Lögberg - 05.09.1929, Síða 1

42 ARGANGUR l|
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 5. SEPTEMBER 1929
Canada
Þær ‘fréttir berast við og við,
að Nýfundnaland sé í þann veg-
inn að selja 'Canada Labrador-
ströndina, sem nú tilheyrir Ný-
fundnalandi, samkVæmt úrskurði
leyndaráðs Breta, eins og kunn-
ugt er. En þessar fréttir eru
jafnharðan bornar til baka. For-
sætisráðherra Nýfundnalands, Sir
Richard Sc^uires, var nýlega á
ferð í St. John, N.B., og neitaði
hann því fastlega, að þetta hefði
nokkuð komið til orða, en þó má
ráða af þvi, sem eftir honum er
haft, að hann áliti það enga fjar-
stæðu, að selja Canada Labrador
ströndina.
* * * *
Milton Smith Osborne hefir
verið skipaður prófessor í bygg
ingafræði við Manitoba-háskólanri
í staðinn fyrir prófessor A. A.
Stoughton, sem látið hefir af því
embætti.
* * *
Fylkisþingið í Saskatchewan
kemur saman í dag, 4. september
Var áður ákveðið, að það mætti 3.
sept., en þingsetningardeginum
var frestað um einn dag.
* * *
Camillien Houde heitir hann,
borgarstjórinn í Montreal, maður
franskur að ætt, eins og þeir eru
flestir í Quebec. Hann er einnig
leiðtogi íhaldsflokksins í Quebec-
fylki. Fyrir ári síðan kom hann
til Toronto á sýninguna, sem þar
er haldin árlega. Þá gat hann
ekki talað enska tungu, en sagði
þá Toronto-búum, á frönsku sjálf-
sagt, að eftir eitt ár skyldi hann
verða búinn að læra ensku. Nú
kom hann aftur til Toronto og
hélt þar ræðu á ensku, og talaði
málið sæmilega, og sagðist skyldi
gera betur næsta ár. Af því geta
menn nokkuð markað tungumála-
skiftinguna í Canada, að borgar-
‘stjórinn í lang-helztu borginni
kann ekki enska tungu, fyr en
hann er orðinii roskinn maður
* * *
Frá Nelson, B. C., hárust þær
fréttir í vikunni eem leið, að þar
væru bæði bæjarfangelsið og
fylkisfangelsið full af Doukhob-
ors, sem teknir hefðu verið fastir
fyrir að ganga í stórum hópum
um þjóðvegina allsnaktir, karlar,
konur og börn. Þetta er engan
ve^inn í fyrsta sinn, sem það hef-
ir komið fyrir, að Doukhobors hér
í landi hafa tekið upp á þeim hjá-
kátlega sið, að ganga berir, þeg-
ar þeirn mislíkar eitthvað við hitt
fólkð, sem býr í nágrenninu, og
sérstaklega við lögregluna. Þeir
eru frelsisvinir miklir, að þeim
finst, og kenna sjálfa sig við
frelsið, en þeim finst, eins og
reyndar mörgum öðrum, sem mest
gala um frelsi og frjálslyndi, að
þeir vilja njóta frelsisins fyrir
sjálfa sig, en kæra sig kollótta um
felsi allra hinna.
* ífr *
Sá sjaldgæfi, en hræðilegi við-
burður kom fyrir á föstudaginn í
vikuhni sem leið, að skógarbjörn
varð þriggja ára gömlu barni að
bana, í grend við Lac du Bonnet
hér í fylkinu. Foreldrar barns-
ins heita Mr. og Mrs. Fred Gre-
goroiciuk og var bóndinn við vinnu
sína nokkuð frá heimilinu og fór
konan þangað til að færa honum
mat, en skildi þrjú börn þeirra
eftir í húsinu. Meðan hún var
burtu kom björninn og brauzt inn
í húsið og tók yngsta barnið, en
hin tvö sem eldri voru, sluppu og
hlupu til nágrannanna. Nokkru
siðar fundust leifar af barninu
ekki all-langt frá húsinu.
Bandaríkin
*‘Ef áfengissalan kemst aftur á
í Bandaríkjunum, þá hætti eg iðn-
aði þegar í stað,” er ha'ft eftir
Henry Ford “Mér væri fjarri
skapi, að hafa yfir tvö hundruð
búsund verkamenn og borga þeim
kaup, sem vínsalan taeki svo frá
þeim Eg vildi ekki heldur ekki
fá druknum lýð bíla í hendur”
* * *
Það var sagt, að “Tex” Ricgard
ætti að minsta kosti mijón dala,
þegar hann dó, og að hann hafi
sett hálfa miljón á vöxtu handa
dóttur sinni Þetta hefir reknst
nokkuð á annan veg, eftir því sem
ekkja hans segir H.ún segir, að
það sé ekkert nema ímyndun með
þessa hálfu miljón, sem dóttirin
átti að fá, en sjálf hafi hún feng-
ið fimm þúsund dali og geri sér
ekki von um meira. Mest af pen.
ingum mannsins síns segir hún
að hafi verið í skyndilánum hjá
ýmsum kunningjum hans, en eng-
inn þeirra borgi neitt.
«■ * . *
Fimm rosknar og ráðnar og vel-
metnar konur í Almond, Wis.,
mistu lífið’ í biílslysi á þriðjudag-
inn í vikunni sem leið. Voru þær
allar 1 einum bíl og keyrði ein
þeirra. Bar þær að járnbrautar-
spori og ætluðu þær að keyra hik-
laust yfir, en járnbrautarlest bar
að með 60 mílna hraka á klukku-
stund og raskt á bílinn og möl-
braut hann og kastaði honum
langar leiðir. Veittu konurnar
lestinni ekki eftirtekt, þrátt fyrir
það, að annar bill beið við braut-
ina, eftir því að járnbrautarlest-
in færi fram hjá.
* * *
í síðastliðnum maímánuði sam-
þykti fulltrúadeild Bandaríkja-
þingsins ýmsar breytingar á inn-
flutningstolla löggjöfinni, sem
flestar ganga í þá átt að hækkaj
innflutningstollana. Nú hefirj
fjánnálanefnd öldungadeildarinn-
ar lengi verið að fást við þetta
lagafrumvarp, og hafa Senator-
arnir gert á því margar breyting-
ar, enda nokkurn veginn samið
það upp. Ekki er álitið, að það
verði vinsælla fyrir þær breyting-
ar, hvorki utan lands né innan.
Er búist við, að þetta tolllaga-
frumvarp, eins og nú er frá því
gengið af meiri hluta fjármála-
nefndarinnar, mæti afar-harðri
mótspyrnu í öldungadeildinni, og
það ekki aðeins frá minnihluta-
mönnnm og þykir nokkuð óvíst að
það nái fram að ganga.
* * *
í vikunni sem leið fórst fólks-
flutningaskip, sem San Juan hét,
undan Kyrrahafsströndinni, ekki
all-langt frá San Francisco. Vildi
slysið þannig til, að skipið rakst á
annað skip og sökk þegar. Er tal-
ið víst, að þar hafi druknað um
70 manns.
* * *
Lady Mary Heath, brezk kona,
sem fræg er fyrir flugferðir sín-
ar, varð fyrir flugslysi í síðustu
viku, þegar hún var á flugi yfir
borginni Cleveland. Eitthvað bil-
aði í flugvélinni, og féll hún nið-
ur og lenti á verksmiðjubyggingu
og brotnaði bæði þakið á bygging-
unni og flugvélin, og Lady Heath
meiddist svo mikið, að henni var
naumast hugað líf um tíma, en
síðustu fréttir hegja, að hún sé
á batavegi.
Hvaðanæfa
Síðustu fréttir frá Jerúsalen
segja, að óeirðunum þar og ann
ars staðar í Gyðingalandi, milli
Araba og Gyðinga, hafi slegið nið-
ur, nú í bráðina að minsta kosti.
En naumast er við því búist, að
þar haldist tryggur friður, því alt
af síðan 1917, að Gyðingar fóru
fyrir alvöru að setjast að í
Palestínu, hafa Arabai* verið af-
ar-óánægðir með það, að landið
yrði aftur reglulegt Gyðingaland,
eins og í gamla daga og hafa leið-
togar þeirra harðlega mótmælt
því oftar en einu sinni. Þykjast
þeir ha'fa fullan rétt til yfirráða í
landinu, eftir fimtán hundruð ára
veru þar. óeirðir áttu sér stað í
Jerúsalem og Jaffa 1920 og 1922,
og urðu Bretar þá að skerast í
leikinn eins og nú, og ekki ólík-
Fyrsta lúterska kirkja
Næsta sunnudag, kl. 11 f. h.,
byrja ensku gúðsþjónusturnar
aftur, eftir hlé það, er verið hefir
um tveggja mánaða tíma. Óskað
er eftir að fólk fjölmenni. Yngri
söngflokkur safnaðarins verður
til staðar og verður vandað að
öllu leyti til guðsþjónustunnar.
Sunnudagsskólinn hefst af nýju
næsta sunnudag, kl. 3 e.h. Ætlast
er til að öll börn, og skólalýður-
inn allur, verði til staðar. Eink-
um eru kennarar beðnir að láta
sig ekki vanta.
Kvöld-guðsþjónustur á íslenzku
kl. 7, verða áfram með sama hætti
og að undanförnu.
Með nýrri starfstíð kemur nýr
áhugi. Allir limir og vinir safn-
aðarins taka nú höndum saman.
Velkomið til kristilegrar sam-
vinnu, alt lúterskt fólk!
B. B. J.
legt, að þeir eigi eftir að gera
það oft enn.
* f *
Af 26 þjóðum, sem skýrslur hafa
gefið um flugferðir yfir árið 1928,
eru Þjóðverjar fremstir og at-
hafnamestir, hvað snertir vega-
lengd, fjölda farþega og magn
vöruflutninga. Næst kemur Can-
ada, en Bandaríkjamenn flytja
meiri póstflutning með loftförum,
en aðrar þjóðir.
Mikill eldsvoði
í Winnipeg
Níu farast og aðrir níu meiðast.
Aðfaranótt sunnudagsins, 1.
sept., klukkan að ganga þrjú,
kviknaði í íbúðarmarghýsinu Med-
way Court, á Edmonton stræti,
skamt fyrir norðan Portage Ave.
Eldsins varð ekki vart, fyr en
hann var orðinn syo mikill, að
hann var kominn um alla ganga
og| stiga í byggingunni, og var
fólkið króað í sínum fbúðum og
átti þess eins kost, að brjótast út
um gluggana, en það er, eins og
gefur að skilja, hættulegt mjög,
af hinum efri hæðum byggingar-
arinnar. Fór hér eins og jafnan,
þegar eitthvað þessu líkt kemur
fyrir, að flest fólk verður ráða-
laust og veit ekki hvað gera skal.
Eftir að eldsins varð vart, kom
eldliðið mjög flj&tlega og gekk það
mjög hraustlega fram í því að
bjarga fólkinu, og ná yfirráðum
yfir eldinum. Er álitið, að það
hafi hepnast jafnvel vonum frem-
ur, eins og komið var, en margir
höfðu þá fleygt sér út um glugg-
ana og ýmist meiðst eða dáið, en
aðrir höfðu orðið eld og reyk að
bráð.
Átta af þeim sem fórust, dóu
strax, en einn maður, er fluttur
var á spítalann, dó þar skömmu
síðar. Þeim, sem meiddust, líður
öllum bærilega, og er vonast eft-
ir, að þeir nái sér allir aftur.
Einn slökkviliðsmaðurinn er í
hópi þeirra er meiddust.
Það hefir nokkrum sinnum kom-
ið fyrir áður, að fólk hefir farist
í eldi í Winnipeg, en aldrei eins
margt eins og í þetta sinn. Að
því leyti, er þetta því stórkostleg-
asti eldsvoðinn, sem átt hefir sér
stað í þessari borg.
Nöfn þeira, er fórust í þessum
mikla eldsvoða, eru þau er hér'
er hér segir:
Mrs. Sarah E. Gaunt, 68 ára.
Ralph Weighton, 58 ára.
Mrs. Madge Edwards, 34 ára.
Marjorie Edwards, 14 ára.
Gordon Edwards, 9 ára.
Alfred Appleby.
Irene Appleby, 11 ára.
Mrs. Alfred Butler.
William Edwards, 60 ára, dó á
mánudaginn á Almenna spítalan-
um.
Um orsakir eldsins vita menn
ekki enn sem komið er, en það er
álitið að hann hafi byrjað á
neðsta gólfi. Er nú verið að rann-
saka alt, sem að þessu voða slysi
lýtur.
Dr. Richard Beck
Samkvæmt bréfi til ritstjóra
þessa blaðs, hefir Dr. Richard
Beck, tekist á hendur prófessors-
embætti í Norðurlandamálum og
bókmentum, við háskóla Norður-
Dakota ríkis. Mun óhætt mega
segja, að Dr. Beck verði þar sanji-
arlega á sinni réttu hillu, því
hann býr yfir ágætum þekkingar-
forða í norrænum fræðum, og hef-
ir lagt við þau sérstaka rækt.
Verður framtíðarheimili hans í
Grand Forks, og þangað hygst
hann að flytja þann sjöunda eða
áttunda yfirstandandi mánaðar
Árna vinir Dr. Becks honum allra
heilla í hinni nýju stöðu.
Um starf Dr. Becks við Thie
College flytur blaðið Record
Argus, sem gefið er út í Green
ville, einkar lofsamlega ritgerð,
lætur í ljós söknuð yfir því að
missa hann þaðan, en óskar hon-
um jafnframt gæfu og gengis í
hans nýja verkahring.
Fleiri hlýir straumar
Fáir eru víst þeir, sem ekki
þykir vænt um hlýleik: alúðlegt
viðmót, vingjarnlegt mat á til-
raunum þeirra, viðleitni til að
létta byrðina, sérhvað það, sem
sprottið er af hugarfari velvilar.
Fúslega skal við það kannast,
að eg er, í þessu efni, í hópi fjöld-
ans, mér þykir vænt um alla þá,
sem rétta mér og þeim málum, sem
eg berst fyrir, hlýja hönd.
Ágætur vinur minn sagði mér,
að eg ætti ekki í þessu, sem eg
skrifa um skólann, að vera að
bera fram persónulegt þakklæti
frá sjálfum mér. Það má vel
vera, að þetta sé rétt, að það
komi engum við, hvað persónu-
legum tilfinningum mínum líður.
Þrátt fyrir þann sannelika, er þó
nokkuð erfitt, að verjast því, að
“af gnægð hjartans mælir munn-
urinn.” Flestum mönnum verður
það á, að leyfa tilfinningum sín-
um einstöku sinnum útrás. í þetta
sinn, hvort sem mér kann að vera
það til lasts eða lofs, skal engin
tilraun til þess gjörð, að hefta
framrás þess, sem mér býr í
brjósti. Sízt vil eg dylja nokk-
urn þess, að mér þykir vænt um
hlýja strauma.
Það eru samt eingöngu þeir
straumar, sem færa Jóns Bjarna
sonar skóla yl, er eg hér tek til
íhugunar.
Ritstjóri Lögbergs.
Fyrst af því, er eg nefni til
þessa máls, vil eg þakka ritstjór-
anum það, sem hann sagði um
skólamálið í greininni “Þjóðrækn-
ismál” í næst-síðasta blaði Lög-
bergs. Þar er að vísu nefnd að-
eins ein hlið skólamálsins, en hún
er samt svo mikils verð, að eg fæ
ekki séð, hvernig íslenzkir þjóð-
ræknisvinir geta gengið fram hjá
henni. Eg get vel skilið, að únít-
arisk-sinnuðum mönnum falli það
ekki, að lútersk trúarbrögð séu
kend í skólanum, en þeir verða þó
að kannast við það, að skólinn
hefir barist fyrir íslenzkri menn-
ingu, og þeir mættu vel meta það
við oss, ef þeir unna íslenzkum
fræðum.
Eg þakka ritstjóranum af
hjarta hlýleg og, eftir því sem eg
fæ séð, sönn orð, í garð skólans,
sönn orð um það sem hann vill,
það sem hann hefir afkastað og
þann stuðning sem honum ber.
Dr. Beck.
Hann nýtur nú vaxandi viður-
kenningar, bæði meðal íslendinga
og annara. Rétt nýskeð var með-
al annars farið lofsamlegum orð-
um um hann í “Sameiningunni”.
Bréf frá þessum efnilega Vestur-
íslendingi var birt í síðasta blaði
Lögbregs. Lýsir hann þar ótvírætt
hlýleik sínum til Jóns Bjarnason-
ar skóla og þess verks, er hann
leitast við að vinna. Vil eg nota
tækifærið til að árna honum
heilla í hinni nýju stöðu við ríkis-
háskóla Norður Dakotaríkis, sem
hann nú tekst á hendur. Er það
öllum íslendingum fagnaðarefni,
hve góðan orðstír á mentabraut-
inni hann hefir getið sér.
Tryggvi Björnsson.
Um þennan efnilega hljómlist-
armann hefir þegar verið nokkuð
sagt í Lögbergi, hlýlegt og rétt.
Hann er samt ekki hljómlistar-
maður í þeirri þröngu merkingu,
að| hann þekki píanó-hljóma eina,
en ekkert þar fyrir utan. Miklu
fremur kemur lífið sjálft honum
fyrir sjónir sem æðsta hljómlist-
in.. Hugsun hans er athugul,
frumleg, alvöruþrungin, og þó er
óvanalega bjart yfir öllu hugsana-
lífi hans. Þeir sem koma á sam-
komur hans, fá að heyra fagra
tóna frá hljóðfærinu, en þeir fá
líka að heyra og sjá persónu, sem
gaman og gagn er að kynnast, sem
hefir þorað að hugsa sjálfstætt og
er óhræddur að segja fólki frá
þeim sannleika, er hann hefir
grafið upp úr djúpinu.
Hann kannast við það gagn, sem
hann hafði af því að vera nem-
andi í Jóns Bjarnasonar skóla,
segir fólki hispurslaust og drengi-
lega frá því, og sýndi velvild sína
í verki, með því að láta fyrstu
samkomu sina í Winnipeg vera
til arðs 'fyrir skólann. Hugheil-
ustu blessunaróskir vorar fylgja
þessum unga manni á lista- og
lífsferli hans.
Björgvin Guðmundsson.
Eitt hið fyrsta, sem hann fram-
kvæmdi, er hann kom til Winni
þeg, að loknu námi í London, var
það, að bjóða söngkenslu, kaup-
laust, í Jóns Bjarnasonar skóla.
Fyrir það verk, sem hann vann
þar síðastliðinn, vetur, hefir hon-
u maldrei verið opinberlega þakk-
að, en það gjöri eg nú. Þó las-
leiki hindraði hann frá því, að
vera þar allan veturinn, er eg
honum engu síður þakklátur fyr-
ir það verk, sem hann vann þar.
Tæpast mun Vestur-íslendingum
það að fullu ljóst, hvilík feikn af
skapandi hljómfegurð Mr. Guð-
mundsson á í sál sinni.
Hefir láðst að geta.
Tvær ágætar vestur -íslenzkar
konur heiðruðu skólann síðastlið-
inn vetur með heimsókn. önnur
þeirra var Mrs. Th. Thordarson
frá Fargo, N. Dak., sem kom til
Winnipeg til að flytja erindi á
þingi Hinna sameinuðu kvenfé-
laga. Talaði hún í skóla vorum,
af mikilli skarpskygni og alvöru
um lífið, eins og það blasir við
unga fólkinu.
Hin konan var hin góðfræga
skáldkona, Mrs. Laura Goodman
Salverson. Sagði hún mjög
skemtilega frá íyrirlestraferðum
sinum og öðru mannfélagsstarfi.
Ekki skorti þar heldur alvöru, og
er íþað ,elitt bezta veganesti Is-
lendsingsins.
Enn þá fleiri hlýir straumar.
Bréf hefi eg ^fengið frá Séra
Carli J. Olson í Wynyard, sem seg-
ir frá hlýleik til skólamálsins í
Saskatchewan.
Ekkja ein í Minneota í Minnes-
ota-riki, Mrs. Sigríður Hallgríms-
son, er .þolað hefir þungar raun-
ir, og nú síðast þá raun að missa
uppkominn son hinn og stoð, Jón,
í júlí-mánuði á þessu sumri, tek-
ur það ráð í sorginni, að vinna
eitthvert verk öðrum til aðstoðar.
Stofnaði hún til “ice cream” sam-
komu á heimili sínu, til arðs fyrir
Jóns Bjarnasonar skóla. Mrs.
Hallgrímsson var dásamlega studd
af fólkinu í þessari tilraun, og nú
NÚMER 36
sendir hún skólanum $50, sem arð
af samkomunni. Góður guð launi,
huggi og blessi.
All þessa hlýju strauma, sem
nefndir hafa verið, þakka eg af
hjarta, og engu síður ótal
strauma, alveg eins hlýja, sem
eg hefi ekki nefnt. Um leið óska
eg þess, að aldrei hætti hlýir
straumar að streyma að skóla-
málinu.
Einn hlýjan straum þrái eg nú
mest allra: æskuna sjálfa, með
öllum hlýleik sínum, sakleysi,
fróðleiksþorsta, ungdómslifi; æsk-
una, sem mænir áfram til hins
ókomna og ókunna; æskuna, sem
fagnar hæfilegu viðfangsefni;
æskuna, sem logar af þrá eftir
því að skilja og vilja; æskuna, sem
þrátt fyrir skammsýni og bresti,
er þó að leita hins æðsta góða.
Vér þurfum straum nemenda.
Eg vildi, að það yrði ekkert
sæti autt í skólanum í vetur, en
helzt vildi eg að þar yrði alskip-
að íslenzkri æsku.
Næsta skólaár hefst 18. sept.
Árness-söfnuður á heiðurinn af
því, að vera fyrsti söfnuður kirkju-
félagsins í Canada til að fjöra
full skil á sínum hluta í skólasjóð
samkvæmt áætlun síðasta kirkju-
þings.
Hér eftir er bezt, að allir sendi
fyrirspurnir og umsóknir á skrif-
stofu skólans, 652 Horne St., Win-
nipeg. Talsími þar er 38 309.
Rúnólfur Marteinsson,
skólastjóri.
Frá Gimli
'fiwssr
Að öllum er eitthvað fundið, og
jafnvel að sjálfum kónginum. En
enginn er líklega svo ruddalegur,
að finna nokkuð að drotningunni;
skárri væri það nú ósvífnin! —
Nokkrir vinir mínir hafa, bæði
munnnlega og skriflega, fundið
að því, að eg hafi nú í nokkur
skifti, þegar eg hefi sagt frá
heimsóknum hér á Betel, ekki get-
ið um þá með nöfnum, hverjir
hafi haldið ræður, eða talað eitt-
hvað 1 sambandi við heimsóknina.
Þeir hafa viljað sjá þá hina sömu
í anda, um leið og þeir lásu um
heimsóknina. Eg er þessum vin-
um mínum þakklátur fyrir að-
finsluna, og skal nú reyna að
bæta þar ráð mitt framvegis, á
meðan eg nokkuð segi í blöðunum
héðan frá Betel.
Nú í dag, þann 29. ágúst, var
hér á Betel heimsókn. Kvenfélag
Bræðrasafnaðar í Riverton póst-
húshéraði, kom hingað fjölment,
og eins og vant er um slík félög,
með kaffi og tilheyrandi góðgæti.
Og fylgdu því eins og vant er
nokkrir heiðursgestir bæði til að
aðstoða kvenfólkið á leiðinni, og
einnig eftir að hingað væri kom-
ið.. Varð Mr. S. Sigurðsson kaup-
maður í Riverton, fyrstur til að
opna samsætið með því að lesa
upp ávarp til okkar allra, sem
þetta heimili myndum. Og fyrir
hönd okkar, fólksins hér, svaraði
séra Sig. Ólaf&son, einnig með
velvöldum oyðum; og stýrði hann
eftir það samkomunni til enda. —
Mr. S. Sigurðsson söng einnig.
Einsöng sungu þær einnig Miss
Austmann og Miss Thorbergson
frá Riverton, og tvísöng á eftir.
Svo voru af öllum sungin ýms
ættjarðarkvæði, sem aldrei fyrn-'
ast né leiðast, en einlægt eru ný,
eins og hinir fögru og yndislegu
morgungeislar sólarinnar, og blíðu
og unaðslegu kveldskuggar henn-
ar. — Mrs. S. Sigurðsson spilaði
fyrir allri söngskemtuninni, snild-
arlega eins og vant er. Kl. 2 kom
kvenfélagið, eða heimsóknarfólk-
ið; en kl. 6 að kveldi fór það aft-
ur. — Og þökkum við öll hér á
Betel þessa heimsókn, eins og
hinar aðrar ýmsu heimsóknir,
kærlega.
Þegar Dr. B. J. Brandson bauð
okkur öllum heim til sín þann 5.
ágúst, sem áður er frá sagt, gat
hann þess, að hinn mikilhæfi
söngmaður og söngkennari, Mr.
Stefán Sölvason, hefði eftir til-
mælum sínum ætlað að vera hjá
sér þann dag að skemta okkur
með harmonikuhljóm, sem myndi
vera okkur kær frá ungdómsárun-
um. En Mr. Stefán Sölvason var
hindraður frá að geta komið þann
dag. Svo viku síðar, kom Dr.
Brandson með hann hingað heim
til Betel, og spilaði Mr. Sölvason
á sína (300 dollara) harmoniku
svo unaðslega, og undursamlega,
mörg þjóðkvæði, lög og söngva,
að yndi var á að hlusta. Aldrei
var klappað, allir sátu hljóðir, og
enginn hávaði neinstaðar frá.
Enginn vildi skemma hinar unaðs-
legu hljóðöldur, er titrandi og
hljómfagrar sveifluðu sér um alt
húsið (stofuna sem við vorum í).
Þessa skemtun þökkum við hér
á Betel þeim báðum, Dr. Brandson
og Mrs. S. Sölvason. Þó lengi hafi
þessi þakklætisviðurkenning dreg-
ist, er hún þá vel meint, eins og
hinar ýmsu aðrar þakklætisviður-
kenningar frá okkur hér á Betel.
Einnig hefi eg verið mintur á eða
beðinn, að geta þess, að séra Rún-
ólfi Marteinssyni er vel þakkað
fyrir að hafa komið hingað til
Betel tvisvar, þil að messa, án
þess að vera beðinn þess, og ekki
viljað taka neitt fyrir það.
Gimli, 30. ágúst 1929.
J. Briem.
KIRKJUMÁLAFUNDUR
í Stykkishólmi.
Hinn 4. ágúst var haldinn al-
mennur kirkjumálafundur í Stykk-
ishólmi, og sóttu hann 250—300
manns úr þremur prófastsdæm-
um, Snæfellsness, Borgarfjarðar
og Barðastrandar. iSjö prestar
voru þar, en forsæti á fundinum
hafði Árni ÞórariAsson prófastur
að Stóra-Hrauni.
Fundurinn hófst kl. 1 með guðs-
þjónustugerð og prédikaði séra
Eiríkur Albertsson á Hesti. En
kl. 3 hófust umræður. Foresti
byrjaði með því að spyrja fundar-
menn hvort þeir mundu vilja
greiða atkvæði um þær tillögur er
fram kæmi á fundinum og galt
allur þorri fundarmanna jákvæði
við því.
Þá flutti Ólafur Björnsson
kaupm. á Akranesi erindi, er hann
nefndi “Kirkjan og menningin”,
og að því loknu hófust umræður
um ýms kirkjumál, og voru eftir-
farandi tillögur samþyktar með
fjðlda atkvæða:
1. Skylda ríkis við kirkjuna. —
Þar sem konungur og ríki hafa
tekið í sínar hendur nær alt hið
mikla fé, sem íslenzk kirkja hefir
að fornu átt, telur fundurinn það
sjálfsagða skyldu ríkisins, að búa
svo að kirkjunni og starfsmönn-
um hennar, að hún fái sem bezt
notið sín.
2. Sjálfsforræði kirkjunnar. —
Fundurinn telur nauðsynlegt, að
héraðsfundir fái meiri íhlutunar-
rétt um þau löggjafarmál, er kirkj-
una varða, og telur fundurinn því
æskilegt, að við hlið biskups sé
sett kirkjuráð, sem eigi tillögurétt
og ráðgjafaratkvæði um þau lög-
gjafarmál, er kirkjuna varða, áð-
ur en þau verða að lögum.
3. Skipun prestakalla. — Eftir-
farandi tillaga kom frá Guðbrandi
Sigurðssyni hreppstjóra á Svelgsá
og var samþ.:
Almennur kirkjumálafundur í
Stykkishólmi 4. ágúst 1929 skorar
á Alþingi að breyta í engu núver-
andi skipun prestakalla, svo framt
að safnaðarfundir og héraðsfund-
ir samþykki það ekki.
^ViðbótartilÍaga kom fram frá
Jóni Vigfússyni Hjaltalin í Brokey
og var samþ.:
Jafnframt skorar fundurinn á
kirkjustjórnina að auglýsa nú þeg-
ar laust til umsóknar Breiðaból-
staðarpresetakall á Skógarströnd
og taki prestur sá, er brauðið er
veitt, jafnframt að sér fræðslu
barna í prestakallinu.
4. Kristindómsfræðsla. — Fund-
urinn telur æskilegt að prestar
landsins leggi meiri rækt við
kristindómsfræðslu barna en víða
mun nú vera.
Fleiri tillögur komu ekki fram.
Kl. 8 um kvöldið flutti séra
Þorsteinn Briem á Akranesi kristi-
legt prindi, er hann nefndi ‘Augna-
blikið.’
Fundurinn fór hið bezta fram
og var áhugi manna mikill fyrir
þeim málefnum, sem þar voru
rædd. — Mgbl.