Lögberg - 01.03.1928, Blaðsíða 2

Bls. 2
LöGiBERG, FIMTUDAGINN 1. MARZ 1928.
gj>H5E5Z52S25Z52525E5H5E5:’
,^5^25252525252525252525252525252525^525^52525^5252525H525H525H5H5E525E5H52525H5Z5E5Z5715H52525a52525H525E52525a5E5H5íl52525^5H5a5E5^5H5Z£iH5T1I7£
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
K5HSZ5a5?c SLiIt>1tíSE5E5E5E5E£iH525H5E5HSE5H5H5H5H5E5H5H5H5H5E5E525E5H5H5HSr’52iiHí5H52SH5E5E5H5HSH5E5ZSH5H5E5H55SH5HSE5H5E5ZSH5E5E5H5HSE£rE5H5H5H5H5E5E5H5H5HSH5H5H 5H5H5H5E5H5HC
ÞUMALINGUR LITLI.
Einu sinni var fátækur maður, sem hafði sér
að atvinnu að ríða körfur; hann átti sjö sonu með
konu sinni og var hver öðrum smávaxnari, en minst-
ur sá yngsti, svo lítið stærri en þumalfingur, og var
svo kallaður Þumalingur. Reyndar óx hann nokk-
uð, en það var lítið, og víst er það, að nafnið festist
við hann. En hvað sem stærðinni leið, þá var hann
samt lipur og pipur hnokki og hafði bræður sína al-
veg í vasanum með kænsku sinni og sniðugleika.
Foreldrarnir áttu þröngt í búi, því bæði er það að
körfugerð gefur lítið af sér og svo lét þar að auki
illa í ári; afkoman var ill og dýrt að lifa, svo þau
hjón urðu næsta hugsjúk um það, hvernig þau ættu
að geta mettað þessa sjö krakkaanga sína, sem allir
voru hinir matlystugustu. Og eitt kvöld, þegar
börnin voru háttuð, báru foreldrarnir saman ráð
sín, hvað nú ætti til bragðs að taka og kom þeim
saman um að bezt væri að fara með sveinana út í
skóginn þar sem pílviðirnir vaxa, sem notaðir eru
til körfugerðar; þar skyldu þau svo leynast burt frá
þeim og yfirgefa þá. Alt þetta heyrði Þumaling-
ur, því hann svaf ekki eins og þeir bræður hans, tók
vel eftir hverju orði og festi sér í huga. Enda lá
hann andvaka alla nóttina og var að brjóta heilann
um, hvernig hann ætti að verða sér og bræðrum
sínum að liði.
Snemma morguninn eftir hljóp Þumalingur
ofan að læk, tíndi litlu vasana sína fulla af hvitum
smásteinum, og fór síðan aftur heim. Ekki nefndi
hann á nafn við bræður sína, hvað hann hafði heyrt.
For ldrarnir lögðu nú af stað til skógarins og skip-
uðu börnunum að fylgjast með sér. Þumalingur
lét nú hvern steininn eftir annan detta niður á veg-
inn og sá það enginn, því hann labbaði ætíð aftast-
ur, af því hann var yngstur, minstur og óhraustast-
ur, og þótti foreldrunum það ekki tiltökumál.
Foreldrarnir læddust nú burt frá börnunum,
þegar í skóginn var komið og vissu þau ekki fyrri
til en þau voru horfin. Þegar börnin urðu þess á-
skynja, hljóðuðu þau og grétu hástðfum, öll í senn
nema Þumalingur, hann hló og sagði við bræður
sína: “Grátið ekki og hljóðið ekki svona vesældar-
lega. Við munum víst geta fundið veginn heim, þó
einir séum.”
Og nú gekk Þumalingur á undan, en ekki á
eftir; hann rakti leiðina eftir tinnusteinunum hvítu
og varð ekki vandratað. Þegar foreldrarnir komu
heim, vildi þeim það happ til, að peningar komu á
heimili þeirra; einn af nábúum þeirra borgaði þeim
gamla skuld, sem þau voru orðin úrkulavonar um
að fá. Þau höfðu verið aðfram komin af sulti, en
keyptu sér nú svo mikið af ýmsum mat, að borðið
svignaði undir. En nú kom iðrunin á eftir, að þau
höfðu rekið frá sér börnin, og hóf konan aumkunar-
lega kveinstafi út af því.
“Æ, guð minn góður, betur að við hefðum ekki
skilið börnin ein eftir í skóginum. Æ, nú gætu þau
etið fylli sína, en í þess stað eru þau líklega komin
í hítina á úlfinum. Æ, guð gæfi, að börnin okkar
væru komin.”
“Nú, við erum hérna, mamma,” var kallað fyrir
utan og var það Þumalingur, sem kallaði, því hann
var kominn að dyrunum með bræðrum sínum og
hafði heyrt raunatölurnar; hann lauk upp dyrunum
og inn gengu bræðurnir allir sjð. Þeir höfðu gráð-
uga matarlyst og aldrei hafði hnífur þeirra kom.ið
í eins feitt, því borðið var alsett bezta mat. Alt var
nú í dýrð og dálæti út af því, að bðrnin voru aftur
komin og var lifað í fagnaði meðan peningarnir ent-
ust, og ekki hugsað um morgundaginn, sem ekki er
ótítt hjá fátæku iðnaðarfólki.
Ekki *leið langt, þangað til sulturinn fór að
sverfa að aftur á heimili körfugerðarmannsins og
þótti þá enn sem fyrri tiltækilegast að fara með
hörnin út í skóg og sleppa þeim í hers hendur.
Þetta voru foreldrarnir að bollaleggja seint um kvöld
og töluðu hátt svo að Þumalingur heyrði hvert orð
og hugsaði ráð sitt. Morguninn eftir ætlaði hann
að laumast út úr húsinu til þess að tína saman
tinnusteina, en þá var því miður sláin fyrir og Þum-
alingur var meiri lítilmagni en svo, að hann næði
upp í hana og gæti ýtt henni frá, og hugsaði hann
sér þá að neyta annara ráða. Þegar farið var til
skógarins, stakk hann á sig brauði og stráði molum
af því á veginn, í von um að hann með þeim hætti
gæti fundið rétta leið. Alt fór nú á sömu leið og
áður, nema Þumalingur gat ekki ratað heim aftur,
af því fuglarnir hðfðu kroppað upp alla molana. —
Nú var vant úr vöndu að ráða og bræðurnir hljóð-
uðnu svo aumkunarlega, aíTsteinar hefðu mátt vikna,
Þarna voru þeir nú að ráfa í skóginum þangað til al-
dimt var orðið, og voru allir dauðhræddir nema
Þumalingur; hann hljóðaði ekki og var hvergi
smeykur. Þeir lögðust fyrir undir tré nokkru og
sváfu þar á mosa allir sjö, en þegar lýsti af morgni
klifraði Þumalingur upp í hátt tré og skygndist um.
í fyrstunni sá hann ekkert nema tré við tré í sam-
fellu, en að lokum grilti hann í þak á húsi einu litlu,
setti vel á sig stefnuna og rendi sér niður úr trénu;
gekk síðan rösklega á undan bræðrum sínum. Eftir
langa mæðu, er þeir urðu að brjótast gegn um skóg-
arþykni, þyrna og þistla, sáu þeir loksins húsið fram
undan sér, gengu að því öruggir og börðu hægt á
dyr. Kona kom til dyra og bað Þumalingur hana
óskðpr vel um að lofa þeim að koma inn; hann sagði
að þeir hefðu vilzt og vissu ekkert hvert þeir ættu
að halda. Konan hleypti Þumaling inn ásamt bræðr-
um hans, en sagði þeim um leið, að sá, sem í húsinu
byggi, væri mannæta, og legði einkum í vana sinn
að eta smábörn. Bræðurnir skulfu við og titruðu
þegar þeir heyrðu þetta. Þeir voru svangir og
hefðu fegnir viljað fá eitthvað að eta, en nú lá fyr-
ir þeim að verða etnir. En konan var væn og brjóst-
góð, faldi þá og gaf þeim eitthvað að borða.
Skömmu síðar heyrðist fótatak og var barið hart
á djrr. Það var mannætan, sem heim kom, og enginn
Hann settist við borð og lét færa sér mat
og vín og viðraði nösum, eins og hann fyndi em-
hvern þef. “Mannaþefur í húsum mínum”, kallaði
hann til konu sinnar. Hún reyndi að eyða því, en
hann gekk á þefinn og fann börnin. Hann fór und-
ir eins að brýna hníf sinn langa til að skera börn-
in, en konan bað hann þá mikillega að lofa þeim að
lifa dálítið enn og ala þau, því enn væru þau of
mögur, einkum Þumalingur litli, og skipaðist mann-
ætan loksins við orð hennar. Bðrnin voru látin hátta
niður í rúm í sama herbergi sem sjö dætur mann-
ætunnar sváfu í, en þær voru á líku reki og bræð-
urnir og lágu allar í éinu stóru rúmi. Voru þær
nauða ljótar ásýndum og hafði hver þeirra um sig
á höfði ofurlitla gullkórónu. öllu þessu hafði Þum-
alingur litli veitt eftirtekt. Hann læddist, svo ekk-
ert bar á, úr rúminu, tók nátthúfurnar allar sjö af
sér og bræðrum sínum og lét þær á dætur mann-
ætanna.
Mannætan helti nú í sig miklu víni og vaknaði
þá aftur hjá honum hin djöfullega löngun til að
drepa börnin; hann dró hníf sinn og læddist inn í
herbergið, þar sem; þau sváfu, og með þeim ásetn-
ingi að skera þau á háls. En i herberginu var kol-
niðamyricur og fálmaði hann i blindni alla vega frá
sér, þangað til fyrir honum varð rúm; og þreifaði
hann þá eftir höfðum þeirra, er í því sváfu. Þá
tók hann á kórónunum og mælti: “Hvað er þetta?
Þetta eru þá dætur mínar; nú vantaði minna á, að
mér ðlvuðum hefði orðið meira en lítil skyssa.” —
Að svo mæltu þreifaði hann sig áfram að hinu rúm-
inu, og þegar hann hafði tekið á nátthúfunum, þá
'skar hann dætur sínar á háls hverja af annari. Síð-
an lagðist hann niður og svaf úr sér vímuna. En
er Þumalingur heyrði hann hrjóta, vakti hann bræð-
ur sína, læddist með þeim út úr húsinu og flýðu
þeir hvað af tók. En alt hvað þeir flýttu sér að •
komast undan, þá voru þeim samt allar leiðir 6-
kunnar og viltust því fram og aftur fullir kvíða og
angistar, jafnt eftir sem áður.
Morguninn eftir vaknar mannætan og segir við
konu sína:
‘Farðu nú að laga til krógana frá í gærdag.” —
Konan hélt að hún ætti að fara að vekja börnin og
gekk angistarfull til herbergisins. Hver mundi
geta útmálað hræðslu konunnar, þegar hún sá hina
hryllilegu sjón? Hún féll í öngvit. Þegar mann-
ætunni þótti henni dveljast of lengi, fór hann sjálf-
ur og sá nú hvað hann sjálfur hafði gert. Þá hljóp
í hann svo mikið æði og fitons kraftur, að ekki verð-
ur með orðum lýst. Hann helti úr vatnsfötu yfir
höfuð konunnar og þegar hún var röknuð við, sagði
hann:
“Fljótt nú, fáðu mér sjö mílna stígvélin, svo eg
geti náð þessum litlu föntum.”
En þessi stígvéli voru þeirrar náttúru, að þegar
maður tók sjð skref með þeim, þá hafði maður lagt
undir sig heila mílu og er það ekki smáræði. Nú
léið ekki á löngu áður bræðurnir sjö sáu hann
stikla yfir fjöll og 3ali, og urðu nú mjög kvíðandi,
en Þumalingur kom þá auga á skúta í kletti nokkr-
um og skriðu þeir inn í hann og földu sig. Þegar
mannætan kom að klettinum, settist hann fyrir uppi
á honum, því hann var tekinn að þrejrtast og sofn-
aði hann þar brátt og tók að hrjóta svo gríðarlega,
að hroturnar voru að hejrra eins og vindgný. Þá
læddist Þumalingur að honum sem mús úr holu,
togaði af honum stigvélin og fór í þau sjálfur; en
sú náttúra fylgdi stígvélunum, að þau voru hverj-
um mátuleg, sem 1 þau fór. Nú tók Þumalingur tvo
bræður sína sinn við hvora hönd, en þeir héldust í
hendur við hina og komust svo allír heim í skyndi,
með sjö milna stígvélaferð. Þá varð þar mikill
fagnaðar fundur, en Þumalingur bað foreldra sína
að annast vel bræður sína oy hafa gætur á þeim,
sjálfur kvaðst hann nú geta bjargast á stígvélin sín,
og óðar en hann hafði orðinu slept, tók hann eitt
skref og var þá í sama bili kominn langt í burt.
Því næst tók hann annað og stóð á fjalli einu, og
enn eitt, og var horfinn foreldrum sínum og bræðr-
um úr augsýn. Síðan urðu stígvelin Þumalingi til
mestu hamingju, hann fór óralangar leiðir og þjón-
aði mörgum herrum' og ef honum líkaði ekki vístin
einhvers staðar, þá fór hann þaðan tafarlaust. Eng-
inn gat náð honum, hvorki á fæti né ríðandi og svo
mörg voru æfintýri hans, á sjömílnastígvélunum, að
ekki er unt frá þeim að skýra. Stgr. Th. þýddi.
—Rökkur.
annar.
AÐ ÁRÞUSUNDUM LIDNUM.
Að árþúsundum liðnum munu þeir koma yfir
veraldarhafið á vængjum gufunnar. Þeir koma til
minnismerkjanna og fornmenjanna hér eins og vér
á vorum dögum ferðumst til að skoða hinar dýrlegu
fornleifar Suður-Asíu.
Temsá, Dóná og Rín velta enn þá straumöldum
sínum. Montblanc gnæfir enn með snækollinn, norð-
urljósin braga enn yfir Norðurlöndum, en kynslóð á
kynslóð ofan er að dufti orðin, heilar raðir af skör-
ungum sinna tíma eru gleymdar, eins og þeir, sem
nú þegar sofa í haugum sínum, þar sem kornsalinn,
sem jörðina á með haugunum, hefir látið gera sér
trébekk til að sitja þar á og horfa þaðan yfir mar-
flatt, axbylgjandi akurlendið.
“Til Evrópu!” kalla hinir ungu synir Ameríku,
“til lands forfeðra vorra, til endurminninganna og
ímyndunarinnar dýrðlega lands, til Evrópu I”
Loftfarið kemur, troðfult af ferðafólki; það er
fljótfarnara í loftinu, en með sjóvegsferð; rafsegul-
þráðurinn undir hafinu hefir þegar borið hraðfrétt-
ina, hve stór sé loftfarenda hersingin. Það eygist
þegar til Evrópu, það eru fslands strendur, sem
sjást, en farþegarnir sofa enn þá; þeir vilja ekki
vláta vekja sig fyr en þeir eru komnir til Englands,
þar stíga þeir á Evrópujörð í landi Shakespeare’s,
eins og það er kallað af andans mönnum, það eru
aftu raðrir, sem kalla það pólitíkurinnar og maskín-
anna land.
Ferðinni er haldið áfram gegnum járnbrautar-
göngin undir Ermarsund til Frakklands, landsins,
þar sem Karl mikli og Napóleon ríktu. Moliére er
nefndur, lærðu mennirnir tala um “klassiskan” og
“rómantiskan” skóla, og er lofdýrðast yfir hetjum,
skáldum og vísindamönnum, sem vorir tímar ekki
ek'kja, en sem fræðast munu á eldgíg Evrópu — í
París sem sé.
Loftfleyga eimskipið þýtur nú yfir landið, það-
an sem Kolúmbus lagði út á djúpið, þar sem Kortez
fæddist, þar sem Kalderon samdi sjónleiki sína í
bylgjandi, hreimfögrum Ijóðum; yndisfagrar, svart-
eygar drósir eiga enn þá heima í hinum bláríku döl-
um og nöfnin Cid og Alhambra heyrast enn í eld-
gömlum ljóðsöngvum.
Svo gegnum loftið, yfir hafið, til ftalíu, þar sem
hin gamla, eilífa Rómaborg lá; hún er horfin og af-
máð, kampanían er eyðimörk; af Péturskirkjunni
eru sýnd einhver einmanaleg rústarbrot, en efast er
um að með sönnu sé.
Til Grikklands, til þess að sofa eina nótt í
gistihöllinni viðhafnarlegu á Olympus tindi; þá hef-
ir maður verið það; þaðan er haldið til Bospórus til
að hvíla sig þar stundarkorn og sjá staðinn, þar sem
OByzanz lá í fyrndinni; nú breiða fátækir fiskimen^
net sín á því svæði, þar sem sagan segir, að kvenna-
h*911 soldáns hafi staðið á Tyrkjatímum.
Yfir leifar stórborga við þjóðána Dóná, stór-
borga, sem vorir tímar ekki þekkja — þar yfir ber
flugið, og þar til og frá, á stöðvum menja og minnis-
merkja, sem upp munu koma á rás aldanna og tím-
inn í ljós leiða,, þangað sígur niður flugbáknið og
hefur sig upp á ný.
Þarna niður frá liggur Þýzkaland, sem ein-
hvern tíma var umspent þéttfeldu neti járnbrauta
og ríkja; löndin, þar sem Lúter talaði, þar sem Go-
ethe orti og Mozart á sínum tíma mundaði veldis-
sprota tónanna. Geisla leggur þar af stórfrægum
nöfnum, nöfnum sem vér ekki þekkjum.
Einn dag er dvalið á Þýzkalandi, einn dag á Norð-
urlöndum, ættslóð örsteds og Linnes,, og í Noregi,
landi hinna fornu kappa og ungu Norðmanna. Á
heimleið er komið við á íslandi: Geysir er hættur að
gjósa, Hekla er útkulnuð, en klettaeylandið bjarg-
studda stendur enn sem hin eilífa steintafla Sögu í
beljandi útsænum.
“Mikið og margt er að sjá í Evrópu,” segir
Ameríkumaðurinn ungi; “og við höfum séð það á
átta dögum, og það má takast eftir leiðarvísi ferða-
mannsins mikla” — hann er svo nafngreindur, einn
af samtíðarmönnum þeirra—“í hans nafnfræga riti:
‘Evrópa séð á átta dögum’.”
—Æfintýrabókin.
DROTNING SÖNGSINS.
Hún býr að baki skýja
í bjartri krystalshöll,
er gnæfir hátt við hímin
sem hrími þakin fjöll.
Á hástól greyptum gulli,
með gígju sér við barm,
hún situr, drotning söngsins,
með sólarblik um hvarm.
Og súlur silfurskærar
um salinn flétta krans,
en hundruð hvítra engla
þar hefja á gólfi dans,
er himinborin hljómdís
á hörpu lög sín slær;
þá hægjast hraðir stormar,
en hlustar jörð og sær.
Og harmi lostnu hjarta
í hljómum opnast sýn
til sokknra sólarlanda
þar sumar aldrei dvín.
Og fanga í fjötrum þungum,
sem freisting vilti af leið,
hann sættir sönglist fögur
við sorgarkjör og neyð.
Hún býr að baki skýja
í bjartri krystalshöll,
og slær þar helga hörpu,
svo hljóma sær og fjöll.
Og hver sem að eins hlustar
fær heyrt þann töfrasöng
og liðið ljúft I draumi
um ljósbjört hallargöng.
—Rökkur.
Richard Beck.
A HEIÐI.
Eg reið um sumaraftan einn
á eyðilegri heiði;
þá styttist leiðin löng og ströng,
því'ljúfan heyrði’ eg svanasöng,
já, svanasöng á heiði.
Já, á heiði.
Því Ijúfan heyrði’ eg svanasöng á heiði.
Á fjöllum roði fagur skein,
og fjær og nær úr geimi
að eyra bar sem englahljóm,
í einverunnar helgidóm,
þann svanasöng á heiði.
Já, á heiði.
í einverunnar helgidóm, á heiði.
Svo undurblítt eg aldrei hef
af ómi töfrast neinum;
í vökudraum eg veg minn reið
og vissi ei hvernig tíminn leið
við svanasöng á heiði.
Já, á heiði.
Og vissi’ ei hvernig tíminn leið á heiði.
Stgr. Thorst.
Professional Girds
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
0°r. Graham og Kennedy St3.
PHONE: 21 834
Office timar: 2—3
Phone: 27 122
Winnipeg:, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka 4herzlu 1 a«
•elja meSul eftir forakrlftum laekna.
Hin beztu lyf, sem hsegt er aB fá «ru
notu« elngöngru. Pegar þér kómlB
me6 forskriftina til vor, me*i» þér
vera vlss um, atS fé rétt þaC sem
Iseknirinn tekur ttl.
D»mo and Sherbrooke
Phenes: 17 tti — (7
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medicai Arts kMy
Cor. Gnaiham og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834
Office timar: I—3.
Heimill: 764 Victor St.
Phone: 27 586
Winnipeg-, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
• 16-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta
Plxme: 21 834
Offlce Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherburne St.
Winnipegr, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Mcdical Arts Uldg
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phoia: 31 8S4
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdöma.—Er aS hittta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 el».
Heimlli: 373 Rtver Ave.
T*h. 42 »91
DR. A. BLONDAL
Medical Arte Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdúma.
Br aB hitta frá kl. 10-12 f. h.
03 3—6 e. h.
Offloe Phone: 23 208
Helmili: »04 Vlctor 8t.
Slml: 28 1S0
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Tannlirknir
218-220 Medical Arta Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phone: 21 834
Helmills Tais.: 38 828
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknlr
• 14 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald 8t.
TaIftlmí: 28 889
Sig. Júl. Jóhannesson
stundar almennar
lœkningar
532 Sherburn St. Tals. 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
607 Maryland Street
OÞriðja hús norðan við Sarg.)
Prone: 88 072
Viðtalstími: kl. 3-7 e.h. og á
Sunnudögum frá 11-12 f.h.
Heilsan er lífsins bezta gjöf. pér get-
18 aftur öðlast hana með

Taiið við
DR. WM. IVENS, M.A. M.L.A.,
926 Somerset Blk., Winnipeg.
Sími: 21 179 Heima: 56 485
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
(al. lögfracðlngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
-P.O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON
lslcnzklr lögfræSlnger.
356 Main St. Tals.: 24 963
peir hafa einnlg ekrlfatofur a8
Lundar, Riverton, Glmli og Piney
og eru þar að hitta & eftlríylgj-
andi timum:
Lundar: annan hvern mlðvikudag
Riverton: Fyrsta. ílmtudag,
Glmli: Fyrsta miðvikudag,
Piney: priðja föstudog
1 hverjum mánuði
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
A. G. EGGERTSSON
bl. lögfrseCingur
Hefir rétt til að flytja má.1 bæði
1 Manitoba og Saekatdhewan
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
A. C. JOHNSON
007 Confederatlon Llfe
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna. Tek-
ur að sér að ávaxta eparlfé fölka.
Selur eldsélbyrgð og bifreiða ábyrgð-
ir. Skriflegum fyrlrapumum avaraO
samstundis.
Skrifstofusimi: 24 263
Hetmasimi: 33 328
J. J. SWANSON & CO.
IiIMITED
R e n t 8 1 ■
Insurance
R e a 1 Estate
Mortgagea
600 PARIS BLDG., WINNPEG.
Phones: 26 349—26 340
Emil Johnson
SERVIOK EIiKOTRIO
Rafmaona ContracUng — Allakyna
rafnvagnsáhöfd selá og vlO pau gert
__ Eg sel Moffat og CcClary elda-
vélar og hefi þwr til sýnls d verk-
stæði minu.
624 SARGKNT AVE.
(gamla Johneon’s bygglnigin vl8
Young Street, Winnipeg)
Verkst.: 31 507 Helma:27 238
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke 8t-
Selur likkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður eá benBL
Ennfremur selur hann allakonar
minnlsvarða og legsteina.
Skrlfstofu talis. 86 607
Helmills Tols.: 68 303
Dr. C. H. VR0MAN
Tannlaeknir
505 Boyd Building Phone 24 171
WINNIPEG.
SIMPS0N TRANSFER
Verzla með egg-á-dag hænsnafóður.
Annast einnig um allar tegundir
flutninga.
647 Sargent Ave. Sími 27 240
Holmes Bros. Transfer Go.
Baggage and Furniture Moving
Phone 30 449
668 Alv«r*tone St., Winnipeg
Viðskiftilslendinga óslcað.
Glftinga- og Jarðaríara-
Blóm
með litlum fyrirvara \
BIRCH Blómsaii
693 Portage Ave. Tals.: 30 73«
St. John: 2, Rlng 3
^imiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiimiiiiimiiiiiiiimiiiiiimimMiiimmiimmiiimiiimiiiiiiR
Samlagssölu aðferðin.
Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- =
= afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega =
i lægri verður atarfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin =
= hljóta að ganga fyrir öllu. Lrjú meginatriði þurfa að =
E vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni =
= ber á brezkum' markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar E
= vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru S
i fyrgreind þrjú meginatriði trygð. S
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
Í 846 Sherbrooke St. - ; Winiipej.Manitoba |
ÍVMMMMMMMMMMMMMMMIMMMMMMMMMMIMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMr