Lögberg - 24.04.1930, Blaðsíða 6

Bla. 6.
LÖGMERG, FIMTUDAGINN 24. APRÍL 1930.
KAUPiÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. BAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offlce: 6th Floor, Bank o/HamMtonOhambor*
;...........
Mary Turner
Eftir
MARVIN DANA.
Hinum ungS. manni léið afar illa. JÞað var
verið að tala um konuna, sem hann unni. Hvert
orð særði hann óskaplega, því hann fann, að
það var að minsta kosti eitthvert brot af sann-
leika í því, sem faðir hans var að segja við
hann. En myndin, sem hann var að draga upp
fyrir honum, var óskapleg.
“Faðir minn!” hrópaði* hann upp yfir sig.
“Þetta er það, sem þeir gera við konuna
þína,” hélt Gilder áfram, “konuna, er ber þitt
nafn og mitt.” Hann þagnaði dálitla stund
og horfði alvarlega á son sinn, áður en hann
bætti við: “Hvað ertu að hugsa um að gera?”
Dick gekk nokkur fet áfram, þangað til hann
var kominn fast að föður sínum. Hann talaði
eins og hann væri alveg viss í sinni sök:
“Þetta getur ekki komið fyrir, pabbi. Það
er engin ha;tta á því, að hún hagi sér ekki vel
að öllu leyti. Eg veit það fyrir víst. Þú vissir
það líka, ef þú þektir hana eins vel og eg.”
Gilder lagði hendina á öxl sonar síns og
sagði eins blíðlega, eins og honum var hægt:
“Reyndu að gæta skynseminnar, drengur
minn, reyndu að skilja þetta.”
Dick settist á legubekkinn. Málrómurinn
var blíður og hann lokaði augunum og hugsaði
ekki um annað, en það, sem hann sjálfur þekti
til konunnar sem hann unni.
“Eg skal segja þér, pabbi,” sagði hann.
“hún er enn ung, jafnvel barnaleg að ýmsu
ieyti. Henni þykir svo vænt um trén og grasið
og blómin og alt, sem lifir og er fagurt. Eg
hefi aldrei þekt nokkra manneskju eins góð-
hjartaða og hún er. Eg hefi séð hana taka upp
bam, sem datt á strætinu, og vera svo góða við
það, að svo góð gæti engin manneskja verið,
nema sál hennar væri hrein og göfug.”
Faðir hans var þögull og þungbúinn. Hann
reyndi að láta þetta. ekki á sig fá.
“Hér er ekki um neina trú eða ímyndun að
ræða. Eg veit þetta,” sagði Dick blátt áfram.
Gilder vissi ekki, hvað gera skyldi. Til
hvers voru nokkrar skynsamlegar ástæður við
mann, sem ástin hafði blindað svona herfilega’
“Þú skilur ekki, hvað þetta þýðir fvrir þig.
Þú ert með þessu að eyðileggja alla þína fram-
tíð. Eg bið þig um það, Dick, að gera ekki
þetta. Hættu að hugsa um þessa stútku, og
byrjaðu upp á nýtt.”
“Eg get það ekki, faðir minn,” svaraði Dick
einstaklega góðlátlega.
Feðgarnir horfðu hvor á annan og sögðu
ekki nokkurt orð góða stund, og það var eins
og hvorugur kæmi sér að því að rjúfa ]>ögnina.
“Þú ert eina barnið mitt, Dilk,” sagði gamli
maðurinn loksins, og hann sagði það svo lágt,
að það varla heyrðist.
“Já, pabbi,” sagði Dick í hálfum hljóðum.
“Ef eg mögulega gæti, skyldi eg gera eins og
þú vilt. Mér þykir ósköp slæmt, að geta ekki
farið eftir þínum ráðum.” Eftir dálitla þögn,
hélt hann áfram í hærri og ákveðnari róm:
“Eg verð að1 ráða fram úr þessu sjálfur.
Enginn annar getur gert það fyrir mig. Eg
skal gera það.”
XYT. KAPITULT.
Þjónninn kom inn.
“Það er maður kominn, sem vill finna yð-
ur,” sagði hann.
Gilder gaf það til kynna með hendinni, að
honum félli ekki að vera ónáðaður, en settist í
stólinn við skrifborðið.
“Eg get ekki tekið á móti neinum í kveld,
Tómas,” sagði hann í sínum vanalega ákveðna
rómi.
“En hann sagðist eiga mjög áríðandi er-
indi,” sagði þjónninn og rétti fram silfurdisk
inn með nafnspjaldinu.
Húsbóndinn tók við nafnspjaldinu, eins. og
hugsunarlaust, en þegar hann sá nafnið, brá
honum nokkuð við.
“Jæja, þá, vísið honum inn.” Feðgamir
litu hvor á annan.
“Það er Burke,” sagði Gilder.
“Hvaða erindi getur hann átt, svona seint
að kveldinu?” sagði Dick.
“Það er jafngott, þó þú venjist sem fyrst
við heimsóknir lögreglumanna úr þessu,” sagði
faðir hans heldur kulclalega.
Rétt í þessu kom Mr. Burke inn í herbergið.
“Svo þér eruð héma líka,” sagði hann, þeg-
ar hann kom auga á Dick. “Það var ágætt. Eg
þarf að tala við yður líka.”
Burke hafði töluverðar áhyggjur út af því,
sem hann hafði verið að fást við að undan-
fömu. Hann var duglegur og áhugasamur um
sitt emhætti, enda fann hann töluvert til þess.
Hann hafði samt sama veikleikann, eins og svo
margir aðrir menn í hans stöðu, að hann átti
bágt moð að neita álitlegri upphæð af pening-
um. þegar staða hans eins og lagði slíkt upp í
hendurnar á honum, þegar hann áleit, að það
væri óhætt, og hann var æfinlega þægilegur í
öllnm viðskiftum við þá, sem hærra vom settir
en hann sjálfur, eða höfðu meiri völd. Þessi
Marv Turner hafði farið í kring um hann og
srert heldur lítið úr valdi han.s, og svo hafði
hún kórónað alt saman með því, að fá þetta
vemdarbréf frá dómstólunum. Þetta tók frá
hans sjónarmiði engu tali, og hann ásetti sér
að ná sér niðri á henni engu að síður. Það, að
hún hafði náð í Dick Gilder og gifzt honum,
gerði hann enn ákveðnari í þessum ásetningi
sínum, að vinna sigur í þeSsari viðureign sinni
við Mary Turner. Eftir langar bollalegging-
ar hafði honum dottið ráð í hug, sem reyndar
snerti hana ekki beinlínis, en gátu þó orðið
henni til mikilla óþæginda, og ef til vildi leitt
til þess, að hægt yrði að hafa hendur í hári
hennar. Það var í sambandi við þessa fyrir-
ætlun, að hann heimsótti Gilder, og þegar hann
sá Dick, datt honm nokkuð annað í hug, sem
gæti kannske komið að góðu haldi. Svo hann
talaði ekki við Gildier í bráðina, en sneri sér að
syni hans.
“Hún er farin,” sagði hann, og hann sagði
það eins og hann að hælast um.
Dick gekk ofurlítið nær honum, og það var
auðfundið, að honum þótti stórlega fyrir.
“Eg trúi þessu ekki,” sagÖi hann.
“ Jú, hún er farin til Chicago,” sagði Burke
svo einlægnislega, að enginn hefði getað grun-
að, að hann væri að segja ósatt. En þá list
hafði hann lengi tamið sér.
“Eg sagði yður, að hún mundi fara.” Hann
sneri sér að gamla manninumð og það var á-
nægjusvipur á andliti hans. “Alt sem þér nú
þurfið að gera, er að ná þessum unga manni út
úr þessum hlekkjum, og þá gleymist þetta alt
saman.”
“Já, ef við aðeins gætum gert það,” sagði
Gilder, en það var auðheyrt, að það var nokk-
nð, sem hann gerði sér ekki miklar vonir um.
“Eg býst við, að við getum fengið þetta
hjónaband dæmt ógilt, eða hvað það nú er, sem
þeir gera við þessi hjónabönd, sem ekkert
verður úr. ”
Dick átti töluvert erfitt með að halda skapi
sínu í skefjum, þegar hann heyrði Burke tala
•svo^ia óvirðulega um þáð, sem honum sjálfum
var næstum heilagt mál.
“Látið þér þetta mál afskiftalaust,” sagði
hann alvarlega, en þó stillilega.
Burke varð eitthvað ofurlítið góðlátlegri á
svipinn, en hélt sér við efnið engu að síður.
“Ekki að skifta mér af þessu?” sagði hann
glottandi. “En það er nú einmitt það sem eg
á að gera, og það sem mér er borgað fyrir að
gera. Hlustið þér á mig, ungi maður. Strax
og þér farið að leggja lag yðar við óþjóðalýð,
þá er yður ekki lengur til neins að segja öðr
um hvað þeir eigi að gera. Slíkt fólk á engan
rétt á sér í augum réttvísinnar. Þér verðið að
gæta þess.”
Burke sagði sannleikann, eins og margra
ára reynsla hafði kent honum að skilja, hvað
væri sannleikur í þessum efnum. Hann þekti
nátturlega þá algildu reglu, að svo bæri að líta
á, að enginn væri sekur gagnvart lögunum,
þangað til hann væri fundinn sekur af þeim,
sem til þess hefðu vald. Lögreglan verður nátt-
úrlega að láta þetta heita gott. En henni er
gjarnt til að líta nokkuð öðru vísi á málið. 1
hennar augum eru allir sekir, sem hún þykist
vita að á einhvern hátt hafi brotið hegningar-
lögin, hvort sem það hefir verið sannað eða
ekki. Veslings lögbrjótamir finna það líka oft-
ast nær, að lögreglunni og saksóknurum verður
ekki skotaskuld úr að finna að minsta kosti
sterkar líkur á móti þeim.
En Dick var ekki að hugsa um þetta, og
ekki það sem Burke sagði. Hugur hans var
allur hjá konunni, sem hann elskaði, og sem
Burke hafði sagt að flúið hefði burt frá honum.
“Hvar verður hún í Chicago,” spurði Dick.
“Eg kann ekki að lesa hugsanir annara,“
svaraði Burke. “En hún er fínleiks stúlka, það
má hún eiga. Mig skyldi því ekki furða, þó
hún *gisti á fínasta gistihúsi borgarinnar —
það er að segja, þangað til lögreglunni í Chi-
cago verða gefnar upplýsingar um, að hún sé
í borgúnni.
Hingað til hafði Dick verið að verjast því,'
sem Burke hafði verið að halda fram. Nú fanst
honum hann þurfa að koma ser vel við hann og
fa hann til að gera sér nokkuð til þægðar.
ITann gekk fast að lögreglumanninum og talaði
eins og sá getur gert, sem vemlegan áhuga,
hefir á því, sem hann er að segja.
“Verið þér ekki of fljótur á yður, Mr.
Burke, . sagði hann. “'Gefið þér mér ofurlítið
tækifæri. Eg fer til Chicagc^ í fyrramálið.
Látið þér hana afskiftalausa í tuttugu og fjóra
klukkutíma.”
“Þetta sýnist ejkki ! ósanngjarnt,” sagði
Burke eftir nokkra umhugsun.
En gamli maðurinn var alt annað en á-
nægður með þetta.
“Nei, nei, Dick,” sagði hann. “Þú ferð
ekkert! Þú ferð ekki til Chicago!”
Burke gerði Gilder vísbendingu um að skifta
sér ekki af þessu.
“Því ekki það?” spurði hann. “Þétta er
ekki nema sanngjamt. Þar að auki met eg
þann kjark, sem þessi ungi maður hefir.”
“Þér gangið þá inn á þetta?” sagði Dick.
“Já, eg geng inn á það,” sagði Burke.
En Gilder var alt annað en ánægður með
þetta og lét það ótvíræðlega í ljós.
“Nei, þú ferð ekkert til Chicago, Dick ’
sagði hann með mikilli úherzlu.
Burke hvíslaði því að Gilder, að hann skyldi
ata þetta afskiftalaust. En upphátt sagði
hann:
“ Hægan, hægðn! Þetta gerir ekkert til.”
. ‘‘P®1, Iofið mér Því nú, Burke,” sagði Dick,
að lata logregluna í Chicago ekkert vita um
þetta, þangað til eg er búinn að vera þar í tutt-
ugu og fjóra klukutíma.”
“Eg lofa því,” sagði Burke. “Eg skal ekki
segja orð um það við nokkum mann.” Svo
sneri hann sér skyndilega að Gilder. “Þáð er
dálítið, sem eg þarf að tala um við yður, Mr.
Gilder, öðra máli viðvíkjandi.”
‘ ‘ Eg skal þá fara, ’ ’ sagfti Dick og reyndi að
brosa til föður síns. “Þú veizt það, pabbi, að
mér þykir mikið fyrir þessu, en eg verð að gera
það sem e'g held að rétt sé.”
Burke kom í veg fyrir, að meiri vandræði
yrðu úr þessu.
“Auðvitað verðið þér að gera það, sem þér
álítið að rétt sé. Enginn getur betur gert”.
Hann gaf þeim fegum nánar gætur, þangað til
Dick var farinn út úr herberginu. Þá settist
hann niður og fór að segja Gilder hvað í huga
hans bjó.
“Hann fer til Chicago í fyrra málið, haldið
þér það ekki?”
“Auðvitað,” svaraði Gilder. “En eg er
óánægður með það.”
“Það er það allra bezta, sem komið getur
fyrir,” sagði Burke og vissi Gilder ekki, hvern-
ig hann átti að skilja það. “Eg skal segja yð-
ur, að hann finnur hana ekki þar.”
“Því haldið þér það?” spurði Gilder og
skildi ekki hvemig því var varið.
Burke skellihló, og var sjáanlega mjög á-
nægður með sjálfan sig og það sem hann hafði
gert,
“Af þeirri einföldu ástæðu, að hún fór ekki
þangað,” sagði hann, þegar hann kom því upp
fyrir hlátrinum.
“Hvert fór hún þá?” spurði Gilder.
“Hún hefir ekkert farið enn þá,” sagði
Burké eftir að hann hafði hlegið enn meira.
“En um það leyti, að hann leggur á stað, skal
eg sjá um, að hún sé á lögreglustöðvunum.
Demarest leggur fram kærar gegn henni í
fyrramálið, og seinni part dagsins verður hún
kölluð fyrir rétt.”
Gilder kom þetta alt mjög ókunnuglega
fyrir. Honum var, eins og hverjum öðrum
vanalegum borgara, lítið kunnugt um leiðir
lögreglunnar.
“Þér getið ekki gert þetta,” sagði hann.
“Haldið þér það ekki?” sagði Burke og leit
brosandi á manninn, sem þannig efaðist um
vald hans og mátt til að gera það, sem hann
ætlaði sér að gera. ‘ ‘ Haldið þér það, að eg geti
þetta ekki? Það skyldi nú ekki vera. Eg ætla
nú að gera þetta engu að síður,” og hann setti
upp þennan hörkusvip, sem allir, er undir hann
vora gefnir, könnuðust svo vel við og stóð mik-
ill ótti af.
“Haldið þér, að eg láti þessa stúlku leika
sér við lögregluna? Eg er einmitt hér í þeim
erindum, að ná í hana. Félagar hennar ætla
sér að ræna hér í nótt.”
“Hvað eruð þér að segja?” hrópaði Gilder.
“Er yður alvara, að hún ætli að koma hér eins
og þjófur?”
“Ekki er það nú eiginlega,” svaraði Burke.
“En félagar hennar ætla að koma hér í nótt til
að stela einhverju. Hún kemur ekki, ef eg get
rétt til. Hún gætir sín betur en svo. Ef hún
vissi, hvað Giarson er að hugsa um að gera, þá
mundi hún koma í veg fyrir það.”
Burke sat góða stund þegjandi og tók vafa-
laust á öllu sínu sálaþreki til að gera sér ljóst,
það sem nú var að brjótast um í huga hans.
Loks glaðnaði yfir honum ög það var eins og
hann kæmist allur á löft.
“Nú hefi eg liana, það er eg viss um,”
sagði hann með hárri raustu. Nú hafði hann
ráðið gátuna, sem hann hafði lengi glímt við.
Hann gekk að skrifborðinu, þar sem síminn
stóð, og hringdi.
“Gefið mér 3100,” sagði hann. “Það er
ekki mjög framorðið enn,” sagði hann við Gild-
er, meðan hann beið eftir sambandinu. “Eg
hefi verið að hugsa um annað og ekki gætt að
tímanum.”
“Lögreglustöðvamar?” sagði hann næst.
“Mr. Burke er að tala. Hver er í minni skrif-
stofu? Eg þarf að tala við hann strax. ” Með-
an hann beið aftur eftir sambandi, sagði hann
við Gilder. “Það er Smith, minn bezti mað-
ur. Þetta var regluleg hepni. Svo talaði hann
aftur í símann.
“Heyrið þér, Ed. Sendið þér einhvem til
þessarar Tumer stúlku. Þér vitið hvar hún er.
Sjáið þér um, að hún sé látin vita, að Joe Car-
son og einhverjir félagar hans, ætli að brjót-
ast inn í hús Edwards Gilder í nótt. Það er
bezt að fá einhvem af þessum slæpingjum, sem
þama eru alt af, til að gera þetta. Það þarf
að gera þetta strax. Skiljið þér það?”
Burke tók úrið góða upp úr vasanöm, það
sama, sem Aggie Lynch hafði talað um, og leit
á það.
“Klukkóan er orðin hálf-ellefu. Hún fór í
Lyric leikhúsið með einhverjum öðrum kven-
manni. Þið getið fundið hana, þegar hún kem-
ur þaðan, eða þá heima hjá henni. Það er ekk-
ert annað.” \
“Hvað á alt þetta að þýða?” spurði Gilder
heldur óþolinmóðlega.
Það var auðfundið, að Burke var einstak-
lega ánægður með allar þessar ráðagerðir sín-
ar. Hann hafði nú komið svo ár sinni fyrir
borð, að það gat naumast hjá því farið, að nú
hepnaðist honum að hafa hendur í hári Mary
Tumer.
“Hún kemur til að varna því, að hami
fremji þgtta innbrot,” sagði hann. “Þegar
við handtökum þessa náunga, sem eiginlega em
í þessu, Jiá tökum við hana líka. Eg var næst-
um búinn að gleyma henni, því eg var að hugsa
svo mikið um Garson. Þér munduð varla trúa
því, Mr. Gilder, en það er nú samt satt, að í
síðastliðin tuttugu ár, hefir Garson þessi verið
eitthvað riðinn við svo að segja hvert einasta
mál, þar sem peningar hafa verið snuðaðir út
með einhverjum rangindum og falsi. En aldrei
nokkurn tíma höfum við getað haft liendur í
/ hári hans. En þeir era skrítnir, þessir svika-
hrappar. Það vantar svo sem ekki, að Garson
er bæði greindur og var um sig. En samt lætur
hann Griggs narra sig inn í þessa vitleysu, og
nú stöndum við hann að verkinu og náum hon-
um. Viljið þér kalla á þjóninn, rétt sem snöggv-
ast, Mr. Gilder?”
Gilder hringdi bjöllunni á skrifborðinu. En
rétt í því bar afar skæran ljósglampa á glugg-
ann, sem hvarf staxr aftur. Þó Burke væri eng-
an veginn veikbygður maður, þá varð honum
þó mjög hverft við.
“Hvað er þetta?” spurði hann.
“Þetta er ljósið í borgartuminum, ” sagði
Gilder og hafði sjáanlega dálítið gaman af að
sjá, hve þessum stóra og sterka manni varð
mikið um þetta. “Það ber liér á gluggann á
svo sem fimtíu mínútna fresti. Þjónninn hefir
gleymt að draga saman gluggatjöldin.” Um
leið og hann sagði þetta, gekk hann að glugg-
anum og dró saman tjöldin. “Nú ónáðar ljós-
ið okur ekki aftur.”
Þjónninn kom inn, og þá hvarf Burke aftur
að því, sem hann var að hugsa um, en sem Ijós-
ið hafði dregið athygli hans frá rétt í bili.”
“Heyrið þér, maður minn,” sagði hann.
“Farið þér upp á þakið á húsinu og opnið
hlerann. Þar era nokkrir menn. Komið þér
hingað með þá.”
Þjónninn vissi ekki vel, hvað þetta átti að
þýða og leit spyrjandi augum til húsbónda
síns; en hann gaf honum merki um að gera eins
og fyrir hann var lagt.
“Þeir gera yður ekkert mein,” sagði Burke,
þegar hann sá að þjónninn hikaði við. “Það
era lögreglumenn: Þér komið með þá hingað,
og svo farið þér í rúmið og hreyfið yður ekki
þaðan fyr en í fyrramálið. Skiljið þér mig?”
Þjónninn leit aftur til húsbónda síns, til að
fá hjá honum leiðbeiningu um það, hvort hann
ætti að hlýða þessum fyrirskipunum lögreglu-
foringjans), svo undarlegar og ósikiljanlegar
sem þær voru. Þegar Gilder hafði aftur látið
hann skilja, að hann skyldi gera eins og fyrir
hann var lagt, fór hann út úr herberginu, en
um leið og hann fór út, leit hann grunsamlega
til Burke og var auðséð, að hann skildi ekki upp
eða niður í þessum fyrirskipunum, sem held-
ur ekki var von.
En Gilder skildi heldur ekki, hvað alt þetta
átti að þýða.
“Hvemig vitið þér, að þeir ætla að brjót-
ast inn í húsið í nótt?” spurði hann Burke.
“Eða er það bara ímyndun yðar, að þeir ætli
að gera það?”
“Eg veit þeir ætla að gera það,” sagði
Burke, og þóttist góður af þessu. “Eg lagði á
ráðin. ’ ’
“Svo þér gerðuð það?” sagði Gilder og
fanst þetta mál nú enn óskiljanlegra en nokkru
sinni áður.
“Já, auðvitað,” sagði Burke. “Eg lét einn
af mínum njósnurum gera það. Hann er allra
manna undirförulastur. ”
“Því hafið þér mann í yðar þjónustu, sem
þér hafið slíkt álit á?” spurði Gilder.
MHlOHg
RAllWAyS
CUNARD EIMSKIPAFÉLAGIÐ
og
ICELANDIC MILLENNIAL CELEBRATION
COMMITTEE
ANNAST UM UNDIRBÚNINGINN
Siglið með S.S. “ANT0NIA”moÍ?r\,,l 6. júní
Hundruð íslendinga I Canada og Ban-
daríkjunum, hafa trygt sér far með
fyrgreindu skipL Látið oss undirbúa
ferð yðar.
ÓKEYPIS SKEMTIFERÐ
TIL NIAGARA FOSSA
Dr. B. J. Brandson,
H. A. Bergman, S. K. Hall,
Dr. S. J. Johannesson,
E. P Jonsson,
Dr. B. H. Olson,
S. Anderson,
A. B. Olson,
G. Johannson,
L. J. Hallgrimsson,
LeitiB upplýsinga hjá Canadlan Natlonal umboBsmannlnum I
Wlnnipeg Saskatoon, Edmonton, eða skrifið beint til
J. H. GISDASON, Winnipeg (phone 88 811) 409 Mining Exchange Bldg.
CANADIAN NATIONAL RAILWAYS
effa einhverjum umboffsmanni
CUNARD STEAMSHIP LINE
G. Stefansson,
A C. Johnson,
J. H. Glslason,
Jonas Palsson,
P. Bardal,
M. Markusson,
W. A. Davidson.
wBorgið Lögberg^Pi