Lögberg - 11.10.1928, Síða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 11. OKTÓBER 1928.
RAUÐKOLLUR
EFTIR
GENE STRATTON-PORTER.
henni. I>að fyrsta, sem hún sagði af ráði var
það, að hún bað RauðkolL að fara fram í eld-
húsið og gæta að krukkunni, scm stæði þar á
borðinu, hvort gerið væri ekki farið að renna
út úr henni.
Það liðu nokkrir dagar, þajigað til hún gat
sagt Duncan og Rauðkoll hvað fyrir sig hefði
komið, og þegar hún reyndi að gera það, þá
grét hún eins og barn. Rauðkollur var ósköp
evðilagður út af þessu og hann hjúkraði henni
eins vel og nokkur kvenmaður hefði getað gert.
I>uncan gerði líka alt sem hann gat fyrir hana
og hann reyndi sem bezt hann gat að hlynna
svo að húsinu, að engin hætta gæti vrerið á því,
að slöngurnar kæmust þar inn. Ógnir þær, sem
henni höfðu mætt þarna í skógunum, stóðu
henni alt af fyrir hugskotssjónum og hún var
ekki í rónni, fyr en hún náði í McLean og bað
hann fyrir alla muni, að látaRauðkoll ekki vera
lengur á þessum óttalega stað, eða ekki ein-
.samlan, að minsta kosti. McLean fór að sjá
Rauðkoll og var fyllilega ráðinn í því, að verða
við þessari bón hennar.
Rauðkollur gerði ekki annað en hlæja, þegar
McLean sagði honum frá þessu. “Ekki farið
þér að láta hjartveika konu koma yður til að
hafa áhyggjur út af mér,” ságði hann. “Eg
get vel skilið, hvernig henni hafi liðið, því eg
hefi sjálfur revnt það sama, en það er nú alt
löngu búið. Það hefir alt af verið löngun mín,
að gæta skógarins emsamall og hjálparlaust,
°g verjast því, sem þar er, eða kann að koma
]>angað, og skila yður honum, þegar þar að
kemur, með öllu tilhejrrandi, eins og eg hefi
lofað v ður ög sjalfum mer að gera. Eg mundi
taka afar nærri mér, ef þetta verk væri tekið
frá mer nú, þegar svona er langt komið og
tíminn er nærri útrunninn. Nú eru ekki eftir
nema svo sem tvær eða þrjár vikur, og eg er
búinn að gera þetta í næstum heilt ár. Eg vona
þér gerið^ það ekki. Þér mcgið ekki láta
konuna ráða þessu, enda hefi eg altaf heyrt, að
það væri ekki gott, að láta tilfinmngar kvenna
ráða fyrir sér. ”
McLean brosti. “Hvemig er það með tréð,
sem þeir ætluðu að stela um daginn?” spurði
hann.
Rauðkollur bara liristi sig.
“Engilráð og Fuglamærin teljast ekki með
konum, eins og þær gerast vanalega,” sagði
hann feimnislaust. '
McLean hallaði sér aftur á bak í hnakknum
og skellihló.
X KAPITULL
Það sýndist nærri íagi hjá. Rauðkoll, að þær
Fuglamærin og Engilráð voru ekki eins og fólk
er flest, því ]>ær komu alveg á réttum tíma, eins
og þær höfðu sagt, og þær hittu MeLean þar
úti í skóginum, þar sem hann var að tala við
Rauðkoll. Hann hafði nýlesið ritgerð eftir
Fuglamærina, sem honum þótti mikið til koma
og var hann að segja Rauðkoll frá henni. Hann
bað Fuglamærina. um leyfi að fara með henni
út í skóginn og sjá hvernig hún færi að því, að
taka mvndirnar.
IMglamærin sagði honum, að það væri vel-
komið. Lnginn, sem hún væri nú að taka mynd
at, \ æri enn of lítill til að hafa vit á að hræðast
hana, en ekki nógu, stór til að vera verulega
erfiður viðureignar, og sér þætti vænt um, ef
McLean vildi koma með sér.
Þau fóru svo út í skóginn, en Rauðkollur
átti að sjá um Engilráð á meðan, svo henni væri
oliætt. Hun hafði komið með fiðluna sína og
nokkur sönglög, því nú ætlaði hún endilega að
heyra Rauðkoll syngja. Fuglamærin sagði
þeim, að það væri bezt fyrir þau að fara út í
skógarrjóðrið og æfa sig þar, þangað til Mc-
Lean og hún væru búin að taka mvndina af
unganum, og svo skyldu þau koma og hlusta á
sönginn.
Það liðu næstum þrjár klukkustundir, áður
en þau, Fuglamærin og McLean voru búin að
taka myndina af unganum og komu inn í skóg-
arrjóðrið. McLean gekk á undan og hafði sterk-
ar gætur á öllu, til að vera viss um, að Fugla-
maæinni væri áhætt, og hann sveigði skógar-
greinarnar til hliðar svo hún ræki sig ekki í þær.
Hann greip trjábörk, sem lá þar á götuslóðinni,
og fleygði honum úr veginum, en stöðvaði jafn-
framt gönguna og leit niður fyrir sig.
Fuglamærin gerði hið sama, og þarna .sáu
þau mjög greinilega spor Engilráðar í leirnum.
Þau Ii'tu hvort á annað, en sögðu ekkert, en hafa
sjálfaagt hugsað það sama. McLean sótti aft-
ur börkinn og lagði hann ósköp varlega yfir
sporið og fuglamærin steig varlega yfir hann.
Þegar þau voru komin rétt að skógarrjóðrinu,
stönzuðu þau við, því þau heyrðu að Éngilráð
var eitthvað að segja, og það var auðhevrt, að
hennj var töluvert mikið niðri fyrir.
“Rauðkollur James Ross McLean!” sagði
hún. “Þetta líkar mér ekki. Þú svngur nú
eins og röddin sé svo veik, að þú getir varla
komið upp hljóði, og það sé viðbúið, að þú
verðir að hætta þegar minst varir. Því syngur
þú ekki eins og þú söngst í vikunni sem leið?
Viltu segja mér það?M
Rauðkollur svaraði engu, en brosti til henn-
ar ósköp sakleysislega, þar sem hún sat gagn-
vart honum og fór svo að horfa á fiðluna
“Þetta er afleitt,” sagði hún hálf óþolin-
móðlega. “Fyrir viku söngstu þannig, að eg
trúði því fastlega, að þú værir efni í ágætis
söngmann, en nú syngurðu — ja, veiztu sjálfur,
hve illa þú syngur?”
“Já,” sagði Rnuðkollur blátt áfram. “Eg
held eg sé í of góðu skapi til að geta sungið vel
í dag. Eg get ekki sungið vel, nema þegar mér
leiðist og líður ekki sem bezt. Nú finst mér alt
svo bjart og Ijóst, þegar eg er hjá þér og Mc-
Lean og Fuglamærinni, og eg er í svo góðu
skapi, að eg get ekki fest mig við sönginn. En
mér þykir ósköp leiðinlegt,, ef þú verður fyrir
vonbrigðum. Viltu geras vo vel og leika lagið
aftur og þá skal eg reyna að gera eins vel og eg
mögulega get. ”
“Jæja,” sagði Engilráð og var sýnilega
ekki vel ánægð. “Mér finst, að ef eg hefði eins
margt til að vera stolt af, eins og þú hefir, þá
mundi eg lyfta höfðinu hátt og syngja mikið.”
“Hvað er það eiginlega, sem eg hefi til að
vera stoltur af?” spurði Rauðkollur sakleysis-
lega.
“Það er nú bæði margt og mikið,” sagði
Engilráð. “Þú hefir til dæmis leyst þitt verk
af hendi prýðilega, svo þjófarnir hafa engum
trjám náð síðan þú komst hingað,' og faðir þinn
ber ótakmarkað traust til þín. Þú hefir aldrei
brugðist trausti hans og hann er svo dæmalaust
ánægður með þig. Þú mátt vera ánægður með
það, að allir tala vel um þig og segja, að þú sért
bæði hugaður og góður og allir treysta þér til
alls hins beztá. Eg heyrði mann segja hér um
daginn, að skógurinn væri fullur af allskonar
hættum og það væri mjög óhollur staður, og
frá því að fyrstu frumbyggjarnir hefðu komið
hér, hefði liann alt af verið griðastaður þjófa
og strokumanna og annars óþjóðalýðs. Þessi
skógur er nefndur eftir manni, sem viltist hér
einu sinni í gamla daga og varð hér hungur-
morða. Maðurinn, sem eg talaði við, sagðist
ekki vilja taka þína stöðu, þó hann fengi þús-
und dali á mánuði, eða með öðrum orðum, að
hann vUdi ekki gera þetta fyrir nokkra peninga.
En þetta liefir þú gert í heilt ár, og aldrei hefir
fallið úr hjá þér dagur, og þú hefir ekki mist
eitt einasta tjró. Það vantar svo sem- ekki, að
þú liefir nóg til að vera stoltur af.
“Þá er ekki að gleyma því, að þú ert reglu-
legur Irlendingur. Faðir minn er líka írskur,
og ef þig langar til að gera hann reglulega reið-
an svo um muni, þá .skaltu reyna að gera lítið
úr tranum svo hann heyri. Hann segir, að ef
trar hefðu gott land til að búa í, þá væru þeir
öndvegisþjóð heimsins. Hann segir, að ef ír-
land væri eins stórt og gott land, eins og sum
ríkin í Bandaríkjunum, þá mundu Englending-
ar aldrei hafa borið efri hluta í viðskiftum sín-
um við þá; England væri þá bara eins og svo-
lítill viðauki við trland! Þar eru me.stu mælsku-
garpar og vitrustu stjórnmálamenn, sem til eru
í Evrópu, nú sem stendur, og þegar Englend-
ingar fara í stríð, hverjir eru þá beztu her-
mennirnir, sem þeir hafa á að skipa? Auðvitað
trlendingarnir. Hvergi í heiminum er eins
fallegt, eins og þar, og hvergi eins skemtilegt
að vera. Þar eru framúrskarandi leikarar og
skáld, og líka söngmennn, sem skara fram úr
öðrum. Þú ættir bar að heyra, hverig faðir
öðrum. Þú ættir bara að heyra, hvemig faðir
fór með nokkrar vísur og reyndi að gera það
eins og hún hafði heyrt föður sinn gera.
“Þetta er það, sem þú átt að hugsa urn,”
sagði liún, “en ekki það sem er dapurt og leið-
inlegt og sorglegt. Þú átt að hugsa um ljósið
og frelisð og sönginn. Það er svo margt, sem
írinn hefir til að vera stoltur af, að eg get ekki
sagt þér það alt í einu, en það tilheyrir þér alt-
saman, því þú ert einn af þeim. Mér falla eng-
ir sorgarsöngvar, en eg veit þú getur sungið
með fjöri og gleði, og þú getur sungið vel.
Stattu nú þarna og syngdu eins og þú getur
sungið bezt. Irland á stjórnmáalmenn, her-
menn, leikara og skáld. Þú átt að leggja til
sönginn. Þú stendur þarna spölkora frá mér
og syngur. Eg kem svo til þín og spila á hljóð-
færið og þegar eg er komin rétt til þín, stanza
eg. Syngdunú!”
Engilráð var óvanalega rjóð í andliti, og
það var auðséð, að hún lmfði mikinn áhuga á
því, sem hún var að segja. Hún fór ofurlítið
frá, bak við trén, svo hún sást ekki. Rauðkoll-
ur rétti úr sér og stóð beinn eins og kerti. Hann
var tilbúinn að reyna sig og útlit hans minti á
veðreiðahestana, þegar þeir eru rétt að því
komnir að hlaupa af stað. Hann stóð þarna al-
veg í sömu sporum og beið þess, að Engilráð
kæmi aftur í ljós, en blóðið sauð í æÖum hans.
Skraut náttúrunnar var þaraa afar ríkt og lit-
brigðin framúrskarandi margvísleg, en ekki
var Rauðkollur í nokkrum efa um það, að Eng-
ilráð bæri langt af öllu öðru, sem þar var að
sjá, eins og hún bar af öllu, sem hann hafði
nokkurn tíma séð, eða gert sér í hugarlund, og
aldrei hafði hún verið eins falleg ein.s og ein-
mitt nú. Þegar hún kom all-nærri honum,
byrjaði hún að spila á hljóðfærið og hann bvrj-
aði að syngja írskan ættjarðarsöng, nokkurs-
konar ástaljóð til trlands. Hann gleymdi öllu
öðru en því, að þóknast henni ok láta hana
finna að hann vildi syngja vel, hennar vegna,
og að hann gæti gert það.
Þegar hann hafði sungið alt lagið, þá var
eins og Engilráð vissi ekki hvað hún ætti að
hugsa eða vildi segja. Hún opnaði munninn, en
sagði ekkert. Hún varð enn rjóðari í kinnum.
Hún hafði ætlað að hvetja hann til að taka á
því bezta, sem hann ætti til. Henni hafði á-
reiðanlega tekist það. Hún var of ung til að
vita, að það hefir oft komið fyrir, að ung
stúlka, sem hafði þann einn ásetning, að hvetja
ungan svein til meiri dáða, kveikti þann eld,
sem hún gat ekki slökkt eða ráðið við. Henni
fanst, að svona hefði hún aldrei fyr heyrt sung-
ið. 0g þessi söngur var sunginn að eins fyrir
hana. Hún hafði ætlað sér, að leiða hann og
styrkja í söngnum, en í þess stað hreif hann
hana með sér á öldum tónanna inn á einhver
ókunn undralönd, sem hún liafði aldrei fyr haft
hugmvnd um.
Þegar hann hafði lokið við að syngja lagið,
horfði liann beint framan í Engilráð. Hann
hafði lagt fram það allra bezta, sem hann átti
til. Hann féll á kné og krosslagði hendurnar á
brjóstinu. Það var eins og segulmagn drægi
hana að honum. Hún gekk til hans og straúk
með hendinni um úfið hárið á lionum og sveigði
höfuð lians aftur á bak og kysti hann á ennið.
Svo gekk hún nokkur fet aftur á bak, horfði
á hann og sagði: “Nú líkar mér vig þig. Þú
varst reglulega góður drengur. Eg vissi, að þú
gazt sungið. Ef ])ú getur sungið svona frammi
fyrir miklum mannf jölda, þó ekki sé nema einu
sinni, ])á verður þú strax frægur maður, og þú
færð alt, sem þú óskar þér. ”
“Alt, sem eg vil!” sagði Rauðkollur.
“Já, alt sem þú vilt,” sagði Engilráð.
Ráuðkollur stóð upp, og honum fanst hann
vera eitthvað óstyrkur á fótunum. Hann tók
vatnsfötuna og fór með hana, sjálfsagt með
þeim ásetningi, að sækja kalt vatn. Engilráð
settist og hún Leit út fyrir að vera að hugsa um
eitthvað mjög alvarlega.
Þau McLean og Fuglamærin biðu enn úti í
skóginum og sáu alt og heyrðu hvað gerðist.
Hún leit til hans spyrjandi augum.
“Hamingjan góða!” tautaði hann fyrir
munni sér..
Loksins tók Fuglamærin til máls: ■
,‘Haldið þér að Engilráð viti hvað hún hefir
gert ? * ’
‘Nei,” sagði McLean. “Eg held ekki, en
veslings drengurinn veit það. Hamingjan hjálpi
honum.”
Fuglamærin starði út í loftið og sagði: “Eg
get ekki kastað þungum steini á stúlkuna. Eg
hefði gert þaS sama í hennar sporum. ”
“Haldið þér áfram,” sagði McLean. “Þér
verðið að vera sanngjamar í garð drengsins.”
“Hann er reglulegt prúðmenni. Hann gekk
ek'ki feti lengra, en rétt var. Hann snerti ekki
einu sinni á henni. Hvað sem þessi koss kann
nú í raun og veru að þýða fyrir hann, þá held
eg liann skilji, að þetta var barnaskapur, fljót-
færni, sem kom til af því, að henni þótti svo
undur vænt um, hvað hann söng vel. Hún gerði
þetta í einhvers konar hrifningu. Honum fórst
eins prúðmannlega eins og mest mátti verða.”
MoLean tók ofan. “Þakka yður fyrir,”
sagði hann blátt áfram. Svo greiddi hann trjá-
greinarnar frá, svo hún gæti komist inn í skóg-
arrjóðrið.
Þetta var í fyrsta sinn, sem hún hafði komið
þarna, og það leyndi sqr ekki, að henni þótti
afar mikið til koma fegurðarinnar og smekk-
vísinnar, sem þar blasti alstaðar við manni.
Hún leit hvað eftir annað á Rauðkoll, eins og
hún væri að gera sér grein fyrir því, hvort það
gæti skeð, að hann hefði gert þetta alt saman.
Fuglamærin hafði komið með nesti með
sér og Rauðkollur líka, og nú settust þau öll að
snæðingi og töluðu saman um alla heima og
geima. Engiráð tók hljóðfærið og sönglögin og
lét ]>að í umbúðirnar og enginn mintist með
einu orði á það, sem fram liafði farið þar í
skógarrjóðrinu rétt áður.
Fuglamærin eftirlét ]>að Engilráð og Mc-
Lean, að haka saman matarílátin, en sjálf tók
hún Rauðkoll með sér og fór að skoðai skógar-
rjóðrið. Hún sagði honum nöfn á flestöllum
blómunum, sem þaraa voru, og trjátegundun-
um líka, og hún sagði honu mótal margt, sem
hann vissi ekki áður, en hafði alt sumarið lang-
að til að vita. Sum afbrigði, sem hann hafði
safnað, voru svo sjaldgæf, að henni fanst mik-
ið til um og hún þurfti jafnvel að nota bækur
Rauðklls til að gera sér fulla grein fyrir sum-
um þeirra, og hún gaf honum margar ágætar
leiðbeinginfar.
Þegar Rauðkollur kom heim um kvöldið,
gekk hann beint að þvottaskálinni í eldhúsinu,
en áður en hann byrjaði að ]>vo sér, vék hann
sér að Mrs. Duncan og spurði hana, ógn sak-
leysislega, hvort kossar þvæðust af, þó maður
þvægi sér um andlitið.
Henni kom ]>essi spurning eitthvað ókunn-
uglega fyrir, og hún svaraði:
“Nei, það gera þeir ekki, Rauðkollur, að
minsta kosti okki þeir, sem eiga skilð að heita
ástarkossar. Þeir finna sína leið til hjartans
og haldast við meðan lífið endist, að minsta
kosti, og kannske lika eftir dauðann. Nei, þú
getur verið viss um það, drengur minn, að ásta-
kossar þvost ekki af manni.”
“Eg þarf þá ekki að vera hræddur við að
þvo mér,”: tautaði Rauðkollur fvrir munni sér
og stakk höfðinu ofan í þvottaskálina.
XI. KAPITULI.
“Það vildi eg, ” sagði Rauðkollur einn morg-
uinn, þegar hann var að borða morgunmatinn,
“að eg gæti einhvem veginn komið orðum til
Fuglamærinnar. Það er nokkuð þarna titi í
skógunum, sem eg held hún hefði gaman af að
athuga. ”
“Hvað er nú um að vera, Rauðkollur minn?”
spurði Mrs. Duncan.
“Mauramir eru farair að haga sér eitthvað
svo skrítilega, að þeir minna mig á drukna
menn, sem eg sá einstaka sinnum í Chlcago. Eg
held þeir séu naumast með réttu ráði. Nú er
líka kominn þarna dæmalaus sægur af fiðrild-
um, og sum af þeim eru svo stór og falleg, að
eg hefi aldrei séð annað eins. Þau eru með öll-
um regnbogans litum. Eg býst ekki við, að
Fuglamærin hafi nokkurn tíma tekið myndir af
þeim.”
“Nei, það hefir hún fráleitt gert,” sagði
Mrs. Duncan. “Við verðum að koma boðum
til hennar einhvern veginn, jafnvel þó eg þurfi
sjálf að ganga til bæjarins til að segja heimi
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPíRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Office: bth Floor, Bank of Hamilton Chamber*
Hafið þér eldsábyrgð?
Þótt hér hefðuð enpra árið sem jeið, þá þýðir það ekki, að þér
þurfið ekki eldsábyrgð framvegis.
Látið oss annast eldsábyrgð yðar.
Penlngar til 14ns gegn fasteignaveSi I borginni etSa útjaðra borgum með
lægstu íáanlegum rentum.
HOME SECURITIES LIMITED
468 MAIN STREET
Phone: 23 377
:: , WINNIPEQ.
LEO. JOHNSON, Secretary.
DBEWRYS
STANDARD
LAGER

■s
Va
FIMTÍU ARA STÖÐUG
FRAMSÓKN HEFIR
GERT ÞENNA DRYKK
FULLKOMINN.
Biðjið um hann með nafni.
The Drewrys Ltd.
Winnipeg
Phone 57 221
s
§
%
&
n
é
p
\
f
h
AC2
frá þessu. En ef.þú getur beðið þangað til í
kvöld, þá er eg hér um hil viss um, að þú getur
farið sjálfur, því Duncan kemur þá lieim og eg
er viss um, að hann gerir fyrir þig það »sem þú
þarft að gera. Ef hann skyldi ekki koma, og
enginn annar fer liér um, sem eg get beðið fyr-
ir orð til hennar, þá skal eg fara sjálf snemma
í fvrramálið. En eg fer aldrei aftur einsömul
út í skóginn.”
Rauðkollur tók nestið sitt og fór á stað.
Hann hafði nánar gætnr á öllu. Hann gat eng-
in vogsummerki séð, en þó gat hann ekki varist
þeim grun, að eitthvað væri óvanalegt og óþæg’-
legt um að vera. Hann leit. nákvæmlega eftir
vírgirðingunni og hann gætti vandlega að spor-
um í grasinu, en hann sá ])ess engin meúki, að
þar hefði nokkur maður verið á ferð.
Hann bretti niður hattbarðið og leit upp og
þar'sá bann báða stóru, svörtu fuglana, sem
sveimuðu í loftinu með mestu liægð.
“Ef eg sæi eins vel og þið, og gæti verið
])arna uppi, þar sem þið eruð, og séð yfir allan
skóginn, þá hefði eg ekki eins miklar áhvggjur
einsog eg hefi nú.”
Þegar hann kom að skógarrjóðrinu, fór liann
mjög varlega. Hann sveigði greinarnar frá
með hægri bandleggnum, en greip um skamm-
byssúna með vinstri hendinni. Hann var alveg
viss um, að þar hefði einhver komið, síðan hann
var þar daginn áður, og þó gat hann ekki fund-
ið neitt, sem sannaði þá ímyndun hans, en gac
þó ekki hrundið þessum grun ór huga sínum.
Hvemig hann vissi, að þarna hefði einhver
komið, ga.t hann ekki gert sér grein fyrir eða
skýrt, en hann vissi það engn að síður, að ein-
hver hafði setið þarna á bekknum og gengið
þarna um. Hann var ekki í neinum efa um, að
svo hafði verið. Hann skoðaði sig um enn ná-
kvæmar, og loks fann hann spor rétt hjá trénu,
sem skápurinn var festur við. Sporið var langt
og mjótt og hann sannfærðist strax um, að það
var ekki ieftir Wessner. Hann gat okki varist
því, að bann fékk dálítinn hjartslátt. Nú vissi
hann fyrir víst, að það var einhver, sem hafði
gætur á honum. Vel gat verið, að hann væri
þar rétt hjá, og vildi Ranðkollur ekki a.ð hann
tæki eftir því, að hann yrði hans á nokkurn hátt
var. Hann reyndi því að láta ekki á neinu hera
og fór og sótti vatn og vökvaði blómunum, eins
og hann var vanur, en var þó alt af tilbúinn að
grípa skammbyssuna, ef á þyrfti að halda.
Hann leit enn einu sinni alt í kringum sig, en
varð ekki neins var. Svo opnaði hann skápinn
og tók út úr lionum reiðhjól sitt og notaði það
það sem eftir var1 dagsins, og bann hafði enn
sterkari gætur á öllu, heldur en nokkru sinni
fyr. Hann skildi hjólhestinn eftir hvað eftir
annað og tróð sér milli grein^nna til að gæta
að, hvort einhver hefði ekki falið sig þar sem
skógurinn var þéttastur. Hvað eftir annað var
hann rétt að því kominn, iað fara til McLeans
og segja honum frá þessum grun sínum, en