Lögberg - 27.10.1927, Blaðsíða 4

Lögberg - 27.10.1927, Blaðsíða 4
Bls. 4 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. OKTÓBER 1927. Gefið út hvern Fimtudag af The Col- umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. & Toronto Str., Winnipeg, Man. Tolnlmari N-6327 o* N-6328 Einar P. Jónsson, Editor Ulanáskriít til biaðsins: «0lU»|Bm PRES8, Ltd., Box 3171, Wirmipsg, N|ar). Utanáskriit ritstjórans: tOlTOR 10CBERC, Box 3171 Winnipog, M|an. Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram Tho ‘'Lösberg*' is printad anrl publiahad by Ths Columblk Preaa, Ldmlted. ln tha Colunsbia Hulidlnc, S#6 Saraont Ava., Winnipo*, Manitoba. Hveitisamlag Sléttufylkjanna. Meðlimir hveitisamlagsins í Sléttufylkjun- um þrem, hafa nú fengið fullnaðarborgun fyrir hveitiuppskeru sína frá í fyrra. Nam þessi síð- asta u[)pha*ð til samans nítján miljónum, og hefir jafnaðarverðið á No. 1 Northem hveiti, þar með komist upp í $1.42 mælirinn. Hefir samlagið selt í alt, $674,000,000 virði af hveiti fyrir meðlimi sína. Af þessu verður það glögt ráðið, hve feykilega að samlaginu hefir vaxið fiskur um hrygg, þann tiltölulega afar stutta tíma, sem það enn hefir verið að verki. Hveitisamlagið, eins og reyndar flest, ef ekki öll önnur nýmæli, hefir átt við harðsnúna mótspyrnu að glíma, þar sem eru hingömlu kom- verzlunarfélög, og Winnipeg Grain Exchange. Hefir málið sótt verið af kappi miklu á báðar hliðar, þótt yfirleitt hafi fullri kurteisi verið beitt. Hefir samlagið lagt á það megin áherzl- una, að fræða almenning um sérhvað það, er að málsmergnum sjálfum lýtur, eins og ritgerð- irnar flestar hverjar, í hinu ágæta mánaðarriti þess, The Scoop Shovel, bera svo augl.jóst vitni um. Hinir efnaminni bændur, þeir er sjá vilja fótum sínum forráð, og trúa á gott nágrenni, njóta margfaldrar ánægju af samlaginu og finna sig örugga, innan vébanda þess. Það skiftir engn máli, hvenær meðlimur selur hveiti sitt, því að leikslokum fær hann sama verð fyr- ir hveitið, það er að segja sömu tegund, og all- ir hinir meðlimir samlagsins, hver um sig. Ærslin á kauphöllinni, halda hvorki fyrir hon- um vöku, né heldur hinn hviki, eða breytilegi markaður. Hann veit að uppskeran er í góð- um höndum, og að forstjórar samlagsins, sem jafnframt eru ráðsmenn hans, hafa betri s'kil- vrði til að kynna sér heimsmarkaðinn, og alt það, er að hveitisölu lýtur, en sjálfur hann, ein- angraður og út af fyrir sig. Yafalaust eru þeir enn allmargir, er betur treysta hinu eldra markaðs fyrirkomujagi. Þeir hafa gefið sig árum saman við kornrækt, og selt vöru sína að eigin vild, þá er þeir hugðu markaðs skilyrðin vænlegust til hagnaðar. Komið hefir það víst stundum fyrir, að hepnin hefir verið með þeim, — dagprísinn ef til vdl, veitt þeim nokkrum centum meira á mælirinn, en hinum, er til samlagsins teljast. En hvað sem er um það, þá eru báðar söluaðferðirnar við hendina, og bóndinn getur því valið um þær eftir vild. Heilir herskarar af hrakspám fylgdu hveiti- samlaginu í vöggugjöf. Átti þar að vera um stórkostlegt glæfrafyrirtæki að ræða, er bænd- ur yrðu að gjalda varhuga við. Því var haldið að almenifingi, bæði leynt og ljóst, að samlag- ið mymdi ekki að eilífu, geta selt vöru sína við jafngóðu verði, og hinar eldri kornverzlanir, er haft hefðu svo áratugnm skifti, hin allra hagkvæmustu viðskiftasam.bönd um allan heim, og brynnu þar af leiðandi inni með mestan, ef ekki allan fróðleikinn. Slíkar staðhæfingar hafa nú hjaðnað eins og vindbóla, og fer svo jafnan um sérhvað það, sem eigi er á traustum rökum bygt. Hefir meðalverð það, sem .sam- lagsbændur fengu á síðasta ári fyrir liveiti sitt, sannað í eitt skifti fyrir öll, að markaðsskilyrði hinnar nýju söluaðferðar, standa söluskilvrð- um hinna gömlu kornverzlunarfélaga, fvllilega á sporði. Ýmsir viðskiftafrömuðir á Englandi, sem og víðar meðal hinna ýmsu þjóða Norðurálfunn- ar, hafa borið hveitisamlagi Sléttufylkjanna canadisku, þann ósóma á.brýn, að það hafi. bein- línis eða óbeinlínis, orsakað drjúga verðbækk- un á hveiti, er síðar hafi leitt til almennrar verðhækkunar á brauði. Er ályktan þessi vafa- laust rétt. En þó hefir það einhvern veginn ó- notalega farið fram hjá þeim háu herrnm, er þannig líta á málið, að bændurnir f Sléttufylkj- unum þnrfa líka að lifa, og að þeir áttu í vök að verjast, meðan þeir fengu ekki nema dollar fyrir hveitimælirinn, eða jafnvel minna en það. Arið 1923, seldist fyrsta flokks hveiti fvrir $1.08 hver mælir. Þrem ámm síðar, or verðið komið upp í $1.42, og má það að mestu leyti þakka starfsemi hveitisamlagsins. Hveitisamlagið var stofnað af þörf. Hagnr bænda var slíkur, að eitthvað verulogt varð að taka til bragðs, ef alt átti ekki að lenda í kalda kol. Albertabændnrnir riðu á vaðið, og stofn- uðu Alberta samlagið. Eetuðu hin fylkin tvö, skjótlega í fótspor bræðra sinna vestra, og mynda þan nú öll í heild, hið Canadiska ílveiti- samlag. Það skiftir minstu máli, hvað sagt er um áhrif hveitisamlagsins á heimsmarkaðinn. Þeir einir hafa til þess tilraunir gert. að draga úr þeim, er óvinveittir vom hinni nýju söluað- ferð frá fyrstu tíð. En um hitt verður nú eigi lengur deilt, að samlagið hefir haft mikil og góð áhrif á Vesturlandið. Meiri festa hefir komist á hveitimarkaðinn, auk þess isem við- skiftasiðferði þjóðarinnar, hefir grætt til muna. Og sá gróðinn er, að vorri hyggju, ekki hvað þýðingarminstur. Hörmulegt athæfi. Þótt meðferð á skepnum, hafi að vísu nokk- uð þokast í mannúðaráttina hin síðari ár, þá tíðkast þó enn of víða þau hin breiðu spjótin, að beitt sé miskunnarlausri hörku við húsdýr, svo sem “þarfasta þjóninn’’ hestinn, þenna ó- missandi hollvin mannkynsins. Átti eitt slíkt hermdarverk sér nýlega stað, sem er þess eðlis, að eigi er unt að ganga þegjandi fram hjá því. Ivornungur bóndi, af Mennonita þjóðflokki, búsettur í grend við Plum Coulee hér í fylkinu, var fyrir skömmu tekinn fastur fyrir glæpsam- lega meðiferð á vinnuhesti sínum. Hafði hon- um þótt hesturinn helzti sporastirður, og tók því það ráð, að lemja hann áfram með blysi, gegnsósuðu í steinolíu. Brann blessuð skepnan til óbóta, en þó eigi svo, að bráður bani hlytist af. Fullri viku síðar var dýravemdunarfélag- inu hér í borginni, skýrt frá þessum sorgarat- burði. Leitaði það þegar aðsto.ðar fylkislög- reglunnær, maðurinn var dreginn fyrir lög og dótm, sektaður um fimtíu dali og tuttugu og fimm dala málskostnað. Skyldi hann sæta þriggja mánaða fangelsi, ef sektarféð yrði eif?i þegar greitt. Sá hann þann kost vænstan, að greiða sektarféð. Dómarinn kvað refsinguna hafa mundu orðið drjúgum þyngri, ef eigi væri fyrir það, hve ungur hinn sakborni væri, og auk ])ess fjölskyldumaður. Eigi er fyrir raunir hins pínda málleysingja bætt, með dómi þessum, þótt dýravemdunarfé- lagið eigi að vísu þakkir skyldar, fyrir skjót af- skifti af málinu. Þess skal og getið, að um- boðsmaður fvlkislögreglunnar, er sendur var til Plum Conlee til.að rannsaka málið, lét skjóta þessa ])raut-píndu skepnu tafarlaust. Svo alvarlegt virðist oss mál þetta í eðli sínu, — velsæmisbrotið svo tilfinnanlegt, að lítilfjörleg fjárútlát hefðu eigi átt að vera látin nægja. Líknarsamlagið. Líknarsainlag Winnipegborgar, Federated Budget, er nú orðið fimm ára gamalt, og hefir yfirleitt orðið til drjúgra umbóta, frá því er áður var, er hver og ejn Hknarstofnun út af fyrir sig, flúði á náðir almennings með sam- skot. Hefir með þessari nýju aðferð, komið inn nokkru meira fé árlega, en títt var áður, og kostnaðurinn við söfnunina orðið langt um minni. Fjársöfnun til líknarsamlagsins, stendur yí- ir að þessu sinni, fjóra fyrstn dagana af næst- komandi mánuði, og em það í alt tuttugu og sex stofnanir, er góðs eiga að njóta af fé því, er inn kemur. Stofnanir þær, er líknarfélagið her fyrir brjósti, verðskulda allar undantekningarlaust, •stuðning af hálfu almennings. Þær em alhir saman grundvallaðar á kristilegum kærleika, með það eitt markmið fyrir augum, að veita sólskini inn í huga ungra, sem aldinna, er ýmsra orsaka vegna, hafa dagað uppi á evðimörk ein- stæðingsskaparins. Sá hefir verið siður, undanfarin ár, að það væra konur, er samskotanna leituðu, og skiftu með sér borginni niður í hverfi, undir yfiraip- sjón framkvæmdarnefndar samlagsins. Mun svo enn verða að þessu sinni. Enda fátt betur til fallið. Samúð konunnar með þeim, sem líð- andi em, þekkir engin takmörk. Þess vegna hefir hún oft kölluð verið dí.s 'mannúðarinnar. Sýnið henni örlæti, er hún drepur á dvr, ein- hvern hinna fvrstu, fjögra daga, af næstkom- mánuði. Þeir eru vafalaust margir, er ekki geta lát- ið mikið af hendi rakna. En flestir geta eitt- hvað, skorti ekki skilning og vilja. Ilafið það hugfast, að komið fvllir mælirinn, og að jafn- vel fáoin cent, geta stytt til mnna veturinn fyr- ir ýmsum þoim, er af einhverjum ástæðum hafa fylt olnbogabarna flokk þjóðfélagsins. Henri Bourassa. Djúphyggjumaðurinn Henri Bourassa, rit- stjóri blaðsins Le Devoir, og sambandsþing-’ maður fyrir Labelle kjördæmið í Quebec, er ver- ið hefir á fvrirlestraferð um Vestmdandið und- anfarnar vikur, flutti nokkrar ræður hér í borg- inni, þar á fheðal í blaðamannafélaginu, síðast- liðið laugardagskvöld. Var ræðum hans tekið vel að vanda, því bæði er nú það, að maðurinn er með afbrigðum mælskur, og hefir auk þes« orð á sér fyrir að vera ekki myrkur í máli. Eftir að Mr. Bourassa, hafði í blaitamanna- félaginu, farið nokkrum orðum um sína eigin hlaðamensku, og blaðamensku yfirleitt, snerist megin inntak ræðu hans um Canada, og þann flokk þjóðernisins, er hann sjálfnr telst til, sem sé fransk-canadiska flokkinn. Mr. Bourassa, er vafalaust í þjóðræknisfélagi þeirra Quebec- manna. Hann er fús á að leggja fram alla krafta sína til verndar frönskunni, telur hana fegurra og fullkomnara mál, en hina enpku tungu, auk þess sem hún er tungumál forfeðra hans aftur í aldir. Lagði liann mikla áherzlu á verad frönskunnar, eins og hún væri í sinni fullkomnustu mvnd, ogtaldi síður en svo ástæðu til að óttast, þótt haldið væri við fleiri en einni lifandi titngu, innan vébanda hins canadiska þjóðfélags. Máli sínu til stuðnings, vitnaði ræðumaður í Svissland, er væri í rann og veru þrískift að tungu. Franska, ítalska og þýzka, væri móðurmál hinnar svissnesku þjóðar. Það væri síður en svo, að tungurnar þrjár ykju á flokkaskiftinguna, heldur stuðluðu þær allar, hver í sínu lagi, að sannri heildareining og þjóðernisást. Vitnaði hann oS í Lloyd George, fyrrum forsætisráðgjafa Breta, er hvað ofan í annað mælti á tvær tungur, sem sé enskuna, og sitt eigið móðurmál, eða tunguna velsku. “Fransk-canadiskir menn,” sagði Mr. Bour- assa, “verða að vaka yfir tungu sinni. Ensk- an getur ekki orðið nema önnur í röðinni. ’ ’ “Með traust á guði, og verndnn söguminn- inga vorra, getum vér einungis bygt upp can- adiska þjóð, er einhverja eigi þá fjársjóðu, er vert sé að skila í arf til eftirkomendanna. ” Hélt ræðumaður uppi traustri vörn fyrir kaþólskri trú, er hann kvað hafa viðhaldið þjóðflokki sínum og verndað, fram til þessa dags. f ræðulok, lagði Mr. Bourassa á það sér- staka áherzlu, hve afar áríðandi það væri fyrir þjóðbygginguna hér í landi, að útlendingum þeim, er hingað flyttust, yrði í hvívetna anð- sýnd sainúð og nærgætni. “Canada fvrir Canadamenn”, er kjörorð Mr. Bourassa. Ekki kvaðst Mr. Bourassa eggja til skilnaðar við Breta. Þó teldi hann skilnað æskilegri, en óánægjulega sambúð, ef nokkru slíku yrði til að dreifa. Efri málálofan og kvenþjóðin. Þess er getið á öðrum stað hér í blaðinu, að nú standi til, að gert verði út um það í liæsta- rétti Canada, eða í leyndarráði Breta, ef fnlln- aðarúrskurður fæ.st ekki heima fyrir, hvort konur eigi lögum samkvæmt, aðgang að efri málstofu þjóðþingsiirs í Ottawa, til jafns við karlmenn, eða þá það gagnstæða. Það, sem skera verður úr, er það, hvort orð- ið “person”, samkvæmt skilningi stjórnarskip- unarlaganna, British North America Act, nái til konu eða ekki. Blaðið “Toronto Gloíie”, fer svolátandi orð- um, um þetta einkennilega, en þó þýðingar- mikla mál: “í máli þessu hinu afar einkennilega, revn- ir vafalailst mjög á þolrif lögfræðinganna, því á túlkan þeirra og útskýringum, hvílir að mestu leyti niðurstaðan. Meðan mál eru fyrir rétti, þykir ekki hlýða, að þau sé mikið rædd í hlöð- unum, jafnvel þótt fá megi þar oft og iðulega hollar leiðbeiningar. Ganga má út frá því sem gefnu, að fyrir réttinum verði saga konunnar rakin og sund- urliðuð, frá öllum hugsanlegum hliðum, vafa- last aftur til þess tíma,- er Eva fyrst leit dags- ljósið, sem nýútsprungin blómarós í aldingarð- inum Eden. Oe nú á að gera út um það, í eitt skifti fvrir öll, hvort Eva hafi verið “person” eða kona, eða hvort orðið “person” skuli tákna bæði mann og konu. Það liggur í augum uppi, að í jafn flóknu máli sem þessu, getur vitnisburður piparsveina, undir engum kringumstæðum komið til greina. Þeir líta allir konuna í einu og sama ljósi, og hafa aldrei gert sér neinar grillur út iir því, hver afstaða hennar væri frá stjórnskipulegu sjónarmiði. En að hún sé “person”, persóna, hefir þeim sennileg'a aldrei til hugar komið. í því falli, að hæstiréttur Canada, kynni að verða í vafa um niðurstöðu þessa máls, os þarfnaðist leiðbeininga, er fyllilega mætti reiða sig á, myndi svar vort verða á ]»essa leið: Látum hinn háæruverðuga dómara leita vé- frétta hjá konunni sinni.” Eitthvað bogið enn. 1 flestum, ef ekki öllum auglýsingum sam- bandsstjórnarinnar, sem og járnbrautarfélag- anna, þeim er að innflutningi fólks lúta, er það skýrt og greinilega tekið fram, að þeirra einna innflytjenda sé æskt, er taka vilji upp landbún- að. Er sú stefna réttlát og holl, því borgirnar, flestar hverjar, munu eiga nóg með sis, hvað atvinnuskilyrðin áhrærir, þótt ekki sé hrúgað inn til þeirra verkamönnum annars staðar frá. Staðhættir hér í landi em slíkir, að þjóðin verður fyrst og fremst að vera akuryrkjuþjóð. Landflæmin enn því nær óþrjótandi, og jarð- vegurinn yfirleitt næsta auðugur. Framtíð þjóðarinnar, er því að langmestu leyti undir því komin, að landið verði ræktað og bygt, eins fljótt og framast má verða. En eins og gefur að skilja, getur slíkt að eins orðið, að stjórnar- völd þau, er innflutningsmálin hafa með hönd- u/m, láti ekki lenda við orðin tóm, láti sér ekki nægja auglýsingarnar einar, um innflutning bændaefna, heldur sýni einlægni sína í fram- kvæmdinni. En hver hefir svo niðurstaðan orðið? Af skýrslum þeim öllum, er að innflutnings- málunum lúta, sem og hagskýrslum þjóðarinn- ar í heild, sézt berlega, að sveitafólkí fjölgar hvergi nærri í réttum hlutföllum við innflytj- enda fjöldann^ eða tölu þeirra, er aðsetur hafa í hinum ýrnsu borgnm landsins. Þótt innflutningslögin hafi að vísu ekki ver- ið .bókstaflega brotin, með innflytjendastraumn- um til borganna, þá hefir anda þeirra verið mis- boðið, eigi að síður. Sé stjórnarvöldum vorum full alvara með að byggja upp landið, þá mesra þau ekki láta alt lenda við orðin tóm, holdur verða þau að sýna ])að í verkinu, með því að greiða fyrir innflutningi til sveitanna, eins rækilega og frekast má verða. “Bóndi er bústólpi, bú er landstólpi.” Tutt- ugu og fimm miljónum íbúa,. ætti að líða drjúg- u m betur í Canada en tíu. Það er ekki til nokkurs skapaðs hlutar, að borja höfðinu við steininn. Land þetta hlýtur að bvggjast upp, eins og öll önnur bvggileg -lönd. En það, sem mest ríður á, er aukinn og margaukinn innflutningur til sveitanna, und- anbragðalanst. ÞEIR SEM ÞURFA LUMBER KAUPl HANN AF The Empire Sash& Door Co. Limited Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN. VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK rll 111111111111111111111 11111111111! 111111111111111111111) 1111111 i 111111 11111111111 i 11111 i 111 Samlagssölu aðferðin. = Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- = = afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega E E lægri verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin E = Kljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að = = vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sera henni E E ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar E = vörusendingar og vörugæði. Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru E E fyrgreind þrjú meginatriði trygð. E Manitoba Co-operative Dairies Ltd. | 846 Sherbrooke St. - ; Winnipeg,Mai»itoba = FTi 111111111111111111111111111111111 ■ 11111111111111 m i m 111111111111 ■ 11111111111111111111111 n 111111111 Þeir íslendingar, er í hyggju hafa að flytja búferltini til Canada, hvort heldur er heiman af íslandi eða frá Bandaríkjun- um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs. Meðlimir Grain Exchange, Winnipeg Produce Clearing Associ- ation, Fort William Grain Exchange, Grain Claims Bureau, LICENSED AND B0NDED By Board of Grain Commissioners of Canada Columbia Grain Co. * Limited Telephone: 87 165 144 Grain Exchange, Winnipeg ÍSLENZK.IR BŒNDUR! * Munið eftir íslenzka kornverzlunar-félaginu, það getur meir en borgað sig, að senda oss sem mest af korn- vöru yðar þetta ár.—Við seljum einnig hreinsað útsæði og kaupum “option” fyrir þá sem óska þess. Skrifið á ensku eða íslenzku eftir upplýsingum. Hannes J. Lindal, Eigandi og framkvæmdarstjóri. Canada framtíðarlandið og Vestur-Islendingar. (Framh.) Það var ekki beðið eftir sól og sumri árið 1881, að flytja í hið nýja nýlendusvæði, af þeim í Nýja íslandi, sem til burtfarar hugðu. Var það um miðjan marzmánuð, sem hinn fyrsti hópur lagði á stað frá Nýja íslandi í vesturför þessa. í þessum leiðangri voru Sigurður Christopherson, Guðmundur Norð- mann bróðir Halldórs Árnasonar, sem fyr er nefndur, Skúli Árna- son bróðir þeirra Guðmundar og Halldórs með konu og þrjú börn, Skafti Arason með konu og tvö börn, Björn Jónsson frá Ási í Kelduhverfi, bróðir Kristjáns Jónssonar ,Fjallaskálds, með konu og fimm börn. Fluttu þeir far- angur, kvenfólk og ungbörn á sleð- um, sem uxum var beitt fyrir, en gengu sjálfir og ráku búpening sinn. Eftir fullra þúiggja daga ferð komust þeir suður til Win- nipeg. Þar varð Björn eftir um hríð, en hitt fólkið hélt áfram ferðinni eftir sólarhrings hvíld eða svo, vestur sléttur.nar áleiðis til fyrirheitna landsins. Allrar hyggju og hagsýni var gæM af leiðtogum fararinnar, þrátt fyrir lítil efni. Skaftí Arason og Skúli Árnason smíðuðu áður en þeir lögðu á stað, skýli fyrir fólkið, sem þejr bygðu ofan á sleðana, 10 feta langt, og 6 feta breitt; var þar skjól fyrir vetrarkuldanum þó nokkuð; inni í húsinu höfðu þeir eldstæði, var þar matreitt og sofið um nætur. Menn stóðu nærri í forundrun af áræði þessara brautryðjenda, að leggja út á eyðislétturnar í Manitoba, þar sem engin bygð var og eintómar vegleysur, og litlir vegir til bjargráða, ef eitthvert óbapp bar að höndum, um miðjan marzmánuð, þegar allra veðra var von, með konur og ungbörn. En þrátt fyrir vonda vegi og hríðar- bylji, sem það hrepti síðustu dag- ana, feins og oft vill verða í marz- mánuði, komst allur hópurinn til landnáms sínas síðasta dag marz- mánaðar. Var þá snjór yfir alt, og andaði fremur kait í móti þess- um fyrsta. frumbyggjahópi. En eftir tveggja vikna tíma fór að hlýna í veðri og fóru menn þá að geta athafnað sig. Var ekki lengi beðið þess, að farið væri að byggja bráðabyrgða skýli. Var ekki um annað að gera, en byggja úr bjálkum, með moldarþaki og moldargólfi fyrst framan af, og þótt húsakynni væru fátækleg og óhentug fjwst í stað, þá undu menn vel hag sínum, voru glaðir og ánægðir með lífið og hjálp- samir hverir við aðra. Skafti Arason mun hafa verið efnaðastur af þeim, sem fyrstir komu í bygðina. Átti hann 3 ak- nejti og 8 eða 9 nautgripi aðra, $3.00 átti hann einnig í peningum. Keypti hann um sumarið 1881 50 pund af hveitimjöli og borgaði fyrir það $2.50; voru þá eftir í sjóði hans 50 cent. En Skafti var mesti dugnaðarmaður og fram- sýnn, svo honum græddist skjótt fé; hafði hann sérstakt lag á því að læra og hagnýta sér hérlend vinnubrögð og alla nýbreytni land- búnaðarins. Mátti svo að orði kveða, að hann bæri ægishjáim yfir ísienzka bændur honum sam- tíða. Hann keypti hverja jörðina eftir aðra, og lagði undir plóg, og sem dæmi um afreksverk hans má geta þess, að rúmum 22 árum eftir að hann flutti í bygðina, er I hann féll frá á bezta aldri, lét hann eftir sig eignir, sem að lík- indum hafa numið $40,000. All- skömmu áður en hann féll frá, hafði hann lokið' við að byggja afar-vandað peningshús, það vand- aðasta, sem þá var í eigu íslend- ings í Canada. Kostaði það um $5,000, var um 100 fet á lengd og 60 fet á breidd. Er allnákvæm iýsing af þessu mannvirki í AI- manaki O. S. Thorgeirssonar 1904. Auk þess sem Skafti átti yfir að ráða búskaparhyggindum og dugnaði, var hann einnig menn- ingarfrömuður og beitti sér fyrir velferðarmál sveitarinnar og fé- lagsmái ísiendinga. Eg heyrði séra Jónas A. Sigurðsson, sem hafð'i miklar mætur á Skafta, einu sinni segja, er um hann var rætt: “þegar Skafti stóð upp til að tala á mannfundum, lagði öll bygðin eyrað við.” Fanst mér þetta sér- lega vel sagt, og mikil viðurkenn- ing, ekki sízt þegar það kemur, frá slíkum manni, sem séra Jón- as er. Heimili Skafta var um miðbik bygðarinnar frá austri til vesturs, en norðast í bygðinni, rétt við þjóðveginn frá Glenboro til Baldur. Börnin hafa ekki rif- ið niður minnisvarðann, sém fað- irinn reisti sér með dugnaði og

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.