Lögberg - 12.12.1929, Page 2

BIs. 2.
1
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. DESEMiBÍER 1929.
Um kveðskap
Jonasar Hallgrímssonar
Eftir Einar Ól. Sveinsson.
I.
Líf listamannsins er fegurst,
þegar það er skammvint. Þegar
honum hefir orðið þess auðið, að
að opinbera anda sinn, og það er
enn mitt sumar, er hann gengur
inn um dyrnar, sem engin kemur
út um aftur. Þá sér enginn hið
daprasta af öllu döpru, hnignun
hans og afturför. Þá þarf hann
ekki sjálfur að reyna hið þj'ngsta
af öllu þungu, áfrjósemi og and-
lega trénun. Og jafnvel þótt ör-
lög sumra manna séu svo fágæt-
lega björt, að þeir þroskist tfram
á elliár, geta þeir þó ekki átt>vor-
ið nema einuj sinni, gróandann,
lifandi safann/ töfra angandi
vornætur. Haustið á sína miklu
fegurð til, en haustið er þó aldrel
nema haust.
Skáldferlll Jónasar Hallgríms-
sonar var jafn fagur og hann var
skammur. Sem skáld var Jónas
frábærlega hamingjusamur. Hon-
um varð það auðið, að fylla kvæoi
sín þeirri fegurð, sem hann sá t
veröldinni, og hann dýrkaöi af
öllu hjarta sínu. Hann var ein-
hver mesti listamaður allra ísl.
skálda, einhver mesti meistari
formsins. Honum varð þess auð-
íð, að berjast til sigurs fyrir
þeirrí stefnu, sem Bjarni Thorar-
ensen hafði hafið — það var ekki
einungis rómantíkin, heldur end-
urfæðing íslenzkrar ljóðlistar.
Þegar Jónas kemur fyrst fram,
yrkir sin ifyrstu kvæði, sem varð-
veitt eru, virðist hann fullþroska
1 ljóðagerð. Síðan yrkir hann hátt
á annan áratug, þá deyr hann.
Hefir skáldskapur hans þróast á
þessum stutta tíma, hefir hann
breyzt? Eða hefir þetta árabil
verið eitt langt augnablik, óbreyt-
anlegt og fullkomið, án þess að
tannhjól tímans þokaði því
“annað hvort aftur á bak
ellegar nokkuð á leið”?
Þetta mál mun eg ræða nokkuð
í línum þeim, sem á eftir fara, og
mun eg ekki sízt líta á það, sem
stöðugt virðist hjá Jónasi: form-
ið.
II.
Þrent virðist haifa haft mest
áhrif á Jónas Hallgrímsson á
yngri árum hans: klassicismi
Bessastaðamanna, kvæði Bjarna
l’horarensens, Osían.
Klassicismi Bessastaðamanna
snertir einkum form Jónasar og
mál — gott dæmi þess er, að hann
þýðir kvæði eftir Horatíus á inn-
dælt íslenzkt mál undir fornum
háttum (ljóðahætti og fornyrðis-
Iagi)v Iíkt og Sveinbjörn Egílsson
gerði. Má ekki ólíklegt þykja, að
frá Bessastöðum sé Jónasi kom-
inn hinn klassiski blær á ýmsum
hinum síðari kvæðum, er vikið
verður að seinna. Bjarni hefir
líka áhrif á form hans, bæði hjá
honum og , Bessaötaðamönnum
lærir Jónas að beita .fornháttun-
um, en hjá Bjarna að fara með
nýrri háttu, og verður honum
brátt miklu fremri í því. Hjá
Bjarna er enn nokkur átjándu-
aldarkeimur í meðferð þeirra, ó-
eðlilegar áherzlur, mislipur kveð-
andi, gamalt skáldskaparmál
(kenningar) — en hjá Jónasi er
þetta alt horfið; málið er hreint,
einfalt, fagurt og fellur nákvæm-
lega að bragarhættinum.
Með kvæðum Bjarna drekkur
Jónas í sig hinn nýja anda: róm-
antíkina. í huga hans verður
vorleysing, ótal öfl losna úr læð-
ingi og fá að njóta sín; hann má
nú gefa sig á vald flugi hugans,
ólgandi litblliki tilfinninganna,
þyrstri fegurðardýrkun. Og með
hetjunum úr Ossían reikar hann í
þunglyndi hins unga manns um
einmanalega, dapurlega heiðina,
og þaðan er sem hinn rökkurmildi,
keltneski tregi veiti honum svöl-
un.
En þetta er alt að mestu orð-
mn hlutur, þegar Jónas yrkir
hin fegurstu kvæði sín. í þeim
hefir hann þegar alla aðaldrætt-
virðist mér skera sig úr kvæði
ina í svip sínum. En nokkuð
ar hann fer utan í fyrsta sinn,
séu þau borin saman við síðari
kveðskap hans.
III.
Lítum fyrst á formið. Að hátt-
um er hann ekki ýkjaauðugur á
þessum tíma. Langmest ber á
fornháttunum, fornyrðislagi og
ljóðahætti; dróttkvætt (óreglu-
legt)i og hrynhenda koma fyrir.
Frá Sveinbirni Egilssyni hefir
hann háttinn----og ekki svo lítið i
anda kvæðisins með — í kvæðinu
“Nótt og morgun”; það er sá sami
og er á kvæði Sveinbjarnar:
“Fósturjörðin fyrsta sumardegi”.
Frá Bjarna er bragurinn á
‘^Skraddaraþönkum’’ um kaup-
manninn, sbr. Freyjukettir Bjarna,
og kvæðið um sumardagsmorgum
inn fyrsta er ort undir sama lagi
og “Lofsöngur” Claus Frímanns,
oem Jónas þýðir á þessum árum
(“Líti eg um loftin blá”). Þegax
7Íð er bætt nokkrum rímnaháttum
og fáeinum öðrum háttum á há-
kvæðum Jónasar, þá er upp tal-
1(5! Fleiri hættir koma ekki fyrir
1 íslenzkum kveðskap Jónasar á
þessum tíma.
Annað, sem vert er að athuga,
er meðiferð hans á hinum fornu
háttum, fornyrðalagi og ljóða-
hætti. Eins og þeir Konráð og
Brynjólfur benda á í fyrstu út-
gátfu Ijóðanna, blandar Jónas
pessum háttum oft saman -— V
sama kvæði skiftast þeir á eða
þeim er slengt saman í einni vísu;
t. d. hefst vísan á fornyrðalagi:
Hví und úifnum
öldubakka
sjónir inndælar
seinkar þú að íela—
svo hefst ljóðahátturinn:
blíða ljós,
að bylgju skauti
hnigið hæðum frá?
Kvæðið Galdraveiðin er und-
ir ljóðahætti, nema fyrsta erind-
ið:
Hvað mun það unöra,
er eg úti sé, —
þrúðgan þrætudraug
um þveran dal
skyndilega
skýi ríða?
Hér ber nú svo kynlega við, að
ník kemur- á lesandann í Iok
þriðju braglínu: hann veít ekkí,
nvort þar á að koma þögn ljóða-
hattarlns, sem gerir imuna a«
kjarnyrði, eða hann á að hlíta
leiðslu fornyrðalagsins, er gerir
erindið alt að óslitinni frásögn
og lýsing. í þesu hviki milli hátt-
anna, þesari óvissu, þessum skorti
á hreinum stíl, birtist æska
skáldsins: hann hefir enn ekki
óðlast alt það vandlæti og þann
stílþroska, sem kemur síðar fram
í hverju kvæði hans.
I sömu andránni og taldir ern
fram gallar á formi Jónasar á
pessum árum, hæfir vel að geta
annara vísna, sem að þessu leyti
eru fullkomnar. Jónas lætur dala-
bóndann kveða í óþurkum:
Hví svo þrúðgu þú
þokuhlassi,
súldanorn,
um sveitir ekur?
Þér mun eg offra
til árbóta
kú og konu
og kristindómi.
Þessi vísa er meitluð og köld.
eíns og mörg vísa frá síðart ár-
um Jónasar. — Þetta kveður hann
um næturvindinn:
Þegi þú, vindur!
þú kunnir aldregi
hóf á hvers manns hag;
langar eru nætur,
er þú, hinn leiðsvali,
þýtur í þakstráum.
Þegar til efnisins kemur, finn-
um vér meðal kvæða Jónasar frá
þessum tíma allmikið af tæki-
færiskvæðum — og oss kemur í
hug kveðskapur Bjarna Thorar-
ensens, hve sjaldan andinn kom
yfir hann, nema sérstakar ástæð-
ur væru til (en þá líka oft dug-
Iega, því skal ekki neitað)*. Vér
sjáum fram á það, að ef Jónas
hefði verið í Reykjavík alla æfi,
hefði hann orðið skáld smáþorps-
ins, ort ifyrst og fremst erfiljóð,
samsætisljóð og háðkvæði um
menn (“Skraddaraþankar um
kaupmanninn”) og viðburði í
þorpinu. Vafalaust hefði margt
fallegt verið í því, en þau kvæði,
sem oss eru nú kærust, væru þá
ekki til. — Sjóndeildarhringur
hans hefði þá aldrei orðið svo
víður sem hann varð. Hann hefði
ef til vill orðið sælli — en hann
hefði varla orðið betra skáld við
að verða makindalegur borgari,
En æfi hans varð önnur — hann
Ienti í íflokki lítt þokkaðra nýj-
ungamanna, Pjölnismanna, óg
hann varð að þola harma og
eymd — en bví ifleiri, sem harmar
hars voru, því fegri urðu kvæði
hans.
IV/.
Frá fyrsta tímabilinu í kveð-
skap Jónasar er kvæðið “Söknuð-
ur” —ifegursta eða næst-fegursta
ástakvæði hans. Kvæði þetta ei
vottur ógæfusamlegrar ástar, sem
i'yrir Jónas kom á þessum árum
og fylgdi honum út yfir haííö
1832 og lengi síðan. Svo leiðin-
íegur hlutur sem ógæfusamíeg
ást er, einkum sé hún íangsöm,
þá tjáir ekki að neita þeirrí siað-
reynd, að áhrif hennar á bok-
mentirnar, hafa veríð geysimikil.
Þarf ekki annað en nefna dæmi
eins og Petrarca og Goethe (Wer-
ther) til að sanna það. — Hug-
myndína í kvæðið (Söknuð- hefir
Jónas sótt til Goethes (“lEg minn-
ist þín”), svo sem alkunnugt er,
en hitt er ekki síður kunnugt, hve
snildarlega hann fer með hana,
eirda er kvæðið ritað með blóði.
1 hinni nýju útgáfu af ritum
Jönasar, er annað ástakvæði,
‘■reröalok", sett I ílokk ineð
kvæðum frá þessum tíma, og
Indriði Einarson (Iðunn 19S8, bls.
279) telur það ort rétt eftir norð-
urför Jónasar úr skóla 1828. En
allir hinir fyri útgefendur hafa
skipað þvi miklu síðar i ujóð
hans.. Hefði þeim Konráð og
BrynjóLfi átt að vera manna bezt
kunnugt um þetta. . Eg sé ekki
ástæðu til að víkja frá hinni eldri
skoðun, nema ný rök komi fram.
sem afsanni hana. Hannes Haf-
stein getur þess til, að kvæðið sé
ort í raunum Jónasar á síðari ár-
um hans: “Gamlar og gleymdar
ástir frá skólatíð hans vöknuðu
og komu fram í hinu inndæla
kvæði ‘Ferðalok“. Mundi það
ekki vera konan, sem Jónas hefír
í huga í stökunum “Enginn græt-
ur íslending”:
“Mér var þetta mátulegt!
mátti vel til haga,
hefði ég betur hana þekt,
sem harma ég alla daga.
Lifðu sæl við glaum og glys,
gangi þér alt í haginn!
í öngum mínum erlendis
yrki ég skemsta daginn.
Sólin heim úr suðri snýr,
sumri lofar hlýju;
o, að eg væri orðinn nýr
og ynní þér að nýju’.
E$ þessi skoðun er rétt, væri það
ást Jónasar til Þóru Gunnars-
dóttur, æskuást hans, sem hefði
skotið upp í huga hans löngu síð-
ar, mögnuð af þungum hörmum,
“eins og heillastjarna í sjávar-
háska” (Baudelarie)'.
VI.
Sumarið, sem Jónas fer utan í
fyrsta sinn, markar tímamót I
kveðskap hans. Hann er nú alt
í einu kominn fjarri ættlandi sínu
—hann sér það nú aðeins í draum-
um sínum og elskar það nú enn
heitar en áður. Hann er kominn
úr fábreytta þorpinu á Seltjarn-
arnesi til borgarinnar, með mann-
fjölda hennar og allskyns tæki-
færum, glaumi og skarkala, vís-
indum, skáldskap og veraldarlífi.
Hann drekkur djúpan teyg af Öll-
um lindúm hennar. Hann finn-
ur nú sterkar en áður andvara
hinnar rómantísku stefnu — hann
kynnist nú fyrst og fremst hin-
um þýzku skáldum. Og hann
heyrir gnýinn af frelsishreyfingu
þeirri, sem hafin var með júlí-
byltingunni á Frakklandi 1830.
Alt það, sem nefnt var, kemur
fram í kvæðum hans. Formgallar
þeir, sem fundnir verða á kvæð-
um hans áður, hverfa. Kveðskap-
ur hans auðgast að háttum og
hugsjónum, sjóndeildarhringurinn
víkkar. Sjáið, hversu nýir brag-
arættir þyrpast nú fram!
Vér sjáum fornhættina, sem nú
eru orðnir ðruggir og stílhreinir.
Auk þeirra, sem áður voru nefnd-
ir, koma nýir til. Tögdrápulagið,
létt og f jaðurmagnað eins og dans-
mær:
Sofinn var þá fífill
fagur í haga,
mús undir mosa,
már á báru ....
Dróttkvætt kemur fram í nýrri
mynd (lengt um eitt atkvæði,
vísan fjórar línur), en svo mjúkt,
að það er nærri því ókennilegt:
Ungur var eg og ungir
austan um land á hausti
laufvindar blésu ljúfir.
lék ég mér þá að stráum.
Enn fleiri fornháttaaifbrigði koma
fvrir, sem oflangt yrði upp að
] telja. — Þá koma suðrænir hætt-
ir, hlýir eins og sumargola:
Bezta Meðalið Við Nýrnaveiki
og Blöðrusjúkdómum.
Þegar maður tekur inn hið fræga
meðal, Nuga-Tone, nokkurn tíma,
þá ve'rður afleiðingin sú, að taug-
arnar, vöðvarnir og öll líffærin
verða miklu styrkari en áður. Þetta
kemur í veg fyrir blöðrusjúkdóma,
jafnframt og það styrkir nýrun,
lifrina, magann og önnur helztu
líffæri. Það læknar líka verki i
taugunum og vöðvunum, gigt, höf-
uðverk, svima og annað slíkt.
í síðast liðin 35 ár hafa milj-
ónir manna reynt, að það er eng-
inn heilsu- og orkugjafi til sem
Nuga-Tone. Það er líka ágætt við
slæmri matarlyst, slæmri melt-
ingu, þrálátu hægðaleysi, lifrar-
veiki, svefnleysi, máttleysi, megr-
un, þróttleysi og öðru þvílíku. —
Nuga-Ton fæst hjá öllum lyfsöl-
um og það verður að reynast vel,
eða peningunum er skilað aftur
tafarlaust. Fáðu þér flösku strax
í dag. Taktu við engum eftirlík-
ingum, vertu viss um að fá ekta
Nuga-Tone.
Sonnetta, með yndisþokka margra
alda fágunar:
Nú andar suðrið sæla vindum
hýðum ....
Terzína, marglit flétta, sem af
öllu sjálfráðu endar aldrei:
Skein ytfir landið sól á sumar-
uegí ....
Stanza, svipmikil og tíguleg:
Þar sem að áður akrar huldu vöh,
ólgandi Þverá veltur yfir sanda . ..
Elegía, lygn og tær eins og
oergvatn:
ísiand farsælda-írón
óg hagsælda hrímhvíta móðír . ..
Redonilla:
Sáuð þið hana systur mína
sitja lömb og spinna ull?
Fyrum átti ég falleg gull;
nú er ég búinn að brjóta og týna.
Hjá Heine lærir Jónas tvo
hætti. Fyrst og fremst eftirlæt-
isbrag Heines:
Og undir norður-ásnum
er ofurlítil tó,
og lækur líður þar niður
um lágan Hvannamó.
Hitt er spánska rómanzan (rím-
uð hjá Jónasi),:
Hárið sítt af hötfði drýpur
hafmeyjar í fölu bragði;
augum sneri hún upp að landi
og á brjóstið hendur lagði.
Þetta eru frægustu hættirnir, sem
fyrir koma hjá Jónasi, en marga
fleiri notar hann á þessum árum.
Þeim er ölum sameiginleg mýkt-
in.
Eítir förina út yfir hafið fjölg-
ar líka viðtfangsefnum Jónasar.
Hann yrkir enn samsætiskvæði
(en þau eru innblásnari en áður)
og erfiljóð. En svo koma ættjarð-
arkvæðin, eins og við var að bu-
ast, þar' sem hann var svo fjarri
íslandi á vori frelsisbaráttunnar,
kvæði til þess að vekja og hvetja
þjóðina — og þá vitanlega með
því að setja hinni sljóu kynslóð
fyrir sjónir dýrð fornaldarinnar,
að rómantiskum hætti. Hanu yrk-
ir mikið af náttúrulýsingum
(Gunnarshólmi, Fjallið Skjald-
breiður og önnur kvæði), lofsöngva
um sólina (Sólsetursljóð), og ís-
lenzkuna (Ástkæra, ylhýra mál-
ið). — Maður úti á íslandi yrkir
heldur ófimlegt kvæði um konu
í Noregi, sem verður úti — það
særir smekk Jónasar, og hann
kveður um þetta formfagra ball-
ödu: “Fýkur yfir hæðir” (undir
bragarhætti Schillers á Ijóði
Theklu í Wallentsein “Dunar í
trjálundi” — þýðing Jónasar, —
hátturinn þó notaður áður af
Bjarna Thorarensen). Hann yrk-
ir viðkvæm dýrakvæði (Grátitl-
ingur, óhræsið) og kristallshrein-
ar barna vísur (Sáuð þið hana
systur mína, Heiðlóarkvæði)i. —
Háðkveðskap sínum heldur Jóp-
as áfram, en hann verður marg-
breytilegri. Nú bætist skopstæl-
ingin við — það eru einkum rím-
urnar, sem hann hefir að skot-
spæni. Nú kemst Jónas í kynni
við hinn fyndnasta og andríkasta
höfund samtíðarinnar, Heine.
Þar kynnist hann hinu rómantiska
háði, tvísæinu, þar sem draumur-
inn og veruleikinn rekast á, þar
sem saman fer djúp viðkvæmni og
meinleg lítilsvirðing, tár blikar í
augum meðan glott leikur um var-
irnar. Ágætt dæmi um þetta má
nefna úr Heine. Hann yrkir fylk-
ingu af ljóðum um ást sína og ást-
arsorg, og niðurstaðan verður
loksins (í þýðingu Hannesar Haf-
steins):
Þú vesalings Hallur á Hamri,
hræðilegt naut ert þú,
að þú skulir þjást svona mikið
og það fyrir eina kú.
f kvæðum Jónasar ber ekki alls-
kostar mikið á hinu rómantíska,
tvísæa háði, en þó kemur það fyr-
ir í hinum síðari kvæðum hans
og þýðingum, en sýnu meira í
bréfum hans og brotum. — Um
samband Jónasar og Heines skal
ekki rætt frekar hér, en það er
skemtilegt efni, sem kastar ljósi
á skapferli Jónasar.
VI.
í upptalningu minni á háttum
Jónasar eftir hina fyrstu brottför
hans af íslandi, hefi eg ekki litið
á það, hvort þeir koma fram seint
eða snemma á árunum eftir 1832.
Þetta kemur af því, að allan þenn-
an tíma er formið hið sama hjá
honum. Ef nokkurs væri þar við
að geta, þá er það, að vera má, að
hættir Heines séu honum tiltæk-
astir á síðustu árum. En að etfni
og efnismeðferð hygg eg aftur
móti, að finna megi breytingu
síðustu árum hans. Ef ætti að
kenna þetta tímabil við nokkuð,
þá væri það helzt raunsæi og
klassicismi. Hvað ég á við með
þessu, mun brátt koma í ljós.
Það er ekki efi á, að þunglyndi
Jónasar hefir tfarið vaxandi hin
síðari ár, og kemur það greinilega
fram í ljóðum hans. Áður féll eng-
inn skuggi af raunum hans inn í
sólheima fegurðarinnar, skáld-
skapinn. Nú verða þeir fleiri og
fleiri. Hann barmar sér nærri því
aldrei og er alt af karlmenni. En
í fjölmörgum hinna síðustu kvæða
hans er hin þunga undiralda sárs-
aukans.
En svo eru önnur kvæðí, þar
sem honum hefir tekist að drotna
alveg yfir sársauakanum, og þar
kemur fram það, sem eg kendi við
klassicisma. í því orði or oft
fólgin hugmyndin um hina grísk-
rómversku fornöld. En það getur
líka táknað þann anda, það horf
við hlutunum, sem er skylt að ein-
hverju grísk-rómverskum anda.
Klassicismi er ’því um fjölmörg
atriði ólíkur eða jafnvel andstæð-
ur rómantíkinni. Rómantíkin hef-
ir mætur á fjarlægðinni, rökkrinu,
gruninum, einstaklingnum, gefur
tilfinningunum og ímyndunarafl-
inu lausan taum. Klassicisminn
metur meira nándina, vissuna,
byrðina, hið sammannlega, vill
skorða ástríðurnar í ströngu
formi.
í öllum hinum beztu kvæðum
Jónasar, nema þá helzt ástakvæð-
um hans, ber mikið á klassiskum
anda — sum rómantísk einkenni
eru þar ekki til, svo sem ástin á
tunglsbirtu og rökkri. En í mörg-
um síðustu kvæðum hans sigrar
hinn klassiski andi að fullu, svo
að það er ekki eftir snefill af róm-
antík. Vér fáum ljósar, skarpar,
raunsæjar, svalar lýsingar á þjóð-
lífi (Sláttuvísur, Formannsvísur)
eða þá staðalýsingar:
beinin hvítna þar beggja
bræðranna klettinum á.
Það mætti vel líkja kvæðum
sem Gunnarshólma við málverk,
þessi kvæði eru rismyndir (re-
liefs) í grískum stíl, úr hvítum,
svölum marmara. — Lesb. Mgbl.
Lög við hátíðaljóð, 1930
Páli ísófssyni dæmd fyrstu
verðlaun — Emil Thoroddsen
önnur verðlaun. —
Við Hósta, Kvefi, Bron-
chitis og Innfluenzu
Reynið
Undirbúningsnefnd Alþingishá-
tíðarinnar tilkynnir :
Dómnefndin um söngvana við
hátíðarljóðin 1930 hefir lagt fyr-
ir hátíðarnefndina svo látandi
álit og tillögur, sem hátíðarnefnd-
in óskar birt í heild, út af ýmsum
sögusögnum, er gengið hafa um
málið hér í bænum:
“Vér undirritaðir, er kvaddir
vorum til þess að dæma um há-
tíðarsöngva í tilefni af 1000 ára
afmæli Alþingis, leytfum oss hér
með að tilkynna, að vér höfum
starf vart 26. okt þ. á., og að vér
í dag höfum orðið ásáttir um
eftirfarandi tillögur:
Það varð oss, hverjum un> sig,
brá^t ljóst, að af öllum þeim verk-
um er send voru, mundi ekki vera
nema milli tveggja að velja, sem
báru tvímælalaust af hinum, sem
sé hátíðarsöngvar Páls ísólfsson-
ar, er hann hafði að öllu leyti
gengið frá í píanó-búnaði, og Em-
ils Thoroddsens, er hann hafði
að nokkru búið fyrir hljóðfæra-
flokk, en ekki eru fullsamdir,
með því að lítið eitt vantar á nið-
lag tónsmíðarinnar. Var þó ekki
tekið tillit til þess við dómsúr-
slitin. Eftir sameiginlegan loka-
fund um málið, er niðurstaða vor
sú, að tónsmíð Páls ísólfssonar
só bezt fallin til flutnings á há-
tíðinni, með því að hún gerir
hvorttveggja, að lýsa gáfum og
hagleik, og er auk þess skýr að
framsetningu og auðskilin að efni.
Þó getum vér ekki afdráttarlaust
metið honum fyrstu verðlaun fyr-
ir verkið, nema hann vilji gera
breytingar á tilteknum minni
háttar atriðum, sem honum mun
Askjan með 35 silfurkl. töflum
verða bent á. Þegar þessar breyt-
ingar hafa verið gerðar, svo að
oss þykir fullnægjandi, leggjum
vér til, að verk Páls ísólfssonar
hljóti fyrstu verðlaun, og verk
Emils Thoroddsens önnur verð-
laun.
Vér viljum um leið taka það
fram, að einstakir þættir í tón-
smíð Emils Thoroddsens hafa
vakið alveg sérstaka athygli vora
fyrir sakir hugkvæmni þeirrar og
skáldlegu tilþrifa, sem þar verð-
ur vart. Bregður þar og fyrir
frumlegum blæ, sem kemur mönn-
um á óvart. En kunnátta og leikni
er því miður ekki á borð við eðl-
isgáfu hans. Höfum vér því, að
vandlega athuguðu máli, komist
að framanritaðri bráðabirgða-
niðurstöðu.
Kaupmannahöfn, 8. nóv. 1929.
Carl Nielsen. Sigfús Einarsson.
Haraldur Sigurðsson.”
Hátíðanefndin hefir samykt til-
lögur dómnefndar um að veita
Páli Isólfssyni 1. verðlaun með
þeim skilyrðum, er í álitinu grein-
ir, og taka tónsmíð hans til flutn-
ings á hátíðinni, og að veita Emil
Thoroddsen 2. verðlaun.
FRÁ ISLANDI.
Frú Steinunn Skúladóttir, kona
séra Magnúsar Helgasonar fyrv.
Kennaraskólastjóra, lézt að heim-
ili sínu hér í bænum í fyrrinótt.
—Mgbl. 15. okt.
Ömurlegt alt mér þykir
útnorður langt í sjá;
EF
þú hefir aldrei
neina verki og
rC blóðið er hreint
og í bezta lag i þá
Lestu þetta ekki!
Vér aefum endurgjaldslaust eina
flösku af hinum fræga Pain Killer,
Blackhawk’s (Rattlesnake Oil) In-
dian Liniment
Til að lœkna gigt, taugaveiklun,
bakverk, bólgna og sára fœtur
og allskonar rerki.
Einnig gefum vér í eina viku
með Blackhawk’s Blood and Body
Tonic. Ágætis meSal, sem kemur í
veg fyrir 90% af orsökum allra
mannlegra sjúkdóma. pað hreinsar
blóðið og kemur llffærunum I eðli-
legt ástand.
Blackhawk’s Indian Liniment kost-
ar $1.00 flaskan. Meðan þetta boð
stendur, sendið oss þessa auglýs-
ingu og $1.00 og vér sendum yður
pðstfrítt tvær flöskur og vikuforða
af Blood and Body Tonic, alt fyrir
$1.00. Hjúkrunarkonur mæla með
því. Ábyrgst að vel reynist.
BLACKHAWK INDIAN REMEDY CO.
DEPT. 6.
296 Gladstone Ave.,
TORONTO 3, ONT.

J. stv
»1.
OO

seW
Og
Wáð et „ivsVog &
■veV
tveíVl
et
teRi^’

BREU/ED IN
WESTERN
CANADA
F0R OVER
40 YEARS
STOCK
ALE
SHEAS WINNIPEG BREWERY LIMITED
MACDONALD’S
Fine Qit
Bezta tóbak í heimi fjtrir þá, sem
búa til sína eigin vindlinga.
Gefinn með
ZIG-ZAG
pakki af vindlingapappír.
HALDIÐ SAMAN MYNDASEÐLUNUM
131