Lögberg - 12.11.1925, Blaðsíða 7

LÖGBEKG FIMTUDAGINN,
12. NÓVEMBER 1925.

Bto. 7
Að innan er það
eins sem utan, 3
Fruit, Hard, Nut
Rjóma, o.fl.
ÞAÐ ER NYTT
FRÁ P AUl IN’S
Ad Kaupa'i pundatali
margborgar sig
Paulin Chambers Co. Ltd.
13
Regína
Saakatoon
EatablUbad 187*
Wlnnlpefc
Ft. Willlam
Calftary
Edmonton
EndurmÍBningar.
Þegar eg bylti mér í rúmi mínu
og get ekki sofið, hvarfla oft í
huga minn ýmsar hugleiðingar
um þessi tímamót, sem nú fara í
hönd. Sum áttu sér stað á ætt-
jörðinni okkar kæru fyrir 70 ár-
um, þegar eg var barn og ung-
lingur, því vart gleymist mér það,
sem skeði á þeim, tímum. '
Þegar eg fer að líta til baka, og
bera saman ásigkomiílag þá og
búskap, og nú, sérstaklega hinna
fátækari bænda í Borgarfjarðar-
sýslu, þar sem eg er fæddur og
uppalinn og hefði helst kosið að
eyða mínum fáu æfiárum. Þeg-
ar blessuð sumarsólin síðasta var
að síga til viðar, með öllum sín-
um hlýju og unaðsríku endur-
minningum, þar sem sorgin og
mótlætið ekki hafði komið og
stimplað sitt vanalega mark á
hjörtu manna með þungri lífs-
reynslu. Svo hinn langi og strangi
vetur að gera innreið sína, með
öllum sínum kulda og klakaviðj-
um, sem búnar voru að hertaka
litlu blómin sem öllum eru svo
kær, en segja öllu stríð á hendur,
miskunnarlaust. Vörnin veik og
lítil, 'hertýgin gömul og fúin, ekki
sízt hjá þeim fátækari; býlin smá
og köld; engin hitunarvél, nema
mannsandinn og hitinn af manni
sjálfum, sem vermdi litlu og
dimmu baðstofurnar gömlu, með
moldarveggjum og þaki, og oftast
þrjú stafgólf, að ummáli lágar;
því furða hvað hlýjar þær voru,
þó ekki að sama skapi loftgóðar,
eftir nýtízku fyrirskipun lækna;
vantaði flest, sem heilsufræðis-
lega er nú skoðað nauðsynlegt, oft
ekki nema einn f jögra- eða sex*
rúðu gluggi á gafli, og á annari
hlið smár fjögra-rúðu gluggi.
1 þessu fátæklega býli hýrðist
oft þreytulegur maður, með stór-
an barahópinn sinn, 4 til 8 börn,
er klæddust fátæklegum búningi,
sum veiklúleg að útliti, aftur sum
(þau eldri) sýndust vakin vonar-
bjarma, því mamma elskuleg stóð
við stýrið, ekkert því að hræðast;
lengra náði vanalega ekki barns-
hugsunin.
Það var alt öðru máli að gegna
með móður-tilfinningarnar; hún
sá og vissi hvað við lá: búrið
sama sem tómt: súrmjólkur hálf-
tunna og henni við hlið kálílát
með soðnu en óskornu káli—þó
ekki alltaðar; á búrhyllu tvö göm-
ul trog, með tveggja mála mjólk
í, mikil og lítil eftir ástæðum, úr
tveimur kúm, sem oftast fylgdu
þessum smáu býlum; hálftunna
af söltuðu kjöti, og uppi á bita
sást hausarusl, þó ekki alstaðar.
Eldhúskofi við hlið búrsins, inn
af baðstofu; í honum voru stein-
hlóðir og moldarstrompur upp úr
þaki; sjaldséð mun hafa verið
hangikjötskrof uppi undir þaki
en svo nefndar steilur mátti all-
oft sjá þar, en það er frampartur
af kind ofan á miðj^r síður; aft-
ur helmingur var kallaður krof,
og sáust þau oft í eldhúsum hinna
efnaðri bænda, og fleiri en eitt
hjá þeim sem kállaðir voru ríkir.
Það kom og fyrir, að sæjust svo
kölluð hraun uppi í eldhúsj, þeg-
ar sú hátíð átti sér stað, að lógað
væri aflóga kú eða ungviði, ketið
tekið utan af beinunum, sem svo
var látið upp í eldhús og reykt,
og þótti það ihátíða réttur.
Moldarskemmu kofi sást úti á
hlaði, með torfreiðing af þremur
hestum við dyragafl, en við hinn
gaflinn var svolítill fiskihlaði af
ýsu og þorskhöfðum og saltri
skötu; uppi á lofti, ef loft var,
mátti líta ýmislegt snarl, svo sem
grásleppu, hvelju, ísuhausa, sund-
maga, kútmaga og steinbít þegar
bezt var; háfur var þá ekki kom-
inn, veiddist'eftir að eg var orð-
inn fullorðinn, var enginn manna-
matur, þó fátækir væru að éta
hann. — Tveir kindakofar sáust á
útjaðri túns; var annar kallaður
ærhús, sem í voru 151—20 ær, og
heytóft við afturgafl; hitt var
lambh.ús, með 12—15 lömbum í,
og iheytóft þar, þó ekki alt af. >—
Við bæinn, eða nærri honum, var
svo kallað kúafjós, og heygarður
við, með tveimur heyklúkum, sem
oftast var taða.
Jörðin gaf af sér töðu, 50 til
80 hestburði, eftir því hvað túnið
var vel ræktað; og þegar Ibezt lét,
mun úthey hafa náð um 100 hest-
burðum, stöku sinnum þar yfir.
Þetta er af landi, sem reiknað var
að jarðamati 10 til 12 hundruð,
og um það leyti er eg var fullorð-
inn, reiknuðust flestar smájarðir
að jarðamati 100, var það 100 kr.
þótt það hafi meira en tí-faldast
síðan.
Hesthúskofi var annað tveggja
við fjós eða sér nærri bænum, fyr-
ir 3—4 hross; fengu þau moð og
úrgang úr heyjum, að nóttu til, en
úti á sinunni á daginn; enginn var
reiðhestur.
Oft var lömbum gefið úr hey-
garði, í svo kölluðum tveggja kúa
meisum, sem átti að duga í mál
fyrir 12—15 lömb, en 12 ær, því
sex ær tóku kýrfóður. ef innistaða
var. Mig minnir að kýrin ætti að
fá fjórðung í mál, og ábætir;
og vanalegast eitt ungviði í við-
komu, og þá var full á sett.
Oft var heyskortur á vorin, og
það var tilfinnanlegastur skað-
inn af öllu, ef missir varð á vor-
in, sem oft kom fyrir.
Tíu til tólf hundraða jörð fylgdu
vanalegast tvö kvíildi, kýr og sex
ær; af því mátti landsetinn borga
til eiganda: tvo fjórðunga smjörs,
eða fjóra fjórðunga íyrir bæði
kvíildin, og Vár hart að draga það
saman af jafnlítilli búnytu. Tvær
kýr og tuttugu ær, þó stundum
væru heldur fleiri; mörg börn, og
þá stundum tekin manneskja til
hjálpar, viku ti.1 mánaðar tíma,
eftir efnum. — Svo kom land-
skuldin, sem mig minnir að verið
hafi eins mikil og leigurnar. Alt
varð að borgast refjalaust í far-
dögum.
Með þessu framan talda, var
lagt upp, út í stríðið og bágindin.
Blessaðar mæðurnar breiddu
faðminn sinn út yfir barnahóp-
inn, og fólu þau á hendur honum,
sem sagði: “Leyfið smábörnunum
til mín að koma og bannið þeim
það ekki, því þeirra er himnaríki.”
Þegar skortur og mótlæti vildi
sækja þær heim, þá var svarið:
“Hann gaf, hann tók, sé nafnið
dro^ttins vegsamað.” Þannig sigr-
uðö þær hverja þrautina af ann-
ari. Traustið á hinum miskunn
sama föður 'var óbilandi. Enginn
dagur leið svo hjá, að ekki væri
lesið guðs orð, með andakt og eft-
irtekt. Börnunum voru kendar
bænir og vers og oft spurð út úr
lestrinum. Mörg þessara barna
voru þegar á unga aldri svo fróð
i guðs orði, og líferni Jesú Krists,
að þau höfðu lykilinn að öllu hans
líferni og hagnýttu sér það vel,
svo með trúuðu hjarta lærðu þau
það, að taka öllu því, sem að hönd-
um bar, með þolgæði og stöðug-
lyndi, treystu þeim eina, voru þess
viss, að það var hann, sem gaf
þeim kraftinn að bera hvað sem
að hendi bar. Hann var líka
bankinn þeirra mæðranna, sem
ekki tók 8, 10 og 12 prócent.
Efnuðu bændurnir voru sumir
fúsir að hjálpa með kærleiksfull-
um vilja; aftur aðrir létu átta
fjórðunga af korni eða fiski fyrir
framgengna á lemibda á vorin. Alt
þetta var hjálp, sem kom sér oft
vel. *
Þegar familíufaðirinn sjálfur
varð neyddur til að fara út að sjó
að fá sér fisk í soðið, og alloftast
að skilja eftir móðurina með all-
an hópinn og fela þau guði á vald,
hvað sem upp á kom, var tíminn
vanalega frá góulokum til vertíð-
arloka. Og oft mun það ihafa átt
sér stað, að faðir og móðir hafi
fallið á kné og beðið þann drott-
in að blessa sínar afgangskarfir
vetrarins, sem blessaði og gat lát-
ið duga 5 bygglbrauð og tvo fiska
og mettað 5000 manns og fékk þó
tólf karfir ipeð afgangsleifum.
Sá hinn sami gerði það líka. Að-
eins þurfti að biðja í trú til hans,
eins og konan með átta böm í
bænum, búin að fasta tvo daga,
að eins einn bolli af mjólk á
hvert barn kvelds og morguns; þá
fer konan út á hlað og kallar
hárri raustu: “Heyrðu, Drottinn,
svo eg syng, sorgarkvaki löngu:
Sendu björg á Blekaling, börnun-
um mínum ungu.”
Eftir vart eina klukkustund var
frá upphafi til enda, og er það I endur að fyrirgefa mér þessar vet-
meira en sagt verður um okkur I urnátta hugleiðingar mínar. óska
marga nú á dögum; samt veit eg'jsvo ritstjóra Lögbergs og blaðinu
nokkrir þeir eldri kunna þá. j og öllum lesendum góðs gengis á
Kirkjumál voru í góðu eðajþessum nýbyrjaða vetri.
bezta lagi, ríkiskirkja, sem vernd-j Vill ritstjóri Lögbergs gera svo
uð var af ríkinu, og það átti jarð-jvel að ljá þessum línum rúm í
ir, sem presturinn tók afgjald af. sínu heiðraða blaði.
Reykholtsbrauðinu fylgdu niu og
þar á’^meða.l sumar beztu jarðirn-
ar í sókninniú af kvíildinu guld-
ust 64 fjórðungar smjörs, og land-
skuld 34 sauðir, flestir þriggja
ára; ofan á þetta 50 lambsfóður,
því ver búandi varð að taka lamb
og var kallað hestsfóður, og svo
Iegkaup og líkssöngseyrir; og svo
Jjóstoll. Enginn þurft að borga
prest annað, og man eg hvað það
þótti gott, að fá sig saddan af orði
drottins fyrir alls ekki neitt; rík-
ið borgaði alt.
Margir prestar í þann tíð voru
góðir, sumir afbragð, skildu starf
sitt svo vel, voru þjónar Guðs,
(eins og spámennirnir í gamla-
testamentinu, nefnum Elía, Jere-
mías og marga fleiri), sem ekki
vildu reynast Ihonum ótrpir líkt og
Salómon, sem heiðnu konurnar
leiddu frá Guði. Á þeim
um timum unnu prestar all-
svo dygglega, að börn á undan
mér og samhliða mér, sem ólust
samvizkusamlega, uppfræddu börn
, þekti eg enga, hvorki karl né
konu, sem ekki ihefðu verið vilj-
ug til að offra einhverju af sjálfu
sér á altari drottins, til að forlíka
sig og sína, fyrir fórnarblóð hans
á krossinum, sem úthelt var fyrir
oss alla, sem trúum. Já, prest-
afnir, sem eg man eftir, sáðu
góða sæðinu, sem borið hefir ríkp-
legan áövxt til þessa tíma. Þeir eru
nú búnir að úttaka launin sín að
verðugu; gerði ekki mikinn mun,
hvað sóknin var stór, alt farið
eftir tekjunum; gömlu og góðu
prestarnir fengu alL- af beztu
brauðin, og Reykholtsbrauðið var
eitt með beztu brauðum landsins;
þó voru ekki nema 33 bændur í
Reykholtssókn, og 17 í Stórusókn,
er var annexía frá Reykholti, 50
fcúendur alls, svo Húsafell, sem
þá'var í Hvítársíðu.
Eg kann bæjarrímu eftir Eyj-
ólf Jóhannesson, um Hálsasveit
frá þessum tíma, í kringum 1830,
þá Húsafell ekki með; eins kann
eg bæjarímu um Reykholtsdal eft-
ir Þórð Grímsson, bróður þeirra
Grímsstaða systkina í Dakota,
Guðrúnar Grímsdóttur, sem dáin
er, móður.Hjartar rafmagnsfræð-
ingsins mikla, og Þórðar læknis;
Steingríms Grímssonar, föður Guð-
mundar Grímssonar, lögmanns, og
margt fleira ágætis fólk; að eins
eitt eftirlifandi 19 alsystkina, ef
eg man rétt, Daníel Grímsson hjá
börnum sínum í Mozart, Sask., 84
eða 85 ára.
Úr því eg er kominn út frá efn-
inu, er bezt að eg slái botninn í
þessa gömlu sögu, sem eg vona að
engum verði til hneykslis. Eg
hefi sagt frá eftir Ibeztu vitund.
En eftir 60—70 ár, þegar eg kom
heim, var alt orðið óþekkjanlegt:
gömlu smábýlin horfin, og í stað-
inn komnir myndarlegir torfbæir,
sumir með góðum loftum, og leit
eg til að svo væri einn stór port-
bygður bær í Reykholti. En vel
að merkja, ef þeir éru vel háir
nudir loft, 8—9 fet, og þiljaðir í
hólf og gólf, álít eg þá beztu hús-
in fyrir ísland. Eg sá myndarleg
steinsteypuhús og timburhús, en
hvergi sá eg miðstöðvarhita í
neinu húsi; menn voru ekki búnir
að komast upp á lag með að koma
því fyrir í kjöllurunum í sveit-
inni.
ÖIIu var nú ibreytt til batnað-
ar; allir eiga jarðir sínar, án lít-
illar undantekningar. Nú var
það Landsbankinn, sem hjálpaði
bændum með láni, svo hyggindi
og dugnaður fylgist að með allar
framkvæmdir og framfarir: Túna-
sléttur, akvegir, brýr, vatnsleiðsla
úr ihverun\ til að hita hús og til
matreiðslu í húsum; bílar í stað
hesta; rjóðar og ánægjulegar kon-
ur í stað þeirra þreyttu og föl-
Virðingarfylst, B. J.
Eini vegurinn
sem til lífsins leiðir.
Bleikur kominn í hlaðið, klifjað- leitu; börn ólmandi af kæti og
ur með allskyns sælgæti úr alls-
nægta gullkistunni stóru, sem svo
margir hafa ausið gullinu úr, og
aftur svo margir látið lífið fyrir.
Engan heyrði eg hafa átt eins
bágt og þessi hjón; konan, sem
gerði vísuna, var vel hagorð, en
misjafnt var oft kveðið; hún var
bæði stór og ófús til tilslökunar.
Þá var Jón Thoroddsen sýslumað-
ur Borgfirðinga. Var Jón, svo hét
bóndinn, grunaður um gripdeild
á kind frá næsta nágranna, svo
borið var upp viðsýslúmann og
Jón kallaður að mæta á prests-
setrinu, Lundi, að bera af sér, ef
hægt væri. Jón bóndi mætti.
Tihóroddsen, sem kallaður var gott
yfirvald og til hans tekið fyrir
dugnað, gekk því hart að Jóni, en
sótti ekki sigur í sjó, því maður-
inn var vel viti borinn, og ekki
bilaði kjarkurinn. Þegar þófið
var búið að standa yfir nokkuð
lengi, toregður ThoroQdsen því
fyrir, að hann gæti tekið hann, og
hann gæti líka gefið hann lausan
ef að hann vildi og segði sér ekki
sannleikann. Þá sagði Jón:
“Það sagði nú Pílatus líka, og
laug hann þar.” Er sagt, að
Thoroddsen hafi haft við ljótt orð
til Jóns, en slepti ihonum samt og
átti aldrei við hann meir. Jón
vissi vel hvað hann fór. Þótt sult-
urinn væri oft sár, var þó aldrei
gleymt að lesa Jóns Vídalíns
lestra, heldur ekki föstulestra
Vigfúsar og Passíusálmana; og
vissi eg til þess, að margir kunnu
fjöri, í stað hinna fátæku; unga
fólkið ólmt af fjöri og glæsilegum
framtíðarvonum; margt á skól-
um: búnaðarskólum og menta-
skólum, tekið góðum framförum,
sem eru notasæl við búskapinn.
Svo eru komin leikhús, sem óspart
eru notuð, helzt helga daga, því
minna er um kirkjusókn en áður
var, og húslestrar fátíðir, og mun
þar mesti munurinn, sem eg sá,
við það sem áður var, og er það
illa farið, því húslestrar á heim-
ilum glæða svo kristindómsáhug-
ann og lífernið, sem aðallega í
orði og verki kemur manni í nán-
ara samband við sjálfan Guð, og
son hans Jesú Krist. Það býr mann
toetur undir annað betha líf á
himnum. Eitt skildist mér að jarð-
ir væru flestar fastar í bðnkum
landsins, (sem ekki var áður) og
það með nokkuð háum rentum.
Stórum meiri afli við sjóinn, og
margfalt hærra verð líka á inn-
kaupum öllum, sem bóndinn varð
að kaupa. Yfir það heila tekið
fanst mér bestu framfarirnar frá
því, sem áður var, og það var með-
ferðin á tolessuðum skepnunum,
“í þessu er eilífa lífið fólgið, að
þeir þekki þig, þann eina sanna
Guð og þann sem þú sendir, Jes-
úm Krist.” Joh. 17, 3.
Það er meiri næring í einum
spón af rjóma heldur en fullri skál
af froðu. Það er oft meiri sálna
fæða í einni grein eða einu orði
heldur en í heilli bók, en heimur,
sem vanist ihefir útvortis prjáli og
tildurlífi getur auðveldlega hlaup
ið gönguskeið og kosið hið áferð-
armikla í stað þess kjarngóða fyr-
irferðarlitla.
Margar bækur hafa verið skrif-
aðar, margar ræður verið fluttar
og mikið hefir verið gert til þess,
að leitast við, að tryggja sér ei-
lífa lífið og til þess að benda öðr-
um á.veginn. Sumir*hafa húðstrýkt
.sjálfa sig, sumir sitja dögum, mán-
uðum og árum saman upp á tré-
drumb eða steini í sömu stelling-
um, sumir bera mörg hundruð
punda hlekki, sumir fara langar
og erfiðar pilagrímsferðir til þess
að öðlast eilífa lífið, aftur aðrir
ætla að kaupa það fyrir gull og
silfur, aðrir reyna að telja sér trú
um að ekkert sé til fyrir utan efn-
ið, efnið sé eilíft og framþróun
þess, að þeir séu einn hluti efnis-
ins, þátttakendur í framþróun þess
og stigibreytingum, og að eiga ei-
lífa lífið þannig, er þeim nóg, en
aðrir sökkva sér niður í alls kyns
dulrúnir, sálnarannsóknir og anda
særingar til þess þannig, að leita
að einhverri sönnun fyrir því, að
eilífa lífið sé til.
En hér kemur hann, sem kendi
“eins og sá sem vald hafði” og
bendir á ennþá miklu ágætari leið.
Ekki svo mjög auðvelda þótt hún,
fljótt á litið, virðist vera það. En
hún er svo Ijómandi fögur. Leið-
in til lífsins. Einmitt þetta: að
kynnast hinum næsta, að ná því
að “Þekkja ihinn eina sanna Guð.”
Það er óþarfi að ræða hér um tvo,
þótt tveir séu nefndir í greininni,
því faðirinn og sonurinn eru eitt.
Sonurinn er aðeins “ímynd” föð-
ursins og “ljómi dýrðar hans,”
“fylling guðdómsins” líkama
klædd. En það er litla orðið:
“þekkja,” sem hér þarf íhugun
mesta.
Það er mikill munur á því, að
hafa lifað í því sambandi við al-
mættið sjálft, að um verulega
þekkingu sé að ræða, reynslu
vegna, eða þá því, að kunna að
nefna nafn drottins og tilheyra
einhverjum félagsskap, sem kenn-
ir sig við guðstrú eða kristindóm,
án þess að hafa gert sér nokkra
grein fyrir, ihvað Guð er og hvern-
ig hánn er. Hvort hann er vera,
sem sér og heyrir, sem skiftir sér
af hlutunum, hvort hann er hjálp-
samlegur, miskunnsamur og ná-
lægur þeim, sem á hann kalla, eða
hann er folind alheims orka, sem
knýr alt vægðarlaust áfram, jafnt
ilt sem gott, að einhverju óþektu
marki.
Það er vafalaust, að öll guð-
fræði dregur mikið úr sannri
þekkíngu manna á sjálfum Guði.
Umbrotin verða oft á því sviði
eins og öðrum svo mikil, að þau
rífa fjöldan með sér út 1 einhvern
ihálf stefnulausan straum, sem
ekkert næði gefur til þess að ná-
lægja sig Guði. 5 mínútur við
heyrnartól tálsímans getur nú
veitt mönnum meiri árangur, held-
ur en þótt mörgum dögum væri
eytt í það að ná á fund þess, sem
talað er við. Menn læra betur að
þekkja Guð sinn á fáum mínútum,
ef þeir gefa sér næði til að draga
sig út úr skarkala tízkulífsins og
hugsa um Guð. Hugsa, ekki eins
og menn hugsa um lítilf jörleg við-
skifti, heldur með ðllum mætti sál-
arinnar, sökkva sér niður í guð-
legar hugsanir, stilla strengi
hjartans fyrir hljóðbylgjurnar að
ofan, og sjá um að andlega þráð
lausa sambandið sé fullkomið, —
heldur en menn gera þótt þeir
lesi heilar guðfræðis- eða goða-
fræðibækur og hlusti á mikinn
hávaða um þess konar efni. Það
er sjálfsagt erfitt fyrir óreyndan,
að skilja hevrsu ein lítil stund í
einrúmi, þar sem maðurinn er einn
með Guði sínum, umkringdpr af
fegurð lífsins, getur lyft honum
hátt og auðgað guðlega þekkingu
hans.
Hvaða áhrif nun það nú, kæri
lesari, hafa á okkur báða, að öðl-
ast þekkingu á hinum “eina sanna
Guði,” þeim) Guði, sem lætur “sól
sína renna upp yfir vonda og góða
og rigna yfir réttláta og rangláta?’
Munum við draga dám af honum?
Mun samfélag okkar við hann
móta líf okkar? Munum við verða
svona góðviljaðir hver við annan,
eins og hann. Miskunnsamir eins
og hánn, sannsýnir og féttlátir,
saurgað líkama og sál, staðið við
knattspil, setið á spilavítum og
teygað af nautnabikar holdsfýsn-
innar. Geta sömu andlegu smekk-
færin vanist þessu hvorutveggja,
að þekkja hinn hæsta réttilega og
lifa í nánu sambandi við hann, og
svo að temja sér þessa háttu
heimsins? Getur hvorutveggja
orðið nautn? Fjærri því. “Af á-
vöxtunum skuluð þér þekkja þá.”
Láttu engan draga þig á tálar
vinur. Það er ekki víst að sá
þekki Guð sinn best, sem mest
hrós fær hjá stjórn kirkjunnar,
eða sá, sem talar mest um Guð.
Sá, sem lifir það dygðugu og
hreinu lífi, að hægt sé um að segja
að hann sé sönn fyrirmynd fyrir
eftirtektarsaman æskulýð, í allri
framkomu, hegðan, orðum, sið-
venjum og afskiftum sínum af
öðrum, — hann þekkir Guð sinn
toest. Hann á eilífa lífið.
Vegur lífsins er vegur trúarinn-|
ar, undirgefni og hlýðni. Ef þú
þekkir Guð, þá muntu aldrei
þekkja hann eins og hirðulausan
stjórnleysingja, sem láti sér
standa á sama, hvort honum er
hilýtt eða ekki. Því fullkomnari
stjórn, því nákvæntari. Það getur
verið, að þó þú þekkir strangleik
heragans, muntu ekki leika þér að
því, að brjóta reglur hans. Ef þú
þekkir hinn sanna Guð, strangleik
hans, nákvæmni og réttlæti, mun
þér ekki detta í hug að gerlegt sé
að brjóta iboðorð hans að hverju
sem það lýtur og hvar sem það
fins,t í röðinni. Sá sem þekkir
Guð, veit hvað hann vill, og að
gera vilja hans er einmitt vegur
inn til lífsins. “Ekki mun fover,
sem við mig segir: Herra, herra,
ganga inn í himnaríki, iheldur sá,
er gerir vilja föður míns.” Matt.
7, 21.
Pétur Sigurðsson.
Um hryssur, er góðar*þóttu:
Þýð erGIenna, fljót er Flenna
falleg Spenna og skemtileg,
þeim ei kenna þarf að renna,
þessar nenna að hreyfa sig.
Sigvaldi Skagfirðingaskáld.
Um sjálfan sig:
Þó að hans sé æfi ill
og að mörgu flani
ekíki greyið Valdi vill
verða stúlkna bani.
Þekkir hann líka að önnur er
aðferð betri og hreinni,
vill því heldur geira-grér
gera tvær úr einni.
Sigvaldi Skagfirðingaskáld.
Lausavísur.
Enginn vita af því má,
oft fær hita af Jóni
fingra þvita fögur gná:
fölnar litur kinnum á.
Júlíaha Jónsdóttir,
skáldkona.
\ “Um veraldarinnar lán og að-
kast.”
Veröldin er versti lestamaður:
veltir hún um þverbak þá
þegar hún sér að hallaát á.
Sr. Sæmundur Einarsso^
síðast prestur á Útskálum.
Fyrir sakar settan dóm
sælu slakar vonum,
hugar-akurs blikna blóm
foöls í hrakviðronum.
Baldvin Jónsson, skáldi,
Skagfirðingur.
Bætur valla verða á því
værðir allSr dvína,
eg er fallinn forsmán í
fyrir galla m na.
Baldvin Jónsson, skáldi,
Skagfirðingur.
Við stúlku, sem rangeygð var og
óhreinlynd:
Augun bláu blika þín,
blíðu tjá mér hreina:
þú ert áar-elda-Hlín,
eins að sjá og reyna.
1 orðastað stúlku:
“Sterk þó hjá mér leynist lyst”
lipur tjáir meyja,
“eg hefi fáa karlmenn kyst,
kvöl er frá að segja.”
Þórarinn Jónsson.
Höf. þótti fjárhundur sinn illa
haldinn:
Á baki þínu best sjást skína, vinur, |
allskyns myndir upphleyptar
af eðallyndi konunnar.
Baldvin Halldórsson, skáld.
Drynur ós, í dimmri hlíð
degi ljósum hallar;
visna og frjósa í vetrar hríð
vonar rósir allar.
ólína Jónsdóttir.
Hreppstjóraskifti:
Henti sér úr sveitarstól
sveitarstjórinn spekivana,
sem ávalt sneri undan sól
ellegar glápti beint á hana.
Unir drótt við drauma grnótt
drekkur af þrótt sig metta.
Líður að óttu, alt er hljótt,
indæl nótt er þetta.
Helgi Hannesson,
Rangæingur.
Stökur.
Fyrir alt mitt ferðalag
fæ eg litla borgun,
nú má ekki drekka í dag
■ef duga skal á morgun.
Eignuð Jóni á Víðimýri.
* * *
Bezt er að drekka brennivín
og bindindinu fleygja.
Heyrirðu ekki, heillin mín,
hvað eg er að segja?
Lúðvík Blöndal.
* * *
Þó að snarki margt á mér
mæðu slark og hreður,
' toest er að þarka harma’ af >sér
hugarkjarki meður.
Gróa Kristjánsdóttir.
* * *
Um hégóma og heimsins prjál
hirði eg ekki parið;
það er aðeins eintómt tál,
sem óðara burt er farið.
Rannveig ólafsdóttir Briem,
frá Grund.
Við mann, er höf deildi við:
Það er í einu orði sagt,
og að fullu sannað,
að þér sé flest til lista lagt,
lýgin jafnt sem annað.
Jón á Miðjanesi,
Vestfirskur ?
Við burtför stúlku til Rvíkur:
Fellur tár um föla kinn,
flaut á bárum hugur minn;
fregnin sár um fardag þinn
flaug sem Ijár í hjartað inn.
Eiður Arngrímsson,
frá Ljósavatni.
—Morgbl.
Gott matreiðsluf ólk
verðskuldar
G0TT HVEITI
Látið matreiðslukonuna
fá gott hveiti, þá hepn-
ast henni vel bökunin.
Robin Hooder rétti-
lega malað úr úrvals
hörðu vorhveiti. Vöru-
gaeðin eru fyrirmynd—
sama innihald í hverj-
um pakka.
“Vel virði
auka kostn-
Rækarlinn bið eg reiri upp tögl,
— rétt sem eg nú greini —:
foafi hann af þér hár og nögl,
hold og skinn með foeini.
frosnir úti á gaddinum, oft þar til
lífið fór úr þeim. Nú eru lög og
samviskuskylda að breyta eins vel
við allar skepnur, láta þeim líða
vel. Það er kristileg framför, þótt
allar framfarir séu miklar móts
við það fyrir 70 árum. Eg enda
með því að lítið varð eg var við
Steingríms Matthíassonar lýsingu
þá spjaldanna á milli, utan foókará Borgarfirði. Bið svo alla le?-
Meðan endist máttur lífs
mun eg hrinda trega;
best er að vera í kulda kífs
kátur æfinlega.
Eignuð Páli Jóhannessyni.
Reykdæling.
Eitt er víst og það er það,
þótt eg kenni trega
heimsins dómum folæ eg að
hátt og innilega.
Jón frá Hvoli.
Þórdís á Miðfjarðarnesi á Langa-
nesströnd kvað svo um strák, er
henni þótti tomæmur á kristin
fræði:
Það er saga þrauta stinn
— þar um slagar hugur minn —
að tyggja og jaga í túla þinn
tíu laga boðorðin.
En strákur var ekki af baki
dottinn og á að hafa kveðið á
móti:
Norrænafélagið
(“Norden”)
Fyrir skömmu hélt Norrænafé-
■ lagið fulltrúafund í Stokkhólmi.
1 Þar voru til ummræðu ýms mál,
er varða starfsemi félagsins
næsta ár. Komið foefir til orða,
að xfélagið gengist fyrir því, að
fjölmenn skemtiför yrði farin frá
Norðurlöndum til fslands á næst-
komandi sumri. Kom þetta til
umræðu á fundinum í Stokkhólmi
og var félagsstjórninnl falið að
undinbúa málið. — Væntanlega
tekur stjórn íslandsdeildarinnar
vel í þetta, og greiðir fyrir för
þessari eftir frems^a megni, þar
að er oss hinn mesti fengur, ef
fjölmennir hópar mentaðra ls-
landsvina frá nágrannalöndum
vorum gæti komið hingað að sum-
arlagi, þó ekki væri nema til
skammrar dvalar.
KOLA - KJÖRKAUP
Edmonton Black Diam^nd Lump $10.50
Elgfín Lump - 11.50
Estevan Lump ... 6.50
Pocahontas, Amerisk Kol - 11.00
Oll vor kol eru ný úr námunni, og almenningur get-
reitt sig á lipra og ábyggilega afgreiðslu.
Capital Coal Co. Ltd.
A4512 305y2 Portage Ave. A4161
málleysingjunum, sem stóðu eins og hann, hreinir og heilagir,
eins og hann? Getum við þekt líf
hans, fegurð þess, fullkomleik og
sælu, án þess að fá löngun til að
“verða hluttakendur í guðlegu
eðli.” — verða honum líkir? Get-
um við þekt þann eina sanna Guð
og logið og svikið? Getum við þekt
hann og beitt grimd við menn eða
skepnur? Getum við þekt hann og
þó dansað, draslað og drukkið,
Varð að ganga á hækjum; er nú
albata 64 ára gamal!..
Plœgði og herfaði 35 ekrur og líður
samt ágcetlega.
Mr. M. Oxburger, frá Sheffield,
III., segir: “Rita yður til að láta yð-
ur vita hvað Nuga-Tone hefir gert
fyrir mig. Eg var viku í rúminu og
þegar eg komst úr þvi, varö eg að
ganga á hækjum. Vinur minn gaf
mér eyðublað og sagði mér aS senda1
eftir Nuga-Tone til reynslu. Eg
hafði ekki lokið við eina flösku, þeg-
ar eg var fær um að gera öll mín úti-
verk. Plægði og herfaði 35 ekrur áf
landi; hjálpaði við heyskapinn og
líður ágætlega. Er nú 64 ára.”
Lesendur blaðsins munu finna Nuga-
Tone undursamlega hjálp. Reynið
það. Það er svo auðvelt, þægilegt
og áhrifamikið, að þig mun undra.
Það eykur krafta þína og viljaþrek.
Byggir upp blóðið, taugarnar og all-
an líkamann mjög fljótlega. Hjálpar
manni til að njóta svefnsins. Lætur
lifrina vinna betur og kemur reglu á
me1tingarfa?rin, mjög þægilega. Það
er áreiðanlega ábyrgst, eða pening-
um skilað aftur. Sjáið ábyrgðina á
pökkunum. Meðmæli og ábyrgð og
til sölu í öllum lyfjabúðum.
Vetrar _ T C
AUSTUR-CANADA
FARBRÉP TIL SÖLU DAíGLBGA
DEC. 1. 1925 til JAN. 5. 1926
Frá BRAUTARSTÖÐVUM I MANITOBA (Wlnnipeg og-
vestur, SASICATCHKWAN og ALBRRTA
v,Gainla Landsins
FARBRÉF AUSTUR AÐ HA.FI (St. John,
Halifax og Portland.)
TIL SÖLU DEC. 1. 1925 til JAN. 5. 1926
Frá BRAUTARSTÖÐVUM í MANITOBA (Winnipeg og
vestur), SASKATCHBWAN og ALBERTA
Vestur að Hafi
FARBRÉF TIL VANCOUVER, VICTORIA, NEW
WESTMINSTER, SELD FRA BRAUTARSTÖÐV-
UM í ONTARIO (Port Arthur og vestur), MANI-
TOBA, SASKATCHEWAN og ALBERTA.
i Vissir dagar I Des., Jan. og Febr.
CANADIAN PACIFIC
Huglcvœmið vetrarferöirnar nú. TJpplýsingar hjá öllum umhoösmönnum
I