Lögberg - 25.04.1929, Page 4

Bla. 4.
LÖGBERG EIMTUDAGINN 25. APRÍL 1929
gx><=rr>o
Xöabers
Gefið út hvern fimtudag af The Col-
umhia. Press, Ltd., Cor. Sargent Ave.
og Toronto St., Winnipeg, Man.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Mí^n.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The "Lögberg-” is printed and published by
The Columbia Press, Limited, in the Columbia
Building, 695 Sargent Ave, Winnipeg, Manitoba.
----,n,----->nr-
o<3
wmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
Sumar
1 dag er sumardagurinn fyrsti, þessi ó-
glevmanlegi hátíðisdagur íslenzku þjóðar-
innar.
Það var hvergi nærri ávalt, að sól og
sumar fylgdi í raun og veru sumardeginum
fyrsta, heima á Fróni. Að minsta kosti vildi
oft verða misbrestur á því í þeim hluta lands-
ins, þar sem vér eyddum bernskudögunum. En
hvernig svo helzt, sem viðraði, þá var þó ekki
um það að villast, að á þeim tímamótum, hafði
sumarið, og sumarhugsjónimar, fengið yfir-
ráðin í mannssálinni.
Drunginn og áhvggjurnar, sem ef til vill
höfðu um langt skeið, hvílt á huga. þeirra eldri,
er þvngri báru ábyrgðina, sópuðust á brott
fyrir vonhlýjum vorblæ, er fór um hugann
mjúkum móðurmundum, græðandi undir þær
allar, er vetrarharkan hafði veitt. Og eftir að
.sumri liafði skipað verið til öndvegis í manns-
sálinni, varð í rauninni alt umhverfið sólríkt
og sigurbjart.
Hve óumræðilega innilegur var ekki sá
fögnuður, er falst að baki kveðjunnar: Gleði-
legt sumar !
Sumnrdeginum fyrsta heima á Fróni, var
fagnað með innihaldsríkum hátíðabrigðum. Það
var eigi aðeins, að fólk klæddist sínum bezta
búningi, að loknum önnum, heldur fóru fram
hliðstæð búningaskifti í sálarlífinu. Rödd gró-
andans knúði fram samræmt bergmál í hverju
mannle.gu hjarta. Það var nú ekki lengur nein-
um vafa bundið, að sumarið væri komið, með
gróðurmagnið, og hina eilífu endurynging í
skauti sínu.
Gleðilegt sumar!
Fimtíu ára starfsemi
Fyrir fáum dögum átti iðnráð Winnipeg-
borgar hálfrar aldar afmæli, og yar þess veg-
lega minst, með viðhöfn og hátíðabrigðum.
Winnipeg var ekki nema örlítið þorp, er
stofnun þessi hin áhrifamikla, fyrst hóf göngu
sína. Hefir nú, eins og gefur að skilja, margt
breyzt síðan, — Winnipeg komin í stórborga
tölu, en iðnráðið orðið að fjölmennri stofnun,
með djúptæk áhrif á efnalegan þroska borgar-
búa, sem og Manitoba-fylkis í heild.
Iðnráð Winnipegborgar, var stofnað með
það meginmark fyrir augum, að hlynna að ný-
gróðri á sviði viðskiftamálanna, og hvetja til
aukins athafnalífs. Tilgangurinn var góður,
og áhrifin hafa líka orðið næsta víðtæk.
Stofnanir, sem þessi, hafa viðgengist um
aldaraðir, og leitt til margvíslegra fram-
kvæmda, þótt vafalaust hafi mátt sitthvað að
þeim finna. Þær hafa eigi aðeins flýtt fyrir
lausn hinna og þessara Gordions-hnúta, er
stjórnir hinna ýmsu ríkja hafa átt við að stríða,
heldur hafa þær jafnframt barist fyrir og
hrundið í framkvæmd mörgum og mikilvægum
nýjungum á sviði athafnalífsins, er alla borg-
ara vörðuðu jafnt. Hafa þær látið sig jafnan
mikln skifta, samgöngumál, tollmál, almenn
verzlunarmál, námarekstur og margt fleira.
Iðnráð Winnipegborgar, var stofnað 11. dag
aprílmánaðar, árið 1879, og löggilt um sömu
mundir. Var Hon. A. G. B. Bannatyne, hinn
hinn fyrsti forseti þess. Hefir vöxtur stofnun-
ar þessarar, og þroski Winnipegborgar, farið
hönd'í hönd.
“Aræði, dirfska, orka og kraftur, ein hafa
náð til þess marks, er var sett,” sagði eitt af
skáldum vor Islendinga. Er hér um ómótmæl-
anlegan sannleik að ræða, er nær til allra þjóða
jafnt.
Það var hetjulund og framsýni hinna föllnu
frumbyggja þessarar borgar og þessa fvlkis, er
vörðuðu svo veginn, að bjartara er nú miklu
umhorfs, en fjöldann mun hafa órað fyrir.
1 hvaða átt, sem litið er, blasa nú við aug-
anu, víðtækar, ræktaðar lendur, og Winnipeg,
sem fvrir fimtíu árum var aðeins þorpskríli, er
nú orðin ein hin þýðingarmesta verzlunarborg
Vesturlandsins.
Arið 1879, var sára lítið um skipuleg bygð-
arlög, vestan við Winnipeg. Tuttugu og fimm
árum síðar, voru risnar þar upp blómlegar
bygðir, sem stöðugt hafa verið að færa út
kvíamar síðan.
Um þær mundir, var hveitiræktin tekin að
færast í aukana. Var það einkum Red Fife
tegundin, sem öndvegið skipaði. Nú eru marg-
ar aðrar hveititegundir komnar til sögunnar,
svo sem Marquis, Garnet, og nú síðast Ceres
tegundin. Búnaðurinn hefir tekið feykilegum
stakkaskiftum, og má óhætt segja, að bændur
Manitoba-fylkis, séu í engu eftirbátar stéttar-
bræðra sinna í hinum eldri löndum. Mun hitt
sönnu nær, að þeir, í mörgum tilfellum, standi
feti framar. Velgengni bóndan^, og viðgangur
Winnipegborgar, hafa jafnan átt samleið, og
hefir iðnráð borgarinnar átt í því drjúgan þátt,
að viðhalda innbyrðLs samræmi milli hinna
ýmsu stétta, innan vébanda fylkisins, með því
að sannfæra eina stéttina um gildi annarar.
Nú eru hetjur þær, er grundvöllinn lögðu að
framtíð Winnipegborgar, flestar eða allar
komnar undir græna torfu. En á grundvelli
þeim, er þær lögðu, hafa nú risið upp voldug
iðn-fyrirtæki, sem starfrækt eru samkvæmt
nýjustu og fullkomnustu viðskiftareglum.
Afkomendur landnemanna fomu, em held-
ur engir aukmsar, — þeir eru líka stórhuga
brautrj'ðjeudur, þótt með öðrum hætti sé.
Fyrsta árið, sem iðnráð Winnipegborgar
var við lýði, taldi það eitthvað milli tíu og tutt-
ugu meðlimi; en nú er meðlimatalan orðin
nokkuð á þriðja þúsund.
Þroskasaga W'innipegborgar, getur aldrei
orðið réttilega skráð, nema því aðeins, að iðn-
ráðsins verði jafnframt ítarlega minst, því svo
drjúgan þátt hefir það átt í athafnalífi borgar-
búa. /
Eins og nú horfir við, mun mega víst telja,
að á næstunni rísi upp hér í borg, hvert iðnaðar-
fyrirtækið öðru meira. Era það nú einkum
verksmiðjueigendur austanlands, er líta W7in-
nipeg hýru auga, og ber til þéss aðallega
tvent. 1 fyrsta lagi það, hve raforka er hér
framúrskarandi ódýr, og eins hitt, hve skamt
verður til markaðar, eftir að Hudsonsflóa-
brautinni er lokið, og tengilína við hana hefir
verið framlengd frá Winnipeg, svo sem Gyps-
umville línan, sem miklar líkur eru til, að verði
fyrir Valinu.
Hvernig hér kann að verða umhorfs, að fim-
tíu áram iðnum, er að vísu á huldu. Þó mun
þess mega vænta, að framfarirnar hljóti að
verða enn stórtígari og mikilfenglegri, en þær
vora þá síðastliðna, hálfa öld, er hér hefir gerð
verið að umtalsefni.
Mannkynið hefir á öflum öldum, þarfnast
framtakssamra leiðtoga, og gerir svo enn, og
þá vitanlega ekki síður á sviði iðnmálanna, en
öðram sviðum.
íbúar Manitobafylkis, standa um þessar
mundir á næsta mikilvægum tímamótum. Náma-
héraðin era að opnast dag frá degi, með sína
óútmálanlegu auðlegð. Á því sviði, er hag-
sýnna foringja þörf, óeigingjarnra og þjónustu-
samra foringja, er fyrir brjósti bera hag allra
stétta jafnt.
Skriður sá hinn mikli, sem nii er að komast,
og í rauninni þegar er kominn, á námarekstur
hér í fylkinu, stendur í beinu sambandi við
starfsemi iðnráðs W7innipegborgar. Sú stofn-
un, hefir varið til þess, bæði miklum tíma og
miklu fé, að auglýsa náma-auðlegð fvlkisins,
eigi aðeins innan vébanda þess sjálfs, heldur
og út um allan hinn mentaða heim. Hefir iðn-
ráðið með því' unnið hið mesta nvtjaverk, er
metið skvldi að makleikum af fylkisbúum í
heild.
Yert er, að þess sé getið, að í tilefni af hálfr-
ar aldar afmælinu, gaf iðnráð Wnnnipegborgar
út sérlega vandað, og skrautlegt minningarrit,
prentað hjá Columbia Press prentfélaginu.
Innflutningsmál
Það mun tæpast ofsagt, að innflutnings-
málin séu ein af mestu og alvarlegustu vanda-
málum sérhverrar þjóðar, eða að minsta kosti
hefir reynslan verið slík í liðinni tíð.
Að innflutningsmálin séu í eðli sínu sérmál
hverrar þjóðar, verður í rauninni ekki um
deilt. Þó era þau samtímis heimsmál, er að (
einhverju leyti varða flestar, eða allar siðaðar
þjóðir.
Ekki hefir því verið haldið fram, að Banda-
ríkjaþjóðina, hefði skort til þess stjórnarfars-
legan myndugleik, að innleiða lög þau um hlut-
fallstölu innfljd;jenda, er einskorðuðu innflytj-
endatöluna frá hverju ríki um sig, við hlutfalls-
legan mannaflaí þaðan, er tekið hafði sér ból-
festu, og öðlast þegnrétt í Bandaríkjunum.
Þó er mörgum þjóðum enn, þann dag í dag,
næsta gramt í geði yfir þeirri löggjöf, og telja
hana í hæsta lagi rangláta.
í ýmsum tilfellum, er andspyman gegn inn-
flutningi, bygð á þjóðemislegum grandvelli
eingöngu. Má þar til dæmis nefna Ástralíu,
er undir engum kringumstæðum vill hleypa
inn í landið, öðram en þeim, er til hinna hvítu
þjóðflokka teljast. Svipaðar era ástæður þær,
er- stjóm Suður-Afríku sambandsins, ber fram,
gegn innflutningi frá Indlandi. Aðrar ástæð-
ur, er venjulegast koma til greina, þegar um
hömlur ge'gn innflutningi fólks er að ræða, era
flestar fjárhagslegs eðlis, eins: og til dæmis
þær, þegar verkalýður einnar þjóðar, amast við
innflutningi verkamanna annars staðar frá,
sökum ótta við það, að slíkt leiði til lækkunar á
vinnulaunum.
Alveg núna nýskeð, berast þær fregnir frá
New Zealand, að stjórnin hafi ákveðlð að taka
í taumana, og stemma að -mun stigu fyrir inn-
flutningi þangað. Hér rætist það, sem oftar,
að ekki er lengi að breytast veður í lofti. Þau
era ekki ýkjamörg árin, sem liðin eru síðan, að
stjóm þessa sama lands, varði til þess stórfé,
að afla innfyltjenda, mestmegnis frá brezku
eyjunum. Nú mun sannleikurinn sá, að stjórn-
in haifi af reynslunni sannfærst um það, að
fjöldinn allur af hinum innflutta lýð, hafi eigi
reynst hinu nýju landbúnaðarkröfum vaxinn,
auk; þess, sem fjöldinn allur hafi þyrpst til
borganna, í von um liægri daga. En slíkt hafi,
aftur á móti, aukið á atvinnuleysið þar, sem
venjulegast var þó meira en nóg.
Þótt Canada hafi hvergi nærri sömu sögu
að segja, og New Zealand, þá hefir slíkt þó,
því miður, komið fyrir oftar en einu sinni, í
Sléttufylkjunum, að svipað ástand hefir átt sér
stað.
Það er nú ávalt að verða ljósara, með hverj-
um deginum, sem líður, að hvorki útflutningur,
né innflutningur fólks, getur skoðast sem var-
anlegt meðal gegn atvinnuleysi. Stjóm sú, er
um þessar mundir situr að völdum á Bretlandi,
hefir nokkra reynslu fyrir sér í þessum efnum.
Hún hét því í fyrra, og heitir því jafnvel enn,
að ráða bót á hinu ískyggilega atvinnuleysi þar
í landi, með því að flytja hundruð þúsunda af
hinum atvirinulausa lýð til nýlendanna, og gróð-
ursetja hann þar. Hver varð árangurinn?
Enginn, eða jafnvel verri en enginn.
Flutningur fólks úr einu landi í annað, með
það fyrir augum, að ráða bót á þeim vand-
kvæðum, sem frá atvinnuleysi stafa, hefir, þeg-
ar alt kemur til alls, reynst verri en engin úr-
lausn, því við það hefir að jafnaði miklu frem-
ur dofnað en glæðst, ábyrgðartilfinningin hjá
þeim, sem með völdin fóru.
Fólksflutningar hafa átt sér stað frá alda
öðli, og eiga vafalaust eftir að haldast við um
ókomnar aldir. En sú kemur tíð, er mannkyn-
ið sannfærist betur og betur um það, að hollur
sé heimafenginn baggi, og mun þá verða meiri
rækt við það lögð, að klæða heimalöndin, og
gera þau vistlegri og lífvænlegri, í stað þess
að ana út í óvissu í tvísýna leit eftir gulli og
grænum skógum.
Skipabyggingar
Skýrslur yfir skipabyggingar á árinu, sem
leið, bera ljóslega með sér aukið athafnalíf, á
því sviði. Smálestatal skipa þeirra, er í hóp-
inn bættust, var eitthvað um tvær miljónir og
tvö liundruð þúsund, og er það um sex hundruð
og fimtíu þúsundum meira, en á árinu
1927. Langmest var viðbótin á Bretlandi, eða
])ví sem næst 54%, af smálestatali allra hinna
nýju skipa. Næst Bretlandi kom Þýzkaland,
þá Holland, Frakkland, Danmörk og Svíþjóð.
Tekið skal það fram, að í smálestatali því, ér
hér um ræðir, er aðeins átt við fólks- og vöra-
flutningaskip.
Af hinum nýju skipum, eru 44% mótorskip,
en 34%, brenna, olíu. Afgengurinn brennir
kolum. Af þeim skipum, er Bretar bvgðu á
þinu liðna ári, er hér um bil helmingurinn mót-
orskip. Hlýtur slíkt að koma hart niður á kola-
iðnaði þjóðarinnar, sem eins og kunnugt er,
er í alt öðru en æskilegu ásigkomulagi.
Bréf frá Owatta
Eftir L. P. Bancroft.
Þingstörfunum hefir lítið miðað áfram
þessa síSustu viku. Mánudagurinn gekk til þess
þess að ræða hjónaskilnaðarmál. Quebec og
Ontario fylki hafa ekki dómsúrskurðarvald í
þeim málum, og þess vegna koma þau fyrir sam-
bandsþingið. Það er þingnefnd í efri málstof
unni, sem rannsakar þessi mál, og ef ástæður,
revnast fullnægjandi til skilnaðar, þá er fram-
varp lagt fyrir efri málstofuna, sem ógildir
þau, hjónabönd, sem um er að ræða. Eftir að
þessi framvörp hafa náð samþykki efri mál-
stofunnar, eru þau lögð fyrir neðri málstof-
una til samþvkkis.
A síðustu áram hefir þessum málum fjölgað
mjög, og koma þau lang-flest frá Ontario-fylki.
Hér er alment litið svo á, að fylkið sjálft ætti
að höndla sín eigin hjónaskilnaðarmál. Laga-
frumvarp þess efnis var felt fyr á þessu þingi.
Afleiðingin af því varð sú, að margir þingmenn
gerðu sér far um að vama því, að umrædd
framvörp næðu fram að ganga í neðri málstof-
unni, og með því móti neyða Ontariofylki til að
taka þessi mál í sínar hendur. Mánudagurinn
gekk í að varna framgangi þessa máls, og önn-
ur tilraun verður gerð í sömu átt, þegar málið
kemur fyrir þingið í annað sinn. Það er vel
mögulegt, að þau þrjú hundruð hjónaskilnaðar-
mál, sem nú eru fyrir þinginu, nái ekki fram að
ganga á þessu þingi.
Á þriðjudaginn lagði póstmála ráðherra til,
að fjárlögin skyldu tekin til íhugunar, en and-
stæðingarair báru fram breytingar-tillögu, er
vítti póstmálaráðherra fyrir, að hafa ekki hækk,-
að laun póstþjóna í sveitunum. Deginum öll-
um var eytt til að ræða um þetta og þingið
komst ekki að fjárlögunum fyr en kominn var
tími til að slíta þingfundi, eða kl. 11 um
kveldið.
Á miðvikudaginn fór alt á sömu leið, nema
hvað nú var póstmálaráðherra sakaður um að
hafa látið flokksfylgi ráða gerðum sínum í em-
bættisveitingum, gagnstætt Civil Service lög-
unum. Það, sem eftir var af vikunni, gekk til
að ræða það mál.
Þegar umræðumar snerust um einstök atriði,
gerði ráðherrann skilmerkilega og fullkomna
grein gerða sinna, en þegar árásimar hafa ver-
ið almenns efnis, hafa. umræðurnar stundum
orðið all-heitar. Þegar þetta er ritað, hefir
þinginu enn ekkert orðið ágengt með fjárlögin.
Canada framtíðarlandið
Frá Winnipegosis.
Framh.
Húsin, sem fiskimenn byggja
sér til vetursetu, eru flest bjálka-
hús með borðaþaki og gólfi,
plöstruð, og fóðruð innan með
hvítum byggingapappír; eru það
góð húsakynni, björt, hlý og
þokkaleg. Ekki er lífið mjög
margbreytt í þessum fiskibúðum,
ízt framan af vetri. Til dæmis:
póstur berst þangað helzt aldrei,
fyr en liðið er að jólum, þegar
fi kiflutningsmenn koma; eru þá
tveir stórhátíðisdagar hjá öræfa-
búum, fyrst bréfa og blaðadagur,
og svo jóladagurinn.
Ýmislegt hefir fólk til að stytta
sér stundir við á kvöldum og
sunnuögum, svo sem bækur, smá-
hljóðfæri og spil. Nú á síðari ár-
um eru gramófóns orðin algeng,
og nú síðast flytja margir radio-
ið sitt með sér. Flytur það bygð-
ina út í óbygðir, ef svo mætti að
orði komast.
Kringum þessi býli verða vilt-
ar skepnur oft mjög gæfar; rjúp-
ur og hérar ganga varla undan
fótum manns, smáfuglar og íkorn
éta úr hendi manns. Veitir
þetta marga vánægjustund þeim,
sem eru dýravinir. Enda spekj-
ast þeir ekki svona nema þar sem
fólki er þannig farið.
Fiskveiði byrjar þegar ís er
orðinn mannheldur. Draga menn
sjálfir sleða með netinu og öðr-
um útbúnaði. Fara þá flestir
yngri menn á skautum, og gera
alla ísvinnu á þeim. Verða þeir
margir fimir og þolriir skauta-
menn. Þeir eldri nota mann-
brodda, að gömlum sið, og vinst
býsna vel. “Kemst þó hægt fari,”
sagði Njáll forðum.
Menn sækja þessa vinnu hart.
Fara í myrkri á morgnana og
koma ekki heim fyr en í myrkri á
kvöldin. Miðdagsmatinn hafa
þeir með sér. Nú hafa menn
tjöld, 'Sem hestar draga, þegar ís
er orðinn hestheldur. Borða þeir
þar inni, hita kaffi og hafa það
hlýtt og notalegt.
Margir hérlendir vitja um net
sín í þessm tjöldum. íslendingum
þykir það aðeins tímatöf. Tjöld
þessi eru vanalega 10 fet á lengd
og 6 á breidd. Eru þau þannig
gerð, að grind er smíðuð ofan á
hæfilega sleðameiða og tjaldið
strengt þar yfir og fest niður í
meiðana. Dyr eru með hurð á
hjörum. Gólf er í fjórða parti
tjaldsins. Á því er hitunarvél,
eldiviður, nesti, og annað, er
menn hafa meðferðis.
Fyrir fáum árum sáust þessi
tjöld varla. Komu alment í gang,
þegar farið var að nota hesta í
stað hunda við vetrarfiski. Áður
voru menn skýlislausir og urðu
að eta frosinn matinn úti á ber-
svæði, ella vera_ matarlausir all-
an daginn; og þann kostinn kaus
margur.
Ekki er kvillasamt í þessum ver-
stöðvum; kvef og aðrar farsóttir
gera lítið vart við sig; aðeins
5 dauðsföll, af veikindum, á 33
árum.
Vertíðin endar venjulegast um
miðjan febrúar. Byrja þá aðrir
fardagar. Flestir ferðast með
fiskflutningsmönnum éftir vatn-
inu. Eru þá tjöldin sett á hesta-
sleðana, er hafa stóra palla, sem
gerðir eru til að hlaða á fiskköss-
unum. Hver fjölskylda býr í sínu
tjaldi, matreiðir og hefir alt eins
og heima, en oft er þröngt í þeim
tjaldbúðum.
Fólk, sem hefir um og yfir 100
mílur að fara, er oft viku á leið-
inni. Það er margt, sem tefur
fyrir þessum lestamönnum. Fyrst
og fremst að taka fólk og farang-
ur í mörgum stöðum. Annar far-
artálmi, og hann slæmur, eru
sprungur þær, sem liggja víða um
vatnið þvert og endilangt. Koma
þær af straumum, sem rífa ísinn
í sundur og hlaða upp jökunum
í hnúka og hryggi, víða mörg fet
á hæð. Geta gengið margir
klukkutímar til þess að jafna
þessa garða, svo að fært sé fyrir
aíla lestina. Gengur þetta oftast
slysalaust; þó getur annað orðið
upp á með hesta. Skal hér eitt
dæmi tilfært.
Lestin var löng, 18 hestapör,
með jafnmarga sleða og afar-
þungt æki á hverjum. Níu fólks-
flutningstjöld voru þar og og
tvær fjölskyldur í sumum. Það
munu hafa verið um 60 manns í
þeirri för.
Fremstir ‘fóru tveir úrvalsþest-
ar með snjóplóginn, sem brýtur
og skefur allan snjó af og gerir
þannig góða braut. Varð þá ein
1 meir en priðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bak-
verk, gigt, þvagteppu og mörgum
fleiri sjúkdómum. Fást hjá öll-
um lyfsölum, fyrir 50c. askjan
eða 6 öskjur fyrir $2.50, eða beint
frá The Dodds Medicine Co., Ltd
Toronto, ef borgun fylgir.
af þessum illræmdu sprungum á
leiðinni. Var höggvið og rutt
skarð í klakavegginn, reft yfir
opna vatnið með viðum og mis-
fellur allar fyltar með klaka-
stykkjum og snjó, sléttað og troð-
ið niður, unz álitið var fært yfir-
ferðar. En þegar plóghestarnir
fóru yfir, festi annar hesturinn
afturfót í misfellu, sem á var.
Plógurinn rann áfram og tók af
fótinn um konungsnef. Var þá
ekki um annað að gera, en skjóta
blessaða skepnuna, þar sem hún
var. — Gaspur og gleði hafði ver-
ið meðal fólksins, en við þetta
setti alla hljóða, og margir litu
tárvotum augum á fallega kropp-
inn jarpa, sem þarna lá nú einn
eftir á ísbreiðunni.
Margar sögur af ýmsu tagi,
gæti sá sagt, sem á pennanum
kynni að halda og oft hefir verið
í þessum ferðalögum. —
Tilkomumiklar eru þessar lest-
ir til að sjá, þegar þær eru á freð.
Og þar sem áð er yfir nótt, er
gaman að horfa á sleðaröðina,
þegar dimt er orðið, sem þá lítur
út eins og dökk hóla-þústa, en
tjöldin uppljómuð hið efra, sýn-
ast sem skínandi krystallshallir,
sem sagt er frá í gömlu, góðu æf-
intýrunum, sem öllum þykir svo
vænt um frá æskuárunum.
Þegar svo loksins heim er kom-
ið, verður fólk fegið að setjast
um kyrt til næsta hausts. Á þeim
tíma tekur það líflegan þátt í 611-
um félagsmálum, sem á dagskrá
eru.
Ekki er næg atvinna í bænum
fyrir alla, milli vertíða, verða því
margir að leita sér atvinnu ann-
ars staðar að sumrinu.
Þetta ötula fiskífólk, er yfir-
leitt hraust, lífsglatt og hjarta-
gott.
Áður en eg legg frá mér penn-
ann, vil eg senda féein orð aust-
ur um haf til sveitunga míns,
Kristleifs frá Húsafelli, sem svo
oft gleður landa sína vestan hafs
með sínum hlýlegu og fróðleg
bréfum, er allir Vestur-slending-
ar, þó einkum Borgfirðingar, lesa
með óblandinni ánægju og þakk-
læti, og óska þess, að hann megi
sem lengst njóta heilsu og handa.
í Winnipegosis eru aðeins 5
Borgfirðingar: Guðmundur Guð-
mundsson frá Sámtöðum; Þor-
steinn Jónsson frá Hvammi í
Hvítársíðu; Málfríður Friðriks-
dóttir, kona hans; Ágúst Jónsson
frá Syðstu Fosum, og Guðrún
Helga Jörundsdóttir frá Búrfelli.
Alt þetta fólk er við góða heilsu
og líður að öðru leyti sæmilega.
Að endingu bið eg guð að varð-
veita alla íslendinga, hvar í heim-
inum sem þeir búa.
Skrifað í marz 1929.
Guðrún H. Friðriksson.
MARTIN-
SENOUR
ioo%
HREINT MÁL
I
Endist lengur en annað mál,
árum saman, af iþví það er
ioo% hreint mál - ábyrgst -
springur ekki né flagnar af
og er drjúgt. Eitt galLdug-
ar á 450 ferfet tvisvar sinn-
um. Kaupið þetta drjúga
og góða mál
Muass C8»,.d
179 Notre Dame East
Simi 27 391