Lögberg - 29.11.1928, Blaðsíða 6

Bte. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. NóVEMBER 1928
RAUÐKOLLUR
EFTIE
GENE STRATTON-PORTER.
Þarna kom hún með skógarverðinum rauð-
liærða og freknótta og einhenta, sem hún fyrir
skömmu hafði lagt &ig í svo mikla hættu til að
hjálpa, og hún bauð þeim góðan daginn svo ein-
staklega góðlátlga og glaðlega. Hún sat þarna
á stórum, samanvöfðum tjalddúk, alveg eins
tignarleg, að þeim fanst, eins og drotningin í
. hásæti sínu. Þar var ekki nokkur maður, sem
ekki hefði viljað alt fyrir hana gera, jafnvel að
berjast fyrir liana. ef hún í raun og veru væri
drotning og þyrfti því kannske að fara í stríð.
Hún hafði ’eitthvað það. í fari sínu, sem ótví-
ræðlega minti á liið lengi þráða banadlag milli
allra manna. Hver maður hafði það sterklega
á tilfinningunni, að þessari stúlku ætti hann að
sjálfsögðu að sýna kurteisi og prúðmensku.
Þeim fants, með öðrum orðum, alveg sjálfsagt,
að halda öllum ruddaskap í skefjum, þegar hún
var viðstödd, og sýna henni alla þá góðvild og
kurteisi, sem þeir áttu yfir að ráða.
Flestir af mönnunum voru svo nærri þeim
Engilráð og Eauðkoll, að þau gátu vel látið þá
heyra til sín, svo að segja alla í einu, ef taluð
var nokkuð liátt.
“Nú langar mig til að segja þeim frá trénu,”
sagði Engilráð. “Má eg það ekki!"
“Jú, auðvitað,” sagði Eauðkollur.
Hann hefði líklega sagt það sama, þó hún
liefði stungið upp á því að höggva af honum
höfuðið. Nú kom McLean að, og sá hann þeg-
ar hvar Engilráð sat og hafði raðað kringum
sig blómum og sjaldgæfum viðargreinum, sem
piltarnir höfðu fært henni, því það var eins og
þeir gerðu sér það til erindis, að færa henni
það sem þeir fundu fallegt og einkennilegt.
Hvín sýndi McLean þessa fjársjóðu og bauð
honum góðan daginn.
“Hlustið nú alilr á það, sem oghefi að segja,”
sagði hún og steig upp á dúkstrangann, er hún
hafði setið á. “Eg hefi nokkuð merkilegt að
segja ykkur. Eauðkollur hefir nú gætt skógar-
ins í meir en heilt ár, og hann skilar honum nú
með öllum trjánum, sem í honum voru, þegar
hann tók við honum. Og þar að auki hefir hann
nú í morgun fundið verðmesta tréð, sem hér er
að finna, og þótt víðar sé leitað, einmitt það,
sem Wessner var að tala um, þegar hann kom
hér fvrst, næst því, sem þið felduð sjálfir. Nú
skulum við öll vera samtaka og hrópa húrra
fvrir Eauðkoll!”
Eauðkollur varð hræddur um, að hann mundi
kannske tapa sér og gera einhverja vitleysuna,
svo hann hljóp burtu og faldi sig, og heyrði
bara hljóminn af húrra-ópunum.
Engilráð fór því næst að segja McLean ná-
kvæmar frá trénu, hve fallegt það væri, og þótti
honum það heldur en ekki góðar fréttir. Þegar
Eauðkollur kom aftur, lét McLean hann fara
með sér og vísa sér á tréð, því hann langaði til
að sjá það sem fyrst. Engilráð kærði sig ekki
um að fara með þeim, svo hún varð eftir hjá
piltunum og fylgdi því nákvæmlega, sem þeir
voru að gera, og það leið ekki á löngu þangað
til hún fór að koma með sínar athugasemdir og
piltamir féllust orðalaust á flestar eða allar
hennar tillögur. Þegar þeir voni reka niður
tjaldhælana, eins og Duncan sagði fyrir, þá
benti hún honum á, að ef þeir sném tjaldinu dá-
lítið öðru vísi, þá nvtu þeir betur bæði forsæl-
unnar og golunnar um hádegið, þegar þeir borð-
uðu miðdagsmatinn.
Duncan leit alt í kring um sig, og eftir dá-
litla umhugsun sá hann, að Engilráð hafði al-
veg rétt fyrir sér, og fór svo eftir ráðum henn-
ar, og oft dáðust þeir að því seinna, hvað hún
hefði þarna verið glöggskygn og séð betur en
þeir sjálfir.
Þegar þeir fói-u að setja upp tjaldið, sem
þeir ætluðu að sofa í, þá spurðu þeir hana til
ráða, og hún sagði þeim strax, hvar bezt væri
að hafa það. Hvorki Duncan né hinir piltam-
ir gerðu sér eiginlega nokkra grein fyrir hvern-
ig á því stóð, en þá vildi það einhvern veginn
svona til, að hún var orðin fyrirliðinn, án þess
nokkurn varði, og sagði piltunum fyrir um svo
að segja hvað eina. Hún sagði þeim hvernig
bezt væri að leggja gólfið, fjalirnar ættu að
liggja langsum, en ekki þvers um, því þá væri
miklu hægra að sópa gólfið, og hún gaf þeim
góð ráð hvemig bezt væri að koma fyrir rúm-
unum, svo allir gætu notið hreina loftsins sem
bezt. Þá hafði hún mörg ráð að gefa eldamann-
inum, hvernig bezt væri að koma öllu fyrir í
eldhúsinu, svo sem eldavélinni, 'borðunum og
öllum öðrum áhöldum, sem hann hafði. Honum
fanst nú revndar sumt vera til lítilla bóta, en
fór þó eftir öllu, sem hún sagði.
Þegar Eauðkollur kom aftur, sá hann að
hún var að keppast við að hjálpa til að búa til
matinn. Hún kallaði til hans og sagði honum,
að þeim hefði verið boðið að borða þar miðdeg-
isverð, og hún hefði þegið það fyrir þeirra
hönd.
Hún gaf eldamanninum ýms góð ráð. Hún
hafði tekið eftir því, hvernig farið var að búa
til matinn heima hjá henni, og konan, sem það
gerði, kunni sitt verk ágætlega. Næst þegar
Eauðkollur sá hana, var hún að hreinsa kart-
öflur og næst þar á eftir að leggja á borðið.
Borðdúkar voru engir fyrir hendi, svo hún
bara hreinsaði borðið sem bezt hún gat. Disk-
arnir voru úr pjátri og sumir þeirra voru herfi-
lega beiglaðir. Svo hún tók hamar og lagaði
þá til, en meiddi sig töluvert í fingrunum á því.
Hún setti diskana á borðið með jöfnu millibili
og lagði skeið og hníf og gaffal hjá hverjum
diski. Hún tók upp einar sex pjáturkönnur,
sem eldamaðurinn hafði kastað burtu, og tók
af þeim lokin, sem henni gekk nú reyndar hálf-
illa, og vafði svo utan um þær pappír og lét svo
blóm í hverja könnu og lét þær síðan til og frá
á borðið. Allra fallegstu blómin lét hún í þær
könnurnar, sem hún setti við endann á borðinu.
Verkamennirnir voru nú ekki vanir þessu
nostri, en ekki gat þeim dulist, að þetta fór vel
og var til mikillar prýði. Hún kom auga á
hvítan pappírspoka og tók hann og gerði úr
honum höfuðföt í líkingu við það, sem eldamað-
urinn brúkaði, og setti það svo á höfuðið á sér,
og hlógu þau bæði dátt að þessu. Hún malaði
kaffið og hrærði svo tvö egg og lét þau í.það,
“af því nú eru gestir komnir,” sagði hún, og
spurði svo eldamanninn hvort honum þætti þá
ekki kaffið betra. Hann sagðist ekki geta sagt
um það, því hann hefði aldrei smakkað kaffi
þannig tilbúið. Það sagðist hún nú aldrei hafa
gert heldur, því hún fengi aldrei neitt að
drekka, sem væri sterkara en mjólk, “en svona
er það búið til heima. ”
Hún gekk rösklega að því að hjálpa elda-
manninum og var óþreytandi að skýra fyrir
honum, hvers vegna hún gerði þetta eða hitt, og
margt af því, sem hún sagði honum,, tók hann
upp og fylgdi hennar ráðum í ýmsu alt af eftir
það, og piltamir óskuðu, ,að hún kæmi sem oft-
ast, því bá mundi þessi eldamaður líklega læra
með tímanum að búa til góðan mat.
Þegar McLean kom aftur, var hún önnum
kafin við matreiðsluna. Hann var í allra bezta
skapi. En hann sagði engum hvers vegna, nema
Engilráð. Hann hafði stundum áður treyst
mönnum sínum of vel, og það hafði stundum
orðið honum dýrkeypt. Þagmælskur hafði hann
að vísu alt af verið, en nú var hann orðirin það
enn meira en áður. Hann hafði þegar ráðstaf-
að því, að hreinsa skóginn, svo hægt væri að
komast að þessu tré, sem þau Eauðkollur og
Engilráð höfðu fundið, og hann sagði henni,
að þetta tré væri meira virði, heldur en hún
gæti gert sér hugmynd um. Hann ætlaði að
hafa tvo menn til að gæta þess og sér væri mik-
ið áhugamál að koma því burtu sem allra
fyrst.
“'Eg ætla að koma og sjá, þegar þið fellið
það,” sagði Engilráð. “Mér er farið að verða
eitthvað svro ant um þetta tré.”
McLean þótti vænt um þetta. Hann treysti
þeim Engilráð og Eauðkoll alveg takmarka-
laust, hvoru um sig, þó þeim hefði nú ekki bor-
ið saman um það, hvort þeirra hefði fundið
tréð.
‘.‘Segið þér mér nokkuð, Engilráð,” sagði
hann. “Mér finst eg ætti að fá að vita það.
Hvort ykkar eiginlega fann tréð?”
“Bauðkollur fann það,” sagði Engilráð al-
veg blátt áfram og ákveðið.
“En hann.segir alveg eins ákveðið, að þér
hafið fundið það. Eg skil þetta ekki. ”
“Eg skal segja vður nákvæmlega, hvernig
þetta gekk alt saman,” sagði Engilráð, “og þér
skuluð svo vera dómarinn, og við Bauðkollur
skulum hlíta vðar úrskurði.”
Þegar hún hafði skýrt honum vandlega frá
öllum málavöxtum, sagði hún glettnislega, að
nú yrði hinn lærði dómari að skera úr því, hvort
þeirra í raun og veru hefði fundið tréð.
“Ja, það get eg ekki sagt, hvort vkkar eig-
inlega fann það,” sagði McLean. “Eg hefi
býsna ljósa hugmynd um, hver lagði til bláa
borðann, sem á því er. ”
McLean brosti góðlátlega til Eauðkolls, sem
kom að í þessu, því þeir höfðu einmitt verið að
tala um það, að láta búa til eins fallegt, lítið
borð, eins og bezt væri hægt að gera það, og það
skyldi Engilráð fá svo sem í launaskyni fyrir
þann hlut, sem hún hefði átt í að finna tréð.
“En hvað vilt þú nú fá, Bauðkollur minn,
fyrir þinn hlut í því að finna tréð?” spurði
McLean.
“Ef vður stendur á sama, þá vildi eg helzt
fá minn hlut í söngkenslu,” sagði Rauðkollur
liálf feimnislega.
McLean hló hjartanlega. Hann fann, að
Rauðkollur sá altaf strax og skildi, hvernig
honum geðjaðist að því, sem hann kom upp með
í það og það sinnið, alveg eins og skraufþur
jörðin drekkur í sig vatnið, þegar rignir.
Engilráð lét McLean setjast við annan end-
ann á borðinu, en sjálf settist hún við hinn, og
Rauðkollur við hægri hlið hennar, og svo pilt-
arnir með fram báðum hliðum á borðinu,
þvegnir og greiddir svo vel, að þeir kunnu ekki
við sjálfa sig, eða hver við annan. Þeir voru
hálf hræddir við að snerta á nokkru. Þetta var
alt eitthvað svo hreinlegt og fínlegt, og svo var
þessi undur fallega stúlka, og þeir vissu ekki,
aumingja piltarnir, hvernig þeir áttu að haga
sér í hennar návist. Þeir höfðu eiginlega aldrei
tekið eftir því fyrri en nú, að það fór eitthvað
illa, að láta matinn upp í sig með hnífnum, en
ekki gafflinum, tyggja þannig, að það heyrðist
Jangar leiðir og sötra kaffi, eða beygja höf-
uðið eftir hverjum bita, eins og fugl, sem er að
tína upp korn. Þegar þeir sáu Engilráð sitja
þarna upprétta og tignarlega, J)á mundu þeir
eftir því, að þeir höfðu líka hæfileika til að
rétta úr sér. Og áður en þá sjálfa varði, sátu
]>eir allir uppréttir og voru miklu mannalegri
en áður.
XVII. KAPITUI.
Það var erfiðara að komast að trénu, heldur
ur en McLean hafði gert sér í hugarlund. Næst
gátu þeir komist því að austan verðu, en samt
var það heil mfla, sem þeir þurftu að gera veg,
svo hægt væri að komast að trénu með hesta
og vagna, og á þessari leið var ákaflega þykkur
skogur, en sumstaðar keldur, svo þangað
þurfti að flytja mikinn ofaníburð, áður en hægt
væri að komast yfir þær með þung æki. Það
liðu því nokkrir dagar, þangað til þeir gátu
komist að trénu og gátu byrjað að fella það.
Þegar þeir byrjuðu að fella tréð, var Rauð-
kollur þar ekki langt í burtu. Aður en piltarnir
komu um morguninn, hafði hann komið að trénu
og tekið af J)ví bláa borðann og geymdi Rauð-
kollur hann nú vandlega í brjóstvasa á skyrt-
unni sinni. Hann gerði sér vonir um, að hafa
mikla ánægju áf þessum borða, þegar hann færi
til borgarinnar til að mentast, því þá mundi
hann vissulega oft hugsa til Limberlost skóg-
arins og þessi litli borði mundi vissulega gera
endurminningarnar bjartari og skemtilegri.
Þegar hann væri kominn til borgarinnar og
yrði daglega vel klæddur eins og aðrir menn,
þá ætlaði hann alt af að bera á sér þennan borða
og hann átti að minna hann á daginn þann, þeg-
ar Engilráð hafði kallað liann riddarann sinn.
En hvað hann skyldi leggja hart á sig til að
læra sem mest og syngja sem bezt, því Jiað
mundi gleðja McLean og Engilráð, Ó, að liann
gæti sjálfur orðið mikill maður!
Hann skildi ekki, hvemig á því stóð, að Eng-
ilráð kom ekki, eins og hún hafði ætlað. Hún
hafði ætlað sér að sjá þegar tréð væri felt. Hann
liafði sagt henni, að það yrði gert þá um dag-
inn að morgni, og hún hafði fastlega gert ráð
fyrir að koma. Hún var aldrei vön að vera of
sein. Hvernig gat staðið á því, að hún var
sein í þetta sinn?
McLean hafði riðið til bæjarins þá um morg-'
uninn. Ef hann hefði verið viðstaddur, mundi
hann hafa beðið hann að draga að fella tréð
þangað til hún kæmi, en hann kunni ekki'við að
biðja piltana um það. Hann hélt revndar, að
þeir mundu gera það, en hann hafði ekkert
leyfi til að biðja þá um það. Þegar McLean
kom, voru piltarnir búnir að taka sögina út og
voru í óða önn að höggva tréð þeim megin, sem
það átti að falla.
Hann spurði strax um Engilráð, og þegar
Rauðkollur sagði honum, að hún væri ókomin,
þá sagði hann piltunum að hætta, þangað til hún
kæmi. Honum fanst að Engilráð hefði átt svo
góðan hlut í að finna þetta merkilega tré, að
hún ætti meir en skilið að sjá það falla, ef hana
á annað borð langaði til þess. Rétt í þessu
hvesti töluvert og vindurinn sveigði til grein-
arnar og sáu þeir þá hvar Engilráð stóð gagn-
vart þeim, hinu megin við tréð.
Mönnunum duldist ekki hættan, sem hún var
stödd í, því það var ekkert líkelgra, en að tréð
mundi falla þá og þegar, ef vindurinn héldi á-
fram og ef Engilráð stæði þarna, þá væri ekk-
ert líklegra, en að tréð félli yfir hana þegar að
minst varði. Engilráð gat vel lesið það af svip
piltanna, að hér var einhver mikil liætta á ferð-
um, en áttaði sig ekki á hvað gera skyldi.”
“Suður!” hrópaði McLean. “HÍaupið þér
suður. ”
Aumingja stúlkan var ráðalaus. Hún vissi
sjáanlega ekki hvað var suður. Hið mikla tré
riðaði til. Piltarnir stóðu þarna ráðþrota, eins
og þeir væru fastir við jörðina, nema Rauð-
kollur. Hann hljóp þangað sem Engilráð stóð,
tók hana í fang sér og hljóp með hana eins hart
eins og hann mögulega gat. Tréð hallaðist meir
og meir, og það leit út eins og það mundi falla
rétt yfir þau, en það var engu líkara, en J»að
biði ofurlítið við, eins og til að gefa þeim tæki-
færi að komast fram lijá. Þeir sáu Rauðkoll
detta endilangan með Engilráð í fanginu.
Piltarnir ráku upp skelfilegt óp og McLean
greip báðum höndum fyrir andlitið. En eftir
augnablik var Rauðkollur staðinn upp og hélt
enn áfram. Greinamar af trénu voru að falla
yfir þau og þeir sáu Rauðkoll kasta stúlkunni
frá sér eins langt og hann gat. Nú heyrðist
brestur mikill og tréð féll alveg til jarðar, og
limið huldi þau Rauðkoll og Engilráð gersam-
lega.
McLean og Duncan hlupu þangað, sem þau
voru, með axir og sagir, og hinir. piltarnir komu
þegar í stað á eftir þeim, og þeir unnu allir eins
rösklega og mest mátti verða, en samt virtist
þeim langur tími líða þangað til þeir komu auga
á bláa kjólinn, sem Engilráð var í. Það gaf þeim
nýjan kjark. Duncan lagðist á hnén og reif
moldina frá hliðinni á henni, með höndunum
svo hún gæti losnað undan liminu, og hepnaðist
það eftir örstutta stund. Það var ekki sjón að
sjá hana, öll rifin og óhrein, en hún var sjáan-
lega ekki hættulega meidd.
Rauðkollur lá nokkm nær aðal trénu, alveg
fastur undir einni greininni. Hann hafði opin
augun og var auðséð, að hann hafði fulla með-
vitund. Duncan fór að grafa moldina undan
honum, en Rauðkollur lét hann hætta við })að.
“Þú getur ekki náð mér út svona,” sagði
hann. “Þú verður að saga greinina af og taka
hana burtu. Egveitþað.”
Tveir menn hlupu eftir stóru söginni, en
aðrir héldu greininni upp á meðan og það leið
ekki á löngu þangað til þessu fargi var lyft af
honum.
Piltarnir ætluðu að lyfta honum upp, en
hann bandaði við þeim.
“Látið þið mig vera, þangað til eg er búinn
að hvíla mig dálítið,” sagði hann.
Svo vatt hann við höfðinu og sá þá hvar
Engilráð sat og var að reyna að hreinsa mold-
ina framan úr sér og hafði ekki annað til þess
en fötin sín.
“Reyndu að standa upp,” sagði hann við
hana.
McLean rétti henni hendina og reisti hana á
fætur.
“Heldurðu að þú sért beinbrotin?” spurði
Rauðkollur.
Engilráð hristi höfuðið til merkis um, að
svo væri ekki.
“Viljið þér ekki gæta að því, Mr. McLean?”
sagði Rauðkbllur.
McLean gerði það og fullvissaði Rauðkoll
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MN
Of’fice: 6th Floor, Bank ofHamilton Chamber i
MALDEN ELEVATOR
COMPANY, LIMITED
Stjórnarleyfi og Ó.byrgt5. Aöalskrlfstofa: Grain Exchange, Winnipeg
Stocks - Bonds - Mines - Grains
Vér höfum skrlfstofur I öllum helztu borgum 1 Vestur-CanaAa, og
einka símasamband við alla hveiti- og stockmarkaöi og bjöCum pví viö-
skiftavinum vorum hina beztu afgreiðslu. Hveitikaup fyrir aöra eru
höndluö með sömu varfœrni og hyggindum, eins og stocks og bonds.
Leitið upplýsinga hjá hvaða banka sem er.
KOMIST I SAMBAND VIÐ RÁDSMANN VORN A pEIRRl
\SKRIFSTOFU, SEM NÆST YÐUR ER.
Winnipeg
Regina
Moose Jaw
Swift Current
Saskatoon
Calgary
Brandon
Rosetown
Cull Lake
Assiniboia
Herbert
Weybum
Biggar
Indian Head
Prince Albert
Tofield
Edmonton
Kerrobert
Til að vera viss, skrifið á yðar Biils of lading: “Advise Malden
Elevator Company, Limited, Graln Exchange, Winnipeg."
HJÁ CLEMENCEAU.
Þegar Clemenreau gamli er i
París, hefir hann ekkert á móti
því, að vinir sinir heimsæki sig
og dvelji hjá sér eins lengi og þeim
sýnist. En þegar hann er á bú-
stað sínum í Vendée, vill hann vera
í friði og tekur ekki á móti nein-
um gestum. Einn af vinum hans
var nýlega á bílferð um Vendée og
datt i hug að heimsækja Clemen-
seau og ók heim til hans. Eftir
mikið þref og þjark fékk hann
dyravörð til þess að hleypa sér
inn í húsið. Clemenceau sat í
eldhúsi og snæddi þar morgun-
verð sinn. Vinurinn gekk til hans
og mælti brosandi: Vegna þess að
eg var á ferð hér langaði mig til
að fá að taka í höndina á þér! —
Clemenceau leit á hann, rétti hon-
um höndina og þrýsti hönd hans
fast. Svo mælti hann með dimmri
rödd: “Jæja, nú er það búið!
Vertu sæll!” Og með það varð
gesturinn að fara.—Lb. Mbl.
DAGMAR DANA-DROTNING.
Árið 1205 kvæntist Valdemar
sigur Danakonungur Margarethe
Dragomir Jrzemysl Ottokars I.
konungs í Bæheimi. Danir breyttu
nafni hennar og kölluðu hana
Dagmar, og þaðan er það nafn
komið á Norðurlönd. — Dagmar
drotning var mjög ástkær öllum
landslýð vegna ljúfmensku, trygð-
ar og hjálpfýsi. Hún andaðist
árið 1212| og var greftruð að
Ringsted-kirkju. Um hana eru
mörg fegurstu þjóðkvæði Dana.
— Nú fyrir skemstu var afhjúp-
að minnismerki um hana í Ring-
sted-kirkju. Hafa Tjekkar gefið
það og á því er eftirfarandi áletr-
un bæði á dönsku og tjekknesku:
“Frá landi Tjekka kom Dagmar
drotning, færði frið þeim, sem
voru vargar í véum, frelsi þeim
sem fjötraðir voru, og sigraði
hjörtu allra Dana með ástríki
sínu. Minning hennar skal ætíð
vera boðberi friðar, frelsis og
kærleika hjá hinum tveimur þjóð-
rf
um.
Minnismerki þetta hafa tveir
tjekkneskir listamenn gert, Beves
myndhöggvari og Zák bygginga-
meistari. Við afhjúpunina var
stödd 40 manna sendinefnd frá
Tjekkóslóvakíu og var Hodja
kenslumálaráðgjafi þar á meðal
og kona hans; hún afhjúpaði
minnismerkið.—Lb. Mbl..
um, aÖ hún. væri ekki liættulega meidd.
Áuægjusvip brá á andlitið á Rauðkoll, og
hann lofaði guð fyrir það, að Engilráð hefði
ekki slasast.
Engilráð fór frá McLean og sneri sér að
Rauðkoll.
‘Nú kemur að þér, ” sagði hún. “Nú verður
J)ú að standa upp, ef þú mögulega getur.”
Hún leif framan í hann, og henni rann mjög
til rifja, að sjá þjáningarsvipinn á andliti hans.
Hún gat ekkert sagt, en náfölnaði og tók nm
hendina á honum.
“Stattu upp, Rauðkollur,” sagði hún, og
]>að var hæði snertur af skipun og heiðni í rödd
hennar.
“Varlega, Engilráð, farðu varlega,” sagði
Rauðkollur. “Lofaðu mér að hvíla mig dólítið
fyrst.”
Hún kraup við! lilið hans og liann lét hand-
leggdnn utan um hana og dró hana að sér. Hún
leit á McLean og það kom honum til að krjúpa
niður við hina hliðina á honum.
“Heyrðu, RauðkoIIur,” sagði McLean.
“þetta má ekki. Við getum áeriðanlega eitt-
hvað gert fyrir þig. Við verðum að gera það.
Lofðu mér að skoða þig.”
Hann fór að léysa af lionum hálsklútinn, en
hann var skjálfhentur og gekk þetta illa, svo
Erigilráð gerði það, og hnepti skyrtunni frá
hálsmálinu og brjóstinu.
Nú sá hún alt í einu hvernig ástatt var. Hún
tók saman hálsmálið á skyrtunni og stakk
hendinni undir höfuðið á honum. Rauðkollur
leif framan í hana ósköp raunalega.
“Þú sérð hvernig ástatt er,” sagði Rauð-
kollur.
Engilráð hneigði sig til samþykkis.
Rauðkollur sneri sér að McLean og sagði:
“Eg þakka yður hjartanlega fyrir alt, sem
}>ér hafið gjört fyrir mig. Hvar eru piltarn-
ir?”
“Þeir eru sér allir,” sagði McLean, “nema
fveir, sem eru farnir að sækja læknirinn og
Mrs Duncan og Fuglamærina.”
“Það er ekki til neins að reyna að gera
neitt,” sagði Rauðkollur. “En þér munið eftir
oturskinninu og hinum jólagjöfunum, sérstak-
Iega oturskinninu. ”
Þau heyrðu einhvern þvt uppi yfir sér og
Rauðkollur leit upp í loftið, jafnvel þótt hann
væri annars hugar, og það færðist bros á andlit
hans, þrátt fyrir miklar þjáningar.
‘Nei, þarna er þá litli unginn minn,” sagði
hann. ‘ ‘ Þetta hlýtur að vera í fyrsta sinni, sem
hann yfirgefur hreiðrið. Nú getur Duncan
fengið þetta stóra, hola tré, til að vatna gripun-
um sínum í því. ”
!