Lögberg - 01.08.1929, Side 3

LÖGBERG FTMTUDAGINN 1. ÁGírST 1929.
Bla. S.
▼ t
Sérstök deild í blaðinu - | J[ JN í ^yrir og ung'inga
UNGU HJÓNIN.
Það var glaða sólskin, svo að eg fékk að fara
út að Ingveldarstöðum með henni mömmu
minni. Þá var nú mikið um dýrðir. Sóleyjar
og fíflar, og mörg önnur falleg blóm blöktu á
túninu í sunnangolunni.
Eg isat úti í grænu brekkunni, hjá Gunnu
litlu og Fríðu, og var að leika mér við þær. Eg
var nú kominn á þann aldur, að eg þurfti að
fara að líta kringum mig eftir konuefni, þar
sem eg var orðinn nærri sjö ára gamall. Gunna
var jafn-gömul mér, og gædd öllum þeim kost-
um, er prýða mega unga stúlku. Hún var bæði
góð og falleg. Eg var sjálfur hinn efnilegasti
maður; eg átti margar kindur, kýr og hesta.
Að vísu var þessi fénaður minn ekkert annað
en leggir og skeljar í augum fullorðna fólksins;
en hvað varðaði mig um það? Eg átti nú svo
margar skepnur, að eg gat vel byrjað búskap-
inn. Það var ekki svo óálitlegt fyrir hana
Gunnu, að setjast í búið. Það var líka svo ein-
staklega þægilegt fyrir okkur, að rugla saman
reitunum, þar sem Gunna átti skopparakringl-
una, en eg þeytispjaldið.
Okkur kom svo ósköp vel saman, og vorum
jafnvel farin að líta hýru auga hvort til ann-
ars, þó að við værum ekki beinlínis trúlofuð.
Hún sleit upp sóleyjar og festi þau í hnappa-
götin á treyjunni minni, en eg smeygði festi úr
fíflaleggjum yfir höfuð hennar. Eg veitti því
nú fyrst eftirtekt, að eg var allur skreyttur
logagyltum hnöppum. Ekki var eg lengi að
'hækka í tigninni. Eg var alt í einu orðinn
sýslumaður. Mér þótti nú mál til komið, að
vekja bónorðið. Eg var svo viss um það, að
hún Gunna færi ekki að hryggbrjóta, sjálfan
sýslumanninn.
“Eigum við annars ekki að verða hjón,
Gunna mín?” sagði eg.
“Æ—jú, það væri gaman,” svaraði Gunna.
“Nú er eg orðinn sýslumaður,” sagði , eg
svo ósköp montinn.
“Og eg sýslumannsfrú,” bætti Gunna við
brosandi.
Fríða litla varð vinnukona hjá okkur, og
konan mín var svo ósköp góð við hana. Ef all-
ar húsmæður væru eins góðar við vinnukonurn-
ár sínar, þá væri nú gaman að lifa.
“Vertu nú góður við barnið okkar,” sagði
konan mín, um leið og hún rétti mér brúðuna
sína.
Mér þótti nú, satt að segja, ekkert gaman
að 'brúðunni, en samt kysti eg glerhausinn á
henni, sumpart vegna þess, að eg vildi gera
konunni minni alt til geðs, og sumpart vegna
þess, að mér fanst það vera skylda mín, að auð-
sýna brúðutetrinu föðurlega blíðu.
Við hjónaleysin þurftum nú ekkert að hugsa
um kaffið né matinn, því að blessuð vinnukon-
an okkar hugsaði um það alt saman. Hún brá
sér í öskuhauginn, safnaði saman glerbrotum
og var alt af á þönum.
“Hvað er nú vinnukonan okkar að gera,
elskan mín?” spurði eg konuna mína, þegar eg
sá, hvar Fríða litla v^r að hrúga mold á eitt
glerbrotið.
“Hún er að láta kökurnar á diskinn, svo.
ætlar hún að koma með kaffið handa okkur,”
svaraði konan mín, og leit blíðlega til mín.
‘ ‘ Gerið þið svo. vel, ’ ’ sagði vinnukonan, um
lieð og hún bar okkur koffið.
“Hvar hefir þú fengið svona ljómandi fall-
eg bollapör?” spurði eg.
“Eg keypti þau þarna í kaupstaðnum, ”
svaraði Fríða brosandi og benti á öiskuhaug-
inn. Ef allar vinnukonur \"æru eins trúar og
dyggar, eins og hún Fríða litla, þó væri nú
gaman að lifa. ,
Svo fórum við að drekka kaffið, og slógum
upp stórveizlu. ó, hvað við vorum nú ham-
i^gjusöm. Heimilið okkar var uppljómað af
yndi, ást og friði. Ef öllum hjónum kæmi eins
vel saman, eins og okkur Gunnu litlu, þá væri
nú gaman að lifa.
# Sóleyjarnar vorú farnar að detta úr barmi
inínum, svo að eg sagði af mér sýslumannsem-
bættinu og gerðist bóndi. Konan mín var held-
ur ekkert á móti því. Mér virtist hún nú fyrst
vera á sinni réttu hillu, þegar hún var orðin
bóndakona.
Mér búnaðist fremur vel. Ekkert skuldaði
eg í kaupstaðnum, heldur keypti eg alt fyrir
peninga út í hönd, því að nóg var peningagras-
ið alt í kring um mig; en auðvitað varð eg að
hafa fyrir því að slíta það upp og ná peningun-
um úr því. Mér hefði ekki búnast svona vel,
ef eg hefði ekki nent að vinna.
Fríða litla var ekki að hafa vistaskifti. Hún
var hjá okkur allan þann tíma, sem við hokruð-
um. Svona bjuggum við öll saman í ást og ein-
drægni, þangað til blessuð sólin hvarf bak við
hann Tindastól.
HULDUFÓLKIÐ.
Það var komið kvöld, en eg lá vakandi í ból-
inu og gat ekki sofnað. Alt fólkið á Reykjum
var að tala um huldufólk. Sumir sögðu, að það
væri ekki til, en aðrir sögðu, að víst væri það
til. Allir lögðu orð í belg, nema eg; enda
þorði eg ekki að láta á mér bera, því að mamma
var búin að segja mér að lesa bænirnar mínar
°g fara svo að sofa.
“Hvaða vitleysa! Það er ekkert huldufólk
td,” sagði Þorleifur.
“Varlega skaltu tala um það,” svaraði
pabbi minn. “Man eg það glögt einn morgun,
þegar eg kom út á hlaðið, að eg sá bláklædda
konu ganga út túnið, og rakleiðis inn í stóran
stein fyrir utan túngarðixm.”
Eg ætlaði alveg að takast á loft í rúminu,
þegar eg heyrði þetta. ■“Ó, hvað mig langar til
að sjá huldufólk. ’ ’ Þetta var mín síðasta hugs-
un, þegar eg sofnaði. Nú sá eg marga menn
og konur í rauðum, bláum og hvítum fötum,
sem voru að dansa á túninu. Svo hljóp ein blá-
klædd kona út fyrir túngarðinn og hvarf inn í
stein. ’ ’
“Flýttu þér á fætur, góði minn,” kallaði
húsmóðirin í eyrað á mér. Eg vaknaði, og sjá,
það var draumur!
Eg settist upp með stýrurnar í augunum, og
sá hvar sólin skein inn um gluggann. Síðan
flýtti eg mér á fætur, því að það var nú mál
til komið að reka kýmar.
Eg var alt af að liugsa um huldufólkið, með-
an eg labbaði á eftir kúnum, út með f jallshlíð-
inni. Þær fóra hægt og bítandi á undan mér
og vingsuðu hölunum. Þær hristu hausinn við
og við, þegar flugurnar settust á eyrun á þeim;
svo fóru þær að bíta og hringuðu tunguna kring
um grasið, með hálfopnum augum. Þegar eg
þóttist vera búinn að reka kýrnar nógu langt,
sneri eg við, og gekk eins og í leiðslu lieim
mjóu götuna, eg var alt af að hugsa um huldu-
fólkið.
‘ ‘ Ef huldufólk er til, þá hlýtur það að búa í
þessum stóra steini,” hugsaði eg, um leið og
mér varð litið á stóran stein, skamt fyrir ofan
götuna. Eg leit í kringum mig, til þess að vita,
hvort eg sæi nokkurn mann nálægt, en eg sá
ekki nokkum lifandi mann. Þarna gnæfði
Tindastóll, sólroðinn, við heiðbláan himininn.
Þarnai stóð Drangey upp úr dimmbláum sjón-
um. Jú, það var svo sem margt fagurt, sem eg
sá, þegar eg leit í kring um mig.
Eg lasddist nú upp að stóra steininum, og
skoðaði hann í krók og kring. “Þetta eru nú
dyrnar á húsi huldufólksins,” hugsaði eg, þeg-
ar eg sá djúpa rifu í steininn. Eg gægðist inn í
rifuna, og sá tvö, lítil ljós inni í stmninum. Ef
einhver náttúmfræðingurinn hefði séð þessi
litlu ljós, mundi hann nú, ef til vill, hafa sagt
sem svo: “'Sérðu ekki, drengur, að þetta em
daggdropar? Þér sýnist það vera tvö, lítil
ljós, af því að morgunsólin speglar sig í þeim.
‘ ‘ Jæja! Það getur vel verið, að það hafi verið
daggardropar, en mér sýndist það nú vera lítil
|jósr og eg trúði því af öllu hjarta, að huldufólk-
ið 'hefði kveikt þessi ltilu ljós í húsinu sínu.
“Þá er eg nú búinn að vita með vissu, að
huldufólk er til,” hugsaði eg. “En fólkið trúir
því ef til vill ekki, að eg hafi séð ljósin, og þó
það komi hingað út að steininum með mér, þá
getur svo farið, að huldufólkið verði búið að
slökkva þau.”
Eg ætlaði nu ekki að hætta, fyr en eg væri
búinn að svna heiminum það, með óyggjandi
rökum, að huldufólk væri til. En hvemig átti
eg að fara að því?
Mér datt nú alt í einu gott ráð í hug. Eg
fór að leita í báðum buxnavösum mínum, til að
vita, hvort eg fyndi ekkert, sem eg gæti gefið
huldufólkinu. ^ Þar var þá ekkert fémætt, nema
isnærið mitt, sem eg hafði til að hnýta upp í
hestana, þegar eg sótti þá, og vasahnífurinn
minn, sem mér þótti mjög vænt um.
“Æ, eg tími annars ekki að gefa huldufólk-
inu bæði snærið og hnífinn,” hugsaði eg. “En
ef eg gæti nú sannað, að það væri til, — hvað
þá? Nú, eg yrði hvorki meira né minna en
stórfrægur maður. Svo borgar huldufólkið það
margfalt aftur, ef maður gefur því eitthvað.
Maður verður líka lánsmaður alla æfi, ef mað-
ur er í vinfengi við það.” — Um þetta var eg
að hugsa, meðan eg hélt á snærinu og ‘hnífnum
í hendinni.
Eg var nú ekki á báðum áttum lengur.
Þama |agði eg snærið og hnífinn í grasið, rétt
hjá steininum; svo gægðist eg inn í rifuna og
hrópaði, svo hátt sem eg gat: “Þetta má nú
blessað huldufólkið eiga!”
Eg varð dauðhræddur og hljóp burt frá stein-
inum, því að eg þorði ekki að vera viðstaddur,
ef huldufólkið kæmi út. “Hver veit, nema það
fari með mig inn í steininn, og þá fæ eg aldrei
að sjá hana mömmu mína,” hugsaði eg.
Ekki var eg búinn að gleyma huldufókinu
morguninn eftir, þegar eg var að reka kýrnar
út með 'hlíðinni. Eg gekk með vonglöðum huga
að stóra steininum, því að eg 'bjóst við. að
huldufólkið hefði skilið eftir gull og gimsteina
fyrir utan steininn, þegar það tók á móti gjöf-
inni frá mér.
“Auðvitað hefir blessað huldufólkið ætlað
að gefa mér gullið og gimsteinana, sem liggja
þarna hjá steininum,” sagði eg viS sjálfan mig.
“Eg skal gefa þér helminginn,” elsku mamma
mín, en hitt verð eg að eiga sjálfur, því að eg
verð að kaupa mér vasahníf, hálsklút, rúsínur,
gráfíkjur og margt fleira.”
Eg var nú orðinn alveg viss um, að blessað
huldufólkið hefði gefið mér gull og gimsteina.
‘Fyrst fylli eg báða buxnavasa mína og svo
get eg eitthvað látið í húfuna mína.” — Eg
krafsaði með báðum liöndum ofan í grasið, fast
við steininn.
“ö, mamma! — Er það mögulegt? — Snær-
ið mitt! — Hnífurinn minn! — Ekkert gull! —
Engir gimsteinar!” hrópaði eg í örvæntingu,
þegar gamli vasahnífurinn minn kom eins og
ósjálfrátt, upp í aðra hendina á mér, en snærið
flæktist um hina.
“Það er ékkert huldufólk til,” nöldraði eg,
og labbaði sneyptur heim frá stóra stetininum.
“Jæja, það var þó gott, að eg fékk snærið
mitt og hnífinn minn aftur.” Eg stakk snærc-
inu í annan buxnavasann minn og snífnum í
'hinn.
RAUÐIR STAFIR.
“Er nokkur munur?” spurði Sigga litla á
Reykjum, þegar kennarinn okkar kom inn. Hún
þreif Ibáðar skrifbækurnar okkar, og rak þær
upp að nefinu á kennaranum. “Er nokkur
munur?” tók hún upp aftur, því að hún vissi
af því, 'hún Sigga litla, að hún skrifaði betur
en eg.
“Jú,” svaraði kennarinn þrosandi; “en
hann er líka duglegri að reikna en þú.”
“Það er undarlegt, að eg skuli ekki geta
skrifað eins vel og hún Sigga,” hugsaði eg,
þegar við vorum bæði að skrifa daginn eftir.
“Það er af því, að stelpan hefir miklu betra
blek en eg.”
Mér datt nú alt í einu gott ráð í hug. Eg
sá títuprjón, sem hafði dottið á gólfið, og tók
hann upp. “Eg skal,—hvað sem það kostar,”
'hugsaði eg og stakk mig um leið til 'blóðs í einn
'fingurinn. Þá vantaði nú ekki blekið. Ekki
var það ljótt á litinn, — fagurrautt.
Eg var búinn að skrifa þessar tvær hend-
ingar, með ljótum, svörtum stöfum:
Nú er úti veður vott,
verður alt að kles.su.
En svo kemur endirinn, með ljómandi falleg-
um, rauðum stöfum:
Ekki fær hann Grímur gott
að gifta sig í þessu.
Eg var að enda við að skrifa þessar línur,
þegar kennarinn kom inn.
“Er nokkur munur?” spurði Sigga, um
leið og hún þreif báðar bækurnar okkar, og rak
þær upp að nefinu á honum.
Kennarinn svaraði ekki Siggu litlu í þetta
sinn. Hann leit á mig forviða og mælti:
“Hvar hefir þú náð í rauðan lit, drengur?”
“Hérna í fingrinum á mér’” svaraði eg, og
roðnaði út undir eyru.
“Jæja, góði minn. Það er fögur list að
skrifa vel, og fyrir fagrar listir hefir margur
fórnað eigin blóði sínu,” sagði kennarinn
brosandi, og klappaði á kollinn á mér, því að
hann var hið mesta ljúfmenni.
HREIÐRIÐ.
Það stóð heima, að þegar eg kom fram í
dyrnar á Lækjamóti, þá gægðist blessuð sólin
brosandi fram undan skýi, spottakorn fyrir
ofan Víðidalsfjallið, að mér virtist.
Eg flýtti mér inn aftur, þegar eg var búinn
að signa mig, því að það var nú kominn tími til
að borða skattinn .
Það er undarlegt, að Tryggvi og Guðríður
litla skuli ekki fá smjör,” hugsaði eg, þegar eg
sá börnin vera að naga þurt brauð. “Hvers
vegna fáið þið ekki smjör við brauðinu?”
spurði eg forviða.
“Þei!-Þei! Komdu með okkur!” svöraðu
Eg vissi ekki hvað til stóð, en elti þau samt
þegjandi, fyrst út á hlaðið og svo upp í móana
fyrir ofan túngarðinn.
“Hérna eru blessaðir ungarnir í hreiðrinu,
en mamma þeirra er ekki heima,” sagði Guð-
ríður litla.
Eg sá nú ofurlítið hreiður, með fjórum ung-
um í. Þeir teygðu upp hálsana og opnuðu nef-
in sín litlu, eins og þeir ættu von á einhverju
sælgætinu, enda urðu þeir ekki fyrir vonbrigð-
um, því að leiksystkinin mín fóru nú að gæða
þeim á smjöri, sem þau höfðu haft með sér inn-
an í bréfi. \
Ungarnir urðu eins glaðir, þegar þeir fengu
smjörið, eins og börnin, þegar þau fá jólamat-
inn sinn.
Það var hrein og saklaus gleði, sem skein út
úr andlitum barnanna, þegar þau vora búin að
gefa ungunum smjörið sitt, enda eru þeir allir
sælir, sem taka bitann frá munninum á sér til
þess að gleðja aðra og gera þeim gott.
SVANASÖNGUR.
Mjallhvítir svanir syntu syngjandi fram og
aftur á tjörninni, og kvöldsólin sló gullnum
roða á vængi þeirra.. Við Tryggvi litli stóðum
á tjarnarbakkanum og hlustuðum, svo undur-
hrifnir af svanasöngnum.
“Gaman væri að geta sungið eins vel og
álftirnar,” sagði Tryggvi.
“Við verðum að reyna það,” svaraði eg.
Við Tryggvi sungum nú eins hátt og við
gátum:
“Þú bláfjalla geimur, með heiðjökla hring,
um hásumar flý eg þér að hjarta.
ó, tak mig í faðm! minn söknuð burt eg syng
um sumarkvöld, við álftavatnið bjarta.”
“Þetta var annars ekkert líkt svanasöng,”
sagði Tryggvi með ólundarsvip.
“Það er ekkert) að marka. Við verðum að
kvaka, alveg eins og álftirnar,” svaraði eg.
Við fórum nú að kvaka og skrækja og létum
öllum illum látum. Við fóram blátt áfram að
herma eftir álftunum.
Svanirnir hættu að syngja. Þeir hringuðu
hálsinn og syntu með slíkum hraða upp að
bakkanum, þar sem við Tryggvi vorum að
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tímar: 2—3
HeimiU 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winniper, Manitoba.
DR O. BJORNSON
216-220 Medlcai Arts Bldg.
Cor. Graham ogr Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tímar: 2—3
Heimill: 764 Victor St..
Phone: 27 686
Winnipeg-, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office Hours: 3—6
Heimili: 921 Sherbum St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arta Bldgr.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdóma.—Er að hitta
kl. 10-12 f. h. og 2-5 e. h.
Heimlll: 373 River Ave.
Tala.: 42 691
DR. A. BLONDAL
Medioai Arta BM|.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna ajökdöma.
Er að hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimili: 806 Victor St.
Slml: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
i. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 Paris Bldg. Winnipeg
Fasteigmasalar. Leigja húa.
Útvegra peningalán og elda-
ábyrgS af öllu tagi.
Phone 26 349
Reeidence Office
Phone 24 206 Phone 24 963
E. G. BALDWINSON, LL.B.
fslenzkur lðgrfrœðingur
708 Mining Exchange
366 Main St. Winnipeg
DR. S. J. JÓHANNESSON
stundar lækningar
og yfirsetur.
Til vifitals kl. 11 f.h. til 4 e.h.
og frái 6—8 að kveldinu.
Sherburn St. 532 Sfmi 30 877
G. m. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 Maryland Street
0>ri8ja hús norOan vií ftsrg.)
PHONE: 88 072
ViðUlstími: kl. 10—11 f. h.
og kl. S—5 d. h.
DRS. H. R. & H. W. TWEED
Tannlækn&r.
406 Standard Bank Bldg.
Cor. Portage Ave. og Smith St.
Phone 26 545. Winnipeg
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
UL kigfracfilngjLr.
SkrUtote: Rootn 811 UaÁrtlMB
BuihUng, Futao Are.
P.O. Box 166«
PhMMw: 86 849 « 16 869
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B.
LögfræOingur
acrfstofa: 702 Confederation
Life Building
Main St. gegnt City Hall
Phone: 24 587
A. C. JOHNSON
MT OoeUedereUoo lAtm BMs
WINNiraO
Annast um festeignir minni. Tek-
ur eO mtr aO ávnxta sparifé fólke.
Selur eldaábyrgO eg blfrelOe ábyrgO-
Ir. Skriflegum fyrirepurnum avereO
eametundie.
Bkrifetofusiml: 24 263
Helmestmi: 33 388
A. S. BARDAL
S4I Sberbrooke 8b
Selur Ukktatur o* ennert um M-
tnrir. Allur AtbÖneOur sá baSL
Ennfremur seiur henn eliskaanr
mlnnisverSe o* le*sts4n&.
Skrifstofu tals. 86 607
Heémills Tels.: M SM
ALLAR TEGUNDIR FLUTN-
INGA.
Nú er veturinn genginn í garÖ,
og ættuð þér því að leita til mín,
þegar þér þurfið á kolum og
við að halda.
JAKOB F. BJARNASON
668 Alverstone. Simi 71 896 ,
Dr. C. H. VR0MAN
Tennlaknlr
691 Beyd Bulldln* Phene 14 1T1
WINNIPBO.
ÞJOÐLEGASTA
Kaífi- o( Mat-aölaháait
•m þmsl bor* hrflr nokkorn Oat
hítft Imm vébende idnne
yyrlrteke mÉJtíOlr, ekyn
kOkur, rullt*py*»e o* hJéOi ■Érnis
keffl — Utenhtajermene fk sé.
érelv fyrst hreeeingu á
WGVEL CAFE, 699 Snr*—« Ave
Stani: B-8187.
Rooney Sterens. elcende.
SIMPS0N TRANSFBR
Verele meO e**-á-dac hnnsneféOur.
Anneat einnl* um eller te*un41r
flutnlnge.
681 Arlington St., Winnipeg

kvaka, að vatnið gekk í bylgjum undan hvítum
bringunum á þeim. Síðan horfðu álftirnar svo
ósköp forvitnislega á okkur.
“Sérðu ekki, hvað álftunum þykir gaman
að hlusta áokkur?” sagði.
“Jú, eg held það,” svaraði Trygg\ú; “þær
eru alveg þagnaðar sjálfar.”
Svanirnir fóru nú að stinga saman nefjum,
eins og þeir væru að hvíslast á: “Við getum
ekki sungið með drengjunum þarna, þeir eru
svo 'hjáróma. Það er auðheyrt, að þeir eru ekki
neinir söngfuglar, þó að þeir séu að syngja, en
sárast er, að þeir skuli ekki hafa vit á að
þegja.”
Við Tryggvú hlupum nú heim frá tjörninni,
en þegar við vorum komnir heim undir túnið,
þá byrjuðu svamrnir aftur að sjoigja, því að
nú truflaði engin hjáróma rödd hljómfagra
sönginn þeirra. — Bernskan.