Lögberg - 12.11.1925, Side 2

Bl* 2
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
12. NÓVEMBER 1925.
Gleðimót.
Sextíu ára giftingarafmæli.
Þrátt fyrir það, þótt fjarri sé
því að vð Vestur-íslendingar séum
á eitt sáttir í opinlberum málum
vorum, hver helzt sem eru, er það
þó satt, að hvar helst, sem við
dveljum, eru það hátíðisdagar
þegar íslensku blöðin koma, því a?5,
þau færa okkur fréttir af fjarlæg-
um bræðrum vorum, víðsvegar í
drefingunni hér vestan hafs, en
einnig á ættlandinu kæra. Og blöð-
in, með öllu sem áhótavant kann
að vera færa okkur þó fréttir. Oft
eru það dánarfregnir eða æfi-
minningar, er það hið helsta sem
prestarnir skrifa í blöðin. Má
segja að það sé af sem áður var
þegar þeir skrifuðu í blöðin um
hvað helst sem var, milli himins
og jarðar. <■— Blöðin færa okkur
' oft fregnir af giftingum, fá orðar
og greinargóðar, einnig skýra þau
frá gleðimótum, svo sem skyndi-
heimsóknum, í tilefni af tuttugu
og fimm ára giftingarafmælum
yeða þá fimtíu ára afmæfum. Sjald-
gæfari eru sextíu ára minningar-
afmælin, en þau eru þó til, langar
mig með örfáum orðum að segja
frá einu slíku gleðimóti. —
Þetta mót, sem hér er um að
ræða, hafði verið ákvarðað og að
mestu uiylirbúið að haldast skyldi
þann 27. sept. En dauðsfall,/—
lát dóttur hinna öldruðu ihjóna,
sem hlut áttu að máli var frestað
til 18. okt. Fór það þá fram undir
umsjón nágranna og vina, í sam-
ráði við börn, afkomendur og
frændalið, sem hlut átti að máli.
Hin öldruðu hjón, sem áttu sextíu
ára giftingarafmæli voru þau
Sigurbjörn Hallgrímsson ættaður
frá Brekku í Kaupangssveit í
Eyjafjarðarsýslu, fæddur 6. ágúst
1841, og Anna Sigfúsdóttir kona
hans, fædd 10. apríl 1842, í Gljúfr-
árkoti í Skíðadal í Eyjafjarðar-
sýslu. Þau hjón voru gift 27. sept.
1865, af séra Guðjóni Hálfdánar-
syni í Lögmannshlíðarkirkju í
Glæsiibæjarhreppi í Eyjafjarðar-
sýslu.
Búskap sinn hófu þau á Mýrar-
lóni í sömu sveit. Síðar f’uttu þau
að Nesjavöllum, en þaðan til Lög-
mannshlíðar; og fóru svo þaðan
af landi burt til Ámeríku árið
1874. Dvöldu þau eitt ár í Ontario,
en komu með fyrsta hópi íslenzkra
landnema til Gimli, 21. okt. 1875.
Næsta vor reistu þau bú norður í
bygð, þar sem nú er suðurhluti
Árnesbygðar. Bjuggu þau um
nokkur ár í grend við Dagverðar-
nes, en námu síðar land norður
með vatninu, og nefndu Flata-
tungu, hafa þau nú búið þar í full
fjörutíu ár.
All-fjölmennur hópur afkom
enda nágranna og vina streyjndi
að heimilinu í Flatatungu sunnu-
daginn 18. október. Hófst sam-
sætið með því að sungin voru nokk
ur vers af sálminum “Hve gott og
fagurt,” o. s. frv. Að því loknu
var lesinn ibiblíukafli og bæn
flutt. Var því næst sungið “Hvað
er svo glatt.” Því næst flutti sá er
þetta ritar nokkur ávarpsorð til
heiðurshjónanna, sem verið var að
gleðja. Mintist hann hlýlega þess,
sem ríkti í hjörtum afkomenda
þeirra og vina gagnvart þeim.
Því næst voru lesin upp skeyti frá
fjarlægum vinum og ættingjum.
Söngvar voru sungnir, stóðu þeir
Björn Magnússon, kaupmaður í
Árnesi og Sigurður bóndi Einars-
son úr Víðinesbygð fyrir söngnum.
Eiríkur bóndi Eiríksson, mælti
fram einkar hlýjum orðum til
heiðurshjónanna, sem hlut áttu að
máli og afhenti peningaupphæð.
Voru einnig góðir gripir gefnir,
sem áður höfðu afhentir verið.
Fólk naut sín og gladdist á mjög
eðlilegan og óþvingaðan hátt. —
Fjarlægðar vegna og líttfærra
vega, var miklu færra fólk saman
komið en ella myndi. Dóttir þeirra
hjóna í Flatartungu, Mrs. Ander-
son í Poplar Park, ásamt dóttur-
dóttir þeirra, gat ekki verið við-
stödd.
í lok samsætisins talaði Sigur-
björn bóndi. Orð hans voru fögur,
vel valin og heppileg, áttu þau
æskulhreim í sér fólginn. Þau hjón
eru bæði furðu eru, þrátt fyrir
84 ára æfifær. Gengur Sigurbjörn
enn að vinnu á heimili sínu, og
þótt farinn sé hann að þreytast
og heyrnin sé farin að ibila, geng-
ur hann enn íbeinn og með léttu
göngulagi, gætir enn fjörs í öllum
hreyfingum hans, Hann heldur
enn óskertum gáfum og fylgist
vel með, þótt líkami hans sé far-
inn að þreytast. i—
Anna húsfreyja er hrumari að
heilsu, er hún nærri blind. Mjðg
báru þau myndarlegan svip með
sér gömlu hjónin, er þau sátu
hlið við ihlið. Enda varpar aftan-
skin æfida^sins fögrum roða á
heiðarlega starfsmenn, sem þau,
og kvöldfriðurinn hugðnæmari en
hádegisskeið. — Áður en sezt var
að snæðingi, voru 5 barna barna
börn hjónanna skírð. <— Fyrir
veitingum stóðu þær Friðrikka
dóttir þeirra hjóna og ellistoð
þeirra; einnig Mrs. Anna Helga-
son, ásamt mörgum öðrum er að-
stoðuðu og gengu um beina. —
Við sem stödd vorum á samsæti
þessu fundum til þess hve Ijúft
er að nema staðar, og horfa um
ðxl, með öldruðum vegfarendum.
Það vorum við, sem nutum þesSi
heiðurs að mega dvelja með þeim
sem hlut áttu að máli, á þessum
minningardegi. Það er sameigin-
leg bæn okkar allra að kvöldró, og
fegurð umvefji ihið þreytta starfs-
fólk, sem hér á hlut að máli unz
að morgnar af eilífðardegi. Um
bæði þessi hjón má vel heimfæra
orð Steingríms skálds:
“Elli, þú ert ekki þung.
anda Guði kærum.
' Fögur sál er ávalt ung,
undir silfur hærum.”
Það erfagurt útsýni í Flata-
tungu frá bænUm til að sjá. Skóg-
urinn ruddur af hendi iðjumanns-
ins vamar því, að þröngt sé um-
horfs. Sólin stafaði undur fögrum
geislum þetta kvöld, stafir hennar
voru fagrir yfir skóginn að sjá,
lengst í vestri. Mót austri og ár-
dagssól blasir vatnið við. Þar er
opin sýn, er árdagssól í heiði skím
Þar blasir við átt sú er til íslands
veit. Árbjarmi sá, sem boðar nýj-
an og ibetri dag, verður líka kær-
kominn gestur hjónunum í Flata-
tungu úr sömu átt þegar starfs-
degi er lokið, rökkrið er horfið, og
aftur tekur að morgna.
nóv. 1925.
Sigurður Ólafsson.
Háskólinn.
Ræða rectors, Magnúsar Jóns-
sonar prófessors, við setn-
ingu hans 3. okt. 1925.
Háttvirta samkoma! Um leið og
nýtt háskólaár ihefst og skrásetn-
ing nýju háskólaborgaranna fer
fram, minnumst vér þess með
söknuðu að á umliðnu ári átti há-
skólinn a bak að sjá, einum sinum
mætasta kennara, Guðmundi pró-
fessor Magnússyni, or andaðist
23. nóv. síðastl. í stað hans hefir
Guðmundur próf. Thoroddsen ver-
ið skipaður og óskar háskólinn
honum allra heilla við þann starfa.
Með lögum nr. 40, 27. júní þ. á.
var stofnað docentsembætti við
heimspekisdeildina, í málfræði og
sögu íslenskrar tungu í sambandi
við almenna málsögu, en um raun-
verulega umbót er hér ekki að
ræða, þar sem fé til ámóta kenslu
áður hafði verið veitt á árlegum
fjárlögum. Stöðugt skipar sami
kennari og áður, dr. phil. Alex-
ander Jóhannesson, það embætti,
og býður háskólinn hann velkom-
inn í tölu fastra kennara.
Þess má geta að styrkveitingar
til stúdenta tókst að færa í líkt
horf og áður hafði verið og að með
lögum nr. 35, 27. júní þ. á. var
ákveðinn styrkur til náms við er-
lenda háskóla, handa íslenskum
stúdentum, alt að 4 á ári. Eins og
ástæður eru nú virðist löggjafinn
þar með hafa valið þá stefnu, að
sjá mönnutn aðallega fyrir kenslu
hér við háskólann — og þá auká
hann og fjölga kenslugreinum —
fremur en að koma þeim fyrir
utanlands.
Þessi athöfn er annars venju-
lega helguð nýjum stúdentum, er
bætast í hópinn, og skal eg ekki
víkja frá þeim sið. Eg býð yður
alla velkomna til háskólans, óska
að starfið hér megi verða ykkur
til þroska og hamingju. Það má
búast við því að ykkur lítist að
ýmsu leyti erfiðlega á framtíðina.
Þið hafið t. d. lengi mátt hejrra
að þið væruð of margir. Það er
auðvitað rétt að ekki getið þið
allir hugsað til þess að verða eirt-
bættismenn, en eins og högum er
háttað, býst eg við að heldur fækki
þeim mönnum, er leggja út á há-
skólabrautina með embættisstarf
fyrir augum. Ef á hitt er litið aðl
þið hafið notið þeirrar almennu
undirbúningsmentunar er bestur
er kostur á, er það því meira gleði-
efni því fleiri sem hennar njóta
og hvað sem menn leggja fyrir
sig síðar á æfinni, á skólanámið,
ef í lagi er, aðj vera þeim stuðn-
ingur, en aldrei hjndrun. — Þetta
fyrirbrigði, stúdentaf jöldinn, er
ekki neitt sérstakt fyrir okkur, en
það er síst áhyggjuefni hér á
landi, þar sem avo margt er ó-
gert og þörfin brýn fyrir hvern
góðan og vel undirbúinn dreng.
Viðvíkjandi sjálfu náminu hér
við háskólann, skuluð þið leita til
kennara ykkar í hverju einu, sem
þið kunnið að verða í vafa um. Eg
veit að hver einstakur kennari er
boðinn og búinn til þess að leið-
beina ykkur, ekki aðeins viðvíkj-
andi sinni einstöku kenslugrein,
heldur ennig alment, bæði um til-
högun námsins og annað. Það má
margt alment um þetta segja, en
þó er það svo að sitt hentar hverj-
um. Eitt atriði þessu viðvíkjandi
vil eg taka fram.
Sökum þess hve háskólinn enn
þá er fáskrúðugur, er viðbúið að
sumir ykkar hafi ekki getað valið
það nám, sem þið hefðuð helst
kosið, en tekið þá annað, það
skyldasta af því sem fyrir hendi
er. Hinsvegar liggur nærri, að
aðrir hugsi sér til tækfæri að
Jeggja fyrir sig starf, sem ekki út-
heimtir lokapróf héðan frá há-
skóíanum. í hvorutveggja falli er
þetta undirrót þess að sumir ykk-
ar hverfi frá skólanum án þess að
ljúka fullnaðarprófi, og er ekki
við það að athuga, er svo er, að
útgöngudyr opnast er áður voru
lokaðar og tekið er fyrir, með ráðn
um hug annað nám eða annað
starf. En eg vil ráða ykkur frá að
hætta námi smámsaman, án þess
eiginlega að hafa tekið nokkra á-
kvörðun um það. Besta ráðið er
því, og góð regla, hvernig sem á-
statt er, er það þegar frá 'byrjun
að setja sér ákveðinn daglegan
'starfstíma, en bíða ekki eftir því,
að maður sé sérlega vel fyrir kall-
aður. Sú aðferð getur farið vel,
en hitt liggur fult eins nærri að
endalokin verði/ þau, að maður
verði aldrei vel fyrir kaMaður.
Úr því eg er farinn að ráðleggja
ykkur að takmarka sjálfir aka-
demiska frelsið, langar mig strax
að bæta öðru við. Það er mjög góð
regla að ælta sér einhverja á-
kveðna stund á degi til líkams-
æfinga eða að minsta kosti til
hreifingar. Það er betra en ekki
þó aðeins sé örstuttur tími, nokkr-
ar mínútur, og mjög einfaldar
hreifingar, sem allir kunna. Þetta
er mjög fljótt að komast í vana,
þegar einu sinni er byrjað og get-
ur varið mann mörgu slæmu.
Æskilegt væri að stúdentar gætu
haft með sér íþróttafélög, þó í
smáum stíl væri. — Fyrir þá stú-
denta, sem ekki eiga að heimili að
hverfa, er það áríðandi að reyna
að koma sér sem heilsusamlegast
fyrir. Heilsan er stundum það eina
og alt af það dýrmætasta, sem
maður á. Þó að til standi að greiða j
úr húsnæðisvandræðum stúdenta,
er það ekki komið í framkvæmd
enn og maður getur lent á stöðv-
um þar sem heilsan er í veði. Með
því að þrúka alla útsjónarsemi,
með því að fara í félagsskap, tveir
eða fleiri, um góða íverustaði, sem
einum eru of dýrir o. þvíl., má
stundum hepnast að koma sér
betur fyrir en ella, en eins og enn
er ástatt er sannarlega hægra að
kenna heilræðin í þessu efni en að
halda þau.
Það er ósköp skiljanlegt að ykk-
ur lítist erfiðlega á framtíðina, að
ykkur þyki þröngt um og dimt yfir
og að ykkur langi suma hverja
burt héðan að kanna ókunnuga
stigu, langi að sjá önnur lönd og
siðu annara þjóða, að þið þráið
meira líf og meira ljós. — En þið
eruð ekki þeir einustu, sem svo
er farið, slíkt hið sama hrærist
með ungum mönnum á ykkar reki
í öllum löndum. Þetta er eðlileg
löngun æskumannsins og á fyrir
sér að breytast í vilja hins þrosk-
aða mftíiiis til umbóta, til’ þess að
láta hugsjónir æskunnar rætast.
En í hverja átt, sem starfsþrá-
ykkar beinist, þarf undúirbúnings
við, einng hið innra með sjálfum
ykkur, því betri því hærra sem
markið er sett. Það er ekki nóg, að
nema sína fræðigrein, læra, það
er ekki nóg að smíða verkfærið og
æfa höndina, það þarf líka að
undirbúa hug og hjarta er stjórna
henni. Með því móti fer 'ærdómur
og mentun saman og styðja hvort
annað. Og undir eins og þið eruð
komnir inn á þá braut verðið þið
varir við hvernig ytri erfiðleik-
arnir, sem nú vaxa ykkur í aug-
um, hverfa eða missa ibroddinn.
Þá er engin hætta á að þið þykið
of margir. Þjóðin okkar hungrar
og þyrstir eftir sannmentuðum
mönnum, eins og raunar allarf
þjóðir, en því meirj sem mögulejk-j
arnir eru til andlegs þroska, þvíj
minni sem þjóðn er, afskektari og
fáskrúðugri, því sárari er þráin.
Það er þýðingarlaust að koma
með ráðleggingar um það, hvar í
heiminum þið skulið verja starfs-
kröftum ykkar, ihér á landi eða
annarsstaðar. Það fer eftir köllun
hvers eins og “sú ramar taug, er
rekka dregur föðurtúna til” er
ekki spunnin af ráðleggingum. En
þó þið leggið fram starf hér í fá-
sinninu, þá óttist ekki að það sé
unnið fyrir gýg, eða komi að litl-
um notum, þessvegna. Eg skal
nefna eitt einasta atriði: Við er-
um fámennasta þjóðin, sem nýtur
fulls frelsis, fjöldi þjóða, og það
miklu stærri, þrá ihið sama, og það
sem því rtr til fyrirstöðu að óskir
þeirra nái fram að ganga er, þegar
alt er athugað, ekki svo mjög
beinn yfirgangur annarar þjóðar,
sem það, að réttlætistilfinning yf-
irráða þjóðarinnar, deyfist af ef-
anum um að þær séu sjálffærar,
óttanum vð að alt kafni í and-
leysi, smásálarskap og vesaldóm,
að smáþjóðina langi aftur til kjöt-
katlanna í Egyptó og sé þá ver
farið en heima setið. —
Sérstakt starf, jafnvel þó smátt
sé og unnið úti í afkima lands,
sérhvert starf, sem miðar að því
að okkar litla þjóð geti haldið uppi
viðunandi menningarástandi, legg
ur því sinn skerf, ekki aðeins til
þess að sanna tilverurétt okkar,
en getur líka orðið fjarlægum
þjóðum stuðningur 1 lífsbaráttu
þeirra.
Eg brá upp fyrir ykkur dálítilli
skímu af me»taþrautinni og bjart-
ari hlið hennar. En þegar eg lít
yfir ykkar litla hóp, fámennan,
misjafnlega viðibúinn, óharðnað-
an, verð eg að bæta öðru við. Það
bíður ykkar líka barátta, því harð-
ari því göfugra markmið, sem þið
setjið ykkur. Þið eruð stríðsmenn
og í stríði særast menn og falla á
stundum. Þessi eru nú einu sinni
kjörin og má ekki breiða yfir það.
En réttur ykkar er að iheyja bar-
áttuna sem markmiðinu sæmir,
salva dignitate: þið þurfið ekki að
leita baráttunnar, og þó út í hana
sé komið, jafnvel þó þið standið
í sporunum margtroðnu, með sverð
in að framan og svikin að baki, er
það rétt að haga vörninni eins og
Kjartaji, ólafsson gerði eða Julius
Cæsar.
Eysteinn konungur befir eitt
skifti fyrir öl'l gjört lítið úrt því
“að brytja niður iblámenn,” þið
komist ekki hjá erfiðari mótstöðu-
mönnum og erfiðari mótstöðu en
mönnum. En þið eruð ekki einir
um baráttuna og ekki verjulausir.
Það býður hvers manns skjöldur
og sverð, geymt óbifanlega í
bjargi, eins og segir í sögunni af
Böðvari bjarka. Þegar maðurinn
er kominn og stundin er jcomin,
liggja þau honum laus fyrir. Hæfi-
leikarnir vaxa með erfiðleikunum.
Verið því hugdjarfir og vonglaðir.
Brosið getur opnað himana ekki
síður en tárin. Munið það, bæði
í sigri og ósigri, munið það stað-
fastlega, að þið eruð ‘ljóssins
börn,” þá er öllu óhætt.
, — Lögr.
Sannleikanum verður
hver sárreiðastur.
lEnskur höfundur segir svo frá:
Eg er eins og George Washington
í því, að mér er ómögulegt að
segja ósatt. Móðir mín brýndi
stöðugt fyrir mér að segja alt af
satt, 'og fóstra mín sagði oft við
mig: “Segðu satt Tumi litli, því
annars kemur skollinn og tekur
þig.” Eg fylgdi trúlega þessu heil-
ræði og hefi fylgt því alla mína
æfi, enn af því hefir bara leitt að
Stórkostlegt Urval af
yfir 20 gerðum af Nýjum Skóm
Látið ekki hjálíða að koma inn sem allra
fyrst og velja skóna sem fara yður bezt.
HÉR ERU BEZTU KJÖRKAUPINIBŒNUM
^HOE ^HOPinx
SOMERSBT BLDG. 296 PORIAGB AV&
eg er mesti álánsbjálfi á Guðs
grænni jörð.
Eg ætla að segja ykkur nokkur
atvik þessu til sönnunar.
Eldabuskan hafði eitt kvöld hjá
sér hermann og gæddi honum á
tei og sætindum. Mér varð litið
fram í eldhúsið og sá eg þá þenna
rauðklædda mann. Eldabuskan
kallaði á mig og sagði: “Ef ein-
hver uppi spyr hvort nokkur sé
í eldhúsinu, þá segðu að það sé
bara fóstra þín og eg.” Fóstra mín
bað mig líka að segja þetta, kysti
mig og gaf mér kökubita.
Eg tók við ibitanum, en var ekki
rótt innanbrjósts. “Tekur þá ekki
skollinn mig, ef eg skrökva?” sagði
eg. “Ó sussu nei, væni minn,
þetta er svo sem eiginlega ekki að
skrökva.”
Eg fór upp og var hugsandi út
af þessu. Undir eins og móðir mín
sá mig spyr hún mig: “Er ókunn-
ugur maður niðri í eldhúsinu?
Mér iheyrðist það.”
Sannleiksást mín sigraði mig
undir eins og eg svaraði: “Já
mamma, þar er maður rauðklædd-
ur og eg vil ekki þessa köku,” og
svo fleygði eg kökubitanum á
gólfið. Mamma sagði að eg væri
gott barn, en bæði eldabuskan og
fóstra mín klipu mig og stríddu
mér til að hefna sín og undir eins
þá fann eg greinilega til þess að
það borgaði sig ekki æfinlega að
segja satt. Einhvern dag heyrði eg
að móðir mín sagði: “Eg vona þó
að skrattinn reki ekki hana frú
Johhnsen Jiingað í dag.
Stundar korni seinna kom frú
Johnsen og mamma tók henni báð-j
um höndum: “‘Nei hvað mér þótti
vænt um að þér komuð. Eg átti
líka von á að þér munduð koma.”l
“Mamma”, sagð eg, “þú mátt
ekki skrökva. Skollinn kemur þá
og tekur þig.”
Frú Johnsen brá heldur kynlega
við þetta og mamma fór með mig
inn í ihina stofuna og flengdi mig.
Eg átti frændkonu, sem þótti
fjarska vænt um mig. Hún hafði
aldrei gifst, en var svo rík að hún
vissi ekki aura sinna tal; það var
á margra vitorði, að hún hafði arf-
leitt mig að öllum eigum sínum.
Mer var ekki meir en svo um hana,
af því hún var svo Ijót og leíðin-
leg. Verst af öllu þótti mér að hún
tók mig æfinlega upp í fangið á
sér og lagði hendurnar um hálsinn
á mér. Þykir þér vænt um mig,
Tumi litli,” sagði hún einu sinni
og lagði mig undir vanga sinn.
“Nei,” sagði eg, og það fór
hryllingur um mig allan.
“Hvað er þetta? af hverju þykir
þér ekki vænt um mig, óhræsið
þitt?”
Af því þú ert svo ljót og leiðin-
leg.” <
Hún f.leygði mér úr fangi sínu
og sagði að eg mundi á endanum
fara í fangelsi og eg skyldi aldrei
fá grænan eyri af hennar eigum.
Faðir minn lamdi mig með reyr-
priki og móðir mín flengdi mig
með vendi. Þau urðu bæði köld til
| mín, og þeim hætti að þykja vænt
um mig, alt saman af því að eg
sagði ált af satt. En eg gat ekki
að þessu gert, það var eins og eg
væri fæddur með þessum ósköp-
um.
Meðan eg var í skóla hötuðu
allir skólabræður mínir mig, og
kölluðu mig njósnara og rógbera.
Og nú þegar eg er kominn á
fullorðinsárin, er eins og allir
forðist mig, af því er er svo sann-
orður. Oft hefi eg hugsað með
sjálfum mér: Á eg nú elfki að
herða upp hugann eins og maður
og Ijúga, en .lýgin kemst ekki
lengra en upp í hálsinn á mér.
Fyrir,skömmu komst eg í kynni
við unga stúlku, sem sagði að sér
þætti vænt um mig af því, að eg
væri svo hreinskilinn og sannorð-
ur. Eg fékk ást á henni og.við
hétum ihvort öðru æfilangri trygð.
Einu sinni segir hún við mig:
“Þykir þér hún fröfcen María lag-
leg Tumí?” Eg vissi reyndar að
hún öfundaði fröken Maríu af
fríðleikanum. “Já,” sagði eg, "mér
þykir hún bara falleg.” “Þykir
þér hún fallegri en eg?” “Já, fal-
legri þykir mér hún »— en—.”
Hún rauk burtu og daginn eftir
sagði hún mér upp. Eg er eyði-
lagður maður á sál og líkama af
því eg hefí alt af sagt satt.
Lesendurnir halda ef til vill að
eg segi ekki satt frá þessu. En hefi
eg ekki margsinnis sagt að eg get
ekki skrökvað?

Líknar-stofnanir Winnipeg-borgar
leita enn á ný fjárstyrks frá almenningi
undir umsjón
FEDERATED
BUDGET
Þetta ár eru það 24 líknarstofnanir, sem peninga þurfa frá Samlaginu, til að hjálpa
þeim sem hjálparþurfa eru. Stofnanirnar eru:
13 fyrir börn
3 fyrir gamalmenni
3 fyrir sjúka
1 fyrir folinda
1 fyrir tæringarveika
1 fyrir hjúkrun
2 fyrir andlega uppfoygging.
Til Húsmœðranna,
Til að finna ánægjuna af að gefa, þarf eitt-
hvað að vera lagt \ sölurnar. Til að njóta
þeirrar gleði, þarft þú sjálf eitthvað að gera.
Vilt þú gefa það, sem ein kvöldskemtun á viku
kostar, eða vilt þú gefa gjaldið fyrir eitt
forjóstsyfcurs “foox” á viku — vilt þú neita þér
um eitthvert lítilræði, sem sé varið til þess
að gleðja þá, sem bágt eiga, og láta þeim iíða
betur? Munaðarleysingjar, gamalmenni, blind-
ir og sjúkir og fleiri, treysta á góðvild þína og
vonast eftir hjálp. Vilt þú nú ráða þetta við
þig og gefa önlátlega, þegar til þín verður
komið? |
Til Manna.
Menn skilja það og viðurkenna, að Federated
Budget fyrirkomulagið, sparar tíma og pen-
inga. Það er skynamleg starfræksluaðferð.
Federated Budget má ekki fara út um þúf-
ur. Það er komið vel á veg og tilgangurinn
verður að nást, eða vér hættum.
Upphæðin, sem foeðið er um, er eins lág og
mögulega getur verið til 12 mánaða starf-
rækslu stofnananna. Ef Federated Budget
hættir, verða stofnanirnar aftur a§ taka upp
þá kostnaðarsömu aðferð, að vera alt af viku
eftir viku að Ibiðja fólk um peninga.
Menn og Konur, sýnið djarfan hug.
Fólkið í Winnipeg hefir jafnan reynst örlátt. Menn og konur:
hjartna yðar og breytið því í gull, sem líknar-stofnanirnar þurfa.
Grafið upp gull
Hvað mikið ætti eg að gefa?
Þú einn getur sagt, hvað mikið. Það er ekki ætlast til, að þú líðir, en að þú leggir eitt-
hvað í sölurnar. Þú þarft ekki að sjá það lakasta til að vita, að örbirgðin á sér stað. Þú
þarft ekki að sjá svöng börn, örvasa gamalmenni, tæringarveika sjúklinga, blint fólfc og
aðra silíka, til að vita, að hjálp er því nauðsynleg.
Mánaðarlegar og fjögra mánaðarborganir
þakksamlega þegnar
•
Þegar þú ákveður hvað þú ætlar að gefa, væri gott að ákveða hvaða upphæð þú gefur á
mánuði eða ársfjórðungi. Hugsaðu þér þetta nú, svo þú getir útfylt skjal þessu viðvíkjandi
þegar komið verður til þín. Reyndu ekki að friða samvizfcuna með Iítilli upphæð rétt í
svipinn. Mundu, að Federated Budget biður um hjálp bara einu sinni á ári, sem verður að end-
ast í 12 mánuði, og mundu einnig, að hjálpin er fyrir 24 líknarstofnanir, sem þurfa hennar
mjög tfíð.
Líknarstofnanirnar eru þessar:
Anti-Tufoerculosis Society .
SBenedictine Orphanage
Canadian National Institute for the Blind
Children’s Hospital
Ohildren’s Aid Society
Children’s Home
Convalescent Hospital
Federated Budget
Home of the Good Shepherd
Infants’ Home
Jewish Old Foilks’ Home
Joan of Arc Home
Kindergarten Settlement Ass’n
Jewish Orphanage
Knowles Home for Boys
Mothers’ Association
Old Folks Home
Providence Shelter
St. Boniface Orpfoanage and
Old Folks Home
St. Joseph’s Orphanage
Victorian Order of Nurses
Winnipeg General Hospital
Y. M. C. A.
Y. W. C. A J
Federated Budget Board of Winnipeg