Lögberg - 04.04.1929, Blaðsíða 1

42 ARGANGUR
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 4. APRÍL 1929
NÚMER 14
f?o<--->oc
<i=>0
oo<=>o<~n>ocz=>ocrr>oc
Helztu heims-fréttir
>ocr>oc=>ocz>oc

z>odJ
Canada
Sir Tjomer Gouin, fylkisstjóri í
Qiuebec, andaðist hinn 28. marz
síðastliðinn. Var hann einn af
atkvæðamestu stjórnmálamönnum
Frakkanna í Quebec. Hann var
um eitt s-keið forsætisráðherra í
Quebec-fylki, síðar dómsmála-
ráðherra í sambandsstjórninni og
nú síðast fylkisstjóri.
* * *
iSkömmu eftir að Manitöba-
þingið kom saman í vetur, bar
John Queen, verkamanna leið-
togi, fram þá tillögu, að skipuð sé
sérstök þingnefnd til að rannsaka
samninga stjórnarinnar við Win-
nipeg Electric félagið viðvíkjandi
Sjö-systra-fossunum. Var litið á
tillögú þessa, sem nokkurs kon-
ar vantrausts yfirlýsingu gegn
stjórninni. Á þriðjudaginn í þess-
ari viku greiddi þingið atkvæði
um tillöguna og féll atkvæða-
greiðslan þannig, að 19 atkvæði
urðu með tillögunni, en 31 atkv.
á móti. Var tillagan þannig feld
með 12 atkvæða mismun. Fimm
þingmenn frjálslynda flökksins
greiddu atkvæði með stjórninni,
en sá sjötti, Skúli Sigfússon frá
St. George, greiddi atkvæði móti
stjórninni og með tillögunni. All-
ir þingm. íhaldsflokksins greiddu
atkvæði með tillögu Queens og
sömuleiðis J. W. Pratt, sem nú er
nýgenginn úr stjórnarflokknum.
Á atkvæðagreiðslu þessa er litið
sem traustsyfirlýsingu til stjórn-
arinnar.
* * *
Sir Hugh John Macdonald, lög-
regludómari, andaðist að heimili
sínu í Winnipeg, að morgni dags
á föstudaginn langa, 29. marz.
Hafði hann legið veikur um mán-
aðartíma. En alt til þess tíma
gegndi hann dómarastörfum sín-
um daglega, þrátt fyrir sinn háa
aldur, því hann var fullra 79 ára
að aldri, þegar hann lézt. Jarð-
arförin fór fram á mánudaginn,
undir umsjón hins opinbera, og
mun hafa verið ein hin allra fjöl-
mennasta jarðarför, sem nokkurn
tíma hefir fram farið í Winnipeg.
Sýnir það meðal annars hinar af-
ar miklu vinsældir, sem hann naut
í þessari borg og þessu fylki.
Sir Hugh John var sonur hins
mikla stjórnmálaskörungs, Sir
John A. Macdonald’s, sem var
fyrsti forsætisráðherra í Canada.
Til Winnipeg kom hann á ungum
aldri og átti hér jafnan heima eft-
ir það. Hann var lögfræðingur
°g stundaði lengi málafærslu og
önnur lögmannsstörf.
Við stjórnmálum gaf hann sig
all-mikið og hafði jafnan mikinn
áhuga á þeim málum. Hann var
eitt sin sambandsþingmaður og
innanríkisráðherra, og um stutt
skeið var hann forsœtisráðherra
Manitoba-fylkis, en sagði því em-
bætti af sér, til að sækja um sam-
bandsþingmensku í Brandon kjöf-
dæmi, en tapaði kosningu fyrir
Sir Clifford Sifton. Hætti hann
þá að gefa sig við opinberum mál-
um. Árið 1911 var hann skipað-
ur lögregludómari í Winnipeg og
gegndi því embætti jafnan síðan.
Með ISir Hugh John Macdonald
er í val hniginn einn af hinum
merkilegustu og allra vinsælustu
mönnum þessa fylkis og þessa
lands. Hann var prýðilega vel
gáfaður maður og hafði djúpsetta
þekkingu í lögfræði og stjórnmál-
um. En góðgirni hans, réttlætis-
tilfinning og hans afar vinsamlega
viðmót við alla jafnt, mun hafa
unnið honum mestar og varan-
tegastar vinsældir. Sir Hugh
John var allra manna alþýðleg-
astur höfðingi. Hann var “gentle-
man” í þess orðs beztu merkingu.
Frá Islandi
Úr Húnaþingi 25. febr.
Tíðin óminnilega góð til þessa,
jörð oftast auð, þó að snjó festi,
er hann horfinn næsta dag. Hefir
bifreiðaferðum oftast verið hald-
ið uppi frá Blönduósi í flesta
hreppi sýslunnar. Sömuleiðis til
Hvammstanga og suður undir
Holtavöruheiði. Frézt hefir, að
bifreiðum muni fjölga að mun á
Blönduósi í vor. Nú eru þar fimm
vöruflutnings bifreiðir.
Heilsufar hefir verið misjafnt,
afleiðingar af mislingum og in-
flúensu víða alvarlegar, þó ekki
valdið manndauða, en allmikilli
veiklun. Nú er inflúensan hér í
annað sinn. Hefir fjöldl manna
veikst á Sauðárkróki, að því er
Símfregn hermir í dag.
Fénaðarhöld hafa verið fremur
góð, en þó misjöfn. Vart hefir
orðið lungnaveiklunar í sauðfé og
drepist sumstaðar, einkum á tveim
bæjum, Enni í Refasveit og Kistu
í Vesturhópi. Heyfengur frá síð-
astliðnu sumri reynist ódrjúgur—
heyin létt og gjafafrek.
Fiskafli á Húnaflóa hefir ver-
icf í allan vetur, þegar gefið hef-
ir á sjó.
í síðastliðnum júlímánuði þing-
aði sýslumaður Húnvetninga í
vínbruggunarmálinu á Gilhaga í
Vatnsdal. Meðgekk konan, að
bóndi hennar hefði eitthvað feng-
ist við vínbruggun, en lítið. Lá
svo mál þetta í þagnargildi, þar til
í síðastliðnum janúarmánuði, að
réttarhöldum var haldið áfram á
ný.
Þann 16. des. s.l., voru haldnir
t
fundir á Blönduósi, til að koma á
fót búnaðarsamböndum fyrir sýsl-
una. Hefir og frézt, að búnaðar-
félögin hafi í hyggju, að halda
úti á næsta vori vinnuflokkum.—
“Kaupskrúfan” sverfur allsstað-
ar að, svo að útlit er fyrir, að
dragi úr framkvæmdum. Heyrst
hafa raddir um, að brýn nauðsyn
væri á, að fá heimildarlög um er-
lendan verkalýð — og enn fremur
lög um gerðardóm í atvirinudeilu-
málum.
Þann 16. des. var stofnað félag
á Blönduósi, er nefnir sig “Fram-
farafélag Húnavatnssýslu.” Stjórn
þess skipa: Jón Pálmason, Sigur-
geir Björnsson Orrastöðum, og
Hafsteinn Pétursson, Gunnsteins-
stöðum.
Hoepfnersverzlun hætti um
áramótin á Blönduósi, eftir að
hafa verið rekin þar í fjörutíu og
níu ár. Hefir hún notið trausts
héraðsbúa, reynst áreiðanleg,
enda alla tíð verið stjórnað af
valinkunnum mönnum.
Bændur á fjórum jörðum í
Vatnsdal ætla á næsta vori að
koma á hjá sér Vatnsveitu úr
Kornsá. Vari mælt fyrir henni á
síðastliðnu sumri. Jarðirnar eru
Kornsá, Gilsstaðir, Helgavatn og
Flaga.
Frézt hefir úr Vatnsdal, að
bændurnir í Grímstungu, Hauka-
gili, Undirfelli og Kornsá hafi f
byggju að láta athuga árnar
Álftaskálaá og Kornsá, með raf-
virkjun fyrir augum.
Ungur maður hér í sýslu, Pétur
Einarsson frá Ytra-Hóli á Skaga-
strönd, hefir um stutt skeið feng-
ist við að endurbæta hitunartæki
heimila. Hefir hann í lok þessa
mánaðar sett upp þrjátíu mið-
stöðvartæki hér í sýslu, og þess
utan nokkur í Skagafjarðarsýslu.
Margar miðstöðvarnar hefir hann
pantað sjálfur og selt mönnum
þær niðursettar, mun ódýrara en
annars var kostur. 'Svona menn
eru þarfir héraði sínu.
f síðastliðnum janúarmánuði
kom hingað í sýslu erindreki stór-
stúku Goodtemplara, en ekki hef-
ir sá, er þetta ritar, frétt hvort
honum hefir orðið nokkuð á-
ágengt.
Trúar- og kirkjulíf má telja
frekar dauft, enda fátt gert til
þess að koma hreyfingu áí það.
Kirkjunni stjórnað um alt land
eftir 30 ára gamalli löggjó'f. Þar
við situr.
Barnafræðslu mun víða mega
telja í sæmilegu lagi og sumstað-
ar ágætu, Er víða ekkert til spar-
að, að hún geti komið að sem fylst-
um notum, enda er kostnaðurinn
við hann orðinn mikill. Helzt er
spurningin um það, hvort kennar-
arnir Séu yfirleitt vaxnir starfi
sínu. — Kvennaskólinn á Blöndu-
ósi er mjög vel sóttur og getur
sér nú hið bezta traust. Frézt
hefir, að forstöðukona skólans,
ungfrú ‘Kristjana Pétursdóttir
frá Gautlöndum, ætli að hverfa
frá honum til átthaganna, og hafi
tekið stöðu við Laugaskólann.
Er hin mesta eftirsjá að henni og
vandfylt sæti hennar. Hún hefir
notið trausts bæði nemenda sinna
og héraðsbúa og mun liifa hér
Iengi í endurminningu þeirra, er
þektu hana.
Dánir merkismenn. — Jónas
Jóhannsson, bóndi á Kistu í Vest-
urhópi, andaðist 10. nóv 1928. —
Guttormur Stefánsson, Síðu, Víði-
dal, 11. nóv. 1928; ættaður úr
Fljótsdalshéraði.— Jóhannes Sig-
fússon, Hnausum, d. 7. nóv. 1928;
ættaður úr Eyjafirði. — Jóhann-
es Þorvarðsson, Þórormstungu,
dó 12. nóv. 1928, nær 80 ára.
Framtíðarhorfur. — Mikill á-
hugi er fyrir því hér í sýslu,' að
endurbæta akvegi og síma. í sum-
um hreppum komið á vegasam-
þyktum, Áshreppi og víðar. Enn-
fremur hefir frézt, að Miðfirðing-
ar vonist nú eftir því, að Mið-
fjarðar símalínan verði lögð á
næsta sumri. Hafa þeir mikinn
áhuga á því, að koma bifreiðum
sem lengst um héraðið, til flutn-
inga og ferðalaga, fer því síminn
að verða| þeim nauðsyn á við-
skiftasviðinu, auk þess sem hann
er lífsnauðsyn fyrir afskekt hér-
að í heilbrigðismálum.
Blönduósi 23. þ. m. Þangað sótti
allmikið af ifólki, einkum yngra
fólk. Hver árangurinn verður,
sýnir ókomni tíminn.
Útvarpstækin. — Móttökutæki
eru nú komin á Skagaströnd,
Blönduós, Haukagil, Hvamms-
tanga, að Stöpum og ef til vill
víðar. Hafa menn á stöðum þess-
um hina mestu ánægju og gagn
af útvarpinu, bæði af veðurskeyt-
unum og ifréttum þeim, sem
Fréttastofan safnar saman og út-
varpað er. Þetta er stórt menn-
ingaratriði og á mikla framtíð
fyrir hendi í okkar strjálbygða
landi. Heimilin, sem víðtækin
hafa, munu hafa ánægju aif því
líka, að hlusta á fréttir úr sínu
eigin héraði; finst þá síður, að
héraðið sé eins g dauður depill í
fréttakerfi landsins.—Vísir.
Frá Betel
Það var gleðidagur mikill á
gamalmenna heimilinu Betel síð-
astliðinn skírdag, eftir hádegi,
því þá heimsótti félag sameinuðu
bænda kvennanna frá Minerva, á-
samt boðsgestum sínum, heimilið.
Um klukkan 2-3 var sezt að kaffi,
súkkulaði, appelsinum og allskon-
ar ágætustu bakningum í borðsal
heimilisins, og voru þessar ríku-
legu veitingar framreiddar aif fé-
lagskonunum og ungmeyjum
þeim, sem þær höfðu boðið sér til
aðstoðar, ásamt kvenfólki því,
sem starfrækir heimilið, og
streymdi frá andlitum þeirra ylur
kærleika og kurteysi.
Er lokið var þessum höfðing-
legu veitingum, fóru allir, sem
viðstaddir voru, fram í samkvæm-
issalinn, voru þá sungnir ýmsir
þjóðsöngvar vorir. Aðal ræðu-
maður var kafteinn Baldvin And-
erson; mæltist honum snildar-
lega vel. Gekk ræða hans mest
út á stofnun heimilisins og mint-
i-t hann í því sambandi með mikl-
um hlýleik séra Jóns heitins
Bjarriasonar og konu hans, frú
Láru, sem tekið hefðu sig, svang-
an og umkomulítinn dreng upp á
kærleiksarma sína og komið sér í
tölu kristinna manna.
Frú Ásdís Hinriksson þakkaði,
með vel völdum orðum, félagskon-
unum ifyrir ástúð þá og kærleika,
sem þær hefðu auðsýnt Jieimili
þessu tíu ár samfleytt, og valið
skírdag hvers árs til heimsóknar
heimilis gamla fólksins.
Að því loknu bjuggust þessir
aufúsugestir til heimfarar, og
blessar nú öll Betel komu þeirra
með þúsundfaldri þakklátssemi
og árnaðaróskum.
Á páskadaginn 31. marz 1929
—Viðstaddur.
DR. B. J. BRANDSON
Á læknaþingi því, sem fyrir skömmu var haldið hér í borg-
inni, var Dr. B. J. Brandson, kjörinn forseti Manitoba-deildar hins
ameríska læknafélags. Ber þetta, meðal annars, ótvíræðan vott
um hið mikla traust, er Dr. Brandson í hvívetna nýtur,
Séra Jónas úthýsir
sannleikanum
Eg hefi sannfrétt það, að í
reiðilestri þeim, er séra Jónas A.
Sigurðsson flutti á síðasta þingi
Þjóðræknisfélagsins, hafi hann
staðhæft það, að eg hafi sagt sér,
að enginn minsti vafi sé á því, að
Ingólfur Ingólfsson sé sekur um
morð það, er hann var kærður
og dæmdur fyrir. Staðhæfingu
þessari var fagnað með dynjandi
lófaklappi.
Eg veit ekki hvort er viðbjóðs-
legra, að hugsa sér svona ósann-
orðan mann í prestsstöðu, eða
hitt, að á þingi þess félags, sem
telur sig fjárhaldsrsíKim o»r vv.’nd-
ara Ingólfs, skuli fagnað með
hamslausum gleðilátum “opinber-
un,” sem á að sanna það, að skjól-
stæðingur félagsins sé áreiðan-
lega sekur morðingi, sem enga
uppreisnarvon eigi, og því geti
aldrei að eilífu þvegist af hinni
íslenzku þjóð sá blettur, sem á
hana var settur með því, að Is-
lendingur var fundinn sekur um
morð og dæmdur til lífláts.
Mikill kristilegur kærleiki og sönn
þjóðrækni kemur hér í ljós!
Hvað staðhæfingu séra Jónas-
ar áhrærir, þá sjá allir, að þar er
aðeins um annaðhvort af tvennu
að ræða: Annaðhvort er hann
hér að segja frá einhverju því,
er eg á að hafa sagt hon-
um í trúnaði, og er hann þá
ódrengur af versta tagi. Að öðr-
um kosti er hann að fara með vís-
vitandi og tilhæfulaus ósannindi,
og þarf þá ekki að taka fram hvað
vandaður hann er. Hvern kostinn,
sem menn kjósa heldur, getur það
naumast skoðast sem nokkur
verulegur uppsláttur fyrir séra
Jónas. Aðal gildi þessarar opin-
’berunar séra Jónasar er það, að
hann hefir hér greinilega opin-
berað sinn innri mann, þeim, sem
ekki hafa hingað til átt kost á að
kynnast honum til muna.
Mér hefir aldrei komið til hug-
ar að gera séra Jónas að trúnað-
armanni mínum. Til þess eru góð-
ar og gildar ástæður. Eg er fædd-
ur og uppalinn í íslenzku bygð-
inni í iPembina County í Norður-
Dakota og því einmitt á þeim
stöðvum, þar sem séra Jónas er
mest þektur og minst metinn. Frá
barnsaldri hefir mér verið kunn-
ugt um almenningsálitið á honum
í þeirri bygð. Mér eru enn í
fersku minni hinar eftirminni-
legu lýsingar Magnúsar heitins
Brynjólfssonar á honum. Þær
höfðu varanleg áhrif á mig og
urðu til þess að vekja hjá mér van-
traust á séra Jónasi, því bæði var
það, að eg mat Magnús mikils, og
svo vissi eg einnig, að hann hafði
öðrum fremur átt kost á því að
sjá ofan í séra Jónas og kynnast
hans innra manni. Mér var einn-
ig kunnugt um þann haturshug,
er séra Jónas bar til frænda míns,
séra Friðriks heitins Bergtmann,
og eg vissi mæta vel, að enginn,
sem stóð séra Friðrik eins nærri
eins og eg, gat búist við neinu
góðu frá séra Jónasi. Eg hefi því
aldrei borið það traust til hans,
að mér hafi dottið í hug að gera
hann að trúnaðarmanni mínum í
einu eða neinu.
Staðhæfing séra Jónasar um,
að eg hafi sagt sér, að enginn
minsti vafi sé á því, að Ingólfur
sé sekur, er með öllu ósönn og er
eintómur heilaspuni og tilbúning-
ur hans sjálfs, sem hefir ekki hið
minsta sannleikskorn að geyma.
Eg neyðist því til þess að lýsa hann
ósannindamann að henni. Að þvi
get eg lagt dýran eið, hvar sem er
og hvenær sem er, að eg hefi
aldrei sagt honum né neinum öðr-
um lifandi manni, að eg áliti
Ingólf ’sekan! Eg heii forðast að
fullyrða nokkuð um sekt eða sak-
leysi hans, því hér er aðeins um
líkur en ekki um sannanir að ræða
og því ómögulegt fyrir mig né
nokkurn annan mann, sem finnur
til ábyrgðar orða sinna, að vera
með nokkrar fullyrðingar um það.
Hinu hefi eg haldið fram, og held
fram enn, að hann hafi verið
dæimdur eftir svo haldlitlum lík-
um, að það sé fyrir eintóma hand-
vömm, að mál hans fór eins og
það fór, og, að hefði hann notið
viðunanlegrar lögmannshjáTpar
við réttarhaldið, liefði hann að
mínu áliti verið dæmdur sýkn saka.
Það er sorglegt að hugsa til þess,
að Ingólfsmálið eigi að vera í
höndum séra Jónasar á yfirstand-
andi ári, því, ef miðað er við
það, sem á undan er gengið, er
naumast hægt að vonast eftir
nokkrum árangri, er Ingólfi verði
til blessunar. Það liggja þegar
þrjú afreksverk eftir séra Jónas
í þessu Ingólfsmáli, hvert öðru
dásamilegra: (1) Hann tók að
sér að ganga úr skugga um and-
legt heilbrigðisástand Ingólfs, og
skýrði svo frá því á þingi Þjóð-
ræknisfélagsins árið 1926, að Ing-
ólfur sé andlega heilbrigður.
Þetta sannaði skýrsla Árna G.
Eggertsons, lögmanns, á síðasta
þingi, að er ekki satt. (2) Hann
ráðlagði Þjóðræknisfélaginu á
þingi þess árið 1926, að taka af-
gang Ingólfssjóðsins til þess að
byggja félaginu skemtihölL Nú
er félagið, fyrir tilstilli góðra
manna, búið að átta sig á því, að
slík ráðstöfun á fénu er blátt á-
fram ólögleg og er því búið að
skila því aftur, þrátt fyrir mót-
spyrnu séra Jónasar. (3) Nú er
hann, með því að leggja mér orð
í munn, sem eg hefi aldrei talað,
að reyna að sanna, að Ingólfur sé
sekur. Hvað skyldi þessum dánu-
manni hugkvæmast næst að gera
Ingólfi til styrktar?
Að síðustu vildi eg mælast til
þess við séra Jónas og aðra spena-
menn, sem finna hjá sér óviðráð-
anlega löngun til þess að seilast
í mannorð mitt, fyrir þá ástæðu
eina, að eg gerði tilraun til að
venja þá undan, að þeir láti það
vera, að gera það á kostnað um-
komuleysingjans og olnboga-
barnsins Ingólfs Ingólfssonar.
Hjálmar A. Bergman.
Áttavitar
Ingólfsmálið.
1. íslendingur er kærður um
morð, fundinn sekuV og dæmdur
til dauða; hann heitir Ingólfur
Ingólfssonar.
2. Stjórn Þjóðræknisfélagsins
gengst fyrir almennum fundi ís-
lenzkra borgara í Winnipeg til
þess að ræða málið.
3. Ástæðurnar fyrir fundinum
eru tvennar: (a) Maðurinn hefir
verið dæmdur eftir veikum líkum,
en engum beinum sönnunum, og
haft ófullkomna málsvörn. Það
þykir óhæfa, að hann sé líflátinn,
nema því aðeins, að fullkomnar
sannanir séu fyrir sekt hans. —
(b) í fimtíu ára sögu Vestur-ís-
lendinga hefir aldrei morðblettur
fallið á nafn þeirra; þeir vilja
því afnema þann blett, sé það
hægt með réttu.
4. Nauðsynlegt er, að ráða
bezta og færasta lögmanninn, sem
völ er á til þess að taka málið að
sér. í einu hljóði biður fundur-
inn H. A. Bergman að takast það
verk á hendur, og verður hann
við þeirri bón.
5. Fundurinn samþykkir að
safna fé með almennum samskot-
um til þess að standast þann
kostnað, sem af málinu leiði.
Samskotaféð verður yfir $4,000.
6. Nefnd manna er kosin á
fun'dinum, til þess að hafa málið
með höndum og eru það sömu
mennirnir, sem skipa stjórn Þjóð-
ræknisfélagsins. Nefndinni er
falið að gera alt, sem í mannlegu
valdi stendur Ingólfi til hjálpar.
7. Málið er of seint tekið upp,
til þess að það fáist rannsakað að
nýju, því áfrýjan hefir þegar ver-
ið neitað. En Bergman fær dóm-
inum breytt í fángelsisvist —
til þess að byrja með.
8. Allir lofa lögmanninn fyrir
það, hversu vel og giftusamlega
hann hafi höndlað máÞ-?s
9. Þegar Bergman hefir frels-
að manninn frá lífláti, er starfi
hans lokið að svo stöddu.
10. Hann heldur því fram, að
líkurnar fyrir sekt Ingólfs séu
veikar og margt bendi til þess, að
hann geti verið saklaus. Sömu-
leiðis kveður hann það sannfær-
ing sína, að fanginn sé ekki með
fullu viti.
11. Hann skrifar nefndinni, sem
málið hefir með höndum, og kveð-
ur þess þörf, að meira sé reynt
að gera fyrir fangann: til þess
að byrja með þurfi nefndin að
gangast fjmir læknisskoðun.
12. Tímar líða og ekkert er að-
hafst; ekki skeytt ráðleggingu
lögmannsins.
13. Ingólfsnefndin afhendir það,
sem eftir er af samsikotafé Ing-
ól'fs, í hendur Þjóðræknisfélags-
ins. Nefndin skilar aldrei af sér
til almennings, sem kaus hana.
14. Þjóðræknifélagið tekur féð,
eftir bendingu foreta síns, og á-
kveður að byrja með því sjóð til
húsbyggingar fyrir sjálft sig.
15. Þessu er harðlega mót-
mælt af Árna lögmanni Eggerts-
syni og mörgum öðrum. Neita
þeir því algjörlega, að félagið
hafi nokkra heimild til sjóðsins.
16. Deilur vakna um heim-
ferðarmálið; stefnu heimferðar-
nefndar Þjóðræknisfélagsins við-
víkjandi styrkbeiðni, er mótmælt
og sjálfboðanefndin myndast und-
ir forystu Dr. Brandsons.
17. H. A. Bergman er sá, er
mest og bezt berst á móti styrk-
fargani heimferðarnefndarinnar.
18. Verjendur styrkstefnunnar
taka það ráð, að ræða sem minst
um málið sjálft, en blanda Ing-
ólfsmálinu inn í deiluna með
dylgjum og glósum. Lítur út fyr-
ir, að þetta sé gert í þrennum tiL
gangi:
a) Til þess að reyna að draga
athygli almennings frá styrk-
beiðninni, sem flestir eru and-
stæðir.
b) Til þess að reyna að gera
Bergman tortryggilegan og veikja
þannig áhrif hans í baráttunni á
móti styrknum.
c) Til þess að reyna að láta fólk
trúa því, að andstæðingar styrks-
ins séu óvinir Þjóðræknisfélags-
ins.
19. Þá tekur sig til Jónas Páls-
Frú Thorstína Jackson
Walters
flytur erindi í Reykjavík.
Samkvæmt íslandsfregnum, flutti
frú Thorstína Jackson Walters,
fyrirlestur um heimför Vestur-
íslendinga 1930, í Nýja Bíó í
Reykjavík, þann 7. marz síðast-
liðinn. Þann 11. marz flutti dag-
blaðið “Vísir”, eftirfylgjandi
fregn: “Erindi frú Torstínu Jack-
son Walters, var svo vel sótt, að
fjöldi manna varð frá að hverfa.
son, og skrifar blátt áfram um
þessar dylgjur. Sýnir hann fram
á þrent:
a) Að allir hafi undantekning-
arlaust lokið lofsorði á Bergman
fyrir meðferð hans á málinu.
b) Að Ingólfsnefndin hafi hætt
skyldustörfum sínum í miðju kafi
og brugðist trausti íslendinga.
c) Að Þjóðræknisfélagið hafi
tekið samskotaféð í sínar hendur
heimildarlaust.
20. Um þetta er svo deilt. Jón-
as Pálsson, H. A. Bergman, A. B.
Olson og fleiri halda því fram, að
svikist hafi verið um að gera fyr-
ir Ingólf alt serii gera bæri og
unt væri. — Séra R, Kvaran, S. H.
frá Höfnum o. fI., neita þessu.
Hinir síðartöldu kveða Þjóðrækn-
isfélagið eiga afgang samskota-
fjárins; hinir neita því.
21. Árni lögmaður Eggertsson
er sendur af Þjóðræknisfélaginu
vestur til Prince Albert, til þess
að fá fréttir af Ingólfi. Flytur
hann þær skýrslur, að eftir áliti
fangavarðar og fangelsislæknis,
sé Ingólfur ekki með fullu viti, en
meinlaus — hafi ekki meiri skyn-
semi en 8—12 ára gamalt barn.
Þetta er það sama, sem Bergman
hefir haldið fram frá því fyrsta.
22. Joseph Thorson lögmaður
tilkynnir forseta Þjóðræknisfé-
lagsins, að það hafi enga heim-
iid til þess að nota lé pao, sem
safnað var, i öðru skyni en Ing-
ólfi Ingólfssyni til liðs og líkn-
ar; er þetta í nákvæmu samræmi
við skoðun Bergmans og Jónasar.
23. Að þessum upplýsingum
fengnum, samþykkir Þjóðræknis-
þingið í einu hljóði að skila fénu
aftur; færa það úr byggingarsjóði
í varnarsjóð Ingólfs Ingólfsson-
ar: með öðrum orðum, skila sjóðn-
um aftur þangað sem það tók
hann.
24. Með þessu ætti deilunni um
sjóðinn að vera lokið. Þjóðrækn-
isfé’lagið sá þann kostinn vænst-
an, að kannast við yfirsjón sína
og skila aftur því fé, sem það átti
ekki, áður en það yrði neytt til
þess með málsókn.
25. Nú er það næsta fyrir Ing-
ólfsnefndina að ráða við sig,
hvað hún geti gert fyrir ógæfu-
manninn Ingólf Ingólfsson. Fyrsta
sjálfsagða sporið er læknisskoð-
un, og hefir verið bent á Dr.
Mathers til þess.
26. a) Ekki síður nú en áður er
það óhæfa, að maður líði án þess
að víst sé um sekt hans, ef að
verður gert. b) Ekki síður nú en
áður, er það sjálfsagt, að "þvo
morðblettinn af íslendingum, ef
nokkur ráð eru til þess.
Sig. Júl. Jóhannesson.
■K m—■■—■■—■■——..—..—..—~—-—■+
Or bænum
+------------------------——■"*
Séra Rúnólfur Marteinsson ferð-
aðist til Piney, Man., síðastliðinn
fimtudag og flutti þar tvær guðs-
þjónustur á föstudaginn langa,
aðra á íslenzku, hina á ensku, og
var góð aðsókn við báðar guðs-
þjónusturnar.
Séra Björn B. Jónsson, D.D. pré-
dikaði i fyrsta sinn á páskadags-
morguninn eftir uppskurð ]iann.
sem gerður var á honum fyrir hér
um bil mánuði síSan, og sem .getið
hefir verið hér í blaSinu. Þær
góðu fréttir getur Lögberg flutt les-
endum sínum, að Dr. Jónsson hefir
nú fengið fullan bata og getur nú
gegnt em’bætti sínu eins og áður.
Séra Steingrimur N. Thorláksson
og frú hans, komu til borgarinnar á
laugardaginn frá Minot, N.D., þar
sem þau hafa dvalið að undanfömu.
Séra Steingrímur prédikaði í Fyrstu
lútersku kirkju á páskadagskveldið.