Lögberg - 31.12.1925, Blaðsíða 6

LÖGBERG FIMTUDAGINN,
31. DESBMÍBŒJR, 1925.
Bls. 6.
PEG
Eftir J. Hartley Manners. _
19. KAPÍTULI.
Endurfundir.
Með hröðum hjartsætti stóð O’Connell þennan
júlímorgun á bryggjunni, og sá stóra skipið bincia
festar við hana.
Litla stúlkan hans var komin aftur til hans.
Skyidi hún nú vera eins og þegar húi fór? hugs-
aði hann, þegar hann leit eftir henni á riilli farþeg-
t
anna.
Hann var sannfærður um það, að hann mundi
aldrei oftar hvetja hana til að yfirgefa sig; aldrei,
fyr en hún sjálf óskaði þess.
Nú kom hann auga á hana meðal þarþeganno,
sem hröðuðu sér upp á brygguna. Það var hin sama
litla Peg í sömu svörtu fötunum, með sama hattiun
og ferðatöskuna og með Michael undir hendinni.
Endurfundir þeirra urðu öðruvísi en þau bæði
höfðu búist við. Jafnfrapit gleðinni randu þau að
nýtt frumatriði var komið til sögunnar a milli þeirra,
fundu að aðskilnaðurinn hafði ekki veiið áhrifalaus
fyrir hvorugt þeirra. |
Þetta á sér oft stað með manneskjur, sem árum
saman hafa sýnt hvor annari trygð og nákvæmni.
Jafnvel eftir stuttan aðskilnað getur það viljað til, að
áhrif annai'a manna, viðburðir meðan aðskilnaður-
inn átti sér stað, hafi reistVegg á milli þeirra, sem
verður að rifa niður áður en gamla sambúðin verður
endurtekin.
Á meðan O’Connell og Peg óku heim til sín, töluðu
þaa næstum ekkert saman. Þau héldu höndum sarn-
an á meðan Peg horfði á háu byggingamar, er þau
fóru fram hjá, hinar risavöxnu auglýsingar á aug- ,
lýsingastaurunum og hinn annríka fólksstraum.
Alt var eins nú og þegar hún fór.
Aðeins hún sjálf var umbreytt.
Heiíni fanst New York vera ósegjanlega hávær,
eftir kyrðina og rósemina í Norður-Englandi, sem
hún var nýlega skilin við.
Þau komu heim í híbýli O’Connells, sem hann
hafði skreytt eins vel og hann gat, til að taka á móti
Peg. *
Þar voru nýir húsmunir, nýjar myndir á veggj-
unum og blóm, hvert sem litið var.
O’Connell horfði kvíðandi á Peg, þegar hún leit í
kring um sig. Hver áhrif myndi heimilið hafa á
hana, þegar hún líkti því .við það, sem hún hafði
yfirgefið’
Kann varð í rauninni yfirburða glaður, þegar
hann sá andlit hennar geisla af ánægju.
“En hvað þetta eru fallegir húsmunir, pabbi.”
"Líkar þér þeir, Peg.”
“Já, mér líkar þeir ágætlega. Og svo þessi ynd-
íslega mynd af Fitzgerald á veggnum þarna.”
“Manstu eftir því að eg las æfisögu hans fyrir
þig?”
“Já, mjög vel. Eg héfi oft tárfelt yfir honum
og Robert Emmet.”
“Þú hefir þá ekki gleymt öllu, sem eg kendi þér
þegar þú varst barn, og talaði um við þig þegar þú
þroskaðist.”
“Hvernig getur þú ímyndað þér slíkt, pabbi?”
Hann leit á hana með*gamla gletnislega glamp-
anum í augum sinum.
“Eg hélt máfdte að þú værir orðin ensk núna.”
“Ensk?” spurði hún með gremjuróm og fyrir-
litningu í augunum. “Ensk, hélst þú? Þú ættir að
þekkja mig betur.”
“Það geri eg lika, Peg. Eg sagði þetta aðeins
til að stríða þér dálítið.”
‘lOg hvað hefir þú starfað við, á meðan eg var
fjarverandi, pabbi?”
Hann tók stærðar böggul af handritum og sýndi
henni.
“Þetta,” sagði hann.
Hún las:
“Óhentug ensk stjórn í heilan mannsaldur.”
Eftir Frank Oven O’Connell.
Hún leit glaðlega til hans.
“Það hlýtur að vera mikils vert, pabbil”
“Eg skal lesa það fyrir þig, þegar við sitjum hér
saman á kvöldin aftur — og nú skiljum við aldrei
aftur, Peg . Gerum við það?”
"Við hefðum ekki gert það núna heldur, ef þú
hefðir ekki endilega viljað það, pabbi.”
"Ertu gröm yfir því, að þú fórst?”
“Eg veit ekki — eg er bæði gröm og glöð yfir
því.” * ,
“Því komstu heim aftur svona fljótt?”
Eg lofaði aðeins að vera einn mánuð.”
“Vildu þau þá ekki hafa þig lengur?”
“Að einu leyti jú og að öðru leyti nei. Það er
löng saga. Við skulum setjast hér eins og í gamla
daga, og svo skal eg segja þér frá öllu eins og var.”
Hun settist á fótaskemilinn við fætur hans og
sagði frá. Úr sumum atvikuirt dróg hún, sum mint-
ist hún ekki á, eins og viðburðinn með Ethel — hann
átti að geymast óhaggaður í huga hennar.
Jerry nefndi hún aðeins snögglega.
En O’Connell mundi eftis lýsingu hennar á hon-
um í bréfinu, og spurði hana um hann. Og meðan
hann gerði það, athugaði hann hana nákvæmlega, og
tók eftir því að hún roðnaði hlýlega, þegar hún
nefndi nafn hans, en varð hrygg á svip þegar hún
sagði frá því, að hún uppgötvaði að hann hafði nafn-
bót.
"Það eru mjög einkennilegár manneskjur þessir
Englendingar, Peg — kaldir, lævísir og klókir.”
“Sumir eru líka göfugir og heiðarlegir og mjög
fróðir, pabbi.”
“Var þessi Jerry það, sem þú uppgötvaðir að var
lávarð'ur ?”
"Já, pabbi.”
Og hann var kurteis í viðmóti við þig?”
"Já, eins og eg hefði verið hin fegursta hefðar-
mey.”
"Brosti hann nokkru sinni til þín?”
"Mðrgum sinrtum.”
“Manstu eftir talshættinum, sem eg kendi þér
þegai^þú varst lítfl? “Gættu þín fyrir uxahorunum,
hestah'ófunum og brosi Englendings”.”
Hann þagnaði og horfði fast á hana.
“Manstu þetta, Peg?”
“Já, það man eg. En maður getur ekki Iitið
sömu augum á alla Englendinga. Það eru margir
lélegir frar til, og það eru fáeinir Englendingar göf-
ugir menn, og Jerry er einn af þeim.”
“Hversvegna sagði hann þér ekki, að hann væri
lávárður?” * .
“Hann áleit ekki að það væn nauðsynlegt. 1
Englandi sýnir fólk með hegðan sinni og framkoim:
hvað það er, því finst ekki nauðsynlegt að opinbera
það ö]lum.,,
“Það er nú einkennilegt að þeir skuli stjorna
okkur Peg.M
“Þegar fram líða stundir, munu þeir fara yfir
til írlands og kynnast kringumstæðunum, eins o,:
þær eru, og þá munu þeir breyta öllu til batnaðar.
Þetta sagði Jerry.”
“Þeir er nú þegar byrjaðir. Þar er einn maður,
er heitir Plunkett, hann hefir gert meira á fáum árum
en allar hinar ýmsu stjórnir hafa gert á öllum þeim
árum, er þær hafa leikið sér að troða ofan á okkur.
Og Plunkett hefir líka nafnbót.”
“Eg veit þetta, pabbi. Jerry þekti hann og hann
talaði oft um hann.”
“Gerði hann það.”
“Já, hann sagði, að ef enska stjórnin vildi hlusta
á þenna vel hugsandi mann væri von um að gera
írana að ánægðu og gæfuríku fólki. Og Jerry
sagði —”
“Þdð lítur út fyrir að Jerry hafi talað allmikið
við þig.”
“Já, það gerði hann. Það var hann, sem vakti
löngun mína til að læra, og nú vil eg byrja á því
með alvöru. Við skulum bæði byrja, pa-bbi.”
“Við hvað áttu?” spurði O’Oonnell fremur hörku-
lega.
"Eg veit auðvitað að þú kant afar margt, en
það eru einmitt þessir prúðu siðir, sem við Irarnir
þurfum að læra, pabbi. Lífið verður svo miklu
viðfeldnara, þegar maður er nærtgætinn og alúðleg-
ur hvoi* við annan. Við höfum fleygt frá okkur
öllum umgengnis reglum og kurteisi og orðið kald-
ir og óviðfeldnir í framkomu, sem í rauninni er ekki
eðli okkar, en hefir orsakast af endurminningunni
um ósvífni og ranglæti.”
Án þess að vita það, talaði Peg eins og hún
hafði oft heyrt Jerry' tala, þegar þau voru að ræða
um írsku spurninguna. O’Connell hlustaði undr-
andi á hana. -
“Sagði Jerry þetta líka?”
“Já, pabbi ;— og -miklu meira. Hann þekkir
írland vel og þykir vænt um það. Margir af hans
beztu vinum eru írskir, og r—•”
“Þagnaðu snöggvast. Hefi eg nokkru sinni
verið kaldur og óviðfeldinn í framkomu við þig,
Peg?”
“Aldrei, pabbi. En þú gætir líka verið lávarð-
ur. Það er' enginn þeirra fallegri en þú. Það er
aðeins í framkomnuni, að þeir eru dálítið á undan
okkur.”
“Og hvernig bugsar þú þér að eg hefði getað
náð sömu framkomu g lávarðar, þar sem faðir minn
var einn af fátækustu bændunum í Yands héraðinu
heima, og hefi alla æfi mína orðið ^ð berjast við
fátækt?”
Það var ekki ætlun mín að asaka þig hic
minsta, pabbi”
“Eg veit það, Peg.”
“Eg er svo glöð yfir þér, að eg met þig og þím
, hegðun meira, heldur en nokkurn enskan lávarð^
Hann tók hana alúðlega í faðm sinn.
“Það fylgir mikil hætta því fyrir þær mann
eskjur, sem lifað hafa innilegum samvistum, að
skilja. Þegar þær finnast aftur, finst þeim báðun
að hin hafi breyst, þær líta öðrum augum hvor :
aðra, Peg; og það er það, sem þú gerir með mij
núna. Á meðan við vorum daglega saman, tóks
þú ekki eftir mínum óvandaða talsmáta og skort
mínum á siðmenningn og þekkingu. Nú hefir þi
kynst öðrum, sem hafa alt það, er eg fékk aldre
tækifæri til að tileinka mér. En það veit Guð, al
eg ann þér að hljóta alla þá kosti, sem lífið getu:
veitt þér. Þú og landið mitt, og endurminningii
um móður þína, er alt sem eg hefi unað við jll þess
ár. Þessvegna var það, að eg hvatti þig til að far:
til Englands, eg vildi að þú skyldir kynnast því lífi
þar sem dagurinn líður án nokkurrar áhyggju, þai
sem fátæktin og neyðin eru .óþekt. Nú hefir þi
kynst því, Peg, og heimurinn er orðinn allur annai
í þínum augum, og þar af leiðandi vilt þú kveða up;
dóm yfir’hinu liðiia lífi okkar — og yfir mér_”
Hún greip áköf fram í fyrir honura:
, “Hvað ert þú að segja. Eg ætti að leyfa méi
að dæma þig? Hvernig heldur þú að eg sé orðin'
Eg skal segja þér, að eg er komin aftur til þín þús
und sinnum meira sem þitt barn, heldur en eg vai
þegar eg fór. Það, sem fyrir mig hefir komið, hefii
aðeins aukið ást mína á þér, og virðingu mína fyrii
lífsstarfi þínu. Eg hefi máské breyst, en breytums
við ekki dag eftir dag, þó við lifum óslitnum sam
vistum? Og hvað slæmt er við það, ef b*-eytingii
er til batnaðar ? Það er vaknað I mér nokkuð, sen
eg hefi aldrei áður orðið vör við. Eg fór sem ban
og er komin aftur sem fullaldra kvenmaður. pabbi
En kvenmaðurinn er þér jafn hlyntur eg barnið
Ekkert vald í heiminum skal aðskilja oikkur,”
Hún þrýsti sér að honum með ákaf^.
En um leið og hún mptmælti skilnaðinum meí
ákafa, fann hann að hún hafði orðið fyrir nýjun
ahrifum .Hann þrýsti henni að a,ér og horfði í augi
hennar:
‘‘Það er samt sem áður eitt, sem seinna mui
aðskilja okkur, Peg.”
“Hvað er það, þabbi?”
“Ástin, Peg.”
Hún leit niður og svaraði tengu.
“Er hún komin, Peg? Er hún komin?”
fÓ1 hÖÍUð Sitt Við brjÓst hans> °Z l>ó ekker
hljóð bænst yfir varir hennar, fann hann að lík
ami hennar skalf af gráti.
Hún var þá komin.
Barnið, sem hann hafði sent í burtu að ein
einn mánuð hafði breyst í fullaldra kvenmann.
Lífið hafði kallað á hana.
\
Það var sorgþrungin Peg, sem komin var aftur
til harts, og hann ásetti sér að gera alt hvað hann
firæti til þess, að gera þessa byrði léttari, sem þving-
aði hana.
Hann talaði hreinskilnislega við hana og reyndi
að sýna henni fram á, að það væri ekki hróssvort
af Jerry, eftir að hann hafði alt af ýtt 'undir þiosk-
un tilfinninga hennar til sfn, að snúa við henni baki
sökum ímyndaðrar móðgunar.
Hann reyndi að sýna fram á hinar spaugilegu
hliðar þessa viðburðar, og stríða henni með þvf,
að hún hefði verið að spauga við Englending, ein-
mitt á þessu hættulega augnabliki.
"Því það hefir eflaust verið spaug, Peg?“
“Já, auðvitað, pabbi.”
“Þá hefðir þú átt að vita betur. Fanst þu,
meðan þú dvaldir þarna, nokkurn Englending, sem
gat skilið spaug?”
“Ekki marga, pabbi. Alaric frændi gat það
að minsta kosti ekki.”
“Fanst þú nokkurn, sem gat það?”
“Já, pabbi.” „
“Þann mann, hvers vináttu .þá virtir mikils .
“Eg virði hana ennþá mikils, pabbi.”
“Hver var það?”
“Jerry, pabbi.”
O’Connell stundi.
Jerry! Alt af Jerry!
“Eg reyndi oft að spauga við hann, og hann
skildi það alloftast.”
‘Mér þætti gaman að kynnast þessum aðdáan-
lega manni.” ’ •
“Mér þætti líka vænt um það, pabbi. Þið
munduð verða góðir vinir.”
“Við góðir vinir. Segis þú ekki að hann sé
gðfugmenni?”
“Hann segist álíta þann mann göfugan, sem
aldrei særi annara tilfinningar viljandi. Og hann
aegir að það sé ekki undir hátt standandi ætt komið,
hafi einhver maður þenna hæfileika, er hann eins
mikið göfugmenni og hann væri af hátignum ætt-
um kominn, og vel mentaður. Og hann sagði, að
sá göfgasti maður sem hann hefði þekt, væri öku-
maður.”
“ökumaður?”
“Já, það sagði hann raunar. Hann þekti öku-
mann, sem aldrei gat sært nkkurn mann — og þess-
vegna var hann göfugmenni.
“Var þetta alvara hans?”
“Alt, sem hann sagði við mig, var honum al-
vara.”
“Það er líklega ekki mikið út á vin þinr. að
setja, Peg?”
“Það er ekki mögulegt að finna neitt að honum.”
“Máské bann sé kominn af írskum forfeðrum.
Þetta er' einmitt það sem írf — góður Iri munli
segja.”
“Þjóðerni á engan þátt í listum, leikfimi, bók-
mentum, né söngfræði. Allir slíkir menn mynda
eins konar bræðrafélag, hvort sem þeir eru hvítir,
svartir, gulir eða rauðir.
Heimurinn þarfnast mikilmenna, og hann skeyt-
ír ekkert um hvern lit þeir hafa, að eins að þeir séu
mikilmenni.”
O’Connell hlustaði undrandi á hana.
“Hver hefir sagt þér þetta?”
"Jerry hefir sagt það; og það er satt; eg trúi
því.”
* * «
Þannig sátu þessi tvö og töluðu saman Iangan
tíma nætur.
O’Connell sagði henni frá framtíðarhorfum
sínum.
Ef að bókin hans seldist vel og hann græddi til
muna á henni, þá ætlaði hann að fara heim til Ir-
lands og vera þar, það sem eftir væri æfinnar —
til hins aðáanlega írlands, er sameinaði það besta
af hinu gamla við kappgirni og afl hins nýja.
Irland, sem er þess vert að lifa í. Þar skyldu
þau stofna heimili handa sér, sem þau aldrei yfir
gæfu.
“En við gætum þó farið til Englands einu sinni,
pabbi ?” «
"Til hvers?” I
“Til þess að sjá það.”
“Eg hefi einu sinni komið þangað. Það var
þar, sem eg og móðir þín vorum gift. Það var*þar
sem hún gaf mér líf sitt.”
Hann þagnaði skyndilega. Endurminningarnar
streymdu inn í huga hans, og þung stuna leið upp
frá ibrjóti hans. *
P.eg sá sviþinn í augum hans og skildi hann, og
hún hagaði sér nú, eins og hún var vön að gera, þsg
ar hún var lítil, hún smokraði litlu hendinni sinni
í hans og sat alveg kyr, bíðandi eftir því, að h'aíra
ryfi þðgnina.
Hann stóð upp að lítilli stndu liðinni.
“Það er best að þú gangir til hvíldar, Peg.”
• “Já, pabbi.”
Hún stóð kyr við dyrnar.
“Þykir þér vænt um að eg er komin aftur*
pabbi?”
Hann svaraði með þvi að koma til hennar og
faðma hana að sér.
“Eg vil aldrei bér eftir yfirgefa þig,” sagði
hún.
Þegar morguninn nálgaðist sofnaði Peg, en
mjög órólegum svefnk Hana dreymdi að hún sá
mannslík fljóta niður eftir á. En þegar hún rétti
hendurnar út eftir því, sá hún að það var Jerry.
Hún vaknaði dauðhrædd, kveikti ljós og settist
á stól, þangað til hún heyrði föður sinn fara að
hreyfa sig. Þá gekk hún til herbergisdyra hans, og
bað um leyfi til að mega koma inn. Hann opnaði
dyrnar og sá hana standa þar föla og skjálfandi á
beinunum, og gerði það hann hræddan. '
“Hvað er að Peg? Hvað er að?” hrópaði hann.
Hún greip handlegg hans og sagði örvilnuð:
MMig dreymdi að hann var dáinn, og eg gat
ekki náð honum. Hann flaut fram hjá mér niður
eftir á, og snéri andlit hans upp á við —”
Hún slepti handlegg hans og var að detta þeg-
ar hann greip hana, lagði hana með varkárni á legu-
bekkinn og hlynti að henni, þangað til hún opnaði
augun aftur.
Þetta var í fyrsta skifti, sem liðið hafði yfi/
Peg. t
Hún var sannarlega umbreytt.
. Hann ásakaði sig fyrir að hafa Iátið hana
fara til Englands.
Hún var komin heim aftur með sært hjarta,
sem enginn gat læknað — ekki einu sinni hann.
20. KAPÍTULI.
Óvænt heimsókn.
Fyrstu dagarnir eftir heinisókn Pegs, samein-
uðu fðður og dóttur ennþá nánara, heldur en þau
höfðu verið á hinum ógleymanlegu ferðum um 1r-
land, {þegar hann var að flytja fyrirlestra fyrir
fólkið.
Peg varð nú skrifari föður síns. Á daginn
gekk hún frá bókhlöðu til bókhlöðu, og safnaði at-
hugasemdum til minnis, viðvíkjandi hinni miklu bók
hans, og á kvöldin las hann fyrir og hún skrifaði.
O’Connell fann að augnablikið tíl að gefa út bok-
ina var mjög hentugt nú, þegar allra þjóða augu
horfðu á hin nýju skref til sjálfsstjórnar fyrir
frland, sem Asquith stjórnin hafði stigið, og út leit
, fyrir að yrði að lögum. i
Hinn gamli draumur Iranna virtist loksins ætla
að fá tækifæri til að ná framkvæmd.
Og O’Connell gerði alt hvað hann gat til að
fullkomna bókina.' Hann snéri sér áð liðna tíman-
um, dvaldi í nútímanum og reyndi að segja frá hvað
ské mundi á ókomna tímanum. Og með hverri blað-
síðu fann hann? að hann nálgaðist heimilið — það
heimili, sem hann ætlaði að stofna fyrir Peg á ír-
landi.
Þar mundi roðinn koma aftur í kinnar hennar,
augun fá aftur geisla sína, og rödd hennar verða
jafn fögur og glöð sem áður. Nú brosti hún sjald-
an, kinnar hennar voru fölar, og^ dökkir hringir um
augun sögðu frá erfiðri vinnu á daginn og litlum
svefni á nóttunni.
Um dvöl sína í Englandi talaði hún ekki oft.
Allur' áhugi hennar virtist snúast um bókina.
Það var alveg nýtt fyrir Peg, að skrifa eftir
því sem lesið var fyrir, kynna sér réttritun og sðgu-
lega viðburði. 1 __
Og henni var vissu leyti ánægja að þessu.
Það var fyrir föður sinn, sem hún gerði þetta.
Og þetta þroskaði hana sjálfa. Hún var nú
komin lengra áleiðis á skeiði þekkingarinnar, held-
ur en hún var fyrir mánuði síðan.
Og það var mikil huggun.
Hún fékk tvö bréf frá Ethel. í fyrra bréfinu
var þakklæti- fyrir það, sem hún hafði gert fyrir
hana. 1 hinu síðara sagði hún, að hún ætlaði
skemtiferð til Noregs með vinum sínum.
Húsinu í Scarboro ætti að loka og flytja til
London í september byrjun.
Alaric hefði ákveðið að velja lífsstaf föður
síns og verða lögmaður.
iBlrent nefndi hún ekki. Sá innskotsþátþur í
lífi hennar eflaust á enda. Hún endaði bréfið með
hlýjum orðum um þakklæti sitt og vináttu til Peg,
og kvaðst vona að þær findust aftur.
Þessi bréf og starfið fyrir föðurinn, var eina
skemtunin, sem Peg hafði í þessu einmanalega lífi
sínu.
Eitt kvöld, þegar hún bjó sig undir að fara að
vinna, heyrði hún dyrabjölluna hringja. Það var
sjaldgæft, því þau áttu fáa kunningja. Hún heyrði
dyrnar opnaðar og rödd föður síns ásamt annars
manns.
Svo var barið að dyrum hennar.
“Hér er maður, sem vill tala við þig, Peg,"
kallaði faðir hennar.
“Hver er það?”
“Maður, sem eg þekki ekki. Komdu strax.”
Án nolkkurrar ástæðu fann hún til alhnikils
óróa. Hún gekk strax út úr herbergi sínu, en narr
staðar við dagstofudyrnar og hlu'staði.
Faðir hennar talaði þar inni. Hún opnaði
dyrnar og gekk inn. Hávaxinn sólbrendur maður
gekk á móti henni. Hjarta hennar hætti og slá og
hún skalf sem strá í vindi. Á næsta augnabliki
l
hélt Jerry hendi hennar á milli sinna.
“Hvernig líður yður, Peg?”
Hann brosti til hennar, eins og hann var vanur
að gera í Regal Villa. Svipur augna hans var
alvarlegur og röddin hafði hinn gamla blíða hreim.
“Hvernig líður yður, Peg?” endurtók hann.
“Ágætlega, hr. Jerry,” svaraði hún ringluð.
Svo varð henni litið á föður sinn, og hún flýttl
sér að kvnna þá.
“Faðir minn. —■ Sir Gerald Aldair”
“Við höfum sagt hvor öðrum nöfn okkar,” sagði
O’Connell.
Hann leit vingjarnlega á Jerry. “Hvað hefir
komið yður til að fara hingað til Ameríku?” spurði
hann.
“Eg hefi aldrei komið hingað fyr. Og sem
Englendingur langaði mig til að sjá það sem við
eitt sinn áttum.”
' “0g mistuð sökuð illrar stjórnar.”
“Við skulqm heldur kalla það af skorti á skiln-
ingi.”
“Eins og þið einhvern daginn missið frland.”
“Það vona eg ekki verði. Þau lönd skilja hvort
annað betur með hverjum degi, sem líður.”
“Peg stóð og furðaði sig á ilþví. hverevegna
Jerry var kominn. Hversvegna?
Nú var aftur hringt. Peg ætlaði að fara og
opna dyrnar, en faðir hennar stöðvaði hana.
“Það er MoGinnis. Eg átti von á homn*‘ *
kvðld. Eg tek hann jnn til mín, þangað til vinur
þinn er farinn.”
“Látið mig ekki trufla,” sagði Jerry og hreyfði
sig til að fqra til dyranna. “Eg fæ máské leyfi til
að koma aftur seinna?”
“Nei, verið þér kyrrir,” hrópaði O’Connell *%
hljóp út, því nú var hringt aftur.
Peg og Jerry Iitu hvort á annað — sv0 leit hún
iiiður.
“Mig langar til að biðja ýður um eitt, Sir Ger-
ald,” sagði hún.
“Jerry!” Ieiðrétti hann. i
“Verið þér ekki reiður við mig yfir þvl, sem
eg sagði, þegar eg fór. Það var Ijótt af mér að
segja það. Þó það væri ekki annað en það, sem
þér náttuð búast við frá mér. 0g þér, syem alt af
höfðuð verið mér svo góður. Það hefir alt af hr 'gt
mig siðan, en eg þorði ekki að skrifa yður um það —
það hefði ljtið út eins/og eg vildi troða mér inn til
yðar. En nú, þegar þér eruð kominn hingað, vil eg
biðja yður fyrirgefningar — og að vera ekki reiður
við mig.”
“Eg get ekki verið reiður við yður, Peg.”
Hann þagnaði og leit á hana. Og alt í ei»*
bilaði sjálfsstjórn hans. Hann laut niður að heani
og sagði í blíðum rómf
“Peg — eg elska yður!”
Gleðióp ómaði 1 huga hennar, en dó á vörun
hennar. Alt snérist í hring fyrir augum hennar.
Var nú sorg hennar slökt.
Kom Jerry til hennar af því, að hann elákaði
hana?
Hún reyndi. að tala en gat það ekki.
Svo heyrði hún hann segja:
“Eg vissi að þér munduð aldrei skrifa mér —
og eg vissi ekki hve mikið, eða hvort ýður þótti væntf
um mig. Þessvegna fór eg á eftir yður, til þess
að fá að vita það. Eg elska yður Peg. Kg M9
yður að verða konan mín, og láta mig fá leyfi til
að þykja vænt um yður, vernda yður pg gera yð»r
gæfuríka. Eg elska yður.”
Hjarta Pegs sló afarhart.
“Elskið þér mig?” hvíslaði hún.
Röddin skalf.
“Já, Peg. Verðið þér mín.”
“En þér hafið nafnbót —”
“Takið þér þátt í henni með mér.”
("Niðurl. á 7. bls.)