Lögberg - 18.04.1929, Blaðsíða 5

LÖGBERG FíMTUDAGINN 18. APRIL 1929.
Rls. 5.
CUNARD LINE
1840—1929
Elzta eimskipafélagið, sem siglir frá Canada.
10053 Jasper An.
EDMONTON
100 Plnder Block
&ASKATOON
401 Lancaster Bldo>,
CALGARY
270 Maln St.
VWNNIPEG, Man.
Cor. Bay & WeUlnfttoa Sta.
TORONTO, Ont.
230 Hospital St.
MONTREAL, Oue.
Cunard línan veitir ágætar sam-
göngur milli Canada og Noregs,
Svíþjóðar og Danmerkur, bæði til
og frá Montreal og Quebec.
Eitt, sem mælir með því að ferð-
ast með þessari Mnu, er það, hve
þægilegt er að koma við í Lon-
don, stærstu borg heimsins.
Cunard línan hefir sérstaka inn-
fiutningasfcrifstofu í Winnipeg,
fyrir Norðurlönd. Skrifstofu-
stjórinn er Mr. Carl Jacobsen,
sem útvegar bændum íslenakt
vinnufólk vinnumenn og vinnu-
konur, eða heilar fjölskyldur. —
Það fer vel um frændur yðar og
vini, ef þeir koraa til Canada með
Cunard línunni.
Skrifið á yðar eigin máli, eftir
u<pplýsingum og sendið bréfin á
þann stað, sem gefinn er hér að
neðan.
Öl'tum fyrirspurnum svarað fljótt
og yður að kostnaðarlausu.
ö

voru ánægðir með námskeiðin,
enda eru þau altaf hressing, flytja
glaðværð, vekja margt nýtt í huga
manna, og eitt og annað er sagt,
sem bændum kemur að beinum
notum. — Vísir.
Canada framtíðarlandið
Styrkþágunefndin
Gerir þessa einkennilegu yfirlýs-
ingu í síðasta, tölublaði Heims-
kringlu:
“Heimfararnefnd Þjóðræknis-
félagsins, eftir nákvæma yfirveg-
un, hefir komist að hinum hag;-
kvæmustu samningum við The
Canadian Pacific Ry. and Steam-
ship Lines, um flutning íslend-
inga að vestan, heim, sem nefnd-
in vonast til að allir verði ánægð-
ir með. Samkvæmt þeim samn-
ingum verða farbréf Seld, frá öll-
um brautarstöðvum í Canada og
Bandaríkjunum fram og til baka
á ódýrara verði en dæmi eru til.”
Hér kennir þess greinilega, sem
mest hefir auðkent þessa nefnd,
eða þá, sem fyrir hönd hennar
hafa mest í blöðin ritað.
1. óviðfeldið sjálfshól — það,
að básúna yfir framkvæmdum,
sem engar eru, eða ekkert þýða.
2. Sífeldar blekkingar — annað
hvort vegna dæmalausrar fáfræði,
aða þá með vísvitandi ósannind-
um.
Engum ætti að vera kunnugra,
en formanni styrkþágunefndarinn-
arinnar, sem einnig er í þjónustu
Canadian Pacific Railway félags-
ins, að samkvæmt fargjaldi því,
sem hann auglýsir í síðustu Heims-
kringlu, hefir það félag ekki sleg-
ið af einu einasta centi, frá því
verði, sem sjálfboðanefndin hafði
samið um við Cunard félagið og
Þjóðeignabrautirnar, og auglýst
fyrir mörgum mánuðum síðan.
Það er sem hér segir:
Þriðja farrými frá Mont-
real til Reykjavíkur,
fram og til baka ....
Járnbrautar farbréf frá
Wpg til Móntreal, báð-
ar eliðir ............
$172.00
72.25
Hvað hefir samningur styrk-
þágunefndarinnar við C. P. R.
félagið að gera við hin mðrgu
járnbrautarfélög í Bandaríkjun-
um? Og hvað gerði styrkþágu-
nefndin til að fá lækkun farbréfa
í Bandaríkjunum?
Alls ekki neitt.
Árið 1925 fóru þeir Rögnvaldur
Pétursson, Jón J. Bildfell og Jak-
ob Kristjánsson, sem nefnd, fram
á lækkun farbréfa í Canada ein-
göngu, fyrir sig og fjölskyldur
sínar, meðlimi Þjóðræknisfélags-
ins og gesti þeirra.
Svo var ekkert meira í þessu
gert, fyr en sjálfboðanefndin æskti
þessa afsláttar á farbréfum fyrir
alla íslendinga hér í landi, og
borgaði (styrkþágulaust) fyrir
kostnað á prentun leýfisbréf-
anna.
Skömmu seinna sótti sjálfboða-
nefndin um samskonar niður-
færslu á járnbrautum Bandaríkj-
anna, og æskti þess fyrir alla ís-
lendinga, sem heim ætluðu, hvor-
um hópnum sem þeir tilheyrðu.
Styrkþágunefndin átti engan
þátt 1 þessu, og umsókn sjálfboða-
nefndarinnar hefir borið þann á-
rangur, að búið er að fá nokkurn
veginn fulla vissu fyrir því, að
þessi lækkun farbréfa fáist einn-
ig í Bandaríkjunum — þó ekki sé
það enn opinberlega staðfest af
hinum ýmsu járnbrautarfélögum
syðra, sem þetta snertir.
Undir eins og ákveðin staðfest-
ing á þessari lækkun járnbrautar-
farbréfa í Bandaríkjunum hefir
fengist, mun sjálfboðanefndin
birta kostnað allan í sambandi
við heimförina 1930, frá öllum
aðalbygðum íslendinga, bæði hér
í landi og í Bandaríkjunum.
í umboði sjálfboðanefndarinnar,
J. H. Gíslason.
DODDS 'r
$244.25
Því getur ekki styrkþágunefnd-
in þess, að hér sé um þriðja far-
rýmis verð að ræða?
Og í hverju felast þá þessir
hagkvæmustu samningar?
Að hvaða leyti er styrkþágu-
nefndin að bjóða ódýrari farbréf,
en dæmi eru til?
Þeir eru aðeins að bjóða ná-
kvæmlega það sama og sjálf-
boðanefndin hafði samið um
löngu áður, án þess að þykjast af.
Þess skal getið, að fjármálaráð-
herrann í Ottawa hefir ákveðið,
að nema í burtu skatt þánn, sem
í mörg ár hefir verið á farbréfum
járnbrauta og skipa. Þessi skatt-
ur nam 75c. á járnbrautarfarbréf-
um til Montreal frá Wpg, og til
baka, en $5.00 á skipa farbréfum
heim og til baka. Þó að þessi lög
öðlist ekki gildi fyr en 1. maí
næstkomandi, hefir formaður
styrkþágu nefndarinnar slept
skattinum og gerum vér það
einnig.
Þessa skýringu viljum vér biðja
kunningja vora að hafa í hyggju,
þar sem vér í flestum tilfellum,
áður en þessi tilkynning barst frá
Ottawa, höfum reiknað þennan
skatt með og bætt honum við
kostnað heimararinnar.
’Pleira er eftirtektarvert við of-
angreinda yfirlýsöingu, — t. d.:
“Samkvæmt þeim samningum,
verða farbréf seld frá öllum
brautarstöðvum í Canada og
Bandaríkjunum”......
Bœndanámskeiðin
Húnavatns- og Skagafjarðar-
Sýslum.
í vetur bar Búnaðarfélagi ís-
lands að láta halda bændanám-
skeið á Norðurlandi. í vestur-
sýslunum er þeim nú lokið, en
standa yfir í austursýslunum. í
velstursýslurnar sendi Búnðarfé-
lagið Pál Zóphóníasson, Ragnar
Ásgeirsson og Helga Hannesson
til fyrirlestrahalds á námskeið-
unum, en Samband ísl. samvinnu-
félaga sendi Sigurð Jónsson frá
Arnarvatni og talaði hann um
félagsmálefni.
Alls hafa verið haldnir 116 fyr-
irlestrar á sex stöðum (Hofsósi,
Læk, Sauðárkróki, Blönduósi,
Hvammstanga og Borðeyri). Fyr-
irlestrarnir skiftust þannig: Um
búfræði 69, um félagsfræði 19,
um önnur efni 23 og um trúmál 5.
Námskeiðin voru vel sótt, sér-
taklega á Blönduói og Sauðár-
króki.
Á Hvammtanga og Borðeyri
talaði Sæmundur Jóhamíjison um
trúmál, en á Blöndáói voru auk
nám(keiðis-fyrirlestranna fjög-
urra, haldnir fyrirlestrar að til-
hlutun Framfarafélags Húnvetn-
inga, þar á meðal þrír um trúmál.
Almennur áhugi var á búnað-
arframkvæmdum é öllu svæðinu,
námskeiðin prýðilega sótt og fjör-
ug. Umræður urðu miklar og
fyrirspurnir margar gerðar til
fyrirlesaranna, sem svöruðu þeim
eftir því sem við átti.
Frá Winnipegosis.
Winnipegosisbæjar er ekki víða
getið, sem ekki er von, þar sem
sá bær er aðeins lítið fiskimanna-
þorp, með nokkrum hundruðum
íbúa, og því enginn stórbæjar-
bragur á neinu.
En “oft er það í koti karls, sem
kóngs er ekki í ranni.” Og af því
að í þeim bæ er dálítill hópur ís-
lendinga, sem flestir eru fiski-
menn, datt mér í hug að einhver
kynni að hafa gaman af að heyra
eitthvað um atvinnurekstur þess
fólks, sem er nokkuð með öðrum
hætti, en gerist í fiskimanna-
þorpum yfirleitt, og alt öðru vísi
landbúnaður, en líf vinnulýðs í
stórbæjum.
Vertíðir eru tvær á Winnipeg-
osis-víitni. Haustveirtíð ’byrjar
15. ág. og stendur yfir til enda
sept. Þá eru það aðallega karl-
menn, sem til veiða fara. Konur
ekki margar. Aðeins þær, sem
halda matsöluhús, því stórir flot-
ar halda þá til í sömu verstöð.
En undir eins og haustvertíð er
lokið, fer fólk að búa sig til vet-
ursetu úti í óbygðum. Eru það
þá ekki bændurnir einir, sem ær-
ið hafa að starfa. Því flestar
konur, hverrar þjóðar sem eru,
fylgja mönnum sínum í þann
leiðangur. Þær eru eins og kon-
ur Búanna í Transvaal, sem mest
lof fengu, að verðugu, fyrir að
fara með mönnum sínum í óbygð-
ir út, til þess að geta hlynt að
þeim og hjúkrað, þegar þeir
komu þrejditir eða særðir af víg-
vellinum. — Þó að fiskimenn séu
ekki að fara út í fólkorustu, þá
fara þeir út til að heyja stríð við
frost-bylji og ísalög.
Það má segja um vötnin, eins
og skáldið sagði um sjóinn: Þau
“gefa ei margt, nema herjað sé
hart.” Fiskimannakonur í W.peg-
osis skilja þetta, og þeim þykir
nógu vænt um menn sína til þess
að fylgja þeim út í óbygðirnar,
svo þær geti gert þeim lifið bæri-
legt, þegar þeir eru að leggja
harðast á sig í lífsbaráttunni.
Þetta mega heita haust-fardag-
ar. Fólkið flytur sig búferlum.
Það er uppi fjöður og fit; allir
á harða-spretti, ungir sem gaml-
ir. Bændur að útvega sér vinnu-
menn og alt, sem til vinnunnar
heyrir svo sem: net, sleða, skófl-
ur, axir, ísjárn, mannbrodda,
skauta, hesta og aktýgi, því nú eru
hestar alment notaðir við fiski-
veiðar í stað hunda.
Aftur annast konur um matar-
úttekt, klæðnað og meðul, — sér-
staklega fyrir börn, því þau, sem
ekki hafa náð skóla-aldri, eru
tekin með; hin skilin eftir. For-
eldrarnir klífa þrítugan hamar-
inn til að menta börn sín. Allir,
sem lengst fara, eru fluttir á
gufuskipum, sem sum eru með
vörubáta, eða barða, í togi.
Þegar þessi skip eru að leggja
af stað, er mikill mannsöfnuður
á bryggjunum; þeir, sem eftir
verða, koma þar til að kveðja
hina, sem eru á förum, þyí í Win-
nipegsis ríkir eining og bræðra-
þel; það má segja, að þar þekk-
ist ekki stéttarígur. '
Þegar allir hafa kvaðst, ganga
norðurfararnir á skip, og taka að
búa um sig eftir beztu föngum,
en oft er þar “þröng á þingi”.
Til dæmis voru einu sinni á
barða 45 manns og 50 hundar, —
þeir voru þá alment notaðir — og
8 kettir, auk alls annars flutn-
ings. , Flutningsbátur þessi var
75 fet á lengd og 25 fet á breidd,
og má því nærri geta, að þröngt
hafi verið. En ekki varð það
fólki að sundurþykkju, þar rýmdi
hver til fyrir öðrum.
Þessar ferðir, þó erfiðar séu,
ekki sízt fyrir konur með mörg
börn, eru skemtilegar, og oft með
talsverðum æfintýrablæ. Skipið,
m.
pKIDNEY|í
»/. PILLS Jk
S.HEUMA'f',
í melr en priðjung aldar hafs
Dodd’s Kidney Pills verið viður
kendar rétta meðalið við bak
/erk, gigt, þvagteppu og mörguir
fleiri sjúkdómum. Fást hjá öll-
tim lyfsölum, fyrir 50c. askjan
íða 6 öskjur fyrir $2.50, eða beinf
frá The Dodds Medicine Co., Ltd
Toronto, ef borgun fylgir.
lögðu net sín þarna, og gerðu sig
ánægða með orðinn hlut, og voru í
bezta skapi. Stærsti annmarkinn
á þessum bústað voru mýsnar.
Þvílíkur stefnivargur, sem reif og
tætti alt, ætt og óætt. Þó voru
þær hvimleiðastar á næturnar.
Þær höfðu rúmin fyrir leikvöll og
voru ekki feimnar við að hlaupa
yfir andlit fólksins sofandi. Vakn-
aði þá margur við vondan draum.
Þessum ófögnuði létti ekki, fyr en
hægt var að ná í kött. Minkaði
þá veldi músanna, og harmaði
það enginn á Svalbarði.
(Framh.)
Látinn
sem hér ræðir um, varð fast í ís
og urðu allir og alt að hýrast þar
í tvær vikur, en þá vildi svo vel
til, að ísinn leysti svo að haldið
varð áfram, og hver komst til
sinnar veiðstöðvar. Það bezta
var, að enginn hafði neitt á ann-
an að klaga. — Margar skrítlur
voru sagðar í þessari ferð, þar á
meðal þessi:
lEinn kötturinn var að mjálma,
þar sem hann var lokaður niðri í
kassa. Bar þar að einn bóndann;
hvaða hljóð þetta var og segir:
“Nei, er nú ekki aumingja konan
mín búin að fá sjósótt.” — “Þetta
er ekki konan þín”, sagði einhver.
— “Ekki konan mín,” segir mað-
urinn. “Láttu mig þekkja hljóð-
in, alveg eins og í ketti, þegar
hún er veik eða reið,”
Oftar en í þetta sinn, hefir
gengið skrykkjótt. Haustið 1925
festust þrjú gufuskip í ísnum, og
urðu að sitja til vors þar sem þau
voru komin. Tvö þeirra náðu all-
góðri höfn; þriðja skipið festist
í ísnum þrjár mílur frá landi.
Dálítill hópur af fiskifólki var
um borð. Þetta var hér um bil
á hálfri leið þeirra, sem lengst
ætluðu. Meðal farþega voru ís-
lenzk hjón með fjögur börn, það
elzta 8 ára, en það yngsta þriggja
ára.
Þarna varð nú að sitja, meðan
hamslaus hríð og frostharka lamdi
vatnið saman í íshellu utan um
skipið, sem hvorki var stórt né
traust. Var ekki trútt um, að
kvenfólkið væri hrætt, þegar ís-
jakarnir voru að ryðjast og rek-
ast á skipið, — mintust “Titanic”
og hvernig hún gat farið, þó vold-
ug væri. Þarna var nú alt smærra,
þó líkt væri ástatt. Karlmennirn-
ir, þessir blessaðir stólpagripir,
þegar í hart er komið, gerðu alt
sem hægt var, til að hjálpa skip-
inu að halda velli. Auðvitað
laskaðist það töluvert, en því er
öllu hlíft, sem guð hlífir, svo eng-
in slys urðu.
Köld var vistin á skipinu, her-
bergin ekki svo úr garði gerð, að
þau héldi úti vetrarvindi og
hörku. Eldhúsið var eina vistar-
veran, sem lífvænt var í. Enda
tróðu sér þar allir inn. Hafði
hvorki skipstjóri, né aðrir skip-
verjar neitt á móti því. Heldur
gerðu alt, sem í þeirra valdi stóð
til þess að öllum gæti liðið eins
vel og kringumstæður leyfðu.
Meira að segja hestinum, einu
málausu skepnunni, var holað inn
í ofurlitla kró út af eldhúsinu.
Ekkert möglunar eða æðruorð
heyrðist. Ekki einu sinni grátur
í börnunum. Miklu fremur
dreifðu þau ylgeislum kringum
sig með fjöri sínu og barnslegri
gleði.
Strax og ísinn var álitinn
mannbær, þó að hann væri það
nú varla, fóru tveir landar að
kanna hann; komust þeir í land
og til baka aftur. Fór þá fiski-
fólkið að týgja sig, því að alla
fýsti landi að ná. Voru þá konur
og börn sett á sleða, sem karl-
menn beittu sér fyrir, því engin
leið var að taka hestinn enn. —
Komust þeir heilu og höldnu með
alt á land í eyju aiokkurri, sem
hafði það til síns ágætis, að þar
voru fiskimannakofar frá haust-
vertíðinni. Þótti víst öllum vænt
um að lenda, þó að staðurinn
mætti með sönnu 'heita Svalbarð,
skógar- og skjóllítið, þá var það
þó fast land. Og svo voru húsin.
að vísu ekki vistleg, einfaldir
fjalakofar, glugga- og hurðalaus-
ir. Einn, sem þótti hæfilegast-
ur að stærð, varð fyrir valinu ti!
frambúðar heimkynnis. —
Nú gátu allir tekið til starfa.
Konur og börn að hreinsa út kof-
ann, sem var hálf-fullur af heyi
og rusli eftir einhverja ferða-
langa, sem höfðu verið þar. næt-
ursakir; nokkrir karlmannanna
að koma fyrir eldstæðum og
gluggum og hurðum, sem voru
með í förinni Aðrir héldu áfram
að aka flutningi frá skipinu til
lands.
Um kvölið var kofinn orðið gott
hús og heitur matur á morð bor-
inn. Þrettán manns settust þarna
að. Allir voru vel frískir, börnin
ÁHŒTTA
OUISvS gróðavon leiðir margan í dag tií
þess að hætta peningum sínum í viðsjál
fvrirtæki, en á morgun er öll gróðavonin ef til
fyrirtæki, en á morgun er öll gróðavonin, ef til
vill, fokin ót í veður og vind.
livort töluverð innieign á bankanum, eða sár og
dýrkeypt reynsla fljótfæminnar.
The Royal Bank
of Canada
JÓN SÖLVASON
F. 18. ág. 1864—D. 15. nóv. 1928.
Jón -Sölvason lézt að heimili sinu
í Marietta, Wash., 15. nóvember
1928, og var þaðan jarðaður. —
Foreldrar hans voru hjónin Sölvi
Sölvason, Sveinssonar, og Sólveig
Stefánsdóttir á Löngumýri í
Langadal í Húnavatnssýslu, og
þar var Jón fæddur 18. ágúst
1864. Að Löngumýri höfðu þeir
feður hans búið hver fram af öðr-
um um fjöldamörg ár. Faðir Jóns
og afi — þeir Sölvi Sölvason og
Sölvi Sveinsson, — voru báðir á-
gætlega hagorðið. Var hagmælsk-
an þar ættarfylgja í fleiri liði.
Um annanhvorn þeirra Sölvanna
— líklega Sölva föður Jóns, —
var þessi vísa kveðin:
“Einhver fanga yndi kann
af þeim spangatýri;
Suðra bangar sundhanann
Sölvi á Langamýri.”
hepnast hvorttveggja vel. Fá-
skiftinn um annara hagi, en lagði
gott til þess, er hann skifti sér af.
Um hann má með sanni segja, að
hann hafi verið drengur góður í
hinni gömlu merkingu þess. Það
er því skarð fyrir skildi, í bygð
hans og nágrenni, en tilfinnan-
legast á heimili hans, sem von er.
En þetta er vegurinn, og tjáir
því ekki um að fást, eða undan
að kvarta. — Jón Sölvason lætur
eftir sig mikið og gott dagsverk,
með uppkomnum, mannvænlegum
börnum, og mannorði, sem eng-
inn blettur er á. Og við það er
nú að una.
“Góður drengur í hvívetna”.
Hvað meiri eða betri bautastein
getur nokkur óskað eftir.
—Vinur.
við að þvo flöskur. Líkaði hon-
um vel vistin þar og sagði kunn-
ingjum sinum, að nú væri hann
fyrst ánægður. Þess vegna félst
honum svo mjög til um það, þegar
hann misti atvinnuna. — Lesb.
Mgbl.
Menn j heyrði hann í kisu, en vissi ekki
Jón misti móður sína, meðan
hann var enn barn að aldri, og
ólst upp með föður sínum og
stjúpu, Soffíu Eyjólfsdóttur, og
kom með þeim vestur um haf ár-
ið 1876. Voru þau hjón fyrstu tvö
árin í Winnipeg, en fluttu þaðan
ofan í Nýja Island og voru tvö ár
í Víðinessbygð. Þaðan fóru þau
til Hallson, N. Dak., og voru þar
12 ár. Þá fluttu þau hjón vest-
ur á strönd til Seattle. Þó Jón
teldist löngum til heimilis hjá
föður sínum að Hallson, fór hann
snemma að vinna fyrir sér sjálf-
ur, eins og ungt fólk gerði 1 þá
daga. Enda var hann bráðgjör
og vel að manni. Mun hann þá
hafa verið á ýmsum stöðum þar
austur frá og hafa unnið við hvað
sem fyrir fanst. Hann var tví-
kvæntur. Fyrri konu sinni, Krist-
inu, dóttur Sigurðar pósts, kvænt-
ist hann 1892 — þá í Pembina,
en misti hana eftir fáein ár. Frá
bví hjónabandi átti hann þrjú
börn: Sigurjón, til heimilis í
Marietta; Vilbert, dáinn 1920, þá
kringum 25 ára að aldri og mesti
efnismaður, og Mrs. Kristín Ad-
ams, til heimilis í Portland, Ore.
Eftirlifandi ekkju sinni, Björgu
Sveinsdóttur Ásmundssonar bónda
að írafelHi í iSkagafjarðarsýslu,
kvæntist hann 17. okt. 1902. Móð-
ir Bjargar var Sigríður Jónsdótt-
ir, systir séra Páls í Hvammi í
Laxárdal og seinna á Höskulds-
stððum í Húnaþingi. Börn þeirra
Jóns sál, og Bjargar, eru: Svein-
sina Sigurrós (dáin 1904)’, Violet
og Herbert William, heima hjá
móður sinni.
Systkini Jóns heit. Sölvasonar
sem enn eru á lífi, eru þrjár syst-
ur, n. 1. Ingibjörg, kona Brynjólfs
bónda Jónssonar nálægt Blaine;
Ólöf í Chicago og Helga, gift kona
heima á íslandi; og tveir bræður,
þeir Sigurður bóndi Sölvason, að
Wesbbourne, Man., og Ásgeir, til
heimilis i Seattle, Wash.
Jón Sölvason var maður vel á
sig kominn. Yfir sex fet á hæð og
vel vaxinn. Gáfaður vel og svo
glaðlyndur, að amasemi þreifst
ekki í námunda við hann, og vin-
sæll að sama skapi. Hann var á-
gætis heimilisfaðir, svo að í því
efni átti hann fáa sína líka. Eftir
að hann kom hér vestur, mun
(hann hafa stundað búskap og
Raunalegur lífsferill
Fyrir skömmu andaðist prins
Alexander af Hohenlohe Oehrin-
gen í Berlín, en þar hafði hann
um tíma lifað á því að þvo flösk-
ur fyrir veitingahús í fátækra-
hverfi borgarinnar. Veitingahús
þetta þreifst svo illa, að veitinga-
maðurinn varð að loka því, og er
prinsinn misti atvinnuna, varð
honum svo mikið um, að hánn
fékk hjartalag og dó. Hann varð
48 ára að aldri.
Alexander prins var fæddur í
einhverri skrautlegustu höll, sem
til er á Þýzkalandi, og það stóð
til, að hann erfði 90 milj. marka.
En svo féll hann í ónáð hjá föð-
ur sínum og árið 1895 gerði gatnli
maðurinn hann arflausan og fyr-
irbauð honum að bera furstanafn
og ættarnafn þeirra. En til þess
að bæta honum þetta upp að
nokkru, fékk hann titilinn “greifi
af Gabelstein.” En hann var svo
fátækur, að hann reis ekki undir
þeim titli.
iOg smám saman misti hann alla
virðingu fyrír sjálfum sér. Árið
1923 var hann tekinn fastur í
grend við Vínarborg og fékk þá
refáingu fyrir það, að hafa fé-
flett gamlan embættismann. Þeg-
ar prinsinn hafði tekið út hegn-
ingu sína, hvarf hann í fátækra-
hverfi stórborganna.
Nokkrum árum seinna rakst lög-
reglan í Budapest á hann, er hún
lét greipar sópa um ýms grunsöm
hús í borginni. Þá átti Alexand-
er heima í ógurlegu hreysi á-
samt sex gömlum betlurum.
fljótlega og hvarf svo að nýju og
fréttist ekkert af honum fyr en
hann kom til Berlín og fékk at-
vinnu hjá fyrnefndu veitingahúsi
Hafði hann haft ofan af fyrir sér
í borginni með því að betla og
með því að bera út þvott frá
þvottahúsi nokkru.
Þegar það okmst upp hver hann
var, hjálpaði einhver ættingi hans
honum um talsverða fjárupphæð.
En Alexander sóaði peningunum
ÞAKKARAVARP.
Þegar sorgarsár mín og barn-
anna minna, sviðu sem sárast við
andlát míns elskaða eiginmanns,
er héðan var burtkallaður þann
9. febrúar 1929, og í gegn um alla
þá erfiðleika, sem fylgja ástvina-
missir og heilsubilun, höfum við
greinilega fundið sanna velvild,
því margir hafa rétt okkur vinar-
böndur og á margan hátt reynt
að mýkja sárin og sýna okkur
innilega hlttekningu. Við getum
því ekki neitað okkur um þá hug-
arfró, að þakka opinberlega, bæði
Dr. N. Hjálmarsson og mörgum
öðrum, ónefndum, er sýndu okkur
sanna velvild og hjálp í okkar
erfiðu kringumstæðum. Einnig
þökkum við öllum þeim, sem tóku
þátt í hinni síðustu kveðjuathöfn.
Á reynslustundunum er þörfin
mest og við finnum bezt vermandi
vináttu og einlæga þátt-töku í
kjörum okkar.
Við biðjum góðan guð að blessa
og launa sérhverjum alla þá hlut-
tðku og velvild, sem okkur var
sýnd í orði og verki, og enn frem-
ur allar góðar hugsanir í sam-
bandi við okkar kjör yfir þennan
reynslutíma.
Winnipeg, 12. apríl 1929.
Mrs. Guðríður Thorleifsson,
og börn hennar.
SEALED TENDERS, addressed to
the uijderaigned and endorsed
“Tendera for Federal Building, Saska-
toon, Sask.,” will be received until 12
o’clock noon (daylight saving), Wed-
nesday, May 15, 1929. for the construc-
tion of a Federal Building at Saska-
toon, Sask.
Plans anð specification can be seen
and forms of tender obtained at the
offices of the Chief Architect, Depart-
ment of Publlc Works, Ottawa, the
Caretaker, Post Office Bldg., Saskatoon,
Sask., the Resident Architect, Post Of-
fice Bldg., Regina, Sask., the Resident
Architect, Customs Building, Winnipeg,
Man, Jhe Resident Architect, Assistant
Receiver General’s Building, Calgary,
Alta., the Caretaker, Post Office Build-
ing, Vancouver, B.C., and the Buildera’
Exchange, 615 West Hastings St., Van-
couver, B.C.
Blue prints can be obtained at the
office of the Chief Architect, Depart-
ment of Public Works, by deposlting
an accepted bank cheque for the sum
of $50.00, payable to the order of the
Minister of Public Works, which will
be returned If the intending bidder
submit a regular bid.
Tenders will not De considered unless
made on the forms supplied by the De-
partment and in aecordance with the
conditions set forth therein.
Eash tender must be accompanied by
an accepted cheque on a chartered bank,
payable to the order of the Minister
of Public Wotks, equal to 10 per cent
of the amount of the tender. Bonda
of the Dominion of Canada or bonds
of the Canadian National Railway Com-
pany will also be accepted as security
or bonds and a cheque if required to
make up and odd amount.
By order,
S. E. O’BRIEN,
Secretary.
Department of Public Works,
Ottawa, April 12, 1929.
Herferð gegn krákum
og Magpies
fenðu ekki einu sinni kvef. Menn fiskiveiðar jöfnum höndum og
í þessari þreföldu verðlauna-samkepni (not bounties) til að
eyðileggja krákur, magpiés og egg þeirra, geta allir íbúar
Saskatchewan fylkis tekið þátt, þeir er vilja.
YFIR 1,000 PENINGAVERÐLAUN
Veitið athygli hinum stóru auglýsingum um reglur fyrir
samkepninni.
DEPARTMENT 0F RAILWAYS, LAB0UR & INDUSTRIES
REGINA, SASK.
HON. GEORGE SPENCE, THOS. M. MOLLOY,
Minister. Deputy Minister.