Lögberg - 19.08.1926, Blaðsíða 6

Bls. G
LÖGBEBG FMTUDAGINN,
19. ÁGÚST 1926
Dularfullu far-
þegarnir
Eftir Allen Upward.
“Nei nei. Það getur ekki verið um neitt
slíkt að tala. Eg skal nú segja yður hvernig
alt atvikaðist, og þá komist þér að þeirri niður-
stöðu, að grunur yðar hefir ekki við neitt að
styðjast.”
“Byrjið þér þá.”
“Eg verð að viðurkenna, að eg var ekki al-
gáður þenna dag,” sagði hinn skelkaði barún,
“og hefði ekki átt að fara á veiðar, en Grosse
hló að mér og sagði, að þetta væri rugl, og að eg
mundi hrátt jafna mig. Það var 'í fyrsta skifti
eftir mjög langan tíma, að hann hafði verið á
veiðum á minni landeign, og mér fanst ókurt-
eisi að neita að fara með honum.”
“Nú — og svo?”
“ Já, sú skýrsla, sem gefin var við yfir-
heyrsluna, var að mestu rétt, eins langt og hún
náði. Maðurinn gekk á undan okkur, að eins
fáein skref, að eg held, þar eð þeir sögðu það.
En svo gerði eg nokkuð, sem eg sjálfur get ekki
skilið; að eins syo mikið veit eg, að eg hefði ekki
gert það, hefði eg verið algáður. Eg lyfti byss-
unni og miðaði á Burlston.”
“Ó, og svo?”
“já, svo hljóp skotið úr byssunni. Mér
fanst eins og eg væri þvingaður til að gera
þetta. Það var innblástur, eins og þér skiljið,
sem kom utan að, en hvorki með orðum eða
bendingum og enn fremur fanst mer gætið
þess, að eg segi fanst — að hr. Grosse kæmi við
olnboga minn að aftan-verðu svo að skotið rann
úr byssunni. Hann sór að sönnu eftir á mjög
hátíðlega, að þetta væri ímyndun, og að hann
snerti mig ekki, og það getur vel verið, að hann
segi satt. En hvernig sem þessu víkur við, þá
var það ekki áformað af mér. Þetta var aðeins
tilviljun, þó eg verði að viðurkenna, að það var
ekki rétt af mér að vera að miða byssunni.”
Spæjarinn hlustaði með eftirtekt, og að
síðustu leit svo út, að hann, óviljugur samt, léti
sannfæra sig um sakleysi barúnsins því hann
sagði: , .
“Eg verð að viðurkenna, að þessi skýring
málsins hefir mér ekki dottið í hug. En heyrið
þér — það var drengur með ykkur, og hann var
líka til staðar við yfirheyrzluna — hvers vegna
hefir hann ekki sagt eitt orð um alt þetta?”
Sir Arthur leit niður kjarkvana.
“Eg gaf honum peninga, svo að hann skyldi
þegja, ” viðurkendi hann. “En nú vil eg, að eg
hefði leyft honum að tala. Við yfirheyrsluna
var hann líka kominn að því að segja það, en þá
stöðvaði dómarinn hann.”
Spæjarinn barði enni sitt.
“Heimskingi!” tautaði hann. “Að mér
skvldi ekki detta í hug að spyrja hann, hvað það
var, sem hann ætlaði að segja, þegar dómarinn
stöðvaði hann. Eg áleit það sennilegt, að dreng-
urinn stæði og ruglaði eitthvað, og að dómarinn
hafi þess vegna stöðvað hann. En hann er nú
í nánd héma. Við skulum ná í hann.”
“Já, það skal verða gert,” sagði barúninn,
glaður yfir útlitinu að sleppa svo vel frá þessu.
Hann hringdi bjöllunui og skipaði þjóninum
sem kom, að sækja drenginn.
Þegar hann kom inn litlu síðar, sagði hús-
bóndi hans:
“Nú, Martin, nú ætla eg að ibiðja þig að
segja þessum manni alt, sem skeði þann dag, er
eg var á veiðum með hr. Grosse. En segðu nú
sannleikann, og dyldu ekkert af því, sem þú
veizt. ’ ’
“Eg hefi að eins eina spumingu að spyrja
þig um,” sagði Wright við drenginn. “Getur
þú munað hvað það var, sem þú ætlaðir að
segja, þegar dómarinn stöðvaði; þig við yfir-
heyrsluna?” t
Þegar hann var búinn að snúa húfunni
sinni mörg hundruð sinnum, gaf Martin í skyn,
að nú myndi hann það.
“Og hvað var það þá?” /
“Eg ætlaði að fara að segja, hr., að Sir
Arthur hljóp til skyttunnar og að hr. Grosse
sagði svo við hann: “Hvernig gazt þú hagað
þér svona klaufalega?” Og þá svaraði Sir
Arthur gramur: “Hvers vegna ýttuð þér við
handlegg mínum?” Og hr. Grosse sagði:
“Hvaða rugl er þetta, eg snerti yður alls ekki;
en þér eruð talsvert dmkkinn enn þá.”
“Þetta er nóg,” sagði Wright, og þegar
drengurinn var farinn, sneri hann sér að bar-
úninum og sagði: I
“Nú, Sir Arthur, eg verð að biðja yður að
afsaka grun minn. Eg evit hér eftir, hvað eg á
að hugsa um hr. Grosse; en eg get ekki séð neitt
gagn í því, að snerta við þessu máli eftir þenna
vitnisburð. Eg skal ekki ama yður meira.”
/ Svo fór hann. — Fáum stundum síðar, sat
hánn aftur hjá jarlinum af Fatheringham, og
sagði honum eftir hverju hann hefði komist
með heimsóknum sínum, ásamt ágizkunum sín-
um og ástæðunum fyrir þeim.
“Eg skal aldrei f.yrirgefa sjálfum mér, að
eg hugsaði ekki um það gagn, sem eg gat haft
af vitnisburði drengsins,'” sagði hann. “Eg sé
,að eg er ekki hæfur til að vera uppgötvari; eg
geri réttast í^hð hætta við þessa stöður.”
En jarlinn huggaði hann.
“Látið þér þetta ekki fá á yður, hr. Wright.
Yður hefir gengið gagnstætt hundinum, sem
glepsaði eftir spegilmyndinni í vatninu; í stað
þess að fara eftir nokkuru ímynduðu, hafið þér
farið eftir nokkuru áreiðanlegu, og það mjög
markverðu. Ef þér hefðuð ekki beitt jafnmik-
illi kappgirni, hyggni og snarræði með tilraun-
um yðar, til að komast að komast að ákveðinni
niðurstöðu í þessu máli, þá hefði vefri glæpur
en hinn fyrri verið óuppgötvaður!”
Hans hátign þagði nokkur augnablik, og
sagði svo með allmikilli geðshræringu: “Þér
eruð skilningsgóður maður, og hafið að líkind-
um nú þegar uppgötvað orsökina til óvináttu
minnar gegn Sir Arthur Redleigh. Þér hafið
nú framkvæmt alt, já, meira en alt það, sem eg
gérði mér von um, þegar eg sendi boð eftir yð-
ur, og þegar þér eruð seztur í jámbrautarvagn-
inn á leiðinni til London, og opnið þetta um-
slag, munuð þér eflaust finna, að eg hefi ekki
verið vanþaklátur. ”
Svo rétti jarlinn honum bréf, sem í var á-
vísun á þá upphæð, sem var miklu stærri en
Wright hafði gert sér von um, og sem næstum
því var nógu stór til þess, að gera honum mögu-
legt að framkvæma þá hótun, um að snúa sér
aftur að öðru, en leynilögreglustörfum, hafi
hann annars meint nokkuð með því.
Eftir að hafa borið ráð sín saman um tíma,
komu þeir sér saman um, að það væri bezt, að
láta kringumstæðurnar, sem köstuðu svo voða-
lega svörtum skugga á hr. Grosse, vera ósnert-
ar og óumtalaðar. Það var engin fullnægjandi
sönnun á móti honum, og auk þess var það kvelj-
andi fyrir jarlinn, að breiða óhróður yfir
tengdaföður Haworthys og sinn eigin frænda.
Undir eins og Wrigt kom til London, fór
hann að finna lögmann lávarðar Fathering-
hain, og færa honum beiðni jarlsins um að
byrja á skilnaðarmáli Sir Arthurs og konu
hans, og eftir langvarandi undirbúning og
marga fresti — sem lögmennirnir alt af bera
með meiri þolinmæði en skjólstæðingar þeirra,
byrjaði líka hinn skriflegi hluti málsins.
En það hlaut aldrei opinbera meðferð.
Hinn mikli sáttasemjari allra misklíða, dauð-
inn, skarst í leikinn, og sá lifnaðaraháttur, sem
Sir Arthur nú tíðkaði með meiri ón^ergætni en
áður, endaði með hjartaslagi.
Undir eins og lafði Redleigh og faðir henn-
ar fengu að vita um dauða hans, fluttu þau frá
Fatheringham til prestssetursins. 1 erfðaskrá
sinni skildi barúninn eftir allar eigur sínar
handa konu sinni — nokkuð sein gjafmildi, sem
hún vildi þá heldur ekki þiggja.
Það var einum mánuði eftir þenna viðburð,
að lávarður Fatheringham heimsótti ekkjuna í
fyrsta skifti. Hún tók á móti honum hálffeim-
in, og þegarþau um tíma höfðu talað um hitt
og þetta, varð hún mjög alvarleg og sagði við
hann:
“Lávarður Fatheringham, eg varð að lofa
yður að minnast ekki á alt það góða, sem þér
hafið sýnt mér. En af framkomu yðar gagn-
vart mér, og hve lengi þér hafið beðið með að
heimsækja mig, er eg farin að halda, að einhver
misskilningur eigi sér stað á milli okkar. Þér
hafið Iesið viðurkenningu mína, sem eg eitt
sinn skrifaði til yðar, og eg er nú orðin hrædd
um, að þér hafið máske misskilið sumar setn-
ingar í viðurkenningu minni, þar sem eg tala
um einlægni mína og traust til þess manns sem
stendur miklu ofar en eg, og eins og eg sagði—
eg hefi stundúm verið hrædd um, að yður hafi
máske dottið í hug, að það væruð þér, sem eg
átti við, og að þér þess vegna hafið. reynt að láta
mig taka eftir-----” j
Rödd hennar, sem alt af hafði skolfið mik-
ið, brást henni nú; en jarlinn flýtti sér að koma
henni til aðstoðar og sagði með sorgmæddri, en
þó huggandi rödd:
“Þér hafið einmitt getið þess, sem gagn-
stætt er hinni réttu ástæðu, lafði Redleigh. Ég
hefi ekki eitt einasta augnablik álitið, að eg væri
sú persóna, sem þér áttuð við. Svo ímyndunar-
gjarn gat eg ekki verið. Hin eina ástæða, sem
eg hefi haft til að vera óframfærin gagnvart yð-
ur, var hræðsla mín við að missa vináttu yðar,
af því, að eg sjálfur gat ekki varist að láta við-
urkenning í ljós, sem eg stundum hefi óskað, að
eg hefði látið í ljós þegar þér voruð í fyrsta
skifti gestur minn í Fatheringham. Því eg
elskaði yður þá, og hefi alt af elskað yður síðan.
En verið þér nú sælar.”
Auga fyrir auga og
tönn fyrir tönn.
Eftir óþektan höfund.
FYRSTI KAITULI.
Ljóst og dökt útlit.
Himininn var þrunginn af skýjum, sem gaf
í skyn að óveður væri í vændum, og veitti þessu
eyðilega héraði, sem hraðlestin brunaði yfir, ó-
geðslegt útlit. Eldingar sáust við og við innan
um hin dökku ský. Molluhitinn í loftinu úti
virtist hafa deyfandi áhrif á tvo farþega, sem
sátu í fyrsta-raðar vagni. Þeir hölluðu sér aft-
ur á bak í sínu horninu hvor í klefanum, sem
fóðraður var með rauðu flaueli. Báðir sýndu
þeir kuldalegt afskiftaleysi, sem nú er ekki ein-
göngu álitiS að vera viðeigandi hæverska, en
einnig nauðsynleg hygni og varúð.
A gufunnar, hlutafélaganna, rafmagnsins
og mismunar-di pólitiskra skoðana tímum, læt-
ur enginn allar skoðanir sínar í ljós með orð-
um. Þessir tveir farþegar höfðu aftur og aft-
ur athugað hvom annan með leynd, þessa fyrstu
stund, sem þeir urðu samferða.
Ahrifin, sem þeir höfðu hvor á annan, voru
mjög ólík.
Aldur þeirra var að líkindum hér um bil
jafn, og hann var á því skeiði, sem hjá mönnum
er talinn að vera aflmestur og beztur; klæðnað-
ur þeirra var snotur og góður, en þegar litið var
á höruryls og hárslit þeirra, andlitsdrætti, lík-
amsbygging, þá voru þeir haria ólíkir. Annar
þeirra hafði dökkjarpan litarhátt, svartar auga-
brýr, sem næstum náðu saman fyrir ofan nefið,
og gáfu andliti hans skuggalegt útlit; en hinn
hafði ljóst hár, fögur og gáfúleg, blá augu, sem
gerðu útlit hans enn fegurra. Til þess að gera
mismuninn enn meir, þá hafði sá dökkleiti mik-
ið og svart alskegg, en sá ljósleiti var skegg-
laus.
Menn sjá oft í kirkjum éða fomgripasöfn-
um sýnishorn af bardaganum milli höfuðengils-
ins Michael og hins vonda. Þessir tveir far-
þegar voru vel viðeigandi fyrirmynd til slíkr-
ar myndar, svo líkur var hinn ljósleiti hermönn-
um himneskrar hersveitar, og hinn fursta hel-
vítis.
Alt í einu sást ný elding og þruman dmndi
strax á eftir.
Báðir farþegarnir stóðu ósjálfrátt upp, og
augu þeirra mættust.
“Óveðrið virðist vera í nánd,” sagði hinn
ljósleiti. “Það er alls ekki hættulaust að ferð-
ast með járnbraut með þessar rafmagnshlaðn-
ingar, því teinamir og járnið á vögnunum
draga að sér eldingarnar.”
“Erað þér hræddur?” spurði hinii dökk-
leiti.
'Svarið við þessu og áframhald samtalsins
hindraðist af blásturhvin eimreiðarinnar.
Það var merkið til að nema staðar.
A sama augnabliki rann lestin inn undir
hátt þak úr gleri á stórri brautarstöð, og um
leið skall á hellirigning.
“Fjögra mínútna viðstaða,” hrópaði lest-
arstjórinn um leið og hann opnaði klefadyrnar
og nefndi nafn stöðvarinnar.
Hraðlestin nemur að eins þrisvar sinnum
staðar á þessari braut, sem liggur á milli eins
af stærstu sjávarbæjunum á Norður-Þýzka-
landi og hinnar stóru höfuðbrogar, og er að
eins fimm stundir á þessari leið.
“Við fáum ekki oft tækifæri til að fara af
lestinni,” sagði hinn ljósleiti, “eg held við ætt-
um að nota tækifærið hér.”
Um leið og hann sagði þetta, fór hann út og
gekk inn í veitingahúsið.
Hann bað um eitt staup af portvíni og með-
an hann drakk það með hægð, var hann spurð-
urbvort vínið væri gott.
Hann leit í kring um sig og sá hinn dökka
ferðafélaga sinn, sem hafði gengið á eftir hon-
um, án þess hann tæki eftir því. Þegar hann
sagði, að vínið væri gott, bað hinn dökki líka
um staup. *
Rétt á eftir var blásið til burtferðar.
Mínútu síðar voru farþegarnir sestir í sama
klefanum. Lestin hélt áfram.
Þeir sátu nú ekki jafn þögulir og áður.
Afskiftaleysið var horfið, því undir eins og
lestin lagði af stað, fóra þeir að tala saman.
Fyrst töluðu þeir um óveðrið, sem nú var ó-
vanalega hrikalegt. Eldingar og þrumur við-
stöðulaust og hellirigning, svo ómögulegt var að
sjá í gegn um gluggana. En sökum þess að ill-
viðrið var svo afskaplegt, varaði það skemur,
og lestin rann bráðlega út úr því héraði, þar
sem veðrið, var lakast. Það leið ekki á löngu,
þangað til birti í lofti og rigningin hætti. Sól-
in sendi jörðinni geisla sína, og gerði hið ein-
manalega landslag ásjálegra.
Ljósleiti maðurinn opnaði klefagluggann,
og hressandi loftið streymdi inn til þeirra. Eins
og allar aðrar lifandi verar, urðu þessir tveir
farþegar glaðari að afstöðnu illviðrinu.
Þeir urðu æ opinskárri.
“Ætlið þér líka alla leiðina?” spurði hinn
dökkleiti.
Hinn játaði því.
Spuming þessi gaf í skyn, að spyrjandinn
hafði ekki verið eftirtektasamur, því þegar lest-
arstjórinn leit á farseðlana, eftir að þeir komu
í vagnldefann, nefndi hann nafn höfuðstaðar-
ins, sem gaf í skyn, að þangað væri ferðinni
heitið.
“Við komum vonandi í góðu veðri til höfuð-
borgarinnar,” sagði hinn dökki, sem yfirleitt
var fjörugri “ því það lítur út fyrir, að þá verði
óveðrið hætt, mér þætti lílca leitt að rigningin
hindraði hreyfingar mínar.”
Eg hélt, að þer ættuð heima í höfuðborg-
inni,” sagði sá ljósleiti.
“Nei, nei,” hann nefndi sem aðsetur sitt bæ,
sem ekki var langt frá sjávarborginni og, bætti
svo við:
“Eg á mikil viðskifti fyrir höndum í höfuð-
borginni.” •
“Alveg eins og eg,” sagði hinn og þagnaði
svo skyndilega, eins og hann áliti sig hafa sagt
of mikið.
/(Þér erað að líkum útlendingur?” sagði
hinn dökki.
“Nei,” svaraði, sá ljósleiti; “eg hefi búið í
II. ímörgár.” - ’
Það var nafnið á bænum, sem þeir höfðu yf-
irgefið nýlega.
!Sá dökki varð alveg hissa.
“Ó,” sagði hann ósjálfrátt. “Það kom mér
ekki til hugar.”
“Það veit eg,” svaraði sá ljósi, “en hvers
vegna álítið þér mig útlending?”
“ Af því þér talið með útlendum framburði. ”
“Einmitt það. ”
“Ekki mjög útlendum, en framburður orð-
anna er þó ekki alveg innlendur.”
“Það kemur af því,” sagði sá ljósleiti vin-
gjarnlega “að áður en eg settist að í H., dvaldi
eg fleiri ár á Englandi; eg var þar bréfaritari
fyrir stórt verzlunarhús í London. Eg tala enn
alloft ensku við skipstjóra, sem eg á viðskifti
við.”
“Þér erað þá umsýslumaður?”
Hinn ljósJeiti svaraði ekki þessari spurn-
ingu strax, en ypti öxlum og sagði:
, “Sérhvem hlut á sínum tíma; þegar eg get,
sameina eg það gagnlega og þægilega, og þegar
eg verð búinn með viðskifti mín í höfuðstaðn-
um, vona eg sk'emta mér dálítið þar. ’ ’
Hinn dökki brosti.
Meðan þeir töluðu saman um hinar mismun-
andi skemtanir í höfuðstaðnum, var það hinn
dökki, sem spurði þar eð hann var lítið kunnug-
ur þar.
Sá ljósi var kunnugri; hann sagði frá ýms-
um skemtilegum æfintýram, sem hann hafði
orðið fyrir í höfuðborginni fyr á tímum.
Smátt og smátt færði sá dökki sig nær hin-
um, á meðan hann sagði frá skrautlegum mat-
söluhúsum, nýjum skrautbyggingum og vín-
söluhúsum.
iSá dökki hlustaði með athygli á alt, sem hinn
sagði frá, og lét í ljós hve lítið hann þekti til
þeirra skemtana sem höfuðborgin hafði á boð-
stóilum.
“Auðvitað,” sagði hinn ljósi, þegar hann
var búinn að telja upp nafnkunnar leikkonur,
listaverk og því um líkt, ‘ * þarf mikið af pening-
um til að geta notið alls þessa.”
“Maður fær ekki neitt fyrir ekkert,” sagði
hinn dökki með þeirri rödd, sem vitnaði um það
sjálfstraust, er eign peninganna veitir.
Lestin nam staðar á öðram viðkomustaðn-
um. Báðir farþegarnir stigu ofan úr vagnin-
um og gengu fram og aftur á stöðvarpallinum
eins og góðir kunningjar.
Þegar blásið var til burtfarar og kunningj-
arnir komu að klefa sínum, var þar nýr farþegi,
sem ætlaði1 að fara inn, qp lestarstjórinn bað
hann að fara inn í annan klefa, sem hann og
gerði, þar eð enginn tími var til að skýra frá á-
stæðunum. Hann hefir máske fengið vikaskild-
ing tiil þess, að láta kunningjana fá að vera í
næði. Að minsta kosti skildi hinn þriðji það á
þann hátt, um loið og hann fylgdi lestarstjóran-
um tautandi að næsta vagni.
Lestin fór iaf stað.
Undir eins og lestin var búin að ná vanaleg-
um hraða, stakk sá dökki hendinni ofan í brjóst-
vasann, þar sem hann sat beint á móti hinum.
Sá ljósi hafði hallað sér aftur á bak í sæt-
inu og lokað augunum til hálfs; það leit út fyr-
ir að hann vildi sofna, og tæki ekki eftir hreyf-
ingum ferðafélaga síns, ef hann athugaði hann
þá ekki með tleynd gegnum hálfopnu augna-
lokin.
!Sá dökki tók upp rautt bréfaveski, opaði það
borginmannlega og leitaði í hinu mikla inni-
haldi þess.
Loks fann hann það sem hann leitaði að;
tók upp stórt nafnspjald og ætlaði að rétta hon-
um það.
Hann lá nú með lokuð augu.
“Leyfið mér,” sagði sá dökki, en þagnaði
þegar hann sá að hinn var sofnaður.
Við orð liinsdökka reis sá ljósi upp, og
strauk hendinni yfir augun.
“Fyrirgefið” sagði sá dökki, “ef eg hefi
truflað yður.”
“Engin yfirsjón,” svaraði hinn “eg hafði
að eins lokað augunum án þess að sofna.”
Ilálfgerður geispi benti þó á þreytu hjá
honum.
“Eg ætlaði að eins að rétta yður nafn-
spjaldið mitt.”
Svo fékk hann hinum nafnspjaldið, sem tók
við því og þakkaði fyrir.
“Emest Scholwin, húsasmiður,” stóð prent-
að á spjaldinu, og undir því nafn bæjarins, sem
hann átti heima í.
“Eg bið afsökunar á því,” sagði hinn ljósi,
“að eg get ekki endurgoldið þetta eg hefi engin
nafnspjöld hjá mér; en nafn mitt er, Friðrik
Semper, skipaútgerðarmaður.”
“Eg hefi áformað, ” sagði Scholwien glað-
lega, “að setjast að í höfuðstaðnum, ef ýmisleg-
ar hindranir, sem hamla mér þar er mögulegt
fyrir mig að sigra, sem eg ætla nú sjálfur að
fullvissa mig um; fyrir vel þæfan húsasmið, sem
eg held mig vera, er höfuðstaðurinn hentugra
pláss en sveitabær. ”
Það sem eftir var leiðarinnar, töluðu þessir
menn næstum eingöngu um skemtanir höfuð-
borgarinnar.
Þegar þeir sáu turna borgarinnar, spurði
Scholwien hinn að því, í hvaða hótel hann ætl-
aði.
“Eg er vanur,” svaraði’Semper, “að gista í
hótelinu Royal, en eg hefi nú tvisvar sinnum
orðið að borga svo háa reikninga, að eg vil ekki
vera þar.”
“Komið þér þá með mér,” sagði Scholwin,
“eg hefi nú raunar að eins einu sinni verið í
höfuðborginni; en eg var, ef eg man rétt, í hó-
telinu “Skjaldarmerkið”, og eg ætla þangað
ætla eg núna.”
“ Því er eg samþykkur” sagði Semper og
tók handtösku sína ofan af nethillunni, og lét
hana á bekkinn við hliðina á sér; “þó það væri
að eins til að dvelja enn fáeinar stundir í hinni
skemitlegu návist yðar.”
“Ó, þér erað alt. of alúðlegur,” svaraði
Scholwin, sem líka bjó sig til að fara út, því
lestin brunaði nú yfir útborgar göturnar.
Fáum mínútum síðar vora þessir menn
staddir í manngrúanum hjá stöðinni.
“ Almenningur er varaður við vasaþjófum,”
hvíslaði Semper að félaga sínum, sem gekk við
hlið hans, og benti á auglýsingu á veggnum,
þar sem þessi orð voru skrifuð með stóram, ein-
kennilegum stöfum. iSvo þrýsti hann hægri
hendinni, sem hélt á regnhlíf, að brjósti sínu,
til þess að verja innihald brjóstvasans.
Sc.holwien fó rað dæmi Sempers og leit gran-
samlega í kring um sig.
Báðir virtust þeir bera stórar peningaupp-
hæðir á sér, eins og oft á sér stað á ferðum í viðj
skiftaerindum, og vilctu gæta þeirra vel.
Fimtán mínútum síðar óku þeir að hótelinu
Skjaldarmerkið.
Dyravörðurinn hringdi bjöllunni, og Wern-
er, aðal frammistöðumaðurinn, kom þjótandi
til að taka á móti gestunum.