Lögberg - 24.04.1930, Blaðsíða 7

LÖGBBSRG,
FIMTUDAGINN 24. APRÍL 1930.
BU. 7.
Bréf frá Kína
104 Jing Shi Kiai,
Hangchow, China, 3. des. 1929.
Kæru vinir!
Þar við vitum, að þið berið
í'yrir brjósti verk Drottins hér í
Kína, þá finst okkur viðeigandi,
að skrifa ykkur annað bréfið til
um hlutverk okkar hér; svo erum
við líka af hjarta þakklát fyrir
bréfin ykkar, sem svar við okkar
síðustu bréfum.
Það sýndi, að þið viljið hjálpa
til að útbreiða fagnaðarerindið,
og taka þátt í því. Hversu mikils
virði bænir ykkar eru okkur og
þessari kæru, kinversku þjóð, er
ómögulegt að lýsa. Hitt er víst,
að við sjáum ávextina dag frá
degi, og stundum finst okkur ein-
hver muni vera sérstaklega að
biðja fyrir okkur.
Hversu við lofum og prísum
guð fyrir alla hans umönnun og
elskusemi yfir okkur, og fyrir
sérhvert hans barn. Þegar við
lítum til baka yfir þriggja mán-
aða skeið, þá getum við með
sanni séð guðs hönd í öllu.
Hér.um bil í miðjum septem-
ber höfðum við guðsþjónstur í
tjaldi. Eina viku í Chiang-o-fu,
og aðra viku í Men-chia-ien. Þetta
eru þau tvö þorp, sem við byrjuð-
um guðsþjónustur í í fyrra vor og
höfum þar vist húspláss. Það var
undravert, hvernig guð ' liðsinti
okkur í öllu: að koma tjaldinu
yfir fljótið og bera það þangað,
sem það átti að standa, og undir-
búa rúmgóðan völl í hvorum stað,
og leggja okkur til viljuga menn
til að reisa það. Einnig greiddi
guð leið fyrir bróður Stephen
Pien að koma frá Shanghai til að
hjálpa við guðsþjónusturnar.
Þegar tjald líkt þessu er sýni-
legt, þá býst fólkið við hreyfi
myndum eða því um líku, en í
þetta skifti var nú öðru máli að
gegna. Óþarfi er að lýsa því,
■hvernig fólkið þyrptist að, til að
hlýða á sönginn, vitnisburði og
prédikun. Sérstaklega var þetta
eftirtektarvert í Men-chia-ien.
Fjöldi fólks þyrptist að inni og
úti. Eg þið hefðuð séð öll þau
andlit, til hægri, til vinstri, já, og
að baki, myndi ykkur hafa fund-
ist það hið mesta tækifæri um
dagana.
En þrátt fyrir allan þann
heiðna fjölda, var þó mjög lítill
hávaði eða troðningur. Nærvera
Guðs var auðfundin og hans
kraftur mitt á meðal vor.
Að liðinni hverri guðsþjónustu,
beið fólkið í kring til þess að
heyra meira, í staðinn fyrir að
hraða sér í burtu, hlýddi það á
bænir þeirra, sem voru að leita
Guðs, og spurði eftir um þessa
kenningu. Ekkert háð, eða hlát-
ur, heldur einlæg alvara og djúp-
ar tilfinningar á meðal allra.
Þeir kristnu voru á víð og dreif,
að tala við smá hópa, sem að
þyrptust, segja þeim frá, hvernig
Guð hefði hjálpað sér að hætta
við fjárglæfraspil, reykingu
drykkjuskap, rifrildi, o. s. frv., og
einnig hvernig Guð hefði læknað
þá af ýmsum sjúkdómum, fyrir
trúaða bæn, og að Guð mundi
gjöra hið sama fyrir þá, ef þeir
vildu iðrast synda sinna og flýja
til Jesú sem frelsara. Þeim var
svo mikil alvara að bíða og hlýða
á, að okkur fanst ómögulegt að
fræða þá eins og vera skyldi
Allir, háir og lágir, ríkir og fá
tækir, sýndust vilja vita meira um
það, sem þeir v i s s u að þeir
höfðu ekki öðlast. Það tólr öllu
því fram, sem við áður höfðum
séð. Hér var nú fólk, sem ekki
myndi vilja sjást á okkar guðs
þjónustum. Má vera, að ykkur
verði að orði: “Það er alveg eins
og hér.” Alt þorpið var nú
uppnámi.
Fýrir hverja guðsþjónustu vakn
aði líka forvitni fólksins við að
sjá tvær útlendar stúlkur ganga
upp og ofan langt stræti, aðra
sláandi “mandolin” en hina “aut
oharp”, og syngja viðkvæði slíkt
sem þetta: “Hvað burt syndir
hreinsa kann.”
Frá sölubúðum, skrifstofum og
heimilum kom fólkið hlaupandi
til að sjá, hvað um væri að vera
óvinurinn vanrækir ekkert til
Þess að auglýsa sína þjónustu,
dreifir út vindlum, áfengi og
hreyfimyndum, o.s.frv., svo við
vildum sérstaklega auglýsa okkar
Kuðgþjónustur í þetta sinn, og
Þuð gekk ágætlega, því þegar við
snerum heim að tjaldinu, fylgdi
okkur fjöldi fólks, og aðrir komu
seinna.
Að deginum, á milli guðsþjón-
ustanna, skiftumst við á að vera
kyrar í tjaldinu til að svara
spurningum aðkomenda, gefa út
smárit og selja guðspjöll. (Biblíu-
félagið gefur okkur /þessi guð-
spjöll, með þeim skilmála, að við
seljum þau hvert á eitt cent. Að
visu borgar það ekki pappirinn,
en fólkið virðir þau meira, ef þau
kosta eitthvað). Drottinn bless-
aði sannrlega þessar tjald-guðs-
þjónustur, og við vonum, að þær
verði byrjun margra fleiri. Nú
verðum við að segja ykkur frá
trúboðsferð okkar til ýmsra fjar-
liggjandi staða. Þið, sem áður
hafið heyrt um þetta, fyrirgefið,
þótt við lýsum því dálítið hér,
þar við höfum ekki tíma til að
skrifa ísérstaklega ýmsum, sem
gjarnan vildu heyra um þetta
ferðalag.
Fyrir nokkruip vikum gengum
við frá nægilegum vistum (að
meðtöldum hrísgrjónum) til að
endast í nokkra daga, vöfðum
saman rúmföt okkar í eins smáa
böggla og hægt var, að sem minst
færi fyrir þeim. Lögðum við svo
af stað með þrjá Kínverja til
fylgdar; þeir hétu: Pao Tsen,
matreiðslumaður frá Kiao; Kaiak,
okkar trúi matreiðslumaður frá
Hangchow, og Silas, ungur mað-
ur, sem hefir gefið sig í þjónustu
Drottins.
Við fórum frá See Hsing
þriðjudagsmorgun, á litla guð-
guðspjallabátnum okkar, og
bjuggumst við að verða að heim-
an nokkra daga. Þessir drengir
eru óvanir sjómenn, þurftum við
því meira en lítið áræði til að
takast þessa ferð á hendur, en
með því að við vorum kunnugar
nær allri bátagjörð í heimaland-
inu, vorum við einlægar að
leggja út í þetta, og okkur fanst
nú báðum að við yrðum að fara,
svo lengi höfðum við hugsað um
iað og beðið fyrir þessari ferð.
Svo við fórum nú, og hefir enda
ekki iðrað þeirrar farar.
Okkur var sagt, að við yrðum
að fá vana menn, en við vildum
ekki fá heiðingja, með tóbaks-
reykjarsvælu, sem mundu heimta
full daglaun fyrir hálfan dag o
s. frv. Við þurftum menn, sem
gátu vitnað á guðsþjónustunum
og hjálpað með ýmislegt.
Senn vorum við komin áleiðis á
mjóum skurði, þar sem vatnið
var svo grunt með köflum, að
piltar urðu að stökkva útbyrðis
og ýta bátnum. Endranær var þá
kannske sú bátamergð, að erfitt
var að komast hjá árekstri, því
Kínverjar hafa aðrar reglur en
við, og láta duga að hrópa: “Til
hægri!” eða “Til vinstri!”, rétt
eftir því sem þeim sjálfum hag-
ar bezt. En hvað um það, árarn-
ar gengu og okkur miðaði áfram,
þar til við komum að/ dálitlu
goða-musteri; þar neyttum við
miðdagsverðar. Eldavél úr leir-
jörð mátti nota til að sjóða hrís-
grjón, og þar voru borð og bekk-
ir, svo við gátum fyrirhafnar-
lítið setið við borð og gætt okk-
ur með góðri lyst. — Fljótlega
var byrjað aftur á þessu ferða-
lagi, og nú hjálpuðumst við öll að
við róðurinn, svo nú leið ekki á
Iöngu, þar til við komust til
Shao San; það er mjög stór borg.
Hér gengum við ofan strætið
með hljóðfærin og sungum, höfð-
um svo guðsþjónustu þar sem var
nógu rúmgott fyrir fólk, sem að
streymdi. Hér var fólk mjög eft-
irtektarsamt og keypti mikið af
guðspjöllum. Svo fórum við til
baka um borð, og héldum aftur
til þessa musteris, þar sem við
höfðum haft dagverð, og höfðum
þar nú kvöldverð; réðum við af
að haldast þar við um nóttina. —
Eftir kvöldverð kveikti Elías á
lukt, og fór með okkur tveimur til
nærliggjandi þorps. Þá var orð
ið dimt, og fólk alt heima hjá sér,
en þegar það heyrði söng og
hörpuslátt, kom það fljótt hlaup-
andi, svo á skömmum tíma var
alt þorpið í uppnámi. Getið þið
ímyndað ykkur þá sjón? Luktin
var hengd upp á staur, og lagði
nú birtuna framan í öll þessi mis-
munandi andlit, en alt í kring var
myrkur. Þarna hlýddi fólkið á
fagnaðarerindið, sem við fluttum
því. Undrandi hlýddi þetta fólk
á okkur, vitandi ekki hvaðan við
komum eða hvernig við komumst
þangað. — Svo kvöddum við, fylt
þökk til Guðs fyrir að leiða okkur
til að sá góða sæðinu á þessum
afskekta stað. Héldum við svo
til fyrnefnds náttstaðar. Þá nótt
sváfu piltarnir í musterinu, með
hinum stóru, ljótu goðum gnæf-
andi yfir sér; en við sváfum í
bátnu’m, eða reyndum að minsta
kosti að sofa, en botn bátsins varlum og börnum. því alla langaði
úr hörðum borðum, og svo var
mikil bátaumferð alla nóttina og
hávaði, sem að nokkru leyti hef-
ir ef til vill orsakast af tilraun
til að halda sér vakandi, svo að
lítið varð úr svefni. Samt sem
áður færði morguninn og hin
yndislega sólaruppkoma okkur
endrurhressingu.
Eftir morgunverð héldum við
enn áfram í bezta skapi og reiðu-
'búin að nota daginn sem bezt,
eftir Guðs vilja. Við heimsóttum
nú hvert þorpið eftir annað, og
safnaðist fólkið að, þegar það
heyrði söng og hljóðfæraslátt;
sumstaðar færði það okkur bekki
og allstaðar kom það fram við
ckkur með siðum og sóma. — Nú
komum við að stórri á, og gátumjhreinu strái, lagði það
harðan rúmbotninn og
við þá ímyndað okkur, að við
værum á skemtiferð í heimaland-
inu, en okkar ferðalag nú veitti
meiri sanna ánægju, en þó svo
hefði verið.
Á þessari á sigldum við nú
nokkra vegalengd, þar til við
komum að æði-stóru þorpi, og þar
sól var nú nærri hnigin til viðar,
ásettum við okkur að hafa hér
náttstað. Reynið nú að sjá okk-
ur tvær að kveldverði í bátnum
(drengirnir voru í landi), og
fjöldinn, í kring gjörði sitt bezta
að sjá, hvernig við borðuðum. En
a við toguðum þakið yfir okkur, svo
það voru mikil vonbrigði fyrir
þetta fólk. En það varð ekki ráð
þrota, því þegar okkur varð litið
upp, sáum við að æðimargir höfðu
vaðið út í vatnið og störðu nú á
okkur frá öðrum enda bátsins.
Við réðum nú við okkur, að
breyta til um næturstað; útveg-
uðu því drengirnir hetbergi handa
okkur stúlkunum fyrir væga borg-
un, en sváfu sjálfir í bátnum.
Eláas bar fyrir okkur ríúmfötin
og fylgdum við honum milli von-
ar og ótta um, hvað nú mundi
taka við. Áfram héldum Við eft
ir dimmu stræti, þar til við kom
um að hinu svo kallaða bæjar
hóteli, með veitingastofu 1 fram-
parti, en þrjú svefnherbergi með
skilrúmi í afturparti hússins.
Fáeinir menn voru að tedrykkju,
og kona, sem beið eftir okkur, kom
með óhreinan, brotinn lampa og
vísaði okkur á miðherbergið. Við
fylgdum henni með hálfum huga,
ekki hræddar um að við myndum
hrasa um hund eða annað verra,
en reyndum þó báðar að vera eins
hugrakkar og mögulegt var, und-
ir kringumstæðum, þar til við
sáum þetta svo kallaða svefnher-
bergi. í von um að ímyndunar-
afl ykkar nái nógu langt til að
uppmála þann stað, gætum við
lýst honum að nokkru leyti. Samt
verður íbúð þessari ekki með
orðum lýst. Herbergið var
Slæmt, að þetta bréf kemst ekki
heim fyrir jólin, en við verðum
nú samt að hugsa til ykkar og
vonum, að þið hafið gleðileg jól.
Einnig óskum við öllum gleðilegs
nýárs. Aldrei getum við lýst
þakklæti okkar nógsamlega fyrir
öll ykkar elskulegu bréf. Vinir á
meðal Kínverjanna biðja fyrir
ykkur öllum, og senda kveðju.
Yðar í þjónustu Drottins.
Myrth og Florence.
P.S.—Þegar þetta fer í póstinn,
erum við í Shanghai, að taka á
móti nýja trúboðanum okkar,
systur Myrth Milley, sem lenti
26. des., eftir inndæla sjóferð
Kyrrahafinu. Hún óskar, að þið
öll biðjið þess, að Guð megi að-
stoða hana og hjálpa henni við
þetta erfiða tungumál, Nú þeg-
ar hefir hún lært íáeinar setn-
mottuna ofan á. Hún vissi, að ingar og mun það koma Kínverj-
okkur líkaði ekki hart rúm.j unum á óvart, þegar hún ber
Þjónninn færði okkur könnu af|þeim kveðju ykkar á þeirra eigin
Kina-tei, svo komu nokkrar kon-, tungumáli. Við erum þess full-
ur inn, sem gjarnan vildu
um Jesú, og glöddust við
og hljóðfæraslátt okkar.
til að sjá útlendinga borða. Jafn-
vel þetta varð til þess, að við
höfðum tækifæri til að segja
þeim af Jesú, sem elskar þá og
gaf sig sjálfan út fyrir þá, að
þeir mættu frelsast.
Héðan fórum við og rérum bátn-
um áfram, stönzuðum í þorpi eft-
ir þorpi, og að kveldið lentum við
í stórum bæ, með steinsteypu-
hliðargötum og nútímaskólum, á-
gætum leikvöllum og stórum búð-
um. Hér höfðum við margar
guðsþjónustur, og fundum ágæt-
an náttstað. Drottinn leiddi okk-
ur í rúmgott herbergi með stór-
um glugga, og á meðan við fórum
út til að fá okkur skál af “mien”
í kvöldmat, fór húsráðandi eftir
ofan á
breiddi
Haíði bakverk og var
að megrast
Manni í Saskatchewan Reyndust
D,>dd's Kidney PiHs Ágætlega.
Næsti dagur var föstudagur, og
snerum við heim aðra leið, og
héldum guðsíþjónustur i öllum
þeim þorpum, er voru á leið
okkar.
Ttil Shao San komum við í kring
um 'klukkan sex sama dag
neyttum þar kvöldverðar. Við
tvær dvöldum í C. J. M., þar sem
tekið var á móti ok'kur með fögn-
uðí. Um morguninn fórum við í
annan hluta bæjarins; þar slóg-
um við hljóðfærin, sungum, vitn-
heyraj vissar, að hana iðrar aldrei að
söng hafa hlýtt á Guðs rödd, og að
þjóna honum. Heldur mun það
halda við hennar fögnuði í Guði
' að hafa svarað: “Hér em eg,
| send þú mig.” —
I 11. jan. 30.'—Þessu hefir seink-
að í pressunni, svo við getum nú
bætt því við, að þegar við komum
heim frá Shanghai, var kristna
Mr. P. Huta hafði enga tru a
pillum, en hann hefir nu skift
Ketchan, Sask., 19. april —
(E‘‘Egahaem }enga trú á pi^m,”
«a£
jíl“ö*S°pt ddd <«■>«»«
Rögnvaldur Guðmundsson / Veikindi Mr. Hutas stöfuðu
andaðist á sjúkrahúsinu í Ocean nýrunum. Þess ^f^^fljótt og vel
Falls, B.C.., föstudaginn hinn 7‘ Kidney PiHs. P^r haf a
marz síðast!.. eftir stutta leguJ&Jffif á f-n styrk^þau
Banameinið mun hafa verið og gera þau fær Eitruð
nýrnasj úkdómur. |öll _óholl e m miklum veik-
Hann var fæddur í Borgarey í Dodd’s Kidney ® r_
Skagafjarðarsýslu, hinn 21. sePt. ^ilsuna með því, að u rytm
1858. Foreldrar hans voru þau 3ökum veikindanna. eða Vijá The
hjónin Guðmundur Rögnvaldssonj Fást hja y 1 >rt Tor-
°% fólkið búið að ljúka við bygging-
una, með því að vinna aukatíma.
Húsið alt málað og skreytt til
jólanna. Sjón hefir nú verið að
sjá þá bera bekki og annan hús-
zúnað ofan hið langa stræti, of-
an á grundina, sem þeir höfðu
uðum og prédikuðum, og seldum sv0 trúlega undirbúið.
guðspjöllin alla leið niður stræt-
ið, þar til hið síðasta af þúsund
var uppgengið. öll vorum við héðan til hinna mörgu
meira lagi saurugt, með moldar-
gólfi, rykugir veggir með hang-
andi húsa skúmi, og borð með
tuskudóti, skurðgoða peningum
og blaðarusli. Ryk og óhreinindi,
ljósreyktur lampi, sem bar ves-
ala birtu. Samt var nógu bjart,
því okkur langaði ekki til að
skoðast meira um þar inni. 1
einu horninu voru óhreinar hyll-
ur, fullar af allra handa rusli, og
nálgt þeim var rúmið, sem við
áttum að sofa i, kínverskt rúm,
gert úr fáeinum bekkjum, sem
borð voru lögð ofan á og strá-
motta. — Við lögðum rúmfötin
niður og hengdum tjald fyrir
dyrnar, til að hylja okkur fyrir-
umgangi; að því búnu fórum við
fram í testofuna, slógum hljóð-
færin og sungum fyrir þá, sem
söfnuðust inn, og höfðum ágætt
tækfæri til að prédika þar guð-
spjallið. —
Ó, hversu þetta v esalings fólk
þarfnast »tfagnaðarerindisins, til
að lýsa upp hið skuggalega líf, er
það lifir.
Svo snerum við aftur inn í
svefnstofuna, og útheltum hjört-
um okkar fyrir guði í þakklát-
samri bæn fyrir tækifærið til' að
útbreiða ljósið, slöktum svo ljós-
ið og skriðum í rúmið. — Jafnvel
þó þarna væri gluggalaust, og
loftið frá testofunni ekki of gott
(yfir milligjörðina), sváfum við
æði vel og dreymdi drauma. Við
glöð, og fagnandi í Guði, komum
við til See Shing á laugardaginn
kl. 1 síðd. Var okkur vel fagnað
og tekið á móti okkur af hinum
kristnu, sem sögðust stöðugt hafa
beðið fyrir okkur. Þessi æfing
og áheyrn var svo góð, að okkur
langar að fara bráðum aftur.
Enn er eitt, sem mun gleðja
ykkur að heyra, því nú erum við
önnum kafin að byggja í Su
Shing, þar sem Guð hjálpaði okk-
ur að kaupa lóðarblett í sumar.
Óskandi að þið hefðuð séð hvað
glaðir og syngjandi mennirnir
gengu að verki; sumir báru að
grjót, sumir grófu, aðrir lyftu
upp reyrkörfum, sem enn aðrir
settu upp á vegginn til þeirra er
þar voru og börðu grjót með stór-
um viðarsleggjum. — Trésmiður-
inn — sá fyrsti í Kiao, sem sneri
sér til Guðs — hafði líka nokkra
menn sér til aðstoðar, að slá upp
bráðabirgðaskóla og skýli fyrir
guðsþjónustur, einnig heimili
í handa okkur og kínversku biblíu-
konunni, og kennara. — Okkur
langar að flytja út þaðan, sem
við nú leigjum, og í staðinn fyrir
að borga heiðingjum fyrir hús-
pláss, leggja heldur þá peninga
til hjálpar við stærra húspláss,
sem er svo nauðsynlegt, svo að
sá fjöldi, sem safnast saman, langt
og skamt að, utan af landinu, geti
komist fyrir inni. Svo við búumst
við að flytja á okkar eigin lóðar-
blett í þessum mánuði.
Biðjið nú, að sérhver fái laun
frá Drotni og að ljósið megi skína
þorpa
hundruð-
grendinni, sem skifta
um. —
Thora B. Thorsteinsson,
þýddi.
Masaryk forseti átt-
ræður
Veggurinn fallegi og sterklegi
er nú nærri fullgjör, og hjörtu
okkar fyllast lofgjörð til guðs,
í dag, 7. marz, á einhver merki-
legasti núlifandi stjórnmálamað-
ur heimsins, Thomas Garrigue
Masaryk, forseti Tjekkóslóvakíu,
áttræðisafmæli.
Æfisaga hans er eins og hann
hefði valið sér að einkunnarorð-
um það, sem Þorsteinn Erlings-
son kvað:
“Mig langar að sá enginn lygi
þar finni,
sem lokar að siðustu bókinni
minni.”
Hann hefir frá fyrstu barist
fyrir sannleika og réttlæti og
hvergl hvikað frá því, og verið
fremsti sjálfstæðismaður í sínu
landi.
Hann er af fátæku foreldri
kominn, en brauzt ungur til náms
og varð prófessor við háskólann
í Prag. Tók hann þá að gefa sig
við stjórnmálum og var kosinn á
ríkisþingið austurríkska 1890. —
Kom þá þegar fram hjá honum,
að hann var sérstökum forystu-
hæfileikum gæddur, og fór ekki
þær götur, er sumum stjórnmála-
mönnum þóttu þá greiðfærastar,
að fara á snið við sannleikann og
stofna samábyrgð um hvert mál.
En vegna þessarar stefnu hans,
aflaði hann sér margra óvildar-
J Dodds M.6C1
og Margrét Jónsdóttir. Ólst hanni 2, Ont.
upp hjá ]>eim, og dvaldi þar til
fullorðinsára, unz hann fluttist
að Hvammi lí Laxárdal árið 1884.
Sama ár kvæntist hann Helgu Jó-
hannsdótjtur, sama staðar, sem
nú lifir mann sinn, ásamt þrem-
ur uppkomnum börnum. Þau hjón
fluttust til þessa lands árið 1889,
og settust að í bænum Kenora í
Ontario; þar dvöldust þau þang-
að til árið 1914, að þau fluttust
til Vancouver, B. C., og eftir
tveggja ára dvöl þar, fluttu þaul
svo til Ocean, Falls árið 1916, og
hafa átt þar heimili siðan.
Þeim hjónum varð fimm barna
auðið, eru tvö þeirra dáin: Mar-
grét, aðeins 9 mánaða gömul, og
Guðmundur, fæddur 15. sept 1892,
dáinn 24. des. 1926; en þrjú eru
á lífi, eins og áður er getið: 1.
Jónína, gift Stefáni Kristjánssyni
húsasmið, ættuðum úr Vopna-
firði, er all-lengi átti heima 1
Winnipeg frá því litlu eftir alda-
mótin; eiga þau heima í Ocean
Falls. 2. Tómas, vélaviðhalds-
maður við papírsmylnuna í Ocean
Falls, kvæntur hérlendri konu; og
3. iSioffía, gift Bandaríkjamanni,
Cecil Knapp, er um langt skeið
hefir veitt forstöðu einni af aðal-
tíeildum Crown Tellerbeck papp-
I írsgjörðar félagsins, fyrst i Oce-
an Falls og nú síðast í Kamas, í
Washington ríkinu
Það er óþarfi að skrifa langa
æfiminning eftir þennan látna
merkismann. Þó æfiferillinn væri
Medicine
Co„ Ltd., Tor-
SV0 það nú tetUst
6 * mri osr var jafnan aum-
harn að aldn, og vm 1
■ „ifim oK mestallan tima af-
ne, 08 knlshendll vertur
;Ten» ánSsW.aara, hve mW
að^daglaunamaðurinn hetir urð'
a leggja & si» «1 þess að
„inum þungu ítgjOTum^En >»
* eitt af einhennum
ar saluga, að g _______ a5
skilvíslega alt, « "‘“"‘TaTl-
torga. enda mun hann hafa sk
:« sv0 Við þennan heim, að eng
inn hafi getað talið til <*uldar
hjá honum. Minmst egJ>ea«
vegna þess, að eg
hefi fáa ef
nokkra þekt, er
voru jafn-hrein-
mann, þá verður
áreiðanleg-
. . , , „ ,_ manna og ákveðinna fjandmanna,
fynr hans undraverða veg til aðj
uppfylla allar okkar þarfir. —
upp úr jörðinni, og margir stein-
arnir voru tíndir upp af enginu
umhverfis, einmitt þegar á hin-
um ýmislega löguðu steinum til
hleðslunnar þurfti að halda, flat-
ir steinar, ferhyrndir eða aflang-
ir; sú sérstaka tegund, sem mest
þurfti af, fanst þar sem menn
voru að grafa eftir leirjörð. —
Drottinn þekkir allar okkar þarfir,
og ef við tökum hans orð eins og
þau eru töluð, treystandi og hlýð-
andi honum, þá leggur hann alt
til og gefur fram yfir það, sem
vér biðjum eða skynjum.
Við þökkum hjartanlega allar
ykkar bænir og þátttöku, og biðj-
um ykkur öll að halda áfram að
biðja. Sérstaklega, að Guð megi
öllu ráða um þá nýju byggingu,
langur, nálega 71 og hálft ár, þá
var hann ekki margrbotinn, ná-
lega enadlaus og einhliða bar-
átta við andstæður lífsins. Fé-
lítill mun hann hafa komið til
I
þessa lands, eins og flestir er að
heiman komu á þeim árum; at-
vinnu fékk hann bráðlega við
trjáviðarmyllu í Kenora, og þar
mun hann hafa unnið öll þau ár,
er hann dvaldi þar, en kaupið var
lágt alla jafna, og því lítið til af-
gangs frá daglegum þörfum fjöl-
skydlunnar með f jögur börn. Þegar
ir 0g áreiðanlegir i viðskiftum
sem hann. Og ef telja skal > fam
orðum það, sem aðallega auð-
kendi hann sem
það fyrst og fremst
heit til orða og verka, iðjusemi,
trúmenska, hreinskilm og sjalt-
stscði*
1 æsku mun hann eigi hafa not-
ið annarar mentunar, en sem þa
var títt í sveitum, svo sem kver-
ið, skrift og almennustu reikn-
ingsreglur, en hann helt stöðugt
áfram að auka við þann forða,
og flest það, er út kom af íslenzk-
um bókum, mun hann hafa lesið
eg gagnrýnt, og í öllum málum
var það kjarninn fremur en um-
búðirnar, sem hann matti og
sóktist eftir, því maðurinn var
heill og hreinn. Og nú, þegar eg
er að ljúka við þessar linur,
detta mér í hug fyrstu ljóðlínurn-
ar úr kvæði Þorsteins Erlings-
sonar eftir Valdimar Ásmundar-
son, látinn:
“Þeir þola’ ekki mótvindinn, þér
var hann fær,
Og það ekki’ á lánuðum fjöðrum,
Og því verður myndin og minn-
ingin kær
Hjá mér, ekki síður en öðrum.”
Bjarni Lyngholt.
bæði utan þings og innan. Aust-
, ,, urríkska keisararíkið var þá skip-
Grjotið 1 veggma syndist spretta , ,. ,,,, ,
__, , , að morgum olikum þjoðum og
voru helztu sjálfstæðismenn hvers
þjóðflokks ofsóttir af ríkisstjórn-
inni, og fór Masaryk ekki varhluta
af því. Var hann dæmdur sem
landráðamaður og út gefin skip-
un um að hann skyldi tekinn fast-
ur, en honum tókst að flýja land
og komst þá til London.
Þetta var í byrjun stríðsins.
Meðan hann dvaldi í Englandi,
talaði hann ötullega fyrir sjálf-
stæðismálefnum Tjekka og ferð-
I aðist seinna bæði til Ameríku og
Rússlands í þeim erindum. Hafði
hann þá unnið svo mikið fyrir
sjálfstæði Tjekka, að það varð
einróma samkomulag bandamanna
er friðarsamningar voru gerðir í
heyrðum stundum rotturnar vera sem á að ver5a fyrir guðsþjónust-
Guð gefi, að þar megi þús-
að skrjáfa í blöðunum, en við
vorum því vanari en svo, að það
óháðaði okkur.
Um morguninn höfðum við okkur
Versölum, að Tjekkóslóvakía skyldij
sjálfstætt ríki — og lýð-
verða
veldi.
Engum blandaðist
hugur um!
það, þá er lýðveldi var stofpað, |
hver ætti að vera forseti þess.'
ur.
undir sálna fá frelsi og frið, í
þeim konungdómi, sem engan
enda hefir. Við gleðjumst nú öll Masaryk var sjálfkjörinn til þess
niður að bátnum, fengum okkur| við þá tilhugsun, að Myrth Milley^Hann tók við hinni vandasömu og
morgunmat og lögðum svo á stað.|fer nú senn af stað til Kína, til ábyrgðarmiklu stöðu og hefir nú
Um hádegisbilið vildi svo til, að^ hjálpar þessari miklu uppskeruj gegnt henni samfleytt í tíu ár. Og
við vorum nálægt smábúð, og^ eftir að yfirgefa alt og eyða lífi það er til marks um, hvernig hon-
leyfði eigandinn okkur aðgang aðjsínu í þjónustu Guðs. Drottinn
borði og bekkjum. Við vorum blessi hana á allan hátt, og gjöri
þarna nýjung og drógum að okk- hana skínandi ljós í þessu dimma,
ur æði hóp af fólki, körlum, kon- heiðna landi. —
um hefir farist það úr hendi, að
líklega er nú enginn ríkisstjóri í
heimi ástsælli af þegnunum held-
ur en hann. — Mgbl.