Lögberg - 26.09.1929, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. SEPTEMRER 1929.
Bls. 3.
? -.9
: Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN 1 Fyrir börn og unglinga |j |

VORBYRJUN.
Velkomið aftur heim í Snælands haga,
heilnæma vor, og lát oss vetri glevma.
Þú flvtur með l>ér langa, l.jósa daga,
lífsþrótt og fjör í kalda Norðurheima.
Seiðandi frelsis söngvar þínir«óma,
sólbros á kinnum Fjallkonunnar ljóma.
Döng var hér þögn í döprum vetrar drunga,
dimman sem farg á brjóstum vorum hvíldi.
Þú hressir Jjósveig þreytta, aldna, unga,
alt kallar fram, sem snjór og kuldi skýldi.
Gleðin og yndið grær í þíyum förum,
Grómagn og angan liggur þér á vörum.
Fríkkar í sveitum, fram til heiða blánar,
fönnin í ám og la'kjum niður strej-mir.
Leika við ströndu léttar dætur Kánar,
lognspoglað haf í kjöltu sólar dreymir.
blikar af silfur-björtum fiska-göngum,
brunandi upp með nesjum lands og töngum.
Þýtur í lofti. Heyrið gleði-hreiminn!
hjartfólgnir gestir, tryggir fósturjörðu,
fljúga af hafi, heim í fjallageiminn,
hreiðra sig fram í dölum, út um fjörðu.
Vorið er komið, syngur álftasægur,
sumar í nánd og ljósrík vökudægur.
—Unga Isl. L. S.
BÆNHEYRSLA.
iErnar mínar runnu í halarófu á undan mér
upp lioltin. Eg gekk híegt á eftir þeim, með
nestispokann .minn á Öxlinni og Passíusálmana
í barminum. Mamma mín hafði gefíð mér þá
og mér þótti svo undur-vænt um þá.
~5
Þegar eg var kominn þangað, sem eg var
vanur að halda fénu á beit, settist eg niður á
mosavaxna þúfu og leysti af mér nestispokánn.
Þessi dagur var einn hinn unaðslegasti allra
þeirra, sem eg lifði meðan eg var smali. Morg-
undöggin blikaði liiminskær á maríustökkun-
um. Eg horfði ýmist á fljúgandi fiðrildin og
brosandi blómin, eða eg rendi augum yfir ærn-
ar mínar, þar sem þær dreifðu séy um lyng-
gróna holtjttðrana og ljósgrænar lautirnar.
Hálsinn var víði vaxinn, og öldugangur kom á
grasið, þegar morgunblærinn andaði á það.
Þarna voru líka 'hingað og þangað iðgræn dý,
með svalandi uppsprettuvatni, svo að ekki
þurftu ærnar mínar að vera þyrstar, enda voru
þær spakar.
Eg vildi nú fara að gera mér eitthvað til
skemtunar; tók eg því nokkur ýsubein upp úr
vasa mínum, sem eg hafði haft með mér, og fór
að smíða fugla úr þeim með vasahnífnum mín-
um; en alt af var eg samt með hálfan hugann
hjá ánum mínum.
Enginn, sem þekkir ekki það af sjálfs sín
reynslu. getur gert sér í hugarlund, hve þung
byrði liggur á hjarta ungs smaladrengs, er vill
stunda verk sitt með dyf?ð og trúmensku. Eng-
inn veit, hve tárin hans eru beisk og lieit, þeg-
ar hann vantar eitthvað af ánum sínum, þó ekki
sé nema ein. Enginn veit, hve mikið hann tek-
ur út, þegar hajm verður að híma klæðlítill yfir
fénu, úti í stormi og rigningu, frá morgni til
kvölds. Enginn veit, hve kalt augnaráð eða
vanþakklátt orð getur sært hjarta 'hans., þegar
hann loks kemur heim á kvöldin. Enginn veit,
hvað hann er dapur, þegar hann verður að fara
aleinn, á sunnudagsmorgnana, upp á háls eða
upp í fjall, þegar allir aðrir mega lifa og láta
eins og þeir vilj.a Enginn sér þetta né skilur
til fulls, — nema Guð.
v Enginn getur heldur gert sér í hugarlund,
hvað smaladrengurinn er glaður, þegar alt leik-
ur honum í lvndi; þegar allar ærnar eru vísar,
og Veðrið er fagurt; þegar tekið er á móti hon-
um með alúð og nærgætni á kvöldin, þegar hann
kemur heim. Enginn veit, hvað einveran getur
oft og tíðum verið hónum sæl, þ'egar hann er að
leika sér, þegar hann skoðar fegurð náttúrunn-
ar, jiegar hann lítur up til himins, í hljóðri bæn.
Enginn sér þetta né iskilur til fulls,_nema
Guð.
Það var kominn miðaftan, og eg hafði ekki
gefið mér enn tíma til að lesa í Passíusálmun-
um mínum. Eg tók þá því úr barmi mínum og
fór að lesa. það var ekki í fyrsta ^inni, að bless-
aðir Passíusálmamir veittu mér hugsvölun og
fró í hjásetunni.
Eg fór að hugsa um, iivað mamma mín hefði
verið góð, að gefa mér Passíusálmana; en þeg-
ar eg liugsaði um mína elskulegu móður, fyltist
hjarta mitt djúpri og brennheitri þrá. Mig lang-
aði svo til að ejá hana, varpa mér í ástrfkan
faðiminn liennar og kyssa hana. Hún var sel-
ráðskona í Miðhópi ]>etta sumar. Mér fanst
svo langur tími vera liðinn frá því eg hafði séð
hana. Eg mintist hennar á hverju kvöldið þeg-
ar eg var lagstur út af á koddann, en þá mundi
eg líka eftir því, sem hún sagði, þegar hún
kvaddi mig. Hún sagði, að eg œtti að elska
frelsara minn, og vera gott barn. Síðan kvsti
hún á tárvotan vangann á mér.
“í dag er laugardagur, og á morgun er
sunnudagur; þá geta allir farið, hvert sem þá
langar til. En eg? Hér verð eg að hftna allan
daginn uppi á hálsi, og fæ ekki að finna þig,
eisku mamma mín! Ætli ]>að sé til nokkurs að'
hiðja þig, Drottinn minn og frelsari, að lofa
^uér að finna liana mömmu mína á morgun? —
Nei, nei, það er ekki til neins. Það mundi eng-
inn vilja sitja hjá ánum fyrir mig, og svo hefi
eg engan liest, — ó, Guð minn góður, en migv
langar þó svo mikið til þess.” Eg greip báðum
höndum fyrir andlitið og lagðist á bæn.
Haf'i eg nokkurn tíma beðið heitt, þá bað eg
lieitt í þetta sinn.
En nú kemur atvik, sem eg gleymi aldrei,
meðan eg lifi. Eg var ekki fyr staðinn upp, en
eg sá livar maður kom hlaupandi suður eftir
hálsinum. Hann var ekki nema örfáa faðma
frá mér og eg sá að liann bar beizli á hand-
leggnnm.
Eg flýtti mér að þerra af mér tárin. Nú
þekti eg manninn; það var hann Mangi frá
Valdarási. Hann kastaði á mig kveðju og
mælti: ‘ ‘ Eg kom að Tungu áðan, og Ögmund-
ur kaupamaður biður þig að koma lieim með
hann Grána sinn í kvöld, því að hann ætlar að
ríða austur í Vatnsdal senmma á morgun. Svo
átti eg að segja þér, að koma heim með Eauð
líha, því að þú átt að fá að fara með honum út
að Miðhópi, að finna hana mömmu þína, en
Steini ætlar að sitja hjá ánum fyrir þig.” Um
reið og hann slepti síðasta orðinu, rétti liann
mér beizlið og snæri, sem hann hafði haft í vasa
sínum. Síðan hljóp hann skáhalt niður hálsinn,
og niður eftir mýrunum.
Eg stóð enn þá kvr í sömu sporum, og starði
orðlaus af undrun og fögnuði á eftir þessum
blessaða boðbera friðarins og hamingjunnar.
Eg fór blátt áfram að gráta af gleði, og lofaði
Guð fyrir það, að hann skyldi hafa hevrt bæn
mína svona fljótt.
Loks var eins og eg vaknaði af draumi. Eg
sá að það var kominn tími til að reka ærnar
heirn. Eg sá það á þvf, hvað sólin var farin að
lækka á lofti, og skuggamir sögðu mér það.
Eftir dálitla stund var eg kominn heim á
kvíaból með ærnar mínar og báða hestana. Eg
reið syngjandi, á harðastökki, yfir holt og hæð-
ir, mýrar og keldur, og kunni mér ekki lff ti, því
að eg hlakkaði svo mikið til morgundagsins.
Sólin var að gægjast upp undan fjallinu,
þegar við Ögmundur lögðum á stað morguniim
eftir. Ó, livað Víðidalurinn var fagur þá! Sól-
skinið færðist smátt og smátt yfir vesturhelm-
ing dalsins, og elti hoppandi skuggann, sem enn
huldi austurhelminginn. Þama rann áin í fögr-
um bugðum, speglandi í sér morgungeislana, og
þarna sló sólin gullnum roða á hið fagra og ein-
kennilega Borgarvirki. Blár reykur leið beint
upp í loftið frá hverjum bæ„ því það var blæja-
logn.
Ögmundur kvaddi mig við.túngarðinn í ]\Iið-
hópi og reið austur í Vatnsdal, en eg hélt áfram
beina leið upp í selið, þar sem mamma mín var
að ba til smjör, skyr og osta úr mjólkinni.
Mér fór að hitna um hjartarætur, þegar eg
sá selið álengdar. Eg vissi, að þar var mín
góða móðir, sem hafði kent mér svo margt
gott og fagurt. Mér blandaðist ekki liugur um,
að hún, væri bezta manneskjan undir sólunni.
Ó, hvað eg lilakkaði nú til að sjá hana!
Eg flýtti mér af baki, og hljóp inn í selið.
Þar stóð mamma mín á miðju gólfi, innan um
mjólkurti'ogin. Svitinn bogaði af enninu á
henni, því að hún varð að sinna mjólkinni eins
fyrir því þó að sunnudagur væri. Eg varpaði
mér í útbreiddan faðminn á henni. Hún þrýsti
móðurástarinnar brennandi kossum á vanga
minn og vafði mig að brjósti sínu.
‘‘Guði sé lof!” sagði mamma brosandi. “Eg
átti ekki von á þér núna, elsku drengurinn
minn.”
“Eg er nú samt kominn, mamma mín,”
svaraði eg, frá mér numinn af fögnuði. —
Bernskan.
RJÚPAN.
Það var logn og glaða sólskin, enda kom
það sér vel, því að alt fólkið var í óðaönn að
binda og flvtja heim lieyið af engjunum. Aum-
ingja hestarnir voru svo þreytulegir, og eg
* heyrði stunurnar í þaim, þegar eg tejnndi þá
heim að heytóttinni, því að sáturnar voru svo
þungar. Um nónbilið ætlaði eg að teyma þá
. lieim í hlaðvarpann; þá átti alt fólkið að borða
miðdegismatinn í flýti; en þegar eg er á leiðinni
heim túnið með liestana, sé eg hvar Nonni litli
stendur úti á hlaðinu og gónir uppp í loftið.
- “Eg skal berja ykkur. óhræsin vkkar,” org-
aði liann.
“Því læturðu svona, Nonni?” spurði eg.
Nonni starði upp í loftið, og lét sem hann
sæi mig ekki. “Eg skal berja ykkur,” sagði
hann aftur, og krepti hnefann. Eg hélt, að
strákurinn væri nú alveg að ganga af göflun-
um. v
Það leið samt ekki á löngu, áður en eg fékk
að vita hvernig á þessu stóð.
Eg heyrði alt í einu ógurlegan vængjaþvt,
og leit við; sá eg þá, livar rjúpa kom á fleygi-
ferð. Hún þandi vængina eins og hún gat. og
flaug í dauðans ofboði undan tveimur fálkum,
sem eltu liana með útþöndum klóm og gapandi
goggum. Aldrei hefi eg séð annan eins eltinga-
leik. Eg gat ekki haft augun af rjúpunni. Við
Nonni höfðum ekkert viðþol, af eftirvæntingu
að sjá leikslokin. Þarna kom blessuð rjúpan
og' stefndi beint á okkur. Það var eins og hún
héldi okkur verndarengla, sem gætu hjálpað
henni, enda var lienniíralveg óhætt að treysta
I okkur Nonna, því að við vildum fegnir hjálpa
henni.
“Æ, þeir eru að ná henni!” hrópaði Noúni
örvæntingarfullur, þegar hann sá, að óðum dró
saman með rjúpunni og óvinum hennar.
“ó, Guð minn góður, hjálpaðu rjúpunni! ’
andvarpaði eg, þegar mér-+sýndust fálkarnir
vera að hremma hana. Alt í einu brevtir rjúp-
an stefnu sinni. Hún steypir sér þráðbeint
niður.
“Ó, hxin er dauð,” sagði Nonni, þegar rjúp-
an datt magnlaus niður á hlaðið.
“Nei, nei, ekki alveg dauð,” svaraði eg,
glaður í bragði, þegar eg sá hvar rjúpan flögr-
aði undir kiúðinn á Rauð gamla, og ætlaði að
gera hann alveg ærðan; léta hann sér þó ekki alt
fvrir brjósti brenna, hann Rauður gamli.
Við Nonni höfðum nú annað að gera, en að
sinna rjúpunni. Þarna æddum við fi*am á
hlaðvarpann, á móti þessum óhræsis-vörgum,
og mönuðum þá að berjast við okkur, ef þeir
bara þvrðu. Fálkarnir urðu dauðhræddir við
okkur Nonna, enda vorum við ekki árennilegir,
þar sem við stóðum þarna í hlaðvarpanum með
krepta hnefana, sótrauðir af heift og hefndar-
gimi.
Fálkarnir flugu hátt upp í loftið, og sveim-
uðu yfir kirkjuturninum, en ekki flugu þeir
burt; nei, nei, þeir voru ekki enn vonlausir um.
að þeim tækist að ná í rjúpuna.
Þegar okkur Nonna var runnin mesta reið-
in, fórum við að gæta að rjúpunni, en gátum
hvergi fundið hana. Við leituðum kring um
allan bæinn, og fundum hana ekki. Loks datt
okkur í hug og gæta inn í skemmuna. Jú, þarna
• kúrði auminginn á miðju skemmugólfinu. Við
Nonni þorðum ekki að sleppa henni út að svo
stöddu, heldur lokuðum við dvrunum vandlega,
því að enn sveimuðu fálkamir yfir klrkju-
turninum.
Þegar eg kom inn, var fólkið að enda við að
borða, svo að eg hafði naumast tíma til að
glevpa í mig úr skálinni minni. Eg hafði evtt
öllum tímanum í þessa fálkaviðureign. En ]>að
gengur svo til í heimi þessum, að það verður
ekki -vdð öllu séð.
Um kvöldið voru fálkarnir horfnir. Þeir
hafa víst flogið eitthvað langt, langt í burt,
enda hafa þeir séð, að þeir mundu aldrei sækja
gull í greipar okkar Nonna.
Við Nomii lukum upp skemmudyrunum
með mestu varkárni. Við vorum svo hræddir
um, að rjúpan mundi fljúga út, en við vildum
nú kveðja hana að skilnaði. Þessi grunur var
samt ástæðulaus. Rjúpan sat grafkvr. Eg
gekk rakleiðís til hennar, tók hana í fang mér
og bar hana iit í skemmudyrnar. Hún reyndi
að baða vængjunum, en eg tímdi ekki að missa
hana. “Ó, hvað eg skal vera góður við þig,
ef þú vilt vera hjá mér,” hugsaði eg. “Þá
skulu fálkarnir aldrei ná þér. ”
En rjúpan vildi heldur fljúga frjáls um
geiminn, og eiga hættuna yfir höfði sér, en að
vera fangi hjá mér, því að hún unni frelsinu
meir en öllu öðra.
Rjúpan reyndi nú aftur að baða vængjun-
um, en eg hélt henni fast, því að mér fanst svo
sárt að skilja við hana. En þegar eg fann, hvað
hjartað í henni barðist ákaft, af kvíðanum og
hræðslunni, þá féll mér allur ketill í eld. Mér
sýndist hún depla tárvotum augunum. Eg lagði
hana viðkvæmt að brjósti mínu, og kvaddi liana
eins og ungur maður mundi kveðja unnustu
sína, sem lfann væri vonlaus um að sjá aftur. í
þessu lífi.
“Vertu sæl, blessuð rjúpan mín!” sagði eg
og slepti öllum tökum.
“Vertu sæl!” tók Nonni upp og árnaði
lienni allra heilla..
Kvöldroðinn var svo undurfagur. Það var
blæjalogn, svo að ekki blakti hár á höfði.
Rjúpan sveiflaði sér léttilega út í djúpan og
bláan himingeiminn. Hún laugaði vængina í
deyjandi kvöldsólargeislunum. Nú var hún
frjáls. Við Nonni störðum á eftir henni, með
társtorknum augum. Síð^st sáum við örlítinn
blett í fjarska. Það var rjúpan; við eygðum
hana enn þá, en svo hvarf út í ónedanlegan
geiminn — og við vitum ekkert um hana síðan.
— Bernskan.
KISA.
Þegar illa á mér lá
og omuðu tárin hvarmi,
til mín komstu, kisa grá,
og kúrðir mér að banni.
Margir segja að söngur þinn
sé af verra tagi.
Þú hefir samtj sál mér inn
sungið dýra bragi.
Ekki’ eru að vísu öll þín hljóð
eftir réttum nótum,
en þau koma kær og góð
frá kattarins hjartarótum.
Mér finst enginn efi á því,
þótt aðrir vilji’ ei trúa,
að kattar þeli þínu í
þöglar ástir búa.
Proíessional Cards
DRS. H. R. & H. W. TWEED
Tannlæknar.
406 Standard Bank Bldg.
Cor. Portage Ave. og Smith St.
Phone 26 645. Winnipeg
H. A. BERGMAN
ísl. Iög£ræ8ingair.
SkrlfBtofa: Roocn Sll MoArttnr
Bulldlna, Port&K* Anv
P.O. Boz 1656
Phonea: 26 S48 og 26 246
LINDAL, BUHR &STEFÁNSSON
Islenzklr lftgfraeðingar.
256 Main St. Tala.: 24 162
pelr hafa etnnig akrlfatnfur að
Liundar, Riverton, Olmll og Plney
og eru l’ar að hltta & eftlrfylaJ-
andl tlmum:
Lundar: 'Fyrsta miðvikudag,
Rlverton: Fyrsta fimtudac,
Oimli: Fyrata miðvikuda*.
Piney: Priðja fðatuda*
1 hverrjuxn mðnuði
J. Rspar Johnson,
B.A., L.L.B., LL.M. (Harv.)
tslenzkur lögmaður.
Rosevear, Rutherford, Mcln-
tosh & Johnson.
910-911 Electric Railw. Cmbra.
Winnipeg, Canada
Sími: 23 082 Heima: 71 753
Cable Address: Roscum
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa:
308 Mining Exchange Bldg.
Main St. south of Portage
Phone: 22 768
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B.
Lögfræðingur
Skrfstofa: 702 Confederation
Life Building
Main St. gegnt City Hall
Phone: 24 587
SIMPS0N TRANSFER
Versla með «(|4-<I>< hanenaíðður.
Annaat einnl* um allar tecundlr
flutnlnga.
681 Arlington St., Winnipef
Bezt þú skilur bömin smá,
sem bera þig sér á örmum,
við þau mjúkt þú malar þá
og mænir á þau í hörmum.
Mig liafa glatt þín ljóðin löng,
og látið tárin þorna,
er þú kvaðst þinn kattarsöng
kát um bjarta morgna.
Þegar loksins líkaminn
legst að föllnum baðmi,
kýs eg að vera, kisi minn,
köttur í meyjarfaðmi!
—Unga Isl. , Gu'ðm. Guðmundsson.