Lögberg - 04.04.1929, Blaðsíða 5

LÖGBERG FIMTUDAGINN
4. APRÍL 1929.
Bls. 6.
I melr en priOjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bak-
verk, gigt, þvagteppu og mörgum
fleiri ajúkdómum. Fást hjá öll-
um lyfsölum, fyrir 50c. askjan
eða 6 öskjur fyrir $2.50, eða beint
frá The Dodds Medicine Co., Ltd
Toronto, ef borgun fylgir.
i vertíðarlok
í Heimskringlu 27. febr. s 1.
ræðst séra Albert Kristjánsson
að mér með þjósti miklum og
myndugleik. Ástæðan fyrir því,
að presturinn fýkur svona út um
öll loft af reiði, er sú, að eg hafði
haldið því fram í Lögbergi nokkra
undangengna mánuði, að fólk ætti
það, sem því væri gefið, og að
það væri Ijótt að svifta nokkurr.
mann réttmætum eignum. Fyrir
þetta tiltæki mitt, er mér skipað
að biðja opinberlega fyrirgefn-
ingar, eða að öðrum kosti að sanna
mál mitt fyrir rétti.
Hefði e'kki nýafstaðið þjóðr.þing
viðurkent málstað minn réttan,
með því að skila aftur peningun-
um, sem eg gerði að umtalsefni, á
þann stað, er þeir áður voru, og til
að notasfc eingöngu í þarfir þess,
sem þeir voru gefnir til, hefði eg
fúslega rætt um þessi atriði við
séra Albert. lEn þar sem þingið
leysti mig svo drengilega af
hólmi, tel eg óþarft að þreyta les-
endurna á frekara pexi um það.
Enda ótrúlegt, að séra Albert
mundi græða mikið á meiri skýr-
ingum um það, eftir að næstum
hálft þriðja hundrað af skoðana-
bræðrum hans og systrum, lýstu
því yfir með samhljóða atkvæða-
greiðslu, að hann hafi haft á
röngu að standa. Slíkt mál gat
ekki haft annan endir, en það
fékk.
En það er annað í ritsmíð séra
Alberts, sem eg er tilneyddur að
svara, og það er, að eg hafi
“seilst í mannorð” hans og lagt
það eitt til Ingólfsmálsins, að ó-
fiægja þá, sem Ingólfi veittu lið-
veizlu. Sömuleiðis, að eg hafi
“hafið” einhvern til skýja með ó-
verðskulduðu skrumi.
Að öllu þessu verð eg, því mið-
ur að lýsa séra Albert ósanninda-
mann. Eg fastsetti mér það, þeg-
ar eg ákvað að taka þátt í þeim
deilum, sem sem risu upp á meðal
vor, að halda mér algjörlega við
það málefni, sem eg tæki mér fyr-
ir hendur, og að veitast ekki að
neinum persónulega að fyrra
bragði. Að eg hafi fullkomlega
staðið við þann ásetning minn,
held eg að hver sanngjarn maður
viðurkenni. Að sönnu bandaði eg
frá mér þeim, sem ekkert gátu til
mála lagt, annað en vísvitandi ó-
sannindi, jærsónulegar skammir
og strákslegar aðdróttanir, í
vandræðafálmi sínu við að verja
rangt mál, svo einnig að sjálf-
sögðu “sökum ónógs andlegs
þroska.”
Síðasta grein mín: “Höndlaði
Þjóðræknisfélagið Ingólfsmálið”,
virðist hafa kveikt þetta heiftar-
bál í sálu séra Alberts. Þó tekur
presturinn það fram, að grein sú
sé ekkert nema fyrirsögnin. Alt
annað tóm endaleysa og rang-
færslur. Samt ómakar hann sig
ekki við að leiðrétta neitt af rang-
fær&Iunum, né heldur hugsunar-
villurnar eða ritgallana. Auðsjá-
anlega álítur hann fullnægjandi,
að slá þessu fram fyriy “söfnuð-
inn.” Slík röksemdafærsla, sem
þessi, gæti komið sér vel i harð-
indatíð, að strá henni fram á
garðann af “stólnum”, vitandi
það, að kviðdreginn útigangurinn
leggur sér alt til munns, eftir
langavarandi hagleysur. Annars
er óiþarft að vera langorður um
þennan órökstudda sakaráburð
séra Alberts í minn garð. Nægi-
legt er að geta þess, að hvergi er
minst á séra Albert í greinum
mínum, beint eða óbeint, með einu
orði, nema í fyrstu grein
minni, þar sem eg tilfæri orðrétt
eftir hann stutt ummæli um hr.
H. A. Bergman, og sem að séra
Albert á að líkindum við, þar sem
hann talar um “hlægilegt skrum.”
Hann um það; eg ber enga sök
í því. Enn fremur tók eg það
fram í síðustu grein minni, að
mennirnir, sem skipuðu Ingólfs-
nefndina, væru mætir menn og
góðir drengir, eftir því sem eg til
vissi. Mér þykir mjög ótrúlegt,
að séra Albert geti látið refsa
mér þunglega fyrir þessi um-
mæli mín um nefndarmennina. Að
sönnu þekki eg suma þeirra að-
eins af afspurn, þar sem aðrir
eru persónulegir kunningjar mín-
ir, sem eg tel eins sjóðhelda og
frekast er hægt að hugsa sér,
jafnvel um hvaða sjóðþypku, sem
væri að ræða.
En þar sem séra Albert ber sig
svo drýgindalega, og næstum ögr-
ar mér út í persónulega deilu við
sig, skal eg segja honum það í
bróðerni, en í fullri alvöru samt,
að eg bið hvorki hann né aðra
fyrirgefningar á neinu, sem eg
hefi sagt í sambandi við Ingólfs-
málið, fyr en séra Albert, sem for-
maður Ingólfsnefndarinnar, og
einnig gjaldkeri sömu nefndar,
skýra það krókalaust fyrir al-
menningi, hvers vegna þeir af-
hentu Þjóðr.félaginu féð, sem
ísl. almenningur lagði fram Ing-
ólfi til styrktar, eftir að tveir lög-
fræðingar höfðu tilkynt þeim, að
það væri “Trust Fund”, sem að-
eins mætti nota í þarfir Ing. Ing-
ólfssonar. Enn fremur, hvers vegna
þessir sömu menn sátu þegjandi
hjá, þegar félagið lagði hald á
féð, og ákvað að kaupa fyrir það
byggingarlóð fyrir sjálft sig.
Eg hefi alt af reynt að telja
mér trú um, að þessi vandræða-
afstaða nefndarm. stafaði alls
ekki af illum hvötum, heldur
hefðu þeir orðið fyrir því, sem
okkur getur alla hent, að hafa ekki
haft nægar gætur á því, sem í
grasinu leyndist.
Enga nýja þrefbraut vil eg
gera út af því, hvor okkar séra
Alberts skrifi betra íslenzkt mál.
Að hann er mér þar fremri, eins
og annars staðar, sannar þessi
frumlega setning hans: “Hann
veit, að þj.r.fél. gekk í Ingólfs-
málið fyrir tilmæli einnar deild-
ar sinnar”. Gaman hefði verið
að horfa framan í drengi á ís-
landi, þegar þeir voru að leggja
af stað í smalamensku, og hús-
bóndinn hefði sagt við þá: Varið
ykkur nú, drengir mínir, þegar
þið komið upp á fellsbrúnina, að
ganga ekki ofan í málefni. Eða
ef húsmóðirin hefði sagt: Stigið
nú ekki on’í sólskinið, góar mínir,
s^j þið vöknið ekki í fæturna.” —
Það er annars engin furða, þó
þeim “skriftlærðu” blöskri “endi-
Ieysurnar” hjá þeim “párlærðu.”
Eg hefi aldrei ætlað mér þá dul,
að jafna mér við mennina, sem
kunna allar þjóðsögur Gyðinga
eins og “faðir-vorið”, og geta
bent á hverja hrútafórnina á fæt-
ur annari, ásamt geithöfrum og
gallalausum kvígum. En eg get
ekki að því gert, að mér finst ó-
viðeigandi af prestum, að bregða
mönnum um skynsemisskort. Þeir
vita, eins og kunnugt er, betur en
aðrir heimilisfang þess, er menn-
ina skóp, og ættu því að snúa sér
beint til hans með slíkar aðfinsl-
ur.
Það er þýðingarlaust að áfella
húsið fyrir að vera illa bygt.
Smiðirnir eru þar algerlega í sök-
inni.
Að síðustu fáein orð um “hlægi-
lega skrumið”, sem séra Albert
talar um í grein sinni. Sennilega
á hann hér við það, sem eg skrif-
aði um starf hr. H. A. Bergmans
lögfræðings í þágu Ingólfsmáls-
ins.
Ef hér fylgir hugur máli hjá
séra Albert, þá má hann sjálfum
sér um kenna, því ummæl^ mín
bygði eg algjörlega á umsögn
hans og hr. Sigfúsar Halldórs,
sem báðir skrifuðu lofsamlega um
hr. Bergman, og sem eg er fús til
að birta orðrétt. En reynist eitt-
hvað hlægilegt við það, bið eg
fólk að gera svo vel að beina
brosum sínum til séra Albert og
hr. Halldórs, því mér get eg ekki
tileinkað þau.
Eg er sannfærður um, að séra
Albert er mér sammála um það,
að smásálarskapurinn og flokka-
rígurinn séu komnir á nægilega
hátt stig, þegar ekki er lengur
leyfilegt að meta að verðleikum
það sem vel er gert, nema um trú-
arbragðalega sammerkinga sé að
ræða. Heppinn er séra Albert, ef
hann hefir aldrei á lífsleiðinnni
fundið til sársauka frá klikku-
mýldum mannverum, sem alt af
eru reiðubúnar að fótumtroða
HAFIÐ þér veitt því eftirtekt,
að í hvert sinn er þér særið
yður eða brennið, þá eruð þér á-
valt að nugga sárið?
Það er alveg sama, hver atvinna
yðar er, jafnvel minstu skeinur
trufla yður við vinnu yðar.
Samt sem áður er mesta hættan
í því fólgin, að gerlar setjist að í
sárinu eða hruflunni, nema þá
að Zam-Buk smyrsl séu notuð.
Zam-Buk dregur strax úr sviðan-
ur, rekur brott gerlana eða tor-
tímir þeim, og græðir nýja húð á
skömmum tíma.
Nú dregur að því að gera vor-
hreinsunina, og er þá um að gera
að hafa Zam-Buk við hendina.
Þá um er að ræða útbrot, bólur,
sprungur í hörundi og hringorm,
er ekkert öruggara en Zam-Buk,
er mýkir og græðir í senn.
Lyfsali yðar hefir ávalt þetta
fræga jurtalyf á 50c öskjuna,
eða 3 fyrir $1.25. Zam-Buk Co.
Toronto, sendir gegn eftirspurn
ókeypis reynsluskerf.
beztu mennina og málefnin. Von-
andi er þess ekki langt að bíða, að
Vestur-líslendingar sprengi utan
af sér gömlu klikku-kuðungana,
sem þeir eru búnir að hýrast í,
um fullan mannsaldur. Þá, en
ekki fyr, .getum við deilt um mál-
efnin, sem oss greinir á um, án
þess að vera sífeldlega vændir
um að hafa í sigti sérskoðanir
manna, sem algjörelga eru deilu-
atriðunum óviðkomandi.
Hver og einn getur haft sínar
trúarkreddur óáreittar fyrir mér.
Eg öfunda engan af slíku.
Ekki gleymdi séra Albert að
feta í fótspor fyrirrennara sinna,
með að dylgja um það, að mér
hafi verið otað út í Ingólfsmáls-
deiluna af hr. Bergman. Þó er
sannleikurinn sá, að séra Albert
og hr. Bergman eru þar 'báðir
jafn-sýknir saka. Hvorugur þess-
ara manna gaf mér nokkra bend-
ingu í þá átt, með orði eða athöfn.
Og hvorki þessir menn né nokkr-
ir aðrir, hefðu verið þess megn-
ugir að ráða nokkru þar um.
í byrjun derlunnar um þetta
mál, kom mér ekki til hugar, að
þras um slíkt gæti á nokkurn hátt
stækkað eða minkað hr. Bergman,
þó reyndin yrði önnur.
Ástæðan fyrir því, að hann
stækkaði við hverja árás, var sú,
að öll verk hans 1 sambandi við
málið, þoldu dagsljósið. Því
fleiri gögn, sem fram voru borin,
þess betur skýrðist það, að lög-
mansstarf hans hafði verið af
hendi leyst með hinum mesta
skarpleik og trúmensku. Árásin
á hann í sambandi við Ingólfs-
málið, hlaut því að auka álit hans,
sem lögfræðings, og um það er
engum blöðum að fletta, að slíkt
hefir það gert. Sömuleiðis hafa
deilurnar leitt það í ljós, að hr.
Bergman er einn af okkar ritfær-
ustu íslendingum á móðurmáli
sínu, sem fágætt má teljast af
manni, sem hér er fæddur og upp-
alinn, og þar að auki þannig sett-
ur, að þurfa að mæla á enska
tungu alla daga ársins. Finni
einhver til óþæginda út af því, að
hr Bergman hafi þokast í áttina
til skýjanna við undangengna
deilu um Ingólfsmálið, verður sá
hinn sami að snúa sér til þeiira,
er árásirnar hófu á hann, til að
fá bætur rauna sinna; en ekki til
mín. Þeir neyddu mig og aðra til
að auglýsa íslenzkum almenningi,
hve vel hann hefði leyst starf sitt
af hendi, og þeir neyddu hann
sjálfan tid að auglýsa íslenzkum
almenningi, að hann er fullkom-
inn jafnoki í íslenzku máli,
stærstu forkólfum þjóðrækninn-
] ar.
Þar sem Ingólfsdeilan er nú á
enda, og því engin ástæða til að
þjarka meira um það, langar mig
i til að óska kunningja mínum, séra
LÉTTIST MIKIÐ.
Mr. Gottfried Schilling, Pres-
cott, Wis., segir: “Eg vigtaði 130
pund; nú er eg kominn upp í 155
pund, og er alveg eins og nýsleg-
inn túskildingur. Eg hafði þjáðst

CUNARD LINE
1820—1929
Elzta eimskipafélagið, sem siglir frá Canada.
Cunard línan veitir ágætar sam-
göngur milli Canada og Noregs,
Svíþjóðar og Danmerkur, bæði til
og frá Montreal og Quebec.
Eitt, sem mælir með því að ferð-
ast með þessari línu, er það, hve
þægilegt er að koma við í Lon-
don, stærstu borg heimsins.
Cunard línan hefir sérstaka inn-
flutningaskrifstofu í Winnipeg,
fyrir Norðurlönd. Skrifstofu-
stjórinn er Mr. Carl Jacobsen,
sem útvegar bændum íslenzkt
vinnufólk vinnumenn og vinnu-
konur, eða heilar fjölskyldur. —
Það fer vel um frændur yðar og
vini, ef þeir koma til Canada með
Cunard línunni.
Skrifið á yðar eigin máli, eftir
upplýsingum og sendið bréfin á
þann stað, sem gefinn er hér að
neðan.
ÖHoim fyrirspurnum svarað fljótt
og yður að kostnaðarlausu.
c*
; • $ v* A
10053 Jamppx At«-
EDMONTON
100 Plnder Block
SASKATOON
401 Lttuvattter liUlK-,
CAI.OARY
270 Mmln St.
WINNIPKG, Man.
Cor. Bmy «c WeUintMa Sta.
TORONTO, Ont.
230 Hoipttal St.
MONTREAL, Qua.

Ragnari, til hamingju, með hve
hárfínum og silkimjúkum orðum
hann ræður Þjóðr.félaginu til
þess, að færa Ingólfs-sjóðinn úr
byggingarsjóði sínum og þangað,
sem hann áður var. Við það skal
þó kannast, að töluvert einkenni-
lega kom mér það fyrir, að þann-
ig lagaðar ráðleggingar skyldu
koma frá séra Ragnari, mannin-
um, sem benti almenningi á það
í Heimskringlu 14. nóv s. 1., að
taka ekki alvarlega, ofurlítið golu-
kast um það, hvernig Þjóðr.fél.
verði því fé, sem það hafði fengið
umfram nauðsyn, í sambandi við
Ingólfs-málið.
Þessi bending fanst séra Ragn-
ari svo þýðingarmikil, að hann
lét endurprenta hana í Heims-
kringlu 20. febr. .s. 1. Fyrri út-
gáfan hefir að líkindum verið
upplesin.
Séra Ragnar getur um það, að
hr. J. Thorson lögfræðingur, hafi
talað um það við sig, að enginn
dómstóll í brezka ríkinu mundi
leyfa félaginu að nota sjóðinn,
nema í þarfir þess, sem hann var
gefinn til. Það var svo sem auð-
vitað, að jafn gáfaður og lögfróð-
ur maður mundi aldr ei ráðleggja
annað. Þetta er líka í algjörðu
samræmi við það, sem að eg hefi
haldið fram frá byhjun deilunnar
um þetta mál.
Séra Ragnar vill láta skilja
þetta svo, að Þjóðr.fél. eigi sjóð-
inn, en megi aðeins nota hann
fyrir þann, sem ekki á hann, og
að sjálft félagið (eigandinn) megi
ekki snerta hann til eigin brúks.
Ef prestarnir legðu áherzlu á
þannig lagaðan eignarrétt við
giftingarnar, yrði einhver súr á
svipinn. Samkvæmt skýringu séra
Ragnars, má félagið ekki einu
sinni marka sjóðinn undir sitt
eigið mark. Setjum svo, að fjár-
mark Þjóðr.fél. væri: Hvatt hægra
og stýft vinstra, þá mætti það ekki
marka sjóðinn undir það. Hugs-
um okkur t. d. þetta fyrir sjóð-
inn: Sýlt og gat hægra, tvírifað í
stúf vinstra og lögg aftan.
Hér er um svo ólík mörk að ræða,
að engum kæmi til hugar að af-
henda kind með síðara markinu,
til manns, sem tileinkaði sér hið
fyrra. Með þessum eyrna ein-
kennum er því fyrirbygt, að nokk-
urur ruglingur geti átt sér stað
í framtíðinni. Sjóðurinn er því
óhreyfanlegur, nema í þarfir
Ingólfs, eins og eg hefi altaf
haldið fram.
Eg er því í fyllsta máta ánægð-
ur með málalokin, og algjörlega
sannfærður um, að þingið hafi
valið þá leiðina, sem heppilegust
var undir kringumstæðunum. En
þar sem Þjóðr.fél. hefir tekið sér
þá ábyrgð á hendur, að geyma
Ingólfssjóðinn, “eyrnamarkaðan”,
og undirgengist að nota féð aðeins
í þarfir Ingólfs, þá ber félaginu
að hafa það hugfast, að það hef-
ir sömu skyldur að rækja, sem
upprunalega nefndin, er kosin
var á borgarafundinum, að gera
alt, sem í mannlegu valdi stæði
fyrir hinn ógæfusama mann, og
auðvitað um leið að fylgja ráð-
leggingum lögfræðingsins, sem
borgarafundiurinn kaus, Ingólfi
til varnar. Þjóðr.fél. verður því
að skilja það, að það hefir aðeins
tekið við af upprunalegu nefnd-
inni að koma vilja borgarafund-
arins í framkvæmd.
\
Það virðist því ljggja beint
við, að næsta stigið sé, að fá
læknisskoðun fyrir fangann og
sjá hvað slík skoðun mundi leiða
í ljós. Nú er enginn ógreiningur
um það framar, að Ingólfur og
enginn annar eigi sjóðinn, þar
sem fyrverandi forseti Þjóðr.fél.,
séra Ragnar Kvaran, lýsir því yf-
ir, að fyrverandi yfirmaður laga-
skóla þessa fylkis, hr. J. Thorson,
hafi tilkynt honum það, að sjóð-
inn megi aðeins nota í þarfir
Ingólfs.
Apaskapurinn og mont-trallið
um það, að Þjóðr.fél. “gæti gert
hvern skrambann sem það vildi
við peningana”, var því aldrei
annað en auðvirðilegasti skrípa-
leikur, ipg algerlega óteamfboðið
skynsemi gæddri veru.
Óneitanlega væri það ánægju-
legt, að geta nú skrifað fáein
þakklætisorð til prestanna, og
sérstaklega þeirra , sem Þjóðr.-
fél. eru tilheyrandi, fyrir það, hve
hátt og djarflega þeir hefðu, í
broddi fylkingar borið fána meist-
arans mikla frá Nazaret, til hjálp-
ar bágstaddasta og raunamædd-
asta manni þjóðar sinnar. En
því er ekki að heilsa. Þögulir
sátu þeir hjá, á meðan verið var
að rétta hluta nauðlíðandi bróð-
ur þeirra, sem beittur hafði ver-
lengi af magaveiki, og var stund-
um svo illa á mig kominn, að eg
treysti mér tæpast til þess að
rísa úr rekkju á morgnana, og var
dauðþreyttur á kvöldin, hvort sem
eg vann eða ekki. Það var Nuga-
Tone, er bjargaði mér að fullu.”
Nuga-Tone hefir leyst af hendi
dásamlegt hlutverk í 35 ár. Yfir
miljón menn og konur eiga heilsu
sína og hamingju Nuga-Tone að
þakka. kkert meðal jafnast á
við Nuga-Tone, að því er viðvík-
ur aukinni matarlyst og góðri
meltingu. Meðal þetta er einnig
ágætt við nýrna- og blöðrusjúk-
dómum, auk þess sem það styrkir
taugar og vöðva. Allir ættu að
hafa Nuga-Tone ó heimilum sín-
um. Meðalið fæst hjá öllum lyf-
sölum. Reynist það ekki eins og
sagt er, verður peningunum skil-
að aftur. \ Gætið að tryggingunni
á hverri flösku.
ið ranglæti, og engin tök hafði á,
að bera hönd fyrir höfuð sér.
Þögnina og heigulsháttinn létu þó
sumir lærisveinar(?) meistarans
sér ekki nægja, heldur fóru lítils-
virðingarorðum um þá, sem í ein-
lægni, og af óeigingjörnum hvöt-
•um lögðu hinum bágstadda manni
liðsyrði. Vonandi sýna þá þess-
ir kærleikselskendur, í nplægri
framtíð, að til séu svo hörmuleg-
ar kringumstæður meðbræðra
þeirra, að mannúðarkenning
meistarans mikla, geti þrengt sér
í gegn um stærilætið og inn að
rótum hjartans.
Jónas Pálsson.
Canada framtíðarlandið
Allar hugíeiðingar í sambandi
við Vesturlandið, verða að vera
gerðar með tilliti til þess, hversu
afar ung að þjóðin er og þroska-
saga hennar þar af leiðandi stutt.
Það eru til dæmis ekki nema
liðug fimtíu ár, síðan Canada
Kyrrahafs járnbrautin seldi fyrstu
spilduna til ábúðar í Sléttufylkj-
unum.
Þegar þér veitið því jafnframt
eftirtekt, að fyrsta hveitihlassið
var sent frá höfuðborg Manitba-
fylkis, fyrir rúmum 50 árum, get-
ur ekki hjá því farið, að hinar
stórkostlegu framfarir, sem orðið
hafa á sviði akuryrkjumálanna,
hljóti að vekja hjá yður bæði
undrun og aðdáun.
Sléttuflæmin vestrænu, sem á
þeim tíma voru aðeins auðnin
tóm, framleiða nú tiltölulega
meira korn, en nokkurt annað
landsvæði í heimi. Um griþarækt
var þá tæpast að ræða, er nokkru
nam. En nú eru til samans þar
um 7,988,317 stórgripir, þar af
981,898 mjólkurkýr og mjólkur
og smjörframleiðslan gengur næst
kornræktinni að umsetning og
arði.
Canada er nú annað mesta
hveitirækarland í heimi, og fram-
leiðir 429,185,300 mæla; eru 90
af hundraði þeirrar mælatölu
ræktað í Sléttufylkjunum og full-
ur helmingur í Manitoba og Sas-
katchewan. IHaifrarækta lands-
ins nemur árlega 630,710,000. —
Alls nemur byggræktin 73,211,000
mæla.
Fyrir fjörutíu árum mátti svo
að orði kveða, að allar hinar víð-
áttumiklu sléttur Vesturlandsins
væru óræktaðar. /Búnaðaráhöld
voru í þá daga fá og ófullkomin
og fáir eða engir menn við hend-
ina, er hagnýtar leiðbeiningar
gátu veitt.
Tilraunabú stjórnarinnar, er
risið hafa upp á hinum síðari ár-
um, hafa orðið bændum og búa-
lýð til ómetanlegra hagsmuna.
Örðugleikarnir, er urðu á vegi
nýbyggjans, voru miklir og marg-
víslegir, eins og gefur að skilja,
en landnemunum var heldur ekki
fisjað saman og það erið bagga-
muninn. Frumbyggjar landsins,
hvert helzt sem þeir áttu rót
sína að rekja, létu örðugleikana
sér ekki fyrir brjósti brenna,
heldur lögðu höndina á plóginn,
með óbilandi sigurvissu í huga.
Nú blasa við augum, svo að segja
í hvaða átt sem litið er, gróður-
þrungnir akrar, og járnbrautir
hafa tengt fylki við fylki og
strönd við strönd.
Uppskera í Canada er ljósasti
votturinn um gróðurmagn jarð-
vegeins. Á mörgum svæðum
hefir verið sáð í sama blettinn
þvínær samfleytt í fimtíu ár, án
þess að upskera haifi brugðist.
Þó á þetta ekki við í öllum tilfell-
um. Stundum skaða næturfrost
uppskeru Vesturlandsins nokkuð,
svo og hagl, en sjaldan þó nema á
tiltölulega litlum spildum.
Sauðfjárrækt í Sléttufylkjunum
miðar drjúgum áfram, þó enn
standi hún hlutfellslega langt að
baki akuryrkjunni og griparækt-
inni. Sú framleiðslutegund hlýt-
ur að eiga mikla iframtíð fyrir
höndum, hér sem annars staðar.
Skilyrðin eru hin ákjósanlegustu,
heyfengur nægur og beitilönd
mikil og góð.
í Vesturlandinu er nú orðið
talsvert um karakul fé og þnífst
það hér vel, enda er loftslagið
að ýmsu leyti svipað og í Bok-
hara, þar sem það er upprunnið.
Má því fullyrða, að á þessu sviði
verði hér um að ræða all-arðvæn-
lega framleiðslugrein. Talsvert
er hér aif öðrum sauðfjártegund-
um, sem gefa af sér góðan arð.
Á það hefir verið drepið í fyrri
greinum, hve framúrkarandi vel
Vesturlandið er fallið til bland-
aðs landbúnaðar—mixed farming.
Þar er líka í raun og sannleika
um farsælutsu búnaðaraðferðina
að ræða. Uppskera getur brugð-
ist með köflum, en þá er bóndinn
aldrei í hættu staddur, ef hann
hefir trygga griparækt jöfnum
höndum. —
Þess hefir verið getið, að inn-
ur. Þeir ferðuðust um Vestur-
verið margfalt meiri í á, en á
nokku öðru tímabili síðan 1914,
að ófriðurinn mikli hófst, en þá
tók að mestu fyrir innflutninga.
Nú hafa þúsundir þaðan streymt
inn í landið frá Danmörku, Nor-
egi og Svíþjóð. Fyrir nokkrum
mánuðum komu komu til Winni-
pegborgar tveir danskir menn,
fulltrúar dönsku stjórnarinnar;
er annar þeirra þektur blaðamað-
ur. Þeir ferðuðut um Vestur-
landið og kyntu sér þar búnaðar-
ástandið og skilyrðin fyrir þvi, að
allmargir Danir flytji hingað og
taki sér bólfestu. Mjög vel leizt
þeim á landið, eða það af því, sem
þeir höfðu tíma og tækifæri til að
skoða.
FIT RITE
úrvals vor-yfirhafnir
Vér höfum feyhilegt úrval af allra nýjustu
yfirhöfnum, fyrir vorið, sem enginn má helzt
án vera. _____ ___
Virö frá $21 til $45' ?
Stiles & Humphries
Winnipeg’s Smart Men’s Wear Shop.
‘261 Portage Ave., na>st við Dingwall’s
Veitir öll aðgengilegustu kostaboð í sambandi
við heilbrigð hlutakaup
BANNER OILS LTD.
Eigendur að 1480 ekrum af Bahner-Sinclair spildunni, sem
hefir verið mæld og viðurkend af Joseph Sinclair, A. B. M.
Sc., New York.
Olíuborun á þessari eign, hefir þegar leitt í ljós olíulind á
á ekki meira dýpi en 227 fetum.
$1.00 hver hlutur
Eins lengi og þetta tilboð stendur, getið þér fengið hluti
keypta gegn umsókn til
Canadian Investment Brokers
704-6 STANDARD BANK BLDG. SlMl 26 072