstöddum fjölda vina
og vandamanna.
Mr. Ingvar Olafsson lagði á
stað á mánudagskveldið var til
Big River, Sask., þar sem hann
ætlar að verzla með fisk í vetur.
Biður hann þess getið, að hann
afgreiði pantanir manna hvaðan-
æfa að ,úr landinu og um beztu
fiskitegundir sé að ræða, svo sem
hvítfisk, silung, og pike. — Nán-
ar verður þetta væntanlega aug-
lýst síðar, ásamt verði á fiskin-
um.
Gísli Sveinsson (á Lóni)
Ó, hann var svo glaður og góður
og göfgin var einkennið hans.
Eg hefi’ ekki ljúfari litið
lífsferil nokkurs manns.
Já, hann var svo gagnlega góður
og göfug hans látlausa trú.
■Hann gaf þeim, er gjafa var þurfi.
—Hve guðleg er lífsskoðun sú.
Hans frjálslyndi alt kom að innan
og andinn var tállaus og skýr,
því líf hans var ávöxtur andans,
sem ætíð var ibjartur og nýr.
Sem blikandi ljós var alt líf hans
í líknandi kærleiks ró.
Svo leið út af ljósið það skæra,'
sem lifði hann—‘þannig hann dó.
S. B. Benedictsson.
la;
aður frá Þverá í Ölfusi í Árnes-
sýslu á íslandi, mesti dugnaðar-
og myndarmaður. Verður hans
að líkindum nánar minst í Lög-
bergi síðar.
Guttormur Finnbogason, banka
stjóri að Lupdar, var í borginni
um helgina sem leið. Fór heim
til sín á mánudaginn.
Ritstjóri “Sunnudagsblaðsins”,
hr. Axel Thorsteinsson í Reykja-
vík, hefir sent oss tvö blöð af því,
1. og 2. tbi af öðrum árgangi.
Blaðið er myndarlegt. -Flytur
margar myndir og margt til skemt-
unar og fróðleiks. Vér þökkum
sendinguna og óskum Sunnudags-
blaðinu og ritstjóra þess góðs
gengis.
R. H. We'bb, borgarstjóri í Win-
nipeg, hefir ákveðið að sækja í
annað sinn um borgarstjóraem-
bættið við bæjarstjórnarkosning-
arnar, sem fram fara hér í borg-
inni hinn 27. þ. m. Enn hefir ekki
heyrst um fleiri frambjóðendur,
en gera má ráð fyrir, að einhver
eða einhverjir, verði til að sækja
um' hið virðulega borgarstjóra-
emibætti, fleiri en Mr. Webb.
Séra Davíð Guðbrandssn er nú
komin heim aftur úr ferðalagi. —
Heimsótti hann fimm bæi í vest-
urhiluta fylkisins. Verður hann
heima um tíma. Heimili hans er
737 Alverstone St„ og símanúmer
hans er A-2697.
‘ 5. okt. síðastl. lézt í bænum San
Bernardino, sem er í nánd við Los
Angeles, Cal„ Magnús Óilafsson,
sem þar var á ferð með vaudeville
leikflokk frá New York. Magnús
heit. var fæddur á ísafifrði á fs-
landi, en fór snemma frá ættlandi
sínu, þó hann væri heitur ætt-
jarðarvinur. Hann var einstakt
ljúfmenni, og prúður í allri fram-
komu, orðvar, vinfastur og góður
drengur. Hann var kvæntur am-
eriskri konu, er með honum var
og lék í leikflokki þeim, er þau
voru með. Magnúsar heit. verð-
ur nánar getið síðar.
unda, sem ræktaðar eru í Manito-
ba, blómum og flöggum, sem
hengd voru um minnisspjöld fall-
inna hermanna úr söfnuðinum,
sem í kirkjunni eru og henni til-
heyra.
Skemtiskráin var hin vandað-
asta og naut mannfjöldinn mikill-
ar ánægju af að hlusta þar á
prýðisgóðan sðng og hljóðfæra-
slátt. FV.est alt söngfólkið er svo
kunnugt, að ekki þarf að lýsa því
hvernig það leysir hlutverk sín af
hendi, þegar það kemur fram til
að syngja eða spila á hljóðfæri.
Miss Aðalbjörg Johnson fór með
sögu eftir Leo Tolstoi, sem hún
hafði sjálf þýtt. Sagan er ljóm-
andi falleg og var vel fram borin,
en kannske heldur löng fyrir
samkomu.
Þeim, sem ekki eru sérstaklega
sönghneigðir, hefir væntanlega
fundist ræðan vera aðal atriðið.
Hana flutti J. T. Thorson, for-
stöðumaður lagaskólans. Mjög
vandað, fróðlegt og skemtilegt er-
indi, eins og vænta mátti.
Veitingr voru hinar rausnar-
legustu og gekk furðu ve! að láta
alla njóta þeirra, þótt mannfjöld-
inn væri alt of mikill til þess að
allir gætu setið í einu í samkomu-
salnum.
Ef til vill finst einverjum, að
samkoma eins og þessi, á sjálfri
þakklætishátíðinni, ætti að vera
með meiri lotningarblæ heldur en
þær eru. Samt eru þær byrjaðar
með sálmasöng og bæn. Þess ber
og að minnast, að þakklætíshá-
tíðin í Canada er æfinlega á
mánudag, og á sunnudaginn var,
Sintist séra Björn B. Jónsson,
.D„ dagsins mjög rækilega í
prýðis fallegri og áhrifamikilli
ræðu við kveldguðsþjónustuna.
iSéra S. S. Christopherson var i
borginni í vikunni sem leið. Hef-
ir hann dvalið að mestu í sumar
í bygðum íslendinga við Manito-
bavatn, en nú síðustu tvær vik-
urnar að Poplar Park. Var hann
á leiði til Árborgar, en fer fljót-
dega aftur norður í Narrows bygð-
ir. Séra Sigurður hefir gegnt
prestsverkum fyrir fólk, þar sem
hann hefir dvalið í sumar, og býst
við að gera það framvegis.
Hjálmar Eiríksson, bóndi í Tan-
tallon ibygð, lézt að heimili sínu á
fimtudagskvöldið í síðustu viku,
29. okt„ úr krabbameini, sem
hann var búinn að þjást af all-
^lengi. Hjálmar heitinn var ætt-
Kvenfélag Fyrsta lút. safnaðar
í Winnipeg heldur sína ánlegu
haust útsölu (Bazaar) í samkomu-
sal kirkjunnar þriðjudaginn hinn
17. og miðvikudaginn hinn 18. þ.
m. Byrjar kl. 8—á þriðjudags-
kveld. Fer fram það kveld og svo
aftur seinni hluta miðvikudagsins
og að kveldinu.
Eins og æfinlega, verða þar
margir eigulegir hlutir ti.l sölu
með sanngjörnu verði. Sérstak-
lega fatnaður af ýmsu tagi, sem
konurnar hafa sjálfar saumað.
Einnig rúmfatnaður og borðdúk-
ar og margt fleira. Enn fremur
heima tilbúinn matur af mörgum
tegundum, sem öllum líkar vel.
Allir vita, að þegar kvenfélagið
hefir útsölu, þá eru þar jafnan
góðar vörur og gott verð.
Kaffi og aðrar veitingar ávalt
til sölu, meðan á útsðlunni stend-
ur. — Munið eftir tímanum:
Þriðjudaginn, hinn 17. að kveldi,
og miðvikudaginn 18. þ. m. síðari
hluta dagsins og að kveldinu.
* w
Samkoman í Fyrstu lút.
kirkjunni.
Fyrsta lúterska kirkja í Winni-
peg var alveg full af fóilki á mánu-
dagskveldið, en þar var þá haldin
hin árlega þakklætishátíðar sam-
koma, sem kvenfélag safnaðarins
stóð fyrir nú, eins og undanfarin
ár. Kirkjan var mjög smekklega
prýdd með haglega gerðum bind-
um hveitis og annara kornteg-
Farin ^estur að hafi.
Á fimtudagskveldið í vikunni,
sem leið, 5 nóv. lögðu þau hjónin
séra Rúnólfur Marteinsson og
kona hans af stað til Seattle,
Wash. þar sem séra Rúnólfur ætl-
ar að þjóna íslenskum sðfnuði nú
fyrst um sinn, eða í vetur. Lengur
mun það ekki fastráðið enn sem
komið er.
1 full 15 ár hafa þau hjón átt
heima í Winnipeg, og hefir séra
Rúnólfur gegnt kenslustörfum
allan þann tíma. Fyrstu þrjú árin
við Westley skólann en síðan við
Jóns Bjarnasonar skóla. Hefir
hann verið þar skólastjóri öll árin
sem skólinn hefir staðið, að einu
ári undanteknu, sem núverandi
skóalstjóri, séra H. J. Leó gegndi
því starfi.
Sem skólastjóri og kennari hefir
sr. Rúnólfur Marteinsson unnið
sér mikið álit og miklar vinsældir.
Það er nú vel kunnugt og viður-
kent.
íslendngar í Winnipeg og ann-
arsstaðar hér um slóðir, er hin
mesta eftirsjiá í sr. Rúnólfi og
konu hans. Alstaðar hafa þau
lcomið fram til góðs og alstaðar
hafa þau lagt sitt besta til hvers
góðs málefnis, sem fyrir hefir
komið. Viturleg og holl ráð þeirra
og framkvæmdir ihafa mörgu góðu
til vegar komið.
En það, sem við hér austur frá
töpur við iburtför séra Rúnólfs
Marteinssonar og frú, það græða
þeir í Seattle. Vér efum ekki, að
presturinn og frúin vinni löndum
vorum í Seattle mikið gagn, fé-
lagslífi þeirrai yfirleitt, en sérstak-
lega kirkjulífi þeirra og kristin-
dómi.
Blessunar-óskir hinna mörgu
vina þeirra, séra Rúnólfs Mar-
teinssonar og frú Marteinsson
fylgja þeim til þeirra nýja bú-
staðar og starfssviðá. Vér óskum
hoim nJlrn pilln rtcr crnfía orpmris