Lögberg - 06.03.1930, Page 4

Bls. 4.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. MAHZ 1930.
Á síðasta saixibandsþingi, lýsti stjómarfor-
maðurinn, Mr. King, yfir því, að hann teldi
æskilegt, að kvatt skyldi til fundar í ár með
fulltrúum frá þeim þjóðum, er brezku veldis-
heildina mynda, með það fyrir augum, að
greiða fyrir auknum innanveldis viðskiftum,
og ræða um sameiginlegt hagsmuna samband
Idutaðeigandi þjóða.
Er mál þetta kom til umræðu í þinginu,
hafði Mr. Bennett ekkert við það að athuga, og
var þess jafnvel beinlínrs hvetjandi, að til fund-
arins yrði iboðað. Komst hann í þingræðu
meðal annars þannig að orði:
“Hví ekki að láta Canada ríða á vaðið?
Látum oss verða sammála um það, að kveðja
til f jármálafundar ihér í þessari borg, þar sem
mættir verði fulltrúar frá sérhverju landi inn-
an vébanda þjóðakeðjunnar brezku. Með þessu
væri óneitanlega stigið spor í rétta átt, spor,
er til framfara miðaði. Með því myndi að minsta
kosti Það tvent vinnast, að skilningurinn á
innflutningsmálunum og sameiginlegum hags-
munamálum yfirleitt, hlyti að skvrast til muna.
Myndi það leiða til þess, að dregið yrði úr
hættu þeirri, sem vér horfumst í augu við, að
þvi er takmörkun viðskiftasambandanna á-
hrærir, sökum óhagstæðra tolla. Eg get hik-
laust fullvrt, að í því falli að flokkur sá, er eg
veiti forstöðu, kæmist til valda, þá myndi hann
láta það verða eitt sitt fyrsta verk, að kveðja
til slíks fundar ,í Ottawa, sem hér um ræðir, til
þess að ráða fram úr ihinum og þessum vanda-
málum þjóðarinnar og veldisins, með því að auð-
sætt er, að þjóðasamband, er telur einn fjórða
hluta allra jarðarbarna, er til veglegrar for-
ystu borið á sviði mannfélagsmálanna. Slíkur
fundur sem þessi, er stofnað væri til að tilhlut-
nn hinnar canadisku stjórnar, myndi að sjálf-
sögðu fá miklu góðu til vegar komið í sam-
bandi við úrlausn þeirra mála, er vikið hefir
verið að, með því að ganga myndi mega út frá
því sem gefnu, að ekki yrði að neinu hrapað,
heldur yrðu málin vandlega íhuguð frá öllum
hliðum, auk þess sem telja mætti víst, að engin
andstæð löggjöf kæmi fram, er orðið gæti að
farartálma. Þau mál ein, er allir aðiljar hefðu
orðið ásáttir um, myndu ná framgangi.” —
Tímamir hreytast og mennimir með, og
gildir þetta auðsjáanlega engu síður um leið-
toga íhaldsflokksins, Mr. Bennett, en aðra
dauðlega menn.
Á mánudaginn, þann 24. febrúar síðastlið-
inn, flutti Mr. Bennett enn þá einu sinni ræðu
í þinginu, um ihina fyrirhuguðu f járhagsstefnu,
og var þá komið nokkuð annað hljóð í strokk-
inn. Fórast honum þá jneðal annars þannig
orð:
“Stjórn sú, er nú fer með völd, gérir svo
að eins í umboði fjöratíu og sex af hundraði
þeirra, er atkvæði greiddu við síðustu kosning-
ar. Eg held því óhikað fram, að það sé hvorki
rétt né sanngjamt, að stjóm, sem þannig er á-
statt með, hafi nokkur minstu afskifti af hinni
fyrirhuguðu fjárhagsstefnu, þar til að minsta
kosti, að sannað hafi verið með nýjum kosning-
um það gagnstæða.”
Blaðið Toronto Globe, gerði nýlega skoð-
anaskifti Mr. Bennetts að umtalsefni, og fer
um það mál svofeldum orðum:
“Fyrir ári eða svo, kom það til tals, að
kvatt skyldi til fjárhagsstefnu hér í landi, með
fulltrúum frá hinum ýmsu, brezku þjóðum.
Mr. Bennett varð þegar hrifinn af hugmynd-
inni, og lýsti yfir fylgi sínu við hana afdráttar-
laust. Sjálfur kvað hann það mundu hafa ver-
ið sitt fyrsta verk, ef hann hefði setið við stýri,
að kveðja til fjánhagsstefnu með líkum hætti
og stungið hefði verið upp á. Með öðrum orð-
um, Mr. Bennett var hlyntur slíkum fundi, öld-
ungis án tillits tH þess, hvaða flokkur færi með
völdin. Hver var ástæðan fyrir hinum snöggu
sinnaskiftum Mr. Bennetts í þessu máli? Fyr-
ir ári, taldi hann Það bráð-nauðsynlegt, að
kvatt skyldi til fjárhaíTsstefnu fvrir brezku
veldisheildina, og áleit það eigi aðeins rétt-
mætt, heldur og sjálfsagt, að Canadastjórn
beitti sér fyrir framkvæmdum í málinu; en nú
á slíkt að vera hreinasta goðgá, nema því að-
eins, að leitað hafi áður verið álits kjósenda
við almennar kosningar. Hér er óneitanlega
um ærið alvarleg sinnaskifti að ræða, og fólkið
á heimtingu á að fá að vita ástæðuna undan-
færslulaust.
Ekkert það hefir komið fvrir, síðan í fyrra,
er geri það síður æskilegt nú en þá, að kvatt
verði til sameiginlegrar fjárhagsstefnu fyrir
þær þjóðir, er mvnda veldisheildina brezku,
nema ef vera skyldi það gagnstæða.
Sú eina ályktan, sem dregin verður af fram-
komu Mr. Bennetts í máli þessu, hnígur óneit-
anlega að því, að ef aðeins væri um tvo kosti
að velja, þá yrðu flokkslegir hagsmunir að
ganga á undan fjárhagsstefnunni, hversu þýð-
ingarmikil, sem hún annars kynni að vera. Og
þarna er þá að finna ráðningu gátunnar. Mr.
Bennett hefir það einhvern veginn á samvizk-
unni, að senn fari að líða að kosningum, og inn
í þá hringiðu á að draga f járhagsstefnuna í
pólitisku hagsmunaskyni, hvort sem mönnum
fellur betur eða ver. Prýðilega að verið, fyrir
roskinn og ráðinn] flokksforingja!”
Af því, sem nú hefir sagt verið um mál þetta,
er það sýnt, að það er síður en svo, að vegur
Mr. Bennetts hafi vaxið við frammistöðuna.
Hin fyrirhugaða fjárhagsstefna, er í eðli sínu
þýðingarmeiri en svo, að verjandi sé að gera
hana að flokksmáli, eða pólitiskum fótbolta, en
það er einmitt það, sem Mr. ' Bennett er að
reyna að gera.
Ekki er óhugsandi, að Mr. Bennett fái sína
vöra selda, sem kallað er, þegar til næstu kosn-
ingar kemur, fyrir afskifti sín af því máli, sem
gert hefir verið hér að umtalsefni, og jafnvel
fleiri málum. Tvíveðrangsháttur í stjórnmál-
um, verður aldrei til lengdar liðinn átölulaust.
Bréf frá Ottawa
eftir L. P. Bancroft, þingm. Selkirk kjörd.
Þá er nú komið nokkuð á aðra viku þing-
tímans, og verður ekki annað sagt, en að störf-
um miði greiðlega áfram. Umræðunum um há-
sætisræðuna sleit síðastliðinn fimtudag, og vora
*þær yfirleitt fremur daufar. Leiðtogi íhalds-
manna, Mr. Bennett, veittist nokkuð að stjórn-
inni fyrir hinar og þessar smá-syndir, er hún
átti að hafa drýgt, en fremur voru aðfinslur
hans samt veigalitlar, sem væra þær homar
fram fremur af vilja en mætti. Ef til vill sæk-
ir hann eitthvað í sig veðrið, er lengra líður á
þingtímann. Engin breytingartillaga kom
fram við hásætisræðuna, og var hún því sam-
þykt án sérstakrar atkvæðagreiðslu.
Á miðviku- og fimtudaginn vora borin fram
all-mörg þingmanna framvörp, sem og tillögur
til Þingsálvktunar. Ein slík tillaga fól í sér
áskoran til stjórnarinnar, um að rannsaka og
leggja fram í þingi, ítarlega skýrslu yfir hveiti-
magn það, er héðan úrlandi flyttist á heims-
markaðinn um amerískar hafnir. Yar því
máli vísað til landbúnaðamefndar. Þá var og
önnur þingsályktunartillaga samþykt án at-
kvæðagreiðslu, er fram á það fór, að æskilegt
væri, að meiri nærgætni skyldi viðhöfð, er til
þess kæmi að ákveða eftirlaun heimkominna
hermanna, en við hefði gengist í liðinni tíð.
Fjáraukalög fyrir yfirstandandi ár, voru
lögð fram í þinginu á fimtudaginn, og fela þau
í sér $399,358,100 útgjöld, til móts við $404,-
245,140 í fyrra. Sparast á þeim því sem næst
fimm miljónir dala, og má það heita vel að ver-
ið. Gert er ráð fyrir nýjum útgjaldalið í þess-
um fjáraukalögum, að upphæð sextíu og fimm
þúsundir dala, til rannsóknar á skilyrðum til
fiskiveiða norður í Hudsons flóa.
Skömmu eftir kosningar þær til samhands-
þings, er fram fóra um haustið 1926, var sá,
er þetta ritar, boðaður á fund í Riverton. Var
til fundarins boðað að tilhlutan útgerðar- og
fiskimanna, er veiði stunda í Winnipegvatni.
Verkefni þessa fundar var einkum og sérílagi
það, að vekja athygli á þeirri hinni margauknu
þörf, er á því væri, að hrandið væri í fram-
kvæmd ýmsum hafnaumbótum víðsvegar fram
með ströndum vatnsins, Síðan hafa nýjar
skipabryggjur verið gerðar í Riverton, Hnausa,
Hecla og Gull Harbour. Vert er að þess sé
getið, að í fjáraukalögum þeim, sem nú hafa
nefnd verið, er eftirgreindar fjárveitingar að
finna til mannvirkja í Selkirk kjördæmi: Til
bryggju í Áresi, $6.000; til bryggju að Hnaus-
um, $13,000; til bryggju í Mikley, $24.000, og
til endurbóta á bryggju í Selkirk, $3,000. Þá
er og áætluð $4,000 fjárveiting til bryggju gerð-
ar á Snake eyju, og $9,500 til endurnýjunar á
hafnargerði við Rauðármynni.
Á föstudaginn snerast störf þingsins aðal-
lega um það, að íhuga hinar margvíslegu fjár-
veitingar til opinberra verka, ásamt áætlunum
hlutaðeigandi ráðgjafa.
Karlakór Björgvins
Á mánudagskveldið þann 24. febrúar síð-
astliðinn, efndi karlakór hr. Björgvins tón-
skálds Guðmundssonar, er hann hefir æft í vet •
ur, til hljómleika í Fyrstu lútersku kirkju, við
ágæta aðsókn. Fór söngurinn þannig fram, að
tvímælalaust varð forastumanni og flokki hans
til sæmdar.
Það, sem öðru fremur einkendi meðferð
söngflokksins, að vorri hyggju, á viðfangsefn-
um sínum, var hið ákveðna hljómfall, ásamt
skilningsfestunni í túlkan ljóðs og lags. Radd-
blöndun var yfirleitt góð, þótt hvergi nyti hún
sín betur en í lögunum “Ein yngismeyjan” og
“Er skógarfuglinn flaug á leið.” Sungust
bæði þessi lög snildarvel, — píanissimóið var
hreinasta fyrirtak, og þegar svo er, verður
ekki annað sagt, en að rétt sé og eðlilega á söng-
lega vísu andað. Raddmagn flokksins var
einnig ágætt með köflum, þótt tæpast þætti oss
hann jafnsterkur á svellinu á því sviði, sem í
túlkan hinna veikari tóna.
1 meðferð flokksins á hinu stórvolduga lagi,
“Ólafur Tryggvason”, urðu nokkur mistök í
hæði skiftin, þótt kaflar syngjust vel og gott
væri hljómfallið. Bassarödd flokksins var að
dáanleg, og aðrar raddir sæmilegar, nema að
því leyti, sem oss virtist annar tenór, endrum
og eins, skera sig vitund út úr.
Það skal hreinskilnislega játað, að eftir
þessa hljómleika Björgvins, eram vér persónu-
lega, drjúgum bjartsýnni á framtíð íslenzkr-
ar söngsveitar hér með oss, en áður var, og
mýndi oss sízt undra, þótt ýmsir fleiri hefðu
sömu sögu að segja.
Ungur píanókennari hér í iborginni, hr. Ragn-
ar H. Ragnar, lék þrjú lög á slaghörpu. Fingra-
fimi hefir hann allmikla og náði úr hljóðfærinu
' hreint ekki svo litlum styrk. En tilfinnanlega
skorti leik hans að þessu sinni innileik og sál-
ræna tóntúlkan; kom þetta Þó einkum og sérí-
lagi í ljós í meðferð hans á laginu eftir Edward
Grieg, er varð lítt þekkjanlegt. Annar ungur
Islendingur lék á fiðlu, hr. Pálmi S. Pálmason;
ér hann sérlega fimur í list sinni, en leikur hans
þótti oss með köflum helzti kaldur. Má vera,
að þar hafi það ráðið nokkru um, að fiðla hans
var víst ekki í sem beztu lagi.
Hr. Ragnar E. Kvaran, söng einsönginn,
eða ef til vill réttara sagt forasturöddina í
hinu undurfagra lagi “Sof í ró”, eftir Möhrin.
Fór hann allvel með hlutverk sitt; hann hefir
blæfagra rödd á vissum sviðum, þótt sakað
hefði það eigi, að nefhljóðsins hefði minna
gætt.
Þá söng hr. Frank Halldórsson forastu-
rödd með söngflokknum í einu laginu, og gerði
það vel. Rödd hans er mjúk og blæfalleg. Þar
er maður á ferð, sem raddar sinnar vegna, ætti
að æfa sig af kappi.
Eitt lagið á söngskránni, “Sko, háa fossinn
hvíta,” var eftir söngstjórann sjálfan, hr.
Björgvin Guðmundson, prýðisfallegt og söngst
mæta vel.
Að öllu athuguðu, verður ekki annað með
sanni sagt, en að hljómleikar þessir færa prýði-
lega fram, og spái góðu um framtíð flokksins,
sem vonandi verður nytsöm og löng. Björgvin
stjómaði flokknum eins og sá, er vald hefir;
hann var þar allur með lífi og sál, og það reið
baggamuninn.
Ávarp
til hr. Árna Pálssonar,
flutt af séra Birni B. Jónsyni, D.D., í samsæti
karlaklúbbs Fyrstu lút. kirkju, þ. 28. febr. 1930.
Þegar að garði ber góðan gest úr framandi
landi, er eðlilegt að menn vilji að honum lítist
sem bezt á sig. Þegar þektir menn frá ættjörð
vorri sækja oss heim, förum vér í þær íslenzk-
ar flíkur, er vér eigum skárstar til. Réttlátara
væri þó, að vér kæmum þar til dyra svo sem vér
eram klæddir hversdagslega. — Bræðrum, er
oss sækja heim, skyldum vér ávalt einlægir vera,
segja þeim og sýna, það sem er, án tillits til
þess, sem þeir og vér sjálfir gjaman vildum að
væri, en ekki er.
Minni skýrleiksmaður, en sá, er oss heiðrar
með heimsókn í kvöld, mætti ætla, að vér, sem
eram í Þessu félagi, væram al-íslenzkir menn.
Þó er sannleikur málsins, að í kvöld er haldinn
í fyrsta sinni á æfi félagsins fundur, þá ekki fer
alt fram á ensku.
Hvorki bræðram voram á íslandi, né oss
sjálfum, er það gagnlegt, að hugsa hærra um
oss en liugsa ber. Vér horfumst í augu við þá
óþokanlegu staðreynd, að íslenzkt mannfélag í
Vesturheimi er á hverfanda hveli. Samkvæmt
síðustn skýrslu frá hagstofu Canada-stjómar,
vora árið 1920 í allri Canada, frá Halifax til
Vancouver, 7,135 menn, sem fæddir voru á Is-
landi. Hafi síðan til jafnaðar hnigið árlega
fyrir dauðans sigð 200 manns, þá væri nú ekki
eftir nema um 5,000 innfluttir íslendingar.
Flestir era það gamlir menn, og innan fárra
ára verða þeir allir horfnir.
Hvað getum vér þá með fullri hreinskilni
sagt við bræður vora, þá er frá Islandi sækja
oss heim?
Vér segjum þeim eins og er að íslenzkan
geti hér ekki átt nema stuttan aldur sem dag-
legt mál. En vér segjum þeim og, að það sé
löngun vor og viðleitni, að íslenzk tunga og ís-
lenzk fræði komist inn í mentálíf hinnar can-
adisku þjóðar vorrar, og fyrir það berist að
minsta kosti smáneistar úr sál vorrar gömlu
þjóðar inn í sálarlíf þjóðar vorrar hinnar nýju.
Þá viljum vér einnig láta þess getið, er hug-
ur vor hér snertir huga aðkomins manns, að af
öllum mætti viljum vér ástunda það, að innræta
bömum vorum og afkomendum virðingu fvrir
forfeðrum þeirra og sögu landsins, sem Þau
rekja ættir til, þó til Þess notum vér hið enska
móðurmál (native tongue) barna vorra, viljum
aldrei þreytast á því, að áminna þau um að
halda uppi, þó með þeim hógværðar-anda, svo
sem mentuðu fólki samir, sæmd sinnar gömlu
þjóðar, og vera Islandi til aðstoðar í öllu góðu,
eina kynslóð eftir aðra.
Loks viljum vér láta það umrnælt við hvern
göfugan gest, að það er oss heilagt metnaðar-
mál, Islands vegna, að leitast við að lifa á þann
, hátt, að ættjörðu vorri stafi sæmd af breytni
vorri. Það er oss metnaðar-sök, að um oss
verði það jafnan með sanni sagt, að vér höfum
hvergi staðið öðrum að baki.
Viðhorf og hávamál æðstu hugsjónar vorr-
ar er hið fomkveðna:
“Deyr fé, deyja frændr,
deyr sjálfr et sama.
Enn orðstírr deyr aldregi,
hveims sér góðan getr.”
En einmitt vegna þessa metnaðar, sem oss
er heilagur, viljum yér forðast sjálfshól og há-
vaðasöm látalæti með þjóðerai vort.
Fyrir hönd þess fólks, er til heimilis telst í
þessu húsi, má eg segja við hinn virðulega gest:
Vér beram hlýhug til Islands. Vér viljum,
að því er í vora valdi stendur, verða Islandi til
sæmdar. Vér áraum Islandi guðlegrar blessun-
j ar í lengd og bráð.
Canada framtíðariandið
Náttúruauðlegð Alberta fylkis
er baeði mikil og margbrotin og
af Því leiðir Það, að atvinnuveg-
irnir eru einn,ig \ fjölbreytilegir.
Námur eru Þar miklar, beitilönd
góð og skilyrði fyrir gripa- og
kornrækt, víða hin ákjósanleg-
ustu. Þótt Hudsons Bay verzl-
unin hefði smá útibú í hinum
norðlægari héruðum Þegar á ár-
unum 1778 til 1795, svo sem Fort
Chyppewoyon og Fort Edmonton,
og keypti þar grávöru, þá má
samt með sanni segja, að suður-
hluti fylkisins hefði fyrst bygður
verið og jarðræktin hafi svo smá-
færst þaðan norður á bóginn.
Þeir, er fyrstir fluttu til suður-
fylkisins og tóku sér þar varan-
legan bústað,, voru griparæktar-
menn frá Bandaríkjunum. Og það
var ekki fyr en árið 1900, að menn
fóru að skyygnast um í suðurhlut-
anum af Saskatcheawn fylki og
norður við Red Deer ána og nema
þar lönd. Þótt hinir fyrstu gripa-
ræktarbændúr væru Bandaríkja-
menn, þá hófst brátt innflutning-
ur til fylkisins frá brezku eyjun-
um og voru margir nýbyggjar
þaulæfðir í öllu því, er að gripa-
rækt laut. Settust þeir að og
komu sér upp griparæktarbúum í
Lethbridge, Macleod, Pincher
Creek, High River, Calgary, Bow
River, og í kringum Red Deer —
Um 1880 hófst þar fyrst sauðfjár-
rækt, en fremur gekk útbreiðsla
hennar seint.
í Suður-Alberta gengu gripir
að mestu leyti sjálfala, þegar á
hinum fyrstu landnámsárum og
gera svo víða enn. Mest var þar
um buffalo gras, bunch gras og
blue joint En þær tegundir eru
allar mjög bráðþroska. Fyr á ár-
um var það aðalstarf bóndans,
að afla fóðurs handá skepnum
sínum, en nú skipar kornræktin
víða fyrirrúm, þótt á öðrum stöð-
um sé griparæktin stunduð jöfn-
um höndum.
Áhrifum Chinook vindanna er
það að mestu leyti aþ þakka, að
veðráttan er svo góð, að skepnur
geta gengið úti allan ársins hring.
Stundum hefir það komið fyrir,
að útigangsgripir hafa fallið, en
þó eru þess tiltölulega fá dæmi.
Nú má- svo heita, að nálega hver
einasti bóndi hafi nægan fóður-
forða fyrir allar skepnur sínar
og er útigangsgripum oft gefið á
skalla. Hey er yfirleitt kjarngott
í fylkinu og beitin ágæt. 1 Suður
Alberta er að finna suma allra
beztu sláturgripi, sem þekkjast í
Canada.
Frá árinu 1870 og alt fram að
aldamótin var griparæktin vit-
anlega ekki búin að ná því há-
marki, sem nú á sér stað. En um
árið 1900 var þó farið að senda
ágæta gripi á enskan markað frá
Calgary, High River, Claresholm,
Pindher Creek, Macleod, Leth-
bridge, Medicine Hat, Bassano og
Langdon. Árið 1902 var stofnað
Tht Alberta Railway and Irriga-
tion Company, með höfuðstað í
Lethbridge. Keypti félag þetta
lönd allmikil af sambandsstjóm-
inni og tók að gera tilraunir með
áveitu í Spring Coulee og Chin
Coulee héruðunum, og sömuleiðis
á svæðunum umhverfis Magrath,
Raimond, Stirling, Lethbridge,
Coldale og Chin, en þó mestmegn-
is austur af Lethbridge. Um þær
mundir var tekið að girða inn
lönd með vír. — Árið 1903 var
stofnað The Canadian iPacific Ir-
rigation félag, er það takmark
hafði fyrir augum, að veita vatni
yfir svæðin austur af Calgary. —
Var vatnið tekið úr Bow River.
Árið 1907 var enn stofnað félag,
er Southern Alberta Land Com-
pany nefndist, með aðsetur í
Medicine Hat, er tókst á hendur
að veita vatni á önd vestur af
þeim bæ.
Landflæmi þau, er nefnd félög
eiga, nema til samans því nær
þrem miljónum ekra. Skifta má
spildu þessari í fjóra megin-
hluta. Hinar vestlægari lendur
Canadian Pacific félagsins 4
austur frá Calgary, en norðan við
Bow River. Er svæði það um 40
milur frá norðri til suðurs, en 65'
mílur austur á bóglnn. Um 223,000
ekrur eru hæfar til áveitu. Hef-
ir meginið af löndum þessum nú
verið selt. —< Suðaustur af spildu
þessari liggur önnur landareign
sama félags, er hefir inni að
halda um ,245,000 ekra. Þar af
hefir vatni verið veitt á 400,000
ekrur. Töluvert er enn óselt af
landi í fláka þessum.
Árið 1908 náði Canadian Paci-
fic félagið í hendur sínar umráð-
um yfir miklu af þeim lendum,
er Alberta Land Irrigation félag-
ið í Lethbridge átti. Svæði það
er 499,000 ekrur og vatni verið
veitt á rúmar 120,000 ekrur. Mest
af landi þessu hefir þegar verið
selt.
Annað áveitusvæði má nefna,
er liggur í Suffield héraðinu. Sr
?að eign The Canada Land og Ir-
rigation félagsins, sem áður var
kallað Southern Alberta Land
Company, með aðal skrifstoíu í
Medicine Hat. Enn eitt áveitu-
svæði liggur í Bow Island hérað-
inu. Samtals nema lendur þess-
ar 530,000 ekrum og eru þar af
203,000 hæfar til áveitu.
í suðurhluta fylkisins, er avalt
verið að gera frekari og frekari
tilraunir til áveitu. Var þar
stofnað eitt slíkt félag 1919, er
Taber Irrigation Association
nefnist, er tekið hefir sér fyrir
hendur að veita vatni á 17,000 ekr-
ur í nánd við Taber. Fleiri fyiir-
tæki í sömu átt, eru í undirbún-
ingi víðsvegar um fylkið. Hagn-
aðurinn af áveitunni hefir þegar
orðið mikill í Suður-Alberta. Hafa
þar víða risið upp blómleg bygð-
arlög, þar sem áður voru gróður-
litlir harðbalar. Er þar víða rækt-
að mikið af alfalfa og öðrum
kjarngóðum fóðurtegundum.
Nokkuð er aif auðúgum gripa-
ræktarbændum í suðurhluta fylk-
isins, einkum þó kring um Olds,
Magrath, Raymond, Coutts og
norður og suður af Medicine Hat.
Víðast hvar eru beitilönd fyrir
gripi girt inn með vír. í Suður-
Alberta, er mikið um sauðfé, og
gengur sjálfala í reglulegri afrétt
og smalað er saman á vissum tím-
um. Sauðfjárræktin er stöðugt að
blómgast og verður eflaust mjög
arðsöm, er stundir líða.
Alifuglaræktin hefir gefið af
sér feikna mikinn auð og hefir
reynst bændum regluleg féþúfa.
Kornræktin er alt a^að útbreið-
ast með hverju árinu er líður, svo
þar sem áður voru tiltölulega lé-
leg beitilönd,blasa nú við blóm-
legir akrar.
í Suður-Alberta seljast órækt-
uð lönd í áveituhéruðunum fyrir
þetta fimtíu dali ekran, en rækt-
uð áveitulönd frá 75—125 dali
ekran. En í hinum þurrari hér-
uðum má kaupa ekruna fyrir
fimtán til fimtíu dali. Svæðið
frá Carston til Pincher Creek og
norður á bóginn til Calgary og
Macleod og Edmonton járnbraut-
arinnar, er einkar vel fallið til
blandaðs búnaðar, enda fylgist
þar að jöfnum höndum gripa- og
okrnrækt.
Claresholm liggur í austurjaðri
þessarar landspildu. Bæir á
þessu svæði eru Nanton, High
River, Okotoks, Crossfield, Dids-
bury, Olds, Innisifail. 1 héruð-
unum umhverfis þessa bæi er
mikið um griparækt og fram-
leiðslu mjólkurafurða. Heyskanur
er þar víðast hvar mikill og góður.
Blandaður landbúnaður er kom-
inn á hátt stig í Mið - Alberta.
Með lagningu Canadian Pacific
járnbrautarinnar, er kom til Cal-
gary árið 1885, tók landið um-
hverfis mjög að byggjast. Varð
Calgary þá þegar allmikill verzl-
unarbær og hefir verið það jafn-
an síðan. Landið hefir verið að
byggjast norður á bóginn jafnt
og þétt. Er jarðvegurinn þar
næsta auðugur. Fyrsta aukalína
CanacTian Pacific ^élagsins á
þessu svæði var lögð norður frá
Calgary árið 1891. Síðar lagði
Canadian National járnbrautar-
félagið brautir bæði í norður og
suður og er landið með fram þeim
eitt hið frjósamasta í öllu fylk-
inu. Staðháttum í Mið - Alberta
hagar nokkuð öðru vísi til en í
Suðurfylkinu. Nýbyggjar í Mið-
fylkinu hafa alla jafna átt nokkru
ðrðugra með að koma.sér fyrir og
hafa haft meira af örðugleikum
landnemalífsins að segja. En
landkostir eru þar fult eins góðir.
Ræktað er þar mikið af höfrum
og byggi og sömueiðis margs-
konar fóðurtegundum. Er fram-
leiðsla kjöts, ullar og alifugla af-
armikil, í þeim hluta fylkisins.
Garick Leikhúsið.
“The Argyle Case”, kvikmynd-
in, sem nú er sýnd á Garrick leik-
húsinu, er ákaflega spennandi og
heldur huga áhorfendanna og á-
heyrendanna (því myndirnar
tala)i föstum við efnið. Engin
kvikmynd hefir betur sýnt, hve
sumir lögregluspæjarar geta ver-
ið ráðugir og Thos. Meighen, sá
er leikur aðalhlutverkið, er reglu-
legur snillingur.