Lögberg - 29.12.1927, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. DESEMBER 1927.
Bla. 7.
Verksmiðja Robin Hood mylnufélagsins í Saskatoon.
Ein hinna mörgu iðnstofnana Vesturlandsins, er tekið hafa fá-
dæma þroska í seinni tíð, er Robin Hood mylnufélagið góðkunna
í Moose Jaw, sem núna nýskeð heíir opnað útibú í 'Saskatoon. Get-
ur hér á að líta mynd af þeirri nýu og fullkomnu verksmiðju
Þegar Robin Hood kornmölunaifélagið, hóf göngu sína í
Moose Jaw^ árið 1999, framleiddi það í verksmiðju sinni, að eins
150 tunnur hveitis á dag. Hin nýja verksmiðja þess í Saskatoon,
sem vafalaust er ein hin allra fuiikomnasta þeirrar tegundar í
landinu, framleiðir nú dagl. 1,500 tunnur af hveiti, og veitir fjölda
fólks stöðuga atvinnu.
AIls framleiða verksmiðjur Robin Hood félagsins, 8,000 tunnur
hveitis á dag, en 1,200 tunnur af haframjöli.
Island fyr og nú.
Hugsun og líf+
Hér á undan hefir lítillega rverið i
vikið að straumhvörfum þeim, er
hafa orðið í lifi þjóðanna á seinni
tíma, og þá eigi siður Islendinga,
því næmir eru þeir fyrir áhrifum;
sú hugsun og skoðun, sem grund-
vallast með manninum í æsku, fyr-
ir uppeldi og rikjandi aldaranda,
leitar upp á yfirborðið og kemur
fram í orðum og athöfnum, einlæg
og sönn festa í trúarskoðunum,
mótar hjá manninum þá kosti,\sem
í hvívetna eru ábyggilegir og má
reiða sig á. Þvi hefir verið—líkt
og með leikhúsin, haldið að þjóð-
inni, að með nægri mentun: skól-
um, yrði hún göfug og góð, og fær
í allan sjó; því skal eigi neitað. að
sú vizka, sem þannig fæst, vikkar
sjóndeildarhringinn til meiri fram-
takssemi, og ef rétt er að farið,
meiri bjargráða, en hann verður
stundur leitarsvæði, þar sem mað-
urinn lendir í villum og ógöngum.
,‘Út vil ek,” og ef það væru þær
römmu taugar — heimilis — og ætt-
jarðarástin, sem drægju “föðuf
túna til,” mundu eígi verða eins
mörg beru rjóðrin á ættjörðinni, því
með breyttum lifsskilyrðum og
ýmsri aðstöðu til atvinnuveganna,
er flóttinn mislukkaður; en með
þessu landamerkjaleysi, er eigi
hugsað fyrir stærri búferlaflutning
en vasanum eða handtöskunni;
gætu þessarar aldar spámenn fyrir-
hafnar lítið farið með mannfjöld-
ann matarlausan út í ábygðir, til
að hlýða á grammofón, eftirhermur
eða fiðluspil. Meðan heimilið var
sá arin, sem þjóðin viðurkendi og
elskaði, og það vigi, sem verndaði
tilverurétt einstaklingsins og fjöl-
skyldunnar, meðan var minni hætta
freistinga, slæpingsskapar og úr-
'kynjunar, þar var sameiginleg þátt-
taka mótgangs og velgengnis, sorgar
og saklausrar gleði, bygðri á nægju
semi húsbændanna, brosi barnanna
og samhygð hjúanna, að miklu
leyti grundvallað á leiðbeiningum
guðs orðs og kristilegum áhrifum á
æskulýðinn. Fram að siðustu alda-
mótum bar þjóðin frekar á sér ein-
kenni aðals og óðalsréttar; efnilegir
bændasynir leituðu kvonfangs inn-
an býgðarlagsins, oft í því augna-
túiði að setjast á annarshvors föð-
urleifð. Sömuleiðis kvonguðust
embættismenn og börn þeirra ein-
att í ættina eða stéttina; nú vikur
þessu dálitið öðru visi við, meira
lotteri, meira verzlað á hlaupa-
reikning, fljót skil, misjöfn af-
greiðsla. Nú er það selskapslífið
sem ræður úrslitum, félagsfundir,
dans-sam!komur, kaffihús, svarar
þá úthaldið oft til kynnanna, eyk-
ur embættisfærzlu, en ekki að því
skapi tekjur heildarinnar og rikis-
sjóðs. Með hinu fyrra fyrirkomu-
lagi mótaðist þjóðin á annan hátt,
og hefði borið gleggri merki, með
sömu skilyrðum og nú eru fyrir
hendi, þar sem allavega væri hæg-
ein fæðutegund, sem hefir unnið
sér hefð og viðurkenningu, sem sé
hrossakjötið, hafa þar gengið á
undan heldri menn hvers bygðar-
sama hvaða stjórn fer með völdin,
fjárhagsJega skoðáð, þvi að allir
heimta aukin lífsþægindi og rétt-
indi, sem mest á kostnað hins opin-
bera, og í öllu stjórnarfarslegu
þarf sæg starfsmanna; áður af-
greiddu og útkljáðu prestar og
heppstjórar flest málefni sveitar-
innar var einatt eigi siður en nú úr
vöndu að ráða, og þá minni útvegir
til úrræða og framkvæmda, nú er
ekkert það kotkauptún til eða jafn-
vel hreppur, sem eigi heimtar og
hefir alls konar fyrirskipanir og
reglur: lögreglusamþykt, heilbrigð-
issamþýkt, eldvarna eftirlit, forða-
gæzlu o. m. f 1., og tilsvarandi
nefndir við alt. Auk hins yfirgrips
mikla lagasafns, sem er á marga
bíla; af því leiðandi lagaverðir,
milliþinganefndir og margföld yfir-
lit. Þannig er það einnig með allar
stofnanir: banka, Búnaðarfélag ís-
lands, útgerðarfélög, sbr. Eimskipa
félagið, o. s. frv. Kúfurinn af öllu
því fé, sem þetta útheimtir, fer i
forskriftir og umbúðir, eins og það
einnig myndast fjölmennir hringar
utan um hvað eina, tylftir manna,
þangað til kemur niður að þeim,
sem má snerta á handarviki; varla
svo ritfær uppgjafamaður fyrir elli
eða afglöp, að eigi hafi hann pláss
við einhverja þessa stofnun eða á
stjórnarskrifstofunum, því margir
eru skjólstæðingarnir. Fylgist
fólkið lika vel með þessu i kyrþei,
sýnir það stefna æskulýðsins, þar
sem að minsta kosti hver hundrað-
asti maður gengur á einhvern af
hinum hærri skólum; gefur að
skilja hvert 'bákn þeir eru orðnir
fyrir fámenna þjóð, með mjög mis-
munandi hugsjónum og þörfum;
ekki svo að skilja að þessi hlutfalls-
ur könungs: Þann dag var Þórður
kakali í stofu sinni ásamt fylgdar-
mönnum sínum, Hrana Konráðs-
syni, er hirðm. konungs gekk í
stofuna. Sá sagðist koma úr kon-
ungsgarði; hann var þá spurður
frétta. Hann kvað eigi skorta tíð-
indi frá frændum þeirra á íslandi,
bardagar stórir, mannfall mikið
og höfðingjalát, Sighvatur og
Sturla og synir hans allir. Þá lét
Þórður af taflinu og svaraði svo
tíðindum: “Fleira slátra íslend-
ingar en baulum einum, ef satt
er.” — Þá sést og Flugumýri, þar
sem Gissur Þorvaldsson bjó þeg-
ar Eyjólfur Þorsteinss. á Möðru-
völuum í Hörgárdal fór að áeggj-
an konu sinnar, Þuríðar Sturlu-
dóttur, með vopnaðan flokk manna
að Flugumýri, lögðu eld í húsin
og brunnu þar inni 25 manns, þar
á meðal kona Gissurar og þrír
synir. Af húsum brann veiziu-
salur 26 álna langur og 12 álna
breiður með silfurborðbúnaði
fyrir 200 manns. Margar stofur
og svefnskálar með dýrum hús-
búnaði með æðardúnsrúmfötum
og mörg önnur auðæfi.
lOg nú hópuðust endurminning-
arnar upp um höfðingjasetrin í
öllum áttum. í suðvestri Akrar,
að sitja sem fastast á hestinum,
og svo teymdi hann hestinn með
mig upp bakkann, brattan eins og
húsvegg, en það var eins og bless-
aður hesturinn fyndi hvað eg var
ósköp hrædd, svo hægt og örugt
klifraði hann með mig, og. upp
komumst við öll klaklaust.
Þá kom til okkar skólapiltur
frá Hólum, ættaður úr Húnavatns-
sýslu, og hafði hann haft með sér
hest þaðan, sem ihorfinn var úr
högunum, og hugðu menn hann
hafa strokið vestur yfir vötnin.
Eg heyrði þá fylgdarmanninn
segja, að ísinn væri svo veikur,
að stafurinn ihefði gengið í gegn
um hann, annars hefði hann snúið
strax við, þegar hann sá ísinn vera
brotinn frá bakkanum hinum
megin. Skólapilturinn sneri þá
aftur við með okkur til Hóla. —
Þegar við komum upp á Hrísháls,
var komið stjörnubjart veður og
tunglsljós. Ef eg ætlaði að svara
fyrirspurn Eimreiðarinnar um
fegurstu staðina á lslandi, myndi
eg hiklaust tilnefna Hrísháls í
Skagafirði <í tunglsljósi. Eg hefi
farið þessa leið um hásumar, í
glaða sólskini, en vetrarkvöld í
tunglsljósi ber langt af. Landið
sveipað draumhýrri mánablæju,
0 1
Jags, eigi sízt prestar ( ekki katólsk-
ir) og svo búnaðarskólarnir, verkar legi grúi komist ennþá að embætt-
það á tvennan hátt til mannúÖar og um, og kemst það ekki fyr en má-
hagsbóta, áður mætti það þeirri ske jafnaðarstefnan hefir náð að
fyrirlitningu, að þeir fáu og fá-
tækustu, sem neyttu þess, voru á-
litnir óhreinir menn, og kallaðir
bölv. hrossakjötsætur, var þá eigi
langt ferðast að vorlagi, áð eigi
væri komið að líki þessara vesæl-
inga, dýranna, sem láu horfallin í
haganum, eftir kuldakröm og fóð-
urskort vetrarins; við þessa
ryðja sér til rúms!! En þá er að
praktísera í laga- og reglugerða
súpunni, fá lækninga réttindi til að
gefa út ófengisseðla, farand-pré-
dikari, óperusöngvari eða listmál-
ari með ríkissjóðs styrk, suður á
Italíu eða Þýskalandi; verkar þetta
á tvennan hátt, neitandi fyrir þjóð-
ina, evðsla á fé aðstandenda og hins
breytingu hafa dýrin notið meiri I opinbera, og gerir mikla starfskrafta
mannúðar eins og fleiri dýrateg- að vonarpening fvrir atvinnuveg-
undir, svo að hvort sem það er ina, mentunin of dýr til að leggja
sprottið af dygð eða praktiskum á- sig niður við orf og skóflu, enda
stæðum, þá er viðhorfið betra. farið á mis við verklega fræðslu
Ekki svo að skilja að þetta sé og lífsgleði þá, sem vinnan veitir.
þar sem Skúli fógeti bjó og- stend-| með glitrandi norðurljósum út
ur þar enn torfveggur, sem hann' á- firðinum, skreytt öllum þessum
lét hlaða. Svo vandlátur var ^ himneska töfraljóma, Drangey og
Þórðarhöfði eins og tröllahjón,
sem Ægir hefir komist upp á mTTli,
en fram undan Óslandshlíðin með
bröttum fjallaröðum og burst-
mynduðpm ihnúkum eins og gull-
aldarbæir, enda er sagt að frá
þeim fjðllum sé komin hugmynd-
in um íslenzka bæjargerð, húsa-
röð hlið við hlið með burstmynd-
uðum þiljum fram á hlaðið. Og
það hygg eg, að endurminningin
um Skagafjörð hafi vakað í huga
Stephans G. Stephanssonar, þegar
hann orti kvæðið: “Yfir heim eða
himin, ihvert sem hugar þín önd,
skreyta fossar og fjallshlíð öll þín
framtíðarlönd.” Og að Indriði
Einarsson, rithöfundur eigi mik-
ið að þakka skagfirskum vetrar-
kvðldum listasmekk sinn um leik-
sviðsgerð. — Nú tóku Hólar við
og voru hvítmáluð húsin eins pg
lýsigull í tunglsljósinu við rætur
Hólabyrðu, sem þögul og þung-
lyndisleg heldur vörð um staðinn,
hverjir sem fara með völdin i
landinu-
komið í æskilegt horf, því að enn
þá hafa íslendingar langt of mikið
af hrossapeningi, sem eyðileggur
búfjárhaga og afréttir með örtröð
sem þá kemur fram í afnotum ann-
ars búpenings, enda engin trygg-
ing sett fyrir því, að þeim fjölda
líði sómasamlega, ef mæta ætti
jökulvetri; en hingað til hefir
þrælasalan til útlanda freistað
bænda til að færa eigi meira sam-
an kvíarnar heima fyrir.
Yfir höfuð hefir búpeningi fjölg-
að hér á landi, einkum kúm, en
sauðf járeignin hefir að nokkru
leyti breyst þannig, að áður áttu
flestir bændur sauði, sumir svo
hundruðum skifti; var þaÖ bú
mannleg sjón, er komið var í réttir,
að sjá þessa róbba raða sér með
veggjunum, voru þá tiðum fluttar
lifandi hjarðir til Bretlands, eink
um á tíð Cockhills hrossa- og
sauðakaupmanns, sem var alþektur
hér á landi fyrir hreinleika í við-
skiftum, gull og blót; sömuleiðis
var mikið keypt fyrir 2ölners
firmað;. þá færðu allir lömb frá
ám í lok júnímánaðar og ráku á af-
rétt, var þá safnað skyri í sái og
tunnur, til vetrarforða smjöri til
afgjalds af kúgildum jarða, kaup-
greiðslu til kaupafólks, og vöru-
skifta við sjávarbændur, fyrir harð-
fisk og hert þorskhöfuð, sem kall-
aðist skreið. Gekk svo fram á alda-
mót og sumstaðar lengur, en brevtt
ist með samvinnu kaupfélagsskap
slátrun og hækkandi kjötverði.
Telja nú sveitamenn loku skotið
fyrir það að færa frá, bæði vegna
kostnaðar við smölun og yfirsetu, og
svo vill kvenfólk yfirleitt ekki
mjalta ær, og kann ekki. Á meðan
fólkið borðaði skyr, kjöt, súrsaðan
mat, harðfisk og drakk sýru, þá var
ómótmælanlega minna af almenn-
um kvillum, nema þegar landfar-
sóttir gengu, þótt læknar væru færri
að segja til dauðameinanna, að
minsta kosti höfðu þá (flestir ó
falskan munn, jafnvel í orðsins
fylstu merkingu. Þá voru hinar að-
fluttu nautnir minni, nema neftó-
bak og Hamborgar-brennivín, sem
eg mæli þó eigi með, en sem höfðu
Skúli um veggjagerð, að ekki
mátti marka fyrir stígvélahæl
hans, er hann tróð hleðsluna.
Inn á milli fjallanna í suðaustri
Hólar. Það virðist langt þangað,
en mér var þó sagt, að ekki væru
aðrar teljandi torfærur á leiðinm
en héraðsvötn, sem nú væru far-
in á ís, því dragferjan kæmi, ekki
að notum nema á sumrin.
Þá um kvöldið kom búfræðing-
ur frá Hólum að sækja mig. —
Vildi frú Guðrún, að eg kæmi svo
tímanlega fyrir jólin, að eg gæti
séð þegar laufabrauðin væri gerð,
og unga Þingeyinga skera út all-
ar kökurnar með myndum og rós-
flúri. Var þá ákveðið, að eg legði
á stað daginn etir. Um nóttina
kom hellirigning, sem ekki stytti
upp fyr en undir hádegi. Lögðum
við þá á stað. Rétt fyrir sunnan
kaupstaðinn varð fyrir okkur ís-
hröngl, sem hestarnir brutu nið-
’ur, og gátu varla kafað fram ur.
Fylgdarmaðurinn var þó langt á
undan og kallaði til min, að láta
hestinn halda áfram; þetta væri
ekki annað en skrofaís og ekkert
vatn undir. — Við Héraðsvötnin
beið hann eftir mér og sýndi mér
hvernig taumhald eg ætti að hafa
á hestinum, og sagði mér mjög
ákveðið, að lífið lægi við, að eg
léti hestinn stíga létt með jöfnum
hraða og stýrði nákvæmlega spöl-
korn á eftir sínum hesti. Svo
tyemdi hann sinn hest á undan út
á ísinn. Hann hafði broddstaf í
líta, margt að vinna, en lítil efn- annari ,hendi (göngustokk) og
in til framkvæmda. Það var þvi, reyndi ísinn. Vatnið ofan á ísn-
Jólanóttin 1927.
Lag: Við hafið eg sat.
Ljós kom af himni og lýsti’ yfir storð
og leiftraði’ um granda.
Hirðarnir undrast og hjöluðu ei orð,
—þeir hugðust í vanda.
Þá heyrðu þeir gjörla’ að var hýrlega sagt—
—heimur það merki:
“Gleðjist nú þjóðir, hin guðlega makt
gekk hér að verki.
Frelsarinn þjóða’ — ó, sú fagnaðar gnótt—
er fæddur í stalli,
Það hefir skeð nú á þessari nótt,
svo þrengingar falli.
Og niður þá stigu af himninum há
þær hersveitir bjartar,
sem lofuðu guð fyrir ljósgeisla þá,
er lýði nú skartar.
Um heiminn svo fluttist hið loganda ljós,
með lífi og anda,
söfnuðir útvaldra syngja því hrós
og sigur til handa.
Svo myrkranna hervald nú minkandi fer,
þess makt tekur enda.
alvaldi faðir, því allir hjá þér
á síðan lenda.
Og frelsarinn þjóða, þér fagnar í kvöld
þín friðkeypta brúði,
sem kallar nú fram hina komandi öld
í kærleikans skrúði.
Magnús Binarsson.
Næst um félagsmál, stjórnmál og
siðmenning.
Þ. á G.
Á ísi yfir Héraðsvötn.
Eftir Sigurborgu Jónsdóttur. .
Þegar íslendingar með stjórn-
arskránni 1874 urðu fjár síns ráð-
and aftur, var í mörg horn að
úr vöndu að ráða á hverju ætti að
byrja, og hvað ætti að bíða. Árið
1891 var ölfusá brúuð. Þá kvað
Hannes Hafstein:
Tjáir ei við hreptan h^g að búa,
hér á foldu þarf svo margt að
brúa,
jökulár i landi og í lundu,
lognhyl margan bæði í sál og
grundu.”
Siðan hafa íslendingar bókstaf-
lega talað alt af verið að brúa, og
nú í ár eru smíðaðar 24 brýr, þar
af ein yfir Héraðsvötn í Skaga-
firði. í fyrra var önnur brú full-
gerð yfir Héraðsvötn. Sú brú er
mikið á annað hundrað álnir á
lengd. Á vatnsbakkanum rétt við
þá brú, er fremur lítill og óásjá-
legur bátur. Það er dragferja, eina
samgöngutækið til þessa yfir Hér-
aðsvötn, eftir að ísa leysti á vor-
in, en á ísum var farið yfir vötn-
in allan veturinn, lagt út á skæn-
isþunnan haustísinn og hleypt yf-
ir krapann á vorin, þó vatn sæti
eftir í hverju spori. Eg er engan
veginn viss um, að fólk alment
geri sér það nægilega ljóst, hví-
lík þjóðargersemi brýr eru og
hvað þær hafa sparað mðrg
mannslíf.
Fyrir fjórum árum fór eg héð-
an frá Reykjavík í nóvember með
sjó austur um land og norður.
Sú ferð gæti að ýmsu leyti verið
í frásögur færandi.
Eg kom til Sauðárkróks í des-
ember. Frú Guðrún Hannesdóttir
á Hólum í Hjaltadal, kona Páls
!i!Kil
mMiiiHiini
IUCS1
við um Hóla, sem Guðmundur
skáld Guðmundsson orti um Þing-
velli:
Hér er íSlands hjartastaður,
hér er alt, sem lyfti oss;
hérna lærði margur maður
málið bezt af dyn í foss.
Hlýð á óm hahs, útlendingur,
ef þú skyldir koma hér;
drápu’ um frelsi og dáð hann
syngur,
drag þú skó af fótum þér.
Og svo að endingu: Þeir einir
hafa séð ísland, sem dvalið hafa
í Skagafirði um vetur.
—Lesb. Mbl.
ara að sýna manndóm, . þa voru eig'i eins eyðandi og lamandi á-
yfirmenn og undirgefnir, ýmsir ^rif ^ Hffærin, sem t. d. cigarettur,
en þótt læknarnir, vísindin o;g lön§
lífsreynsla sanni þetta, heyrir fólk-
ið það ekki, meðan fýsnirnar veita
þvi viðtöku og blöðin skreyta hverja
framsíðu með auglýsingum, til að
halda spillingunni að fólkinu.
Nei, það heyrir það ekki fyr en
sá hviti kemur i gættina.
Horfur og skipulag.
Það er varla neitt nú á tíma svo
framkvæmt, að pólitíkin skjóti eigi
öngum sinum inn í það; mun þaS
svo með flestum þjóðum og verður
nánar vikið að þvi síðar. AS
nokikru leyti er það nú á timum
merkir menn i bænda- og embættis-
mannastöðum, sem telja mátti hér-
aðshöfðingja, ékki svo að skilja
að þeir séu eigi lengur til, þvert á
móti eru í ýmsum stéttum stórkost-
lega heiSarlegar undantekningar, en
þeirra gætir minna, af mörgum á-
stæðum: meiri skólalærdómi, breytt-
um launakjörum o. fl.
Nautnir og hagsýni.
Eins og á'ður var ávikið nýtti
þjóðin ýmislegt til manneldis, bæði
til sjós og sveita, það sem nú
mundi eigi þykja mannafæða, þó
blessa^i hún það með borðbæn og
þakkaði. Þá er það sérstaklega
t
Zóphóníassonar skólastjóra, bauð
mér þá að vera hjá sér á Hólum
um jólin og þáði eg það gostaboð
eð þökkum, harla fegin. — Ein
vern daginn á 'Sauðárkróki fór
eg ásamt fólki þaðan upp fyrir
kaupstaðinn, þá var alskýjað loft
en fjallabjart. Það kalla Norðlencf-
ingar heiðríkt veður, og fá með
því móti fleiri heiðríkjudaga fyr-
n Norðlendingafjórðung en aðra
landshluta. Þar af hæðunum er
víðsýnt yfir sveitina. Þaðan sjást
örlygsstaðir, þar sem þeir börðust
um völdin á íslandi Sturlungah og
Gissur Þorvaldsson, og er sagt frá
því í Aronssögu, að Þórður kakali
sonur Sighvats Sturlusonar hafi
þá dvalið í Noregi. Um veturinn
kom skip til Noregs vestan af
Orkneyjum, sem á var sýslumað-
um var rúmlaga í hné á hestunum,
en ísinn glær) og sást ofan í ólg-
andi jökulvatnið. Við sandeyrina,
sem við lögðum frá, hamaðist
brimið, holskeflur, sem þeyttu
þaraflyksum og sjávarfroðu langt
inn á ísinn. Vötnin eru þarna
talsvert breið, og þegar við höfum
farið sem svarar rúmlega tveim
þriðju vegar, sáum við að ísinn
var brotinn frá landinu hinuegin
Fylgdarmaðurinn sneri þá af leið,
og óð nú upp eftir ísnum á móti
straumnum, en rigningarvatnið of-
an á ísnum skall þá á brjóst á
hestinum. Eg kallaði þá til fylgd-
armannsins og bað hann að snúa
aftur, en hann ansaði mér ekki
einu orði. Eg hefi aldrei verið
mikil söngkona um æfina, af þvi
get eg ekki hrósað mér, en það
hygg eg eamt, að eg hafi náð háa
C-inu, þegar eg hrópaði aftur til
fylgdarmannsins, að það lægi ekki
lífið á, að eg kæmist að Hólum.
Eg vildi snúa strax aftur, en
fylgdarmaðurinn hélt áfram með
jöfnum hraða að vaða á móti
straumnum, og leit hvorki til
hægri né vinstri, og sýndi effgin
merki um að hann heyrði til mín.
Mér datt þá ekki annað í hug, en
maðurinn hlyti 'að vera orðinn
heyrnarlaus, og hætti að hrópa.
Nú var brimhljóðið á eftir okkur,
til annarar handar botnlaus vök,
sem jökulvatnið þaut eftir með
veltandi jakaburði, til hinnar
handar háir dynkir og brestir í
ísnum, þegar nýjar vakir voru að
myndast, og ísinn að lósna frá
því landi líka, en fram undan
Eg var svo hrifin, að eg
gleymdi að hljóða þegar við lét-
um hestana stökkva 'af iháum
svellbakka ofan í Hjaltadalsá á
miðjar síður, og klifra yfir ís-
brúnina hinumegin, sem marg-
brotnaði undan hestunum, áður
en yfir var komið. — Samferða-
mennirnir sögðu mér, að það væri
betra að vanið væri á sund milli
skara; hestarnir væru þá léttari á
ísnum. Og heim til Hóla héldum
við í sumarhlýrri kvöldkyrðinni
— Gamlir menn í Skagafirði hafa
þann sið, enn þann dag í dag, að
taka ofan höfutSfötin, -fag Ikoma
berhöfðaðir í hlaðið á Hólum og
fara berhöfðaðir úr hlaði. Þetta
þykir mér fagur siður og einkar
vel við eigandi. Því það á einnig
Það ganga ýmsar sögur um það,
að somkmulagið milli bæjarráðs-
mannanna í Winnipeg, sé stund-
um ekki sem bezt. En það eru
engin einsdæmi. Á bæjarráðs-
fundi í Montreal, hérna um dag-
inn, hörkurifust bæjarráðsmenn-
irnir í þrjá og hálfan klukkutíma
óg gekk það loksins svo langt, að
það varð að kalla inn lögreglu-
menn til að skakka leikinn. Á-
greiningsefnið var stór lántaka til
umbóta í borginni.
BEZTU
TEGUNDIR
SENT TIL ÞÍN I DAG
KOLA
AF ÖLLUM
SORTUM
Ef þér þarfnist, getum vér sent pöntun yðar sama klukkutím-
ann og vér fáum hana.
DRUMHELLER — SAUNDERS CREEK
— SOURIS — FOOTHILLS — McLEOD RIVER —
KOPPERS COKE — POCAHONTAS
Kaupið Kolin Ykkar frá Gömlum, Áreiðanlegum Viðskifta-
mönnum. — Tuttugu og Fimm Ara Þekking Um Það,
Hvernig Eigi að Senda Ykkur Hina Réttu
Sort af Kolum
Tals.: 87 308
D.D.W00D & S0NS
ROSS and ARLINGTON STREETS
gagnsæ ísbreiða yfip ólgandi hyl-
dýpinu. Áfram héldum við. Mér
fanst það eilífðartími. Við lögð-
um út á ísinn rétt fyrir ofan vetr-
arveginn og fórum langt upp fyr-
ir Sjávarborg. Það mun sam-
svara vegalengd frá Austurvelli
og inn fyrir Tungu, inn í Sog. Þá
loksins var ísbrú nokkrar hest-
lengdir á breidd, landföst, við há-
an, snarbrattan bakka, með gler-
hálu svelli upp á brún. Fylgdar-
maðurinn teymdi sinn hest upp á
bakkann, tók fram úr honum
beislið, sló hann bylmingshögg
og hesturinn þaut eins og ðrskot
upp á bakkann. Þá kom eg að
landi. Fylgdarmaðurinn tók þá
af mér taumana og skipaði mér
DIÍEWRYS
Special Holiday Brew
A Special Brew for the Holiday Season.
THE DREWRYS LIMITED — WINNIPEG
Phone 57 221