Lögberg - 21.07.1927, Blaðsíða 4

Bls. 4
LöGBERG, FIMTUDAGINN 21. JÚLÍ 1927.
í
Jögberg
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Pres* Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
Talshnari N-6S27 o* N-6328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáakrift til blaSaina:
mt COLUtyBIR PRE88, Ltd., Bor 3171. W4nnlpa(, M»1'
Utanáakrift ritatjórana:
EOlTOR LOCBERC, Box 3171 Wlnnlpag, M«a.
Verð $3.00 um árið. Borgi*t fyrirfram
Tha "LÖKbar*” la prlntad and publlahad by
Tha Columbla Praaa, LLmltad. ln tha Columbla
abl'dín*. 896 Sartrant Ava., Wlnnipa*, Manitoba.
Emil Walters.
ÞaS er hjartastyrkjandi fyrir alla þá, er
ant láta sér um listir meðal þjóðbrotsins ís-
lenzka hér í landi, að minnast Björgvinssjóðs-
ins. Því hætta var mikil á, og er enn, að hin
listrænu eðliseinkenni fólks vors myndu
hverfa, eða renna óátalað inn í erlenda menn-
ing.
Islendingar vestra, hafa samið sig flestum
fljótar, að siðum þjóða þeirra, er þeir hóa með,
hvort heldur um Canada eða Bandaríkin er
að ræða. Að sjálfsögðu gilti sama reglan um
þá, sem aðra innflytjendur, að mesta varð að
leggja áherzlu á hina efnalegu hlið, án tillits
til lista eða fagurfræði.
Fram að þessum tíma, hefir Canada engan
veginn getað skoðast listanna land. Listin
hvílir að miklu leyti á næði, auðlegð og þjóð-
legri menning. En í ungu landi sem hér, hefir
þrenning þessi hvergi nærri náð fullum þroska,
enn sem komiÖ ,er.
tslendingar, sem flestir aðrir landnáms-
menn, komu hingað meíð tvær hendur tómar.
Varð því. fyrsta hlutskifti þeirra það, að berj-
ast fyrir lífinu, koma sér upp skýlum yfir höf-
uðið og rækta landið. Með öðrum orðum, þá
lágu viðfangsefnin flest og mest, á hinu efná-
lega sviÖi. Listrænir menn, héldu áfram að
fæðast í heiminn, engu að síður. Hlutu
þeir alla jafna litla örvun í uppvexti, þótt á
sér bæru skýr einkenni hins þjóðernislega list-
ar-arfs, og voru oft yanræktir með öllu. Ör-
fáir börðust til sigurs. ASrir féllu magnþrota
til jarÖar við veginn, örvæntandi um alt og
alla. Og landinn lét sig þetta litlu skifta, —
eins og honum stæði öldungis á sama um það,
hver örlög þessara manna yrðu.
Hér fer á eftir saga, er varpar skýru ljósi,
á það, sem nú hefir verið sagt.
Dag nokkurn, fyrir ekki svo ýkja mörgum
árum gekk ungur maður í þjónustu Hamilton
bankans í Winnipeg. Daginn eftir fékk piltur-
inn lausn frá embætti, að yfirlögðu ráði yfir-
boðara sinna, og kom þangað aldrei aftur.
Hann hafði veginn verið og léttvægur fundinn.
Eftir að hafa lagt saman dálk eftir dálk, varð
útkoman þvínær undantekningarlaust, öðruvísi,
en hjá samverkamönnum hans. Næst reyndi
hinn ungi maður fyrir sér á sviði blaðamensk-
unnar. Hann seldi ,blöð, þar sem boltaleikir
fóm fram. Vinnan var skemtileg, en ekki
nægilega arðberandi, svo hinn ungi maÖur tók
að bursta skó í hjáverkum. Hann var ástund-
unarsamur og metnaðargjarn. Nágrannarnir
sögðu, að hann hefði til þess flest skilyrði, að
verða að manni.
Þá bar svo til, að hinn ungi maður tók sér
nýtt verkefni fyrir hendi, er gerbreytti lofsam-
legum ummælum nágrannanna í vafasamar
framtíðarspár. Hinn ungi æfintýrámaður
hafði sem ,sé afráÖið að fara til Chicago-
borgar, og leggja þar stund á listir. Það virt-
ist með öllu óskiljanlegt, sögðu hinir vingjarn-
legu nágrannar, að jafn efnilegur unglingur,
skyldi stofna jafn . fyrirheitaríkri framtíð í
voða, en taka í þess stað aÖ elta drauma, sem
litlar líkur væru til, að myndu nokkurn tíma
rætast. Eftir að hafa um hríð hrist höfuðin á
meðaumkvunarfullan hátt, gengu þeir svo á ný
til sinna daglegu starfa, og steingleymdu hin-
um unga æfintýramanni.
Maðurinn komst heilu og höldnu til Chi-
cago, peningalaus með öllu. Megin viÖfangs-
efnin voru tvö, sem sé þau, að geta innritast
við listaskóla Chicagoborgar, og það — að lifa.
Viðfangsefni þessi, hvort um sig, kröfðust fjár.
En vasar komumanns voru tómir, eins og þeg-
ar hefir verið bent á. Með því að vísa til sætis
í óperuhöll borgarinnar, innvann hann sér
nokkum veginn nóg fyrir fæði og húsnæði. Svo
komst hann að því, að fá að sópa listaskólann
á degi hverjum og fékk að launum upphæð, er
hrökk til að greiða kenzlugjaldið með. Ekki
gat það komið til nokkurra mála, að sofna á
verðinum. Hinn ungi maÖur varð að vinna frá
klukkan hálf sex að morgninum til níu og frá
átta til tólf hvert einasta kveld. Því sem af-
gangs var tímans varði hann til að mála. í þrjú
ár samfleytt, var þessum lifnaðarhætti haldið
áfram, meÖ litlum breytingum. Oftast nær var
eitthvaÖ til að borða, ef ekki var lögð sérstök
áhersla á næringargildið. Svo og nægilegir
peningar til að kaupa fyrir föt, ef látið Var sér
nægja, 'þótt búningar væru ekki ávalt sem rík-
mannlegastir. Húsaleigupeningar voru einnig
við hendina, ef herbergi var leigt, einungis
með tilliti til leigunnar.
A þessu tímabili, skaut list hins unga manns
drjúgum rótum. Það var ekki lengur um að vill-
ast, að hér var frumlegt listamannsefni á ferð- '
inni, er síður en svo lá á liði sínu.
Við lok þriggja ára náms, hafði hinn ungi
listamaður tekið það miklum framförum, að
á lengri dvöl í Chicago var fremur lítið að
græða. Akvað hann því að leita austur á bóg-
inn, þar sem skilyrÖin til frekari lærdóms voru
meiri. Hann var ekki lengi að velta þvr fyrir
sér, hvað gera skyldi, heldur lagði tafarlaust
af stað. Til New York kom hann með tvær
hendur tómar. En það var nú í sjálfu sér ekki
nema smáatriði. Veðrið var yndislegt, og ekki
margt að því að sofna undir berum himni, úti í
guðsgrænni náttúrunni. Hélt æfintýramaður-
inn þegar af stað út á víÖavang, með málara-
áhöld sín. Náði hann haldi á kola-krubbu, sem
enginn notaði og þvoði hana hvíta. Eftir
nokkra erfiÖismuni, hafði. hann með því komist
vfir næsta laglegt, hvítfágað sumarheimili.
Það leiddi af sjálfu sér að á þeim tíma árs,
myndi auÖvelt að fá vinnu hjá bændum. Þarna
blöstu við ald.ingarÖar og matjurtagarðar á all-
ar hliðar, að ógleymdum hænsnakofunum. Að
maður þyrfti að svelta heilu hungri, gat því
ekki komið*til nokkurra mála. Skemtana þurfti
ekki lengra að leita, en til Vassar College. Eft-
ir það var svo innan handar, að loknum þvotti,
línsléttu og fatapressun, að njóta leikja með
hinum ungu námsmeyjum.
Um þessar mundir var Einar Jónsson önn-
um kafinn við líkneski Þorfinns Karlsefnis og
dvaldi í nágrenni við hinn unga listamann.
Tókust brátt með þeim kunnugleikar. A kveld-
in gengu þeir oft saman langar leiðir. Skýrði
Eifiar þá fyrir hinum unga manni, mikilleik ís-
lenzks anda, þar sem hann hefir notið sín bezt í
svip og sögu íslenzkrar listar. Hvatti hann ung-
mennið til látlausrar baráttu á lietamanns-
brautinni, en gagnrýndi jafnframt verk hans
af samúð og glöggum skilningi. Kveðst lista-
maðurinn ungi lengi munu búa að viðkynning-
unni við Einar Jonsson. Undir hinum örfandi
áhrifum frá þessum víðfræga landa sínum, óx
listamanninum unga -ásmegin,—meÖvitundin
um eigin mátt, glæddist á ný, og margfaídaði á-
setnmg hans til að berjast til þrautar.
Nú var komið að þeim merkis atburði, er
hann skyldi selja sitt fyrsta málverk. Læknir
cinn, búsettur í nágrenninu, hafði veitt hinum
unga manni og verkum hans nokkra athygli, 0g
spurði um verð einnar myndarinnar. Þetta
voru nú ljótu vandræðin. Hvers virði var
myndin? Ungi maðurinn herti upp hugann og
svaraði snögglega, að hún kostaði tuttugu dali.
Svo sló það hann jafnharðan, að ef til vill hefði
hann farið fram á óhæfilegt verð. Hálfsneypu-
legur var hann í þann veginn að fara, er lækn-
irinn tilkynti honum að hann gengi aÖ verðinu.
Tuttugu dalir, — segi og skrifa tuttugu dal-
ir, voru ekki lengi á leiðinni, fyrir föt og dans!
Lm haustið lagði ungi listamaðurinn af
stað til Philadelphia og innritaðist þar við
listaskólann, Philadelphia Academy of Fine
Arts. Hafði hann þar ofan af fyrir sér með
gull og silfursmíði, en í þeim greinum hafði
hann þegar í Chicago unnið sér frægð fyrir
afar frumlega list. Skaraði hann svo að segja
á svipstundu fram úr öllum nemendum skólans.
Var þroskaferill hans óhindraður upp frá því.
Fjárhagsástæðurnar voru, að heita mátti,
þær sömu. Neyddist hann einu sinni til að láta
málaraöskjuna af hendi, upp í þriggja dala
húsaleigu. Það var regluleg Herkúlesar þraut
að afla annarar 1 staðinn. Einhverju sinni var
svo ástatt, að einu skórnir, sem listamaðurinn
átti til í eigu sinni, voru gatslitnir. Lappa mátti
upp á vinstri fótar skóinn, en hinn þurfti að sóla
til fulls. Irskur maður, er snöggvast kendi í
brjósti um listamanninn, lánaði honum sjötíu
og fimm cents, svo takast mætti að gera við
skóna. Ekki var þess þó lengi að bíÖa, að hann
iðraðist þessa velgernings. Gerðist hann ærið
súr á svip og krafði hinn unga mann illhryss-
mgslega um borgun á degi hverjum. Það stóð
öldungis á sama hvaða rökum að listamaður-
mn beitti, sa írski varð synu verri með hverj-
um degi, er leið. En báðum til ómetanlegs hug-
léttis, kom sá óvænti atburður fyrir, að lista-
maðurinn seldi annað málverk, fyrir hvorki
meira né minna, en tvö hundruð dali. írinn
fékk sjötíu og fimm centin endurgreidd, en
listamaðurinn keypti samstundis þrenna skó.
Um sumarið dvaldi listamaðurinn í efri
hluta New York ríkis, og svaf á hlöðulofti. í
sveitinni var nægð fæðu að finna, bæði fyrir lík-
ama og sál. Veturinn næsta dvaldi hann í
Pennsylvaniu við svipuð kjör og áður,—nægi-
legt strit, ýmsar sigurvinningar á sviði listar-
innar, en engir peningar. Var að því komið við
* lok hins fimta námsárs, að hinn djarfsækni
æfintýramaður léti hugfallast. Lífið ’framund-
an virtist eyðileg flatneskja árangurslauss erf-
iðis, með hungur í aðsigi. Næst reyndi hinn
ungi listamaður að afla sér lífsviðurhalds í
þjónustu viðskiftalífsins, en slíkt mistókst
jafnharðan. Endurminningin um útreið hans í
bankanum forðum, starði honum í augu og
sannfærði hann um, hve illa hann ætti heima á
/ sviði verzlunarlífsins. Algeng stritvinna, sýnd-
ist vera eina úrlausnin.
Um þessar mundir, flaug /gimsteinasalan-
um fræga í New York, Mr. Tiffany, það í hug,
að stofna til verðlauna fyrir þá nemendur á
sviði listarinnar, er fram úr sköruðu að hæfi-
leikum. Var þess farið á leit við alla helztu
listaskóla þjóðarinnar, að þeir mæltu með nem-
endum, er þeir teldu slíks styrks verðuga.
TJstaskólinn í Philadelphia mæíti fram með
hinum unga listamanni, sem hér um ræðir. Fór
hann rakleitt til New York, viku áður en styrk-
urinn skyldi veittur. Hann ætlaÖi sýnilega að
vera til taks í því falli, að styrkveiting þessi
félli honum í skaut. Skjót úrræði, mótuð við
altari reynslunnar, gerðu það að verkum, að
hinn ungi listamaður fékk ókeypis húsnæði á
efsta lofti tómrar byggingar á fimtugasta og
sjöunda stræti, næst við National Academy of
Design. Notaði hann gamlan yfirfrakka í yfir-
sængur stað. 0g með því að spara við sig mat.
hafði hann áætlað að peningarnir myndu
hrökkva sér í viku. Næturnar voru að verða
svalari og lengri, en peningarnir jafnframt að
þrjóta. Þá breyttist skyndilega veður í lofti.
Hann hafði fengið styrkinn.
Mr. Tiffany bauð hinum unga listamanni til
dvalar með sér, þar til listastofnun hans væri
fullger, sú er skyldi til afnota verða þeim hinum
ungu námsmönnum, er orðið höfðu styrks að-
njótandi. Var heimili hans glæsilegur bústaður
á fimta stræti, — mjúk hvíla og borðhald að
kalífa sið. Mr. Tiffany, gáfumaður hinn mesti
og listelskur með afbrigÖum, tók í raun og veru
að sér hinn unga mann, upp frá þessu. Baráttu
kaflanum fyrsta hafði lokið með sigri, og nýr
dagur framundan.
Frá þeim tíma, hefir Emil Walters staðið
í allra fremstu röð amerískra listmálara. Með
sérhverju ári hefir honum fallið æ meiri og
margbrotnari heiður í skaut. Flestir þeir, er á
annað borð vita nokkuð um manninn, minnast
þess að þjóðminjasafnið í Washington keypti
eitt af málverkum hans. Er það aðeins ein af
mörgum viðurkenningum, sem honum hafa
hlotnast. Listasöfnin að Harvard, Los Ange-
les, Brooklyn, Rúðuborg á Frakklandi og síð-
ast en ekki sízt þjóÖlistasafn Islands, hafa öll
keypt málverk hans. Eru nú á íslenzka safninu
fjögur af málverkum hans, er tákna þá-amerísk
útsýni og einkenni. Eru málverk þessi hvert
öðru fegurra, og bera á sér ljúft samræmi
handar og anda. Málverkið, sem til hinnar
forn-norrænu Rúðuborgar fór, sýnir fagurlega
ljósaskifti að vetrarlagi. Væri óskandi að Mr.
Walters veittist tækifæri á að fara um Vestur-
Canada að nýju og vekja til lífs á striganum,
draumfegurð sléttunnar, er svo margir hafa
gengiÖ þegjandi fram hjá.
Þegar að minst er á listasöfn þau, er keypt
hafa málverk eftir Emil Walters, má ekki
gleymast, að þau urðu að keppa við einstaka
málverkasafnara, er metiÖ höfðu list hans fyr-
ir löngu og keypt eftir hann sex eða sjö mynd-
ir. Þess ber og að geta að mörg canadísk söfn
hafa keypt ýmsar af myndum hans, svo sem
háskólasafnið í Saskatchewan og listasafnið í
Edmonton.
Þótt nú hafi þegar verið á æði margt drepið
í sambandi við listaferil Emil Walters, þykir
þó hlýða, að enn sé getið eins eða tveggja at-
riða. Tiffany stofnunin, er félag stórviður-
kendra listamanna. Hún fer varlega í fjölgun
meðlima. A síÖustu átta árum, hefir hún kosið
aðeins fjótla imeSlimi. 'jVar Emil Walters sá
fyrsti.
Fyrir nokkru sýndi McBeths listasafnið í
New York, sem er eitt af leiðandi söfnum borg-
arinnar, málverk eftir tíu, unga, ameríska mál-
ara, er mest þótti til koma, og von gáfu um
glæsilegasta framtíð. Málverk Walters skipaði
öndvegi á sýningunni. Sama varð niðurstað-
an, er forstöðumenn þjóðlistasafnsins, Nation-
al Gallery, sendi út um vjand til sýningar þrjá-
tíu málverk eftir helztu listmálara þjóðarinnar.
Ein af hans myndum var valin tafarlaust. Og
nú komum vér aÖ, er Emil Walters sjálfur,
vegna þess, að hann er Islendingur, telur mest-
an heiðurinn. Arið 1924, veitti National Aca-
demy of Design, stofnun, sem orð hefir á sér
fyrir stranga trúmensku við sanna list, Emil
Walters fyrstu verðlaun. Að þessu leyti líktist
hann hinum fræga Thorvaldson, er heiðraður
var á sama hátt. Mr. Walters, lét þess meÖ
fögnuði getið, að þeir hefðu báðir verið ættað-
ir úr Skagafirði.
Halda mætti enn áfram að telja upp hin
einstöku félög, er sýnt hafa Emil Walters heið-
ur, svo sem félagið Canadian Club. Þá mætti
og með engu minna rétti, geta starfs hans sem
kennara í listum um sex ára skeið, við Penn-
sylvania State College Summer School. En
það, sem nú hefir sagt verið, teljum vér nægja
til að sýna alþjóð manna, hve miklum og iparg-
breytilegum störfum Emil Walters hefir af-
kastað, þótt enn sé ungur maður.
Norræni, íslenzki andinn, —■ andinn, sem
vakti í brjóstum þeirra miklu manna, er rituðu
fornsögur vorar, andi Leifs hepna,—lifir og
starfar enn þann dag í dag.
Islendingar hafa verið afkastamenn. ElF um
dýrðlinga hefði verið að ræða á Islandi, myndu
þeir vafalaust hafa valdir verið úr Jiópi víking-
anna fornu, er sögur vorar geta um ogriá. Þeir
voru sannir synir sinnar samtíðar.. Samt er
eins og maÖur geti tæpast varist þeirrar
spurningar, hvað mikið af frægð þeirra og mik-
illeik, stafi frá afrehsverkum þeirra, og hvað
mikið af aðferðunum, sem þeir beittu.
Það er reglulegt ánægjuefni, að minnast á
Björgvins sjóðinn að nýju. Það er eins og að
Islendingar séu að vakna til fullkomnari skiln-
ings á hinum fagnr-fræðilegu hliðum lífsins.
Sagan sýnir, að þeir voru um eitt skeið hirðu-
lausir um slík mál, þótt í tilfelli því, sem
hér hefir gert verið að umtðísefni, yrði eigi
að sök. Samt sem áður myndi enginn með sanni
segja, að barátta Emil Walters fyrir lífstilveru
sinni, hefði verið ómissandi, að því er listar-
þroska hans viðkom. Það verÖur honum þó á-
valt til óma?lilegs heiðurs, að baráttan fyrir líf-
inu kom ekki fyrir kattarnef, þránni til að máln.
H. J. S.
Þýtt af ritstjóra Lögbergs.
/
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Llmitect
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDl ALVEG FYRIRTAK
^iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu
Samlagssölu aðferðin. |
Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- =
= afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega =
jjj loegri verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin =
1 Kljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að =
= vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni jjj
E ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar =
= vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru =
= fyrgreind þrjú meginatriði trygð.
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
= 846 Sherbrooke St. - ; WinnipeK,Manitoba =
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Þeir Islendingar, er í hyggju hafa að flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af íslandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
The Royal BanK
of Canada
Kosningabergmál.
‘'Bara ef lúsin íslenzk er,
er þér bitið sómi.”—H. H.
I.
Þegar kosningar eru um garð
gengnar, hafa deilumálin, sem
þær snerust um, oftast verið lát-
in falla niður, að minsta kosti að
því er éinstaka prívatmenn snert-
ir.
Vinur minn, ritstjóri Heims-
kringlu, hefir brugðið þessari
reglu og sýnt mér þann óverð-
skuldaða heiður að gera mig sér-
staklega að umtalsefni eftir kosn-
ingarnar.
Vinur minn Halldórs talar enn
um framsóknarflokkinn eða bænda
flokkinn í Manitoba, sem bæði
hann og allir aðrir vita, að er
steindauður, og Brackenflokkur-
inn kominn í staðin.
ótilkvaddur hefði eg ekki
minst á framsóknarflokkinn sál-
aða, því eg hefi ekki lagt það í
vana m'inn að sparka í hræ dauðra
kvikinda né lík liðinna manna.
En fyrst Heimskringlu er svo
ant um, að halda áfram eftirmæl-
um eftir flokkinn og ávarpar mig
sérstaklega í sambandi við þau,
þá neyðist eg til að taka undir.
iEg er ef til vill kunnugri störf-
um og stefnu framsóknarflokks-
ins sálaða en nokkur annar Is-
lendingur. Eg held að hægt sé
að finna því rök, ef vel er leitað,
að eg hafi verið eins hlyntu
þeirri hreyfingu í byrjun og jafn-
vel lagt eins mikið 1 sölurnar fyr-
ir hana og sumir þeirra, sem skoð-
uðu hana eins og glæsilegan hest,
er ríða mætti til vegs og valda.
En þegar eg talaði máli þeirrar
hreifingar, gerði eg glögga grein
fyrir ástæðum og setti ákveðin
skilyrði. Ummæli mín þá voru
þessi: “Þessi nýi flokkur lofar
stórstígari framförum en liberal-
ílokkurinn; meira einstaklings-
frelsi innan sinna eigin vébanda;
opnari augum fyrir sínum eigin
syndum, ef nokkrar verða og um-
fram alt því, að efna loforð sín —
ekki einungis sum, heldur öll.
Þessi nýi flokkur fordæmir þá
stefnu gðmlu flokkanna, að alt
skuli talið gott og gilt sem leið-
togar þeirra aðhafast, hversu for-
dæmanlegt sem það er, og alt ó-
hæft, sem andstæðingarnir vilja
koma fram, hversu gott eða þarf-
legt, sem það kann að vera. Hin
svokallaða “gula-hunds-stefna”
(yellow-dog policy) gömlu flokk-
anna, er dauðadæmd, ef þessi nýi
flokkur heldur loforð sín og
stendur við stefnu slna; en gula-
hunds stefnan er í því fólgin, að
styðja jafnvel gulan hund, ef hann
að e'ins tilheyrir flokknum.”
Þetta eru ummæli mín um flokk-
inn, þegar hann fæddist; og þótt
eg vissi glögt hinn mikla mun, sem
er á liberalstefnunni og aftur-
haldsstefnunni, þá trúði eg því
sannarlega, að þessi nýi flokkur
yrði enn þá frjálslyndari og enn
þá orðheldnari. Eg játa það
hreinskilnislega með þeim Ivens,
Queen, Farmer, Dixon og Woods-
worth, að mér skjátlaðist þar al-
varlega.
í raun og sannleika trúi eg því,
að enginn flokkur ætti að vera
til; allir ættu að vinna saman til
hags og heilla landi og lýð eftir
beztu hæfileikum.
Eg gaf út blaðið “Dagskrá” í
Winnipeg fyrir fjórðungi aldar.
Þar birti eg mína pólitisku skoð-
un. Hún var á þessa leið:
“Þegar kosningar eiga fram að
fara, býður sig til þings hver sem
vill; fólkið kýs þann, sem það
treystir bezt í sínu eigin héraði
eða kjördæmi. Um engan flokks-
foringja né flokk er að ræða.
Þegar allir hinir kosúu fulltrúar
koma saman, velja þeir með meiri
hluta atkvæða þann, sem þeir telja
beztan og hæfastan fyrir forsæt-
isráðherra. Sama aðferð er við-
höfð við val dómsmálastjóra, fjár-
mála ráðherra o.s.frv. Enginn
flokkur til; allir að eins fulltrúar
fólksins.”
Þetta er e'infalt fyrirkomulag.
Eg trúi því enn, að það væri að
öllu leyti heilbrigt og hagkvæmt.
En meðan flokkar eru til,
verður að haga sér samkvæmt
því.
Mér finst aðallega vera um
tvær stefnur að ræða í öllum mál-
um: framsóknarstefnuna og j í-
haldsstefnuna, eða áframhalds-
stefnuna og kyrrstöðustefnuna,
eða liberal stefnuna og conserva-
tive stefnuna, eftir því sem hver
vill kalla þær.
Vér tölum um ljósan lit og
r