Lögberg - 14.04.1927, Blaðsíða 2

Lögberg - 14.04.1927, Blaðsíða 2
Bis. 2 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. APRÍL 1927. gpsE52S2£ ;'25252SHSZSHSH5ZS2SHSSSHSBSHS2SHSHSHSHSaSH5H5E5HSHS2SH5H5HSHSHSHSHSSS2SíSHSZS2S2SHS2SHSH5HSHSHSZ5SS2S2SE5ESESHSSSHSSSES2SHS2SH5?SHSSSHS2SS5S5SS2SHS£SHS'25SS?,K!SHSHS^ Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN Fyrir börn og unglinga SHSHSHSHS?^ ScStSeSHSHSH5HSH5HSH5H5H5HSHSHSH5HSE5HSESHSH5ESHSH5H5HSHSHSESHSHíiHSSH5HSESHSHSHSHSESH£HSH5HSH5H5H5H5E5E5ESESH5H5HS2SHSHSH5HSHSHSHSH5HSHSHSHSESHSHSHSHSHSHSH5HSHSi Dvergurinn í sykurhúsinu, 1. Sykurhúsið. Einu sinni var kóngur, er safnaði allskonar fágætum munum. Hann keypti dýrum dómum alla þá hluti, er voru sjaldgæfir og einkenni- legir, hvort heldur þeir voru úr dýra-, jurta- eða steinaríkinu, enda átti hann stórt safn af allskonar gersemum. Hélt hann oft veglegar veizlur, og skemti þá gestum sínum með því að sýna þeim safnið sitt. j 1 þessu landi bjó fátækur bóndi, sem átti mörg börn. Einn góðan veðurdag fór hann upp á fjall að rífa hrís í eldinn. Sá hann þá hvar ofurlítill dvergur var að tifa fram 0g aftur á stórum steini. Var hann ekki stærri en vísi- fingur á fullorðnum manni. í’,átæki bóndiinn greip dverginn og lét hann í húfuna sína. Hljóp hann síðan heim til kóngs- hallar og gerði boð fyrir konung. “Eg er með nokkuð' skrítið hérna í húfunni minni,” sagði bóndinn, þegar kóngur kom út. “Er það fugl, blóm, fiskur eða steinn?” spurði kóngurinn og leit forvitnislega ofan í húfu bóndans. Stóð dvergurinn þá upp og heilsaði konungi hævehsklega. “Margt er undarlegt í ríki náttúrunnar, ” sagði kóngurinn, “og hefi eg aldrei á æfi minni séð svona lítinn dverg.” Kóngurinn tók dverginn í lófa sinn og réð sér ekki fyir kæti. Hann gaf fátæka bóndanum fullan poka af koparpeningum. Fór hann síð- an inn í höllina með dvergin, en fátæki bóndinn flýtti sér heim til sín með peningana. Tók konan hans á móti honum með miklum fögn- uði, og létu þau nú ekki bíða að kaupa brauð handa börnum sínum. En nú er að segja frá kónginum. Hann vildi gera alt, til þess að gleðja dvérginn og láta honum líða vel. Fyrst af öllu ætlaði hann að láta smíða fallegt íbúðarhrís handa honum. “En lír hvaða efni eigum við að hafa það?” spurði hann dverginn. “Er ekki bezt, að það sé steinhús?” “Ekki steinhús,” sagði dvergurinn. “En glerhús?” \ “Ekki glerhús.” “En silfurhús?” j “Ekki silfurhús.” \ “En gullhús?” • ‘ ‘ Ekki gullhús. ’ Nú var kóngurinn alveg ráðalaus. Hann spurði dverginn, hvernig húsið ætti þá að vera. “Eg vil bara sykurhús,” sagði dvergurinn. “Það skaltu sannarlega fá,” sagði kóngur- inn glaður í bragði. Fór hann síðan til bakara nokkurs og bað hann að búa til hús úr sykri. Atti það að vera álíka stórt og örkin hans Nóa, sem börn kannast við og hafa að leikfangi. í þessu sykurhúsi átti svo dvergurinn að búa, og þótti honum það ekki amalegt, því að hann var svo sólginn í sætindi, enda át hann gat á ssykurhúsið á hverjum degi, og varð bakarinn alt af að vera, til taks að fylla upp í skörðin. Konungi þótti nú mál til komið að sýna þessa gersemi, sem hann hafði verið svo hepp- inn að eignast. Lét hann því efna til kostu- legrar veizlu og bauð öllum helári mönnum og hefðarkonum úr ríki sínu. Þegar veizlan stóð sem hæst, sótti kóngur- inn sykurhúsið, og lét það á borðið, en boðs- gestirnir störðu forviða á þetta undarlega hús. “Nú byrjum við,” sagði kóngur og gægðist inn í dyrnar á sykurhúsinu. Þá kom dvergur- inn út og hljóp aftur og fram um borðið. Hann stevpti sér kollhnís, stóð á höfði og lét öllum illum látum. Stundum stökk hann upp á diskbarminn hjá boðsgestunum og stóð á öðrum fæti, en þeir hlógu dátt að dvergnum 0g sögðust aldrei hafa séð annað eins veraldanmdur. “Þið eruð nú ekki búnir að sjá mikið enn þá,” sagði kóngur og leit hróðugur til gesta sinna. Svo kveikti hann ljós, og kastaði log- andi eldspýtu upp í loftið. Dvergurinn hrökk við, þegar hann heyrði snarkið í eldspýtunni og sá ljósið. “Mikið voðalegt þrumuveður! En þær eldingar!” sagði hann og stökk æpandi inn í sykurhúsið. Eftir litla stund kom dvergurinn aftur út og skimaði til veðurs. Þá tók kóngurinn í einn borðfótiííh, svo lítið bar á, og fór að hrista borðið. Dvergurinn fleygði sér niður 0g æpti há- stöfum: “Mikill voðalegur jarðskjálfti! Það brakar og brestur í öllu!” , Kóngurinn hélt, að dvergurinn ætlaði að sálast úr hræðslu, og hætti því að hrista borð- ið. Þá stóð dvergurinn upp og var hinn kát- asti, eins og ekkert hefði í skorist. En kóngurinn þóttist ekki vera búinn að skemta gestum sínum nóg. Hann laut niður að borðinu og fór að blása á dverginn. “Mikill voðalegur stormur!” grenjaði dverg- urinn og saup hveljur. Hann ætlaði að flýja inn í sýkurhúsið, en stonnurinn kastaði honum um koll. Tókst honum loks með miklum erfið- ismunum að skríða á fjórum fótum inn í sykur- húsið, og þóttist hann sæll og heppinn að hafa «1« >pið úr slíkum lífsháska. Eftir litla stund kom dvergurinn út í dymar á sykurhúsinu og mælti: “Það er þá komið blíða logn og bezta veður. Það væri annars nógu gaman að spóka sig dálitla stund úti í þessu góða veðri.” Svo hljóp hann fram og - aftur um borðið og lék við hvern sinn fingur. Nú var kóngur í essinu sínu. Hann tók te- skeið og fór að ausa steyttum hvítasykri yfir dverginn. ser og/ “Mikill voðalegur blindbylur!” hrópaði dvergurinn. “Það er ekki hundi út sigandi. Mér þykir gott, að eg rata heim í húsið mitt!” Hann greip báðum höndum utan um höfuð- ið á sér og bograði inn í sykurhúsið. Svo flýtti hann sér að skella hurðinni í lás, en boðsgest- , irnir klöppuðu saman lófunum af gleði, og bar öllum saman um það, að þeir hefðu aldrei verið í svo skemtilegu samkvæmi. Kóngurinn bauð gestu sínum að koma dag- inn eftir, því að þá ætlaði dvergurinn að fara á dýraveiðar. HÍökkuðu nú allir svo mikið til morgundagsins, að þeir gátu varla sofið um nóttina. 1 2. Dvergurinn á dýraveiðum. Boðsgestimir komu snemma morguninn eft- ir og settust kringum borðið hjá konunginum. Horfðu nú allir með eftirv’æntirigu á sykur- húsið, en dvergurinn var ekki vaknaður, og enginn þorði að vekja hann. Loksins hrukku dymar upp 0g dvergurinn kom út í veiðimannabúningi. Hann var með ofurlítinn boga 0g örvamæli við hlið gullbúið spjót í hendi. Kóngur tók dverginn 0g fór með hann út í skemtigarðinn sinn. Þar var stórt glerhús, 0g gekk dvergurinn rakleiðis inn í það, en allir gestirnir skipuðu sér í stóran hring utan um glerhúsið og horfðu á dverginn með öndina í hálsinum. Þetta glerhús var fult af allskonar smádýrum, og hafði kóngur látið búa það til handa dvergnum, svo að hann gæti farið á dýraveiðar. Það var gras í botninum á því og fögur blóm hér og nvar, og smátjörn í því rpiðju. “íln sá indæli skógur!” sagði dvergurinn þegar liann kom inn í glerhúsið, því að stráin og blómin voru frá hans sjónarmiði stór og fögur tré. . Alt í einu sá hann þjár flugur á sveimi fyir ofan höfuðið á sér. Hann lagði ör á steng og skaut allar flugurnar, svo að þær duttu dauðar niður. “Aldrei á æfi minni hefi eg séð svona stóra og fallega fugla!” sagði dvergurinn við sjálf- an sig. Hann lét flugumar í veiðitösku sína og hélt svo áfram, þangað til hann kom að tjöminni í miðju glerhúsinu. Dvergurinn sá bréfbát á floti við tjarnar- bakkanum, og var í honum færi úr silkitvinna með ofurlitlum öngli. Hann steig út í bátinn og^reri út á tjörnina. Rendi hann niður fær- inu 0g fór að keipa. Alt í einu dró hann færið upp, og var þá hornsíli á önglinum. “Aldrei á æfi minni hefi eg séð svona stór- an og fallegan fisk!” hrópaði dvergurinn. Hann rendi færinu í annað sinn, og kom þá annað hornsíli á öngulinn. Fór hann síðan til lands og bett bátinn við eitt stráið á tjamarbakkan- um. Þegar hann var búinn að spyrða hom- sílin, lagði hann þa'u á öxl sér og gekk spölkorn frá tjörninni, en þá sótti að honum svo mikill svefn, að hann treysti sér ekki til að halda á- fram. Hann var orðinn svo þreyttur eftir þetta volk og þurfti að fá sér dálítinn dúr. Dvergurinn lagðist niður í grasið 0g sofn- aði vært, en eftir litla stund hrökk hann upp með andfælum við, að ánamaðkur var að skríða yfir hann. Nú þurfti hann að vera snar. Hann rauk á fætur og rak spjót sitt í ánamaðkinn. “En sú hepni,” sagði hann, “að höggorm- urinn sá arna skyldi ekki bíta mig til bana! Það er eins gott fyrir mig að fara varlega, svo að eg verði ekki villidýmnum að bráð.” Dvergurinn fór nú leiðar sinnar og bar hom- sílin, og fluguraar, en ekki hafði hann gengið lengi, þegar hann kom að músarholu. “Aldrei á æfi mini hefi eg séð svona stóran helli!” sagði'dvergurinn og gægðist úm leið inn í músarholuna. í sama bili heyrði hann undarlegt þmsk í grasinu fyrir aftan sig. Hann leit við og sá dálitla mús, sem kom hlaupandi og var á leiðinni heim í holuna sína. “Það er ekki heiglum hent, að fara á móti þessu óargadýri”, sagði dvergurinn og stappaði niður fætinum. Músin reis upp á afturlöppun- um ogopnaði ginið, þegar hún sá dverginn. Svo stökk hún með framlappimar upp á axlirnar á honum og ætlaði að bíta af honum höfuðið, en þá rak hann spjótið sitt af alefli upp í skoltinn á henni, svo að hún datt dauð niður. Fló hann síðan af henni skinnið, og lét það á herðar sér. GPekk hann því næst út úr glerhúsinu og kom fyrir kóng, stórglaður yfir veiðinni. “Jæja,” sagði kóngnrinn brosandi, “er ekki gaman að vera á dýraveiðum?” “Jú, víst er það gaman,” svaraði dvergur- inn. ‘ ‘ En miklar em þær mannraunir, sem eg hefi orðið fyrir í dag. Eg var búinn að skjóta þrjá fugla og veiða tvo stóra fiska, þegar eg lagði mig til svefns í skóginum, en þá vaknaði eg við það, að ógurlegur höggormur var að skríða yfir mig. Eg rak spjótið mitt í hann og gat með naumindum forðað lífinu. Svo kom eg að stórum helli og gægðist inn í hann, eú þá kom voðalegt viljidýr út úr skóginum 0g ætlaði að • gffa mig í sig. Vildi mér það til lífs, að eg var vel vopnaður, og eftir harða viðureign tókst mér loks að leggja það að velli!” Boðsgestirnir ætluðu bókstaflega að springa af hlátri, en kóngur tók dverginn og fór aftur með hann inn í sykurhúsið. Han lét sauma kápu handa honum úr músarskininnu, en flugurnar og hornsílin lét hann matbúa til miðdegisverðar handa honum. Niðurl. næst. TVÖ A TEIG. Sólin var að setjast, og klæddi fjöll og dali óviðjafnanlegum ljóma og litskrauti. Kári var að slá teig nálægt stöðuvatninu, og Þóra rakaði á eftir honum. Hann var svo búinn, að hann var í hvítri skyrtu, gráum bux- um og mórauðum sokkum, með gráa húfu á höfði og óbrydda sauðskinnsskó á fótum. En Þóra var svo búin, að hún var í grárúðóttum- kjól, með hvíta svuntu, í svörtum sokkum, með hvítan skýluklút á höfði og vel brydda sauð- skinnsskó á fótum. Þarna voru þau tvö ein á teignum, hann að slá og hún að raka. “Viltu heyra lítið Ijóð, sem mér datt í hug áðan, meðan eg var að slá?” Kári var að enda við að brýna ljáinn og ledt til Þóru. “ Já, lofaðu mér að heyra það. ” Þóra hætti að raka og studdi sig við hrífuskaftið. Kári las henni ljóðið, 0g svanimir sungu undir: “A bárum vagga svanir sér og sólu horfa mót. Hve hátt og þó svo blítt í kvöld þeir kvaka! Og vesturloftið eldrautt er. — Mín yndisfagra snót, við emm tvö á teig að slá og raka. Nú skygnast undan skýluklút, lík skæram perlum tveim, þín draumblíð augu yfir skammlíf stráin. Sem heiðarblómið angar út í öræfanna geim, þú sóar þínu brosi út í bláinn.” “Eg held þér sé að fara fram að yrkja, Kári,” sagði Þóra og roðnaði. “En á hvað ertu að horfa?” “Það er svo sem ekki neitt; það er sóleyj- arblað á skónum þínum, á hægra fætinum, þama á tánni. ’ ’ “Nú, var það ekki annað? ^ “Nei, það var ekki annað. — Jæja, eg nenni nú ekki að slá lengur í kvöld.” Kári lagði frá sér orfið. “Þá fer eg heim,” sagði Þóra og lagði frá sér hrífuna. “Heim! Ætlarðu að fara undir eins heim í þessu himneska veðri? Og kvöldroðinn svona fagur! Nei, Þóra, eg þarf að tala við þig. — \iltu verða konan mín?” Kári tók utan um báðar hendur Þóru, og augu þeirra mættust. “ Já,” sagði Þóra og lét höfuðið hníga að brjósti þess manns, er hún unni. Og varir þeirra mættust í heitum og löngum kossi sak- lausrar æskuástar. “ Nú skyggir ekkert ský á hamingju okkar,” sagði Kári. “ Og nú ætla eg að ávarpa þig, eins og kóngsonurinn ávarpaði kóngsdótturina í æfintýrinu: ó, þú hin skærasta af öllum stjöm- um himinsins, þú liin inndælasta af öllum blómum jarðarinnar, þú hin fegursta, af öllum blomum hafsins, lofaðu mér að leiða þig niður að vatninu. ” Svo leiddust þau í dýrðlegri ástarleiðslu mður að stöðuvatninu og settust á vatnsbakk- ann. “Er ekki indælt að horfa út á vatnið núna? Sjáðu, hvemig rósfagur kvöldroðinn speglast í því.” Þóra benti brosandi út á vatnið. “Eg sé ekkert nema þig,” svaraði Kári. Er ekki inndælt að hlusta á svanasöng- inn?” Þóra benti a tvo svani, sem voru að syngja á vatninu skamt undan landi. “.Eg heyri ekkert nema hjartslátt þinn,” sagði Kári. ■Sólin var hi>igin til viðar. Fáein eldrauð ský sáust á vesturloftinu, en himinhvelfingin varð dimmblárri eftir því sem austar dró. Þóra sleit upp nokkur blóm, sem spruttu á vatnsbakkanum, og mælti: “Þegar ein eg er hjá þér, anga blómin sætast. ” Kári svaraði samstundis: “Æskudraumar okkar hér era nú að rætast.” —Sb. Sveinss.—ÍÆskudraumar. Og KISA. ' Réttorður maður segir svo frá: “Meðan vetur var sem harðastur, gaf eg fuglum brauðleifar af borðinu. En er kisa varð þess vör, lagðist hún í launsátur til þess að ná sér í æti. Kom þá oft fyrir að hún fór í laun- sátrið áður en máltíð hófst, því hún vissi vel, hvenær fuglarnir voru vanir að koma. Þegar voraði, þurfti eg eigi lengur að gefa fuglunum brauðmola, því að nú höfðu þeir nóg æti. Þá gerði kisa þá veiðibrellu, að hún stráði sjálf brauðmolum á jörðina 0g fól sig síðan í runni nokkrum og vildi bíða þess, að fuglarnir kæmu og ætu molana. En veiðibrellan kom kisu þó ekki að neinum notum, því að nú langaðt ekki fuglana í brauð, en má vera, að þeir hafi verið farnrr að þekkja sinn kæna óvin.” En kisa getur líka verið brjóstgóð. Ipar um er þessi saga: Maður nokkur átti kisu og lét drepa undan henni tvo ketlinga. Sama daginn eignaðist hann nýgotinn héra. Morguninn eftir var hérin horfinn og hugði maðurinn hann týnd- an. En að viku liðinni kemur kisa með hérann. Hafði hún tekið hann til fósturs í stað ketling- anna, er hún hafði mist. S. —Unga tsland.y DR. B. J. BRANDSON f}16-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy St«. Phone: 21 834. Offlce tlmar: 2___3 Heimili: 776 Victor at. Phone: 27 122 Winnipdg, Manitoba. COLCLEUGH & CO. Vér leggjum sérstaka áherzlu á aC eelja meSui eftir forskrlftum lækna. Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá eru notuS eingöngu. Pegar þér komiS meC forskriftina til vor, megiC þér vera viss um, aC fá rétt þaC se læknirinn tekur til. Nótre Dame and Sherbrooke Phones: 87 669 — 87 «60 DR O. BJORNSON 216-220 Medlcal Arts Bldg Ocr. Graham og Kennedy St«. Phones: 21 834 Office tímar: 2—3. Helmili: 764 Victor St. Phone: 27 68’4 Winnipes:, Manitoba. DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts lildg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Pane: 21 834 Otfice Hours: 3—6 Heimili: 921 Sherburne St. Winnipeg, Manitoba. DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phole: 21834 Stundar augua, eyrna nef og kverka sjúkdóma.—Er aC hltta kl. 10-12 f.h. og 2-6 e. h. Heimili: 373 River Ave. Ta,ls. 4.2 691 DR. A. BLONDAL Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdóma. Er aC hltta frá kl. 10-12 f. h. og 3—6 e. h. OJfico Phone: 22 2»6 Heimili: 80'6 Victor St. Sími: 28 180 / Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask. DR. J. OLSON Tannlæknlr 216-220 Medlcp.1 Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: 21 834 Heimllis Tals.: 38 626 DR. G. J. SNÆDAL TannLæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave og Donald 8t. Talslmi: 28 889 Glftlnga- og Jarðarfara- Blóm með litlum fyrlrvara BIRCH Blómsali 593 Portage Ave. TaLs.: 30 720 St. John: 2, Ring 3 A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur likkistur og annast um út- farir. Aliur útbúnaCur sá beztii. Enn fremur seiur hann allskon&r minnlsvarCa og legsteina. Skrífíitofu ta.ls. 86 607 HeimilU Tals.: 58 302 TalB. 24 16» NewLyceum PhotoStudio Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið. THOMAS H. JOHNSON H. A. BERGMAN ísl. lögfræðlngar. Skrifstofa: Koom 811 McArthur Bullding, Portage Ave. P. O. Box 1666 Phones: 26 849 og 2« 840 W. J. Lindal. J. H. Lindal B. Stefansson. íslenzldr lögfræðingar. 356 MaimSt. Tals.: 24 9«t 366 MalnBt. Tals.: A-4963 Peir hafa einnig skrifstofur aC Lundar, Riverton, Gimli og Piney og eru þar aC hltta á eítirfylgj- and tlmum: Lundar: annan hvern mlCvlkudar Riverton: Fyrsta fimtudag. Gimli: Fyrsta miCvlkudag. Piney: priCJa föstudag 1 hverjum mánuCi. A. G. EGGERTSSON ísL lögfræðingur Heflr rétt til aC flytja mál b«Cl I Manito.ba og Saskatchewan. Skrifstofa: Wynyaxd, Sask. Athygli! Komið með næstu lyfjaávísun- ina yðar til vor. Þaulæfðir sér- fræðingar annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notre Dame Ave. - Gagnvart Grace kirkjunni. A. G. JOHNSON »07 Confederation Life Bldg. WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur aÖ sér að ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og bif- reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr- irspurnum svarað samstundis. Skrlfstofusíml: 24 263 Heimajsimi 33 328 J. J. SWANSON & CO. IjIMITED R e n t a 1 s Insurance RealEstate Mortgages 600 Paris Building, Winnipeg Pohnes: 26 349—26 840 £mil Johnson SERVIOE KLEOTRIO Rafmagns Contracting — ABs- kyna rafmagsndhöld seld og vtð þau gert — Eo sel Moffat og McCUvry Eldavélar og heft þmr til sf/nis á verkstœtH minu. 524 SARGENT AVE. (gamla Johnson's byggingln t18 Young Street, Winnlpeg) Verkst.: 31 507 Hetma.: 27 286 Vorkst. Tals.: 28 383 Helma Tato.i 29 384 G. L. STEPHENSON PLITMBER Allskonar rafinagnsáhöld, svo lem straujám, víra, allnr tegundlr af glösum og aflvaka (battorles) VERKSTOFA: 676 IIOME 8T. Islenzka bakaríið Selur beztu vörur fyrir lægsta verð. Pantanir afgreiddar beeM fljótt og vel. Fjölbreytt drrfti. Ilrein og lipur viðskiftL Bjamason Baking- Co. 676 SARGENT Avo. Wlnntpeg. Phone: 84 298 Ungwn gefið. Fátt er eins ánægjulegt fyrir böm, eins og að umgangast litlu ungana — fugla-börnin — og hjálpa þeim. — Það verður ætíð að gerast með mikilli gætni og nákvæmni, því að litlu fugl- amir eru mjög viðkvæmir og það er svo margt í þeirra eðli, sem menn skilja ekki. Þegar litla stúlkan er að gefa andamnga að borða, verður hún að vera varasöm, því þeir eru skelfing gráð- ugir, þegar þeir fá eitthvað, sem þeim þykir gott. Fái þeir svo stórt stykki, að þeir geti ekki gleypt það strax — því að fuglarnir tyggja aldrei fæðuna — þá hlaupa þeir burt með það í nefinu á afvikinn stað og hrista það þar, til þess að ná því í sundur.;— Unga Isl. V

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.