Lögberg - 05.09.1929, Side 3

LÖtGRERG, FIMTUDAGINN 5. SEPTE'MBER 1929.
Bls. 3.
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN [ Fyrir börn og unglinga
Á víðavangi
Einn þessi heiti dagur er nú að kvöldi kominn.
Það er gott að fá sór göngu í kvöldsvalanum. —
Leiðin liggur út í liagann. Jörðin er afar þur.
Grasið er brevskjað. Það þyrlast upp moldar-
mökkur við livert spor.
Hestar hafa dreift sér um hagann hér og
þar; sumir eru að bíta, aðrir hafa lagst til
hvíldar. Sumir eru að snöltra um sneggjuna,
og stefna þangað, sem þeim sýnist grasið meira;
en þegar þangað kemur, reynist alt blekking.
Það eru illgresis-stangir, sem skapa umliverfið
þar, en sýnast grænar og girnilegar í fjarlægð.
Það er gripið í tómt, þegar komið er nær.
Það er eins og náttúran sé að draga mynd
af lífinu. Hún snýr iðulega liinum björtu
'draummyndum upp í “vökutár.”
Ferðinni er haldið áfram.
Næst kemur að tveimur hestum, sem eru
einir sér, en þó dálítið bil á milli.
Annar hesturinn liggur. Eg gef af mér
hljóð tvisvar eða þrisvar. Væntanlega vaknar
hann og istekkur upp með fáti. Hann hvílir
með flipann á jörðinni og sefur vært. Ef til
vill er hann að dreyma um horfna æskudaga.
Eg vil ekki vekja hann. Það má vel unna hon-
um æskudraumanna.
Ef til vill er hann nú á ferðalagi á ný við
lilið móður sinnar, um grængresishagana, vest-
ur við fjöllin? Er hann í kapphlaupi með leik-
bræðmm sínum um hina sléttu völlu, ör og á-
hyggjulaus? Eða er hann staddur á strönd-
inni, þar sem sjórinn minnir á hjartaslög nátt-
úrunnar með sí-kvika hreyfingu? og þar sem
liafviðrið leikur um fax og ennistopp, og þar
sem brimliljóðið leikur við evra nótt og dag?
Eða, er hann suður á sléttunum,- þar sem
grasið er blágrænt og kjarngott, og alt af er
hlýtt ?
Eða er hann að dreyma um það, þegar mað-
urinn með stóra hattinn kom, sem smeygði
lykkju um hálsinn á honum og tók hann með
sép nauðugan?
Eða þegar hann var látinn vera með öðr-
um hes.tum, öllum ókunnugum, sem bitu liann
og- slógu, og léku hann illa a margan hátt?
Og svo kom reynslutíminn þungi, þegar
hann var beizlaður og spentur í aktýgi og lát-
inn draga þung æki, þyrstur og svangur; og
varð oft að standa kaldur yfir litlu og lélegu
fóðri. Og enginn til að taka svari hans; eng-
inn, sem; vildi hjúkra honum, þó honum liði
illa. Enginn mundi nú eftir honum, nema þeg-
ar hann átti ^ið vinna. — Já, hann man tvenn-
ar tíðirnar, hesturinn þessi. En gott er nú að
geta dre\Tnt æskutíðina, bjarta og margþráða.
Það er þó stundum hugsvölun — svölun lík-
ama og sál. — Eg laumast hægt og hljóðlega,
svo eg veki hann ekki.
Hinn félaginn stendur og horfir út í blá-
inn, eins og hann sé að vaka yfir víni sínum.
Hann er horaður og lúalegur, en sterklegur,
með hvita afturfætur. Hann horfir með ein-
konnileg'u svipleysi, sem er einkenni margra
hesta her í landi. Hann gefur því lítinn gaum,
þó eg klappi honum á makkann; virðist þó
S(1gja : “Þökk fyrir, maðurminn. ”
Næst er komið að moldarhaugum. Maur-
arnir liafa sótt moldina niður í jörðina og flutt
hana upp á yfirborðið. Þeir hafa lagt mikið á
sig, verið gi’immir við sjálfa sig. Svo tekur
vindurinn það, og fer með það sína leið. Sjálf-
ir ganga þeir til moldar, án þess að njóta arðs
af stritinu öllu.
Vesalingamir! Hvað þetta er líkt frænd-
um ykkar, mönnunum!
Þeir gjöra hávaðann um hégómann, og safna
í hrúgur, en enginn veit hver það hlýtur!
Ganga svo allslausir fra þyðingarlausu striti.
Og aiinai tekur allan arðinn; sa er sízt skvldi.
• Það er margt líkt með skvldum.
Það er komið undir sólarlag.
_ Vesturloftið er þakið logagyltri netju, með
\stónim glufum. í norðri eru alls konar hrika-
myndir.
Stór-skörðóttir fjallakambar blasa við, með
liáum, logandi tindum og með djúpum, dimm-
bláum giljum, og ægilegum gjám og skörðum.
Það sézt til skipaferða.
Það sézt all-stór snekkja á ferð; hún fer
all-hratt; ]>að er varningur um borð og menn
margir. Næht kemur dálítill “kúttari”, með
sömu stefnu. Haun er sterklegur og gangleg-
ur og dreg'ur upp á snekkjuna. 'Bæði hverfa
skipin á bak við dimrnan skýjabakka.
Nlæst ber fyrir mynd af einhverri stórri
skepnu. Það er sýnilega stór broddgöltur, sem
faerist í aukana og líkist stóreflis vísundi.
Hann setur sig í hnút, og rennir sér inn í
Jimma skýjabakkann, og er þegar horfinn.
Til vinstri liandar er stór mannþyrping.
Þessi mynd er svo eðlileg, að hún vekur ótta-
fulla undrun. Menn fara að tínast út úr hópn-
llm, einn og einn; liverfa eins og á* bak við
leiktjald. Einn stendur eftir. Hann hneigir
sig og líður á eftir liinum. Sýnin hverfur.
Sólin hverfur niður fyrir sjóndeildarhring
inn. Eldlegar tungur dreifa sér ]>aðan, sem
iún hvarf. Það er síðasta kVeðja hennar
þann daginn, og dagurinn heldur í humátt á
eftir. —
Myrkrið legst yfir og engill svefnsins dreif-
lr sáði sínu yfir jörðina. S. S. C.
LEIÐID Á SKOTLANDSHEIDUM.
Einu sinni voru tveir menn á ferð á lieiðun-
um á Skotlandi, nálægt stað, sem “Konungs-
runnur” heitir. Þeir voru gangandi og farnir
að ])revtast; þei,r komu sér því saman um, að
setjast niður og hvíla sig; einkennilegar þúfur
voru þar, sem þeir námu staðar, og voru þær
þannig í röð, að fjöldamargar smáþúfur voru
í þremur hringmynduðum röðum hvorum utan
um annan, en ein þúfa talsvert stærri inni í
miðjum insta hringnum; férðamennirnir sett-
ust sinn á hvora þúfu í yzta liringnum. Menn-
irnir hétu Jón og Pétur.
“Hvernig skyldi standa á þessum þúfna-
röðum?” spurði Jón.
“Það er nú saga að segja frá því,” svaraði
Pétur. “Eg var einu sinni á ferð hérna áður
fyrir löngu og tók eftir þessum þúfum; þá var
amma mín 92 ára; hún er dáin núna. Hún
* sagði mér hvernig stæði á þessum þúfum; sag-
an er svona:
Þegar George þriðji var konungur á Eng-
landi, bjó voldugur stóreignamaður í Exeter-
héraði. Hann hét Frederic Sehvyn. Hann
átti aðeins eitt barn, frábærlega fagra dóttur,
sem María hét. Bæði vegna ])ess, hversu falleg
og skemtileg María vai’, og líka sökum þess, að'
hún átti í vændum að erfa allar eigmir föður
síns, festi svo að segja hver einasti ungur
heldrimaður hug á henni. Faðir hennar hafði
strengt þess lieit, að hún skyldi annað hvort
aldrei giffast eða maðurinn hennar skyldi
verða bæði stórríkur, voldugur og af háum
ættum. Þetta, hafði hann sagt dóttur sinni, en
hún hafði látið eins og hún heyrði það ekki.
Sannléikurinn var sá, að María var búin að
velja sér mannsefni; hún var levnilega trúlof-
uð fátækum fjármanni, góðum og skemtilegum.
Hún var vön að fara fvrir dögun á morgnana,
þegar aðrir sváfu, og mæta unnusta sínum iiti í
haga, þar -sem hann gætti sauðfjárins.
Svo vildi þannig til einn morgun, að faðir
Maríu fór fyr á fætur, en venjulega, og hann
sá Maríu og piltinn hennar sitja saman undir
þyrnirunni.
Af þessu varð hann alveg hamslaús af reiði;
hann lét taka piltinn og misþyrma honum svo,
að hann var nær dauða en lífi. En María vissi
ekki um þetta, því faðir hennar lét ekki á neinu
l)era, og hún vissi ekki, að hann hafði séð þau.
Hún fór því næsta morgun að finna piltinn, eins
og hún var vön. En þegar liún kom ]>angað,
sem þau áttu að mætast, lá hann þar og var að
deyja.
“Eg á ekkert til, nema kindurnar mínar,”
sagði hann; “en mér þykir fjarska vænt um
þær og eg trúi engum fyrir þeim nema þér”. —
Um leið og hann sagði þetta, dó hann.
María varð alveg utan við sig af sorg; faðir
hennar lokaði liana inni og rak kindurnar í
burtu. En hún komst út, strauk í burtu og ráf-
aði til og frá um England í einhverri leiðslu.
Og hvar sem hún fór, fvlgdu kindurnar lienni.
Laksins ráfaði liún yfir landamærin og inn i
í Skotland; og kindurnar eltu hana þangað.
Eftir að hún hafði sveimað þar til og frá um
tíma, dó hún af þreytu og sorg á heiðinni skamt
frá konungsbrunni. Þegar kindurnar sáu, að
liún var dáin, neyttu þær hvorki matar né
drykkjar. María var grafin á heiðinni, þar sem
hún dó og kindurnar lögðust umhverfis leiðið
hennar og lágu þar þangað til þær allar dóu úr
hungri og þorsta. Brjóstgóður skozkur Ixíndi
liafði fært ]>eim bæði vatn og hey, en þær feng-
ust ekki til að snerta það. Þegar kindurnar
voru svo allar dánar, tók skozki bóndinn sig til
og gróf þær allar í kring um leiðið hennar
Maríu. Þúfnaraðirnar, sem þú sérð, eru leiðin
þeirra, en stóra þúfan innan í insta hringnum er
leiðið hennar Maríu; kindurnar hennar halda
þar þrefaldan vörð í kring um hana.’
Sig. Júl. Jóh. þýddi og færði í letur.
NÆTURGESTUR.
Það glaðnaði yfir okkur Trvggva, ]>egar
Árn frá Dal kom um hádegisbilið, að heim-
sækja okkur. Hann var að vísu sendur, og
hafði brýnt erindi; en við vonuðum samt, að
hann gæfi sér tíma til að koma í glímu við okk-
ur, fvrst hann kom svona snemma. Eg er ekki
að orðlengja það. Við vorum að ólmast og
leika okkur fram á miðaftan.
Nú fer samvizkan að vakna hjá Arna. Heim
\dldi hann fvrir hvern mun komast og ])að
undir eins. Hami kvaddi alt fólkið, og við
Trvggvi fvlgdum honum út fvrir túngarðinn;
en sárt þótti okkur að missa Árna svona
snemma, því að aldrei fengum við nóg af á-
flogunum.
Við óskuðum svo innilega í huganum, að
Arni yrði nú næturgestur á Lækjamóti, því að
þá var hægt að glíma fram á háttatíma, og gera
svo hver öðrum rúmrusk , þegar búið væri að
slökkva ljósið. Við þorðum varla að minnast
á slíkt, enda fór Árni að kveðja okkur; en dap-
ur var hann á svipimi; vel hefði hann getað
þegið, að koma í eina bröndótta enn þá.
Árni var að snúa við okkur bakinu, þegar
. Trvggvi loksins lierti upp hugann og mælti:
“Það yrði nú svo sem ekkert hraett um þig,
fólkið í Dal, þó að þú kæmir ekki heim í
kvöld.”
“Eg gæti ekki afsakað mig með neinu, ef
eg kem ekki heim í kvöld, fyrst veðrið þurfti
endilega að vera svona gott, eimnitt núna,”
svaraði Árni gramur í geði. Síðan labbaði
hann upp holtin, en við Tryggvi stukkum inn
fvrir túngarðinn.
Við vorum á leiðinni heim túnið, þegar við
veittum því eftirteækt, að nokkur snajjvorn
féllu á herðarnar á okkur. Við fórum að góna
upp í loftið, en ])á settist blessuð skæðadríf-
an á nefið á okkur og vangana.
“Ósköp er að hugsa til þess, að auminginn
hann Arni skuli vera úti í þessu veðri! Eigum
við ekki að kalla á eftir honum og biðja hann
að snúa við ?” spurði eg og deplaði augunum
framan í Trygg\ra.
“Jú, það væri gustuk-” svaraði Trvggvi í
meðaumkunarróm. Við lilupum nú aftur út
túnið og stukkum upp á túngarðinn. Síðan
fórum við að æp.a á eftir Arna og veifa húf-
unum okkar.
“Árni, Arni! Ertu alveg genginn af vit-
inu, drengur ? Þú hlýtur að vera bráðfeigur!
Ætlarðu virkilega að flana út í þetta veður?”
Svona létum við dæluna ganga, þangað til Árni
leit við. Fyrst stóð liann kyr í söinu sporum
dálitla stund, svo kom hann hlaupandi í einum
spretti.
“Nei, eg er ekki að stofna mér í þann 'háska
að óþörfu!” sagði Árni, um leið og hann varp-
aði sér inn fyrir túngarðinn og tók mig
glímutökum.
Árni svaf eins og steinn morguninn eftir,
* ])egar Daníel frá Dal kom til að leita að honurp
dauðaleit.
“IJvers vegna komstu ekki liéim í gær, í
þessu inndæla veðri?” spurði Daníel, þegar
liann var búinn að vekja Árna.
“Það var nú ekki fvrir börn, að flana út í
slíkt veður!” svaraði Árni, með stírurnar í
augunum. — Rernska-n.
ÖSKUDAGURINN.
Eg ,sá ekkert nema hvíta hringiðuna, þegar
eg rak nefið út í bæjardymar á Þverá, því það
var moldbylur.
“Það verður skemtilegur öskudagur að
tarna, eða liitt ])ó lieldur,” hugsaði eg og- labb-
aði inn göngin í illu skapi.
“Hver er að flangsa í mig?” nöldraði eg, og
leit við; mér fanst einhver koma við mig. ‘ ‘ Það
hefir ekki verið neitt,” hugsaði eg, þegar eg sá
engan; svo liélt eg áfram inn í baðstofuna.
“Hæ, gaman, gaman, ha, ha, ha!” liló Jenny,
þegar eg sneri mér við, til að láta aftur bað-
stofu’hurðina.
“Því læturðu svona, Jennv?” spurði eg
livatlega.
“Það er öskupoki aftan í þér,” svaraði
Jenny, og ætlaði alveg að springa af hlátri.
“Þú ert að skrökva,” sagði eg og gekk nú
snúðugt inn gólfið.
“Víst er það satt,” sagði Guðný, sem kom
nú hlæjandi inn. “Eg hengdi öskupoka aftan í
hann, þegar liann var á leiðinni inn göngin. ”
“Þetta skaltu fá borgað,” sagði eg og leit
íbvgginn til Guðnýjar.
“Góði, bezti, lofaðu. mér að taka öskupok-
ann aftan úr þér; eg ætla að kasta honum þarna
langt inn undir rúm,” sagði Jenny, svo -ósköp
sakleysisleg, um leið og hún læddist aftan að
mér.
“ Jæja, Jennv mín, þú ert æfinlega eins góð
við mig, ” svaraði eg.
Jenny tók öskupokann úr jakka mínum og
sýndi mér hvar hún kastaði honum undir rúm-
ið. Þó skömm sé frá að segja, þá liengdi eg nú
reyndar einn steinpoka í kjólinn liennar, um
leið og hún sneri við mér bakinu.
Húsmóðirin var að skamta, þegar eg kom
fram í búrið. Það stóð heima, þegar eg var ný-
búinn að lauma. smásteini ofan í eina skálina,
])á kom Guðný, og bar liana inn. Eg hljóp inn á
eftir henni, og veiddi steininn upp úr skálinni
m(>ð spæninu mmínum. “Nú launaði eg þér
lambið gráa,” sagði eg hróðugur, um leið og eg
sýndi Guðnýju steininn. »
■‘Eg held mér ,sé sama,” svaraði Guðný, og
varð alt í einu svo ósköp sakleyisleg á svip.
“En það er ljótt að sjá jakkann þinn; lofaðu
mér að dusta af honum rykið!”
“Nei, það verður nú ekki af því. Eg er nú
eldri en tvævetur,” sagði eg, og gekk aftur á
liak út að glugganum.
“ Jæja, Jenny mín, af því þú vars't sva góð,
að losa mig við öskupokann áðan, þá ætla eg
ekki að láta þig flækjast lengur með steinpok-
ann, sem hangir í kjólnum þínum.” Eg leit nú
kímnislega til Jennyjar.
“Þá ætla eg ekki að láta þig dingla lengur
mað öskupokann, sem hangir í jakkaíium þín-
um,” svaraði Jenny glettnislega.
Hún hafði sem sé liengt annan öskupoka aft-
an í mig, þegar hún þóttist af hjártagæzku vera
að losa mig \nð hinn.
“Mér var þá nær að hlus’ta ekki á fagurgal-
ann í henni,” hugsaði eg. Síðan ]>reif eg ösku-
pokann aftan úr mér, og ka.staði honum svo
liart á gólfið, að askan þyrlaðist út frá honurn
í allar áttir. — Bernskan.
Hundurinn og úlfurinn.
1 lfur kom að hundi, þar sem liann lá sof-
andi fyrir utan garðdyr húsbónda síns. Ætl-
aði úlfurinn þegar í stað að rífa hundinn í sig,
Professional Cards
___>OC!r!\Or~—>Q<~~~~>rw—
<=>OGH>OCZ>OC=>0
DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Qraham og- Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office tímar: 2—3 Heimili 776 Victor St. Phone: 27 122 Winnipeg, Manitoba. H. A. BERGMAN ísl. lögfræðingur. Skrihntafa: Roora 811 MoArthtw Bullding, Portag* Avo. P.O. Box 1666 Phoneo: 26 849 og 2« 84«

LINDAL, BUHR &STEFÁNSS0N lalenzkir lögfræðingar. 366 Main St. TaLs.: 24 968 Pelr hafa elnnig okrlfotofur aS Lundar, Riverton, Qimli og Plnay og eru þar a8 hltta á eftlrfylgj- andi tlmum: Lundar: Fyrsta miðvikudag, Riverton: Fyrsta flmtudag, Qlmli: í yTsta miðvikudag. Piney: priBja fðstudag t hverjum mfinuB!
DR 0. BJORNSON 216-220 Medical Arta Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office tlmar: 2—3 Heimill: 764 Victor St., Phone: 27 686 Winnipeg, Manitoba.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arta Bldg. Cor. Qraham og Kennedy Sta. PHONE: 21 834 Office Hours: 3—6 Heimili: 921 Sherburn St. Winnipeg, Manitoba.

J. Rsgnar Johnson, B.A., LL.B., LL.M. (Harv.) tslenzkur lögmaður. Rosevear, Rutherford, Mcln- tosh & Johnson. 910-911 Electric Railw. Cmbrs. Winnipeg, Canada Sinii: 23 082 Heima: 71 753 Cable Address: Roscum

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arta Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdðma,—Er a8 hitta kl. 10-12 f. h. og 2-6 e. h. Heimlll: 373 River Ave. Tals.: 42 691

JOSEPII T. THORSON ísl. lögfræðingur Scarth, Guild & Thorson, Skrifstofa: 308 Mining Exchange Bldg. Main St. south of Portage Phone: 22 768

DR. A. BLONDAL Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega kvenna og barna sjökdðma. Er a8 hitta frá kl. 10-12 f. h. og 3—5 e. h. Office Phone: 22 296 Heimili: 806 Victor St. Sími: 28 180

G. S. THORVALDSON, B.A., LL.B. Lögfræðingur Skrfstofa: 702 Confederation Life Building Main St. gegnt City Hall Phone: 24 587

Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask.

A. C. JOHNSON #07 Confcderatlon U(t Mlrt#. WINNIPKG Annast um fasteignir manna. Tek- ur að sér aS fi.va.xta sparifé fðlks. Selur eldsábyrgS og bifreiða fibyrgS- lr. Skriflegum fyrirspurnum svarað samstundls. Skrifstofustml: 24 263 Helmastmi: 33 328

J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 París Bldg. Winnipeg Fasteignasalar. Leigja hús. Útvega peningalán og elds- ábyrgð af öllu tagi. Phone 26 349

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke Su Selur llkklatur og annast una Ot- fartr. Allur útbúnaSur s4 beatft. Ennframur selur h&nn allsketiar minnlsvarSa og legatelna. Skrifstofu tals. 86 607 Hetmills Tals.: >8 808

Residence Office Phone 24 206 Phone 24 963 E. G. BALDWINSON, LL.B. fslenzkur lögfræðingur 708 Mitning Exchange 356 Main St. Winnipeg

ALLAR TEGUNDIR FLUTN- INGA. Nú er veturjnn genginn I garð, og ættuð þér því að leita til mln, þegar þér þurfið á kolum og við að halda. JAKOB F. BJARNASON 668 Alverstone. Síml 71 89®

DR. S. J. JÓHANNESSON stundar lækningar og yfirsetur. Til viðtals kl. 11 f.h. til 4 e.h. og frá 6—8 að kveldinu. Sherbum St. 532 Sími 30 877

Dr. C. H. VR0MAN Tannlæknir 605 Boyd Buildlng Phons 1« 1T1 WINNIPEQ.

G. W. MAGNUSSON Nuddlæknir. 609 Maryland Street GÞriðja hús norðan við Sarg.) PHONE: 88 072 Viðtalstími: kl. 10—11 í. h. og kl. 8—5 e. h. ÞJOÐLEGASTA Kaffi- og Mat-söluhúsið aem þeesl borg hofir nokkurn tíms haft (hmw Tébanda slnns. Fyrlrtaka mfi-ltlSir, ekyr, pðnnu kökur, ruilupydsa og þjðSrækalB- kaffi. — Utanbæj&rmenn ffi «6. kva.lv fyrst hressingu & WETEL CAFE, B»2 Sargont An CHml: B-3197. Rooney Stevens. etgandi.

DRS. H. R. & H. W. TWEED Tannlæknar. 406 Standard Bank Bldg. Cor. Portage Ave. og Smith St. Phone 26 545. Winnipeg

SIMPS0N TRANSFER Versla moS egg-fi-dag hænsnafðSur. Annast einnlg um allar tegundlr flutnlnga. 681 Arlington St., Winnipeg
en hundurinn dauðhræddur, grátbændi hann
. þessum orðum: “Fyrir alla guðs muni, sleptu
mér í dag, því nú er eg svo rvttulegur og mag-
ur, að ekki tekur því að éta mig, en að tveimur
eða þremur dögum liðnum átendur til brúð-
kaupsveizla mikil á heimilinu og mun eg þá
troðfylla mig; liafðu því aðeins þolinmæði þessa
dagana. Eftir þann tíma verð eg ágæt máltíð
lianda þér.” trlfinum þótti þetta þjóðráð og
ásetti séj’ að bíða. Kom hann svo að húsinu
eftir nokkra daga til að skygnast eftir hund-
inum, og er hann kom auga á liann, þá kallaði
hann til lians og minti hann á, liverju liann
hefði lofað sér, en liundurinn svaraði að innan
geltandi: “Heyrðu, vinur! ef þú hi'ttir mig
aftur sofandi fyrir utan dyrnar, þá bíddu ekki
í annað sinn þangað til brúðkaupið er um garð
gengið.”— Stgr. Th. þýddi.