Lögberg - 31.12.1925, Blaðsíða 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN, 31. DESEMBER, 1925.

Sérstök deild í blaðinu
SÓLSKIN
Rauði þráðurinn,
(■Niðurlag
“Það álít eg sanna heppni, því hefði 'hún ekki
orðið þjófnaðarins vör fyr en á morgun, þá hefði
verið búið að selja steininn. En að nóttu til getur
þjófurinn ekki selt hann."
, “Hvern hafa menn grunað?”
“Engan sérstaklega. Eg býst við að það sé
herbergisþernan, enda þó hún marg segði að -hún
væri saklaus. Við leituðum strax í öllum hirzlum
hennar,i—en þess ber að gæta, að það er lítill vandi
að fela einn roðastein.”
“Þetta er frúnni gagnleg 'kenning,” sagði lá-
varður Telham. “Að öðru leyti veit eg að hún á
stórt safn af gimsteinum, og getur því þolað missinn.
“Henni þytkir þetta afarleitt, því hún mat þenna
roðastein mikils, og þessvegna saumaði hún sjálf
steininn fastan á kjólinn, sem hún ætlaði að vera
í. Og í dag hafði hún, eins og hún var vðn, saum-
að steininn fastan, sagði hún mér. Hún notaði til
þess sterkan silkiþráð, og saumaði hann eins fanst-
an og möglegt var. Þjófurinn hefir orðið að nota
beittan hníf, því allir þræðirnir voru sko^nir þvelt.
yfir.”
“Þetta er fremur^leiðinleg tilviljun,” sagði nú
annar í hópnum. “Við hðfum allir dansað við hina
fögru Júlíönu, allir lagt arminn um mitti hennar,
og mig skyldi ekki undra þó hún grunaði einhvern
okkar.’*
“Alveg rétt,” sagði Dolkis og brosti. “Frú-
in var í svo æstu skapi, að hún sagði eitthvað þessu
líkt. Hún talaði hér um bil á þessa leið:
“Þegar gestiniir voru farnir, drakk eg kaffi í
salnum mínum, áður en eg gekk til búningsklefa
míns. Eg var svo klaufaleg að missa fáeina dropa
ofan á beltið á bláa kjólnum mínum, og tók því
beltið af mér. Þá sá eg undir eins að roðasteininn
vantaði, og að hann hlaut að vera skorinn af því
með hníf.”
Um leið og hún talaði, sýndi hún mér beltið, og
eg sá glögt að hún sagði satt.* Ekkert benti á að
steinninn hefði verið illa festur og hefði týnst, því
þræðimir voru, eins og áður sagt, skornir þvert
.yfir. Samt sem áður hefir þjófurinn orðið að slíta
steininn lausan að síðustu, því ofurlítil ðgn af um-
gerðinni var föst við silkibeltið, og hafði verið rifin
af. Maður sá glögt að einn þráð vantaði í bl(ia
silkið.”
“Þetta er ekki rétt,” sagði Percy Bilfort. “Frú-
in var í rauðum kjól.”
“Já,” sagði Dolkins, um leið og< hann snéri sér
til hliðar og greiip föstu taki í hálslín Percys, “og
hér er rauði þráðurinn, sem eg ætlaði að ná þjófn-
um með.”
Með hinni hendinni tók hann skammbyssu úr
vasa sínum og hélt henni spentri móti Bilfort, sem
sat náfölur og hreyfingarlaus.
‘TDolkins — hvað er þetta? Eruð þér nú —
hvað viljið þér?” hrópaði lávarður Telham, sem var
sá eini er hafði sjálfstjórn á sér.
"Ekkert sérlegt. Hér er roðasteinninn”.
Um, Ieið og hann sagði þetta, tók hann undur-
fagran roðastein úr hnútnum á hálsklút Bilforts,
snéri sér svo að dyrunum, þar sem einn af aðstoð-
armönnnm hans k<jm í ljós.
A næsta augnabliki hafði Percy Bilfort fengið
handjárn á hendur sínar og var leiddur út af þjón-
inum.
Mönnunum varð alt of bilt við til að vilja sitja
Iengur. Sumir fóru með Dolkins, sem líka fór í
yfirhöfn sína og gekk af stað.
“Segið þér okkur, Dolkins — frá þessari voða-
legu sögu. Hvernig gat yður grunað hver þjófur-
inn var?”
“Eg fékk skrá ,yf!r nðfn jgestanna, sem frú
Bishow hafði dansað við. Þegar eg sá að Bilfort
var meðal þeirra, fékk eg strax grun um hann, því
eg vissi að hann var í peningavandræðum. Hann
hefir aldrei viljað viðurkenna að yngri sonur væri
ekki erfingi. Og hann er léttúðugur, jafnframt
því sem hann er mjög viðfeldinn. Mig grunaði að
þið munduð heimsækja ykkar vanalega fæðissölu-
hús, og þegar eg sá ykkur sitja hér, tók eg eftir því
að hr. Bilfort herti á hnútnum á hálsklútnum sín-
um, þrátt fyrir hitann. Þettt hafði þó ekki vakið
hjá mér neinn vissan grun, ef eg hefði ekki séð lít-
inn spotta af rauðum silkiþræði, sem lpfði út úr
hnútnum. Eg bjóst við að hanir, sem óreyndur
byrjandi, mundi taka nákvæmlega eftir öllu í frá-
sögn minni, og leiðrétta það sem rangt væri, og það
stóð heima. Eg talaði viljandi um bláa kjólinn og
taeltíð, og þið sáuð að hann gat ekki varigt freist-
ingunni að bera á móti því, en á meðan var eg bú-
inn að fullvissa mig um, að rauði þráðarspottinn á
hvíta hálsklútnum hans, hafði alveg sama lit og
beltið. — En hér eru gðtudyrnar mínar, og eg óska
ykkur, herrar mínir, góðrar nætur.”
• Gjafvaxta dætur.
George Perroton er ríkur, ógiftur og lítur vel út.
það fanst að minsta kosti mæðrum með gjafvaxta
dætur. Hann heimsótti gömlu vini sína, Vallerays,
úti á landinu; þar liðu dagarnir með skemtigöngu,
veiðiferðum og á kvöldin alúðlegt samtal við ofn-
inn. Oftast var um það talað því George gifti sig
ekki, þar eð hann hefði öll skilyrði fyrir því að gera
konu gæfuríka. Loks spyr hann hvort Vaílerays
geti vísað sér á viðeigandi ráðahag, og frú Valle-
rays, sem eins og aðrar konur er hvetjandi giftinga,
hefir undir eins þrjár ungfrúr til að velja úr, og
býðst til að kynna hann fjölskyldunum Mongelin,
du Cernanz og Clapier, sem allar heyri til stór-
mennum bygðarinnar. George, sem álítur tilboðið
spaugilegt, þiggur það. Mæður og dætur eru und-
ir rins á ferðinni, þar eð biðill er í vændum, og
heimboðum rignir undir eins yfir Uerroton. Hann
tekur þeim alveg rólegur, og hefir gaman af allri
þeirra viðmótsbliðu með þeirri efandi ró, sem eln-
kennir innfædda Parisarbúa.
Fyrta dagverðarsamkvæmið var hjá Mogelin,
þar sem alt er méð borgarlegu sniði. Fjölskyldan
er vel efnuð en vill helst líta út fyrir að vera stðr-
rik. ,
Frú Mongelin (er að vanda um við Adelu dótt-
ur eína, sem er myndarleg stúlka, en eins almúga-
leg í framkomu og hægt er að vera) : — Þar eð hr.
Perroton, eftir að hafa komið hér snöggvast, hefir
þegið heimboð okkar til dagverðar, veit eg þú skil-
ur að eitthvað liggur bak við. Vertu nú klók og
mistu ekki annað eins tækifæri, og fyrir alla muni
máttu ekki byrja með slíka heimsku eins og síðast,
þegar þú sagðir honum frá þessum smáhneykslum,
sem fyrir hafa komið í sveitinni, og góðgjörðafé-
lögum sóknarprestsins. Hann er Parísarbúi, og þú
verður auðvitað að skemta honum með þeim efn-
um, sem hann hefir gaman af. Talaðu við hann
um leikhúsin, bækur, listir og þess konar.”
Adela: — Já, mamma, en þar eð mér geðjast
nú ekki að------i—”
Frú Mongelin: — Gæs! Geturðu ekki skilið, að
þú verður að láta eins og þu sért honum samhuga
í ðllu, til þess að ná í hann? Þegar þið eruð gift,
þá getur þú hugsað um það sem þér sýnist. Nú
^kaltu aðeins tala við hann um það, sem eg hefi
nefnt, og dekra duglega við hann um leið. Eg skal
sjá um að þú fáir að tala við hann einslega.”
Adela / (skelkuð): “Einslega? Það er ekkl
viðeigandi?”
Frú Mongelin (gröm): “Það sem er viðeig-
andi, er bezt að þú látir mig velja.”
Mamma Mongelin hélt áfram með áminningar
sínar og hentugar bendingar,fþangað til Valleray og
George Perroton komu inn. Eftir að nokkrir ná-
grannar, sem ekki áttu dætur, vor komnir, var sest
að borði og matar neytt. Maturinn var ágætur og
auk hans voru nægtir af kampavíni. Samkvæmt
ráðleggingu móður sinnar drakk hún allmikið, til
þess að öðlas^meiri kjark, og að máltíðinni lokrnni
kom hún George til að fylgja sér inn í lítinn sal.
George: — “Þetta er snotur og viðfeldið her-
bergi til að tala saman í. En hvað haldið þér að
foreldrar yðar segi?”
Adela: — “Ó, hugsúm ekki um þau. Mér leið-
ast þeirra sífeldu sveitasögur. Skoðanir okkar eru
svo mismunandi.”
George: — “Er það?”
Adela; — “Já, mig langar mikið til að búa í
París.”
George ('sem veit vi5 hvað hún á): — “Dettur
yður í hug að skifta yðar rólegu og friðsömu tilveru
við okkar meiningarlausa óróa?” #
Adela:— “Þér megið ekkf kalla hinar gðfugu
lista og sálamautnir meiningarlSUsar. í viðhafn-
arsölunum ykkar og leikhúsunum, þar lifir maður,
hér lifir maður ekki, maður hjarar.”
George (kýminn): — “Eg hélt að þér hefðuð
alt aðrar skoðanir.”
Adela:-— “Já, þér hafið víst haldið að eg væri
reglulegt guðsbarn í sveitinni. En finst yður ekki
viðfeldnara að eg er það ekki?”
George: |— “Það sem eg kann best við er, að
þér segið skoðanir yðar svo hreinskilnislega. Mað-
ur á alt af að sýna sig eins og hann er, þá er auð-
veldara að meta gildi manna.”
Adtela (ifeimin): — “Já, það segið þér satt,
einkum þegar maður vill kynnast hver öðrum. Eg
bar strax traust til yðar. Það er eins og þér hafið
lengi, lengi verið vinur minn.”
George (hafði gaman af einfeldni hennar) :—
“Það er samhygðin.”
Adela:— “Já, það hlýtur áð vera samhygðin!
(Lítur blíðlega-til hans og stýnur þungan)-----Ef
þér aðeins vissuð.”
George:— “Hvað ætti eg að vita?”
Adela: —“Nei, spyrjið mig ekki. Eg get ekki
sagt yður það, Það er svo stutt síðan. — Yður
mundi finnast — en seinna. ó, eg sé líka í augum
yðar nokkuð, sem þér getið ekki sagt mér undir
eins.”
George ætlaði að svara, en þá kom frúin inn.
Frú Mongelin:— “Nei, hve yndislegt! — Nei,
hve yndislegt!”
George:— “Hvað þá, frú?”
Frú Mongelin^— “Þessi hópur, —i þér og dótt-
ir mín. En hvað það er gullfalleg samstæða?”
George:— “Þér eruð í rauninni um of tvísýnar,
að því er mig snertir, en um ungfrú Adelu má óhætt
fullyrða. að hún er yndisleg.”
Frú Mongelin (bendir dótþur Mnni að fara):—
“Er hún ekki yndisleg? Og svo góð og ástrík og i
blátt áfram. Það^ er ekkert fals í framkomu eða
hegðun hennar. Að öðru leyti álít eg, að þegar
fólk hefir heilbrigðan líkapia, hafi það vanalega 1
ósjúka sál. — Adela er óvanalega heiísugóð. Þér
eruð eflaust líka he,ílbrigður og fjörugur?”
George:—- “Já, þökk fyrir, frú, mér líður ágæt-
• lega.”
Frú Mangelin (bendir honum að setjast við
hlið sína á legubekknum):— „Heyrið þér, hr. Perro-
ton. eg bað vini yðar, Vallerays, að koma hingað
aftur í þessari viku og hafa yður með sér, en þeir
svöruðu að þið væruð allir þrír boðnir til Cernaux
og Clapiers.”
George: — “Já, það erum við. Aljir í héraðinu
eru svo alúðlegir við mig — — en ef k^ingumstæður
yð!ir leyfa í næstu viku —l —”
Frú Mongelin:,— “Já, það er ágætt. Á mánu-
daginn undirbúum við þá skemtiferð. (Þögn. Með
öðrum rómi):— “Hefir hr. Valleray sagt yður frá
fjölskyldu ástandi nágranna okkar? Nú, ekki_______
Já, því þér vitið eflaust að “du Cernaux” heitir
ekki fremur “du Cernaux” en þér eða eg. Þetta
litla “du” hafa þeir sjálfir myndað. Afi hans var
skjalaritari og fröin er dóttir vínsölumanns.”
George:— “Þar er víst mikill auður?”
Frú Mongelin:— “Mikill auður. Þ^ð hafa þau
máské átt áður fyrri, en sðkum hinna tíðu sam-
kvæma, sem þau hafa haldið í mörg ár!-_______Um
daginn urðu þau að selja eina af jörðum sínum. Og
Clapiers------”.
George:— “Barún Clapiers?”
Frú Mongelin: — “Svei, já, baión frá tímum
^eisaradæmisins, forfaðir þeirra var víst skósmið-
ur hjá Napóleon. Og svo fer baróninn einu sinni
i mánuði til Parísar. Guð veit hvað hann gerir
þar.” ' J ,
, George:— “Hann hefir þar eflaust einhver
viðskifti.”, ✓*
Frú Mongélin:— “Getur verið. Það er líka,
hugsanlegt að hann sé að lita eftir góðum ráðahag,
og svo gengur honum illa að fá dóttur sína gifta.”
Fáum dögum síðar, áður en gestirnir komu, gaf
frú du Cernaux dóttur sinni nokkrar áminningar,
og réði henni sérstaklega til að vera tilgerðarlaus,
þar eð Parísarbúar láta oft ginna sig með því, Hjá
du Cernaux er alt miklu skrautlegra en hjá Monge-
lin, og Gilberta, dóttirin, er tvo mánuði á hverju
ári í París og einn í Nizza, hún hefir nolckra ver-
aldarreyúslu, en þrátt fyrir sína slungnu ástleitni
hefir hún enn ekki náð í neinn mann.
Gilberta (er að ganga um skemtigarðinn með
George) :— “En hvað alt er fagurt eftir dálítið
regn. Alt ilmar. Eg elska náttúruna innilega.”
George (sem ekki lætur ginna sig):— “Eg skij
það svo vel. Yður hlýtur að þykja leitt að. verða að
dvelja í París og Nizza nokkra mánuði á ári hverju.”
Gilberta: — “Foreldrar mínir vilja það, og eg
verð að hlýða þeim, en eg er fyrst glöð og ánægð
þegar eg er komin hingað heim aftur, sé skóginn
minn, engjarnar og dýrin,— eg elska nefnilega
dýrin — og svo þessi friður og kyrð. Maður verður
bétri manneskja í slíku umhverfi.”
George:—i “Þér hljótið þó eins og aðrar ungar
stúlkur-að hafa einhverja hugsjón, ungfrú?”
Gilberta:— “Mín hhgsjón er að kynnast manni
sem skilur mig (með áleitnu augnaráði),_^em eg get
virt og elskað, og sem vill samþykka að eiga hér
kyrt og gæfuríkt líf með heilan hóp af smælingjum.”
George:!— “Nú, heilan hóp?” •
Gilberta:1— “Eg meinti tvo eða þrjá. Börn eru
skemtileg þegar þau eru vel sköpuð. En vesalings
vinstúlka mín, hún Yolanda, ungfrú Clapier-------”
George:— “Hvað er að henni?”
Gilberta:— “Annar fóturinn hennar er styttri
en hinn, en hún hefir vanið sig á að ganga þanníg,
að enginn tekur eftir því.”
Georg^:— “Er það mögutegt? Hvernig hefir
það atvikast?”
Gilbertaa— “Það er sagt að það sé berklaveiki.
Vesalings Yolanda, hún er ein af bestu vinstúlkum
mínum.”
George:—'“Það er undaríegt að ungfrú Clapier
skuli vera berklaveik, hún lítur út fyrir að hafa
góða heilbrigði.”
Gilberta:— “I^faður getur ekki æfinlega farið
eftir því. Það er nú t. d. hún Adda Mongelin, sem
virðist vera afarheilsugóð, hún hefir aldbei flá^ &
kjólnum sínum.”
Gðorge:— “Því ekki?”
Gilberta:— “Af því hún verður svo heit og svo
verður hún innkulsa undir eins. Við erum nefni-
lega skólasystur, skal eg segja yður, og þá sér mað-
ur svo margt.”
George: — “Það sem þér segið, getur skotið •
manni skelk í bringu; það lítur út fyrir að maður
geti orðið gabbaaður þegar maður giftir sig.”
Gilberta (hlæjandi) 3— “Já, þessvegna er hygg-
ilegast fyrir mennina að líta vel í kriiig um sig og
rannsaka nákvæmlega.”
George:— “Þessi hugmynd er of nýtískuleg tií
þess, að hafa lifnað í einveru skóganna.”
Gilbert:— “Maður þarf ekki að vera kensuflón
þó manni þyki vænt um skóga og engjar.”
George:— “Það þarf maður ekki, og eg heyri
að einveran og stóra auða svæðið kveikir hjá yður
einkennilegar skoðanir.”
Gflberta:— “Finst yður eg vera skemtileg?
Hvernig líst yður í rauninni á mig?”
George:— “Það get eg ekki Iátið í ljós, eftir svo
stutta viðkynningu, ungfrú.”
Hjá Clapier bárón bar alt stórhöfðingja svip.
Heimilið var ávalt kallað “ihöllin,”'og alstaðar sást
skjaldarmerki fjöskyldunnar. Það var ofið í stóla-
sessurnar, í gófldúkana, í hundaskýlurnar og sást
enda á ýmsum. búningsáhöldum. “Le Gaulois”, 1—
aðalsmanna blaðið, liggur í öllum herbergjunum,
og sóknarpresturinn er þar ávalt gestur alla sunnu-
daga. v
Baróninn (sýnir George allan lélega skemti-
garðinn):— “Garðurinn nær alla’leið út að gömlu
virkjasíkjunum, lengra burtu en útbyggingarnar,,
vagnskygnin, hundagarðurinn (tveir hundar), bú-
staðir’ þjónanna, ökumenn, hesthúss þjónn, hesta-
sveinn og akuryrkju verkamenn (einn maður gegn-
ir öllum þessum störfum. Þetta er auðvitað alt
saman dýrt að rækja, en þegar maður heitir barón
Clapier, verður maður að halda við nafntign sinnf
og liðnum tíma.”
George:— “Auðvitað (dálítið kýminn). Þegar
maður hefir sögulegt nafn.”
Barónýin:-!- “Já, er það ekki? Minn nafnkunni
ættfaðir gekk út og inn hjá Napóleon þegar honum
þóknaðist 0g eg er að rita æfiþætti -hans núna —
meðal þeirra eru ýms skjöl sem hafa mikið bók-
mentalegt gildi. Af þeim ástæðum á eg tíðar ferðir
og ásamt hinu merkilega riti, sem eg vinn að, tekur
þetta næstum allan minn tíma, og er mér til mik-
illar skemtunar hér, þar sem ekki er um neina um-
gengni að ræð^ af mðnnum — það er að segja með -
minni nafntign og stöðu.”
George >— “Eg hélt þó að du Cerndux--------”
Baróninn:— “Cernaux? Þau eru af eins borg-
arallegum ættum og mögulegt er, þetta litla “du”
hafa þau sjálf búið til. Mentaður, ungur maður
getur naumast gift sig í þá- fjölksyldu.”
George:— “En svo er nú Mongelins?”
Baróninn:— “Mongelins? Eg tala helst ekki
um þau. Hann er repúblikani. Eg ætla auðvitað
ekki að gefa yður góð ráð, en samkvspmt minni skoð-
un er þetta fólk af því tægi, sem rétt hugsandi
maður getur ekki sameinast.”
Eftir þessar upplýsingar talaði George stund-
arkorn við ungfrú Yolöndu, sem reyndi að ve£ja
athygli hans á sér með því að tala um aðalsætt sína.
Hún talaði fremur niðrandi um Addu og Gilbertu,
“þær eru máské nógu góðar fyrir sig, en Adela er
of heimsk og lítilfjörleg til þess, að maður geti
orðið vinur hennar og Gilberta er svo fram úr hófi
dekurgjörn, að maður skammast sín fyrir að vera
með henni.”
Þegar George kom aftur til Vallerays, sagði
hann^frá því, hvernig þessar þrjár fjölskyldur og
ungu stúlkurnar .hefðu baktalað hver aðra.
Valleray: “Og þó má eg fullyrða að hver
þeirra út af fyrir sig eru góðar manneskjur.”
George: “Maður séri þá hvað góðar mann-
eskjur eru færar um að gera, þegar áformið er að
ná i tengdason.” •
Valleray:— ”Ertu ráðinn í nokkru?”
George: “Já, til að fara heim aftur. Þesslr
(Niðurl. á 7. bls.) ,
Bls. 3.
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor 'Graham og Kennedy St*.
Phone: A-1834
Office tímar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.*
Phone: A-7122
Wlnnipeg, Manitoba.
Vér léggjum sérstaka áherzlu & atS
seija meSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er að fá, eru
notuð eingöngu. I>egar þér kómiS
með forskriftina til vor, megið þér
vera viss um, að* fá rétt það sem
læknirlnrt tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Notre Dainc and Sherbrooke
Phones: N-765S—7660
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medicnl Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tlmar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: A-7586 #
Winnipeg, Manitoba,
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phonc: A-1834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjökdóma.—Er að hltía
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River AVe.
Tals.: F-2691
DR. A. BLONDAL
818 Soniei-set Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Offlce Phone: N-6410
Heimlll: 806 Victor St.
Sími: A-8180
DR. Kr. J. AUSTMANN
724 H Sargent Ave.
Vlðtalstlmi: 4.30—6 e.h.
Tals. B-6006
HebnlU: 1338 Wolsley Ave.
Stml: B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-3521
Heimili: Tals. Sh. 3217
DR. G. J. SNÆDAL
Tannla'knlr
_ i
614 Somerset Block
Cor. Portage' Ave og Donald St.
Talstmi: A-8889
DR. K. J. BACKMAN.
Skin Specialist. .
404 Avenue Blk.,
265 Portage Ave.
Office phone A-1091.
Hours: 2—6
Munið' símanúmerið A 6483
og pantið meðöl yðar hjá oss.—»
Sendíð pantanir samstundis. Vér
afgreiðum forskrittir með sam-
vizkusemi og vörugæði eru óyggj-,
andi, enda höfum vér margra ára
lærdómsríka reynslu að bakl. —
Allar tegund.ir lyfja, vindlan, is-
rjómi, sætindi, ritföng, tóbak o.fl.
McBurney’s Drug Store
Cor. Arlington og Notre D&me
Giftlnga- og Jaröarfara-
Blóm
með litlum fyrirvara
BIRCH Blómsaii
616 Portage Ave. Tals.: B-720
St. John: 2, Ring 3
A. S, BARDAL
848 Shcrbrooke St.
Selur likkistur og annast um út-
farir. Al'.ur útbúnaður s& bezti.
Enn fremur seiur hann allskonar
minnisvarða og legpteina.
Skri fst. Talsimi:
Heimilis Talsími:
N-6607
J-8302
JOSEPH TAYLOR
Dögtaksniaðnr
Heimatalstmi: St. John 1844
- Skrifetofu-Tals.: A-6557
Tekur lögtaki bæði húsaleiguskuld-
Ý„ veðskuldir og vlxlaskuldir. — Af-
/relðir alt, sem að lögum lýtur.
Skrlfstofa 255 Main St.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
isl. lögfrseðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box.1656
Phones: A-6849 og A-684#
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
fslcnzklr lögfræðingar.
708-709 Great-West< Perm. Bldg.
356 Main St. Tals.: A-4963
þelr hafa elnntg skrifstofur að
Lundar, Riverton, Gimli og Plney
og eru þar að hitta á eftlrfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern miðvikudag
Riverton: Fyrsta fimtudag.
Gimll: Fyrsta miðvikudag.
Piney: þriðja föstudag
1 hverjum mánuði.
A. G. EGGERTSSON
{sl. lögfræðlngur
Hefir rétt til að flytja mál bæðl
I Manitoba og Saskatchewan.
Skrlfstofa: Wynyard, Sosk.
Seinasta mánudag 1 hverjum' mán-
uði staiddur 1 Churchbrtdge
J. J. SWANSON & CO.
Splur bújarðir. Látið það félajf
selja fyrir yður.
611 P&ris Building, Winnipcg.
Phones: A-6349—A.-6310
STEFAN SOLVASON
TEACHER
Ot
PIANO
Ste. 17 Emllv Apts. Kmily 8*.
Emil Johnson
SKRVIOE ELEOTKIC
Rafmagns Contracting — AUs-
kyns rafmagsndhöld seld og viO
þau gert — Bg sel Moffat og
McClary Eldavéiar og hefi þcer
til synis d verkstœði minu.
524 SAIUJENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin við
Young Street, Winnipeg)
Verskst. B-1507. Heim. A-7286
Verkst. Tals.:
A-8383
Heima TaLs.:
A-9384
G. L. STEPHENSON
PIiUMBEU
Allskonar rafmagnsóhöld, svo sem
straujám, víra, allar tegnndir af
glösum og aflvaka (bjtterles)
VERKSTOFA: 678 HOME ST.
Síinl: A-4153. fsl. Myndastofa.
Walter’s Photo Studio
Kristín Bjamason, olgandl.
290 PORTAGE Aye>.f Wipnlpeff.
Næst bið Lyceum lelkhúslð.
Islenzka bakaríið
Selur beztu vömr fyrir licgsta
verð. Pantanlr afgrciddar bæði
fljótt og vel. Fjölbreytt úrval.
Ilrein og lipur vlðsklftl.
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Winniiieg'
Phone: B-4298
MRS. SWAINSON
að 627 'SARGENT Ave., Wlnnlpeg,
heflr ávalt fyrlrllpjgjandi úrvals-
hirgðir af , nétfzku kvcnhöttinn.
Iliin'er eina’ísl. konan. scm slfka
vcrzlun rekur í Wlnnlpeg. fslend-
tngar. látlð Mrs.. Swalnson njóta
vlðskifta yðar.