Lögberg - 06.10.1927, Blaðsíða 2

Bls. 2
LöGtíKAG, FIMTUDAGINN
6. OKTÓBER 1927.
Sp^^^^^^^^^S^^^^S^^^SHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSeSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHTc
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
5HSHSH5H5? 5 5t515H5 hSH5HSH5H5HSHSH5H5HSH5HSHSHSHSHSH5HSH5H5H5H5H5HSH5H5H5H5 Hb H5 5H5H5H5HSH5H5HSHSH5H5HSHSH5HSH5H5H5HSH5HSHSHSHSH5HSH5H5H5H5HSH5H5HSHSH5H5H5HSH5HSH5H5HSH5H5H5.
SANNIR VINIR.
Einu sinni var maður í Sýrakúsu á Sikiley,
sem Dionysius hét. Hann var fjarska mikill
harðstjóri. Hver sem eitthváð breytti á móti
boðum hans, var tafarlaust tekinn af lífi.
Ungur maður var þar í borginni, sem hét
Damion; hann hafði haft það á orði, að Dionys-
ius væri grimmur og ósanngjarn. Fyrir þetta
var Damion dæmdur til dauða. Hann átti konu
og börn og bað þess auðmjúkjega, að fá að fara
heim og kveðja þap áður en hann væri líflátinn.
En hann lofaði því staðfastlega, að koma aftur.
“Nei, það kemur ekki til nokkurra mála!”
sagði Dionysius. “Ef eg sleppi þér heim, þá
veit eg að þú kemur aldrei aftur.”
’ Damioií sagðist eiga vin, sem treysti sér svo
vel, að hann væri viljugur til að vera í varð-
haldi sín vegna á meðan hann færi heim, sem
trygging fyrir því, að hann kæmi aftur. Þessi
vinur hans hét Pythias.
“Hver er þessi vinur þinn, og hvar er
hann?” spurði Dionysius.
“Eg er hér, reiðubúinn að ábyrgjast að
Damion komi aftur,” svaraði Pythias. “Og
eg treysti honum svo vel, að þér getið líflátið
mig, herra Dionysius, ef hann kemur ekki aft-
ur. Á því er engin hætta.”
Harðstjórinn varð steinhissa. Honum fanst
það óskiljanlegt, að nokkrir menn gætu verið
svo miklir vinir, að þeir vildu leggja lífið í söl-
urnar hvor fyrir annan, og hann veitti Damion
sex klukkustundir til þess að fara heim og koma
aftur, en hélt Pythiasi að veði.
Damion bjóst við að verða kominn aftur eft-
ir fjórar klukkustundir. En það brást. Tím-
inn leið og rétt að segja var komið að dauða-
stundinni. Pythias var ánæ^ðastur allra í fang-
elsinu honum var það gleði að frelsa vin sinn
og deyja fyrir hann.
“Loksins kom Dionysius til þess að sjá
fangann deyja. “Mig grunaði það,” sagði hann
“ að Damion mundi ekki koma aftur.”
Pythias beið rólegur dauða síns. Hann
sagðist vera viss um, að eitthvað hefði komið
fyrir vin sinn, Damion. Annað hvort hefði
hann orðið fyrir einhverri óvæntri töf, eða
orðið veikur.
En rétt á þeirri svipstund, sem Pythias var
leiddur út úr fangelsinu til þess að vera líflát-
inn, kom Damion, féll um háls vinar síns og
lieilsaði honum. Hann var auðsjáanlega þreytt-
ur og ferðlúinn. Hesturinn hans hafði drep-
ist, hann hafði því orðið að ganga mikinn part
leiðarinnar — þess vegna kom hann svona
seint. En hann kom samt nógu snemma til þess
að bjarga Pythias og standa við orð sín.
En Pythias vildi láta lífláta sig í stað Dami-
ons: “Ég er einhleypur maður,” sagði hann.
“Damion á konu og börn.” Hann bað bæði
Damion og Dionysius að gefa það eftir.
Dionysius vissi tæpast, hvað hann átti að
segja. Slíka vináttu og trygð hafði hann aldr-
ei getað hugsað sér. Hér var um nokkuð svo
fallegt að ræða, að hann trúði varla eigin aug-
um og eyrum. Hann skildi það ekki, að svona
mikil fórnfærsla væri til í þessum h^imi; að vera
viljugur að deyja fyrir vin sinn, það fanst hon-
um þó vera vinátta, sem væri einhvers virði; og
hann klöknaði svo mikið, að hann tárfeldi.
Hann óskaði þess nú af heilum hug, að hann
ætti svona vini. Hann gekk til Pythiasar og
Damions, þar sem þeir deildu um það, hvor
þeirra ætti að deyja, og hvor um sig vildi líða
fyrir hinn. Hann tók í hendur þeirra, lét þá
báða lausa og óskaði eftir að mega vera vinur
þeirra. (Þýtt úr BóJc þekkingarinnar.)
UNGINN OG HÚN KISA.
(Þýtt úr norsku barnablaði)
Það var einu hinni hæna, sem átti níu unga.
Henni leiddist að liggja á þeim og yfirgaf þá.
Næsta morgun, þegar komið var út í hænsna-
húsið, voru þeir allir dauðir af kulda í hreiðr-
inu, en móðir þeirra var komin út í skóg.
Konan, sem átti hænuna, varð svo hrygg af
því að sjá veslings litlu ungana dauða, að henni
lá við að gráta. En þegar hún gætti betur að,
sá hún, að einn þeirra var með lífsmarki. Hún
fór með hann inn í hús, vafði hann í bómull og
lagði hann í körfu rétt hjá ofninum.
Eftir lítinn tíma fór unginn að hressast, og
loksins heyrðist henni tísta í körfunni.
Konan átti gamlan, gráan kött, sem lá undir
ofninum. Kisa hafði nýlega átt kettlinga, en
þeim var öllum drekt nema einum, og hann
hafði drepist fyrir nokkrum dögum. Kisa var
því mjög hrygg, eins og náttúrlegt var.
“Píp, píp!” heyrðist í körfunni. Kisa vakn-
aði og stóð upp til þess að vita hvað um væri að
vera. Því næst tók hún ungann í munninn og
fór með hann inn undir ofninn.
“:Æ, æ!” sögðu þau Jóhann og María, sem
voru börn konunnar. “Nú étur óhræsið hún
kisa litla fuglinn okkar!”
En það fór á annan veg. Kisa lagði ungann
varlega og móðurlega niður í bæli sitt, lagðist
sjálf hjá honum og dró hann þétt upp að sér
með framlöppunum og hringaði sig utan um
hann.
“Nú glaðnaði yfir börnunum; þau þurkuðu
framan úr sér tárin og horfðu með ánægju á
kisn og litla ungann.
Svo leið nokkur tími. Þegar kisa stóð upp
og ætlaði burt, þá trítlaði unginn á eftir henni
og sagði: “Píp, píp!” rétt eins og hann væri að
kalla á mömmu sína.
En skrítnast af öllu var að sjá, þegar ung-
inn var að éta. Þá tók María litla hann, setti
hann á stól og lét þar grjón handa honum. Hann
tíndi þau upp með litla nefinu sínu, en á með-
an stóð kisa upp við stólinn á afturfótunum og
horfði á hann. Þegar hann var búinn, dró hún
hann til sín hægt og varlega með klónum, tók
hann í munninn og bar hann í bæli sitt.
Þegar unginn var orðinn fullorðin hæna, hélt
hann alt af vináttu sinni við fóstru sína. Alt
af þegar hann sá hana, yfirgaf hann hin hænsn-
in og fylgdi henni að bæjardyrunum; þar skildi
hann við hana. Svona eru dýrin trygg og þakk-
lát.
FÖRIN TIL STJARNANNA.
Æfintýri.
Það var einu sinni lítil stúlka. Henni hefði
getað liðið vel hér á jörðinni, því hún átti góða
foreldra, sem þótti vænt um hana og voru svo
efnaðir, að þeir gátu keypt handa henni bæði
falleg og fín föt, barnagull og alt, sem hana
langaði til að eiga.
Hún var líka mjög góð stúlka, en hafði þó
einn löst, sem var ákaflega hvimleiður hún var
svo grátgjörn, að hún grét af öllu. Ef bróðir
hennar velti boltanum undir rúmið, grét hún,
og ef rigndi, þegar hún átti að fá að fara út,
grét hún líka, og hvað lítið, sem á bjátaði,
hrundu tárin niður eftir vöngum hennar.
Móðir hennar sagði oft við hana:
“Gréta litla, þú verður að reyna að venja
þig af þessum sífelda gráti, annars verður þú
veik og geltur aldrei orðið kát.”
En Gréta átti ómögulegt með það; hún grét
og grét, ár og síð og alla tíð.
Kveld eitt lá hún í litla rúminu sínu og var
mjög þreytt, því hún hafði grátið allan liðlang-
an daginn, því alt af hafði eitthvað verið að.
Brúðumar hennar höfðu verið órólegar, bróðir
hennar hafði strítt henni, myndabókina sína
gat hún ekki fundið og þar fram eftir götunum.
1 stuttu máli: alt hafði gjört samsæri á móti
henni.
Um leið og hún var að sofan, heyrðist henni
vera kallað blíðlega á sig. Hún leit upp.
Rétt hjá rúminu stóð yndislegur, lítill eng-
ill, ekki stærri en brúðan hennar. Hann var í
hvítum, kjól með silfurvængi; brosti hann til
hennar og sagði:
“Kom þú með mér upp í okkar ríki. Þú skalt
fá að sjá þaðan skuggalegu jörðina þína.”
iStúlkan þaut upp úr rúminu og fylgdist með
englinum, sem flaug á undan, og það sem und-
arlegast var, Gréta litla gat líka flogið, þó hún
hefði enga vængi.
Þau flugu út um gluggann, hærra og hærra,
unz þau komu upp í fallega og skæra stjörnu.
Þar var alt úr silfri, bæði moldin, trén og blóm-
in, og innan um alla þessa silfur-dýrð flögruðu
litlar verur, og allar líktust þær englinum, sem
sótti Grétu. Ó! hvað þarna var fallegt!
Engillinn sagði við hana: “Hérna getur
þú horft niður á jörðina. Líttu nú einu sinni á.
Hvað sérðu?”
Gréta svaraði: “Eg sé lítið hús í tungls-
skininu; inni í því er lítil stúlka, sem er að I
spinna, en hún er alt af að gráta.”
Engillinn mælti: “Þessi litla stúlka verður
að spinna alla nóttina til þess að7 geta keypt
meðul handa mömmu sinni, sem er veik. Á dag-
inn tínir hún jarðarber og selur þau. En horfðu
lengra. Hvaðsérðunú? ,
Litla stúlkan sá annað hús. Inni í því sátu
fjögur smáböm. Þau voru niðurlút og grétu
sáran. I rúminu lá maður, svo undarlega stirð-
ur, kaldur og nábliekur í framan.
Gréta varð smeik og spurði með angistar-
róm: “Hvers vegna eru þessi böm að gráta?”
Engillinn svaraði alvarlega: “Þau eiga
enga foreldra.”
Gréta varð mjög hnuggin; en um leið og hún
horfði lengra, sá hún fallega, stóra höll. Þar
vora margir skrautbúnir þjónar á gangi.
“Það var þó gott, að eg fékk líka að sjá eitf-
hvað fallegt,” liugsaði Gréta með sér.
“Það er ekki eins fallegt og þú heldur,”
sagði engillinn. “Gættu betur að.”
Og litla stúlkan sá líkbörur í stærsta her-
bergi hallarinnar, og á böranum lá maður í ein-
kennisbúningi með mikið svöðusár á miðju
enni. Svartklædd kona og lítil svartklædd böra
krupu við börumar og grétu. Gréta sneri sér
hrædd burtu og sagði: “ó, hvað þau eiga
bágt þarna niðri, og hve margir gráta.”
“En allir þessir hafa ástæðu til að gráta,”
sagði engillinn. “Hefir þú það líka, Margrét
litla, þegar þú grætur allan daginn?”
Þá fór hrollur um Margrétu litlu, er hún
heyrði engilinn vera að segja það, sem hún var
að hugsa um; ef hún fengi eitthvað til þess að
gráta af, eins og þeir, sem hún nýlega sá; ef
pabbi hennar og mamma — nei, hún gat ekki
til þess hugsað. Hún spenti greipar og sagði
auðmjúk: “Vertu ekki reiður, engill litli, eg
vissi ekki hve heimskulegt það var af mér, að
gráta svona af — af engu.”
Engillinn hneigði sig blíðlega og sagði:
“Þér má þykja vænt um að hafa svona fljótt
séð, hversu heimskulega þú hefir hegðað þér,
því eg hafði ekki leýfi til þess að lofa þér að
koma aftur til foreldra þinna, fyr en þú kann-
aðist við það. Samt ertu ekki búin að læra alt
enn, en þér mun ekki veita það erfitt, af því að
þú varst svo fljót að sjá hvað rétt er.”
Svo flaug engillinn á undan og litla stúlkan
varð að fylgja honum, hvort sem hún vildi eða
ekki.
Þau komu að stóru silfurfjalli. Það var
gagnsætt að ofan, svo hægt var að sjá beint inn
í ])að. Þar sátu margir litlir dvergar kring um
stórt borð. Þeir höfðu allir hvítt skegg og voru
í mórauðum fötum. Þeir voru að borða; en einn
þeirra gat ekki fundið spóninn sinn undir eins.
Þá stökk hann niður af stólnum og fór að góla
og gretta sig. Hinir dvergarnir, en þeir voru
eitthvað um hundrað, stukku líka niður af stól-
unum og fóru að góla, eins og hann. Einn
þeirra barði bumbu og þeir gengu allir skæl-
andi með logandi blys til að leita að spæninum.
Það var voðalegur gauragangur. Skömmu síð-
ar fanst spónninn. Sá, sem hafði týnt honum,
varð nú stiltur og hinir líka.
Rétt á eftir ætlaði einn þeirra að taka bikar
sinn, én sá að hann var ekki alveg eins fullur og
hinna. Þá stökk hann upp og fór að góla. Hin-
ir allir þutu líka upp og kveinuðu. Dvergurinn
með bumbuna varð að berja hana og ólátunum
linti ekki, fyr en búið var að fylla bikarinn. 0g
svona héldu þeir áfram. Jafnskjótt og ein-
hverjum þeirra ekki fanst alt ganga eftir ósk
sinni, skældi hann og hinir tóku undir með
öskrum og ólátum, þangað til alt komst aftur í
rétt horf. Margrét litla hló, svo að tárin
streymdu niður eftir kinnunum á henni; en í
þetta sinn grét hún ekki af sorg.
“Sjáum til, nú getur þú líka hlegið, Gréta
litla. Hlæðu, þegar þú hefir ástæðu til að hlæja
og gráttu, þegar þú hefir ástæðu til þess, en
aldrei í ótíma og af engu. Þetta er það, sem þú
átt að læra. Geturðu nú munað það?”
Gréta litla hneigði sig; svo varð hún alt í
einu nnd^rlega magnlaus og henni fanst hún
ætla að detta; hún reyndi að grípa í engilinn, en
datt æ lengra og lengra, og kom loks niður í eitt-
hvað mjúkt.------Og svo vaknaði hún í litla
rúminu sínu, þegar albjart var orðið. En það,
sem skeð hafði um nóttina, mundi hún, og hún
mundi líka hverju hún hafði lofað englinum.
Eftir þetta var Gréta litla góð stúlka og kát
og grét ekki af hverju einu, eins og dvergastrák-
amir, enda þótti bæði foreldrum hennar og
kunningjum ósköp vænt um hana npp frá
þessu.—Kveldúlfur.
VITUR HUNDUR—HEIMSKUR MAÐUR.
Maður nokkur var vanur að fara inn á veit-
ingahús á hverju kveldi, þegar hann var hættur
að vinna; hann drakk þar út mikið af vinnu-
launum sínum.
Hann átti hund, sem fylgdi honum alt af, og
hafði hann vanið hundinn ,á að drekka vín.
Hundurinn var loksins orðinn svo gráðugur í
þáð, að hann fékst með engu móti til þess að
fara út, fyr en hann hafði fengið “bragð,”
Einu sinni tekur veitingaþjónninn sig til og
gefur hundinum svo mikið brennivín, að hann
verður fullur og getur ekki staðið. Síðan er
hann dreginn út úr veitingahúsinu.
Hann reynir hvað eftir annað að standa
upp, en dettur alt af aftur, lætur eins og hann
sé alveg genginn af vitinu og veltist um í bleyt-
unni. Allir, sem inni voru, þyrptust út til þess
að horfa á hann. Þeim þótti þetta mjög hlægi-
legt, og þó voru margir þeirra eins fullir og
hundurinn, því þeir urðu að styðja sig við hús-
vegginn, til þess að detta ekki.
En það, sem einkennilegast er við þessa
sögu, er það, að hundurinn vildi aldrei bragða
vín upp frá þessu. Ef einhver bauð honum
það, þá ætlaði hann að bíta hann, og þegar hann
sá veitingaþjóninn, sem hafði fylt hann, þá
urraði hann og fitjaði upp á trýnið. Hann
mundi eftir því, hver áhrif vínið hafði haft á
liann, og gætti sín framvegis. Hann langaði
' ekki til þess að verða drukkinn aftur.
En húsbóndi hans drakk eftir sem áður —
hann var ekki eins vitur eða ærukær og hund
urinn. —Dýrav.
HEILABROT.
Heilabrot eru það kölluð, þegar mann brjóta
heilann um eitthvað, en að þrjóta heilann, er að
hugsa djúpt. Hér fer á eftir ýmislegt smáveg-
is handa ykkur til þess að brjóta heilann um.
1. Hversu langir voru snærisspottarnir?
Lítilldrengur átti tvo snærisspotta; annar
var nákvæmlega helmingi lengri en hinn. —
Drengurinn skar sex (6) þumlunga af þeim
báðum (hvorum um sig), og þá fann hann
það út, að annar snærisspottinn var orðinn
þrisvar sinnum eins langur og hinn. Hversu
langir voni þeir upphaflega?
2. Af hverjum var myndm?
Maður horfði á mynd, sem hann hélt á, og
sagði þetta: “Eg á engan bróður, og enga
systur, en faðir mannsins, sem þessi mynd er
af, er sonur föður míns.” — Af hverjum var
myndin?
3. Hvað kostar tappinn?
Flaska og tappi kosta fimm cent til samans.
Ef flaskan kostar fjórum (4) centum meira en
tappinn, hvað kostar þá tappinn?
4. Hver er hún?, eða hvað er hún?
Tómas segir, að systir hans föðurbróður
síns sé ekki föðurystir sín. Hvað er hún þá?
SKRITLUR.
Ung stúlka spurði pilt, hvort hann mundi
fylgja sér til grafar, ef hún dæi.
“Já,” svaraði hann, “það mundi eg 'gera
með mestu ánægju.”
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
ai6-220 Medical Arts RMg
Cor. Graham og Kennedy St».
Phone: 21 834.
Oífice tímar: 2_j
HelmiH: 776 Victor at.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka éherzlu á. aB
TOlja meðui eftir forskjriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aC fá eru
notuB eingöngu. Pegar þér kómiB
meB forskriftina tll vor, megiB þér
vera vlss um, aB fá rétt þaB sem
læknirinn tekur tH.
Nötre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 656
Vér seljum Giftlngaleyfisbréf
DR 0. BJORNSON
216-220 Medical Arte Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Pliones: 21 834
Office tlmar: 2—3.
Helmili: 764 Victor St.
Phone: 27 584
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
816-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy St«.
Pane: 21834
Oífice Houra: 3—5
Helmill: 921 Sherburne Bt.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medlcal Arts Hldg
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phole: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjökdöma.—Er aB hkta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 3 72 River Ave.
Ttails. 42 691
DR. A. BLONDAL
Medioal Arta Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdóma.
Elr aB hitta frá kl. 10-12 t. h.
og 3—5 e. h.
Office Pbone: 22 298
Heimlll: 80* Victor St.
Slmi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Taimlæknir
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phone: 21 834
Helmllis Tais.: 38 626
DR. G. J. SNÆDAL
Tannheknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talslmí: 28 889
Giftlnga- og Jarðarfara-
Blóm
með Utlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
593 Portage Ave. Tals.: 30 720
St. John: 2, Rlng 3
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke 8t.
Selur llkklstur og annast um út
farir. Allur útbúnaBur eA. bertsi.
Enn fremur seiur hann allskonar
mlnnlsvai'Ba og legstelna.
Skrifstofu talis. 86 607
Heimilis Tals.: 58 302
Tala. 24 153
NewLyceum Photo Studio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
THOMAS H. JOHNSON
Og
H. A. BERGMAN
Isl. lögfrseðingar.
Skrifstcfa: Room 811 MoArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Boz 1666
Phones: 26 349 og 2« 840
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON
lslenzklr lögfræðingar.
356 Main St. Tals.: 24 982
856 Maln St. Tals.: A-4968
feir hafa einnlg skrifstefur aB
l,undar, Rlverton, Gimli og Plney
og eru þar aB hitta á eftirfylgj-
and tímum:
Lundar: annan hvern miBvlkudaf
Riverton: Eyrsta flmtudag.
Glmli: Fyrsta miBvlkudag.
Piney: þrtBJa föstudag
I hverjum mánuBi.
A. G. EGGERTSSON
tsL lögfræðingur
Heflr rétt tll aB flytja
1 Manltoba og Saskatohewan.
Skrlfstofa: Wynyard, Saak.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávisun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir »ér-
fræðingar annast um alla lyfj»-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. C. JOHNSON
907 Confederation Ilfe Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgÖ og blf-
reifta ábyrgfiir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarað samstundis.
Skrlfstofusíml: 24 263
Helmastmi 33 328
J. J. SWANSON & CO.
IdMITED
R e n t a 1 8
Insurance
RealEstate
Mortgagea
600 Paris Building, Winnipeg
Pohnes: 26 349—26 340
Emil Johnson
SERVIOE ELEOTRIO
Rafmaans Oontractlng — AUt-
kyns rafmaganAhötd seld og vU
þau gert — Eg sel Moffat og
McCUvry Eldavélar og heft þasr
til sýnls d verkstœBt minu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johneon’s byggingln TlB
Young Street, Winnipeg)
Verkst.: 31 507 Helma.: 27 286
Verkst. Tals.: Heima Tato-i
28 383 29 884
G. L. STEPHENSON
PHJMBER
Allskonar rafmagnsáliöld, IT« Mm
straujám, víra, allar tegundlr nf
glösum og aflvaka (battertoa)
VERK8TOPA: 678 HOHH VT.
2 Islenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lægsta
verð. Pantanhr afgrcdddar taeM
fljótt og vol. FJölbreytt 6ml
Ilretu og Upur viðsklftt.
Bjamason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Wlnnlpag.
Phone: 64 298
LEIÐRÉTTIÐ ÞETTA.
1 þessum kafla “Sólskins” verða birtar setn-
ingar með villurn, sem algengar eru í daglegu,
íslenzku máli. Roynið að finna villurnar og
leiðrétta þær.
1. Auglýsing á hurð: Hér er öllum strang-
lega bannað að skilja ekki eftir opnar dyrnar
þegar þeir ganga nm þær.
2. Eg hefi oft varað hann við að gera það
ekki.
3. Það er ekki hægt að koma bér neinu í
framkvæmd fyrir ósamtakaleysi.
4. Hann Ámi í Hvammi er alveg kominn
að þrotum með heyleysi.