Lögberg - 27.10.1927, Síða 2

Bls. 2

LöGumAG, FIMTUDAGINN 27. OKTÓBER 1927.
5H5H5HSH5HSíSH5HSHSE5H5aSí!SHSa5H52SHSHSH525aSH525BSH5MH5H5asa5H5aSSSH5HSZ5HS2SESHSH5ESÍSZ5H525H5aSH5HSHSa5S5HS2SÍSaSÍSHSHSH52SaSM252Sasaií?‘rt
f
gjiHSHSHSHSHSHSESHSESHSHSa
a
a
a
a
a
a
SHSESHSHSPC’i TciitSdSHSa5HSH5H5H5HSH5HSH5H5HSH5H5H5HSHSHSHSH5H5HSHSHSHSH5HS?SHsHF 5HSHSHSHSHSH5H5HSHSH5HSE5HSHSH5HSH5H5HSHSH5H5HSH5HSHSH5H5H5HSH5HSHSHSHSHSH5HSHSH SHSHSHSHSHFHSi
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
ELSKUSKAPANDI KÆRLEIKUR.
“Gruð er andi, og þeir sem hann tilbiðja,
eiga að tilbiðja hann í anda og sannleika.”
Sönn tilbeiðsfa, er óslitið samband manns-
andans við hinn mikla föðuranda lífsandans í
tilverunni allri.
‘‘Guð er kærleikur.”
Öll verk drottins vitna um elsku hans. Bib-
líutrúarmaðurinn sér elsku Guðs alstaðar og í
öllu: 1 fyrirheitum hans, í staðfestingu þeirra,
í handleiðslu Guðs, í miskunn hans, umburðar-
lvndi og trúfesti, í öllum náðargjöfum hans, á-
minningum hans, viðvörunum og leiðbeining-
um. 1 öllu því er var, í öllu því, sem er og í allri
þeirri dýrð sem koma á. Hann sér kærleika
Guðs í öllu sjáanlegu fögru, heyrir um hann í
öllum hljóð.bærum sannleika, og þreifar á hon-
um í varðveizlu Guðs og umönnun.
Tízkutrúarmaðurinn getur einnig séð dýrð
Guðs alstaðar.
Geislahendur almættisins hafa breitt ið-
grænt, blómofið og silkimjúkt smáraflos undir
fætur guðs barna. I*ar andar rós við rós. Þar
blika fjólur. Þar brosa tallausir blóma-munn-
ar í jurtagróðursins takmarkalausa stórveldi.
Daggartárin glitra eins og skygndir demantar
í gullskálum, böðuð í geislaflóði morgunsólar-
innar. Hulin kærleikshendi ber að vitum
vorum brjóstamjólk Móður Jarðar, dýrlegasta
og sterkasta töfradrykkinn, bikar lífsins barma-
fullan, og ilman' vor teigar Ljósblandnar og
blóm-anaran-þrungnar lífgjafans guðaveigar.
Yfir höfði ham;ngjubarnsins hvelfist Guðs hái
himin, Ijóssins blikandi dýrðarhaf, — samsafn
glóandi sólna, skínandi tunglna, tindrandi
stjarna og iðandi norðurljósa. Hver árstíðin
málar sinar undramyndir. Vetur og sumar
skiftast á við að skemta barni konungsins í hin-
uim mikla mvndasýninga - sal sólargeimsins.
Jafnvel frost vetrarins stráir :braut mannsins
silfursandi gei.slabrota sólskins og tunglskins á
mjallhvítum helgifararskriíða vetursins. Vor
og haust slá hörpu lífsins í sölum eilífs til-
breytinga unaðar, og vagga söngelskri sál á
síkv.ikum öldum hljómfallanna í bernskulífsins
og fullþroskans mikla samspili. Frá morgni
itl -kvölds rekur hver dýrðin aðra. Með yíð-
varpi ársvalans berast morgunbænir alls jarð-
ríkis í þúsundraddaðri samhljóðan, frá hvísl-
andi tungum lífshræringanna, upp til alföður
lífs og ljóss. 0g með útfalli dagsljóssins
streyma bænarandvörp kvöldsins, sem þakkar
og biður, —- þakkar fyrir dásemdir dagsins,
fagnar kvrð og hvíld næturinnar og sofnar eins
og biðjandi barn í móðurörmum algæzkunnar.
“Vér elskum, því hann hefir elskað oss að
fyrrá bragði.”
Pétur Sigurðsson.
HVAÐ ÞYÝÐA NÖFNIN A LÖNDUNUM?
“Eg skil ekkert í því,” sagði maður einu
sinni, “hvernig menn hafa farið að því að vita
hvað stjörnumar hétu. Alderi laefir neinn kom-
ið þaðan til þess að segja okkur það. Hvernig
getum við þá vitað með vissu um, að þessi nöfn
séu rétt?”
Hann var heimskur maður; sem sagði
þetta. Hann skildi ekki, eða athugaði ekki,
hvernig nöfnin á öllu verða til. Þegar stjörnu-
fræðingur uppgötvar nýja stjörnu, þá bara
kallar hann hana einhverju nafni, stundum eft-
ir einhverju einkenni, sem hann hefir stundum
eftir afstöðu hennar og stbndum em heilar
þyrpingar af stjörnum nefndar eftii* því, hvað
margar stjörnur eru í hóp eða hvernig röðin
er í laginu. “Blástjaraa” er nefnd því nafni,
af því hún sýnist bláleitari en nágrannastjörn-
ur hennar; “Heimskautsstjarnan” fær nafn
sitt af því, hvar hún er; “Sjöstjarnan“ af því
þar eru sjö stjömur saman í hóp, og “Ausan”
af því, að sú stjömuþyrping er í laginu eins og
ausa, o. s. frv.
Eins og stjörnurnar fá nöfn sín á þennan
hátt, þannig er það líka með löndin. Þegar ein-
hver finnur nýtt land, -þá gefur hann því eitt-
hvert nafn.
Sum nöfn, bæði á löndum og öðru, em
fjarska gömul, og á þeim má oft finna út, hvað
fólkið hugsaði á þeim tímum.
Heimsálfurnar hafa allar nöfn, sem þýða
eitthvað sérstakt.
Afríka þýðir: ‘ ‘ Svarta meginlandið. ’ ’ Það
er dregiÖ af orðinu “afri” í máli Fönikíu-
manna, og þýðir það orð: “Svarti maðurinn”,
eða “ferðamaðurinn” (hefir tvær þýðingar).
Ameríka dregur nafn af ferðamanni frá
Florence á ítalíu, sem hét America Vespucci;
hann ferðaðist mikið um Vesturheim og skrif-
aði lýsingu af ýmsu þar. Þegar Columbus fann
Ameríku, hélt hann að það væri vesturströnd-
in á Indlandi, og þess vegna nefndi hann eyj-
araar, sem hann fann, Vestur-Tndlandseyjar og
fólkið í Amerku nefndi hann Indána; það hef-
ir haldist síðan á frumþjóðipni í þessari álfu.
Leifur hepni, sem var íslendingur og fyrst-
ur fann Ameríku allra manna, sem sögur fara
af, kallaði landið Vínlnd af því hann fann þar
vínber.
Asm er elzta álfan; það er að segja sú álf-
an, sem menn hafa fyrst sögur af. Þar er álit-
ið að fyrstu menn hafi verið á jörðinni. Nafnið
Asía er dregið af orðinu “Ushas” í fom máli,
sem kallað er “Sanskrit”. Asía þýðir: “Land
dögunarinnar” eða morgunsins. Það á vel við,
þar sem það er fvrsta land eða álfa nokkurrar
menningar.
Evrópa hefir tvöfalda þýðingu; það er bæði
komið úr grísku og hebresku. Gríska orðið, sem
það er dregið af, þýðir: “hið breiða andlit
jarðarinnar”; en hebreska orðið þýðir: “Land
sólarlagsins.” f
Astralía þýðir: “Land suðursins”. Staf-
imir “ia” í endi á landsnafninu, tákna land;
Astrctl þýðir suður eða suðlægur.
Þetta eru nöfnin á álfunum, en landanöfn-
in hafa einnig sína sérstöku þýðingu.
Abyssinia þýðir: “Land hinna ýmsu þjóð-
f lokka. ’ ’
Arabía þýðir: “Land mannanna, sem búa
á eyðimörkinni. ”
Burma þýðir: “Land hinna sterku.”
Kína dregur nafn sitt af höfðingja, sem
einu sinni stjórnaði því landi, og hét Tsina.
Hann var sá, sem lét byggja Kínamúrinn mikla
England þýðir: “Land englanna”, en svo
vom þeir nefndir, sem komu þangað frá Þýzka-
landi og hertóku landið.
Holland þýðir: “Flóalandið” eða láglend-
ið.
Italía dregur nafn sitt af manni, sem einu
sinni réði þar ríkjum og hét Itcdus.
Japan. Það nafn þekkist ekki í landinu
sjálfu; landið er þar nefnt: “Niphön” eða
“Nippon”, sem þýðir: “Land sólarappkom-
unnar. ’ ’
Montenegro þýðir: “Svartfjallaland.”
Palestína þýðir: “Land hinna ókunnugu”,
eða ferðamannalandið.
Spánn þýðir: “Héralandið”. Þegar Kar-
tagoborgarmenn komu þangað, þá var landið
fult af hérum, og því fékk það þetta nafn.
Wales þýðir: “Land útlendinganna ”. 1
þeim parti landsins var þjóð, sem nefndist
Cybrar; Rómverjar gátu aldrei brotið þá und-
ir sig og Englendingar kölluðu þá útlendinga.
Af því stafar nafnið. S. J. J. þýddi.
TVEIR FERFÆTTIR VINIR.
Saga sú, sem hér fer á eftir, er sönn, eftir
því sem ferðamaður í Afríku segir frá. Hún
cf talin óræk sönnun þess, að dýrin hugsi og
geti gert sig skiljanleg hvert öðru. Þessi saga
lýsir einnig trúrri vináttu tveggja hunda.
Einu sinni voru tveir hundar svo miklir
vinir, að þeir máttu aldrei sjá hvor af öðrum.
Þeir hétu Tom Mix og Rags.
Það vildi til einn góðan veðurdag, að Tom
Mix lenti í áflogrum við nágrannahund, og beið
ósigur.í Var Tom illa útleikinn, og leyndi það
sér ekki, að Rags kendi í brjósti um hann. Þeir
horfðu hvor á annan stundarkorn og sýndust
tala saman með augunum. Síðan löbbuðu þeir
af stað báðir þangað til þeir komu að götu-
horni. Þar varð Rags eftir og virtist vera að
líta eftir einhverju, en Tom hélt áfram, þangað
sem ókunni hundurinn átti heima (hundurinn,
sem flaug á hann). Þegar ókunni hundurinn sá
Tom, hljóp hann á eftir honum og ætlaði að
gera honum betri skil. Tom flýtti sér eins og
fætur toguðu þangað sem Rags beið, og ókunni
hundurinn á eftir honum.
Þegar þeir komu á móts við götuhornið,
réðst Rags á óvininu og fór alveg eins með
hann og hinn hafði farið með Tom. Síðan slepti
Rags honum og hann flýtti s£r í burtu sneypt-
ur og blóðugur; en Tom stóð hjá og horfði á
glottandi á leikinn, meðan Rags var að hefna
fyrir hann. Þegar þeir voru orðnir tveir einir
aftur, réðu þeir sér ekki fyrir kæti; það var al-
veg eins og þeir væra að fagna vfir því, hversu
ráðagóðir og sigursælir þeir hefðu verið.
—S. J. J. þýddi.
TVEIR SKÓLAIPLTAR.
Sérhvert góðverk, sem vér gjöram, fáum
vér launað fyr eða síðar, jafnvel í þessu lífi,.
Frásaga sú, sem hér fylgir, er merkilegt dæmi
upp á þennan sannleika.
Parliamentið í Englandi var komið í stríð
við Karl konung I. Hvorirtveggja höfðu grip-
ið til vopna, og börðust með mikilli heift og
bræði. En Karl konungur hafði beðið ósigur
hvað eftir annað, og þeir af mönnum hans, sem
náðust vopnaðir, voru leiddir fyrir dómendur,
sem Crómwell hafði sett, og dæmdir sem land-
ráðamenn. Einn af dómendum þessum var
Patrick frá Nýjakastala (Newcastle). Hann
var siðavandur og ráðsettur þjóðstjórnarmað-
ur, og í mestum metum hjá Cromwell. Þar eð
hann sökum heilsulasleika ekki hafði treyst sér
til að ganga í herþjónustu, ásetti hann sér, að
vinna þjóðstjórninni gagn með vitsmunum sín-
um, og þótti hann einhver hinn bezti og rétt-
vísasti vandlætismaður laganna. Einu sinni
bar svo við, að hann hafði nokkra vini sína í
kveldboði; komu þá hermenn nokkrir inn í stof-
una, meðan verið var að borða, og höfðu með
sér einn af konungsmönnum, sem þeir höfðu
komið að óvörum og handtekið. Það var flokks-
foringi, sem, eftir að lið Karls konungs var flú-
ið víðsvegar, hafði revnt til að komast til sjáv-
ar og fá þaðan flutning til Frakklands. Patrick
bauð að leysa hendur hans; síðan lét hann setja
annað borð nálægt arninum og mælti: “Það er
afmælisdagur minn í dag, og eg ætla að lúka
kvelderði mínum með gleði og gamni; komið
með nokkuð til að hressa sig á, handa þessum
herra, og þeim, sem hafa flutt hann hingað;
þessa stundina ætla eg að veita honum sem
húsbóndi, en að stundarkorni liðnu verð eg aft-
ur dómari hans. ” Hermennirnir þökkuðu og
settust niður við borðið, skamt frá hinum her-
tekna manni, sem bar sig karlmannlega, og fór
að borða með þeim með góðri matarlyst.
Patrick settist nú aftur við borðið með vin-
um sínum, og tók þar til máls aftur, sem hann
hafði horfið frá, þegar hermennirnir komu.
“Eg sagði ykkur áðan,” mælti hann, “að þeg-
ar eg var fimtán vetra, var eg svo veimiltítu-
legur, að allir fyrirlitu aumingjaskap minn, eða
notuðu sér af honum, til að fara illa með mig.
Fyrst átti eg ilt hjá stjúpu minni, og ekki tók
betra við hjá skólabræðrum mínum. Kjarkur-
inn hjá bömunum er kominn undir kröftunum.
Ónytjungsskapur minn gjörði mig gungulegan.
Því fór svo fjarri, að eg harðnaði við þá illu
meðferð, sem eg varð að þola, að eg þvert á
móti varð enn þá örkvisalegri og enn þá hrædd-
ari við allan sársauka. Eg var síhræddur, og
alt af eins og á glóðum, en mest af öllu óttað-
ist eg kaðal skólameistarans, sem- hann barði
þá með, er einhver yfirsjón vildi til. Eg hafði
tvisvar fengið að kenna á þessari grimmilegu
refsingu, og eg mundi svo vel eftir þessu, að
eg allur skalf og titraði, þegar eg að eins hugs-
aði til þess, að eg aftur kynni að verða fyrir
því. Eins og eg sagði ykkur, gekk eg 1 skóla í
Vestminster. Skólanum var skift í tvo bekki,
og voru þeir ekki aðskildir með öðru en tjaldi
einu, sem okkur var harðlega bannað að koma
við. Einn góðan veðurdag sofnaði eg, þegar
kennarinn var að lesa fyrir. En við einhverja
hreyfingu í bekknum hrökk eg upp, og var
nærri því dottinn, en greip í tjaldið til að
styðja mig, svo það rifnaði undan fingrunum á
mér, og kom á það stórt gat, svo það sást yfir
í hinn bekkinn. Báðir kennararnir sneru sér
við, þegar þeir heyrðu brakið, og sáu báðir í
senn þau spjöll, sem á voru orðin. Það mátti
eins kenna um þetta þeim skólapilti, sem sat í
hinum bekknum hjá tjaldinu; en fátið, sem á
mig kom, kom upp um mig, og kennarinn skip-
aði mér reiðulega, að koma og fá tólf högg af
kaðalspottanum. Eg stóð upp, en reikaði eins
og drakkinn maður. Eg reyndi til að tala, og
ætlaði að biðja mér vægðar, en gat ekki hrærí
tunguna fyrir hræðslu; eg varð máttlaus í hnjá-
liðunuim, og köldum svita sló út um mig allan.
Loksins komst eg til kennarans, og féll á kné;
hann hafði þegar reitt hinn óttalega kaðalsstúf
til höggs, þegar eg heyrði, að einhver sagði:
“Sláið hann ekki, ég er sá seki; og enginn ann-
■ ar.” Sá sem sagði þetta, var skólapilturinn,
sem sat hinu megin við tjaldið. Hann var lát-
inn koma inn í okkar ;bekk, og barinn tólf högg
með kaðlinum. Mér kom fyrst til hugar, að
koma í veg fyrir þessa ranglátu refsingu, og
segja satt og rétt frá öllu; en eg hafði ekki þrek
í mér til þess, og þegar fyrsta höggið var fall-
ið, skaanmaðist eg mín að tala. Þegar búið var
að hegna piltinum, gekk hann hjá mér með
hendurnaivblóðugar, og sagði við mig í hálfum
hljóðum og með brosi, sem eg aldrei gleymi:
“Ggettu að því, að koma ekki oftar nærri tjald-
inu, kunningi, því kaðallinn er sár.” Eg féll
á kné og stundi þunga, og varð að leiða mig út.
Upp frá þessum degi hefir mig hrýlt við
bleyðiskap mínum, og eg hefi af alefli reynt að
sigrast á honum, og held að mér hafi nú loks-
ins tekist það.”
Einn af gestunum mælti: “Þekkið þér ekki
þennan drenglundaða skólabróður? hafið þér
aldrei séð hann síðan?” — Patrick svaraði:
“Nei, því fer miður! hann var ekki í sama bekk
og eg, og eg fór úr skólanum í Vestminster
skömmu síðar. Guð veit, að eg hefi oft beðið
hann þess, að lofa mér að sjá þennan mann aft-
uftur, sem þannig varð að þola ilt mín vegna;
eg vildi gefa mikið til, að geta hringt staupi við
hann. ’ ’
1 sama vetfangi var borið staup að Patrioks
staupi; hann leit upp, og vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið. Það var hinn handtekni konmigs-
maður, sem kom með staup sitt og mælti bros-
andi: “I minningu rifna tjaldsins í Vestminst-
er! En yður misminnir, herra Patrick! það
voru ekki tólf högg, sem eg var barinn, heldur
helmingi fleiri, af því eg hafði komið hegning-
unni á annan, með því að segja ekki undir eins
frá yfirsjón minni, og kennari okkar hélt um
leið latínska ræðu um vísvitandi rangsleitni. ”
Dómarinn mælti: “Þetta er satt; nú man eg
það; en getur það verið, að það séuð þér?” —
“Já,” sagði hann, þegar hann hafði virt hann
fyrir sér; “pg þekki svipinn og andlitsfallið;
það er hann, það er vissulega hann; en í hvaða
stöðu og hvaða einkennisfötum?” —
Hinn hertekni maður svaraði: “1 einkenn-
isfötum konungs míns. Sem herraborinn
skozkur maður hefi eg hlýtt því, sem mér hefir
verið kent, að eg ætti að gjöra, og fylgt föður
mínum í lierþjónustu hjá Karli konungi; faðir
minn er dáinn, og eg er að fara sömu leiðina.
Það fer alt vel, og eg beiðist einskis,, nema að
Guð frelsi konungínn.” — Að svo mæltu settist
flokksforinginn aftur niður hjá hermönnunum,
og hélt rólega áfyam að borða. En Patrick var
í þungu skapi. Sama kveldið gerði hann allar
þær ráðstafanir, sem þurfti, til þess að farið
væri vel með hinn hertekna mann; fór síðan að
heiman, án þess að segja hvert hann ætlaði, og
var þrjá daga burtu. Fjórða daginn kom hann
aftur, og bauð að leiða flokksforingjann fyrir
sig. Flokksforinginn sagði heldur alvarlega:
“A þá loks að dæma mig? Það er mál komið að
ljúka því af, þótt ekki væri nema sökum mann-
úðar. Eg á svo gott hjá þér, herra Patrick, að
sé eg hér lengi, verður það út úr, að mig fer að
langa til að lifa.” — Dómarinn var mjög hrærð-
ur og mælti: “Lávarður Ðerby! það eru nú
tuttugu ár, síðan þú sagðir við mig, um leið og
þú sýndir mér hendur þínar blóðugar: “Komdu
ekki nærri tjaldinu, því að kaðaLspottinn er sár.”
Hér er náðarbréf þitt, sem vemdari ríkisins hef-
Professional Cards
DF, B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg-.
Cor. GrMiam og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tímar: 2—3
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér legrgjum sérstaka áherzlu á. atS
eelja meðul eftir forskriftum iækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aC fft eru
notuð eingföngu. Pegar þér kómið
með forskriftina til vor, megið þér
vera viss um, að ffi. rétt það eem
læknirinn tekur til.
Nótre D»me and Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 65«
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
Dr.
Sig. Júl. Jóhannesson
stundar almennar
lœkningar
532 Sherburn St. Tals. 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
607 Maryland Street
OÞriðja hús norðan við Sarg.)
Prone: 88 072
Viðtalstími: kl. 3-7 e.h. og á
Sunnudögum frá 11-12 f.h.
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
nieð litlum fjnirvara
BIRCH Bl ómsali
503 Portage Ave. Tals.: 80 730
St. John: 2, Ring 3
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
W. lögfræðlngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur ’
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON
lslenzklr lögfræMngar.
356 Main St. Tals.: 24 963
J>eir hafa etnnig ekrifstlofur að
Lundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar að hitta á eftirfylgj-
andi timum:
Lundar: annlan hvern miðvikudag
Riverton: Fyrstia fimtudag,
Gimli: Fyrsta miðvikudag,
Piney: J>riðja föstudag
1 hverjum mánuði
J. Ragnar Johnson, b.a., lib, llm.
leozkur lögmaður
með McMnrray & McMurray
410 Electric Railway Chamber
Winnipeg, Man.
Símar: Skrifst. 26 821. Heima 29 014
A. G. EGGERTSSON
fsl. lögfrtcðlngur
Hefir rétt til að flytja mál bæði
1 Manitoba og Saskatöhewan
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
A. C. JOHNSON
007 Confederation Ute Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna. Tek-
tir að sér að ávaxta eiparifé fölks.
Selur eldsábyrgð og bifreiða ábyrgð-
ir. Skriflegum fyrirspurnum svarað
samstundis.
Skrifstofusími: 24 263
Heimasfmi: 33 328
J. J. SWANSON & CO.
IjI.MITED
R e n t a 1 a
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 PARIS BLDG., WINNPEG.
Phones: 26 349—26 340
Emil Jolinson
SERVIOE ELEOTRIO
RdfÁagns Contractinf/ — Allskyns
rctfmagnsáhöld seld og við þau gert
— Eg sel Moffat og CcClary elda-
vélar og hefi þwr til sýnts á vetk-
stœði minu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin við
Young Street, Winnipeg)
Verkst.: 31 507 Heima:27 286
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur líkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá besrtli.
Ennfreimur selur hann allskonar
minnisvarðia og legstelna.
Skritetofu talB. 86 607
Heimilia Tals.: 58 302
Tals. 24 153
NewLycGum Fhoto Studio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
Islenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lægsta verð.
Pantanir afgreiddar bæði fljótt og
vel. Fjölbreytt úrval.
Hrein og lipur viðskiftí.
Bjamason Bakingr Co.
676 SARGENT AVE., WINNIPEG.
Phone: 84 298
ir ritað nafn sitt nndir; en nú verð eg líka að
segja þér: gríp þú ekki oftar til vopna gegn
jarliamentinu, því Cromwell er harður í horn að
taka.” — Þeir herra Patrick og Derby lávarður
féllu nú hvor um hálsiun á öðrum, og voi*u þaðan
í frá hinir mestu alúðarvinir, þó þá greindi á í
stjóramálum.—Smás. P. P.
Jón—“Enginn strákur er eins fljótur að
hlaupa og eg; einu sinni hljóp eg svo hart, að
mér fanst vera grenjandi rok, og þó var blæja-
logn.”
Arni—“Það þykir mér ekkert mikið; eg
hefi oft hlaupið svo hart, að skugginn minn hef-
ir ekkert haft við mér.”