Lögberg - 07.07.1927, Síða 4

BIs. 4
LöGBERG, FIMTUDAGINN 7. JÚÍLÍ 1927.
Jögberg
Gefið út Kvern Fimtudag af Tke Col-
umbia Pra** Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
T»l.Un.n N-6S27 o« N-6328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáakrift til blaðains:
Tlfi tOLURfBi^ PRE8S, Ltd., Box 3171, Wirmipog. Rfaq*
Utanáokrift rítatjórana:
ÍD1T0R LOCBERC, Box 317f Wmnip«g, Rfaa.
Verð $3.00 um árið.
Borgitt fyrirfram
Th. ,'LÖ*b.rc” la prlnt.d *nd publl.h.d br
Th. Columblk PrtM, Ldmlt.d, ln th. Columbln
UuiIdlnK, Cti Surir.nt Av... Wlnnlpe*. llnnltobn.
ÞjóðKátíðin.
Þjóðhátíðardagurinn 1. júlí, rann upp frem-
ur þungbúinn á svip, með regnbliku í lofti, svo
tvísýnt var mjög um veðurfar. En svo hafði
tilgangur hátíðahaldsins náð sterkum tökum á
hugum Winnipegbúa, að þeir virtust gersam-
lega gleyma öllu öðru en því, að fylkjasamband-
ið canadiska var að halda hátíðlegt sextíu ára
afmæli sitt. En sem betur fór, rættist vel fram
úr veðrinu, þótt svalt væri nokkuð að vísu síð-
ari hluta dags. Sólin rauf skýflókana ávalt
öðru hvoru, og þrýsti mjúkum kossi á varir
hins hamingjusama afmælisbarns.
Hátíðin hófst stundvíslega klukkan níu ár-
degis, við hið veglega þinghú.s Manitoba fylkis,
þar sem fram fór stutt guðsþjónustugerð á-
samt fögrum söng og boðskap frá kon-
ungi. Yar þar þegar saman kominn mann-
fjöldi mikill. Skrúðfylkingin (floats), leið
af stað klukkan tíu og fór alt norður að Bur-
rows Ave., sneri þar við suður Main St., vest-
ur Portage Ave. til Sherbrooke St., þaðan suð-
ur á Broadway og austur á hinar upprunalegu
áfangastöðvar. Alls tóku þátt í þeirri stór-
glæsilegu fylking, hundrað sjötíu og fimm
skrúðfleytur, er tákna áttu söguleg sérkenni
hinna ýmsu þjóðflokka, sem og hið margbrotna
iðnlíf Winnipeg.borgar. Það var í raun og
veru Winnipeg í lifandi myndum, sem þarna
var á ferðinni. Islendingar áttu skrúðfleytu
eina, afar tilkomumikla, í þessari glæsilegu
fylking, er tákna skyldi Alþing hið forna við
öxará. Gat þar að líta í glæstum litklæðum,
lögsögumann, goða og lögréttumenn. Varð
mörgum starsýnt á undur þetta, hið elzta skipu-
lagsbundna fulltrúa - þing Norðurálfunnar.
Hlaut sýning þessi hin íslenzka lófaklapp mik-
ið og heyrðum vér marga segja, er næstir oss
stóðu í mannþrönginni, að þarna værn sigurveg-
ararnir á ferð. Ferðalag skrúðfylkingarinnar
stóð yfir í fjórar klukkustundir og munu flest-
ir, að henni lokinni, hafa horfið heim með Ijúf-
ar endurminningar, er fylgja munu þeim æfina
á enda.
Klukkan freklega tvö, eftir hádegi, hófst
megin hátíðin í Assiniboine skemtigarðinum.
Var þar saman kominn geysilegur mannfjöldi.
Sérhverjum þjóðflokki var þar ætlaður reitur
út af fyrir sig. Á dálítilli hæð, skamt frá ánni,
blakti við hún ríkisfáni Islands. Þángað safn-
aðist hið íslenzka fólk í stórhópum, unz svo var
fjölment orðið, sem þá er Islendingadags hátíð-
ahöldin hafa allra bezt verið sótt.
Hátíðina íslenzku, setti formaður hátíðar-
nefndarinnar, hr. Jón J. Bildfell, með stuttri
en skörulegri ræðu, og bað söngflokk hr. Hall-
dórs Thorolfssonar, The Icelandie Choral So-
ciety, að syngja “O Canada”. Tók almenning-
ur þátt í söngnum. Að því loknu bað forseti
hljóðs séra Birni B. Jónssyni, D.D., er flutti á
ensku það snjalla og kjarnyrta erindi, er hér
fer á eftir. Tók þingheimur erindinu með hin-
um mesta fögnuði. Söng söngflokkurinn því-
næst nokkur íslenzk lög, en að því loknu flntti
séra Ragnar E. Kvaran þá hina gagnorðu tölu,
sem einnig er birt hér í blaðinu og hinn bezti
rómur var að ger. Voru þá enn sungin nokkur
lög áheyrendum til óblandinnar ánægju. Þakk-
aði forseti því næst fyrir nefndarinnar hönd,
þeim er þátt tóku í skemtiskránni, sem og ís-
lenzkum almenningi í heild, fyrir góða aðsókn,
aðstoð og samúð við hátíðahöldin yfirleitt.
Iþróttir fyrir unglinga fóru fram rétt eftir
klukkan tvö, undir stjórn Walters Jóhannsson-
ar. Iþróttafélagið Sleipnir hafði tekið að sér,
fyrir hönd íslendinga, að sýna íslenzka glímu,
og má með sanni segja, að sú sýning vekti
feikna athygli meðal mannfjöldans yfir höfuð.
Sjö fræknir landar tóku þátt í glímusýning-
unni og fylktu liði á megin-sýningarsviðinu,
undir fána hins íslenzka ríkis. Skýrði formað-
ur Sleipnisfélagsins, Mr. Jack Snydal, upp-
runa, reglur og gildi glímunnar. Var honum, á-
samt hinum glæsilega glímumannahópi, óspart
klappað lof í lófa. Að lokinni glímunni, sýndi
hinn frækni landi vor, Haraldur leikfimis-
kennari Sveinbjörnsson, nokkrar líkamsæfing-
ar, og hlaut að launum almenna aðdáun.
Klukkan fimtán mínútnr eftir sjö um kveld-
ið, fylktu hinir ýmsu þjóðflokkar, eða fulltrúar
þeirra, liði og skipuðu sér undir merki Canada,
á megin-sýningarsviðinu. Komu þar fram í
íslenzkum skautbúningi tólf íslenzkar konur og
meyjar, sem merkisberar íslenzks þjóðernis.
Var slíkt hin glæsilegasta sýn, er mjög hreif
til sín hugi áhorfenda. Var sú sTcoðnn ærið al-
ment í ljós látin. að þessi íslenzka kvenfylking
hefði skarað greinilega fram úr, bæði hvað við-
kom klæðnaði og tiguleik í framgöngu. Sungn-
ir voru um þessar mundir þjóðsöngvar hinna
ýmsu þjóða, almenningi til hins mesta yndis.
Daginn eftir, fóru fram alls konar íþróttir
í hinum ýmsu skemtigörðum Winnipegborgar,
en að kveldi var haldin skrauteldasýning í Sar-
gent skemtigarðinum, tilkomumikil mjög.
Við morgunguðsþjónustur í öllum kirkjum
landsins, sunnudaginn 3. júlí, var sextíu ára
afmælisins minst, samkvæmt tilmælum sam-
bandsstjórnar.
Milli klukkan þrjú og fjögur síðdegis, fór
fram lokahátíðin hér í .borginni, með guðsþjón-
ustugerð við þinghús fylkisins. Voru við það
tækilfæri saman komnar um fimtíu þúsundir
manna, vafalaust mesti mannsöfnuður, er nokk-
uru sinni hefir saman safnast á einn stað hér í
fylkinu.
Hófst guðsþjónusta þessi með bænagerð,
fluttri af presti Fyrsta lúterska safnaðar, séra
Birni B. Jónssyni, D.D. Biblíutexta las Rev.
John Scott, prestur Immanuel Baptistakirkj-
unnar, en því næst var sunginn sálmurinn: “O,
God, our help in ages past”. Flutti þá ræðu
öldungurinn tigulegi, erkibiskup, Matheson,
er afar mikið þótti til koma. Einnig flutti
ræðu Rev. Dr. C. W. Gordon, en að henni lok-
inni söng fjórtán hundruð manna söngflokkur,
undir stjórn John’s J. Moncrieff, Hallelujah
Chorus Handels.
Þessari ógleymanlegu þakkarhátíð, lauk
með bæn og blessun, er Dr. Björn B. Jónsson
flutti. Hátíðin var tilkomumikil yfirleitt, og
samboðin' tilganginum, frá hvaða sjónarmiði,
sem skoðað er. Framkoma þjóðflokks vors har
í hvívetna á sér glæsimensku og giftu hins nor-
ræna stofns. Þó að landanurfi'mistakist stund-
um, þá var eins og honum gæti ekki undir nokkr-
nm kringumstæðum mistekist við þetta tæki-
færi. Hann var þar allur og óskiftur, vígður
til eins og sama verks, og það reið haggamun-
inn.
Fylkiskosningarnar.
Um þær mundir, sem blaðið fer í pressuna, er
frétt um kosningaúrslit i öllum kjördæmunum, að
undanteknu einu, Ruperts Land, þar sem frambjóð-
andi Bracken-flokksins, hefir enn sem komið er
nokkur atkvæði fram yfir þingmannsefni liberala,
Mr. F. C. Hamilton. Tala þingsæta er 55, og hefir
stjórnin unnið 28, íhaldsmenn 14, liberalar 8, verka-
menn 3, utanflokka 1. — Vinni stjórnin Ruperts
Land, hefir hún 29 þingmenn, eða ákveðinn meiri-
hluta, eftir að hafa kosið þingforseta. Vafalaust
fer fram endurtalning í þó nokkrum kjördæmum,
þar sem atkvæðamunur var minstur, og getur það
eitthvað breytt til um afstöðu flokkanna.
Sætí áttu á síðasta þingi, níu utanflokkamenn, en
að afstöðnum kosningum að eins einn, Dr. Edmison
frá Brandon, er studdur var til kosninga af gömlu
flokkunum báðum.
Tveir íslendingar af átta, er í kjöri voru, náðu
kosningu til fylkisþings, þeir Skúli Sigfússon, lib-
éral, í St. George, og Ingimar Ingaldson, stjórnar-
flokksmaður, í Gimli kjördæmi. Hinn fyrnefndi var
kosinn með miklu afli atkvæða umfram þá séra Al-
bert Kristjánsson og Paul Reykdal, en Ingaldson
hlaut 204 atkvæða meiri hluta, umfram næsta keppi-
naut sinn, Einar S. Jónasson, er bauð sig fram und-
ir merkjum frjálslynda flokksins. Hinna tveggja
nýkosnu þingmanna, hefir áður verið minst hér i
blaðinu og því óþarft að gera það frekar að sinni.
Vér óskum þeim báðum til hamingju. Þeir eru,
hvor í sínu lagi, hinir nýtustu menn, og þótt vér
persónulega lítum öðrum augum á stjórnmál fylkís-
ins, en Mr. Ingaldson, þá rýrir það að engu leyti á-
lit vort á honum, sem nýtum manni og góðum
dreng.
Hér fylgja á eftir nöfn þingmanna þeirra, er
frjálslyndi flokkurinn fékk kosna:
T. C. Norris, Lansdown; Dr. I. M. Cleghorn,
Mountain; Dr. 'Murdock MicKay, Springfield; Skúli
Sigfússon, St. George; J. W. Breakey, Gienwood; L.
P. Gagnon, St, Boniface; H. A. Robson, K. C. og
Mrs. Edith Rogers, Winnipeg.
Á síðasta þingi, áttu sæti sjö liberalar. Hefir
flokknum því græðst eitt sæti í síðustu kosningum.
ÞjóðKátíðarræða.
séra Björns B. Jónssonar, D. D.
Mr. Chairman:—
While all the racial groups which have made
Canada their home, rejoice to-day, no group has
greater cause for rejoicing than our own.
In two things we have been exceedingly for-
tunate; we came to Canada at a most opportune time,
and we were allotted a most favorable location in
the new country.
IWe cawie not too early, nor yet too late. We
were not called upon to suffer the tribulations of
explorations, wars and massacres that the races in
Eastern Canada had to endnre for generations. We
were spared the hardship of the earliest Colonies in
the Middle West, including the Indian massacres
and the Red River rebellions, as we were also spared
the sufferings of the people on the far western
plains in the more recent outbreaks. For all this
we may well be thankful.
On the other hand, we came early enough to at-
tend the high school of pioneer life. When more
than fifty years ago we matriculated in that school,
the courses laid down by natural necessities were
hard courses. We have now graduated from that
best of schools, and I say emphatically that for no
other earthly blessing should we be more thankful
than for the privilege of training in the great school
of pioneer life. It made us strong and fit to sur-
vive, and because of it we became deeply rooted in
the land of our adoption.
As to our location in this new land of promise, it
can truthfully be said that we have been most for-
tunate. The greater portion of our little group is
located near the centre of the land. We fire placed
nearest to the heart of the country. As Canada de-
velops, the Middle West must become the centre of
industry and commerce, and indeed of culture and
art as well. From this centre the great arteries of
national life Will run east and west and north in
the ages that are yet to come. For this opportunity
we are truly thankful. Placed as we are so near to
the heart of Canada, the little drop of red Icelandic
blood will be infused into the vital parts of the
nation and shall circulate in the veins of the nation,
adding to its strength, as iron gives strength to
human blood.
And of this one thing must welever be mindful,
that we have come to this land for a purpose. We
have not come here empty handed. To us has been
entrusted a pearl of great price. We must guard it
well, and give it to Canada in such a condition that
she may be pleased to wear it as one of her most
precious jewels. With this jewel we were sent
here by Him who controls the destinies of nations.
This jewel is the pure gem of nordic culture and
character. It shall be at once our pleasure and our
pride to adorn our Canada with this our precious
heritage.
All the races that go to make up this new and
wonderful nation love Canada. And as for us, no
race shall surpass us in love for our new and
glorious homeland. No people shall sing with
greater fervor than we:
“0, Canada, we stand on guard for Thee”.
iÞjóðhátiðarrœða.
séira Ragnars E. Kvaran.
Ekki veit eg, hvernig þessa merkis-afmælis Can-
ada er minst í öðrum fylkjum landsins. Hitt ve'it eg,
að Manitoba hefir í dag flutt oss þann lærdóm, sem
ekki einungis oss, íslenzkum mönnum, er mikil þörf
að nema, heldur öllum þjóðflokkum, er hér hafa sezt
að og ætla sér að gera þetta að framtíðarheimili
sínu og sinn ættmenna. Því á hvað höfum vér að
horfa í dag? Vér höfum verið þess vottar, að Mani-
toba hefir beðið eða boðið og vænst þess af öllum
þeim þjóðflokkum, er hér hafa sezt að og hafa skaps-
muni og vitsmuni til þess að finna og vita, að þeir
eru þjóðflokkar, að þeir komi fram í dag, á þessum
heiðursdegi þessa undursamlega lands, og auglýst
öllum öðrum, hvað þeir séu. Manitoba vill sameina
alla íbúa fylkisins um þá eínu hugsun, að þeir hafi
tekið að erfðum fagurt og mikið og merkilegt land,
og þeir éigí að sýna því hollustu og vinsemd og ást;
en hverjir sem þeir menn eru, sem fyrir þessum há-
tíðahöldum standa, þá hefir það orðið bert, að þeir
hafa haft vitsmuni til þess að sjá það, að beinasti
vegurinn til þess að örva og glæða vinsemdina til
Canada, hefir verið sú, að gefa útrás stoltinu og ást-
inni á þeirra eigin ættlandi og þjóðstofni hér fyrir
handan hafið.
Eg verð að játa, að þetta hefir verið mér svo
mikið fagnaðarefni, að virðing mín fyrir fylkinu og
ibúum þess hefir aukist að stórum mun. Mér hefir
verið prédikað það, og yður öllum hefir verið pré-
d'ikað það leynt og ljóst, að með því einu gæti maður
sýnt Canada hollustu, að leggja kapp á það að
gleyma því, hverrar þjóðar maður hver og einn
væri. Manitoba hefir kent mér alt annað í dag. Hún
hefir kent mér, að með því móti geti eg gert sæmd
Canada mesta, að eg sýndi að eg eða vér og þjóð-
flokkur vor væri Canada einhvers virði. Hverri
þjóð hefir i dag verið boðið að reyna að sýna það í
táknmynd einhvers konar, sem hún teldi mikils virði
í fari og sögu sinnar þjóðar, og bera með því vott og
vitni, að hún ætti hér eitthvað erindi, eða hefði ein-
hvern skerf að bera fram til menningar þessa lands
og framtíðarsóma. Oss hefir verið sýnt ljóslega og
greinilega, að Canada virðir og metur og er þakklát
fyrir allar alvarlegar tilraunir til þjóðernisræktun-
ar með oss og öðrum þjóðum, sem hingað hafa kom-
ið úr fjarlægum stöðum til þess að byggja upp það
land, sem sökum mikilfengleika síns, auðæfa og ynd-
isþokka, hefir ástæðu og möguleika til þess að verða
eitt dásamlegasta landið í veröldinn'i.
Hvað er það, sem íslenzka menn í Canada lang-
ar til að flytja og gróðursetja hér í frjósamri can-
adiskri mold? Um það eru hugsanirnar vafalaust
nokkuð dreifðar og ómótaðar. En meðal þeirra,
sem bezt hugsa og af mestri einbeitríi og festu, hygg
eg að það sé nokkuð algengt, að fyrir þeim vaki eitt-
hvað í þá átt, sem oss finst felast undir, í og með
táknmyndinni íslenzku, sem sást á götum Winnipeg-
borgar í morgun. Alþingi hefir verið sá rauði
þráður, sá ytri vottur aðals og tlgnar, sem er sæmd
þessa kynflokks. 1 upphefð og niðurlæging hefir
það verið hið ytra merki þeirrar viðleitni, sem er
aðal-ástríða beztu íslenzkra manna frá öndverðri
bygð lands þeirra — ástríðan eftir mannviti.
Alþingi við öxará — mennirnir að teygja sig í átt-
ina til mannvits og snildar í umgerð hinnar hrjóstr-
ugu fegurðar — er táknmynd þess sem er ósk mín
og von að verði hugsjón íslenzkra manna, að fljrtja
til þessa lands um ókomin ár og aldir. Vér höfum
ekkert annað fram að færa en hæfileika vora til
þess að hugsa vel og fagurt. Vit og list á að vera
um aldur og æfi vor draumur og keppikefli.
iSextíu ár eru lítill tími í lífi þjóðar og lands.
Svo lítill, að það liggur við að maður éigi erfitt með
að draga upp mynd í huga sér, er sé að einhverju
leyti mynd þessa fyrirbrigðis. En eina mynd fæ
eg þó ekki úr huga mér, er eg hugsa til Canada^á
þessum degi. Þrátt fyrir nærri ómælivídd landsins,
þá verður landið í huga mér, eins og ef til vill
flestra, fyrst og fremst sem ung mær, fögur og svip-
mikil, en á brá hennar hefir enn ekki verið ritað,
hver forlög hennar muni verða. En eg get ekki hugs-
að til vestrænu sléttunnar, svo að segja óbygðrar,
sléttunnar með frjómagnið undursamlega í skauti
sínu, án þess að finna til þess, að þrá mærinnar er
að verða móðir. Mærin unga þráir að ala hér milj-
óríir af sálum, fela í faðmi sér kynslóð eftir kyn-
1 slóð af hamingjusömu fólki. 0g hvergi á bygðu bóli
eiga menn slíkan kost á að skapa farsæla þjóð sem
hér. Hér er alt aflið, öll frjósemin til þess að upp
megi rísa veglegt ríki og gæfusamt, — e f þelr eig-
inléikar eru ræktaðir, sem beztu íslenzku menn lang-
ar til að verði þeirra einkenni. Það er gersamlega
rangt, að böl heimsins — stríð, fátækt og öll and-
stygð, sem er fylginautur þessara vágesta, — stafi
eða hafi nokkuru sinni stafað af synd mannanna eða
'ilsku, heldur af skorti á vitsmunum einum. í þeirri
von, að Canada megi auðnast að sigla fram hjá þeim
hörmungarskerjum, sem farsæld allra þjóða hefir
enn strandað á, og í þeirri von, að vorum fámenna
þjóðflokki auðnist að leggja landinu til þá syni og
dætur, er yerði að einhverju leytí hafnsögumenn og
leiðsögumenn á leiðinni til þess marks, sem Canada
hefir öll skilyrði til þess að ná, óskum vér að hið
nýja, unga, glæsilega land vort megi llfa.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPl HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Offlce: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ Og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
111111111111111111111111111111II111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111 ■ 1111111 il:
Samlagssölu aðferðin.
Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- =
= afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega =
= laegri verður atarfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin E
= hljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að =
= vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem Kenni E
= ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar =
= vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru E
E fyrgreind þrjú meginatriði trygð. E
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
= 846 Sherbrooke St. - ; Winnipef,Manitoba =
rTi 111111111111 m 111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111 iE
Þeir Islendingar, er í hyggju hafa aö flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af Islandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
Fundargerð
Snorri Sigurjónsson
látinn.
Hann lézt á heimili sínu í Swan
River, Man., 18. maí 1927. Hann
var að vinna í garðinum sínum,
' kom inn og kvartaði um, að sér
væri ilt og ætlaði að leggja sig
fyrir, en eftir 20 mínútur var
hann dáinn. Dauðameinið var
hjartabilun.
Snorri var fæddur á Einars-
stöðum í Reykjadal í Suður-Þing-
eyjarsýslu, 3. febrúar 1862; var
rar því rúmlega 65 ára gamall,
/þegar hann dó. Foreldrar Snorra
voru merkishjónin Sigurjón Jóns-
son og Margrét Ingjaldsdóttir,
sem þá bjuggu rausnarbúi á Ein-
arsstöðum; þar ólst iSnorri upp
við h'inn bezta heimilisbrag. Sex
synir Sigurjóns komust til aldurs,
þrír af þeim fluttu til Canada:
Jón Sigurjónsson, er bjó í Winni-
peg, og hét kona hans Sigurlaug,
bæði nú dáin; áttu fjórar dætur,
sú elzta af þeim er Anna, gift
Kolbeini S. Thordarson, í Seattle;
Inga Johnson, hjúkrunarkona í
Winnipeg; Lára Burns, í þjónustu
talsímakerfis iManitobafylkis, og
Jónína Johnson kennari í Winni-
peg. Sigmar Sigurjónsson og
kona hans Guðrún bjuggu lengi í
Argyle-bygð, bæði nú látin; áttu
þau 11 börn, eitt þeirra er séra
Haraldur Sigmar, prestur í North
Dakota. — Snorri Sigurjónsson
flutti af íslandi til Canada 1883,
þá 21 árs gamall. 25. apríl 1887
kvongaðist Snorri og gekk að eiga
ungfrú Halldóru Friðbjarnardótt-
ur, ættaða úr Köldukinn í Ljósa-
vatnshreppi í Þingeyjarsýslu. Þau
byrjuðu búskap í Austur-Selkirk,
Snorri vann þar á járnbraut; síð-
ar fluttu þau til Glenboro og
bjuggu þar nokkur ár. Árið 1898
fluttu þau hjón til Swan River-
dalsins, og þar vestra hafa þau
dvalið síðan. Þau eignuðust sex
börn, sem öll eru á lífi og upp-
komin, fjögur af þeim gift, elztur
er Hermann, kornhlöðustjóri að
Parkside, Sask.; Óli er stöðvar-
stjóri að Lindlow; Kristján er
símritari í Hudson Bay Junction,
Elín er gift W. E. MacDonald,
stöðvarstjóra í Minitonas, og Lára
gift J. C. Pritham í Winnipeg;
Sigurbjörg Ágústa er héima hjá
móður sinni í Swan River bæ.
Snorri sál. vann mest af tíman-
um hér vestra á járnbraut, 30 ár
hjá C. N. R., 15 ár "section”-for-
maður og var um það leyti að
komast á eftirlaun hjá því félagi,
stóð á aldursvottorði heiman af
íslandi, sem kom nokkrum dög-
um eftir að Snorri var dáinn.
Þegar Snorri var á blómaskeiði
var hann álitinn mesta snyrti-
menni, mjög prúður í framkomu,
hýr og glaður í viðmóti, en fálát-
ur að fyrra bragði, tryggur vin-
ur þar sem hann tók því. Þau
hjón, Snorri og Halldóra, voru
sérlega vel samvalin, bæð'i brjóst-
góð og gestrisin, síglöð og kát,
enda var heimili þeirra fyrirmynd
að siðsemi og góðri reglu, Snorri
átti marga vini og gaf oft fátæk-
um, þó hann væri ekki ríkur að
efnum. Þau hjón áttu laglegt
hús í Swan River og komust vel
af. Hann tilheyrði I.O.O.F. og
und'ir þess félags umsjón fór út-
förin fram þ. 23. maí að viðstödd-
um fjölda fólks. Enskur prestur
söng yfir þeim látna.
ÖBlessuð sé minning þín, vinur.
J. Eggertsson.
sveitarstjórnarinnar í Bifröst-sveit
Fimti fundur haldinn í Árborg x.
júní 1927. Viðstaddir voru B. I.
Sigvaldason oddviti, G. Sigmunds-
son, Jón Eyjólfsson, M. Wochy-
chyn, Tr. Ingjaldsson, S. Finnson,
Otto Meier, F. Hakonson.
Oddviti setti fundinn kl. 11 f. h.
og skrifari las fundargerð frá síð-
asta fundi.
Sigmundson og Meier lögðu til
að fundargerðin sé samþykt eins og
hún var lesin. Samþ.
Finnson sveitarráðsmaður skýrði
frá að hann og verkfræðingur Ro-
binson hefðu fundið að miklu vatni
væri veitt í íslendingafljót frá Chat-
field sveit. Oddviti skýrði frá að
kvartað hefði verið um þetta við
Manitoba-stjórnina, en hún hefði
vísað til Sambandsstjórnarinnar og
væri nú máliö í höndum Mr. Ban-
croft, þingmanns héraðsins.
Finnson og Sigmundson lögðu til
að þar sem það væri nú sýnt að
meiru vatni væri veitt í íslendinga-
fljót úr öðrum sveitum, heldur en
farvegur þess gæti tekið á móti þá
lýsti sveitarráðið í Bifröst-sveit
yfir því, að það mótmæli því að
meira vatni sé veitt í fljótið, meðan
afrensli úr fljótinu sé ekki betra, en
nú á sér stað. Samþ.
Oddviti skýrði frá að hann sjálf-
ur, Robinson verkfræðingur og
Wochychyn sveitarráðsmaður
hefðu skoðað skemdir ag vatna-
vöxtum, sem orðið hefðu í 3 deild.
Fundu þeir að sumar skemdir væru
því að kenna, að vatni væri veitt inn
í sveitina úr öðrum sveitum og
hefðu verið grafinn skurður gegn
um hrygg sunnan við Silver og
vatni veitt í C. P. R. skurðinn.
Hefði skurðurinn verið gerður af
einhverjum utan sveitarinnar og
vatninu hefði verið veitt úr eðli-
legum farvegi. Þetta ætti sveitar-
ráðið að athuga. Sagðist hann hafa
gefið Wochychyn sveitarráðsmanni
skipun um að loka skurðinum, en
hann hefði þegar verið opnaður
aftur. Gat hann þess einnig að aðal
verkfræðingurinn sem réði yfir
vegahótum vildi að skurðurinn með-
fram “township” línunni væri fylt-
ur og lokræsi gert gegn um veginn,
svo vatnið geti runnið eðlilega leið.
Bænaskrá kom fram frá gjald-
endum í grend við Silver, þar sem
farið er fram á að gert sé við veg-
inn milli Árborg og Silver og
nokkrar fleiri vegabætur.
Ingjaldson og Sigmundson lögðu
til að sveitarráðsmanni Wochychyn
sé heimilað að eyða $200 af því fé,
sem þriðju deild er ætlað til vega-
bóta til að umbæta Silver brautina
milli Sections 3 og 10-22-2E. með
því skilyrði að fylkisstjórnin leggi
fram jafnháa upphæð til þess verks.
Samþ.
Wlochynchyn og Meier lögðu til
að fela Mr. Ingjaldsson, að gera
við Nelson brautina sunnan við ána.
Samþ.
Wochychyn og Ingjaldson lögðu
til að heimila Meirer að brúka $100
íil að gera lítinn skurð í 7. deild til
að veita vatni þar frá vegastæði.
Samþ.
Mr. Sperder leiddi athygli sveit-
arráðsins að þvi að vegir væru í
slæmu ástandi í Shorncliff héraðinu,
sérstaklega milli section 11 og I4"24
-39-
Wochychyn og Meier lögðu til
að heimila Hakonson a, verja $50 til
að bæta úr þessu. Samþ.
Samþykt var að verja nokkru fé
til vegabóta undir umsjón Mr. Há-
konson. Sömuleiðis $25 til John
I