Lögberg - 25.04.1929, Blaðsíða 6

Bls. 6.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 25. APRIL 1929
Bftir þetta gekk honum ágætlega að raka
sig og öryggis rakhnífurinn varð hans mesta
uppáhald. Hann gat ekki beðið eftir því, að
Bert vinur hans kæmi, heldur fór hann með
hnífinn til hans, til að sýna honum þetta undra
álhald. “Við 'höfum bara verið flón, að láta
raka okkur öll þessi ár á rakarastofum, og eiga
á hættu, að við kannske smittuðumst af ein-
hverjum sjúkdómi, eins og stundum kemur fyr-
ir. Með þessu hníf get eg rakað mig alveg eins
vel og nokkur rakari getur gert, og eg er enga
stund að því, bara sex mínútur, og verð enn
fljótari, þegar eg æfist betur, og maður getur
ekki einu sinni skorið sig, þó maður reyndi. Og
þar að auki -sparar þetta manni tuttugu og sex
dali á ári. Saxon segir það, og það hlýtur að
vera rétt.”
VI. KAPITULI.
Viðskiftin milli þeirra Saxon og Mercedes
fóru vaxandi. Hin síðarnefnda seldi greiðlega
alla þá handavinnu, sem Saxon gat afkastað, og
var hún þó vinnusöm mjög og afkastaði miklu.
Henni fanst nauðsynlegt að vinna eins mikið
eins og hún gat, því bæði var nú það, að hún
átti von á að fjölskyldan stækkaði áður en langt
liði, og svo hafði kaup Willa verið lækkað tölu-
vert, og efnahagurinn var því ekki nærri góður.
Hún fann Kka til þess, að í raun og veru eyddi
hún meiru til heimilisins og til fata handa
sjálfri sér, heldur en nauðsynlegt var, því að
hvorttveggja vildi hún iháfa sem fullkomnast.
Þar við bættist, að aldrei fvr hafði hún haft
undir hendi og eytt peningum, sem einhver
annar hafði unnið fyrir. Frá því hún var ung-
lingur hafði hún sjálf unnið fyrir öllum þeim
peningum, sem hún eyddi, og nú átti hún Mer-
sedes það að þakka, að hún hafði enn peninga
til að nota eftir eigin vild, sem hún hafði unnið
fvrir sjálf, og þess vegna gat hún látið ýmis-
legt eftir sér, sem hún annars mundi hafa orð-
ið að neita sér um.
Mercedes gaf henni margar bendingar um
það, hvað hentugast væri fyrir hana að búa til
og henni brást aldrei að selja það þannig, að
Saxon fanst að hún hefði sjálf sanngjarnan
ágóða. Hver sölulaunin voru, vissi hún aldrei.
Það sem Saxon aðallega bjó til, var kvenfatn-
aður og náttkjólar. Samkvæmt ráðum Merce-
de, bjó hún til aðra morgunhúfu, enn fallegri,
en þá, sem Mercedes hafði fengið, og fyrir
hana fékk Saxon tólf dali, eftir að gamla konan
'hafði tekið sín sölulaun af verðinu.
Saxon var svo þauliðin, að hún eyddi engum
tíma til ónýtis, og sat aklrei auðum höndum.
En þrátt fyrir alla vinnuna, gleymdi hún ekki
að hugsa vel fyrir litla gestinum, sem hún átti
von. Hún keypti svo sem ekkert af tilbúnum
bamafötum, en bjó sjálf til svo að segja alt,
sem hún áleit að hún þyrfti á að halda, og það
var töluvert margt, því litla barnið átti að vera
vel klætt og ekki skorta neitt, sem það þurfi að
hafa. Sumt af því, sem hún bjó til, mundu
margar aðrnr konur hafa talið óþarfa og
eyðslusemi. En í hvað eina, sem hún bjó til
handa barninu sfnu, lagði hún ást sína og um-
hyggjuemi, og henni varð það alt til gleði. Alt
þetta sýndi hún Willa og hann tók innilegan
þátt í gleði hennar og alt af var hann jafn viss
um, að þau myndu eignast dreng.
En þessi viðskifti, sem Saxon hafði haft við
Mercedes, tóku fljótlega enda, og það með held-
ur leiðinlegu móti. Einn daginn, þegar hún var
að reyna að sæta einhverjum kjörkaupum í
helztu búðunum, fór hún yfir víkina til San
Francisoo. Hún gekk þar fram hjá lítilli búð,
og einhvem veginn vakti það, sem í glugganum
var, eftirtekt hennar. Fyrst ætlaði hún ekki að
trúa sínum eigin augum. En það var ekki um
að villast, að þama var morgunhúfan, sem hún
hafði sjálf búið til og fengið tólf dali fyrir hjá
Mercedes. Nú var söluverðið markað á hana,
og það var tuttugu og átta dalir. Saxon fór
inn í búðina, og tók konuna, sem verzlunina
átti, tali. Hún var miðaldra kona og af útlendu
bergi brotin.
“Eg kom ekki til að kaupa neitt,” sagði
Saxon, “en eg kom vegna þess, að eg bý til
ýmsa hluti svipaða þeim, er hér em til sölu, og
mig langar til að vita, hvað þér borgið fyrir þá,
eins og t. d. morgunhúfuna þarna í gluggan-
um.”
Konan veitti Saxon nána eftirtekt, og það
var eins og hún vildi skoða hana í krók og kring
og ekki sízt hveraig hún var klædd.
“öetið þér gert sVona verk!” spurði hún.
Saxon játti því.
“Eg borgaði konunni, sem bjó Tessa húfu
til, tuttugu dali fyrir hana.”
Það datt a\veg ofan yfir Saxon, en hún gætti
sín samt, að láta ekki á neinu bera. Mercedes
hafði borgað henni átta dali. Sjálf hafði hún
því tek’ð tólf, eða þriðjungi meira, þó Saxon
hefði lagt til efnið og alla vinnuna.
“Viljið þér lofa mér að sjá heimagerðan
nærfatnað og náttkjóla, og lofa mér að vita,
hvað þér borgið fyrjr slíkt!”
“Getið þér búið þá til!”
“ Já.”
“Og viljið þér selja mér!”
“Já, sjálfsagt,” sagði Saxon. “Til þess
kom eg hingað.”
“Við leggjum bara lítið e,itt á það, sem við
seljum,” sagði búðarkonan. “Við verðum að
borga húsaleigu og fyrir ljós og fleira, og við
verðum að hafa dálítinn ágóða, annars gætum
við ekk,i verið hér. ”
“Það er nú ekki nema alveg sjálfsagt og
sanngjarnt,” svaraði Saxon.
Saxon fór að skoða varninginn og hún fann
þar ýmislegt af því, sem hún hafði sjálf búið
til. Það, sem Mercedes hafði borgað henni átta
dali fyrir, var nú selt á átján dali og búðar
konan hafði borgað fyrir það fjórtán dali. Og
alt annað var eftir þessu.
“Þakka yður fyrir,” sagði Saxon og lét á
sig vetlingana. “Eg vildi gjarnan koma með
sumt af því, sem eg hefi búið til, og selja yður
það fyrir sama verð og þér hafið borgað hinni
konunni.”
“Eg skal kaupa það með ánægju, ef það er
eins gott eins og þetta. En þér verðið að muna,
að það verður að vera eins gott. Eg fæ líka
stundum sérstakar pantanir og eg skal gefa
vður tækifæri til að búa til eitthvað af þeim,”
Mercedes var alveg hreinskilin og blátt á-
fram, þegar Saxon nokkru síðar fór að tala um
þetta við hana.
“Þú sagðir mér, að þú bara tækir sölulaun
af þvn, sem þú seldir fyrir mig,” sagði Saxon.
“Eg gerði það líka og ekkert annað.”
“En eg lagði til efnið og gerði alt verkið,
en samt hefir þú meira upp úr þessu heldur en
eg. Þú ert áreiðanlega að hafa það bezta upp
úr þessum viðskiftum.”
“Já, því skyldi eg ekki hafa það, góða mín!
Eg var hér kaupmaðurinn, og það er æfinlega
kaupmaðurinn, sem hefir það bezta af við-
skiftunum. Það er svo vanalegt, að það þykir
ekki nema sjálfsagt.”
“Það sýnist mér hreint og beint ósann-
gjarnt,” sagði Saxon og var fremur hrygg en
reið.
“Það er heimurinn, góða mín, sem þú mátt
vera óánægð við, en ekki eg,” sagði Mercedes
einbeittlega, en breytti svo fljótt til og varð
blíð og góð. Henni var það lagið, að skifta
fljótt um skap og málróm og viðmót.
“Við megum ekk,i áta okkur koma illa sam-
an, ómögulega,” sagði Mercedes. “Mér þvkir
svo dæmalaust vænt um þig. Þetta gerir þér
ekkert, væna mín. Þú ert ung og hraust og þú
átt mann, sem er líka ungur og hraustur.. Þú
verður að gæta þess, að eg er orðin gömul.
Gamli Barry getur eigi hjálpað mér mikið héð-
an af. Það má heita, að hann sé á grafarbakk-
anum. Hann hefir slæma nýrnveiki. Eg verð
að gera útför hans heiðarlega; ek ætlast til að
við séum grafin hvort hjá öðm og mér finst, að
það sé heiður fyrir hann. Hann er vitaskuld
ekkert greindur, og hann er óskaplega stirður
og þunglamalegur í öllu og grófgerður. En
hann er meinlaus og það er ekkert .ilt í honum.
Eð hefi keypt grafstæði handa okkur og eg
borgaði fyrir það að nokkru leyti með þessum
sölulaunum frá þér. Eg verð að gera útförina
heiðarlega, og til þess þarf eg að draga saman
töluvert enn. Og Barry getur nú farið hvern
daginn sem er úr þessu.”
Saxon fann töluverða vínlykt og það leyndi
sér ekki, að gamla konan hafði enn fengið sér í
staupinu.
“Komdu með mér, góða mín, eg skal sýna
þér nokkuð”. Mercedes sýndi henni kistu, sem
stóð í svefnherberginu. Umvatnslyktina lagði
uup úr henni og fylti herbergið. “Hérna er
mitt brúðarskart, sem eg ætla að láta grafa
með mér.”
Saxon varð alveg hissa að sjá alla þá skraut-
gripi, sem þama vom saman komnir, og sem
Meroedes sýndi henni einn eftir nnan. Meðal
annars var þar brúðarkjóll, svo fallegur og
viðhafnarmikill, að Saxon hafði aldrei séð
anað eins.
“Þessi kambur er úr skjaldbökuskel,” sagði
hún. “Mér var gefinn hann í Evrópu. Það gerði
Bruce Anstey viku áður en en hann tæmdi síð-
asta fullið og gerði enda á sinni æfintýraríku
æfi — með skammbyssunni sinni. ”
“Ætlar þú virkilega að láta grafa alt þetta
með þér!” spurði Saxon. “Þetta er óskapleg
eyðslusemi.”
“Því ekki það! Eg ætla að deyja, eins og
eg hefi lifað. Það er mín hugsjón og ánægja. Eg
vil hverfa til jarðarinnar eins og brúður. Eg
vil ekki liggja í þröngum og ljótum og tómum
kassa. Eg vil láta fara vel um mig og hafa hjá
mér það sem mér hefir þótt mest til koma í líf-
inu. ’ ’
“En þetta, sem þarna er saman komið,”
sagði Saxon, “er svo mikils virði, að með því
er hægt að borga fyrir tuttugu útfarir, sem all-
ar væru vel samboðnar hverr.i manneskju. Það
er skammarlegt, að grafa alt þetta verðmæti.”
“Það er sakvæmt mínu lífi,” sagði Merce-
des, “og gamli Barry þarf ekki að skammast
sín fyrir brúðurina, sem hvílir við hlið hans.
En heldur vildi eg nú samt, að það væri Bruce
Anstey, eða þá einhver annar af mínum ungu
elskhugum, sem hjá mér hvíldu í gröfinni.”
Hún leit á Saxon og það leyudi sér ekki á
augnaráðinu, að hún hafði fengið töluvert í
staupjnu, þó hún setti sér að láta sem minst á
því þera.
■ “1 gamla daga létu höfðingjamir grafa
þræla sína með sér lifandi, en eg tek með mér
aðeins það, sem fánýtt er í raun og vem.”
“Þú ert ekki neitt hrædd við dauðann!”
spurði Saxon.
“Nei, ” sagði Mercedes. “Dauðinn er góð-
ur og blíður og miskunnsamur. Við daugann
er eg ekki hrædd. En eg óttast mennina, jafn-
vel eftir að eg dauð. En þeir skulu ekki ná í
mig þá. ”
“Þeir kæra &ig þá sjálfsagt ekkert um þig,”
sagði Saxon.
“Það er ekki gott að segja,” svaraði Merce-'
des. “Veiztu: hvað verður um gamla fólkið,
sem ekki á fyrir útförinni sinni! Það er ekki
grafið sómasamlega. Veiztu hvað um það verð-
ur, þegar það er dáið ? Vitur maður hefir sagt
mér margt um það. Hann var háskólakennari,
en hann hefði átt að vera hershöfðingi og yfir-
vinna borgir, eða þá ræningi og ræna heila
banka. En hann var vitur og fróður, og hann
fræddi mig um dauðann og annað líf og sagði
mér margt, sem mér hafðj aldrei áður dottið í
liug. Eg æftla ekk að láta kasta mér út eins og
hræi. Eg veit hvernig á að fara með með þá,
sem dauðir eru, og eg trúi því, að það hafi
mikla þýðingu, að það sé gert rétt. Þú mátt
ekki vera reið við mig út af þessum sölulaun-
um, því að eg verð að fá peninga til að gera út-
för mína eins og hún á að vera, jafnvel þó eg
verði að stela þeim.”
“ Trúir þú ekki á Guð?” spurði Saxon og
stilti sig sem bezt hún gat, þó henni þætti meira
en nóg um þetta alt saman.
“Eg veit ekki. En eg ætla að njóta góðrar
hvíldar.”
“En heldurðu ekki, að maður verði að
gjalda synda sinna?” spurði Saxon.
“Það tekur engu tali. Guð er góður. Ein-
hvern tíma skal eg tala við þig um hann.
Vertu aldrei hrædd við guð. En láttu þér ekki
standa á sama um hitt, hvað mennimir gera
við þinn fallega líkama, þegar þú ert dáin.”
VII. KAPITULI.
Það fór að valda Willa töluverðrar áhyggju,
hve vel þau komust af, ekki meira en kaupið
var, sem hann fékk. Innie.ign þeirra í bankan-
um fór stöðugt vaxandi. Húsaleigan var borg-
uð á hverjum mánuði, og eins það, sem bar að
borga fyrir húsmunina. Þau höfðu ágætt fæði
og hann hafði alt af töluverða vasapeninga.
Þegar hann hugsaði um alt þetta, þá gat hann
ómögulega skilið í því, hvernig Saxon gat kevpt
efnið í alt þetta, sem hún var alt af að búa til.
Hann hafði nokkram sinnum vakið máls á
þessu við hana, en hún hafði gert lítið út því
og snúið því öllu upp í gaman.
“Eg sé ekki, livernig í ósköpunum þú gerir
þetta, með ekki meiri peninga en við höfum,”
sagði hann eitt kveldið. Það leit út fyrir, að
hann ætlaði að segja eitthvað meira, en hann
hætti við það og sat þegjandi í einar fimm
m.nútum. En það vora hnyklar í brúnunum á
honum. “Heyrðu!” sagði hann loks. “Hvað
varð um þessa fallegu húfu, sem þú lagðir svo
mikið kapp á að búa til? Þú brúkar hana aldr-
ei. Það er ómögulegt, að' þú ætlir hana handa
barninu.”
Saxon vissi ekki hvað hún átti að segja.
Henni hafði aldrei verið það lagið, að segja ó-
satt. Og að segja Willa ósatt, gat ekki tekið
nokkru tali. Hvin gat ,séð hnyklana í brúnum
hans og það leyndi sér ekki á augnaráðinu, að
honum var þetta fullkomið alvörumál.
“Heyrðu, Saxon,” hélt hann áfram. “Þú
ert þó ekki-----eg vona þú sért ekki að selja
þessa hluti, sem þú býrð til?”
Hún sagði honum alt eins og var og dró ekk-
ert undan. Hún sagði honum, hvern þátt Mer-
cedes Higgins átti í þessu og hún sagði honum
hvernig hún ætlaði að haga jarðarför sinni.
Það hafði engin áhrif á Willa. Hann sagði
henni með mjög ákveðnum orðum, að hann
vildi alls ekki að hún væri að vinna fyrir pen-
ingum.
“Eg hefi svo mikinn tíma afgangs frá
heimilisverkunum, góði minn,” sagði hún blíð-
lega.
Hann hristi höfuðjð.
“Þetta kemur ekki til mála. Eg vil ekki
hlusta á þetta. Eg giftist þér með þeim ásetn-
ingi, að leggja þér til það sem þú þarft. Eng-
inn skal hafa ástæðu til að segja með sönnu,
að mín kona þurfi að vinna, og sjálfur vil eg
ekki hugsa til þess. Þetta er heldur ekki nauð-
svnlegt. ”
“En, Willi minn—” byrjaði hún að segja.
“Nei, nei, þetta er nokkuð, sem eg get ekki
liðið með nokkra móti. Það er ekki vegna þe.ss,
að eg vilji ekki að þú hafir þessa fallegu hluti,
sem þú býrð til. Mér þykir einmitt vænt um
það, og því vil eg gjaman að þú búir þá til
handa jálfri þér, og eg vil gjaman leggja til
peningana, því eg veit að þú vilt gera þetta, og
þér þykir gaman að eiga það sem fallegt er.
En eg hefi enga ánægju af þessu, ef þú býrð
þetta til, til þess að selja það. Eg hefi aldrei
hugsað mér, að mín kona ætti að þurfa að vinna
sér inn peninga. Það hefi eg alt af ætlað að
gera sjálfur. Svo þarft þú nú ekki að gera
þetta.”
“Þú ert alt af svo góður við mig,” hvíslaði
hún blíðlega, þó hún reyndar hefði nú orðið
fyrir vonbrigðum.
‘ ‘ Eg vil að þú hafir alt sem þú þarft, og eg
ætla að sjá um að þú hafir það, meðan eg hefi
tvær hendur til að vinna með. Eins og eg
kunni ekki að meta það, að þú sért vel til fara.
Þú hefir ekki meiri ánægju af því sjálf, heldur
en eg hefi. Alt, sem fallegt er, fer þér betur
en nokkurri annari stúlku. Eg hefi kynst tals-
vert mörgum stúlkum, og eg veit dálítið um
þær, en eg hefi aldrei þekt neina, sem var lík
þér. ’ ’
Hann þagnaði litla stund, og það var eins
og hann gæti engin orð fundið til að tákna það
sem í huga hans var.
“Það er ekki bara þessi hreinleiki, þó hann
sé nú vitanlega mjög góður. Margar stúlkur
era hreinlegar. Það er ekki það. Það er eitt-
hvað annað og meira. Eg get ómögulega lýst
því. Þú tekur svo langt fram öllum öðram
stúlkum, sem eg hefi nokkum tíma þekt. Og
því meira sem þú hefir af því sem er fínt og
fallegt, því betra þykir mér.”
“Þú þarft ekki að neita þér um að kaupa
það sem þig langar til af þessu tagi. Það er
hægt að ná í dálitlar aukatekjur með hægu móti.
Willi Murphy fékk sjötíu og fimm dali í vik-
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEQ, MAN.
Offlce: 6th Floor, Bank of HamlltonChamber*
unni sem leið, með því að taka þátt í dálitlum
hnefaleik. Þess vegna gat hann borgað okkur
þessa fimtíu dali, sem við lánuðum honum,
svona fljótt.”
Nú var það Saxn, sem mótmælti harðlega.
Willi sagði henni, að hann hefði tækifæri
til að reyna sig við mann, sem að vísu væri
stór og sterkur, en hann hefði séð hann leika
hnefaleik, og hann sagðist ekki vera í nokkrum
vafa um það, að hann mundi sjálfur hafa betur,
ef þeir reyndu með sér, og sá, sem hefði betur,
ætti að fá hundrað dali.
* “Ef eg má ekki vinna mér inn peninga, þá
mátt þú ekki taka þátt í hnefaleik,” sagði Sax-
on, og hún sagði það þannig, að það var ekki
um að villast, að hún meinti það sem hún
sagði. “En við gerum enga samninga um
þetta, þú og eg. Jafnvel þó þú leyfðir mér að
halda áfram að vinna, þá leyfði eg þér ekki að
leika hnefaleik. Eg mn of vel, hvað þú hefir
sagt mér um hnefaleikarana. Eg vil ekki, að
þú tapir því, sem bezt er í sjálfum þér fyrir
það, því það er það bezta, sem eg á. Og ef þú
átt ekkert við hnefaleik, þá skal eg ekki vinna,
og meira að segja, eg skal aldrei gera neitt,
Willi, sem þú vilt ekki.”
“Það er alveg sjálfsagt að ganga að þessu,”
sagði Willi. “En ekki get eg neitað því, að mig
dauðlangar til að reyna mig við þennan ná-
unga, Hansen lieitir hann, og jafna um hann,
því hann lætur svo mikið yfir sér. En nú skul-
um við gleyma þessu öllu saman og nú langar
mig til að þú spilir fyrir mig á hljóðfærið þitt,
þetta “ukulélé,” eða hvað það nú er, sem þú
kallar það, og syngir fyrir mig.”
Hún spilaði og söng og liann söng líka, því
þetta var einmitt eina lagið, sem hún hafði sagt
lionum að hann gæti sungið sæmilega. Hann
gat allrei skilið, að hann gæti ekki sungið eins
og aðrir menn, þó Bert og aðrir félagar hans
hefðu oft sagt honum það.
“Við getum vel sungið saman,” sagði hún
og hún hélt ekki að þau smá-ósannindi væra
mjög saknæm.
Það var komið vor, þegar verkfallið byrjaði
á járnbrautar verkstæðunum. Næsta sunnudag
áður en það byrjaði, borðuðu þau Willi og Sax-
an miðdagsverð hjá Bert og Maríu. Bróðir
Saxon var þar líka, þó Sarah hefði ekki með
nokkra móti fengist til og koma. Bert var von-
lítill mjög og leizt æði illa á framtíðina.
María var önnum kafin við að undirbúa
máltíðina og liún lét mjög ótvíræðilega í ljós
þá skoðun sína, að þetta verkfall væri alt mesta
vitleysa. Saxon lét á sig eldhússsvuntu og fór
að hjálpa Maríu, en Bert fór og sótti bjór og
svo sátu þeir piltarnir þrír og drakkil bjór og
reyktu og töluðu um verkfallið, sem yfir
vofði.
‘ ‘ Við hefðum átt að gera þetta verkfall fyr-
ir löngu,” sagði Bert. “Eg vil auðvitað helzt,
að það komi sem fyrst, en eg sé að það er nú
orðið of seint. Við höfum náttúrlega það
versta af því öllu saman, eins og nú er komið.”
“0 ,eg veit ekki,” sagði Tom, sem var að
reykja pípu sína, hæglátur eins og hann var
vanur. “Verkamanna samtökin era að verða
öflugri með degi hverjum. Eg man eftir því,
þegar ekki var nokkurt verkamannafélag til í
Californíu. Hugsið um breytinguna, sem orðið
hefir á seinni árum, hærra kaup, styttri vinnu-
tími og alt miklu betra.”
“Þú talar eins og þessir náungar, sem hafa
það fyrir atvinnu, að fá menn til að ganga í
verkamanna félögin,” sagði Bert háðslega.
“þeir eru oftast að tala við heimskingja, og
þeir treysta á það. En við vitum1 betur. Við
vitum, að það kaup, sem verkamennimir í fé-
laginu fá nú, fullnægir ekki þörfum þeirra eins
vel eins og ])að kaup gerði, sem þeir fengu áður
en nokkur verkamannafélög voru til. Þeir hafa
okkur alveg í hendi sinni. Hvernig gengur það
í San Franeisco? Þar vinna þessir verka-
mannaleiðtogar nú meiri óþokkabrögð, heldur
en stjórnmálaskúmarnir nokkum tíma gerðu.
Ef þú hlustar á alt, sem þér er sagt, Tom
Brown, þá munt þú heyra, að allir trésmiðir í
Frisco fái fult kaup, það sem verkamannafélög-
in heimta. Trúir þú því? Eg má segja þér
það, að það er haugalýgi. Það er ekki sá tré-
smiður til í Friseo, sem ekki skilar aftur tals-
vert miklu af sínu kaupi til verkyeitandans á
hverjum borgunardegi. Svona eru verkamanna-
samtökin í San Francisco. Leiðtogarnir skemta
sér í Evrópu á því, sem þeir narra út úr þess-
um ræflum. Þeir era ekki að segja frá þessu.
Þeir kæra sig ekki um að lenda í tugthúsinu.”
MALDEN ELEVATOR
COMPANY, LIMITED
Stjðmarleyfi og &byrg:5. ACalskrlfstofa: Qraln Eichange. Wlnnlpeg
Stocks - Bonds - Mines - Grains
Vér höfum skrifstofur I öllum helztu borgum t Vestur-Canada, og
elnka slmasamband viO alla hvelti- og stockmarkaOi og bjöOum þvl tlö-
sklftavinum vorum hina beztu afgrelOslu. Hveltlkaup fyrir aCra eru
höndluO meC sömu varfœrni og hyggindum, eins og stocks og bonda.
LeitiO upplýsínga hjá hvaOa banka sem er.
KOMIST I SAMBAND VIÐ RAÐSMANN VORN A PEIRRl
SKRIFSTOFU, SEM NÆST YÐUR ER.
Winnlpeg
Reglna
Moose Jaw
Swlft Current
Saskatoon
Calgary
Brandon
Rosetown
Gull Lake
Asslnibola
Herbert
Weybum
Biggar
Indlan He&d
Prlnce Albert
Tofield
Edmonton
Kerrobert
Tll aO vera viss, skrlfiO 6. yOar Bills of lading: "Advlae Malden
Elevator Company, Limited, Grain Exch&nge, Wlnnipeg.”