Lögberg - 22.11.1928, Blaðsíða 2

Bls. 2
/
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. N6VEMBER 1928.
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
KRÓKÓDÍLAVEIÐAR.
Krókódílarnir eru einu skepnurnar, sem eft-
ir eru af hinum hrikalegu eðlum, sm lifðu á jörð
vorri fyrir ómunatíð, en eru nú útdauðar.
Krókódíllinn öinn hefir haldið sér uppi
nokkrum þúsundum ára lengur, og helzt við í ó-
færum flóum og stórfljótum, eins og Níl og
Ganges.
Það hefir hlíft krókódílunum, að heiðnir
mann hafa þá hjátrú, að þeir séu heilagir og þá
megi ekki drepa.
En dagar þeirra eru nú hráðum taldir, eins
og útdauðu eðlanna. Nú eru þeir orðnir verzl-
unarvara. Og ekki þarf að spvrja að leikslok-
um, þegar þjóðirnar, einkum hinar hvítu, kom-
ast að raun um, að græða megi stórfé á krókó-
díladrápi; þá hamlar engin hiátní þoim frá að
krækja í þá. bæði dauða og lifandi.
f Ameríku eru menn farnir að stofna stór-
eflis krókódílahú, bar sem þeir ala upp heila
hópa af þessum ófrýnilesu skepnum og láta
sér iafn ant um þá og húfé sitt.
Krókódílaveiðarnar eru há hað. sem mest
kveður að, svo sem fram með Mississiprnfljót-
inu, í flóunum í Florida. oe um alla Suður-
Amerfku, frá Oronioo til Paraguav-fliótsins.
Þar líir oít grúir af þeim, hví har hafa þeir að
mesiu lifað í friði fvrir mönnum og öðrum dvr-
um.
f Afríku eru þeir fleiri eða færri í öllum
fljótum frá Limnopo til Nílar. A Tndlandi eru
þeir í flestum fljótum. Nú eru sérstakir veiði-
menn hvarvetna á höttunum, hvar sem krókódíl-
ar eiea sér hækistöður. —
Hættulausar eru hessar veiðar ekki; marg-
ur veiðimaðurinn hefir orðið krókódílunum að
hráð fvr o<r síðar. Veiðimenn vara sig ekki á,
að krókódílar eru svifaskiótari en heir svnast
vera. Og gamla sagan revnist ekki altaf sönn.
að heir eeti ekki farið í króka, heldur heint af
augum fram.
Krókódílar eru veiddir um nætur; standa
veiðimenn ýmist á fljótshökkunum eða úti í
opnum hátum.
Það er skinnið, sem veiðimennimir sækjast
eftir. Þeir skjóta þá, en þó má ekki út af hera.
Og heir verða að vera ósmevkir.
Krókódílarnir eru glaðvakandi um nætur, og
dö'kkgrænir á lit, og um daga eru þeir áþekkir
gömlum, hörkuðum trjástofnum, er fljóta ofan
á valtninu; þess vegna eru þeir því sem næst ó-
sýnilegir, en augu þeirra glóa í mvrkri, eins og
í ketti, en þau eru rauðglóandi, líkt og kola-
glæður.
,Nú ríður veiðimanni á að miða á augun og
skjóta hvatlega og hitta, því að særður krókó-
díil getur verið afar háskalegur; getur hann
þá hvolft eikjunni, sem veiði maðurinn situr
í. Og stundum ræðst gamall krókódíll beinlín-
is á'veiðimanninn, og þá flvkkjast aðrir að,
meira eða minna æstir, og er þá veiði maður
nauðlega staddur í náttmyrkrinu úti á fljót-
unum.
Hepnum skotmanni tekst oft að drepa eina
tíu krókódíla. Og þar sem skinnin af þeim eru
afar dýr vara, þá er eigi kyn, þó að veiðikapp
þeirra verði að blindri ástríðu.
Krókódíllinn er ægilega sterkur, og ákaf-
lega skjótur í hreyfingum, getur hútað mann
sundur með gininu ægilega, eða steindrepið
mann með einu höggi af brvnjaða halanum.
Það er því auðsætt, að veiðimaður verður að
hafa augun hjá sér.
Einum véiðimanni getur tekist að veiða
krókódíl, en venjulega eru þeir tveir eða þrír
saman. — Á landi er hann veiddur í snöru, en
verði hann fyrri til að kasta sér út í fljót, þá
verður að hætta í það sinni. Krókódíllinn er
lengst af úti í vatninu á daginn og sleikir sól-
skinið eða veltir sér í leðjunni, en á kvöldin fer
hann venjulega í hæli sitt. Það eru afar djúp-
ar holur inn í fljótsbakkann, hálffullar af vatni.
f þessu feni hyrgja þeir hann inni og snara
hann, þegar hann rekur hausinn út. Mistakist
að koma rennilvkkjunni á hausinn og um
skrokkinn á honum, þá á veiðimaður engu nema
fótum fjör að launa. Krókódíllinn er stunginn
með hvassvddum hroddstaf og ertur, þangað
til hann rekur hausinn út æðisgenginn. — En
stundum næst hann ekki út með broddstafnum.
Þá hermir veiðimaðurinn eftir honum með ein-
kennilegu kokhljóði. Þá fer vatnið að ganga í
hvlgjum við holudymar. Það sýnir, að krókó-
díllinn er að koma. Það er vandi hans, að
stinga höfðinu niður í vatnið, til að hlusta het-
ur, og það er andardráttur hans, sem veldur
hvlgjuganginum.
Svo kemur hann út til að sjá, hvað um er
að vera. Ríður þá á, að hafa snöruna viðbúna,
enda þótt hann sé þá ekki nærri eins hættulegur
og þegar hann er ertur með hroddstafnum.
Stundum nota veiðimenn líka lifandi krókódíls-
unga, og kremja hann dálítið, þangað til hann
fer að vskra. En þá verður veiðimaður að
vera var um sig, því að hæði karldýrið og kven-
dýrið verða hamslaus, ef nokkuð er rjálað við
ungana þeirra.
Hættulegasta aðferðin er að grafa niður að
krókódílunum; reiðist hann því ákaflega, ef hí-
hvli hans eru skemd. Ekki er ávalt vlst að
vita, hvort veiðimaður hittir rétt á með gröft-
inn. Það getur komið fyrir, að jörðin hlaupi
niður undan fótum veiðimannsins og hann sæki
svo nauðuarur krókdílinn heim. Það er sjald-
gæft. að veiðimaður sleppi lifandi frá því.
Ef einhver veiðir stóran krókódfl, þá fær
hann laglegan skilding í aðra hönd. Og þótt
veiðin sé mesta hættuspil, eða öllu heldur af því
að hún er það, þá eru þeir margir út um lönd-
in, sem vinna fyrir sér með þessum einkenni-
lega hætti.
Enginn veit, hve krókódílar geta orðið
gamlir; en ekki munu þeir vera yngri en fim-
tugir, þegar þeir eru settir í dýragarða, eða
lifandi myndir teknar af þeim; þá ríður ekki
sízt á, að veiðimenn séu skjótvirkir og hugað-
ir, því stórir krkóódílar eru frá 6 til 20 feta
langir. Á krókódílabúunum eru þeir smærri.
— Heimilisiblaðið.
ÓVANALEGUR SENDIIIERRA.
• \
Á horninu á Piccadilly og Bond Street hitti
eg Rosemary.
“Mér fanst eg þekkja þetta andlit,” sagði
hún.
“Og þó er heil vika síðan þú sást það síð-
ast,” svaraði eg. “ eg mí, vera glaður vfir, að
hafa haft svona mikil áhrif á þig.”
Rosemary hallaði undir flatt og horfði rann-
sakandi á mig.
“Pétur, mér finst þú sífelt vera að fitna.
Þú ferð að verða of feitur. ”
Þessi tilhæfulausa móðgun særði mig alls
ekki, því eg hafði þekt Rosemary frá því hún
var lítil, og þetta var hennar venjulega aðferð
til að skemta mér.
“Þú mátt ekki alt af vera að tala um hvað
eg sé feitur og Ijótur, Rosemary,” sagði eg.
“Hvaðan kemur þú annars, og hvert ætlarðu?”
“Eg fór hara út til þess að fá mér frískt
loft og til að sýna fólki nýju fötin mín. Eg
mundi jafnvel verða tilleiðanleg til að drekka
te með þér, ef þú hvðir mér það.”
“Það geri eg þegar í stað, Rosemary.”
Þannig atvikaðist það, að við sátum litlu
síðar í einum af þessum veitingastöðum, þar
sem maður fær — fyrir hátt verð — ágætt te
og kökur að stærð, sem stendur í öfugu hlut-
falli við verðið. Við þögðum bæði, á meðan
Rosemary borðaði kökurnar, en þegar hún hafði
borðað nokkrar, liætti hún alt í einu, horfði
hugsandi á mig og sagði: “Það var annars
gott, að eg hitti þig, Pétur, því mig langar til
að,spyrja þig ráða.”
“Með ánægju leyfi eg þér það,” sagði eg.
Rosemary þagði eitt augnahlik og sagði því
næst: “Pétur, eg er að hugsa um að gifta
mig.”
Eg féll aftur á hak í stólnum og starði á hana
augnablik undrandi. Eg vissi að vísu, að hún
átti marga aðdáendur, en þrátt fyrir það kom
þetta eins og reiðarslag yfir mig. Mér fanst eg
alt í einu vera orðinn gamall, og gramdist það,
því þó eg væri nú ekki lengur ungur, var eg þó
ekki eldri en það, að eg hefði vel getað verið
bróðir hennar.
“Er það nú ekki nokkuð fljótfærnislegt ? ”
spurði eg.
“Nei,” svaraði hún róleg, og stakk síðasta
kökubitanum upp í sig. “Eg hefi lengi hugs-
að um það. Þú verður að athuga það, að eg
er alt af að eldast.”
“Já, það er rétt,” sagði eg. “24 ár er hár
aldur nú á tímum. ' En hver er sá hamingju-
sami?”
“Það mun tíminn leiða á ljós. Eg vildi
heldur ekki nefna nein nöfn í augnablikinu.”
“Þekki eg hann?”
“Ekki vel, en það gerir heldur ekkert til.
Það sem mest á ríður, er það, hvort þú vilt
hjálpa mér, Pétur.”
“Það var aðeins ráð, sem þú baðst mig um,”
minti eg hana á. “Um hjálp er alt öðru máli að
gegna, en láttu mig samt heyra meira.”
“Attu ekki að borða miðdegisverð hjá pabha
í dag?”
“Jú, eg á að njóta þess heiðurs.”
“Þá verður þú að undirbúa hann.”
Eg horfði spyrjandi á hana.
“Undirbúa hann undir hvað?”
“Undirbúa 'hann undir það, að eg ætla að
fara frá honum,” sagði hún með töfrandi
brosi.
“Ertu frá þér? Það getur þú sannarlega
gert sjálf.”
“Eg þori það ekki,” sagði hún. “Þú þekk-
ir pabba og veizt hvernig hann er.”
“Já, sannarlega þekti eg pabba hennar. Sir
Erancis, eins og hann venjulega var kallaður,
hafði oft sagt, svo að eg heyrði, að hann mundi
aldrei samþykkja giftingu hennar. Hann var
ekkjumaður, og hún stjórnaði heimili hans á-
gætlega, svo að eg fann enga löngun til að vera
sá, sem ætti að segja honum frá því, að hún
hefði í huga að fara frá honum.
“Ef þú ert hrædd, þá getur þú látið unn-
ustann gera það. Það er líka hans verk.”
“Nei, hann er alt of feiminn,” svaraði hún.
“0g þar að auki stamar hann svo, þegar hon-
um er mikið niðri fyrir. Það mundi hafa vond-
ar afleiðingar. En pabhi tekur svo mikið tillit
til þess, sem þú segir, Pétur, og þess vegna er
það áríðandi, að eg hafi þig mín megin.”
“Eg geri það því að eins, að þú segir mér
hvað hann heitir.”
Rosemary andvarpaði mæðulega, einiH og
væri hún að tala við þrálátt bam.
“Eg hefi þegar sagt þér, að eg vildi helzt
vera laus við að segja það, og svo ætti þér að
standa líka á sama um það. Pahhi sagði líka
um daginn, að hann væri sá eini maður, sem
hann vildi að eg giftist — ef hann annars vildi
að eg giftist nokkrum. Mintu hann bara á það,
svo veit hann alt.”
“Nei, nú þakka—” byrjaði eg, en komst
ekki lengra, því Rosemary hallaði sér yfir
horðið, lagði liöndina á handlegg mér og horfði
á mig á þann hátt, sem hún ein gat gert. Það
var augnaráð, sem hefði getað dáleitt hinn
strangasta dómara og fengið hvern sem var til
að hlýða skipunum hennar eins og hlýðinn
rakki, og auðvitað gat eg heldur ekki staðist
það, og endirinn á leiknum varð sá, að eg lof-
aði að gera atl, sem liún óskaði.
Sir Francis var í virðingarstöðu mikilli hjá
ríkinu, hann átti lítið en snoturt hús nálægt St.
Stephens-kirkjunni, og þangað fór eg rétt fyrir
klukkan átta. Þar var mér vísað inn í bóka-
herbergið, þar sem húsbóndinn sat í hæginda-
stól.
Faðir Rosemary er roskinn og stranglegur
maður, hár og grannur, með bogið nef og skörp
augu, sem láta engan vera í efa um það, að
hann sé vanur að skipa fyrir og að fá vilja sín-
um framgengt. Hann er uppstökkur og mjög
hæðinn, en er þó góður sonur fósturjarðar
sinnar og mjög góður vinur minn.
“Góðan daginn, Pétur,” sagði hann, þegar
hann sá mig. “Stundvís, eins og endranær.
Rosemary er í miðdegisboði, en hún sagði, að
hún mundi koma snemma heim. Hvort hún
hefir átt við snema í kvöld eða fyrramálið, skal
ósagt látið.”
“Hiín átti við í kvöld,” sagði eg. “Eg hafði
þá ánægju að bjóða henni upp á te í dag, og þá
sagði hún mér það.”
Sir Francis hló.
“Það lag, sem dóttir mín hefir á að fá ó-
keypis máltíðir, Pétur,” sagði hann,“ er mér
mikil huggun á þessum dýrtíðartímum. Eg er
oft að liugsa um....”
En hérna truflaðist hann af hinni bátíðlegu
rödd þjónsins, sem sagði að maturinn væri
tilhúinn.
Venjulega ])igg eg ekki önnur hoð, en þegar
Sir Francis býður mér til miðdags, því hann
liefir lag á því, að gera máltíðina svo skemti-
lega. En þetta kvöld var öðru máli að gegna;
mér varð sífelt þyngra og þyngra í skapi, án
þess þó að geta gert mér grein fyrir, hvernig á
því stóð.
Til allrar hamingju, er Sir Francis ekkert
fyrir samræður í byrjun máltíða, að eins nokkr-
ar athugasemdir um daginn og veðrið trufluðu
matfrið okkar. Að lokum kom að því að þjónn-
inn fór, eftir að hafa sett portvínið fyrir fram-
an.okkur. Sir Francis ýtti stólnum aftur.
krosslagði fæturna, horfði á mig og sagði:
“Eg bauð yður hingað í kvöld, Pétur, til að
spyrja yður ráða. ”
Eg hrökk við. Eg er eins og fólk er flest, á-
valt fús til að gefa góð ráð, en það ér ekki oft,
að eg er beðinn um það tvisvar sama daginn. Og
þar að auki gat eg ekki hugsað mér neitt, sem
eg væri færari um að dæma en hann. Eg drakk
svolítið' af portvíni, — portvínið hans Sir
Francis er mjög ljúffengt —1 og sagði svo of-
ur stillilega: “Nú, já”.
“Það er í sambandi við Rosemary.”
“Nú-já”, sagði eg aftur. “Hvað er nú það”
“Það er ekkert að, Pétur. En þér eruð einn
af hennar heztu vinum, og þér getið ef til vill
gefið henni bendingar. Eg skal segja yður, mér
finst vera kominn tími til, að hún fari að gifta
sig.”
Nú hrökk eg. svo við, að eg velti um pollan-
um mínum. Sir Francis, sem var upptekinn af
portvíninu, tók ekki eftir neinu, en hélt áfram:
“Það er ekki hægt að loka augunum fyrir því,
að hún er orðin 24 ára, og tíminn líður. Á honn-
ar aldri átti móðir hennar tyeggja ára dóttur. ”
Eg tók eirts og í leiðslu vindil, og kveikti í
honum. Tilfinningum mínum er ekki hægt að
lýsa. Til allrar hamingju brendi eg mig á eld-
spýtunni, og við það fékk eg málið aftur..
“E-en”, sagði eg með veikri rödd, “eg hélt,
mig minnir, að eg heyrði yður segja, að þér
mynduð aldrei leyfa henni að giftast, vegna....”
Sir Francis horfði ásakandi á mig.
“En, kæri Pétur,” greip hann fram í, “hald-
ið þér virkilega, að eg geti fengið slíkt af mér?
Þrátt fyrir það, að eg mun sjá mikið eftir
henni, þá get eg ekki hugsað til, að fórna ham-
ingju hennar mín vegna; eg mun sjá um sjálfan
mig.”
Eg stamaði nokkrum meiningarlausum orð-
um. Svo hélt Sir Francis rólega áfram:
“En það var eitt, Pétur, sem eg vildi spyrja
yður um. Þér eruð vinur hennar og með henni
daglega. Skyldi hún Jiafa augastað á nokkr-
um?”
(Niðurl. næst.)
1 þorpinu Anaklía í Anatolíu urðu tvær ná-
grannakonur óðar og uppvægar út af því, hvor
eldri væri af mönnum þeirra. Annar þeirra
þét Mekmed og sagður 120 ára eftir kirkjubók-
unum, en hinn, Bald Hassan, var ekki nema 60
ára. Sú, sem átti eldri manninn, kvað sinn
mann vera yngri. TJt af því hófst rimman milli
þeirra. Úr þessu skáru nágrannar þeirra með
nokkurs konar Salómons-dómi. Þeir stungu
upp á því, að þeir reyndu kapphlaup með sér;
þá hlyti það að reynast, að sá eldri drægist aft-
ur úr. Konurnar ráku þá menn sína óðar og
æfar út á völlinn. Mekmed rann eins og fluga
á undan, og var löngu kominn að markmiðinu,
áður en Hassan kom, móður og másandi; hann
var þó ekki í heiminn borinn, þegar Mehmed
var fimtugur.—Hbl.
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tímar: 2—3
HeimiU 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tlmar: 2—3
Heimili: 764 Victor St.,
Phone: 27 686
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office Hours: 3—5
HeimiU: 921 Sherburn St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdóma.—Er að hitta
kl. 10-12 f. h. og 2-5 e. h.
HeimiU: 373 River Ave.
Tals.: 42 691
DR. A. BLONDAL
Medlcal Artg Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimili: 806 Victor St.
Simi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Ta/mlækiLlr
310-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Bt«.
Phone: 21 824
HeimlUs Tals.: 38 688
DR. G. J. SNÆDAL
Tannkcknlr
• 14 Someraet Block
Cor. Portage Ave. og Donald St.
Talslml: 28 889
DR. S. J. JÓHANNESSON
stundar lækningar
og yfirsetur.
Til viðtals kl. 11 f.h. til 4 e.h.
og frá 6-^8 að kveldinu.
Sherbum St. 532 Sími 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 Maryland Street
OÞriðja hús norðan við Sarg.)
PHONE: 88 072
Viðtalstími: kl. 10—11 f. h.
og kl. 3—6 e. h.
Dr. C. MUNSON, L. D. S.
Dentist
66 Stobart Bldg.
290 Portage Ave. Winnipeg
Phone 25 258
Fer til Gimli og Riverton. —
Veitið því eftirtekt í bæjar-
fréttunum.
Dr. C. J. Houston,
Dr. Sigga Christianson-Houston
Gibson Block
Yorkton,
Sask.
FowlerQptical
294 CARLTON ST.
NEXT TO FREE PRESS
DRS. H. R. & H. W. TWEED
Tannlæknar.
406 Standard Bank Bldg.
Cor. Portage Ave. og Smíth St.
Phone 26 545. Winnipeg
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
iaL lögfræðlngar.
Skiifstofa: Room 811 McArtbnr
Building, Pontage Ave.
P.O. Boz 1656
Phoneo: 26 S49 og 26 846
LINDAL, BUHR & STEFÁNS0N
Islenzkir lögfræðingar.
356 Maia St. Tala.: 24 868
Peir hafa einnig ekritotofur aS
Lundar, Riverton, Gimll og piney
og eru þar að hltta 6. eftlrfylgj-
andl tlmuim:
Lundar: Fyrsta miðvikudag,
Riverton: Fyrsta fimtudag,
Gtaili: Fyrsrta míðvlkudag,
Pinoy: priðja föstudag
1 hverjiuim m&nuði
J. Ragnar Johnson,
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
Islenzkur lögmaSur.
704 Mining Exchange Bldg.
356 Main St.
Winnipeg, Manitoba.
Sím&r *
Skrifst. 21033. Heima 71753
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
PHONE: 22 768
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B.
Lögfræðingur
709 Electric Chambers
Talsími: 87 371
Residence
Phone 24 206
Office
Phone 24 963
E. G. BALDWINSON, LL.B.
íslenzkur lögfræðingur
708 Mining Exchange
356 Main St. Winnipeg
A. C. JOHNSON
»07 Confe/leratton Llfe Bld*.
WINNIPEO
Annast um fasteignir manna. Tek-
ur að sér að ávaxta sparifé fólks.
Selur eldsábyrgð og bifreiða ábyrgð-
ir. Skriflegum fyrirspurnum svarað
samstundis.
Skrifstofusími: 24 263
Heimasími: 33 328
J. J. SWANSON & CO.
HMITED
Rentali
Insurance
R e a1 Estate
Mortgagei
600 PARIS BLDG.. WINNIPEG.
Phones: 26 349—28 340
Emil Johnson
SERVTCIS F.I.EOTRIO
Rafmagns Contracting — Allskyns
rafmagnsdhöld seld og viö þau gert
— Eg sel Moffat og McClary elda-
vélar og hefi þœr til sýnis á verk-
stocöi minu.
524 8ABGENT AVBL
(gamla Johnaon's byggingln vlB
Young Street, Wlnnipeg)
Verkst.: 31 507 Heima: 27 286
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St-
Selur líkklstur og annast um tlt-
farir. Allur útbúnaður sá betttt.
Ennfreimur selur hann
minnisvarða, og legatelna.
Skrifstofu tals. 86 607
Hclmllls TaLs.: 58 303
Dr. C. H. VR0MAN
Tannlæknir
605 Boyd Building Phona 24 171
WINNIPEG.
SIMPS0N TRANSFER
Verzla ipeð egg-á-dag hænanafóður.
Annast einnig um allar tegundlr
* flutninga.
681 Arlington St., Winnipeg
CORONA HOTEL
189 Notre Dame East
Verð herbergja frá $1.50 og
hækkandi.
Símar: 22 935 — 25 237
A. SŒDAL
PAINTER and DECORATOR
Contractor
Painting, Paperhanging and
Calsomining.
572 Toronto St. Phone 71 462