Lögberg - 22.09.1927, Síða 2

Els. 2

LöGtítíflG, FIMTUDAGINN 22. SEPTEMBER 1927.’
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
jgpSE5HSc!S2SaSSSa5H5H5c!5?SS5HSH52SH5a5H5HSH5B5HSBSH5a5H5E5aSH525H5Z5í5Z5H5E5HSH5H5H5HSaSESHSESaSH5HSH5ESHSE5H5H5ia5H5a5a5aSHSHSH5Z5HSHSH5HSH5H5?SH5HSHSHSHSa5Z5a5'a5HS?5i
T
a
a
3
3
3
a
sasasasas?^ 'rLSt'jdsasHSHsasasasasasasasHsasasasasasasasasasasasasasasasasasasa' sasasasasasasasasasasasasasasHSHSHsasasasasasasHsasasasasasHsasasasasasasasasasasasasasasasas.
VESTIÐ MED GLERTÖLUNUM.
Einn góðan veðurdag í októbermánuði, vakn-
aði eg snemma morguns og flýtti mér á fætur.
Eg vissi, að það var afmælisdagurinn minn og
að eg var þá tólf vetra. Móðir mín var vön að
halda afmælisdaga mína svo hátíðlega, sem
hún bezt gat. Eg lauk hægt upp hurðinni og
gekk fram í ytri stofuna. Þar sá eg hið föla og
blíða andlit móður minnar; hún sat við borð,
sem breiddur var á hvítur dúkur, og skreytt
með blómhring utan um stórt kryddbrauð, er
stóð á miðju borðinu. Tvisvar á ári var krydd-
brauð haft á borðum í húsum foreldra minna,
sem sé á jólum og afmælisdegi mínum. Móðir
mín gekk til mín, tók mig I fang sér, beiddi Guð
fvrir mér með tárin í augunum, setti mig á sóf-
ann, og gaf mér fullan kaffibolla og væna
kryddbrauðssneið. Því næst rétti hún að mér
böggul, sem eg var ekki lengi að opna, og með
óvenjulegum fögnuði fann eg í honum heiðblátt
vesti með glertöluhnöppum, eins og mig í heilt
ár hafði langað til að eignast. Eg hafði séð
tvo bræður í skólanum vera í slíkum vestum,
og daglega beðið móður mína að gefa mér
samskonar vesti.
Skólatíðin nálgaðist, og eg flýtti mér af
stað, skrýddur mínu nýja vesti og með stórt
krvddbrauð undir hendinni, sem móðir mín
hafði gefið mér handa skólabræðrum mínum.
^ Þegar eg kom út, hnepti eg treyjunni frá
mér, svo öllum gæfist kostur á að dást að vest-
inu mínu með glerhnöppunum.
Mér þóttu þó of fáir verða til þess að skoða
það og dást að því, og þess vegna gekk eg inn í
matmangarabúðina rétt hjá húsi okkar. Eg
var þar gagnkunnugur, því að móðir mín sendi
mig oft þangað til að kaupa það, sem hún þurfti
við til heimilisins. Þegar eg kom þar inn, var
búðarnilturinn að láta austursjóarsíld niður í
k\rartil.
“Þú munt ætla að fá átta lóð af smjöri, eins
og vant er,” sagði hann, því móðir mín var ekki
vön að kahpa meira í einu.
“Eg kem ekki í dag til að verzla,“ ’ sagði eg
og var heldur hróðugur.
“Hvað viltu þá hingað?” sagði hann.
Eg vissí vel, hvaðfeg vildi, þótt eg vildi ekki
segja það með berum orðum. Eg ætlaði sem
sé að sýna vestið.
Eg’fletti út treyjunni og rak fram brjóst-
ið af öllum kröftum og svaraði: “Það sæti nú
ekki vel á mér í dag að vera að kaupa mat.
Þér munuð hafa hnept frakkanum yðar að yð-
ur, til þess að káma ekki vestið?”
“Hvað varðar þig, skólastrákurinn þinn!
um vestið mitt og frakkann minn,” kallaði búð-
arsveinninn og horfði á mig með hvarmrauðum
augum.
“Já,” svaraði eg, “eg ætlaði einungis að
segja, að eg hefi fengið þetta spánýja vesti með
'glertöluhnöppunum í dag, sem er afmælisdag-
urinn minn. ”
“Hafir þú fengið nýtt vesti,” mælti hann,
“þá skaltu fá hjá mér brjóstnál, sem hæfir
vestinu,” og í sama vetfangi greip hann sfld
og kastaði henni beint í mig. Það viidi svo
heppilega til, að eg stökk til hliðar, og komst
þannig hiá að fá fá þessa andstyggilegu brjóst-
nál. Eg þaut út úr búðinni, og taldi það* sjálf-
sagt, að hann hefði gert þetta af tómri öfund.
Þegar eg því næst gekk yfir Clara kirkjugarð,
sá eg höfuð hins gamla grafaþjóns standa upp
úr gröf, sem hann var að taka.
“Góðan dag, herra Svalbom!” sagði eg.
“Góðan dag!” svaraði hann og leit ekki við
mér.
“Þykja yður fallegir glertöluhnapparnir í
vestinu^mínu, herra Svalbom?” spurði eg, án
þess að hafa lengri formála eð* útúrdúra.
“Hvað segir þú, barn?” spurði grafarinn,
og hélt verki sínu áfram.
“Eg ætlaði einungis að spyrja yður, herra
Svalbom,” svaraði eg, “hvernig yður lízt á
spánýja vestið mitt, sem eg fékk í dag, á almæl--
isdaginn minn?”
“Spvr þu þíssa hérna?” sagði grafarinn, og
benti á hauskúpu af dauðum manni, sem hann
kastaði upp úr gröfinni, svo húh valt að fótum
mér. “Þessa hauskúpu, með því, sem til henn-
ar heyrði, lét eg ofan í gröfina fyrir sjö árum.
Sá, sem hana átti, var hinn mesti spjátrung-
ur, og átti vissulega miklu fleiri vesti í klæða-
skápnum sínum, en glertöluhnapparnir eru í
vestinu þínu.”
Eg virti hauskúpnna fyrir mér, án þess að
verða hra>ddur; eg hafði oft áður leikið mér í
kirkjugarðinum með jafnöldrum mínum, hlaup-
ið innan um grafirnar, og svo oft séð bein
dauðra manna, að mig hrylti ekki við þeim.
Eg man ekki svo gjörla, hvað eg þá hugsaði um
dauðann, hafi það* annars nokkuð verið. Lík-
lega þótti mér það nauðsynlegt, að f jöldi manna
væri jarðaður, til þess það yrði því rýmra á
jörðunni um mig, foreldra mína og marga aðra,
sem mér var vel við.
í því bili sló stundaklukkan í Clara kirkju-
turni. Eg hrökk við, því að eg sá, að eg kom
fjórðungi stundar of seint í skólann. Eins og
sending hljóp eg upp tröppurnar og inn í bekk
minn. Þegar eg kom inn, varð alt hljótt og
kyrt í bekknum, og allir horfðu á mig, en Guð-
brandur skólameistari starði þó einna mest á
mig, þar sem hann stóð í kenslustólnum og
sagði: .“Umsjónarmaður! kom þú með spans-
reyrinn. ” Mér félst þó eigi hugur, heldur gekk
eg inn að kenslustólnum og sagði: “Skóla-
meistri góður, í dag megið þér ekki berja mig.”
“Hvað þá?” mælti hann og starði á mig.
“Eg er í dag tólf vetra,” svaraði eg.
Hann leit til mín, eins og hann efaðist um,
að eg væri með öllum mjalla. Hann hafði aldr-
ei heyrt, að afmælisdagur veitti slík réttindi.
Þá sagði eg:
“Móðir mín gaf mér þetta fallega vesti með
glertöluhnöppunum, og þetta kryddbrauð handa
skólabræðrum mínum.”
SkólameLstarinn horfði lengi á mig; því
næst leit hahn ofan í bókina, sem lá fyrir fram-
an hann.
“Seztu í sæti þitt,” muldraði hann loksins
óvenjulega blíðlega. Eg flýtti n*ér í sæti mitt.
“Eg skil ekki hvað það var, sem gaf mér
djörfung til að segja það við skólameistarann,
sem eg nýlega, sagði,” hvíslaði eg að Ekman,
sessunaut mínum, sem með ástundun sinni og
alúðlegu viðmóti hafði áunnið sér allra hylli.
“Hvað heldur þú sjálfur um það?” spurði
Ekman.
“Það hafa líklega verið glertöluhnappam-
ir í nýja vestinu mínu,” svaraði eg.
“Nei, vinur minn,” svaraði Ekman; “sú
sem gaf þér djörfung, var móðir þín, því Ælska
hennar gægist út úr hverjum saum og hverjum
þræði í fallega bláa vestinu þínu.” — Smás.
P. P.
FISKURINN 1 EIKINNI ÖG HJERINN
I TJÖRNINNI.
Það var einu sinni karl og kerling. Þau áttu
heima í þorpi einu og hefðu geta'ð lifað góðu
og ánægjulegu lífi, ef kerlingin hefði haft vit
á að blaðra ekki um alla hluti, hvernig sem á
stóð. En það var ekki því að fagna. Hún var
aldrei ánægð fyr en allir í þorpinu voru búnir
að fá að vita alt, sem bar við heima hjá henni,
og alt sem karlinn sgði henni. Og ekki var það
nóg. Hún þurfti æfinlega að ýkja um allan
helming og bæta svo við ýmsu, sem aldrei hafði
borið við. Karlinn varð því oft og tíðum fyrir
miklum óþægindum fyrir málæðið úr kerling-
unni.
Einhverju sinni fór karlinn með hest sinn
og kerra út í skóg til þess að höggva við. Þeg-
ar hann kom að skóginum, fór hann ofan úr
kerrunní og gekk með hestinum. Er hann
hafði gengfið skamma stund, sökk hann með
annan fótinn í aurbleytu.
“Hvað ætli þetta sér?” hugsaði hann með
sér. “Það er vissara fyrir mig að skvgnast eft-
ir því. Hver veit nema gæfa mín sé hér fólgin.”
Svo tók hann til að moka og moka í ósköp-
um, og loks fann hann pott, barmafúllan af
gulli og silfri.
“Þarna hefir þá loksins hamingjan miskunn-
að sig yfir mig,” sagði hann. “Bara að eg
vissi nú, hvar eg ætti að gevma alt þetta bless-
að gull! Heim má eg hreint ekki fara með það,
því þá segir konan mín strax hverju manns-
barni sem hún sér frá því, og þá getur farið
illa fyrir mér.”
Karlinn sat nú lengi hugsandi og horfði á
fjársjóðinn. Svo kom honum alt í einu ráð í
hug. Hann komaði moldinni aftur ofan í hol-
una, breiddi mosa yfir og hélt heimleiðis.
Þegar hann kom heim í þorpið, gekk hann á
tor'gið og keypti sér einn fisk og einn héra; fór
svo aftur út í skóg og lagði fiskinn upp í eina
eikina, en hérann lét hann í silungsnet, sem lá
í tjörainni. Svo flýtti hann sér heim.
Þegar hann kom inn í kofann, sagði hahn:
“'Æ, kona góð, þú getur víst ekki gizkað á, hve
mikilli gæfu eg hefi orðið fyrir í dag. ’ ’
“Hvað er það, elskan mín? Hragðu míg
ekki lengi á því; segðu mér það nú fljótt.”
“Kei, þú þvaðrar frá því—þvaðrar frá því,
heilin mín.”
“ Eg! Nú ertu að gera að gamni þínu. Held-
urðu að eg fari að segja nokkrum frá því? Nex.
Svei því sem eg skal orða það. Eg skal meira
að segja taka dýrðlingamyndina ofan af þilinu
og kyssa hana til merkis um þagmælsku mína.”
“ Jæja, eg held að eg verði þá- að treysta þér
í þetta sinn. Eg fann bæði gull og silfur í
skóginum; fullan pott, kelli mín! fullan pott!”
“Því komstu ekki heim með pottinn, gæsk-
an mín?”
“Þú verður að fara með mér, góða mín, og
hjálpa mér til þess að koma honum heim.”
Svo fóru þau, karl og kerlíng, til þess að
sækja pottinn með gullinu. A leiðinni sagði
kari: “Nú er það komið upp úr kafinu, að fisk-
arnir séu farair að lifa í skógunum, en hér-
arnir aftur á móti í vötnunum. Já, margt ber
nú við! Eg held að dómsdagur sé þá og þegar
kominn.”
“En að þú, heillin mín, skulir trúa allri vit-
leysu, sem þú heyrir.”
“ Vitleysu — hvað er það, sem þarna liggur
uppi í eikinni, kona? Hvað er það? Það skyldi
þó aldrei vera fiskur? Jú, fiskur er það. Trú-
ir þú því nú, að þeir séu farair að hafast við í
skógunum, eða því heldurðu að hann hafi ann-
ars farið upp í þetta tré?”
“ Ja, fiskur! Keyndar er það fiskur! Nei,
nú gengur fyrst fram af mér! Kannske þetta
sé þá satt, sem þér var sagt.”
Karlinn góndi á fiskinn, eins og hann ætti
bágt með að trúa augum sínum.
“Stattu nú þaraa glápandi,” sagði kerling.
“Sæktu heldur fiskinn, við getum haft hann til
kvöldverðar.”
“Heldurðu, að eg geti klifrað svona hátt?”
sagði karlinn, en fór samt og sótti fiskinn.
Svo héldu þa^i áfram.
Þegar þau komu að tjörninni, tók bóndinn
í tuamana á hestinum og staðnæmdist. Eu
kerling hrópaði: “Hvð á þetta að þýða, mað-
ur? Hvað ertu nú að gjöra? Við skulum nú
halda áfram og sækja peningapottinn. ”
“Mér sýnist eitthvað vera í netinu þama,”
sagði hann. “Eg ætla snöggvast að gæta að,
hvað það er.”
Svo hljóp hann að netinu, laut ofan að því
og kallaði síðan á kerlinguna.
“Nei horfðu nú á. Eg veit ekki betur, en að
þeta sé þéri, sem er orðinn fastur í netinu.
Þetta er þá satt, þótt ótrúlegt sé.”
“Jú, héri er það, heillin mín. Ekkert annað
en héri. Ja, þvílíkt og annað eins! Að þetta
skuli vera satt!”
Karlinn starði nú stundarkorn á hérann,
eins og honum væri ómögulegt að trúa, að þetta
væri í raun og veru héri, en kerling æpti:
Stendurðu ekki enn þá og ætlar hreint að
g'lápa úr þér augun. Reyndu nú heldur að ná
héranum, svo eg geti steikt hann handa okkur á
sunnudaginn.M
Karlinn tólc hérann og sw héldu þau áfram.
Þegar þau komu þanngað, sem petturinn var,
rifu þau mosann burt, tóku pottinn upp úr hol-
unni og fóru heim með hann.
Nú höfðu þau, karl og kerling, nóga pen-
inga og gátu keypt alt, sem þau lnagaði til.
Kerling var alveg í sjöunda himni yfir þessu
mikla ríkidæmi, og hélt að það væri óþrjótandi.
Hún hélt hverja veizluna annari dýrlegri og
karlinn sá því ekki annað vænna, en að biðja
hana að hafa ekki alveg svona mikið um sig, því
það gæti ekki annað en endað með skelfingu.
En kerling var nú ekki á því.
“Þú hefir ekkert yfir mér að segja,” sagði
hún, “eg á peningana eins og þú, því eg sótti
þá með þér og við eigum bæði að njóta þeirra
jafnt.”
Þá leið og beið, og kerling hélt áfram upp-
teknum hætti. Þá sagði karlinn einu sinni:
“Nú ræður þú hvað þú gjörir, en hjá mér fær
þú ekki einn eyrir framar.”
Þá varð kerling öskureið. “Nú, ætlar þú að
hafa það svona,” sagði hún. “Þú ætlar að eiga
gullið einsamann. Nei, nei! Það verður nú
ekkert f því. Fái eg ekki að njóta þess með þér,
skaltu ekkert af því hafa heldur, það skal eg
sjá um.”
Karlinn reyndi að sefa hana, én það kom
fyrir ekki; hún fór beint til dómarans til að
kæra karlinn sinn.
“Hingað er eg komin og fleygi mér að fót-
um þínum, herra minn og dómari!” sagði hún.
“Kg vonast eftir náð þinni og hjálp í raunum
mínum. Maðurinn minn, þessi endemis aula-
bárður, er alveg umsnúinn, síðan hann fann
fjársjóðinn góða; hann gjörir aldrei handar-
vik framar, en drekkur út hverja krónuna á
fætur annari. Það er því innileg bón mín til
þín, mildi herra, að þú takir af honum alla pen-
ingana, því þeir eru ekki til annars?ien að gjöra
okkur lífið óbærilegt.”
Þetta lét dómarinn ekki segja sér tvisvar.
Gullið gat hann ósköp vel notað og var fús á að
hjálpa karlinum til að losna við það.
Hann sendi því skrifra sinn til gamla bónd-
ans í þorpinu og skipaði honum að láta af
hendi allan fjársjóðinn.
Karlinn ypti öxlum. “Fjársjóð?” sagði
hann. “Eg'veit ekki um neinn fjársjóð.”
“Nú, þú veizt þá ekkert um hann, og þó hef-
ir konan þín kært þig fyrir að halda honum.
Varaðu þig á þessu, maður minn! Það getur
orðið þér dýrt spaug. Þú munt komast að
raun um, að enginn sleppur hjá hegningu, sem
leynir fundnu fé.”
“ó sýnið miskunnsemi, herra góður! Hverj-
um dettur í hug að leggja trúnað á það, sem
hálf-vitlaus kerling segir? Þér megið vera viss
um, að þetta er eitt af hennar gömlu og vana-
legu æðisköstum.”
“Vitlaus! Er eg hálf-vitlaus?” æpti kerl-
ingin; “heldurðu að eg hafi kannske ekki séð,
að potturinn var barmafullur af gull- og silf-
urpeningum?”
‘ ‘ Og eg stend við, að þú sért ekki með öllum
mjalla, kona. Spyrjið hana nákvæmar um
þetta, herra, og geti hún sannað sögu sína,
mun eg fúslega láta lífið fyrír ávirðing mína.”
Skrifarinn fór nú að yfirheyra konuna og
hún svaraði greiðlega öllum spuraingum hans.
“O, sussu,” sagði hún, “eg man það svo
glögt, eins og það hefði skeð í gær; fyrst ókum
við út í skóginn og náðum fiski uppi í einu
trénu—”
“Fiski!” hrópaði skrífarinn, “heldurðu að
eg láti þig komast upp með að draga dár að
mér? Vertu ekki með neinar vígilengjur, eða
þú skalt eiga mig á fæti—”
“Mér kemur sízt til hugar að draga dár að
yður, herra skrifari, eg segi þetta dagsatt.”
“Já, já, herra góður, haldið þér enn þá, að
það sé gott að reiðg sig á það, sem hún segir?”
sagði karlinn. *
“Skammastu þín ekki, fauskurinn þinn, að
segja þetta; eg sem man þetta alt saman eins og
það væri nýskeð. Kannske það sé þá ekki
heldur satt, að við höfum fundið héra í fiski-
netinu þínu og borðað hann steiktan sunnudag-
inn næstan á eftir?”
Þá skelli-hló gamli karlinn og jafnvel hinn
alvörugefni og strangi skrifari gat ekki að sér
gjört að brosa.
“Þarna getið þér sjálfur heyrt það, göfugii
herra, og þér, góðu vinir, að konan mín er ekki
j fyllilega með sjálfri sér.”
Professional Cards

DR. B. J. BRANDSON 7516-220 Modical Arta Bld*. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phono: 21 634. Oífice tlmar: 2 S Heimili: 776 Victor St. Phone: 27 113 Winnlpeg, Manitoba. THOMAS H. JOHNSON Og H. A. BERGMAN fsL lögfræðlngar. Skrifstofa: Room 811 McArthur Bullding, Portage Av«. P. O. Box 1656 i Phones: 26 849 og 26 840
COLCLEUGH & CO. Vér leggjum sérstaka áherzlu <L a8 eelja meðul eftir forskriftum lækna. Ein beztu lyf, sem hægt er a8 fa, eru notuC eingöngu. Pegar þér kómiB me6 forskriftina til vor, megiB þér vera viss um, a8 fá rétt þaC sem læknirinn tekur tn. Nótre Dame and Sherbrooke Phones: 87 659 — 87 $50 Vér seljum Giftingaleyfisbréf
JOSEPH T. THORSON ísl. lögfræðingur Scarth, Guild & Thorson, Skrifstofa: 308 Great West Permanent Building Main St. south of Portage. Phone 22 768
DR 0. B.IORNSON 216-220 Medlcal .Vrts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Plionea: 21 834 Office timar: 2—3. Heimili: 764 Victor St. Phone: 27 58’< Winnipeg, Manitoba.
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON Islen/.kir lögfræðingar. 366 Main St. Tala.: 24 96* 856 Main St. Tals.: A-496Í peir hafa elnnig skrifstofur aC Lundar, Riverton, Gimli og Plney og «ru þar aC hltta á eftirfylgl- and tlmum: • Lundar: annan hvern miCvikudar Riverton: Fyrsta fimtudag. Gimli: Fyrsta miBvikudag. Piney: þriCJa föstudag 1 hverjum mánuCl.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Pane: 21 834 Offlce Hours: 3—5 Heimtli: 921 Sherburne St. Winnipeg, Manitoba.

A. G. EGGERTSSON ísl. lögfræðlngur Hefir rétt tll aC flytja mál bæBl 1 MaHitoba og Saskatchewan. Skrifstofa: Wynyard, Sask.

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arte Bidg Cor. Graham og Kennedy Ste. Phoie: 21 834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdðma.—Er aC hitta kl. 10-12 f.h. og 2.5 e. h. HeiVnili: 373 River Ave. Tais. 42 691

Athygli! Komið með næstu lyfjaávísun- ina v8ar til vor. Þaulæfðir sér- fræðingar annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notre Dame Ave. Gagnvart Grace kirkjunni.

DR. A. BLONDAL Medlcal Arts Bldg. / Btundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdóma. Er aC hltta frá kl. 10-12 f. h. og 3—5 e. h. Otfice Pbone: 22 298 Heimili: 80'4 Victor St. Sfmi: 28 180

A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg. WINNtPEG Annast um fasteigmr manna. Tekur að sér að ávaxta sparilé fóiks. Selur eldsábyrgð og bif- reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr- irspurnum svarað samstundis. Skrifstofusínii: 24 263 Heimaxslml 33 328

Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask.

DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: 21 834 Heimilis Tais.: 38 626
J. J. SWANSON & CO. LIMITED R e n t a 1 8 Insurance RealEstate Mortgages 600 Paris Building, Winnipeg Pohnes: 26 349—26 S40

DR. G. J. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave og Donald St. Talslmi: 28 889

Emil Johnson SERVIOE ELEOTRIO Rafmagm Contracting — AB«- lcyns rafmags ndhöld seld og við pau gert — Eg sel Moffat og McCUvrv Eldavélar og hefi >omt til sýnis d verkstœtli mlmt. 524 SARGENT AVK. (gamla Johnson's byggingln vlO Young Street. Wlnnlpeg) Verkst.: 31 507 Ileima.: 27 226

Gtftinga- og J arðarfara- Blóm me6 iitlum fyrirvara BIRCH Blómsali 593 Portage Ave. Tals.: 30 720 St. John: 2, Ring 3

VcrkHt. Tals.: Helma Tato.: 28 383 2» ÍM * G. L. STEPHENSON PLUMBER Allskonar rafmngn.sá höld, »vo nm straujárn, víra, allar tegundir af glösum og aflvaka (batteries) VERKSTOFA: 676 HOME ÍFT.

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur líkkistur og annast um út- farir. Aliur útbúnaCur sá beztil. Enn fremur seiur hann allskonar minnisvarCa og legsteina. Skrifstofu fcals. 8 6 607 Hcimilia Tals.: 58 302

tslenzka bakaríið Selur bcztu vörur fyrir lægata verð. Pantanlr afgreiddar bæfil fljótt og vel. FJölbreytt ArvaL Hreln og llpur vlðskifU. Bjamason Baking Co. 676 SARGENT Ave. Wlnnlpe*. Phone: 84 298 •

Tals. 24 153 NewLyceum Photo Studio Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið.
“Nei, nei!” hrópuðu þeir, sem við voru
staddir; “það er hún vissulega ekki; hún er
víst sú eina manneskja, sem hefir vitað fisk-
ana hafast við í skógunum og hérana í vötnun-
um. Ha, ha, ha!”
Skrifarinn gat ekki komist að annari nið-
urstöðu í málinu, heldur en að kerlingin væri
rugluð, og með það fór hann.
Konan var nú höfð í svo miklu háði og
skopi, að hún hætti að koma út undir bert loft,
en sat alt af inni í kofa sínum og hlýddi manni
sínum í ölluj* Af honum er það að segja, að
hann keypti sér vörur fyrir það, sem eftir var
af peningunum fundnu, byrjaði dálitla verzlun,
sem þreifst vel hjá honum, svo hann hafði
allsnægtir til dauðadags.—Kveldúlfur.