Lögberg - 31.12.1925, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
31. DESEMBER, 1925.

Jögbecg Gefið út hvem Fimtudag af The Col- ambia Preit, Ltd., (Cor. Sargent Ave( & \ Toronto Str.. Winnipeg, Man. - TalHÍmari >-6327 og N-6328
JÓN J. BILDFELL, Editor •
" é T' % Utanáskríft til blaðsins: T((E eOLUN|BlfV PRESS, Ltd., Bo* 317i, WÍnnlpog, IRan- Utanáakrift rititjórani: EOiTOR L0CBERC, Box 3171 Winnlpeg, IRen.
The ‘'Lögberg” ls prlnted and publlehed. by The Coluinbta Preee, Llmited, ln the Columbia Búlldlng. í»5 Sargent Ave., Winnlpeg, Manitoba.

Farið að fjúka í skjólin.
Það er kallað, að fokið sé í skjólin,^þegar
skepnum er varnað skjóls, eða menn* hafa
hvergi lxöfði sínu að að hálla.
Skjólin, sem í þessu sambandi er talað um,
eru margvísleg. Það eru húsaskjól, virraskjól,
velgjörðamanna skjól, skjól laganna, skjól trú-
arinnar og skjól máls og minninga.
Um það, hvers virði að skjólin erú mönn-
um, þarf ekki að rita langt mál. Það er hverj-
um manni,v5em kominn er til vits og ára,
skiljanlegt.
En ef það skyldu vera einhverjir af hinum
eldri mönnum, sem ekki hafa gjört sér grein
fyrir því, þá má minna þá *á mynd, sem þeir
fíestir munu kannast við og sem sýnir, hvaða
áhrif að skjólleysið hefir í náttúrunni.
Við munum mörg eftir uppblásnu melun-
um og söndunum á íslandi. Sandarnir voru
svartir og gróðurlausir, melamir grýttir og
leirkendir og hvergi stingandi strá.
Ásigkomulag þessara staða hafði ekki ávalt
verið þannig. Melamir höfðu verið vaxnir
viði og alls konar gróðri, og sandamir grasi-
vaxnir. En svo fauk í skjólin og næðingarair
eyðilögðu gróðurinn.
Þannig er það líka í lífi mannanna, þjóð-
anna og þjóðabrotanna, að skjólin era skilyrði
fyrir lífi og andlegum gróðri. Þegar í þau
f}rkur, er sömu eyðileggingarinnar að vænta í
lífi þeirra og sjáanleg er í náttúrpnni.
Vér erum að hugsa um skjól hins vestur-
íslenzka fólks og um afleiðingaraar, ^ sem það
og afkomendur þess verða að mæta, þegar í
þau er fokið.
Hver eru skjól Vestur-Islendinga? Hvað
er það, sem hefir hlíft þeim frá þjóðeraislegri
glötun og eyðileggíng í hinu nýja kjörlandi,
eða kjörlöndum þeirra, á því fimtíu ára tíma-
bili, sem þeir hafa dvalið þar?
Það mun fáum dyljast/ Þtað er skjól trú-
arinnar, tungunnar, og meðvitund þeirra um
sameiginlegan uppruna og arf, og ekkert
annað. N
Hvernig hafa Vestur*-íslendingar farið
með þau skjól? Hveraig eru þeir að fara með
þau nú? Á fvrri árum gjörðu þeir all-mikið
til þess að h'lúa að þeim, þá mynduðu þeir öfl-
ug sambönd sín á meðal, 'aðallega á trúarlegum
grundvelli, og hefir það verið hið sterkasta
skjól þeirra fram á þenna dag. Og þeir mynd-
uðu ýms önnur félög, sem líka hlyntu að þess-
um skjólum á ýmsan hátt, með því að gjöra
heildar-eininguna sterkari og meðvitundina
um, að sameinaðir stöndum vér, en föllum
sundraðir, skýrari.
Nú virðist oss, að farið sé að fenna í morg
þessi skjól á meðal vor, og yfir sum þeirra.
Menn segja, að þetta sé eðlilegt, því skjól-
in, eins og alt annað, verði að breytast með
hinni breyttu aðstöðu þeirra til* þjóðfélaganna,
sem þeir eru búsettir lijá,
1 þessu er að sjálfsögðu meira eða minna
af sannleika, en þó getum vér gjörtr of mikið
að því að reiða okkur á hann.
Oss dylst ekki, að framtíðar-lehding hins
vestur-íslenzka fólks er hið ameríska og can-
adiska þjóðlíf, og. oss dylst ekki, að nú
þegar eru margir menn og konur, sem fylli-
lega eru í færum um að sigla í þá höfn. En oss
dylst heldur ekki, að það er meiri hluti Vestur-
Iplendinga, sem enn eru ekki við því búnir, og
því upp-á íslenzku skjólin komnir nú, eins og
vér aílir vorum áður. En hvaða skjóls er nú
þar orðið að vænta?
Oss finst, þegaf litið er yfir mannfélags-
mál vor Vestur-Islehdinga, að í skjólin sé nú
farið að fjúka, og þar sé ekki þess örvggis að
leita, sem áðui* var. Þjóðfélags-einirrg vor
Vestur-Islendinga riðar á barmi glötunarinn-
ar, eins og mannfélagshöllin hjá Þorsteini
Erlings.syni.
% I
Losið og lausungin á öllum sviðum lífs
vors hefir aldrei verið mfeiri, en Bún er nú, og
ósamræmið aldrei komist á hærra stig.
Áður fyr gátum við komið okkur saman um
einstaka mál. Nú ekki um eitt einasta.
%
Fyrrum höfðuy menn einurð til þess að
segja hver öðrum til syndanna. Nú þegja all-
ir og þumbast og íáfca hverja andstygð sem
vera vill, læsa §ig í gegn um merg, blóð og
bein. Samúðin, samvinnan og samtökin eru
að hverfa úr félagsmálum Vestur-íslendinge,
en sinnuleysið og síngirnin að koma í staðinn.
Vér erum á leiðinUi út í andlegt berurjóður —
út á gróðurlaust bersvæði uppblásið óg eyði-
lagt, andlega talað.
Vör höfum áður bent á hættuna, sem oss er
búin,*ef vér snúum baki við íslenzku skjólun-
um of snemma, og gjörum það á ný, og að þá
liggTir ekkert fvril- oss annað en útjaðra-
berurjóður hins ameríska þjóðlífs, og vonuð-
umst eftir, að leiðtoga/ Vestur-Islendinga
mundu bera gæfu til þess að stýra fram< hjá
þeirri hættu, og loka ekki skjólunum íslenzku
unz önnur værú fengin. Og ef til vill getur
það að einhverju leyti tékist enn, því það er
ekki samband vort við heimaþjóðiraar, banda-
rísku og canadisku, sem hættunni veldur, held-
ur sundrungin, lósið og ósamræmið hjá sjálf-
nm oss, sem með ári hverju fer vaxandi og
eyðileggur með öllu hin sameiginlegu íslenzku
sígól vor, ef vér ekki sjáum að oss.
The Oxford Book of Scandi-
navian Verse.
Bók, allstór, með því nafni, hefir oss bor-
ist nýlega frá Oxford University Press, Tor-
onto, prýðisvel úr garði gjörð og eiguleg.
Með ári hverju eru bókmentir skandinav-
isku landanna að vekja meiri og meiri eftir-
t?kt í hinum enskumælandi heimi, og hinn am-,
frái andi þeirra og form hins norræna skáld-
skapar að ná meira haldi á mönnum þeim í
hinum enskumælandi löndum, er Norðurlanda-
málin skilja.
Vér höfum oft spurt sjálfa oss að því,
hveraig á þessu standi. Er það hin sérkenni-
lega náttúra þessara landa, sem svo laðar'? Er
það þunga-niður hafsins^sem þannig seiðir?
Era það hlnir fannhvítu, voldugu fjallatind-
ar, sem koma annara þjóða mönnum til þess
að krjúpa í lotningu við rætur sér? Er það
fegurð hins norðlæga sumars—hinar björtu
voraætur, hið víða haf, hinar tindrandi stjöra-
ur eða blikandi norðurljós, sem heilla hugi
manna? Oss liggur við að segja, að það sé
alt þetta og meira, samvaxið og samfelt atida
skáldsins, sem yrkir. Það er hin margþætta^
hrejna og hugumstóra sál Norðurlanda-þjóð-
anna, sem sker úr við hið rólega og tilbreyt-
ingaminna líf sléttulandaþjóðanna.
Bók þessari er skift í fjóra kafla eða deild-
ir. -Fyrst er sýnishom af' ljóðagjörð Duna,
og hefst með kvæði eftir Thomas Kingo og 1
endar á kvæði eftjr Johan Skjaldborg.
Framan við ljóðaflokk dönsku skáldanna
hefir Edmund Gosse ritað um ljóðagerð Dai^a
all-rækilega á ensku.
Þá kemur sýnhshorn norskrar ljóðagerðar,
' og hefir sami maður ritað formála fyrir þeim
flokki,* þar sem hann rekur sögu ljóðagerðar
Norðmanna nákvæmlega, -og bendir á stig-
breytingar, sem hún hefir tekið á ýmsum tíip-
um og þau skáldin, sem mest áhrif hafa haft
á hana. ' ..
Sem sýnishora norskrar ljóðagerðar frá
1807 er kvæði Johans Sebastian • Chammer-
mever Welhaven, “Digtets Aand” og nokkur
önnur kvæði eftir sama höfund. Henrik Wer-
geland kemur næst með nokkur kvæði frá
1808—1845. Þá eru Andreus Munch og Jörgen
Moe 1813—1882, íver Aasen 1813—1896, Aas-
mund Olafsson Vinje 1818—1870, Ibsen, Bjöm-
•son, Kristofer Janson, Wrlheím Krog, Nils
Collet, Vogt og Sigurbjörn Obstfelder síð-
astur. > '.
Næst koma sænsku kvæðin, með formála
eftir Edmund Gosse, langan og rækilegan. Er
sá flokkur lengstur í bókinni, enda er þár líka
um mest að velja. Flokkur sá byrjar á parti
af kvæði Göraud Stjernhjelme: ,“Ur Herku-
les” frá 1598, og endar á kvæði Anders öster-
ling: “Landet í miif Dröm.”
Síðast í bókinni er íslenzki kvæðaflokkur-
inn. Formála fyrir honum hefir prófessor W.
A. Craigie ritað, merkilega skýran. Prófess-
or Craigie var áður kennari í engil-saxnesku.
við Oxford háskólann, en kennir nú ensku við
háskólann í Chicago. Hann er og einn þeirra
manna, sem safnað hefir til ogomnið að orða-
bokarútgáfunni heimsfrægu, sem kend er við
Oxford háskólann (The Oxford Dictionary),
sem er viðurkend að vera merkastg orðasafn,
eða orðabók, sem til er yfir enskt mál. Sam-
verkamenn 'Prof. Craigie við það mikla verk,
voru lengst af þeir Marion Barclev og J. Mur-
ray, sem nú eru báðir dánir, en Craigie heldur
verkinu áfram enn, þó hann hafi flutt í
burtu frá Englandi Og hefir unnið að því uppi-
haldslaust í full tuttugu ár.
Þessi íslandsvinur, og viðurkendi hæfi-
leikamaður, gaf út fvrir tyeimur árum lestr-
arbók á íslenzku. Eru leskaflamir valdir úr
f^mmálinu, einkar smekklega, og fylgia þeim
skýringar, sem sýna hve yfirgripsmikil þekk-
ing mannsins er á íslenzku máli. /-
Vér höfum heyrt, að hann hafi í hyggjji að
gefa út aðra lesbók á fslenzku, og í henni eigi 1
að vera leskaflar úr fornljóðum íslendinga,
Það þarf því enginn að furða sig á, þó prófess-
or Craigie taki styrkum höndum á sögu Ijóð-
listarinnar íslenzku í formála þessum, enda ber
hann með sér, að próf#ssorinn er henni
vpl kunnugur, og hann rekur hana líka
nákvæmlega. Hann bendir á, að íslenzk ljóða-
gerð beri sér-einkenni, sem auðkenni hana frá
Ijóðagerð allra annara þjóða. Hvað það er,
sem því veldur, segir hann ekki. Hann telnr
íslenzkri ljóðaserð hafi staðið mest hætta af ó-
vönduðum og bágbomum þýðingum andlegra
ljóða eftir siðbótína, og að svo hafi kveðið
mikið að því. að Guðbrandur bi.skup Þorláks-
son hafi orðið að taka þar í taumana og vanda
um við þýðenduraa og andlegu Ijóðskáldin, og
að hann hafi, til þess að reyna að kippa form-
fegurðinni í lag, gefið út Vísnabók 1612.
Nýja frömuði í ljóðlistinni íslenzku segir
hann þá Hallgrím Pétursson og Stefán ólafs-
son hafa verið, sinn á hvoru sviði, Hallgrím á
því andlega sérstaklega, en Stefán á því ver-
aldlega, og bendir á, að verk þeirra manna
beggja standist vel samanburð vjð það, sem
bezt hefir verið ort á meðal skándmavisku
þjóðanna á þeirri tíð.
Sýnishorn íslenzkrar Ijóðagerðar í bók
þessari hefst með kvæði Stefáns ólafssonar :
“Meyjarmissir”; þrjú onnur kvæði eru eftir
hann: “Raunakvæði”, “Spádómuf Odds” og
“Sú fyrri öld”. Eftir-Hallgrírn Pétursson er .
að eins einn sálmur, “Alt eins og blómstrið
eina”, “Mansöngúr” eftir Þorlák Guðbrands-
son, “Æ'fitíminn eyðist”, eftir t séra Björn /
Halldórsson; “tJr . sumarkveðju”, “Vakn
Skjóni”, “Stökur”, “Fátaíktin” eftir séra Jón
Þorláksson, “Ástarlýsingar” og “Fótarmein-
ið” eftir Sigurð Pétursson; “ Eddukenning- .
ar”, “Sláttuvísur” og “Ástar-vísur” eftir
Benedikt Jónsson Gröndal. “Island”, “Vet-
urinn”, “Oddur Hjaltalín,” “Freyjukettir” og
“Karlagrobb” eftir Bjarna Thorarensen, og
“Guðs forsjá’, eftir Sveinbjörn Egilsson. —
“Móðurjörð”, “Gestrisni”, “Skriðuhlaup”,
“iS'káldið”, “Mansöngur”, “Gull ef finn eg”,
“Ástin”, “Torfi og Tóa og “Prestur, eftir Sig-
urð Breiðfjörð. “Þjóðfundar söngur”, “Um
skáldskap”, “Að mér stjórnar tek eg taum”,
“Mannalát”, “Sagt upp úr þögn”, ^‘Feigur
Fallandsson’ og “Ellimerki1 eftir Bjálmar
Jónsson; “ísland”, Gunnarshólmi” “Séra Þor-
steinn Helgason” og “Lóa” eftir Jónas Hall-
grímsson; “Island”, “Feðra minni”, ‘,‘Undir
Svörtuloftúm”, “Á SvínadaJ” “Um Baraa-
gull” og “Vöggukvæði’ eftir Jón Thoroddsen.
“Helga fagra”, “Bergþóra”, “Draumaland”,
“Konrað Gíslason”, “Sprengisandur”, “1 Syr-
gisdölum” eftir Grím Thomsen; “Island”,
“Tungan mín”, “Æ'skan” og “Sunnanför”
etfir Benedikt Gröndal; “Veiztu hvað eg veit’^,
“Von og ótti”, “Sæludalur”, “Tek eg það sem
eign mín er”, “Manst þú eftir fyrri fundum?’,
“Við lækinn”, ‘‘Ýlustráin’’,*“Tíminn’’, “Mán-
inn og bróðir hans”, og ‘ ‘ Lífs er orðinn lekur
knör”, eftir Pál ólaísson; “Island”, “Snæ-
fellsjökull”, og “Hvar eru fuglar? eftir Stein- -
grím Thorsteinsson; “"Eggert Ólafsson”, “Haf
ísinn”, “Islenzk tunga” eftir Matthías Joch-
umsson; “Fyrsti Maí”, “Lágnætti”, “Huldu-
fólikið”, “I leyni” eftir Þorstein Erlingsson og
“ Skarphéðinn í brennunni” eftir Hannes Haf-
stein. Það er síðasta kvæðið í þeSsu sýnis-
horni íslenzkra ljóða og eina kvæðið eftir þann
höfund.
Um valið á kvæðum þessara höfunda mætti
að sjálfsögðu ýmislegt segja, en yfirleitt finst
öss, að vel hafi tekist að sýna heildar yfirlit
yfir íslenzka ljóðagerð á tímabilinu frá 1620 til
1922. I sambandi við valið á kvæðunufh tekur
Mr. Craigie fram, að auðveldustu kvæðin hefðu
verið valin til þess að þeir, sem ekki væru vel
kunnugir málinu, gætu betur skilið þau.
Frágangur bókarinnar er hinn bezti, og hún
kostar, $2.50 í bandi.
Sólaraflið.
VerkfræSingur einn frakkneskur hefir nýlega
gjört þá stafehæfingu, aö innan fára ára yrði sólar-
geislinn notaður til aflgjafa í stað kola i öllum lönd-
um hita- og tempraSa beltisins.
Á einum stað í Sahara eyðimörkinni, sem er minni
en tuttugu fermílur ummáls, streymir hitamagn frá
sólinni daglega svo mikið, a5 árlega þyi'ftu um hundr-
aS miljón tonn af kolum til þess aS framleiSa jafn-
mikipn hita.'
Fraþkar hafa þegar höndlað sólarhitann í Algeríu
til þess aS hreyfa meS vélar, og sem bændur þar telja
nú ómissandi. I Sudan hefir sóIarafliS gjörbreytt
sléttunum, sem áður voru bronnar af hita, í fögur ak-
urlendi og blómareiti. Þar er vatni dælt til vatnsveitu
úr ám og vöínum eins og í Algeríu meS afli sólarinnar.
Það er og búið aS innleiSa þá sömu aSferS á Egypta-
landi og menn í Ástralíu og Afríku hafa verið* sér úti
um vélar, sem meS sólarafli eru knúðar, og fyrir-
spurnir hafa veriS gerSar frá Indlandi og Mesopota-
míu un> kostnaS í sambandi við slíkar vélar og starf-
rækslu þeirra.
Þessar vélar, sem knúðar ,eru «ieð afli sólarinnar,
eru starfræktar á eins auðveldan hátt og vatnshjólin
gömlu voru. Aðal atriðiS i sambandi viS þær er
spegill, sem dregur til sín sólargeislann og eykur hita-
magn hans fimm til sexfalt. Frá spegíinum stafa
geislarnir niSur á hituketil, sem vatn er í. Þegar vatn-
ið hitnar myndast gufan, er knýr hreyfivél, sem er i
sambandi viS ketilinn. Spegillinn er settur í rétta af-
stöðu viS sólina aS morgni. Síðán hreyffist hann
sjálfur eða snýst í samræmi og réttum hlutföllum viö
gang sólarinnar þar til hún sest. í hitabeltis lönduft-
um tekur minna en klukutíma til þess að hi-ta vatniS í
•kötlunum, svo að vélarnar getr fariS aS vinna.
1 Algeríu, eins og víðar, þar sem vélar þessar hafa
veriS innleiddar, ^hafa þær veriS aðallega notaðar tH
þess aS dæla vatm, og lyfta þær mörg hundruS gallón-
um á hverri mínútu, og á þann hátt geta menn náð
nægu vatni til þess að veita á stór svæði án þess aS
borga einn eyri fyrir eldsneyti. En nú hefir verksvið
það, sem þær eru notaSar á, veriS fært út. Með afli
sólarinnar eru stórar kommylnur knúðar, smávélar,
sem notaðar em til aS mala gripafóSur og til þess að
knýja rafvélar.
f Innflytjendur kjósa sólarvélarnar.
' ViS innflytjendur mælir það meS þessum sól-
knúSu vélum, að þær eru ódýrar og þægilegar í flutn-
ingum, og hefir hagnýting sólaraflsins gefið innflytj-
enduniun í Norður-Afrlku nýjar vonir, og því er líka
að þakka, aS þúsundir ekra hafa þar veriS gjörSar
frjósamar og arðberandi, sem áður voru i auðn.
Ein af hagnýtustu sólknúðu vélunum, sem enn
hafa veriS búnar til, er í Californiu. SpegiIIinn, eSa
geislaleiSarinn er eins og regnhlíf í laginu, sem topp-
urinn hefir vérið skorinn af. Að innan er þessi geisla-
leiSari alsettur smáum speglum, sem þannig er fyrir
komið, að geislunum frá þeim stafar beint niSur á
hitunar ketilinn, sem er undir miSjum geíslaleiöaran-
um. Ketillinn og geislaleiðarinn eru settir á undirstöSu
úr stáli, eöa sem bygð er úr stálbitum á þann hátt, að
ketillinn og geislaleiðarinn snúast eftir gangi sólar-
innar. Þegar búiS er aS setja sjálfhreyfirinn á mörgn-
ana í þær stellingar sem hann á að vera, þá heldur vél-
in áfram allan daginn að vinna, ef menn sjá um að
nóg sé af vatni í katlinum, sem líka er tempraö þannlg,
að þegar vatniS kemst ofan aS vissu flatarmáli í katl-
inum, opnast loka svo hann fyllist á ný. Vélar þess^r
má færa úr einum staö í annan, eftir vild, og þurfa*N
sáralitiö eftirht.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPl HANN AF
The Empire Sash & DoorCo.
Limited
Office: 6th Floor Bank ofHamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST, - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Souris Kol
$6.50 tonnid
Ódýrustuk olin að brenna að haustinu
Thos. Jackson & Sons
COAL—COKE—WOOD
370 Colony Street
Eigið Talsímakerfi: B 62-63-64
I . r * \ f • 1 Þyriti ekki að vinna. Alt af var
(jisll ovemsson tra Loni, i hugsunin um einhverja, sem sér
.jbæri að greiða fyrir.
Til dæmis, rétt áður en hún
lagðist banaleguija, sem entist í
fjóra daga, kom hér lítill idreng-
ur, sem henni þótti hafa þunna
vetlinga. Hún var þá nýbúin að
prjóna eitt par, tekur það strax
og lætur á litlu hendurnar, og
það var rétt eins og hún yngdist
upp I svipinm við að geta glatt
barnið. Svona mætti lengi telja.
Hún gleymdi ekki boði frelsar-
ans: “það sem þér gerið einum
mínum minstu bræðram, það ger-
ið þér mér.”
Sól í djúp er sígin,
sveitin klæðist húmi,
alt er hátt og heilagt
hljótt í köldu rúmi,
yfir öðling dáinn
andar blíðum kliði.
Drottinn signir daginn
dýrð og helgum friði.
Gísli liggur látinn,
lo'kið heirís er stríði,
hreinn að velli hniginn,
húss og sveitar prýði,
Víst er sælt að sofna
signdur geislum björtum
þeim sem vinblítt vakti
vor í allra hjörtum.
Lengi skein á “Lóni”
ljósið þinna daga,
dygð og göfgu geði
geislar öll þín saga.
Þér var ljúft að létta
laga alt og bæta,
þeim er ^rautir særðu
þér var gott að mæta.
Alt er einskis virði
auður beims og menning,
ef að andali skortir
æðstu lífsins kenning.
Það að verma veginn,
vera bræðrum styrkur
eiga ást, sem lýsir
yfir tímans myrkur.
Göfugur svanni grætur .
góðan vin að beði.
Stunda stjarnan tojarta
styrkur þinn og gleði,
hún og dætur hljóðar
heitum fcrna tárum
fyrir starfið fagurt
fylgd á liðnum árum.
Gísli, þú ert genginn,
gröfin holdið vefur,
Drottinn lífs og dauða
dagsins launin gefur.
æfin þín þar auðug,
eftirdæmið bjarta,
arfur ódáuðlegur,
ást og vinar hjarta.
M. Markússon.
iSvo eftir að hún heilsuleysis
vegna varð að þi&gja aðhlynningu
af öðrum, þá þáði hún það með
sífeldu þakklæti og hlýhug. Henn-
ar síðustu orð voru, áður hún gaf
upp andann, við konuna, sem
stundaði haha: “Guð launi þér,
blessunin, fyrir alt sem þú gerir
fyrir mig.”
Þá gleymdi -hún ekki að þalklka
skaparanum fyrir handleiðslu
hans á hinni löngu en oft þyrnum
stráðu leið, sem náði yfir 84 ár.
Hún sagði oft við mig, að sér
fyndist hún geta dáið svo róleg
og áhyggjulaus, af því hún skildi
ekki eftir í heiminum nema einn
góðan og atorkusaman son, sem
hún fengi aldrei Guði 'fullþakkað,
og sem hefði verið sér stoð og
styrkur gegnum lífsbaráttuna.
Hún þyrfti ekki að kvíða þvi, að
hanp slepti sér út í agaleysi eða
léttúð þessara hættu-tíma. Svo
þakkaði hún Guði daglega fyrir
sjón 'og heyrn, sem hún fengi að
halda fram á þenna háa aldur. —
Svo myndi hún nú, ef hún mætti
við okkur mæla, þakka Guði síð-
a3t en ekki sízt fyrir ráð og rænu
til hins, síðastp og létt og friðsælt
andlát/— Að síðustu þakka eg
þér, kæra frændkona, fyrir alla á-
gæta viðkynningu þennan 29 ára
tíma, sem við svo oft hittumst á
véginum, óskandi þér trúrra þjóna
verðlaunum í hópi útvaldra. ______
Blessuð, veri minning þín.
J- A.
• Kveðja
Fáeinar hugleiðingar vi?j líkbör-
ur hinnar háöldruðu sómakonu
Mrs. Guðmundar Jósephson, sem
andaðist 20. nóv. síðastliðinn við
Stony Hill P. O. Man. -
Það er efst í huga mínum þegar
eg fyrir rúmum 20 árum kyntist
henni fyrst og alt af síðan, þá bjó
hún blcínabúi ásamt fjölskyldu
sinni hér í nágrenninu. Hún var
þá hetja til allra framkvæmda, sí-
felt veitandi og hjálpaði öllum, er
leituðu' hjálpar til þeirra og það
voru víst nokkuð margir, sem
þurftu einhvers liðsinnis, því þá
Voru allir nýbyggjar í nágrenni
hennar og nýkomnir frá gamla
landinu og flestir fátækir. Henni
var sönn ánægjá í að gera gott.
Hjálpsemi og skyldurækni voru
auðkenni framkomu hennar til
síðasta.
Svo eftir 7 ára búskap hér í ná-
grenninu' við okkur, létu þau af
'búskap og maður hennar andaðist
skömmu síðar. Eftir; það var hún
til og frá 1 þessari bygð alt af með
hjálpandi og starfandi hendur þar
sem þörfin'fyrir aðhlynningu
hjálp var brýnust.
Það var eins og henni fyndist
hún væri amfna eða móðir allra,
sem eitthvafi amaði að og áttu' við
erfið kjör að búa.
Henni fanst hún aldrei mega
leggja árar í bát, þó kraftarnir
þverruðu og heilsan bilaði og hún
j-----------
DÁNARFREGN.
Á föstudaginn 23. okóber a. I.
lézt að heimili sínu Sigríður Frið-
riksdóttir Jónspon, 74 ára að aldri.
Sigríður sál. var fædd árið 1350
að Kaldranesi í Bjarnarfirði við
Steingrímsfjörð. Foreldrar henn-
ar'voru þau ihjónin Guðrún Jón.
atansdóttir og Friðrik Jónpson.
Flutti hin látna með fiölskyldu
sína til Ameríku arið 1888 og
settist að í Þingvallanýlenðu, þar
sem hún þjó í nokkur ár. Lifði
hún þar næst í bænum Portage
la Prairie, .en yfir 30 síðastliðin
ár bjó hún með syni sínum Maris
í nánd við Manitobavatnið skamt
frá Big Point og fyrir norðan
Langruth, þar sem hún lézt. —
Fjögur börn eftirlifa hana: Guð-
rún, gift á íslandi; ,Maris, aðal
trausta-stoð móður sinnar allan
síðari hluta æfi hennar; þá Jón-
Ina, gift Birni Halldórssyni að
Langruth, og Jóhannes, giftur
hérlendri konu og til heimilis í
Winnipeg. — -Sigríður sál. var í
góðu meðallagi skynsöm og
skemtileg í viðtali. Hún var gest-
risin og brjóstgóð við alla, \ sem
bágt áttu. Dugnaðar og vinnu-
'manpeskja var hún með afbrigðm,
eins og sjá má af því að ala upp
og koma /til manns að mestu
hjálparlaust þei.m börnum sínum,
sem eru í þessu landi. — Hvili
hún rólega í Guðs friði, eftir erf-
itt en vel unnið dagsverk.
\
/