Lögberg - 19.08.1926, Blaðsíða 7

Lögberg - 19.08.1926, Blaðsíða 7
LÖOBERG FIMTUDAGINS 19. Á'GÚST 1926 Bls. 7 Latest Bar! Kom og sa. Vinur John J. Bildfell, ritstjóri Lögbergs, Winnipeg Man. Viltu gjöra svo vel og ljá línum tessum rúm í þínu heiðra blaði? Þegar eg endaði heyskap minn, sem lítill er, 27. f.m., datt mér í hug að lyfta mér upp og dusta af mér rykið og ferðast til gömlu og nýju vinanna í Vatnabygðum, sem svo margir (að verðugu) hafa leik- ið lofsorði á; og þá að sjálf- sögðu vera á íslendingadeginum 2. ágúst, ef guð vildi svo vera láta, því enginn fer án hans vilja. Eg lagði því upp í bíl með syni roínum Halldóri á miðvikudags- kvöld, 28. júlí s.l. og gisti hjá þeim góðu hjónum, Mr. og Mrs. Jóni Árnasyni verkfærasala í Church- britjge, Sask. Fór kl. 8 að morgni daginn eftir með járnbraut og kom til Foam Lake kl. eftir hálf- tólf sama dag. Mér var vísað á harðvörubúð Narfa G. Narfason- ar og mætti hann mér þar með sínu alúðlega viðmóti, sem auð- kendi þau velþektu foreldri hans, hvort sem þau var að hitta heima eða heiman. Narfi sýndi mér alt innanhúss og utanl, og var margt skrautlegt að sjá, og sýndi sig hvað bezt þar hyggindin sem í hag koma, því þar blöstu við sjón- um manns ýmsir skrautmunir, sem frekar heyrðu til kvenhlið- inni, og um leið frekar fengin vissa fyrir ánægjulegri og betri viðskiftum þeirra, sem allir vita hvers virði það er; þá ekki hvað sízt, þegar maðurinn sem afhend- ir í búðinni er barnungur, fríður sýnum og aðlaðandi fyrir alla, sem inn koma, og engin nauðsyn er til að spyrja um hvort gengið hafi í heilagt hjónaband eða ekki; og ef Narfi hefði verið sunnan Hnunn- ar með búð sína, þar sem öll frí og frjáls viðskifti voru svo al- menn, að eg efast ekki um að N. hefði fengið þau kostaboð, að við sumir þeir eldri hefðum ekki ver- ið lengi að grípa, hér á fyrri tím- um. En Narfi, sem er stillingin sjálf, eins og hann á kyn til, er sigursæll í öllum viðskiftum og því engin hætta búin. Eftir sýn- inguna fór hann með mig nyrst í bæinn og leiddi mig þar in í stórt og fallegt hús, sem var heimili hans, og þar mætti okkur ung og lagleg kona, sem eg hafði ekki áð- ur séð, og brátt kom í ljós að var kona Narfa. Og þar var eg sett- ur við alslags kræsingar (dinner), sem eg líka gerði góð skil, líkt og Þorsteinn matgoggur, er tók toll af öllu, sem í borðsalinn var bor- ið í brúðkaupsveizlu Indriða á Hóli og Sigríðar í Tungu. Eftir það sýnir N. mér eignir sínar þar, hús og lönd, og leynir það sér ekki, að hann er stóreigna maður, einn með þeim betri þar vestra. Eftir þetta alt tekur Narfi út stóran Þurfti Að Ganga Við Hækjur:— Líður Nú Vel 64 Ára. nýjan bíl, og keyrir með mig norð- ur til gamla vinar míns Jóns Jan- ussonar. Hittist þá svo illa á, að hvorugt hjóna var heima. Jón fór inn til Churchbridge í áríð- andi erindagerðuip, en Mrs. J. brá sér til nágranna síns með dætrum sínum, sem báðar eru skólakenn- arar (önnur nokkuð langt í burtu) er heimsóttu foreldra sína í skóla- fríinu, en voru að líta upp á leik- systkinin í og með, um leið; vinnu- maðurinn var heima og hitaði mér gott kaffi. Eftir það litaðist eg um í húsinu og fann stóran bóka- skáp, með ósköpin öll af allra- handa bókum. En gallinn var sá, að fátt af þeim gat eg lesið, og hvort sumar þeirra voru ofan úr tunglinu, læt eg ósagt, en allir vita, að J. J. er þektur fyrir að hafa góð not af bókum, af hvaða landshorni sem þær eru. Svo voru íslenzku blöðin komin, svo eg gerði mig heimakominn, lagðist upp í bedda og gerði mér gott af því, uns klukkan var sjö um kvöldið að mæðgurnar komu. Eftir það var mér vel skemt, og svo kvöldmatur fram reiddur, eftir gamalli ís- lenzkri gestrisni, því ekkert var til sparað. ög þegar þær mæðg- nr heyrðu að mig langaði til að sjá Mr. og Mrs. Inga Eiríksson, var sjálfsagt að skreppa með mig þangað, þó dimt væri orðið, dagur að kvöldi kominn. Svo var lagb upp, beint í hánorður; önnur fall- ega stúlkan var svo væn að setj- ast í aftara sætið hjá mér, en hin, sem tók stjórnvölinn, leyfði þá ungum manni, vinnumanni J. föður þeirra, að koma inn í framsætið og tylla sér á stokkinn hjá henni. —Það hefir svo oft borið við, bæði hér og heima, að garnljr feður háfi orðið fengsælli með góða vinnu- menn, þegar þeir hafa átt falleg- ar dætur (eins og hér átti sér stað), en útkoman þó stundum orðið önnur. Um það dugar ekki að fást; það er harðsótt að ná lukkunni stundum. iNú var í brunandi fartinni haldið út í myrkrið, hertýgjalaust, hvað sem við tók. Eftir að mér fanst við vera komin nokkuð langt eftir hraðanum að dæma, fór mér að detta í hug að varla gæti það þó verið, að við værum komin á Egiptlands eyðimörkina, sem vilti Móses eða ísraelslið í 40 ár. Nei, það gat ekki verið, því nú tók lika á sama tíma að grilla í ljós hjá Mrs. Inga, og Egiptlands eyði- mörkin búin, og við komum á myndarheimili þeirra áður nefndu heiðurshjóna, Mr. og Mrs. Ingi. Mrs. Steinunnn er höfðingi heim að sækja, ekki eingöngu fyrir rausnarskap, heldur og lika fyrir það, hvað hún er fróð um ýmsa hluti, sem gjöra garðinn frægan, bæði úti og inni; því stórgróði að bregða sér þangað, um leið og maður ferðast um héraðið. Svo voru nú bæði þau hjón okkur, mér og konu minni, að góðu kunn, því fyrsta veturinn í þessu landi dvaldi Ingimundur hjá okkur nokkurn tíma, og við munað hann síðan. Því miður var helst til skuggsýnt til að sjá dætur þeirra vel, sem eg tyó veit að eru mynd- arlegar og laglegar stúlkur, eiás og ætt þeirra beggja. Eftir tals- vcrða viðdvöl og góðgerðir, var haldið til baka sömu leið, sem þá var stutt, og þegar heim kom gengið til sængur, og svaf eg þá nótt vel, sem eg þakkaði rafmagn- inu sem eg fann svo glögt til um kvöldið í sætinu á bílnum. Fyrir hádegi morguninn eftir er fornvinur minn, Bjarni Þórð- arson kominn til að taka mig hvert sem eg vildil fara, að eins norður og niður v^r undantekning. Jæja, eftir afstaðinn miðdagsverð ágæt- an, var aftur lagt á stað, og þá fyrst til Foam Lake aftur, sem er um tvær mílur frá J. J.. Eftir litla dvöl þar var haldið vestur, sem alt er farið í vínkilkrókum, sem gerir vegalengdina meir en þriðjungi lengri en ella hefði orðið á milli vagnstöðva, því með sumra lifi enn um starfið og bar- áttu við fátæktina, er átti sér stað, en viljinn óbilandi og vonir um blessun af starfinu sem vonum fremuir rættust, og það bezt á meðan Tómas hélt um stjórnvöl, sem eg alt af þakka honum jiyrir. —Svo illa hittist á, að Tómas Já veikur í rúminu af taki eða gigt; mér þótti það leiðinlegt, þótt ekk- ert haggaðist hvað móttektina snerti, sem var eins góð og fram- ast var unt. Eg vona að honum hafi batnað og þau eigi mörg ár eftir ólifuð í ró og næði með guðs hjálp. — Frá Tómasi fórum við fornvin- ar míns, Jóns kaupmanns Ólafs- sonar, og vinkonu okkar hjóna, Sigríðar konu hans, og þar yfir- gaf mig vinur minn Bjarni, eftir að hafa boðið mér að faha með mig hvert sem eg vildi—“norður og niður” var hann ófáanlegur að fara. Bjarni hefir alla tíð k.ynst mér svo, bæði heima og hér, sem einn af þeim, sem alt af má reiða sig á sem tryggan vin. — Sama sagaro var hjá Jóni mínum, og að undanförnu, veitingar og svefnhús héldust í hendur þess bezta, svo eg nærðist og svaf vel, þótt eg saknaði rafuramgnsins hlýja; svo reynist málshátturinn réttur oft: að “á misjöfnu dafni börnin bezt. Eftir hádegi lagði Jón upp með mig á spánýjum bíl vestur. og norður alla leið til Mozart. Var það Iangur vegur; hann stóð ekk- ert við og skildi mig eftir í góð- vinar höndum, hjá Guðmundi Daníélssyni og konu hans, og hjá þeim er minn gamli og góði forn- vinur, Daníel Grímsson, sem eg! ast mátti til að kveðja áður við fær- um alfarnir héðan. Við vorum að heita mátti uppeldisbræður, og fyllilega held eg það, að engar tvær sálir geti komist í nánara samband en við erum í, og jafnvel báðir nú standa í síðustu tröpp- unni, og guð veit nær við dettum. Hjá syni hans og tengdadóttur, sem eg nú man ekki hvað heitir, mætti eg sömu alúðlegheitum, sömu gestrisininni og á hinum stöðunum, og því óþarfi að marg- taka það upp. á staðinn og útvegaði mér að- göngumiða. Skemtiskráin var að byrja. Forseti dagsins, Jón Jó- hannsson, setti samkomuna með fáum en völdum orðum, sem sýndi að maðurinn var» velvalinn, stilt- ur og gætinn; kvað þó að honum meira en út leiti fyrir í fyrstu; Fyrst var söngur; þegar eg þá leit upp í hópinn stóra af ung- meyjum prúðbúnum og eftir því fallegum, frá 10 ára og upp, fá- einir drengir í efsta bekk; þeir sem bezt vissu sögðu hópinn frá 200—220; það var fögur sjón að sjá. Enda heyrðist mér hvíslað að mér, þegar eg leit við: “ástar- hitinn renna réð rauðum lit á n.anninn”. Eg á ekki eitt orð til í eigu minni yfir undrun minni að sjá alt sem þá skeði. Sjálfur meistarinn, Brynjólfur Þorláks- son með prikið í hendinni, reiddu á lofti með vissum takt. Gunnari á Hlíðarenda er lýst með 2 sverð á lofti, og því talinn vopnfimasti maður um alt ísland. En hér sýndist mér annar Gunnar, Br. Þorl., með þrjú sverð á lofti, og hefði nú bitið verið eftir hrað- um, þá hefði enginn sá þurft að binda um skeinu, sem orðið hefði fyrir því voðaverkfæri hjá Br. Þ. En svo segi eg eins og Þ. Erlings- son í Jörundarkvæði: “Mildi að þess þurfti ekki við”, sem sást bezt á því, að hann beindi sverð- i.nu í aðra og betri átt. Þegar blessaðir munnarnir opuðust á ís- lezku meyjunum og þessi þó töfra- fallegu hljóð komu út um eins og úr einum barka, röddin og tónarn- ir svo samstilt, að unun var á að hlýða. Það hvarflaði því snöggv- í huga minn, hvort mögulegt væri að Br. Þ. hefði getað lært þennan undra galdur hjá Halli á Horni, sem var hér um bil sá eini, sem numið hafði galdur úti á ís- landi. Nei, ekki gat það verið, því galdur var kallaður fjölkyngi, en ekki list, eins og hér átti sér stað. Þá datt mér í hug Baldur góði, sem alt gat. Það gat held- ur ekki verið, því það var fyr á tímum, sem það gæti borið sig.— Svo ráku alveg fögru hljóðin þessa Þránda úr veginum, sem ekki gátu borið sig. Næst, eða raunar fyrst, var ræða Sig. Júl. Jóhanessonar. All- ir þekkja hann á ræðupalli. í byrjun gat hann þess, að hann hefði búið með þeim um nokkur Daginn eftir var sunnudagur og til að láta okkur öll njóta bless- unarinnar hjá séra Sigmar, varð Guðmundur að fara selflutning ! með okkur til kirkjunnar; en j Mundi breytti út af reglu Þórðar ár’ °« mætt öllu hvl bezta hJa Þeim Hreðu, sem bjargaði Eið fyrst en'°K hví mj^ ^ tH Þeirra. Hann karli síðast. Mundi fór með karl-1 kvað aamúðina hafa Þa venð svo ana fyrst og það unga síðast, og mikla 1 bygðinni^ að þegar em tók eg það svo, að við hefðum j hver.skar kálf’ ha hafl hann ver' ið skorinn í jafnmörg stykki Plægði og Herfaði 35 Ekrur, 'Og krókum held eg að vegurinn verði Þoldi Það Vel. 1t2 til 16 milur. Fyrst komum við Mr. M. Oxburger, í Sheffield, til Tómasar T. Halldórssonar, sem ur’og^Fáta yðurfita.tvað^Nuga-1 er elns tvær milur suðaustan Tone hefir g’ert fyrir mig. Eg var | vio Leslie. Kona Tomasar er her í rúminu heila viku og varð svo^úr bygðinni ættuð, Konráðsdóttir að ganga við hækjur, þegar eg heitir Guðbjörg góð kona sem komst á fætur. Vinur minn ráð- ne cr j g, Kona’ sem lagði mér að reyna Nuga-Tone. Eg var ekki búinn úr einni flösku, þegar eg var orðinn svo frískur, að eg gat gert heimaverk mín, plægði og herfaði 35 ekra kornak- fólk hennar. Þar var staðið við æði lengi við allslags góðgerðir og þægilegt samtal. Var svo lagt aftur á stað og næst komið til ur og hjálpaði til við heyskapinn þeirra góðkunnu hjóna, Tómasar og varð ekkert um það. Eg er 64 T.,, . , ára gamall. Fólk mun komast að pflssonar Þorunnar Jóhannes- raun um, að Nuga-Tone er ágætis-( dóttur, sem einna allra bezt voru meðaJ. Reynið það, það er svo þekt hér fyrir forystu hæfileika emfalt og bragðgott og þig undr-'__... , ,, ... . ar hve vel þér líður. eftir að hafa fela£sskap allan. Mig mmnir notað það í fáeina daga. Það eyk- að hann myndaði Söfpuðinn hér og ur kraftana og viijaþrekið og forseti var hann öll árin, sem hann UDpbyggir bloðið, taugarnar og , ,s , , . . ’ . „ , allan likamann mjög fljótlega;, var her’ stóð her fynr smíðl fund' það veitir endurnærandi svefn. árhússins stóra, er margt gott guðs <*» ”fr„,luM; komin ábyrgð og peningunum er sem a* ÞV1 leiddi, og mörgum ekki skilað aftur, ef þú drt ekki ánægð- enn gleymt, sem inni í því var ur. Lesið ábyrgðina sem prentuð Sagt, þótt atvikin sum . komi svo er a umbuðirnar. Meðmæli og á- , ; , . . ^ “ byrgð og fæst hjá öllum lyfsölum. undarlega fyrir, ems og það, að Éeða sendið $1.00 og fáið meðal- nú er þetta góðkunna fyrsta fé- ið beint frá National Laboratorv, 1914 S. Wabash Ave., Chicago, Iíl. ]“»sskaPar landnamshus horfið orgyðuLö g takuru ?tein 789 með óllu> þott endurminningar verið nær gröfinni, því gengjum við fyrir. Fyrst var komið til Stefáns Núpdals og dóttur Daní- els; búa þau í bænum, hann hef- ii flutning til og frá stöðvar, og svolítinn landbúnað með. Þau eiga mörg og myndarleg börn, og sýnast komast vel af; hjá þeim drukkum við kaffi með allslags “bakkelsi”. Svo fórum við þaðan í fundarhúsið eða kirkjuna, og var messan byrjuð stundvíslega kl. 5. Söngur og alt fór þar vel fram og gott var að heyra til séra Sig- mars. Það var skilnaðarræðan, og sýndi hún mikinn kærleika og þakklæti til safnaðarins, og viss er eg þess, að milli safnaðarins og prestsins hefir ríkt samvinnuein- ing og alúðlegheit á báðar síðar, og þar er Kristur mitt á meðal, svo söknuðurinn verður að kær- leiksríku þaklæti. Sú kristilega athöfn fór vel fram, sem leiðir alt af því, að séra Sigmar er góð- ur maður utan og innan kirkju, og hefir afkastað miklu verki í víngarði drottins nú í mörg ár. Svo fór Guðm. D. Grímson með mig til Jakobs J. Normans vinar míns og Gyðu Gísladóttur, bæði héðan úr sveit og þekt að öllu góðu. Hefir Jakob mjólkursölu í bænum og vegnar ágs^tlega; á stórt hús laglegt, og mér skildist svo á honum, að Dr. Sig. Júl. Jó- hannesson hefði átt húsið, sem minti hann (og fleiri) svo ræki- lega á manninn, sem með tösku í hendi hefði gengið i kring og grætt nærri því alla. Hann var með græðandi smyrsl í tösku sinni en mammon var þar ekki, hjart- að herbergjaði viðkvæmnina og brjóstgæðin, því var taskan tóm í bakaleiðinni. En hún var ekki tóm, sá á bak við, sem góð- verkin launar. Sig. Júl. var Sam- verjinn, sem miskunnarverkið jjörði. Eg þekti hann þegar hann var unglingur, sást þá, að það var eitthvað mikið og gott í honum, sem nú er komið fram. Lengi skapast mannshöfuðið. Hjá vini mínum Jakob og konu hans var alt gott í té Játið, sem hægt var að taka á móti. Jakob skilaði mér svo eftir allar góð- gerðirnar í bíl til míns gamla vinnumanns, Hannesár Benedikts- sonar og Sigríðar konu hans Ingi- marsdóttur. Tóku þau móti mér tveim höndum, og alt góðgæti á boðstólum. Þar var beðið þangað til skemti- skráin byrjaði, og tók Hannes mig °g heimilin voru í kring;' og annað, sem vantaði og var til hjá hinum, var velkomið hjá hinum, og öll kristileg samvinna hefði verið með forstöðu góðs prests í allra bezta lagi. En honum hefði ein- lægt fundist, að í Vatnabygðum, stærstu íslenzkri bygð hér vestan hafs, ætti að vera ein hjörð og einn hirðir. 1 seinni parti ræð- unnar mintist Sig. Júl. á Sæmund fróða í Odda, og sagði hann hefði séð óveðursský ganga upp á loft- ið, en átti mikið hey úti; biður því alla að duga sér vel. Þar var gömul kona forn í skapi, man ekki hvað hét, en minnir það væri Þór- hildur, mig getur mint rangt. Sæ- mundur fer til hennar og biður hana nú duga sér. Kella tekur hrífu, bindur eitthvað á endann á skaftinu, sem Sæmundur skifti sér ekki um. En sjálfur segist hann taka á móti heyinu. Þegar kerling kom á engið, var búið að binda mikið, því margir voru að verki. Gengur hún því að sát- unum hverri af annari, rekur hrífuendann í sátuna og segir heim í garð til Sæmundar. Svona atlögu gerði hún hverri sátu, þar til alt heyið var komið inn í garð til Sæmundar, og var mikið lófa- klapp þegar Sig. Júl. var að leika á gólfinu og reka hrífuendann í hvað sem fyrir var, og segja: heim í garð til Sæmundar. Það var í einu orði sagt ipikið hlegið að hnyttiyrðum Sig. Júl. og lófa- klappið mikið. — Eg bið velvirð- ingar á því sem eg fer skakt með, mér fanst það eitthvað líkt þessu; það verða aðrir mér betri, sem skýra betur frá og sem púnktað hafa það þarna strax niður á staðnum. Eg gleymdi strax öllu nema söngnum, sem hljómar í eyrum Itiér enn þá. Brynjólfur á víst fáa ef nokkurn sinn líka í þessari list, og á mikið þakklæti skilið meðal íslendinga fyrir þetta ódauðlega starf sitt, sem svo margir njóta mikils góðs af, og virðist kosta mikið að læra það, og svo fáir sem geta það. Næst las (að eg held) séra Frið- rik Friðriksson ljómandi kvæði og vel fram borið, eftir séra Jón- as A. Sigurðsson; næst var minni Canada, ræða flutt af Birni Hjálmarsson, skipuleg og þrungin af viti; næst kvæði, Sig, Júl. Jó- hannesson, tilþrifamikið og vel flutt; næst ungmennakór, undir stjórn Brynjólfs Þorlákssonar; song fjórum sinnum, og var mik- ið lófaklapp. Fegurðarglíma, sýnd af nokkrum æfðum ungmennum, tókst mjög vel. Síðast almenn kappglíma of ýmiskonar íþróttir. Kaffiveitingar í stórhýsi skamt þar frá. Yfir höfuð gekk sam- koman í al)a staði heiðarlega og Ijómandi vel. Sást enginn undir áhrium víns, og var það stórt framfaraspor, þar sem gizkað var á, að mættir gestir hefðu verið á þriðja þúsund, og ekki fyr úti en um kl. 7 um kvöldið, og svo var dansinn. Eg talaði á eítir um kvöldið við þá herra: W. H. Paulson og Jón Einarsson frá Foam Lake, og kom fljótt í ljós, að kollarnir voru ekki tómir, þegar til fræðslunnar kom, og hefði mér þótt gaman að geta talað við þá meira. — Svo tók Hannes mig heim, sem eg varð feginn, því eg var orðinn þyrst- ur, því alt var dampað út, og hefði eg vitáð hvar bjórbúð var, þá hefði eg ekki staðið það að sjndga (ef svo er) með þvi, í þeirri .von, að mér hefði verið fyrirgefið, ef eg hefði engið mér glas. En svo hitti eg samt tvo góða menn, sem gáfu mér eitthvað gott í Kínabúð um daginn, sem bætti mér mikið, og hafði eg það fyrir kaffi, því eg er ekki sólginn í það í miklum hita. Næstu nótt gisti.eg hjá Hann- esi og fór vel um mig þar, eins og alstaðar. En um morguninn strax fór eg til eins fornvinar míns, hr. G. Goodman, Reykdælings, og konu hans Pálínu. Bæði tóku mér ljómandi vel, og þar dvaldi eg fram yfir miðdagsverð; hann er sonur Guðmundar í Skáney og Jó- ríðar Grímsdóttur á Grímsstöðum, ein af Grímsstaða systkinum. Þar er ekki komið að tómum kofum, nei, þeir eru vel fullir og það af gimsteinum þessa heims; og það furðar mig svo stórkostlega á, að enginn skuli hafa fundið ann- að eins verðmæti eins og þar er; hann hefir þann vitsmunasjóð í höfðinu, að eg held eg áræði að segja að hann verði ekki tæmdur; maðurinn liggur á gullinu og teig- og teigar af lindum fjölfræðinn- ar; og þótt hann ausi til allra, sem að garði ber, sér ekkert högg á vatni, því pípan liggur út í hafið, eins og hjá Þór, svo ofurlítið borð kemur á hornið, og fjöruborðið var ekkert sjáanlegt, varla smá- straumsfjara. Svo eg breyti nú þessu líkingarmáli í veruleik, þá er gullsjóður G. Goodmans allar þær bækur, sem um aldur og æfi hafa verið gefnar út á íslenzku máli, síðan að prentverk byrjaði cg bók kom út; að eins ein sem vantar, sem hann hvergi getur fundið; mest alt af þessum bók- um í dýrasta bandi, til dæmis ljóðabók Bólu Hjálmars kostaði 12 dali; og allar þessar bækur kosta hann fulla 5,000 dali. Hann getur líka vitað alt sem skeð hef- ir undir sólinni, og þess utan á hann sem smámuni bæði Lögberg og Heimskringlu, síðait þau fyrst hófu göngu sína. Það tvent, að sjá og heyra sönginn á samkom- unni og alla bókaskápa Guðmund- ar Goodmans, var nóg til að láta mig falla í forundran af að þetta skyldi geta átt sér stað. Eg heyri oft talað um vísindi. Ef þetta er ekki vísindi á íslenzkum mælikvarða, veit eg eekkert hvað | vísindi er. G. getur öllum spurn- ingum svarað, hvað gamalt sem er; hann bjóst við að geta fundið ættartölu mína; en það tekur íma, og verst af öllu, að. maður- inn er frekar fátækur; á gott hús, sem þau hjón lifa í, hafa komið upp þremur mjög laglegum og myndarlegum börnum; elzta barn- ið, falleg stúlka, sem vinnur hjá tveimur lögmönnum í Wynyard, og eins og hvorugur vilji tapa henni; annað, piltur, vinnur við bifreiðar, og hefir gott kaup; en ung stúlka er heima. Verst af j öllu er, að Goodman hefir reynt J svo afar mikið heilsuleysi og mest á konunni, sem er góðkvendi og j með afbrigðum skýr og sann- kristin, eða svo fanst mér hún líta á alla hluti frá kristilegu sjónar- miði, og svo brjóstgóð eftir því, við alt og alla, að mér fanst hún ekkert mætti aumt sjáf, og vona eg því, að drottinn bæti kjör þeirra og gefi þeim blessunarríka framtíð. Það væri ekki nema gott og rétt að leita upplýsingar hjá honum og borga honum fyrir það. Eg bað hann um móðurætt mína; svo ættu fleiri að gjöra. “Islands óhamingju verður alt að vopni”, _sagði maðurinn, mig minnir Jón Sigurðsson. Mér verður alt að vopni að geta nokk- uð fengið í höfuðið; það er alt af tómt, hvað miklu sem sprautað er inn í það. Það hlýtur að vera gat á kollinum, og galli á, að eng- inn fæst korktappi til að stinga i gatið, svo alt, sem eg heyrði og sá í ferðinni, er tapað. — Eftir allar góðgerðirnar hjá Goodman, lagði eg svo upp með Árna Jóns- syni í bíl til Mozart; kona hans Ina var með honum og þeirra; þau fóru heim og veittu mér bezta kaffi og góðgæti. Þar hitti eg föður hans, Árna, skyn- saman mann við aldur, og hafði eg gaman að ræða við hann stund- arkorn um ýmsa hluti, sem bar á góma, þar til Árni yngri keyrði með mig í bæinn, að pósthúsinu, sem Grímur Daníelsson vinnur á. Grímur fór með mig heim í fall- egt hús, kynti mig fallegri ungri konu sinni og tveimur börnum þeirra; og þar dvaltíi eg þá nótt í miklum fagnaði. Svo morguninn eftir lagði hann upp í nýjum bil með mig, konu og börn og tók föð- ur sinn í leiðinni; svo var haldið alla leið til Leslie, og þar tók mig Jón Ólafsson til J. Janussonar, og eftir kvöldmat tók hann mig til Foam Lake, hjálpaði mér á lest- ina og kl. hálf ellefu sté eg á stöðvarpallinn í Ghurchbridge kátur og ánægður eftir svo skemti- lega ferð, sem eg bý lengi að. Um leið og eg af innilegu hjarta þakka öllum þeim, sem á einn eð- ur annan hátt veittu mér alla þá hjálp, velvild og gestrisni, sem eg framast gat þegið, bið eg góðan guð að launa því góða fólki þá fyrirhöfn. M)æli svo einlæglega með því, að ef menn vanti að lyfta sér upp, þá borgi sig ekkert bet- ur eftir minni reynslu en skreppa til Vatnabygða, þar er plássið sem mætir manni svo vel, landið fag- ur og frítt, og íbúarnir eins; eng- in vonbrigði að óttast. Eg er al- veg samdóma séra Pétri Sigurðs- syni um gestrisnina þar. Eins og að framan er sagt, veit eg að af góðum ritfærum mönnum verður sagt frá þessari góðu samkomu, er öllu hafa veitt svo góða eftir- tekt sem þurfti; og eg gleðst að sjá það. Þetta ómerkilega rugl mitt er þvi frekar lítilfjörleg börn | þar einna jafnasta vellíðan Vatna- Tíminn leyfði mér ekki bygðar. í þetta sinn að heimsækja þá. Vestur af Leslie eru skínandi akr- ar með veginum alt til Mozart, og mér leizt svo á, að það landflæmi’ myndi gefa góða uppskeru, og korn farið að móðna; og er von- andi að þurkurinn hafi ekki skemt það; þó sá eg bæði voða- gestinn sáðþistil og “wild oats” hvorutveggja ilt og erfitt viður- eignar. Guðmundur Daníelsson hefir laglegar byggingar, ágætt stórt fjós; hefir mikið af hálfri “sect.” undir akri heima; svo tók eg eftir að hann hefði eitt eða tvö hey- lönd nokkuð burtu, sem þeir voru að heyja á; og þar sá eg það, sem eg enn hafði ekki séð, blessaður gamli maðurinn Daníel stóð við að pumpa í hross mörg og marga gripi úr brunni við fjósin. Daní- el veittist það létt, því brunnur- inn var svo grunnur og pumpan góð. Það var svo sjaldgæft að sjá að verið var að pumpa upp vatn fyrir gripi á miðju sumri. Lönd Guðmundar eru eggslétt og ánægjuleg, og þeim hjónum liðiír vel með tvö börn; stúlka að verða uppkomin. — Grímur Daníelsson, bróðir Guðmundar, er póstmeist- ari í Mozart og gerir það vel; á land og leigir það. Þeir feðgar, Árni Jónsson og faðir hans, hafa sjö lönd og mik- ið undir akri; Árni hvílir iika mik- ið til að hreinsa lándið. — Hvar sem eg kom og leit yfir, fanst mér vellíðan blasa við. Á þrennu sá eg þó vöntun: eldivið, vatni og víða of lítið engi eða bithagi. En að öllu saman lögðu, held eg Sig. Júl. hafi sagt satt, að Vatnabygð- in væri stærta og bezta íslenzka bygðin hér vestan hafs. Hún er falleg, um 50 • mílur á lengd og hvað á breidd veit eg ekki fyrir víst, og margir stórbændur vest- ast líka eins og eystra. — Eg þekki þó einn þeirra Steingrím Jónsson, veit að hann er stórbóndi ferðasaga, og skotið inn ofur ein- | og góður maður og bæði þau hjón földum spaugsyrðum, sem eg vona að enginn af þeim, sem mættu mér svo vel, taki til. Eg man lengst eftir ferðamönnum sumum úti á íslandi, sem voru þeir fýlupokar, að geta aldrei talað annað en ó- not og hryssing; og svo muninn á hressandi gárungum með spaugs- yrðin, sem vöktu mann eins vel og hafa mér sýnst samválin, og þeim lík geta fleiri verið, sem eg ekki þekki. — Eitt þótti mér eftirtekt- arvert, hvað mér þótti í svo stór- um hóp samvinnuþel og hluttaka allra á milli, sem eg sá hafast nokkuð að, vera svo einlæg; and- úð sást hvorki né heyrðist. Þetta kom líka svo skýrt fram í kveðj- unum milli prests og safnaða. Að eins eitt, sem mér ^>ótti að, sem bezta neftóbak, þegar maður var 1 að detta af baki af svefni og líklega má laga, þaðer : húsaskip- skorti; því bið eg alla lesendur og unin er ekki góð. Eg sá ekki stræti vini, að líta á spaugsyrðin mín í þessu blaði eins og gaman en ekki meiðing til nokkurs manns á neinn hátt. —i Svo óska eg ritstjóra Lög- bergs og lesendum þess til lukku og blessunar í framtíðinni. Það gleymdist illa, að minnast á heiðursgestina, séra Harald Sig- mar og frú hans, sem svo hlýlega endurtók skilnaðinn með við- kvæmum orðum og bæn til Guðs. Björn Jónsson. • * • Viðbætijr. Kæri J. J. Bildfell. Þegar eg var búinn að senda frá mér grein- ina í blað þitt, sá eg að mér láðist að geta eilítið um búnað bygðar- innar; svo ef þú vildir, kæri rit- stjóri, bæta þessu íyrir mig við það, sem áður er komið. þætti mér vænt um. Eg var búinn að geta um Narfa og hans dugnað. — Hjá vini mín- um, Jóni Janussyni, sá eg framför við það, sem áður var, fyrir 8 ár- um, er eg þá fór á íslendingadag til Wynyard, og eins þegar við urðum samferða heim, sagðist hann (sem fl.) skulda dálítið. Nú er hann skuldlaus með þau tvö og scin, sem búinn er að kaupa land og er að yrkja það; Jón hefir fall- ega bújörð, hálfa “section”, mik- ið í akri, bæði korn og grænt fóð- ur fyrir kýr og gripi, litlar slæjur víða; húsakynni ágæt: íveruhús og fjós fyrir gripi og mörg smáhús, þar á meðal gamla landnámshús- ið, sem stendur þar austur á hólnum; eins stendur óhaggað laglegt lítið hús, vel frá gengið, sem hann hafði fyrir skrifstofú árin mörgu, sem hann var skrif- ari Foam Lake bygðar, fyrstu ár- in sin þar. Kaupamann hafði hann. Svo hefir hann keypt fall- egt íveruhús i Foam Lake, sem né húsaraðir, en mikið af húsum komið, og stórt svæði og það fall- egt bæjarstæði, þegar alt er al- skipað, sem ekki verður langt að bíða. — Þá hefi eg sagt frá flestu, eins og það kom mér fyrir sjónir. Fyrirgefið þetta.. Með beztu ósk- um. B. J. Myndasafn Einars Jónssonar frá Galtafelli. í boðsbréfi, er sent var út um íslenzku bygðirnar á þessu vori, til væntanlegra útsölumanna að þessu merka riti listamannsins góðkunna, var þess farið á leit við þá, að áskrifendasöfnun væri hraðað svo, að henni yrði lokið um eða fyrir 10. þ.m. Þótti þetta tryggara, að setja sölufrestinn ekki lengri, svo að pöntun gæti farið heim svo snemma, að bókin yrði komin vestur og í hendur kaupenda fyrir hátíðar. Nú líð- ur að þessum tiltekna tíma, og má því ekki lengi dragast úr þessu, að koma pöntuninni á stað. Lin- ur þessar eru birtar til þess að minna þá á, er á móti boðsbréfun- um tóku, að hraða nú sem mest á- skrifendasöfnuninni, og að láta ekki dragast að endursenda boðs- bréfin ásamt þeirri niðurborgun, er þar var tiltekin. An þeirrar niðurborgunar verða engar pant- anir teknar til greina. Vér telj- um víst, að boðsbréfin hafi nú þegar gengið allflestra á meðal í öllum bygðarlögunum, og geti því ekkert verið því til fyrirstöðu, að þau verði endursend án nokkurr- ar verulegrar tafar. Þeir, sem hafa hugsað sér að kaupa bókina, en hafa þó enn ekki skrifað sig hann leigir nú. Það er fallegtj ^rir henni, eru beðnir að senda heimreiðar. Börnin 8, sum gift, sum að vinna út, kenna eins og áður er sagt. Bjarni minn Þórðarson er kóngsins lausamaður, hefir fjór- hjólaðan hest, sem hann rennir sér á um bygðina. Vinur minn Tómas Pálsson hef- ir mjög laglegt heimili, leigir víst akra eða meira; en þau búa sjálf að sínu. Þar út frá er fagurt út- sýni og fylsta útlit fyrir að þar búi sterkefnaður bændur, enda þekki eg suma af þeim að öllu góðu þar aust-norður, og hygg eg pantanir sínar, bréflega eða munnlega, á aðra hvora prent- smiðjuna íslenzku um eða fyrir 20. þ.m. Jón J. Bildfell. B. B. Jónsson. Rögnv. Pétursson. VER ÞURFUM MEIRI RJÓMA! Vér ábyrgjumst hæzta markaðsveið. skjóta af- greiðslu og peninga um hæi. Sendið oss dúnk til reynslu og sannfærist. Vér sendum ókeypis merkiseðla, þeim er óska. Sendið oss líka egg, ST. BONIFACE CREAMERY COMPANY 373 Horace Street, S(. Boniface, Manitcba. ÉÆ5H5ESE5H5H5E5E525E5H5H525E5E5B5£5E5E5E5E5i2r?5E512SH5cl5a5H5H5E5il5iajei»£j

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.