Lögberg - 24.04.1930, Blaðsíða 4

Bls. 4.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. APRÍL 1930.
Höaíierg
(}efið út hvern fimtudag af The CoV-
vtnhia Press, Ltd., Oor. Sargent Ave.
og Toronto St., Winnipeg, Man.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Eiiiar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The "Lögberg” is printed and published by
The Columbia Press, Limited, in the Columbia
Bulldtng:, 695 Sargent Are, Winnipeg, Manltoba.
*-----------------------------------------+
Fjárlögin brezku
1 vikunni, sem leið, lagði fjármálaráðgjafi
MacDonald stjórnarinnar, Mr. Snowden, fram
fjárlagafrumvarp sitt í brezka þinginu, og
flutti við það tækifæri raiðu, sem vakið hefir
feikna athygli vítt út um heim. Þeir brezkir
þingmenn, er til frjálslvnda flokksins teljast,
fara einkar lofsamlegum orðum um fjárlaga-
frumvarp Mr. Snowdens, telja það stinga mjög
í stúf við meðferð aftur'haldsstjómarinnar á
fjármálum þjóðarinnar, og bera ljósari vott
um raunverulegri skilning á hag þjóðarbúsins,
en við hafi gengist til fleiri ára. Lýsti Mr.
Lloyd George meðal annars yfir því, að svo
væri frumvarpið í flestum tilfellum sann-
gjarnt, að ganga myndi mega út frá því sem
gefnu, að þingmenn frjálslynda flokksins veittu
því lítt skift fylgi. Af slíkri yfirlýsingu frá
hálfu Mr. Lloyd George's leiðir það, að verka-
, mannastjómin mun að minsta kosti sitja föst
í sessi út það ár, sem nú er að líða, og ekki ó-
sennilega næsta ýr líka.
Nokkrir þingmenn úr hópi afturhalds-
manna, þar á meðal fyrverandi fjármálaráð-
gjafi Baldwinstjórnarinnar, Mr. Churchill,
veittist mjög að Mr. Snowden fyrir tillögur
hans ýmsar í sambandi við skattamálin; fundu
þeir fmmvarpinu flest til foráttu, og töldu það
alt annað en sannan spegil af fjárhag þjóðar-
innar, eins og honum í raun og veru væri farið.
Þrátt fyrir það, líta samt mörg af leiðandi
blöðum Breta svo á, að megin aðfinslur Mr.
Churtíhills beri á sér það mikinn flokksblæ, að
varhugavert myndi að gína við þeim.
Ekki verður það með sanni sagt, að þing-
menn verkamannaflokksins yrðu á eitt sáttir
um framvarp Mr. Snowdens. Ýmsir úr hinum
róttækari fylkingararmi hins óháða verka-
mannaflokks, fóra afar óvægilegum orðum um
framvarpið, og töldu, það eins fjarskylt hug-
sjónum og stefnu jafnaðarmanna og framast
mætti verða. Með því væri svo átakanlega
haldið hlífiskildi yfir forréttindastéttunum, að
sjaldan hefði betur brannið. Gekk foringi hins
róttækara fylkingararms það langt, að hann
hafði í hótunum um að greiða atkvæði með
vantrausts yfirlýsingu gegn stjórninni, nær
sem verða vildi.
1 fjárlagaræðu sinni lýsti Mr. Snowden yf-
ir því, að hvað svo sem hver segði, þá yrði ekki
um það vilzt, að í raun réttri hefði Mr. Church-
ill skilið við fjárlögin síðasta árið, er aftur-
haldstjómin sat að völdlum, með stórkostlegum
tekjuhalla. Á hinn bóginn kvað hann fjárhags-
skýrslu sína, þótt alt annað væri en glæsileg,
sanna mynd af fjárhag hinnar brezku þjóðar,
eins og nú stæði; reyndin hefði ávalt orðið sú,
að slíkt hefði hefnt sín grimmilega, að varpa
villuljósi á fjárhagslegt ásigkomulag þjóðar-
innar, og það því fremur, ef slíkt hefði gert
verið í flokkslegu hagsmunas’kyni; það hefði á-
valt verið, og myndi ávalt verða langtum af-
farsælla að horfast í augu við sannlefkann eins
og hann væri, í stað þess að líta á málin gegn
um revklituð klíkugleraugu. Eitt af megin-
einkennum verkamannastjómarinnar væri það,
að koma til dyranna eins og hún væri klaedd;
henni kæmi ekki til hugar að hopa hársbreidd
frá sinni uppranalegu stefnu, jafnvel þótt
hennar eigin stuðningsmenn hefðu í hótunum
um að bregða fyrir hana fæti. Verkamanna-
stjómin væri fyrst og fremst nytsöm og góð
stjóm vegna þess, að hún væri stjóm þjóðar-
innar allrar, en ekki neinnar ákveðinnar klíku.
Áætlaður tekjuhalli á fjárlögunum brezku
að þessu sinni, nemur, að því er Mr. Snowden
segist frá, um fjörtutíu og tveim miljónum sterl-
ingspunda. Tekjuhalla þenna á að bæta upp
með ýmsum nýjum sköttum, sem og með hækk-
un hinna eldri skatta, svo sem tekjuskattsins.
Allar virðast skatthækkanir þessar vera sniðn-
ar nákvæmlega eftir gjaldþoli hvers hlutaðeig-
anda um sig, og er slíkt vel. Fasteignaskattur
verður í sumum tilfellum hækkaður að mun, en -
helzt. aftur á móti á mörgum sviðum óbreyttur
frá því, sem nú er, unz endurmat á fasteignum
hefir farið fram; en að því er stjómin að vinna
um þessar mundir.
Allur kostnaður við stjómarstarfræksluna
brezku fyrir það ár, sem nú er að líða, er áætl-
aður um sjö hundrað áttatíu og eina miljón,
níu hundrað og níu þúsundir sterlingspunda.
Enginn gerir svo öllum líki segir gamalt og
gott íslenzkt máltæki, og er Mr. Snowden þar
sjálfsagt engin undantekning. Samt mun því
tæplega verða neitað, að fjárlagaframvarp
hans, það, er nú hefir nefnt verið, beri á sér
meiri sanngirnis og mannréttindablæ, en títt er
um löggjöf slíkrar tegundar.
------------------------
Fimmveldastefnan
-----------------------■*
Géra má ráð fyrir, að úr þessu fari nú að
síga á seinni hlutann, hvað Lundúnastefnuna
áhrærir, enda hefir hún nú átt setu í þrjá mán-
uði, eða því sem næst. Hver 'árangurinn af
starfi hennar kann að verða, er vitanlega enn
eigi lýðum ljóst. Samt má þess vænta, að hann
verði nokkur, jafnvel þótt ekki séu beinlínis
miklar líkur tii, að þær fimm þjóðir, er hlut
eiga að máli, verði allar á eitt sáttar. Svo mik-
ið er samt sem áður víst, að fullkomin eining
um varanlegan samningsgrandvöll, hefir náðst
milli Breta, Bandaríkjamanna og Japana. Ein-
þykni Frakka og Itala, hefir reynst all-örðug-
ur þrándur í götu, og má mikið vera, ef þeim
kemur e'kki slíkt síðar í koll. En hvemig svo
sem alt fer, þá hefir þegar mikið unnist á í átt-
ina til takmörkunar hervarna á sjó, — skiln-
ingurinn glæðst fvrir sanngildi og nauðsyn
málsins, og er elíkt, út af fyrir sig, næsta mik-
ilvægt.
Um þetta afar mikilvæga framtíðarmál
mannkynsins, takmarkanir vígvarna á sjó, far-
ast blaðinu 'Christian Science Monitor, nýlega
þannig orð:
“Hvort heldúr að árangurinn af starfi
flotatakmörkunar stefnu þeirri, er enn situr
á rökstólum í Lundúnum, verður sá, að samn-
ingur um takmörkun vígvama á sjó, verður
undirskrifaður milli þeirra fimm stórvelda, er
þar eiga hlut að máli, eða ekki, þá verður samt
ekki um það deilt, að nokkuð hafi unnist á í
áttina til varanlegs friðar. En hver svo sem
úrslitin verða, þá er hitt jafn-víst, að þau full
nægja undir engum kringumstæðum þeim ósk-
um, er fyrir þeim Hoover forseta og Ramsay
MacDonald vöktu, er þeir kvöddu til stefnunn-
ar. Um hitt verður jafnframt ekki vilst, að
samningar þeir, er gerðir kunna að verða í
þessu sambandi, hljóta að skoðast einungis til
bráðabirgða, eða daufur fyrirboði annars
meira og varanlegra, því hugsjón friðarins er
ein og hin sama, þótt misskilningur mannlegra
athafna stemmi oft stigu fyrir því, að márkinu
verði á réttum tíma náð. Þess verður samt
vonandi ekki langt að bíða, að kvatt verði til
nýrrar vopnatakmörkunar stefnu, þar sem
stigin verða vafalaust margfalt stærri skref í
þá átt, að leysa mannkynið undan því ægiíega
ánauðaroki, sem vígbúnaði jafnan er samfara.
Það út af fyrir sig, að kleift skyldi reynast,
að fá fimm stórveldi, metnaðarfull hvert á sína
vísu, og stolt af vígvörnum sínum á sjó, til að
sitja við sama borð, og ráða ráðum í takmörk-
unaráttina, er í eðli sínu næsta mikilvægt.
Áhrifin, sem vart gerðu við sig á Washingtön-
stefnunni, hafa einnig komið næsta skýrt í ljós
á Lundúnamótinu. Þegar á mót þetta er litið
í sögulegu ljósi, verður ekki annað sagt, en
með Lundúnamótinu hafi verið lagður fagur
grundvöllur að sönnum góðvilja meðal forastu-
manna hinna ýmsu þjóða á sviði stjómmál-
anna.
Er það ekki sjaldgæft í sögunni, að fimm,
fullvalda metnaðar þjóðir hafi komið sér sam-
an um, að senda til sama móts fulltrúa, til þess
að ræða um það, hve mörg herskip hvei* þjóð
um sig mætti hafa og hve stór þau skyldu vera?
Er það ekki enn fremur sjaldgæft, að megin-
áhugamál hverrar sendinefndar um sig, hafi
verið það, að kynnast í bróðurlegri einingu
kröfum sérhverrar hlutaðeigandi þjóðar og
íhuga þær í fullri sanngirni? Innilegt og ein-
lægt samstarf hinna mismunandi sendinefnda,
hlýtur að hafa í för með sér aukinn skilning og
gagnkvæman góðvilja. En slíkt leiðir aftur á
hinn bóginn til þess, að allar samkomulags til-
raunir í framtíðinni, hljóta að reynast marg-
falt auðveldari og sigurvænlegri.
Megin-kostir Þjóðbandalagsins liggja að
vorri hyggju í því, hve gagnkvæmur góðvilji
meðal meðlima þ&ss hlýtur að aukast við stöð-
uga samfundi. Fram að þessum tíma, hefir
enn aldrei komið til þess, að Þjóðbandalagið
hafi orðið að beita valdboðs ákvæðum þeim, er
sáttmáli þess gerir ráð fyrir að b^ita megi, ef
annað bregst; fram að þessu hefir lánast að
koma sáttum á, í stað þess að grípa til svip-
unnar. Glædd og endurglædd siðferðismeð-
vitund, þroskuð við stöðuga umgengni og náið
samband hinna ýmsu þjóða, hefir til þess leitt,
að Þjóðbandalagið hefir á undangengnum ár-
um orðið sigursælt í sáttatilraunum sínum.
Eins og nú standa sakir, virðist þeim æ
fara fjölgandi, er svo líta á, að valdboðs-
ákvæðum Þjóðbandalags sáttmálans ætti að
breyta, eða nema þau jafnvel úr gildi, að því
undanteknu, þar sem þau grípa að einhverju
leyti inn í fjármálaleg viðskifti. Er engan
veginn ólíklegt, að slíkt gæti styrkt til enn
fj*ekari muna siðferðisleg áhrif þessarar dýr-
mætu stofnunar.
Fulltrúar þeir, er í Lundúnastefnunni taka
þátt, eiga skylda alþjóðaviðurkenningu fyrir j.
elju þá og langlundargeð, er hvarvetna hefir
komið fram í starfi þeirra. Þeir virðast hafa
fylgt í öllum meginatriðum, hinni gullvægu
setningu Bryans heitins, að vinir eigi ávalt
eftir ómælt síðasta orðið á millum sín. Jafn-
vel eins og nú horfir við, með tvísýni á allar
hliðar um framgang fimmvældasáttmálans, era
fulltrúarnir samt sem áður vongóðir um, að þeim
takist að leggja varanlegan grundvöll, að eigi
aðeins slíkum sáttmála, heldur og jafnframt
margfalt víðtækari sáttmála. Er engan veg-
inn óhugsandi, að slíkt kunni að verða.
Þeir fulltrúar fimmveldastefnunnar, er set-
ið hafa á rökstólum í Lundúnum, undanfarna
mánuði, eftir að hafa ráðið ráðum sínum, og
rætt flotatakmörkunarmálið frá hinum ýmsu
hliðum, hljóta að hafa vaxið svo að ^kilningi á
nauðsyn þess, að eigi verði alt látið enda við
orðin tóm, og að vænta megi af starfi þeirra enn
víðtækara árangurs í framtíðinni.
Þjóðunum er nú, sem betur fer, farið að
skiljast, að ekki komi til nokkurra mála, að
leggja út í styrjaldir og stríð, fyr en reynt hafi
verið til þrautar, að gera út um ágreinings-
málin á friðsamlegan hátt.”
Fréttabréf frá íslandi
+———..— -------------------———.—+
Borg-arfirði, 17. marz 1930.
Kæru Borgfirðingar vestan hafs!
Samkvæmt gefnu loforði mínu, tek eg ennann
enn á ný, með þeirri hugsun, að láta þennan miða
færa ykkur beztu kveðjur mínar. Eitt ár er nú þeg-
ar liðið, síðan eg skrifaði mitt síðasta bréf, og hef-
ir því margt skeð á ‘þeim tíma, þótt ekki sé horft
yfir stærri svæði en eina smásýslu hér á íslandi. En
þau þröngu takmörk hefi eg sett í mínum frétta-
bréfum, að halda mig fast við heimahagana, en þá
tel eg vera Borgarf jarðarhérað, beggja megin Hvítár.
í níu ár síðastliðin hefi eg sagt ykkur af næstum
óslitinni árgæzku, hvað veðráttu snertir, að undan-
teknum éinu eða tveimur óþurkasumrum. Frá þvl
eg skrifaði síðast, hefir veðráttan verið nokkuð
breytilegri. Sumarið fram í ágústmánaðarlok var
sérlega gott«og hagstætt. Tún voru víða orðin vel
sprottin í lok júnímánaðar. Töðufengur varð ó-
venju mikill. Voru beztu blettir i túnum þríslegn-
ir, einkum þar sem útlendur áburður var notaður og
sem borinn var á á hentugum tíma. Af slíkum á-
burði kaupa bændur hér um slóðir mjög mikið. Eru
það bifreiðarnar, sem gjöra það kleift. Þær færa
nú hverjum bónda allar nauðsynjar heim að bæjar-
dyrum, þar sem vegirnir leyfa. Ekki var meira en
meðal grasár á útengjum, en alt hey mátti hirða af
ljánum. Varð því heyfengur prýðisgóður, bæði að
vöxtum og gæðum. Með september brá til votviðra
og krapahríða, sem héldust haustið út. Notaðist lítt
að þeim heyjum, sem fengust eftir ágústmánaðar-
lok.
Ekki man eg fyr til mín, en eg hlakkaði óvenju-
mikið til Fljótstunguréttar, en sú rétt er ekki langt
frá bernskuheimili mínu, Húsafelli. Næsti dagur
fyrir réttina fanst mér aldrei ætla að líða. Mér
fanst sólin alveg standa kyr og klukkunni stein-
markaði ekki. Þó var þyngst að bíða birtunnar rétt-
ardagsmorguninn, því þá vaknaði eg fyrir allar ald-
ir. Þessi mikli barnaskapur hefir gert vart við sig
í huga mínum fram á elliár. Eg hefi rifjað upp
margar bersnskuminningar, sem tengdar eru við
þær leiðir, sem liggja til þessarar réttar, sem er
við efstu bygðir, er að Arnarvatnsheiði liggja. Og
það, sem má heita merkilegt við þennan réttadag,
sem er mánudagurinn í 22. viku sumars, hefir oft-
ast verið blítt og bjart veður. Þá er hinn víðáttu-
mikli og samfeldi Húsafells- og Kalmanstungu skóg-
ur, búinn að taka á sig hinn fjölbreyttasta lit, sem
minnir bæði á æsku og elli. Flestir runnar standa
þá enn undir ófölnuðu sumarskrauti, en aðrir sýna
hin rauðu og bleiku blöð, sem búin eru að lifa sitt
fegursta Þessi sýn hefir jafnan endurtekið sig fyr-
ir augum mér á hverju hausti alt frá bernskudög-
um, en aldrei tekur hún samt hug minn allan, þótt
fögur sé, því EiPíksjökull, sem kastar frá sér hverri
einustu þokuslæðu, þegar veður er bjart og stilt,
hann á fullan rétt til þess að honum sé gaumur gef-
inn, því lengi má leita um viða veröld, eigi fegurra
náttúrusmiði að finnast . Eg er ekki sá eini, sem
þetta mælir. Meðal annars er eg þakklátur forn-
kunningja mínum, skáldinu Þorskabít, fyrir fagrar
lýsingar á þessum jökli; má þar til nefna þetta er-
indi: “Efst við heiðan himinn, herðabreiði jökull-
inn gnæfir hátt með höfuð hvitt, hárið grátt og
skeggið vítt, Hjálminn bratta breðastáls ber sem
hatt, en sér um háls, hélugráan knýtir klút, klaka-
bláum rembihnút.”
En það er fleira en hin svipmikla fjallasýn, sem
leitt hefir huga minn svo oft á þessar slóðir, því á
bæjufi þeim, sem prýða þenna fagra fjalladal, hafa
vinir iniínir og vandamenn lengi búið. í næstum tvö
hundruð ár hafa forfeður mínir og niðjar þeirra bú-
ið á Húsafelli; langafi minn, afi minn, foreldrar
mínir, mágur minn og systir, dóttir mín og systur-
sonur, sem nú eiga fjögur börn, svo vonandi er, að
sama ætt verði enn þá tengd við þetta býli. Þá hefi
eg heilsað hinum sömu vinum í Kalmanstungu alt
frá æskudögum. Á eg þar einkum við vin minn
ólaf Stefánsson, sem eg minnist hér siðar í þessu
bréfi. Og þótt eg sé nú nær sjötugur, þá hefi eg
enn þá fengið að heilsa á þessum stöðvum sama
fólkinu, sem var fullvaxið, þegar eg var lítill dreng-
hnokki. Á eg þar við þau Fljótstunguhjón, Jón
Pálsson og Guðrúnu Pétursdóttur, Þorbjörgu á
v Bjarnastöðum, Guðmund á Kolsstöðum, og þær syst-
ur Guðnýju á Þorvaldsstöðum og Nikhildi á Hall-
kelsstöðum Erlingsdætur frá Kirkjubóli. Hefi eg
veitt því eftirtekt, að fram í þessum ^kógardal, við
hið hressandi fjallaloft, lifir fólk lehgur og við
betri heilsu, en hér í hinum neðri bygðum. (Frh.)
Canada framtíðarlandið
Náttúruauðlegð Alberta fylkis
er bæði mikil og margbrotin og
af því leiðir það, að atvinnuveg-
irnir eru einnig t fjölbreytilegir.
Námur eru þar miklar, beitilönd
góð og skilyrði fyrir gripa- og
kornrækt, víða hin ákjósanleg-
ustu. Þótt Hudsons Bay verzl-
unin hefði smá útibú í hinum
norðlægari héruðum þegar á ár-
unum 1778 til 1795, svo sem Fort
Chyppewoyon og Fort Edmonton,
og keypti þar grávöru, þá má
samt. með sanni segja, að suður-
hluti fylkisins hefði fyrst bygður
verið og jarðræktin hafi svo smá-
færst þaðan norður á bóginn.
Þeir, er fyrstir fluttu til suður-
fylkisins og tóku sér þar varan-
legan bústað,, voru griparæktar-
menn frá Bandaríkjunum. Og það
var ekki fyr en árið 1900, að menn
fóru að skyygnast um í suðurhlut-
anum af Saskatcheawn fylki og
norður við Red Deer ána og nema
þar lönd. Þótt hinir fyrstu gripa-
ræktarbændur væru Bandaríkja-
menn, þá hófst brátt innflutning-
ur til fylkisins frá brezku eyjun-
um og voru margir nýbyggjar
þaulætfðir í ðllu því, er að gripa-
rækt laut. *3ettust þeir að og
komu sér upp griparæktarbúum í
Lethbridge, Macleod, Pincher
Creek, High River, Calgary, Bow
River, og í kringum Red Deer —
Um 1880 hófst þar fyrst sauðfjár-
rækt, en fremur gekk útbreiðsla
hennar seint.
í Suður-Alberta gengu gripir
að mestu leyti sjálfala, þegar ó
hinum fyrstu landnámsárum og
gera svo víða enn. Mest var þar
um buffalo gras, bunch gras og
blue joint En þær tegundir eru
allar mjög bráðþroska. Fyr á ár-
um var það aðalstarf bóndans,
að afla fóðurs handa skepnum
sínum, en nú skipar kornræktin
víða fyrirrúm, þótt á öðrum stöð-
um sé griparæktin stunduð jöfn-
um höndum.
Áhrifum Chinook vindanna er
það að mestu leyti að þakka, að
veðráttan er svo góð, að skepnur
geta gengið úti allan ársins hring.
Stundum hefir það komið fyrir,
að útigangsgripir hafa fallið, en
þó eru þess tiltölulega fá dæmi.
Nú má svo heita, að nálega hver
einasti bóndi hafi nægan fóður-
forða fyrir allar skepnur sínar
og er útigangsgripum oft gefið á
skalla. Hey er yfirleitt kjarngott
í fylkinu og beitin ágæt. í Suður
Alberta er að finna suma allra
beztu sláturgripi, sem þekkjast í
Canada.
Frá árinu 1870 og alt fram að
aldamótin var griparæktin vit-
anlega ekki búin að ná því há-
marki, sem nú á sér stað. En um
árið 1900 var þó farið að senda
ágæta gripi á enskan markað frá
Calgary, High River, Claresholm,
Pindher Creek, Macleod, Leth-
bridge, Medicine Hat, Bassano og
Langdon. Árið 1902 var stofnað
Tht Alberta Railway and Irriga-
tion Company, með hðfuðstað í
Lethbridge. Keypti félag þetta
lönd allmikil af sambandsstjóm-
inni og tók að gera tilraunir með
áveitu í Spring Coulee og Chin
Coulee héruðunum, og sömuleiðis
á svæðunum umhverfis Magrath,
Raimond, Stirling, Lethbridge,
Coldale og Chin, en þó mestmegn-
is austur af Lethbridge. Um þær
mundir var tekið að girða inn
lönd með vír. —> Árið 1903 var
stofnað The Canadian iPacific Ir-
rigation félag, er það takmark
hafði fyrir augum, að veita vatni
yfir svæðin austur af Calgary. —
Var vatnið tekið úr Bow River.
Árið 1907 var enn stofnað félag,
er Southern Alberta Land Com-
pany nefndist, með aðsetur í
Medicine Hat, er tókst á hendur
að veita vatni á önd vestur atf
þeim bæ.
Landflæmi þau, er nefnd félög
eiga, nema til samanö því nær
þrem miljónum ekra. Skifta má
spildu þessari í fjóra megin-
hluta. Hinar vestlægari lendur
Canadian Pacific félagsins í
austur frá Calgary, en norðan við
Bow River. Er svæði það um 40
mílur frá norðri til suðurs, en 65
mílur austur á bóglnn. Um 223,000
ekrur eru hæfar til áveitu. Hef-
ir meginið af lðndum þessum nú
verið selt. —> Suðaustur af spildu
þessari liggur önnur landareign
sama félags, er hefir inni að
halda um ,245,000 ekra. Þar af
hefir vatni verið veitt á 400,000
ekrur. Töluvert er enn óselt af
landi í fláka þessum.
Árið 1908.náði Canadian Paoi-
fic félagið í hendur sínar umráð-
um yfir miklu af þeim lendum,
er Alberta Land Irrigation félag-
ið í Lethbridge átti. Svæði það
er 499,000 ekrur og vatni verið
veitt á rúmar 120,000 ekrur. Mest
af landi þessu hefir þegar verið
selt.
Annað áveitusvæði má nefna,
er liggur í Suffield héraðinu. Er
?að eign The Canada Land og Ir-
rigation félagsins, sem áður var
kallað Southern Alberta Land
Company, með aðal skrifstotfu 1
Medicine Hat. Enn eitt áveitu-
svæði liggur í Bow Island hérað-
inu. Samtals nema lendur þess-
ar 530,000 ekrum og eru þar af
203,000 hæfar til áveitu.
í suðurhluta fylkisins, er avalt
verið að gera frekari og frekari
tilraunir til áveitu. Var þar
stofnað eitt slíkt félag 1919, er
Taber Irrigation Associatlon
nefnist, er tekið hefir sér fyrir -
hendur að veita vatni á Í7,000 ekr-
ur í nánd við Taber. Fleiri fyiir-
tæki í sðmu átt, eru í undirbún-
ingi víðsvegar um fylkið. Hagn-
aðurinn af áveitunni hetfir þegar
orðið mikill í Suður-Alberta. Hafa
þar víða risið upp blómleg bygð-
arlög, þar sem áður voru gróður-
litlir harðbalar. Er þar víða rækt-
að mikið af alfalfa og öðrum
kjarngóðum fóðurtegundum.
Nokkuð er af auðugum gripa-
ræktarbændum í suðurhluta fylk-
isins, einkum þó kring um Olds,
Magrath, Raymond, Coutts og
norður og suður af Medicine Hat.
Víðast hvar eru beitilðnd fyrir
gripi girt inn með vír. í Suður-
Alberta, er mikið um sauðfé, og
gengur sjálfala í reglulegri afrétt
og smalað er saman á vissum tím-
um. Sauðf járræktin er stöðugt að
blómgast og verður eflaust mjög
arðsðm, er stundir líða.
Alitfuglaræktin hefir gefið af
sér feikna mikinn auð og hefir
reynst bændum regluleg féþúfa.
Kornræktin er alt af að útbreið-
ast með hverju árinu er líður, svo
þar sem áður voru tiltölulega lé-
leg beitilönd,blasa nú við blóm-
legir akrar.
í Suður-Alberta seljast órækt-
uð lönd í áveituhéruðunum fyrir
þetta fimtíu dali ekran, en rækt-
uð áveitulðnd frá 75—125 dali
ekran. En í hinum þurrari hér-
uðum má kaupa ekruna tfyrir
fimtán til fimtíu dali. Svæðið
frá Carston til Pincher Creek og
norður á bóginn til Calgary og
Macleod og Edmonton járnbraut-
arinnar, er einkar vel fallið til
blandaðs búnaðar, enda fylgist
þar að jöfnum höndum gripa- og
okrnrækt.
Claresholm liggur í austurjaðri
þessarar landspildu. Bæir á
þessu svæði eru Nanton, High
River, Okotoks, Crossfield, Dids-
bury, Olds, Innistfail. 1 héruð-
unum umhverfis þessa bæi er
mikið um griparæki og fram-
leiðslu mjólkurafurða. Heyskanur
er þar víðast hvar mikill og góður.
Blandaður landbúnaður er kom-
inn á hátt stig í Mið - Alberta.
Með lagningu Canadian Pacific
járnbrautarinnar, er kom til Cal-
gary árið 1885, tók landið um-
hverfis mjðg að byggjast. Varð
Calgary þá þegar allmikill verzl-
unarbær og hefir verið það jafn-
an síðan. Landið hefir verið að
byggjast norður á bóginn jatfnt
og þétt. Er jarðvegurinn þar
næsta auðugur. Fyrsta aukalína
Canadian Pacific ^élagsins á
þessu svæði var lögð norður frá
Calgary árið 1891. Síðar lagði
Canadian National járnbrautar-
félagið brautir bæði í norður og
suður og er landið með fram þeim
eitt hið frjósamasta í öllu fylk-
inu. Staðháttum í Mið - Alberta
hagar nokkuð öðru vísi til en i
Suðurfylkinu. Nýbyggjar í Mið-
fylkinu hafa alla jafna átt nokkru
ðrðugpa með að koma sér fyrir og
hafa haft meira af örðugleikum
landnemalífsins að segja. En
landkostir eru þar fult eins góðir.
Ræktað er þar mikið af höfrum
og og sömueiðis m&rgs-
konar fóðurtegundum. Er fram-
leiðsla kjöts, ullar og alifugla af-
armikil, í þeim hluta fylkisins.
Garrick Leikhúsið.
Kvikmyndin “The Other To-
morrow”, er einstaklega skemti-
legur og æfintýraríkur leikur, sem
sýnir ástir og æfintýri þannig, að
allir hafa ánægju af. Leikend-
urnir eru ekki margir, en þeir
leika allir prýðisvel, en Miss
Dave leikur aðal hlutverkið. —
Mega þar allir eiga von á góðri
skemtun.