Lögberg - 14.04.1927, Síða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. APRÍL 1927.
f

lEögberg
Gefið út Kvern Fimtudag af Tfce Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
Talxímari N-6327 ofi N-8328
Einar P. Jónsson, Editor
UtAn&skriít til blaðsins:
TH§ COLUMÖI* PRE83, Ltrt., Box 317i, Winnlpog. Maq.
Utanáakrift ritstjórans:
íOiTOR LOCBERC, Box 3171 Winnlpog, N|an.
Verð $3.00 um árið.
Borgist fyrirfram
Th« “Löírh.r*'’ ia print.d anrt publlahed by
Tha Columblk. Pr«M, Limlted. ln th» Columbla
Buildlns. CSS SarR.nt Ava., Wlnnlpes, Manitoba.
ískyggilegt ástand.
Um það verður sennilega ekki deilt, að
Bandaríkjaþjóðin sé betur stödd efnalega, en
flestar, ef ekki allar þjóðir heims,—auðlegð nátt-
úrunnar hvergi margbreyttari, verzlun meiri
og hagkvæmari, en viðgengst annars staðar,
fólkið sællegt og vel til fara, og hýli almennings
yfirleitt betur húsuð, en í flestum öðrum lönd-
um. Það er því engan veginn óeðlilegt, þó
þjóðin finni til nokkurs metnaðar yfir þessari
hinni efnalegu velgengni, og telji sig færa í
flestan sjó. A hinn bóginn má því þó eigi
gleyma, að innan vébanda þessarar voldugu
þjóðar, viðgengst sitthvað það, sem síður en
svo er ástæða til að vera upp með sér af. Má
í því tilfelli benda á þann aragrúa fólks, er lít-
il sem eHgih skil'veit á stafrófinu, hvað þá
heldur, að það sé bænabókarfært.
Eftir síðustu skýrslum að dæma, nemur
tala ólæsra borgara í Bandaríkjunum, tulsvert-á
fimtu miljón. Minna má nú gagn gera! Vafa-
laust eru þeir margir, er afsaka vilja þetta
ískvggilega ástand með því, að hið ólæsa fólk sé
flest eða alt, innflytjendur frá erlendum þjóð-
um. Þó er þessu á alt annan veg farið. Af
hinu ólæsa fólki, er innan takmarka Bandaríkj-
anna býr, eru þrjár miljónir sprottnar úr ame-
rískri mold, — afkomendur hins hvíta kyn-
stofns. Asigkomulag sem þetta, er alt annað en
glæsilegt, og hefir, sem betur fer, vakið til al-
varlegrar umhugsunar í seinni tíð, ýmsa af
mætustu mönnum þjóðarinnar. Þeim er það
ljóst, að auðsöfnunin út af fyrir sig, er ófull-
nægjandi til að ráða bót á vankvæðum sem þess-
um, og að grípa verður til annara ráða, ef vel
á að fara.
Eins og nú standa sakir, er mentamálaá-
standið í Bandaríkjunum þannig, að sextíu
menn af hverjum þúsund, eru hvorki læsir, né
kunna heldur að draga til stafs.
Innanríkisráðgjafa Bandaríkjanna telst svo
til, að vankunnátta fólks í lestri og skrift, koéti
þjóðina $825,000,000 til jafnaðar á ári. Þó sé
þessi gífurlegi kostnaður ekki aðalatriðið, held-
ur hitt, hve vankunnáttan á fyrgreindum svið-
um, standi í beinum samböndum við tíðari og
tíðari glæpi.
Af skýr^um frá ríkisfangelsinu í Ohio, má
það sjá, að fjörutíu og tveir af hundraði fanga
þeirra, sem þar dvelja í gæzlu,-eru ólæsir og ó-
skrifandi. Er það því nokkurn veginn sýnt, að
aukiyr glæpir stafa að miklu leyti frá ófull-
nægjandi mentatækjum, eða lítt þolanlegu eft-
irliti með skólamálunum í heild.
Við manntal það, sem fram fór í Bandaríkj-
unu árið 1920, kom það í ljós, að ein miljón og
fjögur hundruð þúsund böm, á aldrinum frá
sjö til þrettán ára, höfðu engan skóla sótt, á
tímabilinu frá 1. sept. 1919, til 1. janúar 1920.
Fræðslumálin hafa verið, og eru enn, sérmál
ríkjanna. En eins og ástandinu er nú komið,
verður eigi annað séð, en að stjóm ríkjasam-
bandsins, ásamt þjóðþinginu, hljóti að taka í
taumana, og koma á fót allsherjar eftirliti með
fræðslumálunum, eins og viðgengst með flestum
öðrnm þjóðum. Þeir senatoramir, Curtis og
Reed, hafa nú nýverið gerst flutningsmenn að
fnyaavarpi, er í þá átt fer, að sto£nað skuli, eins
fljótt og við megi koma, kenslumála-ráðunevti
í 'VVashington, er yfirstjóm liafi með fræðslu-
málum þjóðarinnar, í samráði við hin einstöku
rfki. Hefir þeim réttilega skilist, að núverandi
ástand sé það alvarlegt, að lengur megi ekki
við svobúið standa.
Hrygðarefni,
t síðasta tölublaði Lögbergs, var getið
hönnulegs atburðar, er gerst hafí5i heima á
ættjörð vorri, fvrir rúínlega tveim árum. Mun-
aðarlausum dreng, níu ára gömlum, er misþyrmt
svo ægilega af húsráðeudum, að hann flæmist
af heimilinu hungraður og klæðlaus, _ og finst
úti á víðavangi nær dauða en lífi, kalinn til ó-
bóta á fótum. Málið er ekki tekið til rannsókn-
ar, fyr en liðið er nokkuð á annað ár fhá því,
er harmsaga þessi gerðist. Hjón þau, er piltinn
höfðu í umsjá, fj-rir sveitarinnar hönd, játuðu
á sig í réttinum, að hafa barið og svelt munað-
arleysingjann, látið hann hafa ónóg rúmföt og
beitt við hann samvizkulausu athæfi á fleiri
vegu. Svo kemur réttvísin til sögunnar, og
dæmir hjón þessi í fimm daga fangelsi við vatn
og brauð, — drengnum engar skaðabætur
dærndar, þótt sætt hefði lífstíðar örkumlum, í
viðbót við níðingslegt atlæti á heimilinu nótt
og nýtan dag.
Til eru á fslandi dýraverndunarfélög, er
nnnið hafa þarft verk, stuðlað mjög að bættri
meðferð “þarfasta þjónsins>’, og komið fram
ábyrgð á hendur þeim, er pínt höfðu skepnur
sínar á einn eða annan hátt. En hvað er um
mannverndina?
Umkomulaus, ósjálfbjarga drengur, gersam-
lega upp á náð vandalausra kominn, er barinn
og sveltur, þar til svo er í krappan komið, að
að hann flýr heimilið, leitar öryggis úti í hög-
um, þar sem frostið legst að hálfnöktum lim-
um, unz farandmann ber að, er finnur einstæð-
inginn varnarlausa og annast um flutning hans
til sjúkrahúss. Og atburðurinn þótti sýnilega
ekki merkari en það, að rannsókn var látin
dragast fram á annað ár, eða þar til svo var
komið, að lengur varð eigi þagað. —
Það veldur oss ósegjanlegs sársauka, að
atburður sem þessi, skyldi hafa getað átt sér
stað heima á ættlandi voru, þar sem kærustu
endurminningamar eiga dýpstar rætur, — að
mannúð tuttugustu aldarinnar skuli ekki vera
komin á hærra stig. Vonandi er, að tilfelli
þetta sé að eins einstakt, og endurtaki sig
aldrei að eilífu. Eitt af slíkri tegund er meira
en nóg, — meira en réttlætis og mannúðarkend
þjóðarinnar þolir.
Öðruvísi en það á að vera,
Meðal hinna mikilvægustu mála, er fyrir
sambandsþinginu hafa legið að þessu sinni, má
vafalaust telja tillögurnar í sambandi við sam-
veldisstefnuna í Lundúnum, er miðuðu í þá
átt, að skilgreina frekar réttarstöðu Canada
innan ríkjasambandsins brezka, en áður hafði
viðgengist. Umræður um málið urðu langar,
sem búast átti við, og að ýmsu leyti merkar, þó
ekki hvað sízt sökum hinnar afar-einkennilegu
afstöðu fhaldsmanna og bráðabirgðar leiðtoga
þeirra, Mr. Guthrie.
Skömmu eftir að samveldisstefnunni lauk
og afrek hennar höfðu gerð verið heyrinkunn,
komu fram all-háværar raddir frá ýmsum leið-
andi mönnum íhaldsliðsins um það, að fulltrú-
ar canadisku þjóðarinnar, hefðu gert sig seka
um áðskilnaðar-pólití'k, er til þess hlyti að
leiða, að Canada yrði frjálst og óháð ríki! Fyr
má nú rota en dauðrota.
Málsvarar Canada á fyrgreindri Lundúna-
stefnu, voru þeir Bt. Hon. W. L. Mackenzie
King, stjórnarformaður, og dómsmálaráðgjaf-
inn, Hon. Ernest Lapointe, og þeim átti vægð-
arlaust að hegna fyrir þá óhæfu, að halda því
til streitu, að Canadaþjóðin væri ófáanleg til að
sætta sig við nokkuð minna en fullkomið, stjóm-
skipulegt jafnrétti við Breta. Áfstaða íhalds-
liðsins til máls þessa, kom ýmsum mjög á óvart,
því sem kunnugt er, lagði fyrverandi leiðtogi
þess flokks, Sir Robert Borden, á það engu
minni áherzlu, en nú var gert, að canadisk
þjóðréttindi fengju fulla viðurkenningu af
hálfu hrezkra stjórnarvalda. Nær þetta til
samveldisstefnunnar frá 1917, er Sir Robert
þá sótti, sem stjómarformaður og erindsreki
hinnar canadisku þjóðar. Ihaldsmenn lýstu
blessun sinni yfir gerðum “ húsbóndans ’ ’, og
dáðu mjög afrek hans í sambandi við sjálfstæð-
ismál þjóðarinnar. Þá fanst þeim, að annað
gæti ekki komið til mála, en að stjórnskipuleg
afstað^ Canada til Bretlands yrði það rýmkuð,
að um fullkomið jafnrétti væri að ræða. En
nú era það sömu mennirnir, margir hverjir, er
svo miklu ástfóstri virðast hafa tekið við ný-
lendu- eða undirlægju hugsunina, að það á að
vera það sama sem að éenda þjóðina út í opinn
dauðann, ef minst er á fullveldi.
Ihalds-samábyrgðin í Ottawa-þinginu, hef-
ir vitanlega átt um sárt að hinda, frá því er
síðustu kosningar fóra fram, og það því skilj-
anlegt, þótt reynt sé vitund að draga úr svið-
anum og hera smyrsl á sárin. Og nú að friða
mislita samvizku með því, að teljíi kjósendum
trú um, að trúmenskan við móður þjóðina sé
öll íhaldsmanna megin, — að liberal stefnan
sé landráðastefna,. er fullkomið þjóðsjálfstæði
hafi að markmiði, eða þá innlimun í Bandarík-
in. Menn þessir eru, með öðrum orðum, að
gera tilraun til að vekja upp grýluna frá bar-
daganum um gagnskiftasamniugana 1911, og
reyna að gera frjálslyndu stefnuna, frá þjóð-
ernislegu sjónarmiði, tortryggilega í augum
kjósenda. Virðingarverð tilraun, eða hitt þó
heldur, svona rétt. á undan demants-afmæli
fylkjasamhandsins!
Frjálslyndi flokkurinn á
Bretlandi.
Því hefir verið haldið fram, að frjálslyndi
flokkurinn á Bretlandi væri svo margklofinn og
sjálfum sér sundurþykkur, að lítilla afreka
myndi þaðan að vænta í náinni framtíð, — að
deilan um flokksforystuna milli þeirra Herhert
Asquith og Lloyd George’s, hafi veikt- traust
flokksins til það mikilla muna í meðvitund
þjóðarinnar, að vafasamt væri hvort það vrði
endurvakið, nema þá helzt með því, að skifta
um leiðtoga. Mr. Asquith er nú vitanlega úr
sögunni sem leiðtogi, þótt áhrifa hans gæti enn
næsta mikið, innan vébanda flokksins. Lloyd
George gegnir foringjastöðunni sem stendur,
hvað sem lengur verður, og fullyrðir, að frjáls-
lvndi flokkurinn sé bárviss með sigur í næstu
kosnmgum. Hvort sem svo fer eða eigi, þá er
hitt þó víst, að fylgi flokksins hefir aukist til
muna upp á síðkastið, svo sem ráða má a£ auka-
kosningum þeim, ei4 hann hefir nýlega unnið.
Er það og jafnframt eftirtektavert, hve áhrifa
flokksins í þinginu gætir nú meira en í fyrra,
þótt um svipaðan mannafla sé að ræða.
1 afskiftum sínum á þingi af Kínamálunum,
hefir frjálslyndi flokkurinn sýnt meiriforsjá og
festu, en stjórnarflokkurinn og verkamanna-
flokkurinn til samans. Ýmsir af ráðgjöfum
Baldwin’s stjóraarinnar, vildu óðir og upp-
vægir rjúka tafarlaust í stríð, verkamanna-
flokkurinn klofnaði á málinu, en málsvarar
frjálslynda flokksins tóku þá stefnu, að herlið
það, er sent yrði til Kína, skyldi að eins skoða
sem Löggæzlulið, til verndar útlendingum, sejn
búsettir væru í landinu. Hvatti Lloyd George
stjórnina mjög til að fara samningsleiðina við
Canton-stjómina, og mun hann hafa óbein-
línis átt í því drjúgan þátt, að samningar tók-
ust, og að ekki var öllu hleypt í bál og brand.
Að því er innanlandsmálin áhrærir, hefir
flokkurinn látið allmikið til sín taka, einkum
þó í sambandi við landbúnaðinn. Uppástungum
Lloyd George um það, að stjómin taki í sínar
hendur landeignir lávarða og fésýslubaróna,
gegn ákvæðisverði, skifti þeim niður í smærri
spildur, er bændum veitist kaupréttur að, hefir
verið gaumur gefinn og þær fallið í frjóvan
jarðveg meðal hænda, sem orðnir voru fyrir
löngu þreyttir á leiguliða fyrirkomulaginu, með
litla sem enga von um efnalegt sjálfstæði.
Meðal verkamanna fer fylgi frjálslynda
flokksins vaxandi jafnt og þétt. Ber til þess
einkum það tvent, að verkamenn eru að verða
sáróánægðir með leiðtoga sína, einkum Ramsay
MacDonald og Thomas, fyrrum nýlendumála-
ráðgjafa, og svo hitt, að meðan á kolaverkfall-
inu mikla stóð, áttu verkfallsmenn ýmsa áhrifa-
meiri málsvara innan vébanda frjálslynda
flokksins, svo sem Llyod George og Mr. Mast
erman, en í sínum eigin flokki.
Að öllu athuguðu, hendir margt til þess, að
svo geti farið, að frjálslyndi flokkurinn komi
mannflestur út úr næstu kosningahríð, hvort
heldur sem Lloyd George verður við stýrið
eða ekki.
Einbúi.
Hjá vöggu hans engin völva stóð,
sem víðskygn þar rekti hans æfislóð,
og kvæði honum blíðspár né bölvaljóð;
of hrá hans þó manndáð lýsir.
Mörg var og vöggugjöfin góð,
sem gáfu’ honum heilladísir.
Hann ólst upp í fámenni’ og eyðiþögn;
og iðkaði fræði í Ijóði og sögn,
um hetjuraar fornu og himin-rögn
og hreystimóð fornra áa.
Um almóður, náttúru, orkumagn,
og útsýn á djúpið bláa.
Svo vaknaði útþrá hins unga manns,
og erlendis vítt lágu sporin hans;
þar margsinnis komst hann í krappan dans
með kempum í ströngu veri.
Er hallaði æfi, til ættarlands
og æskustöðva hann sneri.
* # #
Á tanganum úti, þar yzt við sjó,
hinn aldraði garpur í hreysi bjó.
Fátt þar af kviku raskar ró,
en raddþungur Ægir drynur,
kólgan þar hamast í kletta þró,
og kyljan í gjótum stynur.
Um ártugi nokkra þar einn hann bjó;
og einn sinni kænu hann fleytti ’ um sjó,
er lífsbjörg sína úr djúpi dró;
og draumlífi sínu undi.
Við þraut ekki gramdist; við gleði ei hló.
Hans geðró ei bregðast mundi.
En dapurlegt mjög var í hreysi hans,
er hríðbyljir stigu á þekju dans,
og lögðust að dyrum og ljóra ranns
með lamandi heljar-gusti;
en Frosti við særokið knýtti krans
úr klaka á hverjum bursti.
En þegar heiðsól um hásumarskeið
með haffleti brunaði ljómareið
og gullslæða lagðist á bárur breið
í bniðkaupi dags og nætur,
við fagnaðarsöngva á mar og meið
hann mat >sér það vetrarbætur.
Þótt smátt væri ’ um blómskrúð við hreysi
hans,
var hugurinn náfrændi gróandans.
tTr gullaldar-fræðum síns föðurlands
hann fræin til gróðurs tíndi;
og þroskuð við aðhlynning andríks manns,
sem útsprungin glitblóm sýncji.
Hann kvað þar um náttúru íslenzka óð,
í aftaka byl eða sólarglóð;
þau eldheitu, svipmjúku sjafnarljóð,
er svellfjötur leysa mundi.
Hann dró í þau viðkvæmust vorsins hljóð;
en Vindsvalur bassann drundi.
Ei sótti hann kirkjur né mannamót;
en mannúðleg sýndi hann kærleikshót
þeim, sem við örbyrgðar þorrrablót
sem þróttvana hlutu sæti.
Að mýkja þann sess: vinna mannlífsbót,
hans mætasta eftirlæti.
1 framleitni andans hann fylgdist með.
í fjarsýnismóðunni hafði séð
þær undrunar-sýnir, er glöddu geð
og gáfu’ honum efni drauma,
um stækkandi þekkingar-blómabeð
og blíðrænni hugarstrauma.
# # #
Eitt sumarkvöld, laust fyrir lágnættið,
er lograuður sólbjarmi gylti svið,
en foldin og sær voru sveipuð frið,
þá sveif yfir lokastundin.
Og Guð sinn í hugtali hþjóðu við
þar hneig hann í síðsta blundinn.
B. Þ.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Offíce: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Hvernig lífið horfir við
mér hálf-fimtugum.
Eftir Edgar A. Guest.
Það er ekki langt síðan eg varð
fjörutíu og fjögra ára. Mér er
það fyrir barnsminni, að eg
heyrði föður minn einu sinni
segja, að nú væri hann hálf fimt-
ugur og eg man það, að þá var
eg að hugsa um, hvert eg sjálfur
mundi nokkurn tíma verða svo
gamall.
Nú er drengurinn minn, Buddy,
fjórtán ára, og hann er sjálfsagt
að hugsa um, hvort hann verði
nokkurn tíma eins gamall, eins og
eg er orðinn, því honum finst ár-
in vera lengi að líða og langt sé
milli afmælisdaganna. Eg er hér
um bil viss um, að hann getur
naumast hugsað sér, að eg hafi í
raun og veru einhvern tíma verið
lítill drengur. Hann getur naum-
ast hugsað um mig öðru vísi
heldur en hann hefir þekt mig,
síðan hann man fyrst eftir mér.
Samkvæmt hans þekkingu hefi
eg aldrei ungur verið.
Faðir minn var fertugur, þegar
eg fæddist og hlýtur hann því að
hafa verið svo sem fjörutíu og
fimm ára, þegar eg er orðinn svo
gamall, að eg muni nokkuð veru-
lega eftir honum. Eg gat aldrei
hugsað mér hann, sem lítinn
dreng. Hann var svo hugsunar-
samur og hygginn og varfærinn.
Eg var stundum að y hugsa um
það, hvert hann hefði nokkurn
tíma haft gaman af því, að leika
^ér að bolta, eða hvort hann hefði
beðið pabba sinn eða mömmu um
fáein cents til að eyða. Hafði
honum nokkurn tíma dottið í hug,
að fara í siglingar, eða kannske
leggjast í víking? Hafði hann
langað til að verða vélastjóri á
járnbrautum? Hafði hann, í
stuttu máli, einhvern tíma dreymt
alla þessa sömu dagdrauma, sem
stöðugt voru á sveimi í mínum
huga? Bud hugsar um mig á
sama hátt, það er eg viss um, og
einhvern tíma eignast hann son,
sem hugsar eins um hann.
Eg hélt lengi vel, að mannkyns-
sagan hefði eiginlega byrjað,
þegar eg var orðinn svo gamall,
að eg fór að veita hlutunum eft-
irtekt, og eg var nokkurn veginn
viss um það, að allir feður, og
afar, allar mæður og ömmur,
hefðu æfinlega gömul verið.
Þegar eg var í barnaskólanum,
skoðaði eg oft myndirnar í ver-
aldarsögu þeirri, sem eg var lát-
inn læra, og eg var stundum að
hugsa um það, hvort Caesar hefði
virkilega verið til. Þarna var
myndin af honum, en eg gat ekki
hugsað mér, að nokkur maður
væri svona klæddur, eins og
myndin sýndi. Mér fanst sagan
þá vera mest nöfn og ártöl, sem
maður einhverra hluta vegna
ætti að læra, ef það gæti nú
gengið en aldrei var eg viss um,
hvað af þessu væri satt.
Þegar eg nú, hálf fimtugur að
aldri, hugsa um Grover Cleve-
land og Benjamin Harrison, þá
hugsa eg um þá eins og samtíðar-
menn. Bud litli hug^ar þar á
móti um þá sem forseta Banda-
rikjanna og í sambandi við viss
ártöl í sögunni, sem hann verður
að læra og muna. Hann horfir á
mig undrandi, þegar eg segi hon-
um, að báða þessa menn hafi eg
séð.
Þegar eg sjálfur er nú orðinn
eins gamall eins og faðir minn
var, þegar eg man fyrst eftir hon-
um, þá skil eg vel, hvað hann
reyndi mikið til þess, að láta mig
njóta góðs af sinni eigin'reynslu.
IFalleg Föt, Hattar I
og annað er að |
Karlmannabúningi lýtur 1
Þegar þér komið í jþessa búð, þá I
getíð þér reitt yður á, að fá aðeins |
beztu vörur, með framúrskarandi I
sanngjörnu verði.
STILES & HUMPHRIES
Winnipegs Smart Mens Wear Shop |
261 Portage Ave. tiœsi ,,8 Dingwaii* |
<Hj<HÍ<H3<H!H3<H3<HlH><H><H3<H3<HJ<HjH3<H3<Hj<Hj<BlH><í<H3<H3<H3<H3<H3<H3<f<H><H3-C
^.11111111111111111111II11111111111111111111 i 1111II11111111III11 i 1111111111111111111111111111111111111111_£
| > Samlagssölu aðferðin. |
Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- E
E afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega =
E Iægr* verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin =
E hljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að E
E vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni =
E ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar =
= vörusendingar og vörugæði. =
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru =
E fyrgreind þrjú meginatriði trygð. E
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
E 846 Sherbrooke St. - ; Winnipeg, Maaitoba =
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111^
Utvortis krabbamein
. (Fræðsluskrá)
No. 49
Menn hafa komist að því, að krabbamein er lífræn,
efnisleg samsetnipg, sem þroskast og skýtur rótum
sínum inn í hin ýmsu viðkvæmu líffæri; það hefir
enn fremur verið uppgötvað, að með því að koma ó-
lífrænni efnablöndu inn að krabbameininu, Þá tap-
ar það sínum skæðustu áhrifum og veitir líkaman-
um tækifæri til að varpa því af sér.
Rit um þetta efni er nýútkomið frá Thomas Sana-
torium, 175 Mayfair Avenue, Winnipeg, Man., og
verður sent hverjum sem óskar. | Addr. Dept. F.