Lögberg - 18.04.1929, Blaðsíða 6

Bls. «.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 18. APRÍL 1929.
Mánadalurinn
EFTIR
JACK LONDON.
Tíminn leiÖ, og Saxon var glöð og ánægð,
og framúrskarandi iðjusöm og fann sér alt af
eitthvað til að gera. Hún gleymdi heldur ekki
Willa. Þegar fór að kólna í veðri, prjónaði hún
smokka handa honum og hann lét þá oftast á
sig þegar hann fór út úr húsinu, en kunni held-
ur illa við þá, eg tók þá af sér, þegar hann fór
að vinna og lét þá í vasa sinn. Hins vegar þótti
honum mjög vænt um tvær peysur, sem hún
prjónaði handa honum, og létta skó, sem hún
gaf honum og sem hann brúkaði þegar hann
var heima á kveldin.
Mrs. Higgins reyndist henni ágætlega í þess-
um efnum, og gaf henni margar upplýsingar,
sem henni komu að góðu haldi. Saxon vildi
hafa alt, sem hún bjó til, sem fallegast og full-
komnast, en gætti þó sparseminnar æfinlega
vandlega. Kostnaðurinn við að lifa fór vax-
andi, því margt hækkaði í verði, en verkalaun-
in ekki að sam skapi. Hér komu ráð Mrs. Higg-
ins að góðu haldi, og henni átti Saxon það að
miklu leyti að þakka, að henni varð miklu meira
úr þeim peningum, sem Willi vann fyrir, held-
ur en nágrannakonunum varð úr þeim pening-
um, sem þeirra menn unnu fyrir.
Á hverju laugardagskveldi, undantekning-
arlaust, fékk Willi Saxon kaupið sitt, eins og
það var, og aldrei spurði hann, hvað af pening-
unum yrði, eða 'hvernig hún færi með þá, en
hann hafði oft orð á því, að aldrei hefði sér lið-
ið eins vel og aldrei hefði hann haft eins gott
fæði eins og nú. En hún lét hann æfinlega taka
nokkuð af kaupinu handa sjálfum sér, til að
hafa fyrir vasapeninga. Hann mátti ekki bara
taka það, sem hann hélt að mundi duga sér
vfir vikuna, heldur vildi hún að hann tæki
meira, ef hann skyldi langa til að brúka þá pen-
inga til einhvers, fram yfir það vanalega. Hún
vildi ekki, að hann segði sér neitt um það,
hvernig hann eyddi vasapeningum sínum.
“Þú hafðir alt af peninga í vösunum, áður
en við giftumst, og því ættir þú ekki að hafa
það alveg eins nú, þó þú sért giftur!” sagði
hún. “Ef það í raun og veru fylgir hjóna-
bandinu, þá vildi eg að eg hefði aldrei gifst
þér. Eg hefi býsna glögga hugmynd um, hvað
karlmennimir gera, þegar þeir hitta kunningja
sína og eru kannske margir saman. Þeir veita
hver öðrum, og eg vil að þú getir það ekki síður
en hinir. Eg Iþekki þig svo vel, að ef þú getur
það ekki, þá ertu ekki með kunningjum þínum,
og það væri ekki rétt — gagnvart þér, á eg við.
Eg vil, að þú sért með kunningjum þínum, því
þú hefir skemtun af því, og það er gott fyrir
þig.”
Willi faðmaði hana að sér og sagði, að á-
reiðanlega væri hún lang-bezta konan, sem Guð
hefði nokkurn tíma skapað.
“Þetta er alt í bezta lagi,” sagði hann.
“Það er ekki aðeins, að eg lifi miklu betra og
þægilegra lífi, heldur en nokkurn tíma áður,
heldur er eg hreint og beint að græða peninga,
eða öllu heldur, þú, ert að gera það fyrir mig.
Eg hefi nú þig fyrst og fremst, sem er betra en
alt annað. Hvo hefi eg alla þessa húsmuni, sem
við borgum fyrir reglulega á hverjum mánnuði,
og svo eigum við peninga á bankanum. Hvað
mikið er það nú!”
“ Sextíu og tveir dalir,” svaraði hún. “Það
er ekki svo slæmt. Það getur vel verið, að við
þurfum á því að halda, ef þú skyldir t. d. verða
veikur eða meiða þig, eða ef eitthvert óhapp
kynni að koma fyrir. ”
Það var um miðsvetrarleytið, að Willi vakti
máls á peningasökum við Saxon, og það leyndi
sér ekki, að honum var töluvert óþægilegt að
byrja á umtalsefninu. Hans ganili og góði
vinur, Willi Murphy, hafði verið veikur af in-
flúenzu í tvær vikur og var ekki búinn að ná
sér og hann hafði beðið um fimtíu dala lán.
“Það er alveg-Óhætt, ” sagði Willi. “Eg
hefi þekt hann síðan við vorum litlir drengir
og gengum saman á skóla, og hann er eins á-
reiðanlegur eins og nokkur maður getur verið.”
“Það kemur ekki málinu við,” sagði Saxon.
“ Ef þú værir ógiftur, þá mundir þú hafa lánað
honum peningana umsvifalaust, eða heldurðu
það ekki!”
Willi sagðist mundu hafa gert það.
“Þá ættir þú að gera það alveg eins, þó þú
sért giftur,” sagði hún. “Það sem við höfum,
er þín eign.”
“Nei, það er ekki rétt, að peningamir séu
mín eign,” varaði Willi, “þeir eru okkar eign,
°g mér gæti ekki dottið í hug, að láta þá af
hendi við nokkurn mann, án þess að tala um
það við þig. ”
“Eg vona þú hafir ekki sagt honum það”,
sagði Saxon.
“Xei, auðvitað ekki. að kom honum ekki
við og eg eg vissi, að þér mundi ekki falla það.
Eg sagði honurn bara, að eg skyldi hugsa mig
um þetta. Eg var alt af viss um, að þú mundir
samþvkkja þetta, ef þú bara hefði peningana. ”
“Elsku Willi minn!” sagði Saxon blíðlega.
“Þú veizt það kannske ekki sjálfur, en eg má
segja þér, að aldrei hefir þú sagt nokkuð við
mig, sem mér hefir þótt vænna um en þetta.”
Því oftar, sem Saxon átti tal við Mercedes
Higgins, því lakar skildi hún hana. Samt komst
hún fljótt að því, að gamla konan var mesti
nirfill. Hún átti hálf bágt með að koma því
saman við alla þá óskaplegu fjáreyðslu, er hún
hafði sagt henni frá. Það var samt ekki svo að
skilja, að hún væri nísk við sjálfa sig. Hún j
t. d. gekk í dýrum fötum, sérstaklega nærfatn-
aði. Hún gaf Barry Higgins góðan mat að
borða, en sjálf borðaði hún miklu dýrari og
betri mat, þó hvorttveggja væri á sama borð-
inu. Það var t. d. alt af tvenskonar kjötmatur
á borðinu, annar handa honum, hinn handa
Jienni. Sama var að segja um kaffi og te, það
bjó hún ávalt til í tvennu lagi. Kaffið, sem
Barry fékk, kostaði ekki nema tuttugu og fimm
cent pundið, og hann drakk það úr stórum bolla,
þykkum og luralegum;- en það, sem hún drakk,
kostaði að minsta kosti áttatíu og fimm cents,
og hennar bollapör voru gerð úr næfurþunnu
postulíni. Hann fékk líka bara mjólk í kaffið
sitt, en hún hafði ávalt bezta rjóma.
“Það er nógu gott handa karlinum,” sagði
hún við Saxon. “Hann þekkir ekki annað
betra, og kann ekki að meta það sem gott er,
svo það væri synd og skömm að eyða því í
hann.”
Það leið ekki á löngu, þangað til Mercedes
fór að leita fyrir sér, hvort hún gæti ekki gert
einhver viðskifti við Saxon. Hún bauð henni
að skifta við hana á hljóðfærinu sínu og þess-
ari nýmóðins frönsku húfu, sem Saxon var þá
nýbúin að Ijúka við og sem Mercedes dáðist
mikið að.
“Þetta hljóðfæri, er nokkurra dala virði,”
sagði Mercedes. “Eg borgaði tuttugu dali
fyrir það. Vitaskuld er nú nokkuð langt síðan,
en það er enn fult eins mikils virði eins og
húfan. ”
Saxon leizt vel á þetta, og var fús á að skifta,
en spurði hana samt, hvort hún ætlaði virkilega
sjálf að brúka þessa húfu.
“Nei, svona höfuðfat er ekki fyrir mín gráu
hár,” sagði Mercedes blátt áfram. “Eg ætla
að selja hana fyrir peninga. Það er það sem eg
geri lielzt, þegar gigtin lætur mig í friði, að eg
sel hitt og þetta. Eg þarf of mikið, til að geta
vrerið ánægð, að þessir fimtíu dalir á mánuði,
sem Barry vinnur fyrir, geti dugað mér. Eg
þarf einhvern veginn að fá meiri peninga.
Gömlu konurnar þurfa engu síður peninga,
heldur en þær ungu. Þú reynir það einhvern
tíma.”
“Eg er vel ánægð með skiftin,” sagði Sax-
on, “og þegar eg hefi peninga til að kaupa efni
fyrir, þá skal eg búa til aðra.”
“Jú, búðu til margar,” sagði Mercedes.
“Eg skal selja þær fyrir þig. Eg verð auðvit-
að að fá dálítil sölulaun. Eg get borgað þér
sex dali fyrir hverja þeirra. Það er töluvert
meira, en efnið kostar.”
V. KAPITULI.
Á þessum vetri gerðust þrír þýðingarmiklir
atburðir. Fyrst var þá það, að þau Bert og
María giftu sig og leigðu sér hús í nágrenni
við Willa og Saxon. Annað var það, að kaup
Willa var lækkað eins og annara manna í Oak-
land, sem unnu samskonar vinnu, og að hann
fór að raka sig sjálfur, sem hann hafði aldrei
gert áður. Hið þriðja og merkilegasta var
það, að Sarah hafði reynst sannspárri heldur
en Saxon.
Saxon var alveg stilt og róleg, þegar hún
sagði Willa þær fréttir, að hún væri ekki kona
einsömul. Fyrst, þegar hún varð þess vör,
hvernig ástatt væri fyrir sér, hafði hún orðið
bæði kvíðafull og hrædd. Hún kendi sinn veik-
leika og hún fann til þess, að hún hafði enga
reynslu í erfiðustu vandamálum konunnar.
En þessi kvíði átti sér ekki langan aldur. I
stað kvíðans, fyltist hugur hennar fögnuði og
hún hlakkaði innilega til, að eignast afkom-
anda — afkomanda sinn og Willa.
Það vildi svo til, að kveldið, sem hún sagði
honun\frá þessu, hafði honum verið tilkvnt, að
kaup hans yrði lækkað eftir tvær vikur; en hann
sagði henni ekki frá því í það sinn. Hann reyndi
að gleyma því mótlæti í bráðina, en gladdist
með konu sinni yfir þeim fréttum, sem hún
hafði fært honum.
“Hvað eigum við að'gera! Eigum við að
fara á leikhúsið og fagna þannig þessum góðu
fréttum?” spurði hann. “Eða kannske við
ættum bara að vera heima, þú og eg, og — við
öll þrjúí”
“Eg vil helzt vera kjrr heima,” sagði hún.
“Egr vil vera hjá þér, Willi. Altaf, altaf, altaf
hjá þér.”
Það var dálítið kalt í veðrinu og Willi bætti
á eldinn og færði svo hægindastólinn út í eld-
húsið og settist í hann og tók hana í fang sér
og hún lagði höfuðið á öxlina á honum og hann
vangann að hárinu á henni.
“Við gerðum áreiðanlega rétt í því að gifta
okkur,” sagði Willi, “þó við værum ekki að
hugsa okkur um það í mörg ár, einsog sumt fólk
gerir. Við höfum notið ástalífsins ekki síður
fvrir það, þó við séum gift. Og svo þessar
fréttir, sem þú hefir nú sagt! Hamingjan góða,
þær eru svo ánægjulegar, að eg get varla trú-
að, að þær séu sannar. Okkar barn, þitt og mitt!
Litli snáðinn! Eg er viss um, að það verður
drengur. Ef eg skal ekki kenna honum að beita
hnefunum og verja sjálfan sig. Og þegar hann
er sex ára, þá skal hann verða orðinn syndur
eins og selur. ”
“En ef það verður nú stúlka!”
Ó, það verður stúlka, það er eg alveg viss
um,” sagði Willi.
Þau hlógu bæði og kystu hvort annað og
voru hjartanlega glöð.
“Eg ætla nú að breyta dálítið til,” sagði
Willi eftir dálitla umhugsun. “Eftir þetta ætla
eg aldrei að fá mér drykk með hinum piltunum.
Eg ætla bara að drekka vatnið. Eg ætla líka
að eyða minnu fyrir tóbak. Eg ætti að geta bú-
ið til mína eigin vindlinga eins og aðrir. Þeir
kosta ekki nema tíunda part á móti hinum. Svo
get eg látið skeggið vaxa. Það kostar ekki
meira að hafa barn á heimilinu, heldur en það
sem rakarinn hefur út úr manni á hverju ári. ”
“Ef þú ferð að láta vaxa á þér skegg, þá
bara krefst eg hjónaskilnaðar hreint og beint,”
sagði Saxon. “Þú hefir alt of fallegt andlit
til þess, og mér þykir of vænt um það, til þess
að það sé hulið. Elsku vinur minn! Eg þekti
aldrei lífsins sælu, fyr en við fórum að vera
saman.”
“Ekki eg heldur. ”
“Og það á altaf að vera svona!”
“Já, það geturðu reitt þig á.”
“Eg hélt altaf, að eg yrði ánægð hjá þér,”
sagði hún, “en eg þorði aldrei að vona, að mér
mundi líða eins vel, eins og mér líður. Engl-
arnir eiga ekki betri daga, en eg á.”
Willi sagði ekkert um það, að til stæði að
kaupið hans yrði lækkað. Hann mintist ekki á
það í tvær vikur, en þá kom að því, að hann kom
heim með töluvert minni peninga, heldur en
vanalega, og þá var ekki hægt að dylja þetta
lengur. Bert og María höfðu þá verið gift í
heilan mánuð og þau komu og borðuðu hjá
þeim miðdagsmat á sunnudaginn og bar þá
þetta mál á góma. Bert var alt annað en bjart-
sýnn og lét hann á sér skilja, að líklega vrði
hafið verkfall áður en langt liði í verksmiðjum
j árnbraut a rf éla gsins.
“Ef þið bara kynnuð allir að halda vkkur
saman, þá mundi betur fara,” sagði María.
. “Það er von, að verkveitendumir verði leiðir
á þessum, sVokölluðu verkamanna leiðtogum,
sem eru bara kjaftaskúmar, sem ekkert gera
nema vekja óánægu og koma illu á stað. Eg
verð veik af að hlusta á þá. Ef eg væri verk-
veitandi, þá skyldi eg lækka kaup allra, sem
hlustuðu á þá leiðinda seggi. ”
“Þú tilheyrðir nú samt verkamannafélagi,
þegar við unnum í þvottahúsinu,” sagði Saxon
góðlátlega.
“ Já, af því eg mátti til, því annars hefði eg
ekki fengið vinnu þar, en að öðru leyti gerði
það mér ekki nokkurt minsta gagn.”
“En líttu á, hvernig þeir hafa farið með
Willa,” sagði Bert. “Ekki var hann með
neinn óróa, eða þeir sem með honum vinna.
Alt sýndist sýndist ganga upp á það bezta. En
svo fara þeir til alt í einu og setja niður kaup-
ið hans um tíu af hundraði. Hvaða tækifæri
höfum við svo sem? Ekkert, við töpum. Það
er ekkert eftir fyrir okkur í þessu landi, sem
við höfum bygt upp og feður okkar og mæður á
undan okkur. Við erum að verða að engu, það
svo sem leynir sér ekki — við, börn hinna göf-
ugu forfeðra, sem yfirgáfu England til að leita
frelsisins í Vesturheimi, og sém börðust hér í
frelsisstríðinu og þrælastríðinu, og sem bygðu
upp Vesturlandið. Hver hálf-blindur aula-
bárður getur séð, að þetta er svona.”
“Hvað ætlið þið þá að gera!” spurði Saxon.
“Við ætlum að berjast, bara berjast. Land-
ið er í höndunum á yfirgangsmönnum og ræn-
ingjum. Hugsið þið um Southem Pacific járn-
brautafélagið. Það ræður yfir Califomíu. ’
“Þetta er mesta vitleysa, sem þú ert að
segja,” sagði Willi. “Þú hefir hálfgert óráð.
Ekkert járnbrautarfélag getur ráðið við stjórn-
ina í Californíu. *
“Þú ert heimskur,’ sagði Bert háðslega.
“Og einhvern tíma, þegar alt er orðið um sein-
an, farið þið að skilja hvemig öllu er varið.
Eg má segja þér það, að það er ekki glæsilegt.
Hér mega menn ekki snúa sér við, nema með
leyfi járnbrautarfélagsins. Hér hefir verið
jámbrautarstjórn síðan löngu áður en þú og eg
. urðum til. Það er ekki til neins að segja mér
neitt um þetta. Það er úti um okkur. En það
væri mér mikil huggun, ef eg gæti tekið þátt í
ærlegum bardaga áður en eg dey og sýnt þess-
um náungum, að eg er af þeim kominn, sem
ekki létu sér fyrir brjósti brenna að standa í
ströngu.”
“ Hann gerir mig dauðhrædda með þessum
ósköpum,” sagði María og duldi alls ekki, að
henni líkaði stórilla. “Ef hann getur ekki stilt
tungu sína, þá má hann reiða sig á, að hann
verður rekinn úr vinnunni. Og hvemig fer þá
fyrir okkur! Hann er ekki mikið að hugsa um
mig. En það er eitt, sem eg get sagt ykkur með
áreiðanlegri vissu, og >það er það, að eg ætla
mér ekki að byrja aftur að vinn í þvottahúsinu.
Það kemur ekki til mála, hvernig sem alt velt-
ist,” og hún hélt upp hendinni, eins og hún
væri að vinna dýran eið að því, sem hún sagði.
“Eg svo sem skil fullkomlega, hvert þú ert
að stefna,” sagði Bert heldur kuldalega. “Þú
sérð ekki annað, og vilt ekki annað sjá, en þinn
eigin stundarhag. Og þú kærir þig kollótta,
hvort mér líkar betur eða ver. Ef þú ræður ein
öllu, þá er alt gott og blessað frá þínu sjónar-
miði.”
“Þú getur ekki neitað því, að eg lifði heið-
arlegu lífi, áður en eg kyntist þér,” sagði
María, “og eg hefi gert það Ííka, síðan við kynt-
umt, og það er meira en margar aðrar mundu
hafa gert. ”
Bert var rétt að því kominn, að svara í sama
tón, en Saxon stilti til friðar. Henni fanst
slíkt tal spá illu um framtíð þessara unguhjóna.
Bæði vom bráðlynd og orðhvöss, og gættu þess
ekki, að hafa vald á tungu sinni.
Saxon fór til búðarmanns, sem hún þekti,
og fékk hjá honum ýmar upplýsingar um ör-
yggis rakhníf, og að því búnu keypti hún af
honum einn þeirra. Næst þegar Willi ætlaði út
til að láta raka sig, kallaði hún á hann inn ,
svefnherbergið og sýndi honum rakhnífinn og
skeggbursta, og sápubolla og alt, er maður þarf
til þess að raka sig sjálfur. Willi hrökk aftur
á bak, og kom þó fljótt aftur og fór að skoða
hnífinn og starði lengi á hann.
“Þú ætlast ekki til, að eg raki mig með
þesisu,” sagði hann loksins.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
OfRce: 6th Floor, Bank of HamlltonChamber*
“Því ekki það! Það gera ótal margir aðrir
menn á hverjum degi,” sagði liún.
Willi hristi höfuðið og ætlaði að fara út úr
herberginu.
En hún var ekki af baki dottin, þó hann
tæki þessari nýjung ekki sem bezt. “Þú lætur
raka þig þrisvar á viku,” sagði hún. “Það
kostar fjörutíu og fimm cents, segjum hálfan
dal, og það eru fimtíu og tvær vikur í árinu.
Fyrir þetta fara því tuttugu og sex dalir á ári.
Reyndu bara, góði minn. Þetta gera margir,
og fellur vel.”
Willi hristi höfuðið og það var auðséð, að
honum fanst þetta alt vera mesta fjarstæða, þó
hann vildi ekki hafa mikið á móti þ\ú, sem Sax-
on sagði. En hún hló og kysti hann og lét hann
setjast á stól þarna við segilinn. Svo breiddi
hún handklæði á brjóstið á honum og tók svo
burstann og bar sápuna á andlitið á honum. —
“Nei, varastu að segja nokkurt orð, því þá fer
sápan upp í munninn á þér,” sagði hún. — 0g
þegar hún var búin að bera á hann eins mikla
sápu, eins og hún hélt að hæfilegt væri, þá lagði
hún frá sér burstann og nuddaði skeggstæðið
með fingrunum. Hún sagði, að það hlyti að *
vera nauðsynlegt, því þetta gerðu rakararnir.
Hún hafði séð það sjálf. Þegar hún var búin
að ganga frá þessu, eins og henni líkaði, þá
fékk hiín honum hnífinn og sagði, að nú væri
ekkert eftir að gera, annað en raka skeggið, og
það væri lítill vandi.
Hann tók við hnífnum, hálf-nauðugur þó,
og byrjaði að raka sig; en ekki leið á löngu,
þangað til hann hljóðaði upp yfir sig, eins og
hann hefði meitt sig voðalega. Hann skoðaði
sig vandlega í speglinum og sá afar-litlar rauð-
ar rákir á efri vörinni, og 'hann hafði þá verið
kominn mjög nærri því að skera sig til blóðs,
og honum leizt ekki á blikuna.
“Bíddu við, ofurlítið,” sagði hún. “Það
verður að setja hnífinn rétt. Maðurinn, sem
seldi mér hnífinn, sagði mér það. Sérðu þessa
litlu skrúfu þarna? Nú er hann rétt settur.
Reyndu hann aftur.”
Willi tók við hnífnum og alt gekk ágætlega
og hann var enga stund að fara yfir alt skegg-
stæðið.
“Þetta gekk upp á það allra bezta,” sagði
Willi. “Þetta er mesta fyrirtaks verkfæri.
Sjáðu nú bara hvemig þetta er gert.” Hann
fór að þreifa á kjálkanum á sér með figrunum,
og fanst ekki, að hann mundi vel rakaður, en
Saxon sá strax, að hann var hvorki vel né illa
rakaður, heldur alveg órakaður. Hnífurinn
hafði ekki tekið neitt nema sápuna.
“Þú ert bara alveg órakaður,” sagði hún.
“Þetta er bara handónýtt verkfæri,” sagði
Willi. “Mig grunaði það nú líka lengi. Þessi
hnífur sker mann í andlitið, en skilur eftir alt
skeggið. Eg ætla að halda mig að rakaran-
um.”
En Saxon vildi ekki gefast upp.
“Þú ert ekki búinn að reyna hann enn nógu
vel. Hann hefir líklega ekki verið rétt settur.
Láttu mig sjá, hvort eg get ekki sett hann rétt.
Já, nú sé eg hvernig hann á að vera. Berðu nú
á þig meiri sápu og reyndu hann svo aftur.”
Willi gerði þetta, og nú gekk alt betur en
áður. Samt var hann að smá-kvarta um að
þetta væri ilt verk og óþægilegt og hafði við
orð, að þetta gerði hann aldrei aftur, en hélt
þó áfram þangað til hann var búinn, og nú
hafði honum hepnast að raka sig óaðfinnan-
lega.
Alt í einu var eins og hann rankaði við sér,
að eitthvað væri enn ógert, eða öðruvísi en
vera ætti.
“Hvað er nú að?” spurði hún.
“Hálsinn á mér er enn órakaður, hvernig á
eg að geta gert það ? Eg verð að láta rakarann
gera það.”
“Saxon hugsaði ,sig um augnablik, og svo
tók hún burstann og dýfði honum í sápuboll-
ann.
“Seztu nú niður, Willi.”
“Hvað stendur til?” sagði hann. “Þú—”
“Já, eg. Ef hvaða rakari sem vera skal, er
nógu góður til að raka þig, þá ætti eg að vera
það ekki síður.”
Willi var ekki nærri vel ánægður með þetta
og maldaði dálítið í móinn, en lét hana þó gera
eins og hún vidi.
“Nú er eg búin að þessu,” sagði hún, “og
það er vel gert, rétt eins vel eins og þó rakar-
inn hefði gert það, og eg get það svo hæglega.
Þetta sparar okkur tuttugu og sex dali á ári og
það er nóg til að kaup fyrir ýmislegt, sem við
þurfum bráðum á að halda, þegar við verðum
þrjú.”
Jafnvel þótt Wiili hefði margsagt, að aldrei
framar skyldi hann snerta á þessum rakhníf,
þá lofaði hann Saxon engu að síður, eftir tvo
daga, að hjálpa sér í annað sinn, til að raka sig
með þessu undarlega verkfæri.
“Það er ekki svo slæmt,” sagði hann þá.
“Eg er að komast upp á lagið með að brúka
þetta undarlega áihald, og eg finn að eg get
brúkað það rétt eins og eg vil. Rakaramir
ganga stundum svo nærri skeggrótinni, að and-
litið verður sárt.”
/