Lögberg - 26.09.1929, Blaðsíða 1

PHONE: 86 31)
Seven Line&
íotdi^

tv *°
c»r-
«tv»
For
Service
and Satisfaction
ef ii.
42 ARGANGUR
II
WINMIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 26. SEPTEMBER 1929
NÚMER 39
Mr. og Mrs. S. K. Hall
heiðruð með fjölmennu samsaeti.
Fimtudagskveldið, þann 19. þ.
m. voru þau, próf. S. K. Hall og
frú Sigríður Hall, heiðruð með
fjölmennu og veglegu samsæti í
Fyrstu lútersku kirkju, í tilefni
af tuttugu og fimm ára hjóna-
bandsafmæli þeirra. Var það
framkvæmdarnefnd Fyrsta lút-
erska safnaðar, er fyrir samsæt-
inu stóð,, sem og var sérlega til-
hlýðilegt, þar sem þau hjón hafa
verið lífið og sálin í söngmálum
safnaðarins um langt ára skeið.
• Eftir að veizlugestir voru. sezt-
ir að orðum, flutti prestur safn-
aðarins stutta bæn, og stýrði hann
samsætinu til enda, með þeim
skðrungsskap, sem honum er lag-
inn.
Með söng. skemtu þau hr. Paul
Bardal, frú Sigríður Olson og frú
Sigríður Hall, ér söng fyrsta lag-
ið, er vann henni verulega frægð
í ríki sönglistarinnar, “Hið deyj-
andi barn”. Ekki þarf að taka
það fram, hve unaðslegt var að
hlýða á söngfólkið, því svo oft áð-
ur hefir það veitt Vestur-íslend-
ingum, og þá ekki hvað sízt Win-
nipegbúum, ógleymanlega ánægju,
með sinni fögru list.
Að loknu borðhaldi, flutti Dr.
Jónsson ávarp það hið snjalla til
heiðursgestanna, er hér fer á
eftir.
Næst tók til máls hr. A. C.
Johnson, ræðismaður Dana og ís-
lendinga hér í borginni, er af-
henti heiðursgestunum sjóð nokk-
urn, til minja um atburðinn. Vár
frú Hall því næst afhentur fag-
ur blómvöndur.
Auk þeirra, sem nefndir hafa
verið, tóku til máls: séra Rún-
ólfur Marteinsson, hr. Hjálmar A.
Bergman, K.C., Dr. B. J. Brandson,
hr. S. W. Melsted, hr. J. J. Vopni,
Dr. J. Slefánsson og Dr. Olafui
Björnsson. Allar voru tölurnar hin-
ar skemtilegustu og báru vott um
innilegan hlýhug í garð heiðurs-
gestanna. Á milli ræðanna var
sunginn fjöldinn allur af íslenzk-
um þjóðsöngvum, undir leiðsögn
hr. Stefáns píánókennara Sölva-
sonar, er lék undir á slaghörpu.
Kvæði til heiðursgestanna,
flutti hr. Magnús Einarsson.
Rétt áður en þessu ánægjulega
samsæti sleit, tók heiðursgestur-
inn, próf. S. K. Hall, til máls, og
þakkaði með innilegum orðum fyr-
ir hönd sína og konu sinnar, vel-
vild þá og sæmd, er þeim hjónum
hefði sýnd verið með samsætinu.
Var klukkan orðin yfir ellefu,
ei samsætinu sleit, og veizlugest-
ir hurfu til heimila sinna, með
ljúfar endurminningar um á-
nægjulega samfundi.
Vestur-lslendingar standa í
stórri þakkarskuld við þau Halls-
hjónin fyrir það, hve mjög þÁu
hafa auðgað og fegrað hið and-
Iega umhverfi þeirra í þjónustu
hinnar fögru listar.
* * *
Avarp
til
Próf. og Mrs. S. K. Hall,
(í samsæti 19. sept. 1929
eftir Rev. B. B. Jónsson, D. D.
í ljóðasafni miklu, sem kent er
við konunginn Davíð, er þetta
upphaf eins ljóðsins
“Sjá, hversu fagurt og yndis-
legt það er, þegar bræður búa
saman.”
Hugsjónin um bræðralag allra
manna er æðst allra jarðneskra
hugsjóna. Hún hefir átt örðugt
uppdráttar, og á það enn. Samt
þokar henni áfram, og vel sé þeim
öllum, sem leggja henni lið.
í kristnum félagsskap á að vera
bræðralag allra manna.' Kristinn
söfnuður er félag þar sem með-
limir skoða hvern annan bræður
og systur.^
Eg vona, að í söfnuði vorum sé
all-mikið af bróðurhug. Eg þori
sð fullyrða það, að í félagi voru
sé yfirleitt einingar-andi. Með
litlum undantekningum ríkir sam-
og samræmi. Fyrir því er það,
s<5 oss er ávalt Ijúft að samgleðj-
ast hver með öðrum. Og fyrir því
er oss ljúft að samgleðjast hér í
kvþld og votta þeim vináttu vora
og virðingu, sem eru heiðursgest-
ir í þessu samsæti.
“Verður er verkamaðurinn launa
sinna”, sagði Meistarinn. Laun
þeirra, sem opinberum störfum
gegna, og gegna þeim vel, verða
aldrei goldin í peningum. Hin
einu laun, sem að verulegu liði
koma, er viðurkenning og þakk-
læti fyrir verkin.
Margur hálaunaður starfsmað-/
ur fer frá verki sínu hungraður og
fátækur, af því honum var aldrei
goldið í öðru en peningum, og
hann fór á mis við þá umbun við-
leitni sinnar, sem hlýleiki og ást
fá ein í té látið. T?r mörgum op-
inberum starfsmönnum verður
einatt minna, en orðið hefði,
hefði sál þeirra notið þeirrar
næringar, sem auðsýnd vinátta og
samúð í orði og atlæti fá veitt
mannssálinni.
Þeir, sem fyrir aðra starfa op-
inberlega, eiga ávalt mikið á
hættu. Þeir eiga vellíðan að
minsta kosti tilfinninga sinna
undir mannúð og mildi þeirra, er
þeir starfa meðal. Engir starfs
menn, hvorki í söfnuði né öðrum
félagsskap, eru gallalausir. Alt
mannlegt er meira eða minna ó
fullkomið. Það er því enginn hlut
Jir jafn-auðveldur eins og það, að
finna að.og setja út á. Því miður
eru á fellum svæðum mannlífsins
einhverjir þeir, sem meira eru fyr-
ir það gefnir, að setja út á , en að
tala vel um það, sem vel er gjört.
Eg vona, að þeir menn séu ekki
margir í félagskap vorum. Hitt
ætti oss ávalt að vera ljúfara, að
viðurkenna alt, sem vel er gert,
0g knýja hvern annan fram til
meira áræðis og aukinnar viðleitni
í öllum greinum með drengilegri
aðstoð og þeim orðum og atlot-
um, sem hressa og gleðja starfs-
manninn.
Þau hjónin, Steingrímur og Sig-
nður Hall, hafa nú starfað í þjón-
ustu þessa safnaðar samfleytt í
hartnær heilan fjórðung aldar, —
hann sem organisti safnaðarins
og hún sem söngkona. Það er nú
komið fram á tuttugasta og fimta
ánð síðan þau voru ráðin í þjón-
ustu safnaðarins. Á síðastliðnu
sumri, 12. júní, áttu þau hjónin
og tuttugu og fimm ára hjúskap-
arafmæli. Þessa hvorstveggja
hefir safnaðar-stjórninni fundist
sjálfsagt að minnast, og hefir hún
því boðið söfnuðinum hingað í
kvöld til þess ^ð halda uppá þetta
tvöfalda aldar-fjórðungs afmæli
þessara vina vorra.
Eg geri ráð fyrir, að það séu
fremur fáir söfnuðir, sem sama
starfsfólk hafa haft í þjónustu
sinni syona lengi. Svona lengi eru
engir í þjónustu aðrir en þeir, sem
láta í té afbragðs þjónustu. Væri
söfnuður þessi beðinn um vitnis-
burð um hæfileika og starf þeirra
Hall-hjóna, þyrfti hann ekki öðru
að svara en þessu: ‘Þau hafa ver-
ið í minni þjónustu í 25 ár.”
Ágætari meðmæli getur maður
naumast hugsað sér. Og eg er þess
fullvís, að það er Fyrsta lúterska
pöfnuði hjartanleg einlægni, þegar
hann nú í kvöld vottar Mr. og Mrs.
Hall þakklæti fyrir gott sta.rí.
Lítilsháttar verð eg nú að
minnast á heiðursgestina — hvort
þeirra um sig — eins og þau hafa
komið mér fyrir sjónir.
Steingrímur Hall er óefað með
þeim mönnum íslenzkum, sem
beztrar söngmentupar hefir notið.
Nám stundaði hann við söngskól-
ann í Gustavus Adolphus College,
útskrifaðist þaðan með loflegum
vitnisburði og var sæmdur nafn-
bótinni Bachelor of Music. Veit
eg ekki betur, en a hann hafi ver-
ið fyrstur allra Islendinga að ná
því mentastigi. Kunnugt er mér
um það, hvern orðstir Mr. Hall gat
sér fyrir nám sitt og hæfileika,
þá er han var í St. Peter, svo eng-
inn námsmanna í þeirri grein á
þeirri tíð stóð honum á sporði.
Hvert álit skólinn hafði á honum,
má marka af því, að eftir er Stein-
grímur hafði um hríð haldið á-
fram námi, hjá söngmeistara á-
gætum í Minneapolis, var hann
kjörinn prófessor við skólann og
gerður kennari þar í hljóm-
fræði. Þótt hann ekki ílentist við
þann skóla, stafaði það ekki af því,
að þar skorti hann traust og til-
trú, því hann var mikllsmetinn.
Aðrar ástæður ollu því, að hann
kaus að verja æfi sinni til starfs
hjá löndum sínum. Hann flutti
til Winnipeg vorið 1995 og varð
litlu seinna organisti Fyrsta lút-
erska safnaðar og músik-kennari
hér í borg.
Eg get ekki stilt mig um að
minnast eitt augnablik á sjálfs
mín viðkyoningu við Steingrím
Hall. Við höfum þekst miklu leng-
ur en þau 25 ár, sem hér er eink-
um um að ræða í kvöld. Fundum
okkar bar fyrst saman, er við
báðir vorum kúasmalar suður í
Garðar-bygð. En samvinna okk-
ar byrjaði fyrst til muna nokkru
seinna í þreskingu þar í sömu
bygð. Við Steingrímur hlutum
sameiginlega þa$ trúnaðar-starf,
sem eg tel karmannlegast í þresk-
ingu og á vísindalegu þreskingar-
máli nefnist bucking straw. Ekki
þarf eg því veglega verki að lýsa
fyrir gömlum Garðar-búum, hér
viðstöddum. En fyrir börnum
og fáfróðum má eg lýsa athöfn
þeirri, er nú um ræðir.
Það var hræðilegt, hvað strá-
hrókurinn verður hár aftan við
þreskivélina á fáum mínútum og
hvað verkstjórinn tflar ljótt, ef
hann er ekki tekinn jafnóðum frá
vélinni. ÞaíT vandaverk var okk-
ur Steingr. 1^.11 ætlað. Til þess
að aka stráinu burt, höfðum við
félagar sinn uxann hvor og einn
mikinn lurk, eða ‘logg”, sem land-
inn kallar. Var “loggurinn” dreg-
inn fyrir strá-hrúguna og sinn ux-
inn hafður á hvorum enda, sinn
hvoru megin við hrúguna. Keyrði
svo hvor okkar sinn uxa; en þá
þurfti nú á samtðkum og samræmi
að halda; og hvorugur mátti
berja sinn uxa of-fast, eða hotta
á hann með sterkara áherzlu-orði
en hinn, svo ekki steyptist alt um
koll. Segi eg frá þessu af því,
að við þetta lærðist Steingrími hin
fyrsta og dýrmætasta lexía í sam-
ræmi (harmony) og þeirri harm-
óníu-fræði hélt hann svo áfram
við píanóið.
En frá þessu segi eg líka spaug-
laust, af því að mér hefir síðar
komið til hugar ,hvort samvinna
okkar unglinganna við strá-akst-
urinn suður í Garðar-bygð, hafi
verið forspá um þá miklu og góðu
samvinnu, sem við höfum síðan
átt, hann við orgelið, og eg við
altarið, í meir en 15 ár, og til þess
nú að þakka æskuvini mínum,
S. K. H., af öllu hjarta fyrir sam-
vinnuna og það “harmony”, sem
verið hefir með okkur.
Nú víkur sögunni til frú Sigríð-
ar Hall.
Það er orðið langt síðan að Sig-
ríður Hall fyrst hreif tilfinningar
íslendinga í þessari borg með
sinni ^ngurlíðu, yndislegu söng-
rödd. Hún var lítil 14 ára stúlka,
þegar hún fór fyrst að syngja í
gömlu kirkjunni á Pacific Ave.
Það var frú Lára Bjarnason, sem
uppgötvaði óvenjulega þíða og
fagra rödd hinnar ungu meyjar.
Og fyrir hjálp og tilstilli frú Láru
var það, að Sigga Hördal fór að
læra og fékk notið sín og svo ís-
lenzk þjóð notið Sigríðar Hall.
Síðan hefir Sigríður alt af verið að
syngja fyrir oss. t Við hana mætti
segja, eins og sagt var um ísjenzk-
an söngmann hér í fyrndinni:
“Og án þín virtist okkar þjóð
sem engin skemtun duga,
því syngjum vér þér litið ljóð
af ljúfum vinarhug.”
Eg man eftir því, þegar eg fyrst
heyrði frú Hall syngja. Lagið,
sem hún þá söng, var “Hið deyj-
anda barn.” (Móðir Ijúf, mig lang-
ar til að sofa)i Það var við-
kvæmnin í röddinni og skilning-
urinn á hlutverkinu, sem hreyf
mig. Til þessa dags finst mér
þau hin sömu einkenni fylgja söng
hennar. Sama viðkvæmnin, sama
túlkun sálarinnar, sem í hlutverk-
inu býr, kom fram á sunnudags-
J. V. AUSTMAN
haldið veglegt samsæti.
í bréfi að vestan er oss skrif-
að, að skotkóngi Canada, Mr. J.
V. Austman frá Kenaston, Sask.,
hafi nýlega verið haldið veglegt
samsæti í Regina, í tilefni af
hans nýjasta sigri í skotfiminni,
er hann komst fram úr ðllum skot-
görpum þessa lands, og hlaut fyr-
ir afrek sitt verðlauna medalíu
landstjórans í Canada.
Samsæti þessu hinu veglega,
stýrði Col. Styles i Regina, er á-
varpaði heiðursgestinn nokkrum
velvöldum 'orðum. Næst var til-
kynt, að Mr. Austman hefði hafinn
verið til sergeant-tignar, og dundi
þá við lófaklapp mikið, og sungu
veizlugestir: “For He’s a Jolly
Good Fellow.”
Yfirforingi 12. hervarnaum-
dæmis, afhenti Mr. Austman að
gjöf, forkunnar fagurt, áletrað
gullúr, til minja um sigur hans á
sviði skotfiminnar.
Stjórnarformaður Saskatchewan-
fylkis, Hon. J. T. M. Anderon,
hafði ætlað sér að taka þátt í
samsætinu, en fékk ekki komið
því við sökum anna. 1 hans stað
mættu þar tveir af ráðgjöfunum,
þeir Hon. M. A. MacPherson dóms-
málastjóri, og Hon. J. A. Merk-
ley, járnbrauta- og atvinnumála-
ráðgjafi.
Mr. J. V. Austman, er sonur hr.
Snjólfs J. Austmanns, sem mörg-
um er að góðu kunnur hér í borg-
inni.
Skólasetning
Á miðvikudaginn í síðustu viku
(18. þ. m.) fór fram skrásetning
nemenda í Jóns Bjarnasonar skóla.
Innrituðust þann dag 26 nemend-
ur, og er það stærrri hópur en
nokkurn tima áður hefir komist á
skrá skólans fyrsta daginn.
Næsta morgun var skólinn settur |
með venjulegri guðræknisathöfn, |
ásamt ræðum, er ýmsir fluttu.
Þar var kominn, eftir boði skóla-
ill hluti Vestur-lslendinga óski
því fararheill? Sérstaklega vil
eg mælast til þess, að menn sýni
kærleika sinn í vérki með því að
senda skólanum þá nemendur, sem
ekki geta gjört betur annars
staðar. R. M.
“Þak heimsin8,,
Lögrétta hefir áður sagt nokk-
uð frá hinum merku amerísku
rannsóknum í Gobi
stjóra, rof. L. W. Moench, k^nnari! orðjð hafa til þess
í Asíu,
að
sem
opinbera
við St. Paul-Luther College, í St.! hina æfintýralegustp, hluti um
Paul, iMinn. Sökum heilsubrests | frumsögu dýralífsins í forneskju
hefir hann fengið fjarveruleyfi j jarðarinnar.
frá embætti sínu um eins árs ' Sá heitir Roy Chapman Andrews
tíma, og býst við að eiga heima í j sem stjórnað hefir rannsóknum
Winnipeg meðan svo stendur á, jþessum, en frömpður þeirra hefir
kvöldið var í kirkjunni, er hún
söng lagið efir manninn sinn við
trúarljóðin dýrlegu, “Vertu, Guð
faðir, faðir minn”. — Fyrir mitt
leyti þakka eg irú Sigríði hjart-
anlegast fyrir viðkvæmu, angur-
blíðu tónana hennar.
Nú hefi eg minst á þau lítils-
háttar sitt í hvoru lagi. Verð eg
nú að tala nokkur orð um þau
sameiginlega.
Það var fyrir nokkuru meir en
fjórðung aldar, að eg var eit.t
sinn sem oftar staddur hér í Win-
]nipeg. Það var haldin samkoma.
Steingr. Hall var á samkomunni.
Eg held það hafi verið í fyrsta
sinn, sem hann kom til Winnipeg.
Sigga Hördal söng á samkomunni.
Ekki man eg nú fyrir víst, hvað
það var, sem hún söng, en mig
minnir að það væri þetta:
“Svo fjær mér á vori nú situr
þú, sveinn,,
en samt ertu hjá mér, því haml-
ar ei neinn.
Eg finn þig í dalnum þeim
dulda.”
Mér varð litið á prófessor Hall.
Kom þá sami spásagnarandinn yf-
ir mig, sem Hannibal forðum, og
eg horfði fast á prófessorinn ný-
bakaða o£ segi við sjálfan mig:
Þar sé eg, örlög þín, Steingrímur
Hall. Það rættist. Þau fundust í
“dalnum þeim dulda”. Þau léku
og sungu sig saman. Og svo gat
eg þau saman. Sá atburður gerð-
ist í Minneota, 12. dag júnímán-
aðar, 1904.
dag mót á heimili mínu þar. Fór-
um við svo út í kirkju, Páls kirkj-
una mína kæru í Minneota. Þar
var margt manna. Svaramaðui
brúðgumans var Gunnar B. Björn-
son hinn alkunni. En ekki ugði
oss það á þeirri gleðistund, að
hún, sem vottaði hjúskapar-sátt
málann með brúðurinni, myndi
lúka sinni suttu, fögru lífsleið fá-
um mánuðum síðar.
Frá þessum degi eru nú liðin
25 ár. Nærri alla þá tið hafa þau
átt hér heima. Vinir þeirra eru
fleiri, en tölum taki. Og nú kom
um við hér saman til þess að árna
þeim hamingju öll þeirra ókomnu
æfiár og biðja Guð að blessa þr
og dæturnar þeirra elskulegu
Sylviu og Evelyn, um leið og við
sem sðfnuður þökkum þeim af
alhug fyrir starf þeirra alt fyrir
oss í nærfelt fjórðung aldar.
Lifi lengi heiðursgestir vorir,
Steingrímur og Sigríður Hall.
og vinna lífsábyrgðarstarf fyrir
The Lutheran Botherhood. Hann
Hann hefir sterka trú á kirkju-
skólunum og sýnir þá trú í verki
með því, að senda son sinn í skóla
vorn, þegar hingað kemur. Hann
ávarpaði skólafólkið og aðra sam-
ankomna með alvöruþrunginni og
nytsamri ræðu. Lagði hann sterka
áherzlu á það, sem mestu varðar
í lífi manna, kristindóminn.
Næst talaði hr. Sveinbjörn Ól-1
afsson. Var hann sérstaklega |
kærkominn gestur. Hann er einn
af fyrverandi nemendum skólans,
— fór síðan til Valparaiso Univer-
sity í Indiana-ríki, útskrifaðist
þaðan B. A., og hefir síðan stund-
að ýmsu leyti verið Henry Fair-
field Osborn, einn af helztu
mönnum fornfræðinnar (palæon-
tologíunnar). Hann setti fyrir
aldarfjórðungi fram þá skoðun,
að ýmsar forndýraleifar, .— sem
fræðimensku þátímans vantaði
tilfinnanlega í kerfi sitt, til þess
að lína þróunarinnar yrði sem
ljósust, — hlyti að mega fipna í
j Norður-Asíu, helzt í Mongólíu.
j Hann dró þetta af legu þeirra
leifa, sem þá höfðu fundist og af
þeirri stefnu, sem ætla mætti af
þeim, að útbreiðsla dýranna hefði
haft.
Á grundvelli þessara athu^ma
gerðu Ameríkumenn svo út mik-
benda á það, að skepnan hafi lif-
að á laufi strjálla trjáa, líkt og
gíraffarnir, 1 landi þar sem sam-
feldir skógar voru í rénun og
stéfndi í uppblástursátt, en nú er
orðin auðnin ein þar sem hún áð-
ur lifði.
Það er sem sagt mjög sennilegt,
álítur Osborn, að um þessar slóð-
ir í * Asíu sé miðstöð uppruna .
mannsins. En frá Mið-Asíu er
nú talið, að rekia megi einnig
uppruna margra hinna helztu-
dýrategunda og hafi þær kvíslast
þaðan í vestur og austur, til Ev-
rópu og Norður-Ameríku. En Mið-
Asíu á að hafa skotið hátt úr sæ
mjög snemma (í lok júra-tíma) og
orðið að því meginlandi, sem hún
nú er, meðan Vestur-Evrópa og
vesturhluti Norðuí-Ameriku voru
enn svo að segja að brjótast upp
fyrir hafflötinn. Dýralífið var
þvi ólíkt, þó að skriðdýraöld væri
um alt, því nýjar landdýrategund-
ir fóru að þroskast i Asíu. Á of-
anverðum oligocætímum var Mið-
Asía orðin mesta kostaland heims-
ins, miðstöð jarðlífsins. — Ef til
vill tekst það einhvern tíma, að
finna frumforfeður mannsins í
þeim miðgarði. — Lögr.
lical Institute við North-Western |
1 inn leiðangur með ærnum kostn-
að guðfræða-nómi við Garret Bib-j aði ty þegs að lfiita að 9teinj?erð.
Il/'ol Twafif nfA tn X \Trtw4-V% TXT/\nf «\».n |
j um dýraleifum í Mongólíu. Ferð-
j in tók langan tíma, en árangurinn
varð einnig ágætur, einn af mestu
sigrum þessara fræða.
University í Evanston, í Ulinois-
ríki. Er hann að búa sig undir
prestsstöðu í Meþodistakirkjunni
í Bandaríkjunum. Hefir hann lok-
ið tveggja ára námi af þremur og
tekur nú að sér prestakall í norð-
urhluta Minnesota-ríkis um eins
árs skeið, áður en hann hverfur
aftur að skólanum og lýkur námi.
Sveinjörn hefir unnið sig áfram
á mentabrautinni með stökum
dugnaði og er sjálfum sér og öll-
um, s^m að honum standa, til sóma
í hvívetna. Hann var staddur í
bænum, er samkoma vor stóð, og
koro, eins og fleiri hefðu mátt
koma, af trygð til skólans og löng-
un til að vera við, þegar skólinn
tæki til starfa á ný. — Skólastjór-
inn greip tækifærið og bað hann
að ávarpa skólann. Það gjörði
hann með glöðu geði og talaði af
einlægum hlýleik um nytsemi þá,
sem hann hefði haft af skólanum.
Talaði hann margt uppörfandi til
nemenda og gagnlegt. Benti þeim
á alvöruna, sem þyrfti að vera í j
Leiðangursmenn fundu leifar
áf 13 dýrum, sem Osborn hafði
gert ráð fyrir að finna mætti, á
Gobíauðninni suður af Urga. Þeir
fundu t. d. leifar af svonefndum
Baluchiterium, sem talið er hið
stærsta spendýr, sem fundist hafi
í jörðu. Eitt þeirra fanst með
þeim ummerkjum, að talið er að
það hafi lent í kviksyndi fyrir
svo sem þremur miljónum ára og
druknað og jarðlögin svo hlaðist
ofan á það (þetta hefir verið á
oligocæntíma jarðsögunnar)k Þá
fundust og dínósárleifar — og egg
frá eldri (júra)tímum og sex litl-
ar hauskúpur frá svipuðum tím-
um, eða máske kring um tíu milj.
ára gamlar. Þessar kúpur telja
i fræðimenn að sýni umskiftaform
milli skriðdýra og spendýra, sem
áður vantaði, en Osborn gerði ráð
fyrir að þarna mætti finna.
Cunardförin til Islands
Ákveðið hefir verið, að Cun-
ardlínu leiðangurinn í sambandi
við þúsund ^ra afmæli Alþingis,
hefjist frá Montreal, þann 6. júní
1930. Skipið “Andania” hefir þeg-
ar verið valið til fararinnar, og
er það útbúið öllum nýtízku-þæg-
indum.
Samkvæmt ummælum aðal far-
þegaumboðsmanns Cunard félags-
ins, er vissa fengin fyrir því, að
fjöldi íslendinga hér í álfu taki
sér far með skipinu, auk mann-
fjölda mikils af öðrum þjóðflokk-
um.
Skoðar Cunard félagið það mik-
inn heiður, að eiga þess kost, að
flytja íslendinga héðan til hátíða-
haldanna 1930, og lætur ekkert til
sparað, að aðbúnaður allur verði
sem allra ákjósanlegastur.
Þarna á þá að vera fyrsta byrj-
starfi nemandans og starfi prests-Ln rándýra Qg h-fdýra gíðari
lns. _ Guð leiði þenna unga mann j tima Beinar leifar þegg> gem
og blessi. kallast gætu beinlínis forfeður
Hr. Sigurður Melsted, gjaldkeri rnannsins, fundúst hinsýegar eng-
skólans og meðlimur sjórnarráðs aci> en æfagamlar steinaldarleif-
hans, var þar einnig viðstaddur og i ar frummanna, sem þarna hafa
ávarpaði skólann lipurt og fallega. | búið> fundust. En eins og kunn-
Fluti hann honum hugheilar árn- Ugt er> hef lr mjög mikið verið
aðaróskir skólaráðsins á þessu rætt um möguleika þess, áð finna
nýbyrjaða starfsári. mætti eithvert stig milli manns
Bæði yfirkennari, Miss Salóme og apa, sem sananð gæti skyld-
Halldórsson, og skólastjóri, séra leika þeirra í þróuninni. En þenna
Rúnólfur Marteinsson, ávörpuðu millilið vantar sifelt og eru skoð-
nemendur, buðu þá velkomna og i anir fræðimanna á þessum efnum
fluttu þeim nauðsynlegar ráðlegg- mjög á reiki.
ingar og leiðbeiningar. Osborn álítur samt, að vísind-
Eitt hið allra ánægjulegasta, er um framtíðarinnar muni hepnast,
að finna forfeður mannkynsins á
þessum sömu slóðum, á þaki
heimsins, (roof of the world)
eins og hann kallar landið. En
hann telur sennilegast, að forfeð-
ur mannmsins hafi klofnað frá
annari mannlíkri apategund á oli-
gocæntímunum, sem einmitt voru
blómatínhir Baluchitherium-skepn-
unnar, sem þarna hefir fundist.
Landslagið, er skepnur þessar
hafa lifað í telui: hann einnig það
landslag, sem líklegast sé að ætt-
feður mannsins hafi þroskast í,
sem sé ekki í samfeldu skóglendi,
I skeði við skólasetning þessa, var
Þau mæltu sér þann hraðskeyti það> er hér fer á eftir>
frá séra Carli J. Olson í Wynýard.
Barst það skólastjóra í hendur,
meðan sunginn var fyrsti sálmur-
inn. Var það öllum viðstöddum
fagnaðarefni. Séra Carl er, eins
og kunnugt er, einn af ipeðlimum
skólaráðsins. Hann hefir sterka
sannfæring fyrir þörf skólans.
Wynyard, Sask., Sep, 18, 1929.
Jón Bjarnason Academy,
Caiæ Rev. R. Marteinsson,
652 Home St., Winnipeg. Man.
This is to wish the Faculty and
Students high success during the
year and God’s^richest blessings.
The mission of the School is the
loftiest, its opportunities bound-
less, and tht necessity for it para-
mount. Nothing on this earth is
so great as a truly educated
Christian life. Heartiest greet-
ings. Carl J. Olson.”
IMeð þessu ér þá 17. starfsár
skólans hafið. Skipið er leyst úr
T veir Islendingar drukna
í Winnipegvatni.
Rétt fyrir og eftir síðustu helgi,
vildu þau sorglegu slys til, að
tveir fslendingar druknuðu í Win-
nipegvatni. Guðmundur Matth-
ews, sonur Mr. og Mrs. Björn
Matthews frá Oak Point, Man.,
druknaði, er hann var að leggja
net við Rabbit Point, síðast liðinn
laugardag. Var hann rúmlega
tvítugur að aldri, og hið ágæt-
asta mannsefni.
Á mánudaginn var, druknaði
Eysteinn Eyjólfsson frá River-
ton, hálfa milu suður af Goose
Island. Var hann maður tæplega
hálf fimtugur að aldri, atorku-
maður, vinsæll og vel metinn.
Lætur hann eftir sig ekkju, ásamt
fjórum börnum.
Lögberg vottar syrgjandi ást-
vinum hinna látnu manna, sína
innilegustu samúð.
\
■____*______ t
J ARÐSTE YPUBYGGING AR.
Að tilhlutan Búnaðarfélags Is-
lánds, var fenginn hingað til lands
norskur maður, A. Lieng að nafni,
til að rannsaka skilrði fyrir bygg-
ingu jarðsteypuhúsa, og ef ger-
legt þætti, gera tilraunir með
jarðsteypu.
Hr. Lieng, sem er sá maður á
Norðurlöndum, sem mest hefir
unnið að byggingu jarðsteypu-
húsa, hefir nú lokið starfi sínu
hér. Hann héfir ferðast nokkuð
um landið, og athugað skilyrðin,
og hann hefir bygt tvö hús, ann-
heldur að nokkru leyti á berangri | að á Naustum við Akureyri, en
þar sem betra sé óg nauðsynlegra hitt j fræræktar og kornræktar-
að ganga að nokkru eða öllu stöð Búnaðarfélagsins á Sáms-
leyti uppréttur á tveimur fótum, | stöðum í Fljótshlíð. Til þess að
en flatur á fjórum. En baluchit- mönnum gefist sem bezt kostur á
herium voru þannig limaðar að kynnast skoðunum hans á mál-
skepnur, að þær minna hvað raest, inu og hverja framtíð hann telur
á gíraffa, hálslangar og háitr að jarðsteypuhúsin eigi hér á
framfæturnir o g hausstórar, en i landi, heldur hann fyrirlestur i
annars skyldastar nashyrningi af , kaupþingsalnum í Eimskipafélags-
núlifandi dýrum og mun stærri húsinu kl. 6 á morgun. Aðgangur
höfn. Má eg vænta þess, að mik- j en fílar. Þetta sköpulag þykir j er ókeypis. -— Mgbl. 3. sep.