Lögberg - 15.11.1928, Síða 6

Bfe. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. NOVEMBER 1928.
RAUÐKOLLUR
EFTIB
GENE STRATTON-PORTER.
“Þa$ er Engilráð,” sagði Rauðkollur.
McLean tók enn fastara um Rauðkoll og
Rauðkollur leit framan í McLean og vissi varla
hvað hann átti að segja.
‘ ‘ Eg reyndi eins og eg gat um daginn, ’ ’ sagði
Rauðkollur, “ en eg held mér hafi samt ekki tek-
ist að skýra þetta fyrir yður. Það er bara þetta,
að síðan eg sá 'hana fyrst, þá hefir engin stund
liðið svo, hvort sem eg liefi verið vakandi eða
sofandi, að hennar undur-fagra andlit hafi ekki
verið fyrir hugskötssjónum mínum. Hún tal-
aði svo vingjarnlega við mig. Hún treysti mér
fullkomlega og eins og trúði mér fyrir sér, þeg-
ar hún var hér. Hún hjálpaði mér til að skilja
ýmislegt í bókunum mínum. Hún lét mig í engu
finna, að eg væri ekki fullkomlega jafningi
hennar. Hún gekk við hliðina á mér eftir stræt-
unum í bænum, svo fjöldi fólks sá og enginn
gat annað fundið, en að henni fyndist það rétt
«ins og það ætti að vera. Hún gleymdi sjálfri
sér og Fuglamærinni, þegar j>essir skógarþjóf-
ar komu fyrst og lagði sig í mikla hættu mín
vegna, og nú seinast fór hún inn í hóp af þjóf-
um og morðingjum og vafði foringja þeirra um
fingur sér, næstum dáleiddi hann og lagði svo
út í aðra stórkostlega lífshættu til að frelsa líf
mitt. Frá því eg fyrst man eftir mér, hvað sem
það nú kann að hafa verið, sem kom fyrir mig
þar áður, hefir mér alt af fundist lífið vera mér
erfitt og mótdrægt. Eg hefi verið óánægður
og það hefir oft verið mikil gremja í huga mín-
um, og eg var að verða harður í huga og von-
laus. Svo kom hún, og hún fann strax að eg
hafði hæfileika til að geta sungið, og hún vakti
þær vonir í brjósti mínu, að eitthvað gæti úr
mér orðið eins og öðrum mönnum, þrátt fyrir
alt.”
Rauðkollur rétti upp handlegginn handar-
lausa.
“Lítið þér á þetta, herra minn,” sagði haim.
“Þúsund sinnum hefir þessi handarvana hand-
leggur komið út á mér tárunum. Undir þenn-
an handlegg stakk hún hendinni, úti á strætinu,
svo allir sáu, rétt eins og henni fyndist ekketr
athugavert við þetta. Mér hefir oft fundist, að
hún ekki einu sinni sjá, að mig vantaði hendina
og mér hefir fundist eg ætti að leiða athygli
hennar að því, þó eg hafi aldrei gert það. Þó
eg í raun og veru væri sonur yðar, þá gæti hún
ekki verið mér betri, eða frekar litið á mig sem
jafningja sinn. En það er ómögulegt annað en
hún viti, að eg er ekki sonur yðar. Enginn get-
ur skilið betur en eg hvað það er leiðinlegt að
eigaekki foreldra, sem við mann kannast, og
eiga ekkert heimili, og að eiga enga ættingja og
ekkert, sem er nokkurs virði. En hvernig gæti
hún Ýerið nokkuð að hugsa um alt þetta?”
Rauðkollur færði sig dálítið frá McLean- og
leit beint framan í hann, djarfl'ega og næstum
þóttalega.
“Þér sáuð hana í fallega, litla herberginu
hennar og þér getið ekki gleymt því, hvað hún
bað yður að vera góðan við mig. Hún tók á
mér og mér fanst eins og helgur maður hefði
lagt hendur yfir mig. Hún lagði varirnar á
augnalok mín og mér fanst að eg hefði meðtek-
ið heilagt sakramenti. Enginn veit eins vel
eins og eg, hve göfug hún er, og enginn veit
eins vel og hún hve lítilf jörlegur eg er. Milli
okkar er svo mikið djúp, að það getur enginn
brúað og eg skil það sjálfur betur en nokkur
annar. Hún lagði ákaflega mikið í hættu, þeg-
ar hún kom til mín, þar sem eg var umkringdur
af þjófum og illþýði. Og hún hætti lífi sínu til
að frelsa mig frá að deyja, sem ætti reyndar
ekki að vera erífitt fyrir mig. En eg, sem er nú
orðinn stór og sterkur maður, og veit af þess-
ari ógna hættu, sem yfir henni hvílir, geri ekk-
ert til að vernda hana. Eg get ekki með nokkru
móti þolað þettta. Það er að gera mig alveg
úttaugaðan. Það er ekkert víst að jietta sár,
sem Svarti Jack fékk á hendina. sé nema bara
lítilfjörlegt. Hann getur laumast að henni nær
sem vera vill. Þessi skelfing vofir yfir henni
og eg hefi ekki einu sinni aðvarað föður henn-
ar. Eg verð að gera eitthvað. Fimm síðustu
næturnar hefi eg verið á verði ifyrir utan
gluggann hennar, en svo veit eg ekkert um
hana allan daginn. Hún hefir hest og kerru og
hún má fara hvert sem hún vill, og hún er oft
ein á ferðinni. Ef Svarti Jack skyldi gera
henni eitthvað ilt, þá er það bein afleiðing af
því, hvað hún hefir værið mér góð. Hann hef-
ir tfalið sig einhvers staðar og hann er að sitj'a
um tækifæri til að vinna henni mein. Eg get
ómögulega þolað þetta lengur.”
Vertu nú' stiltur, ” Rauðkollur minru,”
sagði McLean og mátti vel heyra á málrómnum,
að hann tók sér þetta afar nærri, ]>ó hann héldi
no'kkum veginn sinni vanalegu stillingu. “Þú
mátt trúa því, að eg áttaði mig ekki á þessu
eins og það var. Eg þekki vel föður stúlkunn-
ar og eg skal fara núna strax og tala við hann.
Síðustu þrjú árin hefi eg haft mi'kil viðskifti
við hann. Eg skal áreiðanlega koma honum í
ökilning um þetta. Eg er nú fyrst að skilja,
hvað bágt þú átt og hvað Engilráð er í mikilli
hættu stödd. Eg skal lofa þér því, að sjá um
að hennar verði vandlega gætt, þangað til við
höfum fundið Jack og séð um að engin hætta
stafi lengur af honum. Eg skal meira að segja
lotfa þér ]jvi, að ef eg get ekki komið föður
hennar til að sjá og skilja hættuna, þá skal eg
sjálfur hafa gætur á stúlkunni þangað {il við
náum Jack. Viltu nú lofa mér því, að fara heim
og taka þér bað og fá þér svo mjólk að drekka
og hvíla þig svo vel og sofa lengi og vera svo
sami glaði og hugrakki og góði drengurinn
minn eins og þú hefir verið?”
“Já,” sagði Rauðkollur blátt áfram.
“Hvað er þetta annars, sem maðurinn kom
með?” spurði McLean og vildi með því leiða
hugsanir Rauðkolls að öðru efni.
“Eg var nú búinn að gleyma því,” sagði
Rauðkollur. “Þetta er otur og miklu fallegri
en maður gæti búist við á þessum tíma árs. Eg
skaut 'hann rétt áðan. Eg var heppinn; eg var
hræddur um að eg hitti hann ekki.”
Rauðkollur tók upp oturinn og ætlaði að
sýna McLean hann, en Nellie varð hrædd og
prjónaði upp í loftið og vildi hlaupa burtu.
Rauðkollur lagði þá niður oturinn og fór að
láta vel að Nellie, svo hún yrði róleg aftur.
‘fFyrir alla muni lofið þér henni að fara,”
sagði Rauðkollur. “Það er afarstór slanga
hér einhvers staðar nálægt. Eg er viss um að
það er sú sama, sem Mrs. Duncan sá og varð
svo ósköp hrædd við. Eg heyrði til hennar áð-
an. Ef Nellie sér hana, 'þá verður hún enn
hræddari. Hún líklega lcemur bráðum.”
McLcan fór af baki og batt hryssuna þar
skamt frá við tré, og fór svo að skoða oturinn.
‘ ‘ Hvrað ætlar þú að gera við hann, Rauðkoll-
ur?” spurði McLean. “Yeiztu að þarna liefir
þú nokkuð, sem er mikils virði?”
“Það vrar einmitt það, sem eg var að óska,”
sagði Rauðkollur. “Þegar eg sá oturinn koma
upp úr vatninu, þá datt mér í hug mvnd, sem
eg sá einhvern tíma. Hún var af stúlku, sem
var nærri eins falleg eins og Engilráð og hafði
svo dæmalaust stóra og fallega handskýlu, sem
var búin til úr oturskinni, og mér þótti þetta
svo óskaplega fallegt. Eg held að myndin hafi
verið af drotningu eða einhverri annari hefð-
arfrú. Haldið þér að eg gæti látið garfa þetta
skinn og búa til úr því reglulega fallega hanJ-
skýlu ?
“Það geturðu hæglega,” sagði McLeán.
“Þetta er ágæt hugmynd og lafhægt að gera
það. Við þurfum bara að láta oturinn í góðan
kassa, og senda hann svo með næstu járnbraut-
arlest. Þeir geta geymt hvað sem er, svro það
skemmist ekki ]>ó heitt sé. Vertu hérna dálitla
stund, meðan eg segi Hall að taka oturinn og
fara með hann heim til Duncans. Við skulum
fara ])angað líka og þar get eg fengið kerru og
svo getum vrið keyrt til bæjarins og séð föður
Engilráðar. Svo skulum við senda oturinn áð-
ur en hamí skemmist, og eg skal skrifa sútun-
arverkstæðinu. Það væri býsna vel til fundið
fyrir.þig að gefa Engilráð skinnið af lionum til
minningar um Limberlost og þau kynni, sem
þú hefir haift af henni þar og sem þakklætisvott
fyrir það sem hún hefir gert fyrir þig.
Rauðkollur leit upp og nú var sami glaðlegi
og góðlegi svipurinn á andlitinu eins og hann
átti að sér, og sem fór honum svo vel. Hann
faðmaði McLean að sér og sagði: “Dæmaleust
þykir mér mikið vænt um yður; eg vildi eg ga:ti
látið yður skilja, hve vænt mér þykir um yður.”
McLean þrýsti honum að sér.
“Guð blessi þig Rauðkollur minn. ” sagði
hann. “Eg skil þig dæmalaust vel. Við skul-
um gera okkur eitthvað til skemtunar saman,
og það væri rétt fyrir okkur að byrja á því held-
ur fyr en seinna. Hvort viltu heldur sofa fyrst,
eða fá eitthvað að borða og koma svo út með
mér og sofa svo á eftir? Það væri kannske
betra, því þá getur þú varpað þessum áhyggjum
af þér og sefur svo betur á eftir. Kannske við
gerum það”
“ Já, það held eg sé lang bezt,” sagði Rauð
kollur glaðíega og nú fanst honum hann vera
svo sterkur að hann gæti vel borið oturinn og
lagði hann á herðar sér, og svo lögðu þeir á
stað heimleiðis.
McLean bom auga á svörtu fuglana stóru og
hafði orð á því.
“Þeir hafa verið hér á sveimi í nokkra
daga,” sagði Rauðkollur. “Eg skal segja yð-
ur hvernig eg held að standi á því. Eg held
einh’ver slangan hafi drepið eitthvað , sem er
of stórt fyrir hana að ráða við, og að hún sé að
passa það og vilji ekki láta fuglana komast að
því. Eg er hér um bil viss um, að þetta er eitt-
hvert slönguhæli, eg sé það á því hvernig fugl-
arnir haga sér. Lítið þér á þá, hvernig þeir
fara alt af ýmist upp eða niður, eins og þeir sé
hræddir við eitthvað.”
McLean fölnaði í andliti. “Rauðkollur!”
hrópaði hann upp yfir sig.
“Haldið þér að þetta sé Jack?” sagði Rauð-
kollur.
Hann lagði frá sér oturinn og fót út í keld-
una og hélt skammbyssunni á lofti, og McLean
fór á eftir honum. Fuglarnir flugu liærra og
■slangan teygði upp hausinn og McLean sendi
henni kúlu úr skammbyssu sinni. Þeir gengu
áfram fáein fet, og þarna lá Svarti Jack, dauð-
ur.
“Komdu,” sagði McLean. “Við skulum
ekkert eiga við hann. Við skulum fá ábreiðu hjá
Mrs. Duncan oer hylja hann með henni, og svo
getur Hall staðið hér á verði þangað til grafar-
inn kemur og tekur hann.”
Rauðkollur stakk kylfunni sinni undir herð-
arnar á Jaek og lyfti honum dálítið upp. Hann
tók silfurnælu úr skyrtunni hans og fleygði
henni langt út í kelduna.
“Eg skal segja þér, að mér líður illa út af
þessu,” sagði McLean þegar þeir Rauðkollur
og hann kevrðu til bæjarins. “Eg hélt ekki, að
það mundi koma fyrir Jack, iað slöngurnar yrðu
honum að bana. Hann sem þekti allar hættur
í skógunum betur en nokkur annar maður.”
“Hann hefir líklega farið hér, af því grasið
er hér svo mikið, að liann gat betur leynst hér
en annars staðar,” sagði Rauðkollur.
“Mér þykir regluléga slæmt, að Jack skyldi
lenda í þessum ósköpum, en samt getur mér
ekki annað en ]>ótt vænt um, að nú stafar ekki
hætta af honum lengur eða þeim fólögum.
Wessner er í fangelsi og hinir verða teknir
fastir, ef þeir finnast, svo maður má gera ráð
fyrir, að þeir verði ekki á þessum slóðum héðan
af. En hér er enginn slíkur skógarhöggsmað-
ur eins og Jack; hann var reglulegur snillingur
í þeirri iðn. ”
“Hafið þér heyrt um nokkurn annan, sem
fer um skógana og reynir að finna verðmætu
trén og markar þau og kemur svo aftur og
stelur þeim, þegar hann hefir tækifæri til
þess?” spurði Rauðkollur.
“Nei, eg veit ekki af neinum,” sagði McLean.
“ Eg er viss um, að það er enginn annar. Það
var ekki fyr en við komum, að menn vissu nokk-
uð af þessum verðmiklu trjám í Liberlost. Þeg-
ar Jack komst að því, að félögin voru tvö, þá
vildi hann vera með því, sem betur byði. Hann
byrjaði snemma á því að fara um skógana og
velja beztu trén og marka þau, svo hann þekti
þau aftur. Eg held hann hafi gert það af yfir-
lögðu ráði, að neyða mig til að reka sig, og það
hafi þá verið fastur ásetningur hans, að fara
hingað til að stela trjám. Þegar við leigðum
þennan skóg, þá vissum við ekki sjálfir hvaða
gullnáma hann í raun og veru er.”
“Þetta er einmitt það sem Wessner ságði,
þegar hann kom hér fyrst,” sagði Rauðkollur.
“Hann sagði að skógurinn væri gullnáma.
Hann sagðist ekki vita, hvar þessi tré væru,
sem mörkuð væru, en hann Ýissi af öðrum
manni, sem vissi það. 0g ef eg bara vildi láta
þá hlutlausa, þá vissu þeir af einum tólf að
minsta kosti, sem þeir gætu náð á fáéinum
dögum.”
“Tólf!” hrópaði McLean. “Það er alveg
ómögulegt!”
“Það var það sem hann sagði, tólf. Hann
sagði að þeir vissu um þessi tré og þau væru öll
ágæt, en fimm eða sex af þeim væru reglulegar
gullnámur. Þau eru þrjú, sem þeir hafa reynt
að ná, svo það hljóta að vera níu til, sem Jack
vissi af, og sum þeirra að minsta kosti eru víst
alveg ágæt.”
“Eg vildi að eg bara vissi hvar þau eru,”
sagði McLean, “svo eg gæti náð þeim sem
fyrst. ”
“Eg hefi einmitt verið að hugsa um þetta,”
sagði Rauðkollur. “Ef þér viljið láta annan
mann gera það, sem eg á að gera, t. d. Hall, þá
ætla eg að reyna að finna þessi tré. Eg býst
við að þau séu öll mörkuð eins eða svipað. —
Wessner sagði, að eitt þeirra væri hér skamt
frá og það væri bezt af þeim öllum. Mig lang-
ar til að finna það. Eg hefi reyndar ekkert
vit á trjám sjálfur, svo eg verð bara að fara
eftir því, hvemig þau eru mörkuð. Jack þekti
þetta alt út í yztu æsar og gat' séð hvernig trén
voru bara með því að skoða börkinn. Eg trúi
ekki öðru, en eg geti fundið trén.”
“Þetta er ágæt hugmynd,” sagði McLean.
“Við skulum gera þetta, og þú getur byrjað á
þessu þegar þú ert búinn að hvíla þig og sofa
vel. En ef þú skyldir finna ■eitthvað, sem þú
heldur að Fuglamærina langi til að sjá, þá bara
taktu hjólhestinn þinn, farðu inn í bæ og láttu
hana vita um það. Eg skal láta tvo menn vera
hér, og svo getur þú bomið og farið rétt eins og
þér sýnist. Hefir þú hugsað um það, hvað mik-
ið hún hefir gert fyrir okkur?”
“ Já, og Engilráð líka. Þær hafa báðar gert
mikið fyrir okkur,” sagði Rauðkollur. “Henni
á eg það að þakka, að eg hefi ekki tapað tiltrú-
og mannorði og jafnvel lífinu sjálfu. Eg vaki
oft á nóttum til að hugsa um hvernig eg get
launað henni það.”
“Þú gefur henni oturskinnið, þegar 'búið er
að súta það; það er gott til að byrja með,”
sagði McLean.
Hann beygði sig niður og strauk um otur-
inn, sem lá við fætur hans.
“Eg skil ekki hvernig á því getur staðið, að
skinnið er svona dæmalaust fallegt um þetta
leyti árs; þau em alt af fallegust að vetrinum,
en þetta er eins gofct og það getur verið. Eg
skal síma sútunarverkstæðinu og biðja þá að
taka það strax þegar það kemur og súta það
eins vel og mögulegt er. Við skulum ekki horfa
í kostnaðinn, og láta gera þetta eins vel eins og
unt er. Eg er viss um, að Engilráð þykir vænt
um þetta og mér dettur ekki neitt í hug, sem
mundi koma .sér betur.”
“Það get eg ekki heldur,” sagði Rauðkollur
glaðlega. “En ef eg hefi nokkra peninga af-
gangs, þá er það líka dálítið annað, sem mig
langar til að kaupa.”
Hann sagði McLean hvað Mrs. Duncan lang-
aði míkið til að eiga fallegan hatt, eins og Eng-
ilráð ætti. Hann var dálítið feiminn við að
segja McLean frá þessu, og hann gætti vand-
lega að, hvernig honum mundi falla það, en hon-
um óx kjarkur, þegar hann sá, að McLean tók
]>essu með góðvild og góðum skilningi.
“Þú verður að lofa mér, að taka dálítinn
þátt í þessu með þér,” sagði hann og hló við.
“Þú mátt ekki vera alt of eigingjarn. Eg skal
segja þér hvað við skulum gera. Við skulum
láfca þetta bíða þangað til um jólin. Þá verð eg
heima og þú kaupir þá hattinn og eg kaupi kjól
handaí henni. Svo kaupir þú hatt og vetlinga
handa Duncan, og eg kaupi handa honum vetr-
ar yfirhöfn. Svo getum við keypt ýmislegt
smávegis handa börnunum. Heldurðu ekki að
þetta væri gott ráð?”
“Þetta er miklu betra, heldur en eg hefði
getað látið mér til hugar koma,” sagði Rauð-
kollur og átti sjáanlega nóg með að halda
gleði sinni í skef jum.
XV. KAPITULI.
Viku seinna var alt komið í nokkum veg-
inn samt lag í Limberlost, eftir alla mæðuna,
sem þar hafði komið fyrir, nema það, að skáp-
urinn sfcóð ekki lengur upp við tréð, því það var
kaupið Avalt
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD
Vard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, Nl N
Offlce: 6th Floor, Bank of Hamilton Ohambera .
Ef þér viljið fá bjórinn sendan á heimilið, bá talsímið 41 111. —
Pelissier’s Country Club Snecial og Golden Glow Ale, er hægt ao
fá í öllum lögheimiluðum bjórstofum.
MALDEN ELEVATOR
COMPANY, LIMITED
Stjórnarleyfl og ábyrgö. ACalskrlfstofa: Grain Exchange, Wlnnlpeg
Stocks - Bonds - Mines - Grains
Vér höfum skrlfstofur I öllum helztu borgum 1 Vestur-Canada, og
elnka slmasamband vlö alla hveitl- og stockmarkaöi og bjóöum þvi vlö-
sklítavinum vorum hina beztu afgreiöslu. Hveitikaup fyrir aöra eru
höndluð meö sömu varfœrni og hyggindum, eins og stocks og bonds.
Leitiö upplýsinga hjá hvaða banka sem er.
KOMIST 1 SAMBAND VIÐ RADSMANN VORN A PEIRRl
SKRIFSTOFU, SEM NÆST YÐUR ER.
Wlnnipeg
Regina
Moose Jaw
Swift Current
Saskatoon
Calgary
Brandon
Rosetown
Guil Lake
Asslniboia
Herbert
Weyburn
Biggar
Indlan Head
Prince Albert
Tofield
Edmonton
Kerrobert
Tll aö vera viss, skrtfiö á yðar Bills of ladlng: "Advise Malden
Elevator Company, Limited, Grain Exchange, Winnipeg.”
nú horfið, en hann stóð á stofninum sem eftir
var. Skógarrjóðrið var að vísu ekki eins fall-
egt eins og það hafði áður verið, því þar var
miklu spilt, en það hafði verið fært í lag eins
vel og hægt var. Nýju skógarverðirnir voru
stöðugt á verði, en Rauðkollur hafði lagt það
vandlega niður fyrir sér, hvernig hann skyldi
fara að því að finna trén, og hafði skifta öllum
s’kóginum niður í reiti, sem liann ætlaði að rann-
saka livern um sig. Hann liafði þegar fundið
allmörg tré, sem hann hélt að væru mikils virði
og hann hafði fundið svo margt og margt, sem
Fuglamærin vildi taka myndir af, að hún og
Engilráð voru orðnar þarna vsvo að segja dag-
legir gestir og Rauðkoll hafði aldrei á æfinni
liðið eins vel.
Limberlost var nú í allri sinni dýrð. Dálít-
ið frost hafði snert trjátoppana, og skógurinn
hafði nú náð hinu afar mikla litskrúði, sem
hann nær að eins nokkrar vikur á haustin. Það
er naumast liægt að benda á nokkuð fallegra í
ríki náttúrunnar, heldur en “þúsund lítan skóg-
inn” að haustlagi. I þetta sinn hélzt litskrúðið
óvanalega lengi.
Skógurinn var allur fullur af lífi. Fuglarn-
ir, sem höfðu verið bara tveir og tveir, höfðu
nú heilan hóp af ungum í kring um sig. Sumir
höfðu að vísu aðeins tvo, en sumir höfðu líka
tíu eða þar yfir. Flestir voru ungarnir nú orðn-
ir stórir og fallegir, sumir eins stórir eins og
gömlu fuglamir, en naumast eins fallegir eða
tilkomumiklir eins og foreldrarnir. Það var
alt gamla sagan: að aukast og margfaldast og
uppfylla jörðina. En þarna voru ekki fuglar
einir, heldur líka f jöldi dýrategunda og öll báru
þau önn fyrir afkomendum sínum.
Ef þú hefir einhvern tíma séð tóuna horfa
á unga sína, þegar þeir eru að fást við fugl, sem
hún befir fært þeim, þá getur þú aldrei gleymt
því, með live niikilli ánægju hún horfir á þá.
Rauðkoillur sá ]>að margoft og þreyttist aldrei
á að horfa á það. Hann var í huga sínum að
bera þefcta óvinsæla dýr saman við mennina, og
hann gat ekki varist þeirri hugsun, að líklega
hefði hann sjálfur átt foreldra, sem hefðu stað-
ið að baki þessara villidýra í því, að láta sér
þykja vænt um og ala önn fyrir afkvæmum
sínum.
Engilráð hafði alveg sérstaklega gaman af
ungum héranna. Fyrri um sumarið, þegar þeir
voru ósköp litlir, ]>á hafði Rauðkollur stundum
náð einhverjum þeirra og Engilráð hafði leik
ið sér að þeim. Honum hafði þótt svo fjarska-
lega vænt um að sjá hvað hún var góð við þessa
litlu vesalinga og hvað hún liorfði á þá með
mikilli góðvild. Auðvitað var Engilráð betur
eygð, heldur en nokkur önnur manneskja, en
liann hafði nýlega tckið eftir því, að augun voru
ekki eins dökk eins og liann hafði haldið. Það
voru þessi löngu, dökku augnaliár, sem voru
þess valdandi, að augun sýndust dekkri en þau
í raun og veru voru. En þau tóku alt af sífeld-