Lögberg - 19.08.1926, Blaðsíða 1

!i
Ö ij lUI" Q.

39. ARGANGUR
WINNIPEG, MAN., JFIMTUDAGINN 19. AGÚST 1926
I
NÚMER 33
I

Canada.
Hon. Charles Dunning, fyrver-
andi stjórnarformaður í Saskat-
chewan og járnbrauta ráðherra í
King-stjórninni, er nú að ferðast
um Ontario-fylki og flytja þar
stjórnmálaræður. Eins og kunn-
ugt er, þá er Ontario fylki sterk-
asta vígi íhaldsflokksins hér i
landi. Þar eru hátollamenn flest-
ir, sem allir hyggja gott til glóð-
arinnar, ef Meighen og hans fé-
iagar hafa völdin. En þrátt fyrir
það, verður ekki annað séð, en Mr.
Dunning sé afar vel tekið þar
eystra og fólk þyrpist saman til
að hlusta á hann. Hann er ófeim-
inn að segja Mr. Meighen og
flokksmönnum hans til syndanna.
Segir, að honum nægi ekki aftur-
hald, heldur stefni hann beint út
í afturför. Það er talið hér um
bil víst, að frjálslyndi flokkurinn
vinni allmörg sæti í Ontario við
kosningarnar 14. sept.
* * •
Hópur manna frá Kansas hefir
nýlega verið á ferð um Saskatche-
wan til að skoða sig um og með
þeim tilgangi, að kaupa þar land
til ábúðar, ef þeim litist vel á sig.
Þeir eru nú farnir heimleiðis, en
áður en þeir fóru, keypti hver mað-
ur, sem í förinni var, 320 ekrur
af landi í Snipe Lake héraðinu í
Saskatchewan. Láta þessir menn
hið bezta yfir því, hvernig þeim
hafi litist á sig í Canada.
« • V
Byggingaleyfin, sem tekin hafa
veriö út í Winnipeg á þessu ári
nema nú $9,200.000 og það er altaf
verið aS byrjr- á nýium byggingum.
Síðan fyrir stríðiS hefir aldr-
eí verið bygt eins mikið
í Winnipeg, eða neitt svipað því.
Fyrir handiðnamenn, sem að bygg-
ingnm vinna, hefir kaupgjald aldrei
verið eins hátt eins og það er nú.
* * *
Mackenzie King, leiðtogi frjáls-
lynda flokksins, hefir nú lokið ferð-
um sínum um Vestur-Canada í
jietta sinn. í gær fmiðvikudagj talx
aði hann í Portage la Prairie, kjör-
dlæmi Meighens, kl. 4 og í Brandon
aS kveldinu. Ferðast hann nú um
Austur-Canada alt austur að hafi.
* * *
Yfir fjörutíu stúdentar frá Ox-
ford háskólanum og Wye skólanum
í Kent á Englandi komu til Mont-
real á föstudaginn i síðustu viku.
Eru þeir nú nýkomnir hingað til
Vestur-Canada og ætla að, vinna
hér|við uppskeruvinnu í hadst ög
hverfa svo heim að því búnu. Þess-
ir piltar eru frá hinum beztu heim-
ilum á Englandi og kannské lítið
vanir eVviðisvinnu, en þeim hefir
öllum veriS útveguS pláss á góðum
heimilum í Saskatchewan og má vel
vera að jjeir reynist vel í kaupa-
vinnunni.
• • •
ÞaS er nýjung, aÖ ibændurnir í
Manitoba noti rafmagn t staðinn
fyrir gufuafl við þreskinguna á
haustin. En það gerði D. S. Brown,
bóndi við Carman núna í vikunni.
* * *
Nú eins og jafnan um þetta leyti
árs, streymir mesti sægur af mönn-
um hingað til Vestur-Canada til að
vinna við uppskeruna. Koma j>eir
úr öllum austurfylkjum landsins, alt
austan frá hafi. Um helgina voru
komnir yfir 6000 manns að austan
til Winnipeg, sem allir voru á vest-
urleið og það j)ó ekki nema rétt
byrjunin á }>essum mikla kaujta-
mannastraum.
* * *
Fyrir hálfri annari viku var mik-
ið ofsaveður í Nova Scotia. Fórust
j>á tvö skip þar við strendurnar og
hið þriðja er enn ekki komið fram.
En talið víst að þar muni hafa far-
ist 57 manns.
*Bretland.
Nú er liðnar meir en fimtán vik-
ur síðan kolaverkfallið á Englandi
hófst. Það er áætlað að það hafi
beinlinis og ólbeinlínis kostað eina
biljón dollara. Það er alment litið
svo á, að það hafi alt að engu orðið
og verkmennirnir séu nú að því
komnir að gefast upp og ganga að
j>em kostum, sem námaeigendurnir
settu áður en verkfallið var hafið.
Hafa f>eir frá byrjun verið mjög
vel samtaka og hafa sterkan fólags-
skap sín á meðal. Hinsvegar þykja
verkamennirnir ekki hafa haft góða
leiðsögn. Sá sem mest hefir látið til
sin taka af þeirra hálfu er A. J.
Cook, skrifari hinna sameinuðu
,námamannaféilaga. Hann þykir
ekki eins forsjáll eins og hann er
ákafur. I-fann naut fyrst mikils
trausts hjá námamönnum og eggj-
aði hann j>á mjög á að halda fast
við kröfur sínar, sem voru þær að
ganga alls ekki að því, að vinnudag-
urinn væri Iengdur eða kaupið lækk
að. Nú þykjast menn sjá j>ess glögg
rnerki að áhrif hans séu að þverra
og einnig að hann sé sjálfur að láta
undan siga.
..Það er talið 'hér um bil vist, að kola
verkfallinu verði nú hætt áður en
langt liður, en þannig, að fyrir allra
hluta sakir, hefði það betur aldrei
hafið verið.
* * *
Sú fregn flaup út um allan heim
nýlega að lik Lord Kitchener væri
fundið einhversstaðar á vestur-
strönd Noregs. Hafði það átt að
reka þar á land fyrir löngu síðan
og verið jarðað án þess nokkur vissi
hver þar væri rekinn. Það var ensík-
ur blaðamaður, sem þóttist hafa
komist að þessu. Nú er þetta alt
borið til baka og meir að segja hef-
ir stjórnin á Englandi lýst yfir því
,að fréttin sé tilhæfulaus.
Á laugardaginn i síðustu viku
alndaðist í London á Englandi Hugh
Sutherland, einn með elstu borg-
urum Winnipeg-börgar, 83 ára að
aldri. Hann var atkvæðamaður á
sinni tið : bygði jáfnbrautir og fékst
mikið við skógarhögg og viðarsölu.
Þingmaður var hann fyrir Selkirk
kjördæmi á Sambandsjúnginu 1882.
En mest var hann vafalaust J>ektur
fyrir afskifti sin af ITudson flóa-
'brautar málinu, sem hann barðist
mjög fvrir, fvrir fjörutíu árum eða
meira. Hlaut hann af því viðurnefni
og var kallaður “Hudson Bay
Sutherlánd.” Hafði hann jafnan
áhuga á því máli og hafa hugsjón-
ir hans unnið mikið fylgi á seinni
áruin, sem kunnugt er, þó enn sé
ekki búið að byggja brautina.
Bandaríkin.
Stjórnin á Spáni hefir kallað
heim hendiherra sinn í Was'hington,
Don Juan Riao.. Eftirmaður hans
verður Don Alejandro Padilla, sem
nú er sendiherra í Portúgal.
* * *
Coolidge forseti hefir varað
Bandaríkjamenn, sem ferðast um
Evrópu við því að haga sér }>ar
öðruvísi en vera ber og þar þykir
við eiga. Hann heldur ekki að
Norðurálfu-þj'óðirnar hafi neitt á
móti Bándaríkjamönnum yfirleitt,
en óánægja sú, sem þar hefir stund-
ttnt borið töluvert á gegn þeim, stafi
mest af því, að þeim hafi fallið
miður vel framkoma sumra vestan
manna, sem þar hafa verið á ferð-
inni.
• * *
Robert Todel Lincoln, sonur Abra-
hams Lijicoln forseta dó hinn 26.
júlí að heimili sínu í Hildene, Ver-
mont, áttatíu og tveggja ára að aldri
* * •
Lincoln C. Andrews, aðal eftir-
Iitsmaður vínbannslaganna í Banda-
ríkjunum, hefir verið á Englandi
fyrir skemstu í þeim erindum að fá
bresku stjórnina til að vera Bandá-
ríkja-stjórninni samtaka í j>ví að
koma í veg fyrir að vín sé flutt inn
í landið frá Bretlandi. Er sagt að
honum hafi verið J>ar vel tekið og
stjórnin á Bretlandi sé fús til sam-
vinnu í jæssu efni.
• • •
Gertrude Ederle heitir ung stúlka
frá New York, sem'á laugardaginn
var synti yfir sundið milli Frakk-
lánds og Englands. Hún fór frá
Gris-Nez á Frakklandi kl. 7.09 um
morguninn og lenti í Kingsdown á
Englandi kl. 9.40 að kveldinu.
Hafði hún }>á verið í sjónum 14
klukkustundir og, 31 mínútu. Miss
Ederle er fyrsta konan, sem synt
hefir yfir sundið, en nokkrir menn
hafa gert það áður og sá sem fljót-
astur hefir reynst var 16 klukku-
stundir og 23 mínútur. Bátur fvlgdi
Miss Ederle alla 1eið og flutti hana
aftur yfir til Frakklands, en það
var rétt með herkjum, að hún fékst
til að láta flytja sig út i bátinn, jxir
sem hann beið eftir henni nokkttð
langt frá landi. Hún var alveg til
jæss búin að synda út í bátinn, en
af því varð þó ekki. Sýnfr þetta að
hún var ekki að þrotum komin.
Fimm menn hafa synt yfir sund-
ið. Var það fyrst gert 1875 og síð-
ast 1923. Nú er sagt að margir séu
að hugsa um að reyna jietta, bæði
karlar og konur. Miss Ederle hefir
áður reynt að synda yfir sundið, en
vað þá að gefast upp, eins og marg-
ir aðrir, sem jætta sund hafa þreytt.
Þessi stúlka hefir æft sund siðan
hún var barn að aldri, og er nú
löngu orðin aljækt fyrir iþrótt sína.
* * *
Hinn frægi flugmaður, E. H.
Barksdale, fórst af slysi hinn 11.
ágúst. Var hann í flugvél sinni,
meir en þúsund fet uppi í loftinu
jægar eitthvað bilaði í vélinni, svo
hann .gat ekki haft stjórn á henni og
féll hann til jarðar og dó samstund-
is. Vildi }>etta slys tíl nærri Dayton,
Ohio. E. H. Barksdale hlaut frægð
mikla i Ervópu-striðinu og er sagt
að 'hann hafi skotið niður margar
flugvélar og oft ekki munað nema
hársbreidd að hann sjálfur misti
lífið.
* * *
í Hollywood, Cal. þar sem kvik-
myndirnar eru flestar gerðar, varð
eldsvoði mikill á sunudaginn.
Brunnu þar margar byggingar, sem
iðngrein þessari tilheyrðu og mikið
efni, sem' til myndanna er notað.
Ennig nokkur ibúðarhús. Er skað-
inn metinn $500,000. Þaið leikur
grunur á að kveikt hafi verið í þess-
um byggingum og er haldið að það
hafi gert kona nokkur til að hefna
fyrir það, að dóttir hennar hafi
ekki fengið þar vinnu, sem hún
vildi fá.
Hvaðanœfa.
Eins og kunugt er„ hefir stjómin
í Mexico hafið stríð mikið gegn ka-
jxdsku kirkjunni þar í landi og tek-
ið af henni ýms réttindi, scm hún
hefir þar notað um langan aldur.
Berast nú svo að segjía daglega
fréttir þaðan að sunnan um allskon-
ar skærur milli stjórnarliðsins ann-
ars vegar en kaj>ólskra manna hins
vegar. Verða þar oft meiðingar
miklar á báðar hliðar og stundum
manndráp. Eru káþólskir menn
ótæpt hneptir í fangelsi og hart
leiknir eftir því sem fréttir þaðan
segja.
* • •
Hinn 11. þ. m. mintust Þjóðverj-
ar }>ess að sjö ár eru liðin síðan
keisarastjórnin leið undir lok og
lýðstjórnin komst á. Lenti j>á í skær
um milli lýðstjórnarmanr^a og
kommúnista í Berlín og urðú marg-
ir fyrir töluverðum meiðingum í
]>eirri viðureign og varð að kalla út
alt lögreglulið borgarinnar til að
skakka leikinn. Ekki er þess getið
að manntjón hafi orðið.
* * *
Báðar deildir júngsins á Frakk-
landi hafa nú tekið sér hvíld J>ang-
að til um miðjan október, án j>ess
að samþykkja skuldagreiðslusamn-
inga við Bretland eða Bandaríkin.
Nefnd hefir verið kosin til að at-
huga skuldagreiðslu mál Frakka við
önnur ríki og koma fram með til-
lögur þvi máli viðvíkjandi. Er
Franklin Bouillon formaður henn-
ar. Poincare stjórnarformaður segir
að skuldagreiðsla sé helsta málið,
sem liggi fyrir Júngfinu, þegar það
kemur saman næst.
Vildi lifa eins og hvítur
maður.
—Eftir Long Lance—
Það var trúboði í suðurhluta Al-
berta fylkis, sem kendi mér staf-
rofið; en veitingamaður, og hann
heldur gamaldags, i Wyoming, sem
fyrstur mannti kom j>eirri hugmynd
inn hjá mér, að eg gæti orðið ment-
aður maður og eitthvað gæti úr mér
orðið.
Þessi maður var Hollendingur og^.að skara fram étr i iþróttum.
með því færð þú góðan undirbún-
ing undir skólagönguna.”
Eg var þá sextán ára gamall og
gat vel smalað nautgripum. Eg gat
tamið hesta hversu viltir og ój>ekkir
sem þeir voru. En eg gat naumast
skrifað nafniö mitt, eða stafað nokk
urt orð rétt.
Mér hafði verið sagt upp vist-
inni hjá hjarðbóndanum, sem eg
hafði verið-að vinna fyrir, af þvi
eg hafði reiðst um of og barið hest-
inn með hnefanum og mér fanst eg
aldtei mundi aftur fara til hvítra
manna. Mér fanst þeir hefðu gert
mér rangt til vegna J>ess, að eg var
Indiáni. Þá um daginn keypti eg ó-
tamið trvppi fvrir sjö dollara, lagði
á það hnakkinn minn og reið á
stað áleiðis til Indíánana og tamdi
tryppið á leið’ mi.
Skömnni si ar var eg valinn með
nokkrum öðrum Indíánum til að
ferðast með Cody sveitarforingja,
sem alment var nefndur “Buffalo
Bill”. Við vorum á sífeldu ferða-
lagi i heilt ár og fórum víða. Ekkert
vissi1 eg hvar við fórum, því mér
sýndust allar borgir eins í þá daga.
En nú kannast eg við mig í ýmsum
borgum, þar sem eg kem og veit að
eg hefi komið j>ar áður. Eg hafði
áður stutt, klipt hár, en nú var það
orðið svo vaxið að eg gat fléttað
það.
“Svona vil eg verða.”
Skömmu eftir að við lögðum af
stað í þetta ferðalag kom nokkuð
fyrir, sem hafði mikil áhrif á alt líf
mitt. Einn daginn var Indiánafor-
ingjanum, sem með okkur var, og
fleirum af hinum eldri mönnum,
iboðið að koma á mjög ríkmannlegt
og fallegt heimili, J>ar sem heirnil-
isfólkið var vel mentað og prúð-
mannlegt í allri framgöngu. Nokkr-
ir af okkar drengjum voru látnir
fylgjast með. Þetta var í fyrsta
sinn, sem eg hafði nokkuð kynst
verulega vel mentuðu fólki og séð
hvemig það lifði á heimihim sínum
og mér leist vel á það. Það var öðru
vísi heldur en amað fólk sem eg
hafði séð. Eitthvað tignarlegt við
framkomu J>ess, sem Tndíánum
J>vkir mikið til koma og 1>að talaði
ekki eins mikið og hitt fólkið. Indí-
áninn vantreystir öllum, sem eru
mjög málugir. Þetta fólk hafði svo
mikil áhrif á mig, að eg afréð þeg-
ar i stað, að svona skvldi eg verða.
Nú mundi eg éftir ráðum veit-
ingamannsins og eg færði mér í nvt
það litla sem eg hafði lært í lestri á
kristniboðsstöðinni og fór nú að
lesa af mesta kappi alt sem eg gat
komist yfir. Eg keypti orðatók, sem
varð mér til mikillar hjálpar að
skilja enskuna. Eg hljóp aldrei yfir
nokkurt orð, án j>ess að skilja fvlli-
lega þýðingu þess. Haustið 1909
var eg orðinn býsna vel undir það
búinn, að ganga á Carlisle Indíána
skólann.
Eg hafði einlægan vilja á að læra,
en skilningur minn og lærdómsgáf-
ur voru ótamdar jægar eg kom á
skólann. Gáfurnar ekki öllu gljúp-
ari en ósoðið visundakjötið. Eg gat
ekki fylgst með sambekkingum mín-
um fyrsta árið. En kennarar mínir
fundu að eg vildi læra og sýndu mér
mikla þolinmæði og þeir eyddu
margri stundinni til að segja mér til
sérstaklega og við enda skólaársins
var eg látinn færast með félögum
mínirm, J>ó eg væri ver að mér. Eg
var næstum ómögulegur stúdent. en
eg hafði þó þann kost, að eg reyndi
alt sem eg gat og var mjög vand-
virkur, og J>egar eg loksins lærði
eitthvað, þá glevmdi eg því aldrei.
Eg hljóp yfir yngri deildina o^j út-
skrifaðist 1912 með heiðri. Eg hafði
æft íþróttir og var J>að mér mikil
hjálp til að J>ola kvrsetuna og þá
miklu andlegu áreynslu sem eg varð
á mig að leggja. Mín góða heilsa og
líkamsatgervi gerði mér það fnögu-
legt að halda áfram námi. Eitt ár
stundaði eg nám við Dickinson Col-
lege. Fékk eg þá námstyrk frá St,
Tohn’s Militarv Academy í Manlius,
New York og útskrifaðist þaðan,
1915 og hlaut silfur medalíu fyrir
hafði átt heima í Pennsylvania og
var hann þvi kunnugur Carlisle
Indíána skólanum. Einu sinni var
eg staddur í veitingastofunni hjá
honum, með mörgum fleiri kúa-
smölum og spurði hann mig þá því
eg færi ekki til Carlisle til að afla
mér mentunar. Skýrði hann fyrir
mér að þetta væri friskóli fvrir
Tndiána.
Eg sagði honum að eg gæti ekki
einu sinni talað ensku sæmilega. ‘Þú
gétur,” sagði hann, “vel lært ensku.
Lestu alt, sem þú nærð í og alt af
þegar J>ú kemst höndunum undir og
Eg hélt að eg hefði náð vakli vfir
minum æstu skapsmunum. En það
reyndist Jx> ekki svo, því í St.
Tohn’s sló og einu sinni fólaga minn
sem eg reiddist við. Þetta kom fyrir
nokkurs konar herrétt og eg varð
fvri mikilli vanvirðu. Eg var }>á um
það bil að fá stöðu, sem Wilson for-
seti ætlaði að veita mér. En eg tók
aldrei það próf, sem til þess þurfti.
Hélt að maður, sem ekki kunni bet-
ur en eg að stjórna geði sínu og
gæti þessvegna orðið sjálfum sér og
félögum sínum til skammar, ætti
helst að ganga í herinn og berjast
undir merkjum jæirra, sem berðust
fyrir frelsi og réttlæti. Eg fór því
aftur til Vesturlandsins. Þrem vik-
um síðar var eg á leið til Frakk-
lands sem “Sergeant B.C. Long
Lance, C. Company, 97. Battalion,
Canadian Expeditionary Force.”
“Þú ferð aftur til kynflokks þíns.”
Þegar eg kom aftur úr stríðinu
og var leystur frá herþjónustu í
Calgary 1919 klæddi eg mig í vana-
legan búning hvítra manna og var
það 1 íyrsta sinn í tíu ár og reyndar
i fyrsta sinn á æfi minni, sem eg
að öllu Jeyti var klæddur eins og
hvítur. maður vanalega er. Áður
hafði klæðnaður minn jafnan að
einhverju leyti txirið það með sér,
að eg var af Indíána-kyni, eða þá
að eg var hermaður.
Það sem nú fvrst og fremst vakti
fyrir mér var það hvað eg eiginlega
ætti af mér að gera, hvernig eg ætti
að hafa ofan af fyrir mér. Eg vissi
ekkert hvernig eg átti að J>ví að
fara. Eg vissi ofurlítið um listir og
vísindi og hvernig maður átti að
haga sér í skotgröfum. Tiu árum
áður hafði eg hætt að vera kúasmali
og jafnvel j>að kunni eg ekki fylli
lega, og farið að ganga á skóla. Eg
hafði verið á háskóla og eg hafði
verið í striðinu. Eg var töluvært
mentaður. Hugsaði eins og hvítur
maður, en var samt Indíáni. Eg var
orðinn þrjú ár á eftir timanum; og
þau þijú ár voru mér meira virði,
sem var að reyna að vinna mig inn
í menningu hvítra manna. heldur en
]>au hefðu verið fyrir háskólapilt,
sem kom heim úr stríðinu til vina
sinna og í sama umhverfi. eins og
hann hafði yfirgefið.
Daginn eftir að eg var leystur úr
herþjónustu hitti eg Mr. C. W. Mac
Inni&, sem eg hafði kynst í hernum.
Hafði unnið með honum gftir að eg
særðist svo, að eg gat ekki verið i
skotgröfunum. Við hittumst á
Eighth Avenue í Calgary. Hann1
spurði mig hvað eg ætlaði m't að
leggja fyrir mig. Sagði eg honum,
að eg ætlaði .að fá mér eitthvao að
gera og halda áfram að vera með
hvítum mönnum.
“Nú skal eg veðja við þig,” sagði
Mr. Maclnnis, “að eftir tvö ár
verður þú aftur horfinn til kyn-
bræðra J>inna. Það getur skeð þú
verðir með okkur það lengi, en ekki
lengur. Þú heldur sjálfur að þú
haldir J>etta út og það getur skeð að
þú gerir það i svo sem ár eða svo.
Eg þekki þig betur heldur en þú
þekkir sjálfan þig. Þú átt eftir að
verða fyrir vonbrigðum hjá okkur
og J>á þolir þú ekki mátið og ferð til
þinna fyrri heimkynna.”
Þetta var hérumbi! það ibesta,
sem hægt var að segja við mig, eins
og ástóð. Eg hafði alt af verið
J>annig skapi farinn að mótstaðan
hefir verið rík í huga mínum. Að
vera á móti mér, hefir því oft orðið
mér að meira gagni, en að vera
með mér. Nú var Mr. Maclnnis á
móti mér og eg hugsaði sem svo að
eg skyldi sýna honum hvernig leik-
ar færu.
Eg var nokkra daga í Calgary,
en það var enginn hægðarleikur að
fá nokkuð að gera J>ar. Bærinn var
fullur af afturkomnum hermönn-
um, sem ekkert höfðu að gera.
Nefndin. sem skipuð hafði verið til
að líta eftir hag hermannanna, bauð
mér að sækja fyrir mig um inn-
göngu í háskólann, svo eg gæti lokið
námi mínu þar. Eg skrifaði um-
sóknina en gleymdi Jæssu strax og
hætti alveg að hugsa um það. Eg
hafði lengi stundað íj>róttir og síð-
ustu árin var það sérstaklega hnefa-
leikur sem eg hafði lagt fyrir mig.
Fanst mér eg gæti unnið fyrir mér
með því, svo eg fór vestur á Kyrra-
hafsströnd, með þeim ásetningi að
stunda þessa íþrótt og gera hana að
atvinnu minni. Eg fór til Los
Augeles og á leiðinni þangað kynt-
ist eg manni, sem líka hafði stundað
hnefaleik og tók hann mig þegar
undir sinn verndarvæng. Það hlýt-
ur að vera einhver hulin ástæða til
j>ess, að hafi maður einhverntíma
lagt stund á þann leik, þá er mjög
erfitt að hætta við hann, eða útrýma
hugsuninni um hann úr huga sín-
um.
Þegar eg kom til Los Angeles átti
eg }>ess kost að reyna mig við ann-
an hrtefaleikara og átti eg að fá fyr-
ir J>að $500. tír J>esstt varð þó ekk-
ert, því rétt í þessum svifum fékk
eg tilkynningu um að mér væri veitt-
ur aðgangur að einum háskólanutn
til að læra blaðamensku, og átti eg
að koma þangað strax.
Frh. á bls. 5.
Ferðast nú um fyrir kirkjufélagið.
Séra Carl J. Olson
Séra Carl J. Olson, sem að undanförnu hefir verið í þjónustu
London Life Insurance félagsins, hefir látið af þeim starfa, og
hefir ákveðið að ganga aftur inn í prestsstöðu áður langt um líður.
f millitíðinni hefir skólaráð Jóns Bjarnasonar skóla verið svo lán-
samt, að fá að njóta hans við fjár3öfnun í þarfir skólans, og hefur
hann það starf sitt upp úr næsiu helgi í Selkirk, Man., og vonast
skólaráðið eftir, að íslendingar þtr í bæ og í öðrum íslendingabygð-
um, þar sem hann ferðast um í erindum skólans, taki honum vel
og greiði götu hans.
Stjórnaráði skólans þykir óþarft að mæla sérstaklega með séra
Carli, því allir íslendingar vestan hafs þekkja hann að drengskap,
lipufð. einbeittni og glæsim’ensku í hvívetna.
__________________________________________________________________
Thorstína Jackson.
Þess hefir áður verið getið
hér í blaðinu, að Miss Thorstína
Jackson hefði farið til íslands í
sumar. Kom hún til Reykjavíkurj
12. júlí og hélt þar fyrirlestur
næsta dag um Vestur-íslendinga,
og var hann síðar endurtekinn, ogi
var aðsókn góð í bæði skiftin.!
Mun hún hafa ferðast nokkuð um
landið og flut^, fyrirlestra. Eftirj
íslenzkum blöðum að dæma, hefir,
Miss Jackson verið tekið mjög vel
í Reykjavík ög mlkið þótt til fyr-
irlesturs hennar koma. Birtist
hér á öðrum stað í blaðinu það;,
sem skáldið Einar Benediktsson
hefir um Miss Jackson að segja.
Þau blöð, er Lögbergi hafa bor-
ist frá Reykjavík, og út hafa kom-
ið rétt eftir að fyrirlesturinn var
haldinn 13. júlí, segja meðal ann-
ars að ágætis rómur hafi verið
gerður að máli hennar af miklu
f jölmenni.
“Það skildist glögt, þegar frá
upphafi, að hér var flutt erindi
af djúpri og víðtækri þekkingu um
lífskjör og sögu hins vestur-ísl.
kynbálks, gem varðar vort fá-
menna þjóðfélag svo miklu meir,
en fjöldinn af oss hér í heima-
landinu yfirleitt mun gera sér
ljóst,” segir Morgunblaðið.
það ósk vinanna, er gæfu, að Iamp-
inn skyldi minna ungu hjónin á
ljósið hið æðra, er þeir vonuðu að
væri í för með þeim og sem þau
og allir aðrir yrðu að hafa. Um
leið afhenti hann sjóð, nokkuð yf-
ir fjörutíu dollara, er fylgdi sem
vinargjöf með lampanum.
Samsætið fór fram hið bezta.
Veitingar rausnarlegar. Söngur
ágætur. Ræður fluttu þeir Ingi-
mar Ingjaldsson frá Árborg og
Gunnl. bóndi Hólm frá Víði.
Sömuleiðis Guðmundur pó.stafgr.-
maður Magnússon á Framnesi,
faðir Mrs. Hólm, er svaraði fyrir
hönd ungu hjónanna og þakkaði
gjafir og sæmd þá, er þeim var
sýnd. Var góður rómur ger að
ræðunum. Um tvö hundruð manns
mun hafa setið mót þetta. Flest
það fólk úr norðurhluta Nýja ís-
lands: Framnesbygð, Geysi, Ár-
borg og Víði. Foreldrar Mr.
Hólm, þau Mr. og Mrs. Sigurður
Hólm, búa í vestanverðri Fram-
nesbygð. Eru þau, eins og einn-
ig aðstandendur Mrs. Hólm yngri,
ágætisfólk. Njóta því ungu hjón-
in bæði í eigin nafni og sömuleiðis
vegna ættingja sinna, mikilla vin-
i sælda. Kom það og berlega fram
! í samsæti þessu, er var að öllu frá-
1 bærlega skemtilegt. — Fréttr. Lb.
Fagnaðarmót
í Framnesbygð.
Sunnudaginn þ. 18. júlí s.l. fór
fram fagnaðar samsæti, mjög f jöl-
ment,; í fundarsalnum í Framnes-|
bygð í Nýja fslandi. Tilefnið var, 1
að fagna þeim Mr. og Mrs. Jóni S. I
Hólm, er þá fyrir skemstu höfðu
gift sig, og óska þeim hamingju á
hinni nýbyrjuðu samleið þeirra.
Samsætisstjóri var Snæbjörn S.
Johnson, greindur bóndi, vænn
maður og vinsæll. Setti hann
sanu-ætið með ræðu. Benti hann
ungu hjónunum á, að nú mætti svo
segja, að þau væru að stíga út í
alvöru lífsins. Hættan væri mörg
á lífsleiðinni. Þyrfti því góða
stjórn til að geta stýrt fram hjá
boðum og blindskerjum. Kvaðst
hann trúa, að ungu hjónin legðui
út á brautina með þau góðu far-
arefni, er vel mundu reynast. ósk-;
aði þeim hamingju og blessunar.
Var góður rómur gerður að ræðu1
veizlustjóra, er bæði þótti góð að
innhaldi og var einnig mælt fram
mbð því yfirlætisleysi og þeirri
einlægni, .sem Snæbimi er eigin-1
leg. — Afhenti veizlustjóri þá Mr.
og Mrs. Hólm fagran og dýranj
borðlampa, er var gjöf frá vinum
þeirra þar í bygðinni. Kvað hann
Court of Revision.
Þeir, sem ekki enn hafa komið
nöifnum sínum á kjörskrá hér í
Winnipeg, geta átt kost á því með
því að mæta í yfirskoðunarrrétti
(Court of Revision), sem sett
verður hér í borg dagana 24., 25.,
26., 27., 28. og 30. ágúst 1926, og
situr frá kl. 2 e.h. til kl. 6, og frá
kl. 7 e.h. til kl. 9.
í Suður-Mið-Winnipeg verður
réttur þdssi settur á eftirfylgj-
andi stöðum:
í St. James, fyrir vestan takmörk
Winnipegborgar, í slökkviliðs-
byggingunni (Fire Hall) við Berry
str., og verða allir, sem á kjör-
skrá vilja komast innan þess hér-
aðs, að fara þangað.
í þeim parti kjördæmisins, sem
er fyrir sunnan Portage Ave. og
austan vestur takmarka bæjarins,
verður Court oí Revision haldið i
The Law C^urts á horninu á Ken-
nedy og Broaday stræta.
Fyrir þá, sem búa í því kjörd.
fyrir norðan Portage Ave. og
austan vesturtakmarka bæjarins,
verður Court of Revision haldið í
Wesley College á Portage Ave.
Allir verða. að komast á kjör-
skrá til þess að geta greitt at-
kvæði við kosningarnar 14. sept-
ember n. k.